Joe Volk - Happenings and Killings

Nee, Joe Volk is ondanks onze zeer weinig voorkomende achternaam geen familie van mij, maar hebben we wel allebei Duitse voorouders. Zijn roots liggen in het Zwarte Woud. Joe werd echter geboren in Bristol, Engeland. Ruim twee jaar geleden verhuisde hij vanwege zijn liefde voor Miriam Wolf naar Bern, Zwitserland. Happenings and Killings is mijn eerste kennismaking met de muziek van Joe. Ook de groep Crippled Black Phoenix waarvan Joe deel uitmaakte deed geen belletje rinkelen. Een groep die toch al zes studioalbums  op hun conto hadden staan op het moment dat Joe de groep in 2013 verliet. Wellicht heb ik zonder het weten toch al muziek van hem gehoord, want hij schrijft ook muziek die gebruikt wordt voor TV-zenders als BBC, HBO en National Geographic. Hij was de eerste artiest die tekende voor het  Invada Records van Portishead’s Geoff Barrow. Barrow speelt mee, maar ook andere muzikanten uit de muziekscene van Bristol, waaronder Adrian Utley en Ben Salisbury, vooral laatstgenoemde heeft volgens Joe veel bijgedragen aan het eindresultaat van de cd. De gebruikelijke werkwijze van Joe is het schrijven van de songs op gitaar zonder teksten en van daaruit verder bouwen. Daarvoor had hij de beschikking over een aantal door de wolgeverfde én creatieve muzikanten, hetgeen wel iets bijzonders moest opleveren. Op het album wordt zowel van akoestische als elektronische instrumenten gebruikgemaakt. De opvallende titel is ontleend aan de naam van de clubtour van zo’n tien jaar geleden. Hij koos die naam toen omdat hij die woorden gewoon lekker bij elkaar vond klinken, zonder enkele verdere bijbedoeling. Opener Bampfylde Moore Carew begint met het prachtige, akoestische gitaar en zang van Joe, waar later het harmonium aan wordt toegevoegd en die dan sfeerbepalend wordt. Het laatste gedeelte roept bij mij associaties op met In the Court of Crimson King van King Crimson. Carew was een bekende Engelse bedrieger uit de zeventiende eeuw. Zijn teksten zijn overigens nogal vaag en vrij moeilijk te doordrongen. Een van de mooiste liedjes is Sirens. Vrij sober van opbouw. Het intro is vrij traag op akoestische gitaar, kippenvel levert het invallen van de mondharmonica op. De samenzang met Nadine Gingell is wonderschoon. Alleen al deze song rechtvaardigt de aankoop. Maar in iedere song valt genoeg te genieten, de ene keer overheerst de elektronica een andere keer de akoestische instrumenten. En zo heeft bijvoorbeeld de afsluiter  Yellow Sneak als bijzondere toevoeging The Bristol Emsemble Orchestra. Happenings and Killings is een bijzondere luisterervaring gemaakt door een aantal creatieve geesten. Warm aanbevolen en dat is niet omdat hij toevallig ook Volk heet.    

Theo Volk

Releasedatum: 19 februari 2016 Glitterhouse Records
Website: http://joevolk.co.uk/

Grant-Lee Phillips - the Narrows

Ik heb een aantal van zijn albums in de kast staan, en dat kan bijna niet anders, want Grant Lee is al jaren succesvol binnen het genre waar mijn interesse naar uit gaat. Zonder uitzondering puike platen, echter een echte uitschieter zat er voor mij niet bij. Tot nu! The Narrows is ronduit een prachtplaat. Het lijkt alsof de verhuizing hem goed gedaan heeft. In 2013 verkoos hij Nashville boven Los Angeles, wat voorheen 30 jaar in zijn levensruimte voorzag. Grant-Lee Phillips deed zelfs de productie van zijn nieuwste plaat. Opnames vonden plaats in Dan Auerbach’s Easy Eye Studio. Behalve Phillips’ gitaar en zang waren bij deze opnames slechts twee andere heren betrokken; Jerry Roe (drums) en Lix Price (bas). Een knappe prestatie wanneer je het eindresultaat in oogschouw neemt. De summiere bezetting vertaalt zich niet tot een karige productie. Allerminst! Phillips zegt afstammeling te zijn van de Cherokees. Zij beschouwden dit land als hun thuis. Zowel het historische besef als Phillips zijn persoonlijke betrokkenheid vormde een bron van inspiratie. Hij absorbeerde de verhalen en de aanwezige energie werkte als een katalysator.

