Replay: Terry Callier - What Color is Love


Van de week vroeg promotor Hans Broere aan zijn Facebookvrienden welk album men zou meenemen mocht men ooit onverhoopt een tijdje moeten brommen. Hans dacht zelf aan The Heart of Saturday Night van Tom Waits, wat natuurlijk een uitstekende keuze is. What Color is Love van Terry Callier zou zeker een goede optie voor mij zijn. Lang geleden kwam ik deze fenomenale zanger op het spoor dankzij Joop van Gool, die mij met zijn debuut The New Folk Sound of Terry Callier uit 1965 liet kennismaken. Dit album werd in één dag opgenomen, op 29 juli 1964. Deze cd sloeg in als een bom door de indrukwekkende zang. Hij zingt hier een aantal folk traditionals. Songs als 900 Miles, Johnny Be Gay If You Can Be en vooral Cotton Eyed Joe weten diep te raken. En dat ondanks de sobere begeleiding die slechts bestaat uit bas en gitaar. De kwaliteit van de opnames zijn voor die tijd opvallend goed. De bescheiden en sympathieke zanger kwam uit Chicago, waar hij in dezelfde buurt opgroeide als Curtis Mayfield en Jerry Butler. Met Butler werkte hij ook samen. Het vervolg op zijn debuut liet een behoorlijke tijd op zich wachten. Occasional Rain verscheen in 1972 en was een grote stap voorwaarts. Deze keer schreef hij alle songs zelf en hoor je het begin van het ontstaan van het unieke, muzikale universum van Callier. Een mix van folk, jazz en soul. Aan dit album werkte ook Minnie Riperton mee, die twee jaar later een wereldhit zou scoren met Lovin’ You. Callier slaagde daar nooit in, wellicht is dat de hoofdreden dat hij relatief onbekend gebleven is. Meesterwerk What Color is Love verscheen in 1973. Alleen al de opener, het 9 minuten durende epos, Dancing Girl rechtvaardigt de aankoop van deze cd. De opbouw van deze song is bijzonder fraai. Het begint met rustig akoestisch gitaarspel en betoverende zang en wordt langzaam maar zeker naar een climax toegewerkt, waarbij de machtige stem van Callier ten volle wordt benut, om vervolgens te eindigen met het rustige gitaarspel uit het intro. Strijkers spelen een hoofdrol in de titelsong. Absolute hoogtepunt vormt voor mij You Goin’ Miss Your Candyman, wat hij samen schreef met Phyllis Braxton. Stilzitten is hier onmogelijk. Het zit boordevol tempowisselingen, is dynamisch van opbouw en druipt de klasse van zijn zang af. Hierna wordt er een tandje teruggeschakeld in Just As Long We’re in Love, wat voorzien is van een hemels koortje. Een van de fraaiste songs is Ho Tsjing Mee (A Song of the Sun), wat door strijkers en blazers naar grote hoogtes worden gedreven. Ingetogen gezongen is een ander hoogtepunt, het samen met Jerry Butler geschreven, I’d Rathed Be With You. Kers op de taart is hier de mondharmonica van Cyril Touff. In de heerlijke afsluiter zingt een koor constant de tekst, die slechts bestaat uit “You Don’t Care”, maar hij komt ermee weg. Na 1979 verdween hij vervolgens heel lang van de radar en verdiende hij de kost als computerprogrammeur en haalde in de avonduren een graad in de sociologie. Dankzij zijn samenwerking met Beth Orton en Massive Attack kwam hij terug in beeld. Helaas stierf deze beminnelijke man op 27 oktober 2012 aan de gevolgen van kanker. Gelukkig liet hij een prachtig oeuvre na. Een behoorlijk aantal van zijn albums zijn tijdloos.         

      
 Theo Volk