Theo's Top 50 van 2015

1. Martha Bean - When shadows return to the sea
2. 3hattrio - Dark desert night
3. Patty Griffin - Servant of love
4. The Apartments - No song, no spell, no madrigal
5. Ries de Vuyst - Oondert
6. Björn van der Doelen & Allez Soldaat - Caballero zonder filter
7. broeder Dieleman - Uut de bron
8. TORRES - Sprinter
9. Cameron Blake - Alone on the world stage
10. Nadia Reid - Listen to formation look for the signs
11. Katie Kuffel - Pearls
12. Bhi Bhiman - Rhythm & reason
13. Lucy Ward - I dreamt I was a bird
14. Red river dialect - Tender gold and gentle blue
15. Marry Waterson & David A. Jaycock - Two wolves
16. Otis Taylor - Hey Joe Opus Red Meat
17. Anna Mitchell - Down to the bone
18. Suzannah Espie - Mother's not feeling herself today
19. Awna Teixeira - Wild one
20. Loes Swinkels - Nothing as I know
21. Minnie Birch - Floundering
22. David Philips - If I had wings
23. Jelka van Houten - Hard place for a dreamer
24. Boo Hewerdine - Open
25. Alela Diane & Ryan Francesconi - Cold moon
26. Phil Cook - Southland mission
27. Robert Forster - Songs to play
28. Paniyolo - Tama no koto
29. Zarelli - Soft rains
30. Sean Taylor - The only good addiction is love
31. Pura Fé - Sacred seed
32. Madisen Ward and the Mama Bear - Skeleton crew
33. Robert Chaney - Cracked picture frames
34. Jeroen Kant - Nooit genoeg
35. Rhiannon Giddens - Tomorrow is my turn
36. Lavinia Meijer - Voyage
37. Dana Immanuel - Dotted lines
38. Jenny Mitchell - The old oak
39. Alex Roeka - Voort!
40. Jack Hustinx & The southern aces - Over yonder
41. Darrell Scott - Ten
42. Eilen Jewell - Sundown over ghost town
43. Samantha Crain - Under branch & Thorn & Trees
44. Tir Eolas - Stories sung, truths told
45. Edward David Anderson - Lower Alabama - The Loxley Sessions
46. BJ's Wild verband - Later
47. Dear Sister - Silver dagger
48. Hattie Briggs - Red & gold
49. The Boom Band - The Boom Band
50. Sufjan Stevens - Carrie & Lowell

Het maken van een jaarlijstje is duidelijk een momentopname, want bij het samenstellen vergat ik de prachtalbums van Krista Detor, Le Vent du Nord, Kristin McClement, Jessica Pratt, Riley Walker, Richard Hawley en  Erin Rae and the Meanwhiles. Te laat ontdekt : Julien Baker, Melissa Ferrick, Sussex en Donnie Fritts.

Rein's top 50 van 2015

Nathan Bell, I don’t do this for Love, I do this for Love	1
Jason Isbell, Something More Than Free	2
Joey Kneiser, The Wildness	3
Kevin Gordon, Long Gone Time	4
John Moreland, High on Tulsa Heat	5
Noah Gundersen, Carry the Ghost	6
Will Johnson, Swan City Vampires,	7
James McMurtry, Complicated Game	8
Ryan Adams, Live at Carnegie Hall	9
Chris Stapleton, Traveller	10
Martha Bean, When Shadows Return to the Sea	11
Björn van der Doelen & Allez Soldaat, Caballero zonder Filter	12
Brent Best, Your Dog, Champ	13
Iris Dement, Trackless Woods	14
Otis Taylor, Hey Joe Opus Red Meat	15
Jimmy Lafave, The Night Tribe	16
Lucie Thorne, Everthing Sings Tonight	17
Hayward Williams, The Reef	18
Bob Forrest, Survival Songs	19
Daniel Romano, If I've Only One Time Askin'	20
Bob Stark, Storefront Photograph	21
Sussex, Parade Day	22
David Wiffen, Songs from the Lost & Found	23
Clarence Bucaro, Like The First Time	24
Frazey Ford, Indian Ocean	25
Jeffrey Foucault, Salt as Wolves	26
Michael Dean Damron, When the Darkness Comes	27
Patrick Sweany, Daytime Turned To Nighttime	28
Patrick Watson, Love Songs for Robots	29
Martha Gomez, Este Instante	30
Ryley Walker, Primrose Green	31
Steve Earle, Terraplane	32
The Honeycutters, Me Oh My	33
Tom Russell, The Rose of Rosecrea	34
Rob Jungklas, 7 Sisters	35
Jody Moon, All is Waiting	36
Jack Hustinx & The Southern Aces, Over Yonder	37
Eilen Jewell, Sundown over Ghost Town	38
JW Roy, Grocery & Dry Goods	39
Madison Ward & the Mama Bear, Skeleton Crew	40
Matt Bauer, Dream's End	41
Peter Case, HWY 62	42
David Corley, Available Light	43
Melody Gardot, Currency of Men	44
Donnie Fritts, Oh My Goodness	45
Amanda Pearcy, An Offering	46
Danny Schmidt, Owls	47
Chip Taylor, The Little Prayers Trilogy	48
Andrew Combs, All These Dreams	49
Father John Misty, I Love You Honeybear	50

