Lucy Ward - I Dreamt I Was A Bird

Deze talentvolle 25-jarige singer-songwriter uit Derby is intussen met I Dreamt I Was A Bird toe aan haar derde album. Voorgangers Adelphi Has To Fly en Single Flame mochten al rekenen op de nodige lovende kritieken. Daarnaast sleepte ze de nodige prijzen in de wacht. Toch had ik na die eerste twee albums het idee, dat Lucy tot veel meer in staat moest zijn. I Dreamt I Was A Bird werd net als de voorgangers geproduceerd door Stu Hannah, bekend van het zeer interessante folkduo Megson. Zijn rol is erg groot. Hij bespeelt, net als Lucy zelf, een groot aantal instrumenten. Bovendien schreef hij mee aan het wonderschone Song For Lola, handelend over een toevallige ontmoeting. Een aantal van Lucy’s teksten zijn geëngageerd en soms zelfs politiek getint. Regelmatig gaat het over bestaande personen. Zo is de hoofdpersoon in Ode to Whittaker Brown haar eigen moeder. Ze werd geboren onder erbarmelijke omstandigheden. Whittaker’s ouders waren door de tweede wereldoorlog dakloos geworden. De muzikale instrumentatie van dit lied verraadt de invloed van John Martyn. 

Nog een voorbeeld van erbarmelijke omstandigheden is te vinden in  het waargebeurde Connie and Bud. Zij waren een pas getrouwd stel uit Wales, dat in de jaren vijftig trachtte te overleven door in een auto te wonen. De auto was niet eens hun eigendom, maar van de garage waar Bud werkte.  Dat gebeurde overigens zonder medeweten van zijn baas. Niet alle liedjes zijn zo waarheidsgetrouw. Zo zou Daniel and the Mermaid volgens familie overlevering het verhaal vertellen over een van haar oudooms en diens broer, die een zeemeermin zouden hebben gevangen op het Isle of Mull. De titel van het album werd ontleend aan een regel van dit lied. Naast eigen nummers is ook een geweldige vertolking te vinden van de zeer bekende kinderballade Lord Randall. Ze trekt op bijzonder knappe wijze deze traditional naar zich toe en kan het zich gemakkelijk meten met de tot nu toe bestaande versies. Een van de meest indrukwekkende songs is Lion, waarin ze op fenomenale wijze wordt begeleid door het beroemde Brighouse & Rastrick Brass Band. Het is een goed voorbeeld van waardoor het album vooral wordt gekenmerkt; de onderhuidse spanning en dynamiek. I Dreamt I Was A Bird is beduidend consistenter dan haar voorgangers en laat voor de eerste keer horen tot waar Lucy werkelijk toe in staat is. Lucy zou zo maar eens het mooiste folk album van het jaar gemaakt kunnen hebben.        

Theo Volk 

     

Releasedatum: 2 oktober 2015 Betty Beetroot

Website: http://www.lucywardsings.com/

Optredens binnenkort in Nederland:

18-11 BERGEN AAN ZEE: Huisconcert

20-11 STEENDAM: Podium Café

21-11 DEN HAAG: Huisconcert

Colleen Raney - Linnet

Dankzij de recensie van Hans Jansen op Folk Lantern leerde ik twee jaar geleden de in Portland, Oregon woonachtige Colleen Raney kennen. Haar vierde album Here This Is Home maakte toen grote indruk op mij. Allereerst werd ik geraakt door haar prachtige stem. Maar ook door haar keuze van het geselecteerde materiaal, veelal vakkundig gearrangeerd samen met producer Aidan Brennan. Here This Is Home behoorde voor mij tot de allermooiste releases van 2013. Overigens maakt ze live zelfs nog meer indruk zoals te horen is op het helaas niet regulier verkrijgbare Live From The Empty Sea, met ondermeer een adembenemende en hartverscheurende versie van Devonside van Richard Thompson. De heruitgave van het oorspronkelijk in 2008 uitgebrachte Linnet biedt me mooi de gelegenheid om deze geweldige zangeres weer eens uitgebreid in het zonnetje te zetten. Ze behoort tot de allerbeste vertolkers in het genre. 

Op de heruitgave is Galway Shawl vervangen door I Wish The Wars Were All Over. Ze veranderde ook de trackvolgorde. Alle zangpartijen werden opnieuw ingezongen,  alsook veel fluit- en tin whistle partijen en daarnaast ook nog alle bodhran bijdragen. Een van de constante factoren op haar albums is Hanz Araki (fluit, tin whistle en zang). Ze werken ook samen in diens trio, volgende maand gaan ze trouwens uitgebreid op tournee door Japan. Hans gaf Colleen een aantal uitstekende suggesties voor op te nemen traditionals: Jeannie o’ Bethelnie, Jackson & Jane en The Barring of the Door. Bovendien is hij buitengewoon goed bedreven op fluit en tin whistle. Daarnaast komt de overbekende Schotse traditional Fhear a Bhata voorbij. Ook mocht een traditional als Fair Margaret & Sweet William, ooit vertolkt door een van haar favoriete zangeressen, June Tabor, niet ontbreken. De meer dan waardige afsluiter vormt Lullabye, sterker nog, voor mij het mooiste liedje op Linnet. Het blijkt geen traditional te zijn, maar het enige, ooit door Colleen zelf in 2007 geschreven liedje. Het is te hopen dat ze ooit weer het componeren oppakt, want dit liedje smaakt naar meer, veel meer. De heruitgave is, net als haar overige albums, te koop  op Bandcamp. Voor liefhebbers van traditionele Ierse en Schotse folk meer dan warm aanbevolen.

Theo Volk

Releasedatum: 1 oktober 2015

Websites: http://colleenraney.com/ en https://colleenraney.bandcamp.com/

Edward David Anderson - Lower Alabama – The Loxley Sessions

Vorig jaar debuteerde de voormalige frontman van Backyard Tire Fire, Edward David Anderson (aka EDA), op imponerende wijze als solo artiest met Lies & Wishes. Het album was opgedragen aan zijn kort daarvoor overleden moeder en werd op vakkundige wijze geproduceerd door zijn vriend Steve Berlin (Los Lobos). Naast mijn lovende recensie vergaarde het er ook eentje in Popmagazine Heaven. Dit keer koos hij Anthony Crawford als producer, ook een uitstekende keuze. Deze cd werd opgenomen in diens opnamestudio, de Admiral Bean Studio in Loxley, Alabama. Vandaar de titel Lower Alabama – The Loxley Sessions. Naast producer neemt Anthony Crawford een groot aantal instrumenten voor zijn rekening. Ed had de mazzel dat Will Kimbrough toevallig in de buurt was tijdens de opnames. Zonder het materiaal goed gehoord te hebben plugde hij zijn elektrische gitaar in en leverde dat een aantal geweldige bijdragen op. Kimbrough is een van de meest gevraagde sessiemuzikanten van Amerika, die werkt met artiesten uit diverse genres. Savana Lee, de vrouw van Anthony, verzorgde de prachtige achtergrondzang. 

