Loes Swinkels - Nothing As I Know

Op zeer jonge leeftijd begon de uit Limburg afkomstige Loes met het schrijven van gedichten, maar op haar zestiende leerde ze gitaarspelen en verschoof haar aandacht van gedichten naar liedjes schrijven. Een veelvuldig thema in de liedjes was liefde en vrijheid.

Haar eerste album Passionately lonely, in eigen beheer uitgegeven, kwam uit in 2009. Het was een album geïnspireerd door moderne songwriters. Het bleek achteraf toch niet de richting die ze uit wilde. Haar muzikale interesse was namelijk intussen opgeschoven richting blues, americana en soul. Vooral zangeressen als Bonnie Raitt, Patty Griffin, Susan Tedeschi en Aretha Franklin gelden als groot voorbeeld.

Nothing as I know wordt door Loes dan ook gezien als een nieuw begin. Ze vond de afgelopen jaren de sound die ze wilde en dat de tijd rijp was om een nieuw album op te nemen. Daarbij pakte ze de dingen groot aan, want ze wist zeer ervaren muzikanten voor haar cd te strikken.

De producer van het album is Gabriël Peeters in wiens Eindhovense studio het album werd opgenomen. Bovendien speelt hij diverse instrumenten op het album. Verder Rob Geboers op Hammond orgel, BJ Baartmans (gitaar op 2 songs) en Richard van Bergen (gitaar op overige songs). Richard van Bergen bracht overigens onlangs zijn prachtige, lang verwachte album Rootbag uit.

Voor de opnamen namen Loes en Gabriël enkele maanden de tijd. Het resultaat is er dan ook naar! Het is een prachtige, gevarieerde plaat geworden, veelal bluesy materiaal, maar er is ook plaats voor meer ingetogen songs. Loes beschikt over een krachtige en veelzijdige stem. Maar ze is ook in staat om liedjes op een gevoelige en ingetogen manier te brengen.

De gebrachte liedjes zijn hoogstaand, maar de ervaren musici tillen het geheel naar een nog hoger plan. Het is een groeialbum geworden dat als een warme deken aanvoelt en langzaamaan verslavend wordt. De klaphoes van Nothing as I know en tekstboekje zijn buitengewoon keurig verzorgd.

Op 28 februari is de releaseshow in Cultureel Podium Maria Roepaen. Mis haar niet, zowel de cd als het optreden!

Theo Volk

Releasedatum: 28 februari 2015 Sonic Rendezvous

Website: http://www.loesswinkels.com/

Sarah McQuaid - Walking Into White

Haar eerste drie albums werden geproduceerd door Gerry O’Beirne. De eerste twee verschenen al in de jaren negentig, nummer drie The Plumtree and the Rose pas in 2012. Dat kwam doordat ze van 1994 tot 2007 in Ierland werkzaam was als muziekjournalist. Door familiale omstandigheden verhuisde ze in 2007 naar Cornwall. Daar pakte ze de draad van haar muziekcarrière weer op. Vooral het in 2012 verschenen The Plumtree and the Rose kreeg zeer positieve kritieken. Ondanks dat besloot ze voor de nieuwe cd geen beroep meer te doen op Gerry O’Beirne.

Voor Walking Into White trok ze van Cornwall, Engeland naar het kleine plaatsje Cornwall in Amerika, waar haar neef Adam Pierce een studio heeft. Adam Pierce produceerde samen met zijn vriend Jeremy Backofen de plaat. Met het aanstellen van hen nam ze een risico, omdat beiden geen ervaring met folk artiesten hebben. De keuze viel op hen omdat Sarah nieuwe muzikale wegen wilde inslaan. De eerste drie albums waren prachtig, maar kennen niet al te veel dynamiek.

Drie songs op Walking Into White zijn gebaseerd op de serie kinderboeken getiteld Swallows and Amazons geschreven door Arthur Ransome. De boeken gaan over vakantie avonturen van kinderen. Ooit las ze deze boeken voor aan haar eigen kinderen, Lily Jane en Eli. Over haar zoon schreef ze het nummer Yellowstone. Direct in Low Winter Sun is de invloed van Adam en Jeremy duidelijk, een duidelijk andere sound, een gitaar die klinkt als een piano en het gebruik van een jaren tachtig synthesizer zorgen voor een bijzondere sfeer. Where The Wind Decides To Blow is een heerlijk ritmisch, ietwat heavy up-temponummer. Vooral het halverwege invallen van de drums is geweldig. The Tide is een prachtig ingetogen song die ze samen zingt met Adele Schulze. In de voortreffelijke instrumental I Am Grateful For What I Have wordt de klassieke gitaar subliem bespeeld door Dan Lippen. Net als in Solid Air op The Plumtree and the Rose schittert in de titelsong een trompet, ditmaal bespeeld door Gareth Flowers.