 

Lori Yates - Sweetheart of the Valley

De Canadese countryzangeres Lori Yates heeft een punk en rockabilly achtergrond. Haar imposante carrière duurt reeds 35 jaar. Ze deelde onder anderen podia met  Johnny Cash, Jerry Jeff Walker, Greg Allman en Tammy Wynette en schreef liedjes samen met Guy Clark. Sinds 1988 brengt ze solo albums uit, die regelmatig in de prijzen vallen, zoals bijvoorbeeld het acht jaar geleden verschenen The Book of Minerva. Sweetheart of the Valley kreeg al een aantal lovende recensies, waaronder van No Depression. Lori Yates was absoluut in de wieg gelegd om country zangeres te worden. Haar repertoire is erg traditioneel. Liefhebbers van Lucinda Williams, Patti Griffin en Rosanne Cash zouden gecharmeerd kunnen zijn van dit album. De songs werden allemaal de afgelopen paar jaar geschreven. Ze had overigens de ruime keuze uit veertig songs. Twaalf ervan haalden het album. Tekstueel heeft ze het nodige te melden. Shiloh handelt over haar vader, die ze pas na haar veertigste leerde kennen. Ghost of Josephine is een murder ballad geschreven vanuit het oogpunt van een man. De tranentrekker Laugh Till We Cry gaat over een plotseling overleden vriend. Over haar ervaringen met de Nashville muziekbusiness aan het eind van de jaren tachtig handelt Trouble in the Country. In haar beginperiode trad ze regelmatig in de middag op in de ruige punkbar The Old Corktown Tavern. Ze werd daar liefdevol omarmd door de punkgeneratie. Corktown handelt hierover. Voor de teksten grijpt ze dus bijna altijd terug op eigen ervaringen. Sweetheart of the Valley is een zeer degelijk, traditioneel country album, Lori’s mooiste album tot nu toe.      

Theo Volk

Releasedatum: 24 oktober 2015 Eigen beheer
Website: http://www.loriyates.com/

Back to the River - More Southern Soul Stories

Beetje reclame maken kan geen kwaad, lijkt me. Je kunt je afvragen of dat nodig is voor een Kent product, want volgens mij weten soulliefhebbers al lang waar ze hun serieuze “stack” kunnen vinden. De op de hoes vermelde jaartallen zijn wat mij betreft irrelevant, maar volledigheidshalve kunnen ze ook geen kwaad. De beide vorige 2 boxjes uit deze serie (Take Me To The River & The Fame Studios Story) bestreken dezelfde periode. Wederom heeft men een uitgelezen samenstelling bij elkaar gesorteerd. Wederom 75 tracks die gevarieerd worden afgewisseld van obscure tot bekend. Aangezien ik een vaste afnemer ben van Ace/Kent was deze collectie verplichte kost. Mijn interesse voor deze periode in de muziek draagt daar extra toe bij. Het accent van mijn muzikale belangstelling lag in die periode minder op zwarte artiesten, dus er ligt – en ik schaam mij daar nier voor - tevens een compensatie-slag aan ten grondslag. Tegenwoordig viert mijn interesse voor zwart hoogtijdagen. Niet alleen soul en blues draaien overuren, ook een ferme teug funk schuw ik niet. Geweldige muziek, niet zelden tot het bot geïnspireerd. Muziek die zijn onderwerpen vindt in basale onderwerpen: Heart & Soul.

 

Wat valt nog meer te zeggen? De verpakking van Back to the River is af! De 3 schijfjes zijn voorzien van een wel gedocumenteerd boekwerkje waarin zorgvuldig wordt omgegaan met wetenswaardigheden over deze artiesten van weleer. Leesvoer dus. (En ja, sommigen zijn nog steeds actief!) Solomon Burke opent een aangename luistersessie van ruim 3 uur. Je hoort onder meer Joe Tex, George Perkins, Otis Clay, Mary Wells, Bettye Swan en Gloria Walker and the Chevelles. Dit is het soort muziek waaruit je energie kan putten. Je weet intuïtief dat de wereld nooit ideaal is geweest, maar beetje weerstand opbouwen tegen een ongure wereld kan evenmin kwaad. How Sweet It Would Be.

 

Rein van den Berg

 

Releasedatum: 20 november 2015 Kent Soul

Website: http://acerecords.co.uk/back-to-the-river-more-southern-soul-stories-1961-1978

 

 

 

 

 

Bob Forrest - Survival Songs

Bob Forrest? Wie is dat ook alweer? Om daar achter te komen kun je mogelijk het beste zijn in 2013 verschenen boek Running with Monsters (een verslag/herinnering) gaan lezen. Aan de andere kant kun je jezelf ook beperken tot het beluisteren van Survival Songs, want het zal mij verbazen wanneer de thematiek afwijkt. Bob Forrest was niemand anders dan de creatieve geest achter Thelonious Monster. Je zou hem toenmaals mogen kenmerken als redelijk succesvol. Echter het criterium veelbelovend daar heeft Bob eigenhandig een streep doorgezet vanwege een duizelingwekkend diepe val in drank en drugs. Zijn “habbit” was al in gang gezet voordat hij succesvol werd, en heeft hem jaren gekost om tot bezinning te komen. Survival Songs rekent af met die weggegooide jaren. Het is in de eerste plaats een intense weergave van iemand die diep zat en terug kroop om zijn leven opnieuw zin te geven.