 

13 liedjes rolden er spreekwoordelijk uit zijn pen. Vakkundig geschreven nummers. Liedjes die hun bestaansrecht ontlenen aan verhalen uit de rijke Amerikaanse geschiedenis. Teksten die gaan over onverzettelijkheid, hartstocht, maar ook over angsten en verlangen. Phillips heeft zichzelf opgeladen aan het rauwe verleden, maar sluit daarbij ook zijn eigen gevoelens niet uit. Er is een tijd verstreken sinds Grant-Lee Buffalo en Phillips eerste erkenning. Het is alsof de jaren geen vat op hem hebben gehad. The Narrows is gewoon een uiterst integere en frisse plaat geworden. Weinig nieuws onder de zon, wel pure degelijkheid dat zich na een korte aanloop openbaart. Alsof Grant-Lee Phillips iets van zich heeft afgeschud, want op mij heeft the Narrows een verademende uitwerking. Eind april is hij in levende lijve te ontmoeten, want hij treedt op in Paradiso dependance Bitterzoet. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 18 maart 2016 Yep Roc Records
Website:  http://www.grantleephillips.com/

Niamh Parsons & Graham Dunne - Kind Providence

Niamh Parsons groeide op in Dublin in een zeer muzikale familie. Haar vader was een geweldige zanger  en haar moeder stamde af van een familie van fiddlers, afkomstig uit county Clare. Haar eerste publieke optredens, samen met zus Anne, verzorgden ze in het lokale Old Shieling Hotel. Ontdekt werd Niamh wat later door Gerry “Banjo” O’Connor in Dublin’s Brazen Head pub. Hij lijfde haar direct in voor zijn band Killera. Aan deze samenwerking kwam na twee jaar abrupt een einde toen Niamh verliefd werd op Dee More, een muzikant uit Belfast. Samen vormden ze in 1990 de band The Loose Connections. Tijdens een korte onderbreking rond 1996 speelde Parsons even in de superband Arcady, met wie ze het klassiek geworden album Many Happy Returns maakte. Rond 1999 kwam een einde aan The Loose Connections en kon Niamh zich volkomen gaan concentreren op haar solocarrière. Haar echte doorbraak kwam met de release van Blackbirds & Thrushes. Op opvolger In My Prime is Graham Dunne voor het eerst van de partij. Sindsdien treden ze vaak samen op. Volgens mij zag ik ze samen in 2000 voor het eerst optreden op het Ierse folkfestival in Bergen op Zoom, wat helaas ter ziele is gegaan. Haar inlevingsgevoel en stem maakte een grote indruk op mij. Niet zo vreemd dus, dat er in 2005 een live-album verscheen. Overigens trad ze ooit op voor Bill Clinton. Hierna zou nog in 2006 een studio-album verschijnen, The Old Simplicity. Daarna werd het stil rondom Niamh. Een paar jaar terug waren er geruchten, dat ze met het trio Sí Van een album zou gaan maken. Er werd wel samen met Mary Dillon en Tíona McSherry opgetreden, maar daar bleef het (voorlopig?) bij.

Maar gelukkig, geheel onverwacht, verscheen daar Kind Providence.  De hoes is nogal oubollig. Gelukkig betreft het alleen de verpakking. Voor de liefhebber van traditionele folk valt er veel te genieten. Opener Across the Blue Mountain is een bekende Amerikaanse traditional. Met de Blue Mountain worden The Blue Ridge Mountains bedoeld, een gedeelte van de Appalachiabergketen, broedplaats van veel traditionele folk. Direct wordt duidelijk dat er nog geen sleet zit op de stem van Niamh. Er wordt sfeervol gebruik gemaakt van veldopnames. Van zeer recente datum is The Road to La Coruña, geschreven door Maurice McGrath. Het handelt over een desastreus afgelopen terugtocht van een regiment, gezien door de ogen van een soldaat ten tijde van Napoleon. Niamh wordt hier subtiel door Graham begeleid op Spaanse gitaar en door achtergrondzang. De tekst verwoordt goed de verschrikkingen, zoals blijkt uit het refrein:

“The road to La Coruña was harder than hell.
The weak and the wounded they died where they fell.
On each and every hill we climbed, we strained to see the shore,
And longed to be sailing on homeward once more. “ 

De traditional Willy O zingt ze al sinds de jaren tachtig. Ze vond het ooit in de archieven van de Nationale Bibliotheek van Ierland, vindplaats van veel van haar repertoire. Het wordt gevolgd door een vrolijke a capellaversie van de Music-hall song Sweet Daffodil Mulligan van Harry O’Donovan. Op en top Iers is Shore of Lough Bran wat ze leerde kennen in de uitvoering van Dolores Keane. Aan de slotregel van het a capella gezongen Valentine O’Hara is de titel ontleend : “Kind providence will test the soul of Valentine O’Hara”. Ook in dit lied zijn verwijzingen naar oorlog te vinden en wel naar oorlogen in Vlaanderen en Nederland. Lapping vertelt het verhaal van ijzersmid Thomas Lapping die beschuldigd werd van het maken van spiezen tijdens de opstand van 1798. Hij sleet zijn verdere leven in Belmont Barracks, wat nog steeds bestaat in Mullaghbawn, county Armagh. Het vormt een van de hoogtepunten en het werd geschreven door  Briege Murphy, zelf ook een uitstekend zangeres. Het a capella gezongen When Fortune Turns Her Wheel is een Schotse traditional. Eveneens Schots is The Slave’s Lament van Robert Burns, wat een verrassende, wat jazzy uitvoering krijgt. Niet zo heel vreemd, want Graham speelt in zijn vrije tijd graag jazzmuziek. In de zeer bekende instrumental The Monaghan Jig mag Graham zich volledig uitleven. Het eerste deel zou ook een deel uit een Ryley Walker song kunnen zijn. Erg inventieve song en zeker een van de hoogtepunten. Het decor van After Aughrim’s Great Disaster wordt wederom door oorlog bepaald. Het werd geschreven door dominee Patrick Sheehan. Hierin wordt de nasleep van de slag om Aughrim beschreven. Dit lied heeft een Nederlands tintje, want de Williamieten werden geleid door de Nederlandse generaal Ginkel. Afsluiter vormt de overbekende traditional Carrickfergus, onder andere vertolkt door Van Morrison samen met The Chieftains op Irish Heartbeat. Dit is het enige nummer waaraan een gastmuzikant meewerkte. Elena Alekseeva levert hier een fraaie bijdrage op piano. Niamh en Graham arrangeerden vakkundig alle liedjes zelf. Overigens wordt op het album door Graham gebruik gemaakt van sofware synthesizers. Kind Providence vormt een waardevolle toevoeging aan het oeuvre van Niamh Parsons.