Het merendeel van de liedjes zijn nieuw. Een van de uitzonderingen hierop is opener Firefly. Een van de eerste songs die hij schreef, ruim twintig jaar geleden. Hij herontdekte het afgelopen Kerst. Hij paste de tekst wat aan, veranderde het arrangement en de toonsoort. De country-invloeden zijn ruim aanwezig in dit lied, een heerlijke fiddle en de tweede stem maken het tot een perfecte opener. Een aantal nummers hebben betrekking op de winterperiode dat hij in Loxley verbleef. Hij ontmoette veel aardige mensen  en voelde zich er thuis. Silverhill is een goed voorbeeld hiervan. Maar er is ook plaats voor een fictief en grappig liedje als Jimmy and Bob and Jack, wat handelt over een volledig mislukte beroving van een drankenwinkel. Buiten het feit dat hij mooie liedjes schrijft beschikt hij over een zeer prettige stem. Op dit nieuwe album is deze ambachtelijke singer-songerwriter wat meer richting country opgeschoven. Het nieuwe album doet zeker niet onder voor het debuut. Nu wachten tot hij een keer naar Nederland komt voor optredens.  

Theo Volk

Releasedatum: 16 oktober 2015 The Royal Potato Family

Website: http://www.edwarddavidanderson.com/

Lucie Thorne - Everything Sings Tonight

Ze heeft een gereserveerde uitvoerende stijl. Liedjes waarbij je onderhuidse dreiging proeft, spanning die vrijelijk naar een uitweg zoekt. Haar donkere stijl lijkt verruild op dit opmerkelijk toegankelijke album. Haar achtste, en wat mij betreft haar meeste coherente. Haar vorige, alsof haar samenwerking met Pieta Brown niet uit de verf kwam, wist mij minder te bekoren, maar dat euvel zal de luisteraar op Everything Sings Tonight niet ondervinden. De liedjes nemen je bij de hand en nemen je geblinddoekt mee. Je weet niet waar je naar toe gaat, maar je vertrouwt op de gids. Eén van de hoogtepunten die je passeert is het titelnummer geïnspireerd aan The Waste Land van T.S. Eliot. Op de achtergrond hoor je tekstregels in het Hongaars, waarna Greg Brown met zijn imponerende stem dit “dunnetjes” in het Engels overdoet. Ook liefhebbers van Bo Ramsey´s gitaarspel zullen aangenaam verrast zijn door diens aanwezigheid op diverse nummers. Waarmee ik allerminst kritiek heb op de spelstijl van Chris Parkinson, want zijn gitaarspel is leidend in Lasseter´s Gold.

Ik was al verslaafd aan het oeuvre van Lucie Thorne, en Everything Sings Tonight bevestigt waarom deze Australische een terechte aanwezige is binnen mijn verzameling. De puntgave productie voegt daar mede aan toe. Wederom samen met Hamish Stuart is zij zelf verantwoordelijk voor de kleur van haar sound. De uitgekiende manier waarop een nummer als Moving Colours zijn weg instrumentaal naar het einde baant is niets anders dan vindingrijk en avontuurlijk. Er is tijd genomen voor dit album, en dat hoor je. Wederom uiterst vakkundig is het geluidspallet ingericht. Gedoseerd, smaakvol. Het maakte waarom deze plaat één van de meest gespeelde was de afgelopen weken. Muziek die geen moment verveelt. Als de tekst je niet pakt in Room to Burn, dan is het Bo’s subtiliteit wel.

Is your heart beating

Or is it maybe you can’t hear the sound

The climb gets steeper

Brother it’s such a long way down.

Rein van den Berg

Releasedatum: 2 oktober 2015 Little Secret Records

Website: http://www.luciethorne.com/

Naragonia - Myriad

Dit duo was volkomen onbekend, totdat ik onlangs door mijn “folkwatcher” Henk M. op hen geattendeerd werd. Het bekijken van het Youtubefilmpje van het nummer Irla overtuigde mij genoeg om Myriad te gaan beluisteren. Irla had trouwens een liedje kunnen zijn van het avontuurlijke Britse trio Haiku Salut. Dit duo bestaat uit de Vlamingen Pascale Rubens en Toon van Mierlo. De samenwerking tussen de twee ontstond spontaan tijdens het festival Andanças in Portugal in 2003. Snel hierna steeg hun populariteit en begon men in een groot aantal landen in Europa op te treden. Soms treden ze ook op als kwartet onder de naam Naragonia Quartet. Ze worden dan bijgestaan door Luc Pilartz (viool) en Maarten Decombel (mandola, gitaar). Sinds 2006 brengen ze albums uit, Myriad is inmiddels hun zesde. 

Toon van Mierlo en Pascale Rubens zijn zeer ervaren muzikanten. Toon werd in het verleden gevraagd voor diverse formaties, waaronder Fluxus, Hot Griselda en Embrun. Daarnaast is hij ook nog muziekdocent. Pascale richtte in 1999 het duo Musaraigne op samen met cellist Hannes Pouseele en een paar jaar later gaat ze ook deel uitmaken van Griff.  Beiden spelen accordeon. Pascale daarnaast ook viool en zingt af en toe. Toon is multi-instrumentalist en speelt onder anderen klarinet, verscheidene doedelzakken en sopraansaxofoon. Myriad is een afwisselend album. Het opent zeer sterk met Sahzi. Het samenspel tussen, met name, klarinet en accordeon daarbij ondersteund door piano is van ongekende schoonheid. Op prachtige wijze wordt een terugkerend thema herhaald. Je hoort duidelijk de invloed van de melancholische muziek uit de Balkan in terug. Hun muziek wordt niet voor niets balfolk genoemd. Uit een ander vaatje wordt getapt in Tourbillonne en Les talos, twee in het Frans gezongen chansons. Maar er zijn ook Ierse invloeden te horen, zoals in de fenomenale afsluiter Sus the Shaker. Toon verbleef ooit een jaar in Ierland om doedelzak te studeren. Zijn bekwaamheid op dit instrument is hier goed terug te horen. Myriad kan gerekend worden tot de allermooiste folk releases van dit jaar.      

Releasedatum: 21 augustus 2015, Appel

Website: http://naragonia.com/

Theo Volk

Suzannah Espie - Mother’s Not Feeling Herself Today

Een paar jaar geleden attendeerde Rein van den Berg me op het wonderschone album Sea of Light van de in Melbourne woonachtige Suzannah Espie. Net als Rein werd ik direct ingepakt door haar bijzonder fraaie stem. Maar ook door de geweldige liedjes, zoals het ingetogen Rosedale of het aanstekelijke Blue Mountains. Sea of Light is overigens een van de weinige oudere platen, die ik nog weleens draai. Het bevat folk en americana in tegenstelling tot de voorganger First and Last Hotel uit 2009, wat een meer bluesy karakter kent. Vooraf aan de cd-release verscheen al I’m Sorry op single, wat direct veel indruk op me maakte. De ingrediënten voor dit lied bestaat een versterkte akoestische gitaar en een dertien koppig dameskoor, waaronder Liz Stringer, Alison Ferrier en Lucie Thorne. Liz Stringer werkte overigens al mee aan Sea of Light. Van Alison Ferrier ver scheen onlangs Be Here Now, waarover Hugo Vogel een zeer enthousiaste recensie schreef voor Alt Country. Binnen korte termijn zal Rein een recensie schrijven over Everything Sings Tonight van Lucie Thorne, uitgebracht in Nederland door CRS. 