 

Wanneer we in 1992 de tekst van Body & Soul ( afkomstig van Beautiful Mess, mede opmerkelijk vanwege Tom Waits zijn vocale bijdrage) goed tot ons hadden laten doordringen, dan hadden we meteen geweten hoe de zaken stonden. Menselijke gevoelens waren toen vanwege drugs overmaat al afgevlakt tot afgestompte oprispingen. Het nummer komt hier om duidelijke redenen weer terug. Zijn teksten zijn scherp gebleven. Analyses, observaties uit een verknoeid leven. Zonder excuses vertelt Forrest over zijn misère, de oorzaak en zijn “lessen geleerd”. Gelukkig wist hij los te komen van zijn verslaving en kan het navertellen. Forrest is boos en tegelijkertijd verdrietig dat het ooit zo ver heeft kunnen komen, echter hij realiseert zich dat je de tijd niet terugdraait. Een nummer als Cereal Songs laat aan duidelijk niets te wensen over. Bob gaat voor de herkansing. Heroïne en cocaïne hadden alles van hem afgenomen. Zijn leven, zijn vrienden, hij leefde slechts om in zijn primaire behoefte te voorzien. Survival Songs is een indrukwekkend en oprecht verslag. Dusdanig dat Survival Songs, zo op de valreep van 2015, tot een van de beduidende platen van het jaar behoort. Kindness is everything, and love is all there is.

 

Rein van den Berg

Releasedatum: 9 oktober 2015 Six Degrees Records
Website: http://bobforrestmusic.com/

James McMurtry - Complicated Game

We hebben er even op moeten wachten. Live in Europe niet meegeteld was zijn laatste reguliere plaat - Just Us Kids - alweer van 2008. Kreeg de afgelopen jaren de indruk dat McMurtry de brui zou geven aan zijn muzikale loopbaan. Gelukkig was hij geïnspireerd genoeg om verwachtingsvolle lieden – die zijn oeuvre hoog in het vaandel dragen, zoals mij - opnieuw te plezieren. Heb altijd een zwak behouden voor deze oer-Amerikaan, zijn stemgeluid en zijn ongepolijste teksten. Teksten die zich niet zelden als pure poëzie laten kenmerken. Hij wist je in te pakken met tot de verbeelding sprekende titels als Dry River of Crazy Wind. Nagenoeg onmiskenbaar, alsof hij invulling gaf aan één van die vele ongecompliceerde karakters die je terugvindt in de boeken van zijn vader. Larry McMurtry ontving in 1985 de Pulitzer Prijs voor Lonesome Dove. Hij is o.m. auteur van Terms of Endearment en ondersteunde Ang Lee bij het realiseren van Brokeback Mountain. Het rauwe realisme van de vader komt terug in het werk van de zoon. Complicated Game laat zich meten met James McMurtry’s beste platen.

 

 

 

Zijn stijl blijft herkenbaar uit duizenden, en maakt hem tot een van de belangrijkste representanten die Texas bezit. De rauwheid, de humor en het cynisme, je vindt het allemaal terug in de muziek en het bijbehorende inlevingsvermogen van James McMurtry. En wanneer je door de buitenkant prikt blijkt dat hij niets anders is dan een zachtaardige persoon, op zoek is naar warmte en genegenheid. Die zachte zijde is op Complicated Game sterk vertegenwoordigd. Het is slechts een bevestiging dat camouflage vervaagt naarmate je ouder wordt. Long Island Sound krijgt een folky touch. Een meezinglied dat McMurtry´s Schotse roots naar de oppervlakte brengt, compleet met Uilleann Pipes. De behoefte/noodzaak zichzelf beter voor te doen ontbreekt bij McMurtry. Je krijgt wat je hoort. It´s hard not to cry and cuss. When this old world is just bigger than us. And all we got is pride and trust in our kind. Warm realisme als luisterrijk genot voor wanneer je uit de luwte bent. I don´t know what to say to you. I shouldn´t judge, but I often do. 2 voor menigeen herkenbare regels die dit mooie album afsluiten.