Theo Volk

Releasedatum: Februari 2016 Eigen beheer
Website: http://www.niamhparsons.com/

Applewood Road - Applewood Road

Wat zijn de ingrediënten van dit album?! Vrij simpel, eerlijk gezegd. Men neme een microfoon en  een analoge tweesporen recorder, drie geweldige zangeressen en af en toe een van die vakkundige sessiemuzikanten uit Nashville. Daar werd dit album dus ook opgenomen. In september 2014 ontmoetten Emily Barker, Amber Rubarth en Amy Speace,  stuk voor stuk zangeressen met een grote reputatie, elkaar voor de eerste keer in een café in East Nashville. De volgende morgen hadden ze reeds hun eerste song samen geschreven, die direct werd opgenomen in de analoge studio Welcome to 1979. Ze kregen zulke positieve reacties op deze song, dat ze zes maanden later besloten om een heel album samen te schrijven. De heerlijke opener Applewood Road wordt vooral bepaald door het ritme van de staande bas. De zang roept bij mij hier en daar herinneringen aan de zang van The Roches op. De begeleiding op gitaar in To the Stars is erg fraai. Meer country is zoals de titel al aangeeft Old Time Country Song. De sfeer wordt vooral bepaald door de banjo en fiddle. Veel van de songs ademen een nostalgische sfeer uit, zoals Home Fires. Die nostalgische sfeer wordt nog eens versterkt door de samenzang van de dames, veelal in een loom ritme. Het maakt ook dat het een echte luistercd is, met name geschikt voor de late avond. Het repertoire bestaat uit zowel country als meer folk georiënteerde stukken. Ter afwisseling bevindt zich ook een heerlijk uptemponummer als Honest Won’t You tussen het repertoire. Een van mijn grote favorieten is Give Me Love, vanwege de prachtige bijdrage op accordeon. Mooi, dat een spontaan geschreven song, een geheel album tot gevolg had, want Applewood Road heeft absoluut bestaansrecht. Wat een heerlijk authentiek  debuutalbum!

Theo Volk

Releasedatum: 12 februari 2016 Gearbox Records
Website: http://applewoodroadmusic.com/

Josef - Dry River

Vorig jaar recenseerde ik de prachtige albums No Song, No Spell, No Madrigal van The Apartments en A Drop About to Drown van Manolo Redondo. Beide albums verschenen op het kleine, sympathieke Franse label Microcultures, die naast het uitgeven van albums ook zorg draagt voor de crowdfunding. Vooral de cd van The Apartments werd een zeer groot succes voor Microcultures, met name in Frankrijk. Binnenkort verschijnt Dry River van Josef op cd en het zou me niet verbazen als het wederom een flinke klapper voor Microcultures wordt. Het laatste half jaar heb ik geen enkel ander album beluisterd, dat zo verslavend is als Dry River. Josef is geen singer-songwriter, maar een trio met als frontvrouw Julie Seiller, afkomstig uit Rennes. Op een na schreef ze alle nummers, zingt ze en speelt ze gitaar, piano en keyboards. Het trio wordt gecompleteerd door Gael Desbois (drums en keyboards) en Patrick Sourimant (bass, gitaar en keyboards). Hun muziek is een samenraapsel van alternative, folk en pop. Seiller schreef de liedjes tijdens haar rondreis van New York naar San Francisco in 2010. Haar teksten zijn geïnspireerd door een filosoof als H.D Thoreau en door schrijvers als Rick Bass en Jim Harrison. Tijdens haar verblijf in Amerika bezocht ze zowel grote steden, maar verbleef ze soms ook in de desolate natuur. De sterke, ritmische opener Woman weet direct de aandacht van de luisteraar te trekken. Veel van de songs hebben een opbouw gestoeld op ritme. Seiller is een zangeres met een opvallende frasering en ze weet de mogelijkheden van haar stem optimaal te gebruiken. Ze zingt in het Engels met een charmant Frans accent. De songs hebben zonder uitzondering bovengemiddelde arrangementen. Naast uptemponummers zijn ook ingetogen songs als Alone te vinden. De titel dekt de lading volkomen. De eenzaamheid druipt er vanaf. Denk aan de liedjes van Laura Nyro ten tijde van New York Tendaberry. Tijdens haar rondreis was ze overigens niet altijd zo eenzaam. Baby Don’t Watch gaat over een kortstondige relatie die ze daar had. Mijn favoriete liedje is Sister, waarop Julie slechts alleen op akoestische gitaar wordt begeleid. Naast muzikant, tekent en schildert ze, maar verdient ze ook nog de kost als actrice. Op de hoes staat ze als jong meisje van vier afgebeeld . Microcultures is duidelijk een label om in de gaten te blijven houden, want dit jaar zullen bijvoorbeeld ook nog twee albums van de bijzondere Britse band Oddfellow’s Casino op het label verschijnen.