Uit I’m Sorry blijkt dat Suzannah niet veel nodig heeft om te overtuigen. Veel van de liedjes hebben betrekking op het moederschap, zoals bijvoorbeeld de titelsong. Sommige teksten zijn erg persoonlijk en indringend, zoals het ingetogen The Day I Lost You, met mooie inkleuring van Liz Stringer op cello. Een van de hoogtepunten vormt If I knew voor mij, waarin door de strijkers naar een climax wordt toegewerkt. De zeer vakkundige arrangementen voor destrijkers werden gemaakt door Georgia Fields. Naast eigen werk is ook een cover van Bill Callery te vinden, Hands on the Wheel, ook gecoverd door Willie Nelson. En een instrumentaal pianostuk, The Next Room, geschreven en uitgevoerd door  Andrew Ogburn.  Het album is opgedragen aan haar moeder Judith Catherine. De afgelopen weken is Mother’s Not Feeling Herself Today uitgegroeid tot een verslavend album, wat zich zondermeer kan meten met zijn voorganger. Het wordt absoluut tijd dat deze zangeres in Nederland ontdekt wordt en hier gedistribueerd gaat worden.

Releasedatum: 4 september 2015 Vitamin

Website: http://suzannahespie.com.au/ en http://suzannahespie.bandcamp.com/

Theo Volk

REPLAY : Edward David Anderson - Lies & Wishes

Vorig jaar verscheen het prachtige solo album van Eward David Anderson vakkundig geproduceerd door Steve Berlin, een album wat volgens mij ten onrechte praktisch volledig werd genegeerd door de Nederlandse pers. 16 oktober verschijnt zijn tweede album, waar ik uiteraard binnenkort ook aandacht aan ga besteden.

Ondanks het feit dat Edward David Anderson al sinds midden jaren ’90 in de muziek actief is, had ik nog nooit van hem en zijn muziek gehoord. Dat was zo gebleven, als ik niet door Henk (bedankt!) op Lies & Wishes was geattendeerd. Zijn muzikale carrière startte hij in Brother Jed, een groep die drie cd’s maakte. Met Backyard Tire Fire maakte hij daarna 6 albums en 2 EP’s met daarop folk-, country- en bluesmuziek. Daarna vond hij de tijd rijp om een solocarrière te ambiëren. Hij vroeg zijn vriend Steve Berlin (Los Lobos), die hij in 2011 leerde kennen, om het album te produceren. Een meer dan voortreffelijke keuze.

Het album is opgedragen aan zijn moeder, die nog niet zo lang geleden overleed na een langdurig ziekbed, evenals zijn schoonmoeder kort daarvoor. De liedjes op het album gaan over verlies, liefde, leven en hoop. Hij ziet ze zelf als een eerlijke blik in de spiegel en als een tussenbalans in zijn leven. Anderson beschikt over een zeer prettige stem en is een ouderwetse song smid, in de goede zin van het woord. De liedjes kennen allen een degelijke opbouw,  verwacht geen trendy vondsten in zijn nummers. Alle liedjes op dit solodebuut zijn, zonder uitzondering, van een hoog niveau.

In opener Lies & Wishes valt zijn prachtige, heldere gitaarspel op. De tekst is eenvoudig, waarin hij gebruik maakt van metaforen, maar wel prachtig in al zijn eenvoud. Lost & Found bezit zo’n sterke melodie, dat het bij de eerste beluistering direct blijft hangen. De invloed van producer Berlin is duidelijk hoorbaar in dit nummer, maar ook in Pins& Needles. Son of a Plumber gaat over zijn familie. Het bezit een heerlijke, ritmische flow. Mooi in het nummer is de toevoeging van de accordeon. Pins& Needles is een song, welke niet zou hebben misstaan op Kiko van Los Lobos. Dat lijkt me een groot compliment! Het beschikt tevens over een sterk refrein.

Ter afwisseling wordt er heerlijk gerockt in Taking It Out On You, een wat steviger nummer. Daarop volgt het schitterende, gevoelige en ingetogen I Missed You. Nothing Lasts Forever is een op ritme gebaseerd lied, waarbij het moeilijk is om stil te blijven zitten, met wederom een sterk refrein. Heerlijk is de toevoeging van toetsen en koortje. In het prachtige Chain Reaction valt vooral de zang op, die hier erg soulful is. In Fires zit een fraai gitaarloopje, wat niet uit je hoofd te krijgen is. The Next Melody is een waardige afsluiter van het album met heerlijke ritme en zang.

Het enige minpuntje van het album is dat het slechts 34 minuten duurt. Steve Berlin is uitermate tevreden over het resultaat: “Ed is at a peak right now, writing at an extremely high level. This record is right up there with the best of anything I've ever been involved with.”   Het enige wat ik aan Berlin’s woorden heb toe te voegen is, ga luisteren, want anders doe je jezelf misschien tekort. Het album is het meer dan waard.


Theo Volk

Webpage http://www.edwarddavidanderson.com/

Releasedatum 29 april 2014 The Royal Potato Family

Gregory Page - Let’s Fall In love Again

Gregory Page kruipt opnieuw in een rol die hem op het lijf geschreven lijkt. Zijn voornaamste inspiratie ligt ongeveer 75 jaar terug in de tijd. Hij draagt de liedjes – zowel de klassiekers, als de zelf geschrevene – met hart en ziel. Let’s Fall In Love Again is de titel van de nieuwe plaat. De volgende officieel uitgebrachte althans, want een kort bezoekje aan zijn homepage doet vermoeden dat na One Way Journey Home meer muziek tussendoor is uitgebracht. En hij vond bovendien tijd voor een boek; The Blank Page. Gebundelde poëzie, maar ook de opsomming van gedachten en observaties van een man die zijn hart op de tong draagt. Een bezige bij! Hij leeft zijn droom en verdient zijn geld met dit uitgelezen melancholische en nostalgische repertoire. Hij opent met een super zwijmel nummer. More Than You Know wordt gedomineerd door een middernachtelijk sfeertje waarbij piano en klarinet de dienst uitmaken. De drums worden subtiel geraakt met kwastjes, of “brushes” zoals ze ook wel genoemd worden. De band speelt letterlijk de sterren van de hemel.

Het album is een eerbetoon aan de periode waarin muziek ogenschijnlijk van de lopende band rolde. Het was de tijd waarin Tin Pan Alley een centrale rol vertolkte. When You’re Smiling, The Glory of Love en I Don't Want To Set The World On Fire zijn ultieme klassieke liedjes. De laatste is bekend van Glenn Miller, Duke Ellington, maar ook The Ink spots. Stuk voor stuk liedjes die in goede handen zijn bij Gregory Page. Hij brengt zijn gedroomde wereld andermaal tot leven. De liedjes op Let’s Fall In Love Again zijn opgenomen in de studio. Ze klinken zo natuurlijk dat ik vermoed dat ze zo goed als live worden ingespeeld, op een vergelijkbare wijze zoals dat traditioneel ook geschiedde. Kortom, lekker plaatje. Liefhebbers van Page zullen aan hun trekken komen. Mocht je deze man in levende lijve willen beluisteren en aanschouwen dan is dat tevens mogelijk, want voor de maand oktober zijn een aantal podia vastgelegd. Uit ervaring gesproken, mis het niet. Laat je charmeren!