Rein van den Berg

Releasedatum: 24 februari 2015 Blue Rose Records  
Website : http://www.jamesmcmurtry.com/

Matt Bauer - Dream’s End

Wanneer je de muziek van Matt Bauer niet kent (Is dat mogelijk?) dan heb je geen 30 seconden nodig om te onderscheiden dat zijn stijl binnen de criteria valt waarvoor Americana doorgaat. Evengoed beschouw ik hem als een vreemde eend in de bijt. Zijn werkjes zijn weliswaar voorzien van traditionele instrumenten (banjo, viool, bas, etc.) maar krijgen soms een ietwat buitenissige uitvoering. Wanneer ik mij niet vergis ontstaat zijn muziek volstrekt organisch en hanteert de artiest een soort knip plak procedé. Weinig vloeiende lijnen. Je zou zijn filmische aandoende muziek eerder verwachten in een film van de gebroeders Coen. Onheilspellende scenes welke zich afspelen op het platteland van Texas of Kentucky. Huiveringwekkend, dreigend en spookachtig, maar tegelijkertijd kwetsbaar. Matt Bauer is enorm getalenteerd, ook al beperkt hij zich tot zijn eigen unieke stijl. Sinds Nandina (2004) is zijn sound niet noemenswaardig veranderd. Zijn alternatieve eigenzinnige country is herkenbaar uit duizenden. Geen stijl die opgepikt wordt door de grote groep, maar waarvan zeer zeker verschillende individuen zullen smullen.

 

Ondanks dat Matt Bauer een veelzijdig instrumentalist is wordt hij op Dream’s End door een bataljon musici ondersteund. Zij geven door de vrijheid die ze krijgen extra kleur aan ieder nummer. Een vrijheid die zich uiteraard beperkt tot de fantasie van de componist en arrangeur. Zijn eigen zang is beperkt, is breekbaar, en voegt wellicht vanwege deze kwaliteit toe aan de muziek. Evengoed vindt zijn stem ondersteuning bij Nathan Wanta en Emily Jane White op de meeste nummers. Nee, Matt Bauer is niet alledaags, maar zijn nieuwste album openbaart zich andermaal als een avontuur waarbij je betrokken wil zijn. En wanneer zijn stijl weerklank vindt dan wordt je zijn muzikale wereld ingezogen. Bauer ontstresst!

 

Rein van den Berg

 

Releasedatum: 20 november 2015 Crossbill Records

Website:    http://mattbauermusic.squarespace.com/

Bandcamp: https://mattbauer.bandcamp.com/

 

 

 

 

Stranded Horse - Luxe

Yann Tambour maakt al sinds 2001 platen, maar ik had nog nooit van hem gehoord. Nu is dat niet zo vreemd, omdat ik de Franse muziek niet bepaald op de voet volg. De eerste albums bracht hij uit onder de naam Encre. Die bevatten experimentele muziek, waarbij hij geregeld gebruik maakt van samples. Vervolgens verscheen in 2007 Churning Strides onder de naam Thee, Stranded Horse en vanaf de release van Humbling Tides in 2010 werd de naam veranderd in Stranded Horse. Zijn laatste wapenfeit was in 2013 de CD single A Faint Light - Transmission, laatstgenoemde track is een opvallende cover van de bekende Joy Division klassieker. Deze single werd opgenomen in L’institute Francais du Sénégal in Dakar. Ook Luxe werd daar vastgelegd. De titel had overigens net zo goed Luxury kunnen zijn, want vijf van de negen songs worden in het Engels gezongen, de overige vier in het Frans.

 

Dat hij ook in het Engels zingt is niet zo heel verwonderlijk, omdat hij een tijdlang in Bristol en Brighton gewoond heeft. Oorspronkelijk bespeelde Tambour alleen piano en klassiek gitaar, maar bekwaamde zich later ook op de kora, welk instrument zijn oorsprong heeft in West-Afrika. Hij ontwikkelde er een geheel eigen stijl op, mede door het feit dat hij zijn eigen compactere versie ervan bouwde. Tambour omschrijft de muziek op Luxe als Kora folk, een naam die de lading aardig dekt. Op Monde en Refondre Les Hémispheres zingt hij beurtelings in het Frans met Eloise Decazes. Meer naar het Franse chanson neigt A Qui Dois-Tu Montrer Les Dents?, waar vooral de zang duidelijk beïnvloed is door Benjamin Biolay, een zanger die in Nederland helaas weinig bekendheid geniet. Uiteraard is een belangrijke rol weggelegd voor de kora, die in een aantal stukken een hypnotiserend effect op de luisteraar heeft, vooral in prijsnummer Dakar. Naast eigen werk is er ook een opvallende cover te vinden van Jackson C. Franck’s My Name Is Carnival. Met Luxe heeft Tambour een geslaagd werkstuk met een eigen signatuur afgeleverd.            