Theo Volk

Releasedatum: 18 maart 2016 Microcultures
Website: http://josefsmusic.bandcamp.com/

Matt Andersen - Honest Man

Met optreden, optreden en nog eens optreden en mond-tot-mondreclame vergaarde de uit Bairdsville, Canada afkomstige zanger zijn huidige populariteit. Jaarlijks draait hij zijn hand niet om voor minimaal 200 optredens. Toch werden er van zijn eerste acht albums slechts 30.000 exemplaren verkocht, terwijl van een zangeres als Adele er miljoenen exemplaren over de toonbank vliegen. Ook in de muziekwereld zijn de verdiensten regelmatig raar verdeeld. Andersen mag met zijn imposante stem zeker gerekend worden tot de beste zangers in zijn genre. Net als Weightless verschijnt Honest Man wederom op True North Records, een label vooral bekend geworden door de albums die Bruce Cockburn erop uitbracht. Weightless werd vakkundig geproduceerd Steve Berlin. Deze keer koos Matt voor Commissioner Gordon als producer. Gordon werkte met de meest uiteenlopende artiesten samen, waaronder Santana, Stephen Marley, Aretha Franklin en Amy Winehouse. Het moet gezegd, de samenwerking pakt wonderwel goed uit, ondanks het feit dat de opnames plaatsvonden in acht verschillende studio’s, vormt het repertoire een coherent geheel. Overigens schreef Andersen iedere song samen met iemand anders. In de meeste songs wordt de basis vooral gevormd door het ritme. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Andersen gebruik maakt van een aantal muzikanten met een reggae achtergrond, zoals Andy Bassford en Josh David Barret. De meeste songs ademen daardoor een bepaalde relaxedheid uit. Toch zijn niet alle teksten zo vrijblijvend. Zo is de titelsong geïnspireerd op een politieke cartoon. De inkleuring van de songs is gevarieerd, soms door blazers, fluit, dan weer door toetsen en een enkele keer door gitaren. Vreemde eend in de bijt vormt de pianoballade I’m Giving In, voor mij het prijsnummer op deze schijf. Het kwam overigens op aparte wijze tot stand. De studio waar de laatste opnames plaatsvonden, bevond zich onderin een theater, waar die avond Alicia Keys zou optreden. Tussen haar repetities door werd het pianogedeelte in het theater opgenomen. Later werd de zang toegevoegd. Tot nu toe plaatste Allmusic geen enkele recensie over een album van Matt. Ze proberen dit nu enigszins goed te maken door een link op hun website te plaatsen naar een stream van het album. Het zou me overigens niet verbazen dat Honest Man de grote doorbraak voor Andersen gaat vormen. Aan de kwaliteit van het album ligt het zeker niet en nog minder aan zijn geweldige zangkwaliteiten.  

Theo Volk

Releasedatum: 26 februari 2016 True North Records
Website: http://www.stubbyfingers.ca/

Tip Jar - Let Go

Bij Back Porch – de vorige plaat van Bart en Arianne – was ik angstig voor het Tumbleweeds effect. Ondanks dat je Nederlands bent is er schijnbaar een voor de hand liggende behoefte om een country feel na te streven. Hierdoor ervoer ik Back Porch enigszins als geforceerd. Vooral Arianne’s zang was Yankee knauwerig aangezet, dusdanig dat wellicht alleen een reguliere Texaan geen bedenkelijke frons zou trekken. Dat euvel is op Let Go volkomen weggepoetst. Sterker, haar zang is gestegen tot één van de meest waardevolle assets van dit album. Ook ervaar ik het als uitermate plezierig dat het duo meer afstand heeft genomen van country, ondanks de aanwezige sfeertekening van Kim Deschamps zijn pedal steel. Ik vind het jazzy Sunday Blue dan ook veel beter passen bij Tip Jar dan een vrolijke opsteker als That’s Why. That’s Why verraadt waar hun liefde voor de muziek ontstond, maar mist op mij zijn beoogde werking. Sunday Blue bracht Viktor Lazlo in herinnering. Het pseudoniem waaronder in de jaren 80 een Belgisch/Franse zangeres schuilging. Dat terzijde.