Rein van den Berg

Releasedatim: 2 oktober 2015 V2 Records

Website: http://www.gregorypage.com/

Michael Brennan - Little Piece of Heaven

Actief promoten komt niet in Brennan’s vocabulaire voor. Zijn nieuwe plaat Little Piece of Heaven is echter uit, en hij is downloadbaar. Hij heeft zijn site nog niet op orde, en de vraag is of hij actief fysieke cd’s aan de man gaat brengen. (Mogelijk dat hij verkoop ervan beperkt tijdens concerten, of na verzoek per e-mail) Zelf was ik enorm verheugd dat Brennan nog muzikaal actief bleek, omdat ik een zwak heb voor zijn stijl. Zijn laatste – Anywhere But Here – dateert alweer van 2008. Zijn naam doet bij weinig mensen belletjes rinkelen, maar alleen al op basis van zijn twee solo albums zou het spijtig geweest zijn wanneer hij de muziek business de rug toe had gekeerd. Het niveau van beide platen is namelijk allerminst verkeerd. Little Piece of Heaven doet daar overigens niet voor onder. In welke hoek mogen wij Michael Brennan muziek plaatsen? Country met een rockabilly tintje is het antwoord. Kanttekening hierbij is de Canadese smaaktoevoeging, afwijkend van de basiskenmerken, maar daarom niet minder. Hooguit anders. De plaat heeft hij standaard opgedragen aan de vrouwen in zijn leven, en het valt mij op dat – ongetwijfeld vanwege gezinsuitbreiding - Lorraine aan de reeks is toegevoegd.

De productie is niet gelijk aan wat je kent van eigentijdse Americana, maar grijpt enigszins terug naar klassieke country muziek uit de jaren 50 en 60. Het sluit daardoor uitstekend aan bij liedjes als My Own Little World, want dit is de analoge wereld van Brennan: Herkenbaar en rechtstreeks. Basale muziek wars van elektronica, uitsluitend gedragen door echte instrumenten en zang. Cut Down to Size maakt het niet leuker dan het is. Brennan lijkt mij een gebalanceerd en tevreden mens. Sittin’on the Front Porch is een lekkere beschouwende song. Eerste rij vanuit zijn schommelstoel bekijkt hij de wereld. Geen verkeerde positie wanneer je zo los kan laten. Hij werkt voor zijn gezin, en muziek is daarbij zijn voornaamste passie. "Oh No I Never Say Goodbye" zingt hij geruststellend in Last Days Together. Little Piece of Heaven is het stukje paradijs wat hij beschrijft op deze plaat. Hij hoeft er niet voor te reizen, of beproevingen te ondergaan, om het te bereiken. Hij kan eenvoudigweg thuis blijven om het goede leven te leven. Had Elvis dat maar kunnen zeggen!

Gastschrijver: Rein van den Berg

Releasedatum: 11 september 2015 Eigen beheer

Website: http://www.michaelbrennan.ca/home.php

Phil Cook - Southland Mission

Soms is het recenseren van een album een moeilijk karwei, zoals bij Southland Mission. In dit geval heb ik geen beschikking over de teksten en de credits. En ik geef juist graag de credits aan degenen die het verdienen. Het enige wat ik dus zeker weet is dat Phil Cook meedoet en acht van de negen zelf schreef.  Het schijnt dat onder anderen Frazey Ford en Justin Vernon aan Southland Mission meewerken, zeker niet de minsten. Hij is vooral bekend als mede-oprichter van Megafaun. En verder maakte hij deel uit van Amateur Love, DeYarmund Edison en The Shouting Matches. Ook werkte samen met M.C. Taylor (Hiss Golden Messenger) op diens laatste twee prachtige albums Haw en Lateness Of Dancers. Hij beschikt dus al over een behoorlijke staat van dienst en werd het tijd voor een solo album. Op zijn website staat een korte en eerlijke biografie geschreven door zijn vrouw Heather. 

Ze beschrijft daarin ook de tot standkoming van Southland Mission. Dat Phil soms tot diep in de nacht bezig was met het schaven aan zijn liedjes en dat haar dat soms bijna tot wanhoop dreef, want ze miste haar man. Maar ze wist ook dat het onomkeerbaar was, als je samenleeft met een zo’n gedreven muzikant. En dat is wat ik hoor bij beluistering van deze cd, een zeer bevlogen muzikant. Ik ken maar zeer weinig muzikanten, die hun muziek met zo’n grote passie brengen als Phil Cook op Southland Mission. Deze energieke muziek pakt de luisteraar direct bij de lurven en laat niet meer los. Veel van de liedjes zijn gedrenkt in Southern rock. Liefhebbers van groepen als Little Feat, The Allman Brothers en ook wel The Band zullen wel raad weten met dit album. Laat U vooral niet misleiden door de knullige hoes. Die dekt absoluut de lading niet. Het is een kort, slechts 32 minuten duurt het, maar zeer krachtig album en zeer warm aanbevolen.   

Releasedatum: 11 september 2015 Middle West Records

Website: http://philcookmusic.com/#main

Robert Forster - Songs To Play

In 1978 richtte Robert Forster samen met de betreurde Grant McLennan de cultgroep The Go-Betweens op. Ze waren afkomstig uit het Australische Brisbane en waren beïnvloed door The Velvet Underground, Creedence Clearwater Revival en Bob Dylan. Een aantal prachtige albums leverden helaas niet de erkenning op die ze eigenlijk wel verdienden. De groep hield op te bestaan in 2006 na de dood van Grant McLennan. Hierna kon Forster zich compleet richten op zijn reeds in 1990 gestartte solocarrière. Tot op heden vormt The Evangelist uit 2008 het hoogtepunt uit zijn oeuvre. Een album waarop de fans wel 18 jaar hadden moeten wachten. Deze keer duurde het “slechts” zeven jaar voordat de opvolger Songs To Play verscheen. Die zeven jaar werden overigens zeer nuttig besteed.  Hij produceerde platen van twee bands uit Brisbane, The John Steel Singers en Halfway. Daarnaast was hij muziekcriticus en samensteller van een verzamelbox over The Go-Betweens. Het was oorspronkelijk de bedoeling om na vijf jaar met een nieuw album op de proppen te komen. Hij moest echter een nieuwe band samenstellen, omdat 2  leden van zijn band verhuisd waren naar Sydney. Hij vroeg multi-instrumentalisten Scott Bromley en Luke McDonald van The John Steel Singers, drummer Matt Piele en zijn eigen vrouw Karin Baumler, die violiste en zangeres is. 

Ook mocht zijn 17-jarige zoon Louis een gastbijdrage leveren. Songs To Play werd analoog opgenomen in een afgelegen streek op de top van Mount Nebo. De liedjes op de nieuwe cd grijpen terug naar de stijl van de vroege The Go-Betweens en de kleine liedjes van Jonathan Richman’s Modern Lovers. Daarnaast is ook onmiskenbaar de invloed van The Velvet Underground te horen. Het was zijn bedoeling meer uptempo nummers schrijven. Bij Peter Milton Walsh, kortstondig lid van The Go-Betweens,  informeerde ik wat hij vond van Robert’s nieuwe cd. Hij omschreef het kort en bondig: “I really like the freshness & happiness of the new album“. Daarmee slaat hij volgens mij de spijker op zijn kop. Tintelfris en vrolijk is dit album. Niet voor niets zei Peter Milton Walsh ooit over Robert Forster dat het altijd lente voor hem is. Overigens verscheen van Peter Milton Walsh enige maanden terug het prachtige No Song, No Spell, No Madrigal. Robert Forster is een echte familieman, vandaar dat dochter Loretta op de voorkant van de hoes staat afgebeeld, zodat ook zij een bijdrage aan Songs To Play kon leveren. 9 december aanstaande zal Robert Forster in de Amstelkerk te zien zijn. Uncut koos de cd onlangs tot album van de maand en voor die keuze is zeker wat te zeggen.    