Theo Volk

Releasedatum: 29 januari 2016 Talitre

Marinus G. de Valk - Het Leven in Lage Kwaliteit

Marijn de Valk koos Marinus G. de Valk als artiestennaam, omdat die meer tot de verbeelding spreekt. Bovendien wilde hij onnodige verwarring voorkomen met de bekende Vlaamse toneelspeler en zanger Marijn Devalck. Marijn heeft taal- en cultuurstudies gestudeerd in Utrecht. Hij verdiepte zich daar in de Nederlandse taal en muziek. Zijn voornaamste broodwinning is sinds maart van dit jaar programmeur van de concertzaal Luxor in Arnhem. Daarnaast werkt hij ook nog als platenverkoper, maar per januari stopt hij hiermee omdat het niet meer te combineren valt met zijn andere baan. Het zal U waarschijnlijk niet verbazen dat vanwege zijn gevolgde studie de teksten van zijn liedjes erg belangrijk zijn. Niet voor niets is iemand als Drs. P een groot voorbeeld voor hem. Maar daarnaast ook Alex Roeka, broeder Dieleman, Jack Poels en Jeroen Kant. Direct in de opener Alleen de Maan valt de opvallende inkleuring van zijn songs op. Het gebruik van een harmonium is niet alledaags, daarnaast valt hier het mooie vioolspel van Judith Döhne op. Samen met Imke Loeffen zingt hij het van een vrolijke melodie voorziene Dag Lief. De tekst handelt over hartzeer. Imke maakt overigens net als Marijn deel uit van het muziekgezelschap La très illustre compagnie du Chat Noir, die begin vorig jaar La Vendange uitbracht, een album met mooie Franse chansons. Aan Flessenblazer werd de afbeelding van de hoes ontleend :

“Tot die tijd hou ik me vast.
Aan onze theezakjes , samen in een glas”.

Over frustraties die een relatie met zich mee kunnen brengen en dat die zodoende gedoemd is te mislukken, vormen de thema’s van Ik Wacht de Ganse Dag. Het stompende pianospel doet hier aan Drs. P denken. Met een mooie tekst en melodie is Vallende Bladeren gezegend. Over de kilheid van het bestaan wanneer je geen relatie hebt en geen uitzicht hierop, handelt De Moed Der Wanhoop. Frustraties over onderling onbegrip in een relatie gaat Dichte Deuren:

“Oh, ik heb me murw gebeukt.
Tegen jouw dichte deuren.
Ze zijn van metaal en koud staal.
En ze gaan voorlopig niet open.
Ik heb me murw gebeukt”.

De op een kettingzaag lijkende solo op elektrische gitaar is hier zeer toepasselijk. Samen met Imke Loeffen schreef Marijn De Kat en de Kolder. Het betreft een oude, onafgemaakte song van een aantal jaar geleden, die voor het album werd voltooid. De tekst vind ik nogal cryptisch. Een van mijn favorieten vormt het slechts drie regels tellende Irrealis:

“Als we de tijd konden verslaan.
Als we de angsten en de schroom konden weerstaan.
Dan zou de liefde niet vergaan”.

De gekozen titel lijkt me duidelijk. De swingende saxsolo van Nord Strik hier is geweldig. Maar afsluiter Ik ga door is voor mij toch wel de mooiste van de hele cd. Op de meest onverwachte momenten duikt de melodie van dit nummer in mijn hoofd op. De tekst hiervan is ook de meest opbeurende. De bijdrage op trompet door Jos Hendriks is bijzonder fraai. Marijn blijkt in zijn teksten niet bepaald een lachebekje. Hij is het type van het glas is half leeg. Townes van Zandt is niet voor niets een van zijn helden. Marijn heeft een bijzonder goede neus voor het optimaal inkleuren van zijn liedjes. Imke Loeffen en Sammy Ariëns verzorgden de schitterende vormgeving. Het Leven in Lage Kwaliteit is een debuut met prachtige, persoonlijke teksten, maar heeft ook muzikaal veel te bieden.     

Theo Volk

Releasedatum: 25-1-2016 Kroese Records
Website: http://www.marinusgdevalk.nl/

       

Ina Forsman - Ina Forsman

Zelfbewust in de camera kijkend staat de pas 19-jarige Finse blues zangeres Ina Forsman afgebeeld op hoes van haar debuutalbum. Op de binnenhoes is een grappige foto te vinden van een 6-jarige Ina die vol overgave met wagenwijde open mond zingend aan haar speelgoedgitaar staat te plukken. Op die leeftijd wist ze het al zeker, ze wilde maar een ding en dat was zangeres worden. Nationale bekendheid kreeg ze in Finland toen ze in de finale van het tv-programma Idols een fantastische vertolking bracht van de Etta James song All I Could Do Is Cry. Ook de bekende Finse mondharmonicaspeler Helge Tallqvist raakte er danig van onder de indruk. Al spoedig mocht Ina regelmatig met zijn band meespelen.  In 2013 verscheen het album Ina Forsman with the Helge Tallqvist Band. Helge Tallqvist is de afgelopen jaren uitgegroeid tot haar mentor en niet alleen op muziekgebied.

 

Veelvuldig treedt ze op, onder anderen ook in Nederland. Ze speelde met fantastische musici als Guy Verlinde, Steven Troch, en onze eigen Richard van Bergen en werd daardoor snel een betere zangeres. Platenbaas Thomas Ruf onderkende ook het grote talent van Forsman en gaf haar de gelegenheid haar debuutalbum op te nemen in Austin, Texas met gelouterde muzikanten.  Naast een geweldige zangeres blijkt ze ook nog een begiftigd songschrijver te zijn. Ze schreef tien van de elf liedjes zelf. Acht ervan schreef ze samen met Tomi Leino. De teksten schreef ze alleen en handelen zonder uitzondering over de liefde. Zo is Pretty Messed Up een laatste liefdesverklaring aan haar ex-vriendje en handelt Bubbly Kisses over seks in dronken staat. Het intro door de blazers in Pretty Messed Up zou overigens ook het intro van een Van Morrison nummer kunnen zijn. Naast die eigen nummers brengt ze een fraaie vertolking van Nina Simone’s I Want a Little Sugar in My Bowl. Farewell zou overigens niet misstaan op een Grace Jones album. De geweldige musici tillen het al hoge niveau van de songs nog een treetje of twee hoger. Het spelplezier is hoorbaar. Naast blues-, zijn er ook soulinvloeden te horen. Dit debuutalbum is een heerlijk gevarieerde cd geworden. Voor mij is het overduidelijk, Ina Forsman wordt de komende jaren een van de grote blues- en souldiva’s. 