 

Bart de Win heeft andermaal prachtige liedjes geschreven. She Knew ontstond samen met Arianne, maar instant klassieker Sunday Blue en het bedachtzame Mary’s Comfort laten de uitzonderlijke klasse van deze pure muzikant horen. Mean Eyed Cat opent met een strakke groove. Het moge duidelijk zijn dat zelfvertrouwen van het artiesten-duo Tip Jar is toegenomen. Sterkste nummer van het album vind ik Everything’s Changing. Het lijkt wel alsof we steeds minder vat krijgen op veranderingen, tenzij je meegroeit. Niet alleen veranderingen in ons persoonlijke leven, bij dingen die je het meest aan het hart gaan. Niets blijft hetzelfde en ja, kleine kinderen worden groot. Mogelijk dat we daarom soms behoefte hebben aan vastigheid. Het album Let Go is een aangename luistersessie. Halverwege februari hebben we Bart de Win mogen beluisteren als verademend muzikant bij een optreden van Richard Lindgren. Wat heeft deze man een aanpassingsvermogen. Schijnbaar intuïtief vond hij zijn weg, en dat terwijl ze voorheen niet eens geoefend hadden. Diepe buiging voor Bart. Neem daarom mijn suggestie ter harte, mocht Tip Jar optreden in jouw omgeving schroom niet om hen te bezoeken. Ze weten zonder twijfel een snaar bij je te raken. Ouderwetse klasse.

 

Rein van den Berg

Releasedatum: Reeds te koop Shine a Light Records
Website: http://tipjar.nl/

Buddy Miller & Friends - Cayamo Sessions at Sea

Mijn eerste “aanvaring” met Cayamo Sessions at Sea was van korte duur. Hij sneuvelde subiet na een vluchtige eerste indruk, tussen de overige aanstormende releases. Dit was een beetje “too much country” luidde mijn voorbarig oordeel. Een overhaaste conclusie naar nu blijkt, want nader inzicht openbaart veel schoons. Zelfs de openingssong After the Fire is Gone met Lee Ann Womack blijkt uitstekend te pruimen, mits je eenmaal in de juiste groove zit. Jezelf tijd gunnen om in de stemming te geraken is wederom een voorwaarde gebleken. Vanuit mijn perspectief had deze plaat beter kunnen beginnen met de uitvoering van Sunday Morning Coming Down of met Angel From Montgomery. Kris Kristofferson zingt op Cayamo Sessions at Sea zijn eigen klassieker, en John Prine’s Angel from Montgomery wordt gezongen door Brandi Carlile met behulp van the Lone Bellow. Ja, de liedjes zijn op een uitzondering na klassiekers. Buddy Miller’s old buddy Doug Seegers wordt tussen de aanwezige sterren een plaats aangeboden, en zijn Take the Hand of Jesus misstaat niet op dit album. Anderzijds er wordt nogal een verwachting gecreëerd, want Lucinda Williams uitvoering van Hickory Wind riekt naar perfectie, evenals de enorm sterke uitvoering van de Stones song Wild Horses met zang van Shawn Colvin.

 

Wellicht dat ik te laat de goedbedoelde knipoog van Buddy Miller en zijn vrienden had ingeschat. Zij beseffen terdege dat ze over de top gaan. De lucht zindert dan ook van fiddle en steelgitaar, maar zonder deze instrumenten vecht je de authenticiteit van de op dit album aanwezige songs aan. Hartzeer en smartlappen gedijen bij goedkoop sentiment, en vanuit dat perspectief kun je dit album het beste ervaren. Neem het niet te serieus, maar geniet tegelijkertijd. Van het luchtige If Teardrops were Pennies tot het magische Wild Horses. De gastzangrollen worden bijgestaan door een vast combo dat Buddy Miller om zich heeft heen gesmeed. Fats Kaplan of fiddle, David Jacques op bas, Ian Fitchuk keyboard, Marco Giovino drums en uiteindelijk, hoe kan het anders, Buddy Miller, gitaar. Tussendoor hoor je incidenteel Joel Guzman. Hoe kan het anders, accordeon! Cayamo Sessions at Sea gaat zogezegd terug naar het ontstaan van de Americana. Het genre heeft sindsdien een ander gezicht gekregen, maar Buddy Miller deed mij inzien dat enig historisch besef op zijn plaats is. Even schrikken, maar uiteindelijk is de muziek niet minder magisch.

 