Releasedatum: 18 september 2015 Tapete Records

Website: http://www.robertforster.net/

Korey Dane - Youngblood

Volgens zijn biografie was deze jongeman 2 jaar liftend onderweg met niets anders in zijn muzikale ransel dan muziek van Bob Dylan, Joni Mitchell, Tom Waits, the Beatles en de Stones. Op basis van het derde nummer, I’m Your Man, had ik de invloed van The Beatles kunnen raden. Evengoed heeft Korey Dane zich uitstekend van zijn taak gekweten, want er laat zich overwegend originaliteit beluisteren. Knap wanneer je geïmpregneerd bent met deze klassieke voorbeelden. Volledig vanaf de straat komt Korey Dane uiteraard niet, want anders was Youngblood niet onder auspiciën met Tony Berg tot stand gekomen. Mogelijk dat Dane’s debuut Loomer uit 2012 het nodige potentieel verried, maar dat album ken ik niet. Spontaan was ik waarschijnlijk ook niet met Youngblood op de proppen gekomen. Deze artiest is mij volstrekt onbekend. Tot nu dan. Beluistering laat horen waarom de platenmaatschappij vertrouwen heeft in deze mogelijke nieuwe ster. Om hun risico zoveel mogelijk af te dekken zijn een stel capabele kerels erbij betrokken. Zowel qua technici, als musici. Greg Leisz, Patrick Warren en Chris Stills zijn immers geen slechte referentiekaders.

Onderweg zijn deze liedjes tot stand gekomen. In samenwerking met de eerder genoemde sessiemusici werden de basale liedjes verder uitgewerkt zodat het album Youngblood gaandeweg gevormd werd. 11 nummers waarbij Korey Dane’s gedachtewereld centraal staat van Jules Verne (officiële single), via Lousiana Sundance tot The Lion & The Keeper. Het is Amerikaans, maar niet specifiek Americana, daarvoor is de invloed van California te sterk aanwezig. Hiermee wil ik slechts aangeven dat de plaat eerder beschouwd mag worden als pop dan roots. Dat Dane zijn klassiekers kent blijkt uit de afsluiter van de plaat, welke een hommage is aan T.S. Eliot’s gedicht the Love Song of J. Alfred Prufrock. Van een bekende artiest weet je ongeveer wat te verwachten. Daarmee heeft Korey Dane alvast een streepje voor. Ondanks dat de plaat conventionele kenmerken heeft ervoer ik hem als verrassend, en kwalitatief sterk bovendien.

Gastschrijver: Rein van den Berg

Releasedatum: 9 oktober 2015 Innovative Leisure

Nathaniel Rateliff & the Night Sweats - Nathaniel Rateliff & the Night Sweats

Of het nu de wereld om mij heen is, of dat het een verlangen is van binnenuit, maar ik krijg steeds meer behoefte aan opbeurende muziek. Ik moet er niet teveel bij hoeven stilstaan. Ik wil gewoon geëntertaind worden. Het liefst: geroerd. Mijn gretigheid naar authentieke blues muziek neemt enkel toe, evengoed als mijn interesse naar vroege soul. De wereld ligt open naar de originele artiesten, waarbij een enkele greep uit de platenkast voldoet. Nathaniel Rateliff is een hedendaags artiest gezegend met een voortreffelijk stemgeluid. Zijn debuutplaat, In Memory of Loss, liet hem beluisteren als een frivole folky singer songwriter. Mijn geoefende oor meende instant te herkennen dat de man talentrijk was, want ook zijn zelfgeschreven liedjes resoneerden meteen. Daarna volgde Faling Faster Than You Can Run, de plaat was minder uitgelaten, enigszins duister en bedachtzaam van toon. Niet dat Rateliff een kameleon is, maar hij heeft de kwaliteit om de dingen naar zich toe te trekken, om ze vervolgens van een meerwaarde te voorzien. Op zijn nieuwste plaat proef je de invloeden van mensen als Otis Redding, Sam Cooke of Bobby “Blue” Bland. Opmerkelijk is dat deze blanke jongen zijn plaat met the Night Sweats uitbrengt op het aloude Stax label.

Los van deze nieuwe plaat, waarin je tevens referenties hoort naar de vroege soloplaten van Van Morrison, is Rateliff een interessant artiest. Hij intrigeert mij zoals iemand als Josh Tillman (a.k.a. Father John Misty) dat doet. Musici zoals zij hebben allerlei invloeden geabsorbeerd om ze vervolgens eigentijds te transformeren. Het zou mij niet verbazen dat een volgende plaat uit een volstrekt ander vaatje tapt. Nathaniel Rateliff & the Night Sweats is een dynamische plaat. Hij is onmiskenbaar retro, maar evengoed anno 2015. Ik ervaar geen oppervlakkigheid, maar een gedreven artiest die zijn weg zoekt binnen een muzikaal landschap. Het hoge niveau wat je aantreft laat zich niet zomaar uit de mouw schudden. Hij komt uit een muzikale familie, en zijn eerste ambitie was om drummer te worden. Daarna wilde hij een gitaarheld a la Duane Allman zijn. Kijk, maar vooral luister, waar het hem gebracht heeft. Muziek zoals muziek hoort te zijn, van binnen naar buiten, met gevoel.

Gastschrijver: Rein van den Berg

Releasedatum: 21 augustus 2015

Website: http://www.nathanielrateliff.com/

Tony Christie & Ranagri - The Great Irish Songbook

Vorig jaar verscheen het uitstekende Fort of the Hare van de toen voor mij volstrekt onbekende folk band Ranagri. Het duurde wellicht iets te lang voordat ik mij besefte dat ze een prima plaat hadden gemaakt. Een uitstekend excuus om de gelegenheid aan te grijpen die gemiste mogelijkheid nu enigszins te corrigeren. Ditmaal, zij het enigszins in de schaduw, maar beslist uitermate verdienstelijk, staan zij Tony Christie bij in het tot leven wekken van The Great Irish Songbook. Niet iedere release die bij Stockfisch van de persen rolt is even smaakvol, dus enig voorbehoud is op zijn plaats. Wanneer dan Tony Christie’s naam naar voren rolt kwamen weinig aanlokkelijke associaties naar voren. Ik dacht daarbij aan crooners als Tom Jones of Barry Manilow. Mijn smalende vooroordeel moest evengoed behoorlijk worden bijgesteld. Ja, wellicht is de vertolking braaf, maar het weegt amper op tegen de tiptop vertolking. Werkelijk puntgaaf wordt een Iers Liedboek uit de doeken gedaan. Technisch voortreffelijk in alle opzichten, waarbij ik uitsluitend lof uitspreek voor Christie’s zang. Zuivere dictie en uitmuntend ingeleefd overtuigt deze gelegenheidscombinatie over de volle duur van dit album. Tony laat 44 jaren na Amarillo horen dat zijn carrière niet uit de lucht is komen vallen.

