Replay: Grey De Lisle – Homewrecker


Vorige week vertelde iemand me, dat hij een geweldige muzikale ontdekking had gedaan, namelijk Graceful Ghost van Grey De Lisle. Voor mij aanleiding om weer eens haar album Homewrecker uit 2002 uit de mottenballen te halen. 
Grey werd door haar vader aangegeven op 24 augustus 1973 in Fort Ord, Californië als Erin Grey van Oosbree. Haar vader had Amsterdams bloed door zijn aderen stromen. Hij was degene die in haar jeugd vaak treurige folkliedjes uit de Appalachen voor haar zong, waar ze nooit genoeg van kreeg. Het is dus niet vreemd dat ze in de rootsmuziek terecht kwam. 
Haar artiestennaam was de erfenis die ze overhield aan haar rampzalige eerste huwelijk. Ze was slechts negentien toen ze trouwde, het huwelijk duurde maar zes maanden. Daarna zou ze in het huwelijk treden met Murry Hammond (The Old 97’s). Dat gebeurde overigens niet zo overhaast. Ze waren eerst gewoon vrienden en na zo’n tien jaar sloeg de vonk pas echt over. 
Hoe ik haar ontdekt heb weet ik niet meer, hoogstwaarschijnlijk heb ik het album gekocht bij Joop van Gool van Roots Mail Music. Zonder enige twijfel is haar geweldige stem haar grote wapen. Ze kan hiermee de luisteraar diep raken. Direct bij opener Borrowed and Blue neemt ze je in de houdgreep, aftikken helpt niet, want ze laat niet meer los. 
De eerste van twee covers op het album is Usted van Gabriel Ruiz en Jose Antonio Zorilla. De luisteraar wordt hartstochtelijk in het Mexicaans toegezongen. Ik versta geen Spaans maar de strekking van het lied is volstrekt duidelijk. Zeker als ze je na afloop toespreekt met de woorden : “I would even give my life to overcome this fear of kissing you”. 
Een van de hoogtepunten vind ik Beautiful Mistake wat heel diep binnenkomt, met name door de bijzonder fraaie pedal steel bijdrage van topmuzikant Greg Leisz.  Het titelnummer Homewrecker is heerlijke rockabilly en een afrekening met haar eerste huwelijk. Een glansrol is hier weggelegd op piano voor Benmont Tench (Tom Petty & The Heartbreakers).  Hij bracht trouwens ruim twee jaar geleden het fraaie You Should Be So Lucky uit, wat helaas totaal onopgemerkt bleef. 
In Dead Cat weet ze haar verleidelijke stem in diverse bochten te wringen. Het nummer kent een bijzonder spannende opbouw, de toetsenbijdrage, wah-wah gitaar en strijkersarrangement zijn subliem. Samen met echtgenoot Hammond schreef ze Showgirl (I’m Sorry). Ze zingen hier samen een prachtig duet. Ook hier schittert de pedal steel van Leisz weer. 
Een van mijn grote favorieten is Frozen in Time, vooral door de onderhuidse spanning en vanwege de lekkere gitaarpartijen en orgeltje. Het minst spreekt mij persoonlijk The Hole aan, maar het is zeker geen zwak nummer. De tweede cover is ‘Twas Her Hunger wat eigenlijk ‘Twas Her Hunger Brought Me Down heet, een nummer van Anni Celsi, zeer smartelijk gezongen door haar. 
Lest best. Vanaf de eerste keer dat ik het album hoorde is Ferris Wheels and Freakshows mijn favoriete song. Vooral door het aparte ritme en de vervreemdende werking die de gebruikte geluidscollages hebben. Een zeer grote rol speelde producer Marvin Etzioni. Hij schreef een aantal van de songs samen met Grey en speelde mee op een aantal songs. 
Door dit album vergaarde Grey de nodige bekendheid in Nederland. Ze was in 2003 te zien op het TakeRoot Festival, dat toentertijd nog gehouden werd in evenementencentrum De Smelt in Assen. Dat jaar deelde ze het podium met klasbakken als  Vic Chesnutt, Jon Dee Graham, Dayna Kurtz, David Olney, The Walkabouts, Jennie Stearns, Mia Doi Todd en onze eigen Stuurbaard Bakkebaard. 
Vanaf 2000 tot 2005 bracht Grey vijf prachtplaten uit en verdween daarna van de radar. Waarschijnlijk heeft ze definitief gekozen om het beroep van stemactrice te blijven beoefenen of was er misschien een dispuut met de platenmaatschappij?! Wat de reden ook mag zijn, het is een zeer groot verlies voor het alt countrygenre.        
Theo Volk