Rein van den Berg

Releasedatum: 5 februari 2016 New West Records
Website: http://buddymiller.com/

Amy Duncan - Undercurrents

Helaas ontdekte ik Amy Duncan’s vorige album te laat om te recenseren. Bij toeval kwam ik Cycles of Life tegen op de website van het Schotse label Linn Records. Een gerenommeerd label dat bekend staat om zijn kwalitatief hoogstaande opnamekwaliteit. Dat geldt zeker ook voor Cycles of Life. Een album met een hoogst persoonlijke kijk van Duncan op problemen in haar leven, maar dan wel met een positieve blik. Amy is niet alleen een begenadigd zangeres, maar ook multi-instrumentalist en een voortreffelijk arrangeur. Er zijn ook prachtige bijdragen te vinden op harp van Fiona Rutherford, met wie Amy al haar hele carrière samenwerkt. Overigens werkte Rutherford in het verleden samen met de eveneens talentvolle Martha Bean. Cycles of Life leverde haar een beduidend grotere aanhang op en terecht veel lovende recensies. Cycles of Life groeide geleidelijk uit tot een van mijn favoriete albums van 2013. Een belangrijke reden om met grote verwachtingen uit te kijken naar Undercurrents. En om met de deur in huis te vallen, ze slaagt met glans om hier aan te voldoen. De afgelopen drie maanden kwam Undercurrents geregeld voorbij en dan vooral op de late avond en vroege ochtend. Net als op Cycles of Life zijn de arrangementen weer buitengewoon fraai. Haar manier van zingen werd al vergeleken Joni Mitchell en Patti Smith. Amy beschikt over een hoge stem, en een behoorlijk groot bereik. Persoonlijk vind ik het genot om naar haar stem te luisteren, maar kan me heel goed voorstellen dat er mensen zullen zijn die haar hoge stem minder kunnen appreciëren. Uiteraard bespeelt Amy weer de nodige instrumenten en arrangeerde zij weer alle partijen voor de strijkers. Ze wordt onder andere bijgestaan door Fiona Rutherford en Calum Malcolm, die vooral bekend is van zijn producerswerk. Gelukkig krijgt Undercurrents ook een Nederlandse release, voorlopig alleen op vinyl.         

Theo Volk

Releasedatum: 19 februari 2016 Diverse Vinyl
Website: http://amyduncan.co.uk/

 

 

 

Theo Sieben - Delphinidin

Eén van de ultieme voordelen van een artiestenbestaan zal zijn dat je probeert een droom te realiseren. Toch kleven aan deze droom ongetwijfeld praktische nadelen. Het liefst wil je artistieke erkenning, en wanneer het meezit brood op de plank. Theo Sieben heeft een jong gezin en de daarbij horende verantwoordelijkheid. Ik was enorm onder de indruk van zijn twee vorige cd’s. Theo deed zijn eigen ding, en gaat daar stug mee door. Hij volgt niet een beproefd procedé, maar volgt instinctief zijn hart. Ik zie hem als het bakkerijtje die zichzelf staande weet te houden tussen de moordende concurrentie. Hij moet het puur hebben van zijn ambachtelijkheid en de daarbij horende mond tot mond reclame. Zijn manier van werken ervaar ik als ontwapenend en intens, waarmee hij warmte toevoegt aan zijn muziek. Hij heeft ook ditmaal iets bijzonders gemaakt voor de muziekliefhebber. Dusdanig dat mijn sympathie voor zijn muziek enkel is toegenomen. De liedjes van Delphinidin zijn onttrokken aan de Blues en aan Gospel. Ook invloeden uit New Orleans zijn royaal aanwezig. Delphinidin is een benaming die afkomstig is uit de natuur. Het betreft een chemisch stofje die bloemen van zijn blauwe kleur voorziet. Wanneer je de metafoor doortrekt mag je wellicht spreken dat het blauwe (lees: the Blues) het resultaat is van een natuurlijk proces.

 

Klinkt wellicht vanzelfsprekend, maar Theo blijft opnieuw dicht bij zichzelf. Het album ligt hem na aan het hart, is op momenten dan ook gedurfd persoonlijk. Zijn (My Personal) Immigration Blues is van een ongekende schoonheid. Hij bezingt het leven. Hij kijkt naar zichzelf, van waar hij vandaan komt, en waar hij heengaat, en wendt zich daarbij terloops tot zijn zoon. Prachtig allemaal. De puurheid in zijn liedjes is nooit ver weg. Ik ben dan ook jaloers over hoe hij zijn gevoelens heeft omgezet naar tekst en muziek. Dergelijk authenticiteit moet eenvoudigweg beloond worden. De ideale manier om je te vergewissen van zijn talent is vanzelfsprekend: Luisteren! Ik wil dan ook iedereen hiertoe oproepen. Besteed tijd aan deze artiest van eigen bodem. Er wordt geweldig gemusiceerd op deze nieuwe plaat en Theo schroomt daarbij niet zijn hart open te stellen. Hij presenteert Delphinidin officieel op 6 maart te Amsterdam in het gemoedelijke KHL gebouw, nabij het IJ. Kom genieten van de muziek. De toegang is laagdrempelig. Drankjes en hapjes zijn voor eigen rekening.

Rein van den Berg

Releasedatum: 4 maart 2016 Highwind Howl Records
Website: http://www.theosieben.com/
Optreden: http://itsallhappening.nl/theo-sieben-presenteert-delphinidin-op-7-maart/

 