Na afloop van een Tony Christie concert te 1990 ontmoeten Anthony Fitzgerald (werkelijke naam van Christie) en Donal Rogers (frontman van Ranagri) elkaar voor de eerste maal. Hun wederzijdse liefde voor het Ierse volkslied bloeide op tot in de vroege ochtend uurtjes. Wat aanvankelijk een onderonsje was kwam tijdens de opnames van Ranagri's vorige plaat als serieus idee tot leven. Wellicht geen folk volgens de eigentijdse maatstaven, maar het gevoel welke uit iedere uitvoering spreekt is twijfelloos oprecht te noemen. She Moved through the Fair met zijn lange intro doet bijna de uitvoering van Van Morrison en The Chieftains verbleken. Hiervoor is mede verantwoordelijk de spatzuivere opnames gemaakt in de studio van het platenlabel te Northeim. Andermaal bleek mijn initiële scepsis ongegrond. Wanneer je de plaat beluistert vanaf de spreekwoordelijke eerste groef lijkt het mij stug dat je dit proces voortijdig wilt afbreken. Dit is een plaat, hoe conventioneel hij ook is, die je wilt blijven beluisteren tot het eind.

Gastschrijver: Rein van den Berg

Releasedatum: 18 september 2015 Stockfish Records

Website: http://www.ranagri.com/

Alela Diane & Ryan Francesconi - Cold Moon

Het was twee jaar geleden even balen, dat Alela Diane een break aankondigde vlak voor de geboorte van haar dochter. Ze had op dat moment net haar schitterende echtscheidingsplaat About Farewell uitgebracht. Gelukkig ligt er na haar gebruikelijke tussenpose van twee jaar, weer een nieuw album, Cold Moon. Ditmaal een samenwerkingsverband met Ryan Francesconi. Hij is een multi-instrumentalist, die net als Alela opereert vanuit Portland, Oregon. Hij heeft een graad in compositieleer en studeerde de Bulgaarse tambura bij Lyubo Vladimirov in Sofia. Sinds zijn collegetijd is hij geobsedeerd door muziek uit de Balkan. Daarnaast maakt hij experimentele muziek en is hij arrangeur. Zo arrangeerde hij bijvoorbeeld Have One On Me van Joanna Newsom. Ook is hij al jaren een vaste begeleider van haar tijdens concerten. Alela en Ryan troffen elkaar in oktober 2014 na een optreden van een gemeenschappelijke vriend. Na afloop spraken ze over hun beider creatieve stilstand. Ryan had moeite om nieuwe instrumentale stukken te componeren en Alela had totaal geen inspiratie voor een nieuwe cd. 

Een paar dagen na hun gesprek zocht Ryan contact met Alela met de vraag of ze niet met hem wilde samenwerken. Hij stuurde haar een aantal prachtige, instrumentale stukken ter beluistering. Ze beluisterde de stukken veelvuldig, intussen naar buiten starend naar het veranderende jaargetijde. Langzaam maar zeker kwamen de woorden, wat later gevolgd door de melodie. Samen schaafden ze daarna aan de songs en voordat ze er erg in hadden, was Cold Moon geboren. Het is een collectie reflecterende en hoopvolle songs geworden, veelal betrekking hebbend op de natuur. De basis vormt de fraaie zang van Alela en het dito gitaarspel van Ryan. Spaarzaam wordt gebruik gemaakt van andere instrumenten. Zo is een trombone te horen in de titelsong. Percussie en duimpiano in Shapeless, verzorgd door de eveneens uit Portland afkomstige Peter Broderick. En er duikt hier en daar een viool of cello op. Meer hebben de liedjes ook niet nodig. Het is een album, dat aandachtige beluistering verdient en spoedig onder de huid van de luisteraar kruipt. Het is een goede beslissing van Ryan geweest, om Alela te vragen voor dit project, want het leverde een van de mooiste cd’s van dit jaar op.          

Releasedatum: 16 oktober 2015 Believe Records

Websites: http://are-f.com/about.php en http://www.aleladiane.com/

Leeroy Stagger - Dream It All Away

Leeroy Stagger heeft in de afgelopen jaren de nodige liedjes geschreven. (o.m. Red Bandana verscheen in de serie Sons of Anarchy) Bracht verschillende platen uit. Eerlijk gezegd was ik de tel ietwat kwijtgeraakt, maar Dream It All Away zou wel eens zijn 10^de kunnen zijn. Hij timmert stevig aan de weg, zowel in Canada als Europa waar het Duitse Blue Rose Records als zijn spreekwoordelijke springplank fungeert. Mijn eerste kennismaking met zijn muziek was met Depression River. Een plaat die mijn enorm aansprak vanwege het rauwe geluid, ook al lag een sterke associatie naar Steve Earle op de loer. De originaliteit van Leeroy Stagger heeft zich in de loop der jaren verder ontwikkeld, ook al zou je dat op basis van New Music Biz Blues niet veronderstellen. Het is een Dylanesk nummer en heeft zich genesteld op zijn laatste release. Nummer swingt overigens als de pest. Het rockachtige karakter druipt van Dream It All Away. Wat hem uiterst geschikt maakt voor beluisteren in de auto. Evengoed is ruimte voor bezinning ingelast. Close Your Eyes and Dream the Darkness Away is de subtitel.

Something Beautiful is de ongure aandoende opener, maar na de inleiding blijkt dat reuze mee te vallen. Live zal het nummer vast vetter aangezet worden. One Perfect Wave loopt vlotjes door in de opgebouwde cadans. Een prima song, mooi uitgebalanceerd qua instrumentatie. Vlotte droge beat, sprankelende piano, omlijst met gitaar. Of Leeroy Stagger een schare trouwe fans heeft – zal ongetwijfeld – is mij niet bekend. Zijn platen halen doorgaans niet mijn top 10 jaarlijst, maar dat neemt niet weg dat Dream It All Away een hele acceptabele plaat is van deze Canadese Americana rocker. Tintje zwart met liedjes over highways and dancehalls.

Gastschrijver: Rein van den Berg

Releasedatum: 4 september 2015 Blue Rose Records

Website: https://leeroystagger.bandcamp.com/album/dream-it-all-away

Patrick Sweany - Daytime Turned To Nighttime

Ik heb een aantal puike concertjes mogen meemaken in het Amsterdamse Tattoo Museum voordat de stekker uit dit verdomd leuke initiatief getrokken werd. Eén van de artiesten die ik daar zag optreden was Patrick Sweany. Kleine bezetting, bescheiden opkomst, maar enorm sfeervol. Zijn werkelijke sublieme cd Close to the Floor moest nog verschijnen, maar evengoed kenmerkte zijn toenmalige repertoire zich van een vergelijkbare bravoure. Er hing gretigheid in de lucht en de gespeelde sets waren overtuigend, speels en gevarieerd. Ik had dit optreden niet graag gemist. Hij tapt uit een soulvol zuidelijk vaatje. Zijn nummers zijn steevast gehuisvest in de zuidelijk moerassen en al bubbelend zak je weg in een teneur van blues en soul. Sweany heeft zijn bakens weliswaar verplaatst naar Nashville, maar zijn affiniteit ligt toch in de eerste plaats bij de zuidelijkste uitlopers van de Mississippi Delta. Je proeft in Sweany’s muziek invloed van Tony Joe White, en tevens Bill Withers.