Theo Volk

Releasedatum: 22 januari 2016 Ruf Records

Website: http://whm16.louhi.net/~inaforsm/

       

Sussex - Parade Day

Sussex? Waar beginnen we nu weer aan? Het is de nieuwste release van Rob Lutes in samenwerking met een van zijn muziekvrienden uit het voorgezet onderwijs. Zij volgden beiden sindsdien eigen initiatieven, maar hielden ondanks de afwijkende muzikale voorkeur onderling contact. Michael Emenau heeft naam als percussionist en vibrafonist gemaakt in de jazz wereld, terwijl Lutes bekendheid verwierf – bij de meesten van ons - als Canadese Roots performer. De gecombineerde inspanning plaatst Rob Lutes in een compleet ander daglicht. Geen vluchtige zijsprong wanneer je mij vraagt. Niet dat ik uitgekeken raak op zijn traditionele Roots, maar het album kenmerkt zich als uitermate verfrissend. Deze optimistische aanpak is niet in de laatste plaats te danken aan de overige musici die zich ter beschikking van het tweetal hebben gesteld. Er wordt opgetogen gemusiceerd, dusdanig dat Ivanhoe Jolicoeur (?) zich ijzersterk in de kijker speelt met trompet en flugelhorn, en ook de staande bas van Sage Reynolds zeer verdienstelijk mijn oortjes weten te charmeren.

 

Kort door de bocht durf ik te stellen dat dit album van de gebruikelijke kwaliteit is die we anders van Rob Lutes voorgeschoteld krijgen, maar dan anders. De meeste liedjes zijn gecomponeerd door Lutes en of Emenau met uitzondering van Dayton, Ohio – 1903. Dat is niets anders dan een cover van Randy Newman. Het instrumentale Dare to Stumble roept bij mij een associatie op naar muziek van Sir Charles Chaplin. Parade Day kenmerkt zich door zijn veelzijdigheid. Twaalf relatief korte nummers, die kwalitatief amper voor elkaar onder doen. De sfeer grijpt enigszins terug naar vroege jazz, folk en blues, zoals we die ook kennen van de eerste Tom Waits platen. Live zal dit volledige ensemble een feest voor het oor zijn in het theater circuit. Maar ja, hoe krijg je zoiets betaalbaar naar Europa. Succes lijkt me verzekerd. Of de muziekliefhebber tot diezelfde conclusie komt zou ik zeggen: “Ga lekker luisteren!” Meteen voeg ik daar aan toe dat ik me hierbij geen teleurstelling kan voorstellen. Een uitstekend album zo in de laatste weken van 2015.

 

Rein van den Berg

Releasedatum: 12 november 2015 Last Chance Records
Websites : http://www.sussexmusic.ca/ en https://sussex.bandcamp.com/releases

Joey Kneiser - the Wildness

Last Chance Records is een label om in de gaten te houden. Wanneer je van “cherry picking houdt, sta even stil bij hen, want zij publiceren momenteel de kersjes in Americana land, althans een aantal zeer fijne. Denk ter illustratie aan John Moreland of Brent Best. Het label is al jaren actief en interessant genoeg om hun aanbod eens aandachtig door te nemen. Joey Kneiser is geknipt voor het oeuvre waarmee dit label op de voorgrond treedt. Niet vreemd aangezien hij de kern van dit label is. Een reden waarom Kneisers muziek zo goed resoneert, is omdat hij dicht bij zichzelf blijft. Iets vergelijkbaars geldt, wat mij betreft, ook voor de luisteraar. Er hoort een klik te zijn tussen de toon die Kneiser zet (hoe hij zijn gedachtengoed etaleert) en de luisteraar. Wanneer ik de muziek van Kenieser beluister dan hoor ik een man die bruist van het leven. Hij leeft, net als ik, in een vrije wereld, en bezingt zowel de geneugten als de onvolkomenheden.