Cara - Ye We Sing

Een van de meest interessante folkgroepen van het afgelopen decennia komt niet uit Groot-Brittannië of Ierland, maar uit Duitsland. Zij het met een Schots tintje. Kim Edgar komt van oorsprong uit Edinburgh. Zij is een van de twee leadzangeressen en speelt tevens piano, een niet zo’n heel gebruikelijk instrument in de folkmuziek. De andere frontvrouw is Gudrun Walther, naast zang speelt ze viool en diatonische accordeon. Het gezelschap wordt verder gecompleteerd door Hendrik Morgenbrodt (doedelzak), Jürgen Treyz (gitaar, dobro en achtergrondzang) en Rolf Wagels (bodhrán). Tweemaal wonnen ze al een Irish Music Award. Ze toeren geregeld over de hele wereld, waaronder zevenmaal door de Verenigde Staten. Ook in Nederland hebben ze een behoorlijk grote schare fans en namen ze hier al een live-dvd op in het Arsenaal in Vlissingen. Yet We Sing is inmiddels hun vijfde studio album. Naast traditionals bevat hun repertoire veel eigen geschreven stukken. Op de nieuwe schijf komen de grote thema’s van het leven aan bod; liefde, dood, religie, oorlog en hoop.  Voor de eerste maal is er geen gebruik gemaakt van gastmuzikanten en heeft men getracht zo veel mogelijk het live geluid te benaderen. Het is een gevarieerd album geworden. Zo zijn er zowel een medley van jigs en van reels te vinden. The Naked Man in the Whirlpool is de zeer toepasselijke titel van de door Treyz geschreven instrumental. Hij schreef dit nummer in een whirlpool onder het genot van een glas wijn tijdens een zonsondergang in Toscane. Cain’s War werd vorig jaar een dag na de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo geschreven.  Het Bijbelse verhaal van Kaïn en Abel is zeer van toepassing op deze tragedie. Erg mooi is de instrumental A Wee Dobro Tune, het samenspel tussen dobro, viool en en de 100 jaar oude Steinway piano is wonderschoon. Daarnaast een aantal traditionals, waaronder een van de allermooiste, het ruim acht minuten durende Little Musgrave, ooit bekend geworden in de uitvoering van Planxty. Er valt nog veel meer over dit album te vertellen, maar die informatie is allemaal terug te vinden in het goed gedocumenteerde tekstboekje.  Het album wordt in eigen beheer uitgegeven en is te bestellen via http://www.cara-music.com/index.php/en/shop-en/cara-yet-we-sing Yet We Sing is een gevarieerd album, waarbij de blik zowel op het verleden als op het heden is gericht.

Theo Volk

Releasedatum: 15 januari Artes Records
Website: http://www.cara-music.com/index.php/en/

Hilary James - You Don’t Know

You Don’t Know is de titel van het nieuwste album van Hilary James. Misschien kent U haar nog niet. Ze is al een paar decennia een gevestigde naam in de Britse folk-, jazz- en blueswereld. Afkomstig uit Stoke-on-trent. Aanvankelijk leek ze haar tijd te gaan verdelen tussen schilderkunst (ze voltooide een universitaire studie op dit gebied) en muziek, maar de muziek won uiteindelijk. Die aanleg voor schilderkunst erfde ook haar zus Janet Giraudo van hun moeder. Samen vormen ze ook toepasselijk het duo The Two Sisters. Verder maakt ze al meer dan twintig jaar deel uit van Simon Mayor’s Mandolinquents en daarnaast ook nog van Slim Panatella & the Mellow Virginians. Ook vond ze nog tijd om zes jaar lang samen met Simon Mayor een educatief tv-programma voor de BBC te maken. Haar vorige solo album uit 2011, English Sketches, werd overigens haar grootste succes. Het is een lofzang op het Engelse landschap, weer en de seizoenen door middel van traditionele songs. Waren haar eerste twee albums nog erg op de folk gericht, vanaf Bluesy uit 1999 kregen ook andere genres de ruimte op haar albums. Dat geldt ook weer voor You Don’t Know. Folk, jazz, blues en ragtime komt voorbij. Opener Last Show Tonight schreef Hilary zelf. Voor het overige is het een mix van bekende en minder bekende songs. Het bekendste nummer is misschien Need Your Love So Bad, vooral beroemd geworden door Fleetwood Mac. Het best vertegenwoordigd is Hoagy Carmichael met 3 liedjes. Ze heeft gelukkig niet gekozen voor zijn klassiekers Georgia on My Mind of Stardust. Van laatstgenoemde bestaan al meer dan 1500 uitvoeringen.  Zijn Sky Lark, The Old Music Master en New Orleans lijken haar op het lijf geschreven. Haar grote liefde voor zijn muziek deelt ze overigens met Marianne Faithfull, die op Give My Love to London op schitterende wijze I Get Along Without You Very Well vertolkt. Ook zijn er twee songs van politiek geëngageerde zangers te vinden, Separation blues van Patrick Sky en Rock, Salt and Nails van Bruce (“Utah”) Phillips. De laatste is een bekende song, die ook voorkomt op de Basement Tapes van Bob Dylan. In de traditional Deep River Blues is een glansrol weggelegd voor de bekende mondharmonica speler Brendan Power. Overigens speelt Fairport Convention legende Dave Mattacks op twee nummers drums. Het best vind ik de relaxte zang van Hilary in de jazznummers tot zijn recht komen. Vooral liefhebbers van muziek met een nostalgische tintje zullen op You Don’t Know genoeg van hun gading vinden.        