Zeer bijzonder is Jackdaws Rising, oorspronkelijk een instrumental van de groep Brocc en getiteld 13 Moons. Sarah schreef er een tekst voor. De melodie is 4/4 maar de percussie is in 5/4! Meerstemmige vocalen worden begeleid door handgeklap en stampvoeten. Een ongelofelijk ingewikkeld nummer, wat bijna onmogelijk wordt om live te spelen. Yellowstone is een prachtige, ingetogen song over haar zoon Eli. Het roept bij mij associaties op met At Seventeenvan Janis Ian. De klassieke gitaar doet hier Spaans aan. Het uptempo The Silver Lining was al bekend als single. Leave It For Another Day, voorzien van een verrukkelijke melodie, schreef ze samen met Gerry O’Beirne. Een lied wat geheel via e-mail tot stand is gekomen. Ze is terecht trots op het resultaat. De cd sluit af met twee covers. Canticle Of The Sun is gebaseerd op de zeer bekende hymne Lasst uns Erfreuen uit 1623. De oorspronkelijke tekst is van Franciscus van Assisi en later aangepast door William Henry Draper. Afgesloten wordt met de Ewan MacColl evergreen The First Time I Saw Your Face. Dit lied wilde ze al heel lang opnemen.

Het inslaan van nieuwe wegen is wonderwel geslaagd met dank aan de producers met hun verfrissende kijk op het geheel. Graag wil ik ook nog melding maken van het even prachtige als informatieve tekstboekje dat bij dit album gevoegd is. Walking Into White is wat mij betreft haar mooiste album tot dusver.

Theo Volk

Website http://www.sarahmcquaid.com/

Releasedatum 2 februari 2015 Waterbug Records

 

SPRING TOUR 2015

6/3      STEENDAM, NL: Podiumcafe Peter en Leni
            (plus DADGAD guitar workshops 7/3)
8/3      OOSTERWOLDE, NL: Aktiviteitencentrum De Miente
8/3      DIEVER, NL: Huntershof
10/3    HEERLEN, NL: Cultuurhuis Heerlen – Rootscafé
11/3    GREVENBROICH, DE: Barrensteiner Whiskybar
13/3    MARBURG, DE: Spiegelslust Turmcafe
14/3    BERLIN-KREUZBERG, DE: The Fahrradkeller
15/3    BERLIN-PANKOW, DE: Zimmer 16
19/3    NUENEN, NL: Living Room Concerts
20/3    ANTWERP, BE: Het Stadsmagazijn
21/3    HAARLEM, NL: Appel Brasserie en Podium
22/3    BAD HONNEF, DE: Folk im Feuerschlösschen
26/3    KÖLN, DE: Kulturcafe Lichtung
27/3    FÜRTH, DE: Kofferfabrik

Janne Schra - Ponzo

Ondanks dat Janne nog niet halverwege de dertig is, is ze toch al bijna 15 jaar professioneel actief in de muziek. Ze maakte van 2001 tot 2010 deel uit van de formatie Room Eleven, die 2 zeer succesvolle albums maakte met jazz en popmuziek. De eerste werd platina en de tweede goud.

In 2011 bracht ze haar eerste, in Stockholm opgenomen, solo album uit onder haar schilderspseudoniem Schradinova. Hierna raakte ze betrokken bij talloze muziekprojecten van anderen, waaronder van De Staat, de groep van haar vriend Torre Florim.

Het solo succes werd vervolgens gecontinueerd met de prachtige cd Janne Schra, uitgebracht onder haar echte naam. Er volgde hierna weer een periode met de nodige andere projecten, waaronder een cd met het Robin Nolan Trio, gevuld met liedjes in de stijl van Django Reinhardt.

Na het reeds bereikte mocht dus het nodige van dit nieuwe album, PONZO, verwacht worden. PONZO werd door Janne en haar vriend Torre in de eigen woonkamer opgenomen. De titel is afgeleid van de ponzo-illusie, oftewel optische illusie. De Italiaanse psycholoog Mario Ponzo ontdekte dat in de menselijke waarneming de grootte van een object wordt beoordeeld tegen de achtergrond.

De plaat opent met het heerlijke Ship, dat een ijzersterk refrein bezit , tempowisselingen en inventieve percussie. Het is moeilijk stilzitten bij het uiterste vrolijke en aanstekelijke Everything I Do Ooh Ooh, een geheide (zomer)hit. Volgens hetzelfde stramien is Filthy Rich, op een stuiterend ska-ritme en opzwepende percussie.

Het eerste rustpunt op de cd is het ingetogen Good Now, gevoelig gezongen door Janne. Vooral in dit soort rustige nummers komt haar fraaie stem volledig tot haar recht. Het tempo wordt weer opgevoerd in Carry On. Het refrein spookt de laatste dagen regelmatig door mijn hoofd. Buitengewoon fraai is The Show, met een gitaar die een walsje speelt.

Apart is You are Still New, zeer inventief van opbouw! Stilzitten is wederom niet mogelijk in Scare Me, ook een zekere (zomer)hit. Vervolgt wordt met het rustige City (inclusief hondengeblaf). Trommels domineren 100 Pictures. Mooi is de achtergrondzang van Torre en het enigszins tegendraadse gitaarspel. De plaat wordt magnifiek afgesloten met het stemmige Little Bamboo.

PONZO is voor mij haar mooiste album tot nu toe geworden.

Theo Volk

Releasedatum: 13 februari 2015 V2 Records
Website: http://janneschra.com/en/home