Met Daytime turned to Nighttime verschijnt Sweany’s negende plaat. Hij is vast blijven houden aan het productionele talent Joe McMahan onder het motto “never split a winning team”. De ritmesectie bestaat uit: Ron Eoff (bas) en Bryan Owings (drums). Twee oudgedienden met een rijke staat van dienst. Verkregen door bijdragen te leveren aan de muziek van Tony Joe White, Wanda Jackson, Solomon Burke, Patty Griffin, etc. De band wordt vervolgens ondersteund door de achtergrondvocalen van Laura Mayo en Alexis Saski die daardoor een smeuïge “begin-jaren-zeventig” saus completeren. Het eindresultaat is een organisch geheel, welke moeiteloos in het verlengde ligt van Sweany’s twee vorige platen, en zich daardoor bij voorbaat laten kwalificeren als een topplaat. Sweany neemt weliswaar de zang voor zijn rekening, en scheef alle songs, echter de plaat is en blijft het werk van een geïnspireerd team. Wanneer je, zoals ik, gek bent op zuidelijke soul dan is er genoeg uitstekende muziek te vinden van originele artiesten en bij labels met onberispelijk reputatie zoals Nonesuch en Kent / Ace. Van alle artiesten die teruggrijpen op deze periode in de tijd kwijt Patrick Sweany zich prima van zijn taak. Sterker, deze eigentijdse rocker laat het retro-gevoel voor wat het is en brengt zijn composities in het hier en nu. Of Too Many Hours nu van deze tijd is, of van toen, doet er amper toe. Het is in de eerste plaats een geweldige song. Vergelijkbare criteria gelden voor het album Daytime turned to Nighttime. Een No-Risk Disc!

Gastschrijver: Rein van den Berg

Releasedatum: 9 oktober 2015 Nine Mile Records

Website: https://patricksweany.bandcamp.com/album/daytime-turned-to-nighttime-2

John Jones - Never Stop Moving

Beginjaren negentig kocht ik erg veel cd’s en kreeg als goede klant van mijn platenboer geregeld samplers van platenmaatschappijen cadeau. Een daarvan was van Cooking Vinyl, een label met in die tijd geweldige acts. Naast onder anderen Call Mother a Lonely Field van Jackie Leven stond hierop ook het zeer aanstekelijke The Road to Santiago van Oysterband. Van beide acts werden direct de albums gekocht, waarop die nummers stonden. Nooit spijt van gekregen, integendeel, Holy Bandits is nog steeds een van mijn favoriete albums van Oysterband. Af en toe luister ik er nog naar. John Jones maakte toen al veel indruk als zanger op mij. Dat doet hij nog steeds. Sterker nog, hij is steeds beter gaan zingen, naarmate hij ouder wordt. En nog steeds maakt Oysterband uitstekende platen, zoals  de laatste twee Ragged Kingdom en Diamonds on the Water. Vooral Ragged Kingdom samen met June Tabor was in 2011 een groot artistiek en commercieel succes. 

Tijdens het werken aan Diamonds on the Water werkte hij ook aan zijn tweede solo album Never Stop Moving. Inspiratie voor deze cd deed hij vooral op tijdens zijn vele wandelingen. Wandelen is naast muziek zijn grootste passie. Helaas werd bij hem darmkanker vastgesteld en moest hij geopereerd worden. Gelukkig verliep de operatie naar wens. Het leverde uiteraard de nodige stof op voor Never Stop Moving. Het materiaal bestaat voornamelijk uit eigen werk en daarnaast nog drie traditionals, Jim Jones, Banks of Newfoundland en Rambling Boys of Pleasure. Alle drie op vakkundige wijze door hemzelf en Benji Kirkpatrick gearrangeerd. Dat hij in staat is werk van anderen op fabuleuze wijze te vertolken bewees hij al met zijn cover van Joy Division’s Love Will Tear Us Apart. Voor mij een van de mooiste covers ooit. Vorige maand was John terecht artiest van de maand op Folk Radio UK. Voor liefhebbers van folk-rock lijkt Never Stop Moving me een verplichte aanschaf.              

Releasedatum: 4 september 2015 Westpark Records

Website: http://jj-rr.org/

Danni Nicholls - Mockingbird Lane

De bevallige, dertig jarige Danni Nicholls groeide op in Bedfordshire, Engeland. Mijn vermoeden dat ze Indiase roots heeft klopte. Haar moeder werd er geboren, maar verliet India al na negen maanden. Naast Indiaas bloed, stroomt er overigens ook Frans, Portugees, Iers en zelfs Nederlands bloed door haar aderen. In haar jeugd ontdekte ze veel muziek tijdens haar bezoekjes aan haar grootouders en op familiefeestjes. Die muziek varieerde van Elvis, Chuck Berry, Sam Cooke, Patsy Cline en andere oude countrymuziek. Haar voorkeur veranderde naar big bandmuziek, nadat ze saxofoon begon te spelen. Die wijzigde opnieuw nadat ze geïnspireerd werd door Suzanne Vega en de gitaar oppakte. En brak er een periode aan dat ze veel naar vrouwelijke singer songwriters begon te luisteren. Toch kwam haar oude liefde countrymuziek terug in haar leven.  Haar huidige voorkeuren zijn Johnny Cash, Dolly Parton, Gram Parsons, Brandi Carlile maar daarnaast iemand als Paul Simon en Frazey Ford. In 2013 debuteerde ze met het door de pers en publiek goed ontvangen A Little Redemption geproduceerd door Chris Donohue, een man met een  indrukwekkende staat van dienst. Naast een eigen carrière werkte hij samen met de meest uitlopende artiesten; Tom Jones, The McGarrigles, Solomon Burke en Guy Clark om er enkelen te noemen. 

Danni zal terecht gedacht hebben, never change a winning team en toog wederom naar Nashville om te gaan samenwerken met Chris Donohue en hetzelfde, ervaren team muzikanten. En deze keuze pakt bijzonder goed uit, want om met de deur in huis te vallen, het is een prachtig, consistent album geworden. Alle liedjes schreef ze zelf, waarvan het overgrote deel samen met andere liedjesschrijvers. Waarschijnlijk werkt ze graag en gemakkelijk met anderen. Ze schrijft overigens in periodes. Ideeën voor liedjes heeft ze altijd meer dan genoeg, alleen heeft ze soms moeite om het uit te werken tot een perfecte song. De liedjes zijn een combinatie van verzonnen, geleende verhalen over anderen en eigen liefdesperikelen. Ergens las ik in de pers een vergelijking met de stemmen van Emmylou Harris en Alison Krauss, maar ik hoor vooral een eigen geluid. Ze zingt op een kenmerkende, af en toe licht zuchtende manier en heeft een opvallende frasering. Het materiaal op Mockingbird Lane is gevarieerd. Er staan wat stevigere nummers op, zoals het heerlijke Where the Blue Trains Goes en Between Forever & Goodbye, die ook laten horen dat ze omringd is door uitstekende musici. Danni had tevens jazz zangeres kunnen worden, getuige Look Up At The Moon. Een traantje kan weggepinkt worden bij het droevige Leaving Tennessee en Sad Swan, en geswingd in afsluiter Travelin’ man. Mockingbird Lane heb ik al geruime tijd in huis en blijkt een echt groei album en eentje, die ik ben gaan koesteren.           