 

Hij groeide echter op in de bergachtige streek van Oost Tennessee. Ontwikkelde zijn muzikaliteit in diverse garage bands en maakte zichzelf het musiceren spelenderwijze eigen. Eenmaal “volwassen” leerde hij een stel mensen kennen waarmee hij de band Glossary formeerde. Hij functioneerde 7 albums lang als zanger en liedjesschrijver voor deze band totdat hij in 2009 zijn eerste soloplaat uitbracht. The All-Night Bedroom Revival bleek niet onverdienstelijk, en gevoed door dit persoonlijke succes groeide de ambitie voor meer. The Wildness is zijn derde plaat. Een plaat die laat horen hoe diep Rock and Roll geworteld zit in zijn systeem. Elke lichaamsvezel blijkt doordrenkt met liefde voor deze muziek, ingegeven door de voorbeelden uit zijn jeugd. Wanneer je the Wildness hoort dan hoor je invloeden van The Band, Springsteen en Van Morrison. Joey Kneiser heeft jaren geleden gekozen voor de muziek, en dat hoor je. De basis van dit album kwam tot stand samen met Glossary lid en ex-vrouw Kelly Smith. Bij Run Like Hell zie je de duivel letterlijk op zijn schouder meerijden. Mooi, mooi, mooi! En wat te denken van een songtitel als Heaven Only Wants Us Once We’re Dead. Emotie en poëzie vanuit het gebergte te Tennessee. Wanneer je nog luistertijd bezit, besteed het aan Joey Kneiser!

Rein van den Berg

Releasedatum : 30 november 2015 Last Chance Records
Websites : http://joeykneiser.com/home en https://joeykneiser.bandcamp.com/

Will Johnson - Swan City Vampires

De reden waarom ik aanvankelijk recensies ben gaan maken was ambitieus. Zoals ik het zag was er onrechtvaardigheid. Volgens mijn inzicht ging aandacht niet altijd naar de juiste artiesten. Ik schrijf nog steeds recensies en die onrechtvaardigheid is na 20 jaar schrijfsels onaangeroerd. Uiteindelijk schrijf ik slechts over datgene wat mij persoonlijk aanspreekt, en geef bij gelegenheid een impuls. Ik blijf daarbij trouw aan artiesten die volstrekt op eigen inzicht varen. Aangedreven door hun eigenzinnigheid en creatieve talent. Will Johnson is één van die unieke mensen die voldoende geld bij elkaar schraapt waardoor hij het voor zichzelf mogelijk maakt zijn illustere droom ten uitvoer te brengen. Ongetwijfeld niet zonder de nodige obstakels, maar hij maakt nog steeds muziek, en blijft zijn ding doen. Zijn laatste album, Swan City Vampires, ervaar ik als zijn sterkste tot nu toe. Althans, en daarbij vaar ik slechts op mijn middenrif gevoel, zo laat deze rauwe plaat zich aanhoren. Zijn gitaarspel is nog nooit zo intens en indrukwekkend geweest als nu. Zelf bespeel ik geen instrumenten en laat mij slechts leiden door wat ik hoor. Puur gevoelsmatig. Arrogantie ten top wellicht, maar evengoed betwijfel ik of diepgaande kennis van instrumenten en technische toebehoren afbreuk doet aan mijn eindconclusie.

 

Johnson schakelt van elektrisch naar akoestische, van breekbaar tot explosief. Vooral de erupties die hij en zijn kompanen uit hun elektrische gitaar trekken zijn hartverscheurend. Pure emotie. Neil Young had daar in zijn beste dagen ook een handje van. (luister maar eens naar Nameless, but a Lover en je weet vanwaar de associatie naar Oom Nelis ) Als een Starship Enterprise weet hij je naar plaatsen te nemen die voorheen ongekend waren, en wat Johnson af en toe uit zijn instrument haalt is onwerelds. Hij treedt buiten zichzelf. Hij beperkt zich niet tot zijn gitaarspel en ontvouwt met de medemusici een luisterrijk paneel, dat vakkundig is voorzien van een aangenaam donker randje. De teksten zijn soms onnavolgbaar, maar de sfeer die Johnson en zijn collectief weten te creëren is ronduit meesterlijk. Swan City Vampires sleurt je over de lengte van 11 nummers naar een andere wereld.

Rein van den Berg

Releasedatum: 30 oktober 2015 Undertow Music
Website:  http://www.will-johnson.com/

 

 

 

Erin Rae and the Meanwhiles – Soon enough

De 25-jarige Erin Rae McKaskle met Ierse en Schotse roots komt uit Jackson, maar woont tegenwoordig in Nashville. Haar groep bestaat sinds 2010 en bracht tot nu toe enkel een EP uit in het jaar van oprichting, getiteld Crazy Talk. Ondanks haar nog jeugdige leeftijd heeft ze reeds een schat aan ervaring, want ze zingt al sinds haar vijfde. Haar ouders waren beiden parttime muzikanten, die geregeld optraden. Al op haar vijfde mocht ze dan tijdens optredens met een of twee nummers meezingen van het roots repertoire, wat haar ouders brachten. Erin Rae heeft een buitengewoon prettige en herkenbare stem, met een melancholische inslag. Al het gebodene op Soon enough is ingetogen van aard.