Releasedatum: 23 oktober                                                                                                     

Website: http://danninicholls.com/

Jeroen Kant - Nooit Genoeg

Jeroen Kant werd 33 jaar geleden geboren in het kleine, rustieke Woudrichem, gelegen aan de Waal. De afgelopen jaren was Woudrichem volop in de belangstelling door de populaire tv-serie Dokter Tinus. Studeerde aan Codarts in havenstad Rotterdam en woont nu alweer zes jaar in een klein gehucht in de nabijheid van Heusden, gelegen aan de Bergsche Maas. Jeroen heeft duidelijk iets met water. Hij bezit een boot en is daarmee regelmatig in de Biesbosch te vinden. De titel van zijn vorige album De Lafaard Kapitein komt dus niet zomaar uit de lucht vallen. Op het water vindt hij zijn rust om op te gaan in zijn gedachten en de natuur. De Hemel Huilt op Nooit Genoeg gaat over zijn bezorgdheid hoe de mensheid met die natuur omgaat. Oorspronkelijk was De Hemel Huilt een gedicht, maar is op prachtige wijze op muziek gezet. Het laat horen dat Jeroen duidelijk gegroeid is als tekstschrijver. Hij vertelt verhalen met een inhoud. Ook als hij zelf naar muziek luistert, moet de artiest hem een duidelijk verhaal vertellen. Een ander goed voorbeeld van een liedje met een mooi, duidelijk verhaal is Een Zucht. Zijn vader stond er model voor. Zijn leven verliep niet zoals hij dat gewenst had. Hij is bijzonder trots op het resultaat van zijn zoon, en dat is terecht. Het is maar weinigen in Nederland gegeven om een dergelijk ontroerende, indrukwekkende tekst te produceren. 

Heb-  en sensatiezucht vormen het thema van de met een mooie melodie en stompend ritme voorziene titelsong.  Melancholie komt om de hoek kijken in het aandoenlijke Oude Kronkelpad. Halve Cent stond al op zijn vorige cd. Sinds januari treedt hij op met een begeleidingsband, bestaande uit vriendin Judith Renkema, producer van dit album Gabriël Peeters, en het andere directielid van Bastaard Platen, Mathijs Leeuwis. Het staat sindsdien op de setlist en qua sound past de nieuwe versie goed bij het overige materiaal, vandaar dat Jeroen het opnieuw opgenomen heeft. Ze vormen niet alleen zijn uitstekende begeleiders op Nooit Genoeg, maar hielpen allen mee met het arrangeren van de nummers. Huis Voor Mijn Helden schreef Jeroen nadat Jaap Boots na 25 jaar VPRO werd wegbezuinigd. Het verdwijnen van kwaliteitsmuziek op de radio ligt hem nauw aan het hart. Erg openhartig is zijn liefdesliedje Als Een Kind Zo Blij voor vriendin Judith. Bij Leugens heb ik even het idee dat Robert Jan Stips achter de toetsen heeft plaatsgenomen en Nescio inzet. Melodieus gezien, maar ook tekstueel, vormt Bedot & Voorgelogen een van de hoogtepunten. Heerlijk uptempo is het vrolijke Vast Vast Vast met een glansrol voor Mathijs Leeuwis. Nooit Genoeg laat een artiest horen die in alle opzichten gegroeid is. Het is het derde album dit jaar van Brabantse bodem, dat zich gemakkelijk kan meten met het beste van buitenlandse makelij in het roots genre.     

Het bos gekapt

Het woud verwond

Kapot getrapt 

Tot aan de grond

De zee besmeurd

Het land verzuurd

Ons ras verscheurd

Het zicht ommuurd

De hoop gedood

Het lot vergald

De kans verkloot

De kloot verknald

We zijn ontwaakt

We hebben spijt

We zijn te laat

’t is niet op tijd

Te groot geleefd,

Ons nest bevuild

De aarde beeft

De hemel huilt

Releasedatum: 8 oktober 2015 Bastaard Platen

Websites: http://jeroenkant.nl/ en http://bastaardplaten.nl/

Jeroen Kant Live:

8/10 TILBURG: Paradox (cd-presentatie)

10/10 DIEPENHEIM: Herberg De Pol

16/10 NIJMEGEN: Thieme Loods Live

23/10 TILBURG: Theaters Tilburg

24/10 CAPELLE A/D IJSSEL: Isala Theater

25/10 ROOSENDAAL: Expositieruimte

7/11 REUSEL: De Kei
28/11 VEGHEL: De Noordkade

11/12 MIDDELBURG: De Spot

17/12 ARNHEM: Luxor

18/12 DEVENTER: Burgerweeshuis

19/12 AMERSFOORT: Fluor

23/12 UTRECHT: Tivoli

26/12 AMSTERDAM: Paradiso

27/12 GRONINGEN: Simplon

Rob Jungklas - 7 Sisters

Het muzikale avontuur en de poëzie behoren toe aan Rob Jungklas. Het zijn geen verworvenheden van de laatste tijd. Hij maakt al sinds jaar en dag uitstekende platen. De twijfel sloeg - jaren geleden - toe bij hem zelf, zodat hij noodzakelijk besloot zijn leven een wending te geven. Hij wenste financiële zekerheid voor zichzelf en zijn gezin en koos voor een carrière als leraar. Deze stap bracht rust, want er moest tenslotte brood op de plank. Uiteindelijk leed de artistieke mens in Jungklas schipbreuk. Gelukkig maar. Waardoor zijn vertrek uit de muziekwereld van tijdelijke aard bleek. 7 Sisters kon wel eens zijn 10^de album zijn sinds zijn terugkeer. Hij heeft een paar prachtige platen op zijn naam staan, waarvan The Spirit and de Spine wel eens zijn meest imponerende kon zijn. Op zijn vorig jaar verschenen plaat Nothing to Fade leek Jungklas in enige mate de onrust in zijn hoofd bezweert te hebben, echter op 7 Sisters laait de voorwaarde voor zijn kunstenaarschap, zijn gedrevenheid, tot hernieuwde proporties. Liefhebbers van zijn werk zullen zich verheugen.

Zijn poëtische bewoordingen zijn andermaal meesterlijk. Zeven nummers is dit album rijk. Zijn zeven liedjes gaan over het einde van een romance, maar handelen gelijktijdig over het hernieuwd opbloeien van de liefde in een droom. Een prachtige mix tussen realiteit en fantasie is het resultaat. Rob Jungklas gooit onvervalst zijn hart in het geding, of zoals hij het zelf verwoord: "I’m here in Memphis standing on the banks of the digital Mississippi, this is my message in a bottle, and I'm throwing it in. If it washes up on your shore, please listen".

Ongeremde passie maakt zich meester van Jungklas op een wijze die zich amper laat vergelijken, laat staan evenaren. Vet gelardeerd in gitaar ontstaan soundscapes in een duistere wereld die zo kenmerkend is voor deze artiest uit Memphis. Vooralsnog is plaat enkel beschikbaar als download versie, maar de cd zal ongetwijfeld niet lang op zich laten wachten.  Wanneer je wilt weten wat de noodzaak is voor Jungklas om muziek te maken? Koop domweg deze plaat, het bespaart mij verdere uitleg.

I'm only flesh and blood
Like all the lovers gone before
I'm only flesh and blood
Love leads me to believe that I can be so much more
I'm only flesh and blood
I stand here in thsi gathering gloom
I will cast my silhouette
So clear against that brave, romantic moon

My heart on a kite string
Heart on a kite string
Heart on a kite string
I'm flying

Flying away

Gastschrijver: Rein van den Berg

Releasedatum: 1 september 2015

Website: https://robjungklas.bandcamp.com/