 

De onderwerpen in haar songs zijn erg gevarieerd. De veranderingen die het leven  met zich meebrengen als je muzikant bent.  En de uitdagingen ervan. Maar ook over de liefde, maar bijvoorbeeld ook een onderwerp als problemen met de geestelijke gesteldheid.  Ondanks het ingetogen karakter van de songs, blijft het album van begin tot eind boeien. De prachtige zang wordt vaak op subtiele wijze op gitaar begeleid. En in enkele gevallen door een cello. Het album werd in slechts twee dagen live in de studio opgenomen. Men heeft getracht zoveel mogelijk het bühnegeluid te benaderen. Het album werd door Erin Rae samen met Michael Rinne (bassist van Rodney Crowell) geproduceerd. Volgens Erin Rae is het nieuwe muziek voor oude zielen. Voor mij is het een debuutalbum met prachtige luistermuziek, die nog veel te weinig aandacht heeft gekregen in de pers.      

 

Theo Volk

Releasedatum: 4 september 2015 Eigen beheer

Websites: http://www.erinraemusic.com/ en http://themeanwhiles.bandcamp.com/

Gravel Town - The history of Gravel Town, Chapter III : Single men

Opener The story of uncle Tony is een korte, gesproken ode aan een oom van Martijn en Michel Ebben. In februari kregen ze van een familielid oude familiefoto’s toegestuurd. Bij het zien van de foto van oom Tony wisten ze direct dat het de foto voor de nieuwe EP moest worden. Het is, net als de hoes van hun prachtige debuutalbum From Grace, een opmerkelijke foto. Hij is genomen vlak na de oorlog tijdens carnaval in Duitsland. Oom Tony kwam tragisch aan zijn einde, hij werd namelijk aangereden bij het oversteken op een zebrapad in Keulen. Ook diens vader kwam overigens op zeer tragische wijze om het leven. Deze EP vormt het eerste deel van een drieluik, met een gemeenschappelijk thema, eenzame mannen. 

Got to go gaat volgens Michel over iemand, die zich eenzaam voelt, en zich – op een misschien ietwat groteske manier – vermand. Het is een van de meest spannende songs,die ik dit jaar hoorde. Geweldige zang en mondharmonicaspel. Liefhebbers van Tom Waits zullen wel raad weten met dit nummer. Overigens kende ik het nummer al in de versie van Bregje Sanne Lacourt, gecoverd op diens voortreffelijke debuutalbum. Bregje en Michel vormen al jaren samen een duo.  I’d die for you is een prachtig ingetogen song, met een refrein wat direct blijft hangen. Prachtig gitaarwerk en harmonicaspel siert het Springsteen achtige In this waisted heartland, wat handelt over iemand, die met zijn (toekomstige) partner/liefje van door wilt gaan.  Mooie afsluiter vormt Driving through the rain, wat over een break up gaat. Door deze fraaie EP kijk ik met grote interesse uit naar de overige twee delen, want dit smaakt absoluut naar meer!  

Theo Volk

Releasedatum: 27 november 2015 Fyify! Records

Website: https://www.graveltown.com/ 

Broeder Dieleman – Uut de bron

Tonnie Dieleman is met Uut de bron toe aan zijn derde album. Voorgangers Alles is ijdelheid en Gloria werden reeds overladen met lovende kritieken. Geluidscollages werden hierop gebruikt, maar dan in gewone songs. Uut de bron vormt één geluidservaring van ruim 50 minuten. Hypnotiserende soundscapes vormen de basis van deze nieuwe schijf. Uiteraard graaft hij weer in de Zeeuwse cultuur en verleden. Zo vertolkt hij het aloude Meilied gebaseerd op de versie van Albert Julien Goethals uit 1967. Het ruim tien minuten durende Lovenpolder, Boerengat handelt over het buurtschap Boerengat waar zijn overgrootvader Jan Pladdet woonde. De bewoners moesten plaatsmaken voor de chemische fabriek Dow Chemical. Maar tevens gaat het over duivelssages, waar paarden een rol in speelden. Het onheilspellende karakter van de muziek verklankt op sublieme wijze het verhaal. 

Met Omer wordt Omer Gielliet bedoeld, de dit jaar 90 geworden Zeeuws-Vlaamse beeldhouwer, dichter, priester en mysticus. Begin vorige maand zong hij hem nog toe op de opening van diens prachtige overzichtstentoonstelling in museum Het Warenhuis in Axel. In Omer wordt op fraaie wijze de roeping geschetst die Gielliet reeds op vijfjarige leeftijd in een koolzaadveld kreeg. Nehalennia is opgedragen aan de tegenwoordig in Zeeland wonende Amerikaanse zanger Baby Dee. Tonnie is een groot liefhebber van diens muziek, die verwant is met die van Antony and the Johnsons. Binnenkort zal Tonnie het podium delen met nog zo’n authentiek artiest, Sam Amidon. Tonnie raadt de luisteraar aan het album, voor een optimale beleving, te beluisteren via een hoofdtelefoon. Het betreft hier overigens geen gewone cd, maar een boekalbum, waarin alle liedteksten zijn verzameld. Het is een prachtig verzorgd product geworden. Uut de bron is een bijzondere muziekervaring van een van de meest authentieke en unieke artiesten die Nederland rijk is.

Theo Volk

Releasedatum: 27 november 2015 Snowstar Records/Wintertuin

Website: http://broederdieleman.tumblr.com/