Theo Volk

Releasedatum: 18 september 2016 Acoustics
Website: http://folksong.co.uk/

Malcolm Holcombe - Another Black Hole

Vaak wordt aangenomen dat A Far Cry From Here uit 1994 het eerste album was, dat Holcombe uitbracht. Zijn eerste album was echter een duo album uit 1985 samen met Sam Milner, getiteld Trademark. Op dit album vertolken beiden vijf nummers. Holcombe ontdekte ik pas bij de release van Gamblin’ House. Na het horen van de vrolijke openingstrack My Ol’ Radio was ik direct verkocht. De cd zou een lange tijd een van mijn trouwe metgezellen op mijn dagelijkse treinreis van Den Bosch naar Amsterdam worden. Another Black Hole is intussen Holcombe’s twaalfde reguliere soloalbum, maar toch is hij helaas bij de gemiddelde luisteraar onbekend. Naar de radio luister ik niet, maar ik geloof niet dat hij veel gedraaid zal worden in Hilversum. Als een artiest uitermate geschikt is om daar gedraaid te worden, dan is hij het wel. Een uit duizenden herkenbare stem. Hetzelfde gaat op voor zijn karakteristieke akoestische gitaarspel. Maar ook zijn liedjes zouden een groot publiek moeten kunnen aanspreken. De songs zijn redelijk conventioneel.  Bovendien zijn de meeste voorzien van zeer sterke refreinen. Luister maar eens naar de titeltrack op het nieuwe album, na een keer luisteren nestelt het al in je brein. Door collega’s wordt hij echter al heel lang op juiste waarde geschat, zo toerde hij al met artiesten als Merle Haggard, Wilco en Shelby Lynne. En leverden zwaargewichten als Emmylou Harris, Steve Earle en Darrell Scott al bijdragen aan zijn albums. Wat valt er te zeggen over het nieuwe album?! Uiteraard is het weer van het hoge niveau dat we van Malcolm mogen verwachten. Graag had ik wat meer over de achtergronden van de teksten willen vertellen, maar Malcolm laat liever de luisteraar zelf de songs interpreteren. Muzikaal gezien zijn vooral de achtergrondkoortjes van Drea Merritt en de elektrische gitaar van Tony Joe White belangrijke, nieuwe ingrediënten. Regelmatig wordt het belang van achtergrondkoortjes onderschat. Ten onrechte, probeert U zich maar eens Gimme Shelter of Walk on the Wild Side zonder die achtergrondvocalen voor te stellen. Zelf noemt hij zijn repertoire folkmuziek, maar country is natuurlijk nooit ver weg. Papermill Man op de nieuwe plaat gaat zelfs richting rock en vormt een aangename afwisseling met zijn gebruikelijke songstructuren. Mijn favoriet is Don’t Play Around, een song met onderhuidse spanning en geweldige achtergrondvocalen van  Drea Merritt. En met intrigerende regels als: “She was only fourteen in ’65, Ye know a change is comin’, Twenty-six stitches in the back o’ her head, On a bridge in Selma”. Trouwe fans kunnen met een gerust hart dit album aanschaffen. Hopelijk levert het ook nieuwe luisteraars op, want hij behoort tot de allerbeste songschrijvers in zijn genre. Het album is vanaf vrijdag reeds te koop op Amazon en ITunes, de reguliere release in Nederland laat dan nog twee weken op zich wachten.

Theo Volk

 

Releasedatum: 12 februari 2016 Gypsy Eyes Music
Website: http://www.malcolmholcombe.com/

    

The Westies - Six on the Out

Voordat ik besefte dat Michael McDermott de basis vormde van The Westies was het momentum van hun vorige album voorbij. Voor een recensie van West Side Stories was het te laat. Ook had ik graag één van hun optredens eind 2015 willen meemaken, maar dat viel logistiek niet meer in te delen. Six on the Out dendert verder op de muziek en laat ons beluisteren in welk stadium McDermott en echtgenote Heather Horton zich bevinden. In 1990, na het verschijnen van McDermott’s fantastische debuut 620 W. Surf, waren de vergelijkingen met Bruce Springsteen niet van de lucht. Op basis van dit album lijkt een succesvolle carrière in de muziek vanzelfsprekend. Hij bleek iets te jong voor de vele lauwerkransen die hem werden toegeworpen, en zocht mentale ondersteuning in drank en drugs, dusdanig dat hij in aanraking kwam met de gerechtelijke macht. De klassieke valkuil. Bijna clichématig, maar hij is één van die types is die zich wist los te wurmen uit de negatieve spiraal, ongetwijfeld omdat het meisje inzag dat hij in de kern waardevol was. The downside, het doorzetten zijn ervaringen die The Westies terugbrengen in hun muziek. Dat hij schatplichtig is aan Bruce Springsteen is als vaste component gebleven. Wanneer je de energie in Santa Fe beluistert dan is de invloed van The Boss moeilijk te ontkennen. Storend? Geen moment!

 

Een van de eerste dingen die mij opviel bij Six on the Out was de aanwezigheid van Lex Price, bassist op het jongste album van Grant-Lee Phillips, maar hier ook aanwezig als producent en verantwoordelijke man van de eind-mix. Een ander aansprekend element zijn de overwegend upbeat songs. Bijna een teken dat het echtpaar geniet van hun succes. Schijnbaar krijgen ze bevestiging dat ze op de goede weg zitten. Een winning team die meelift op de energie naar boven. Ik ben een enorm liefhebber van de muziek van Will Kimbrough. Het doet me deugd te lezen dat ook hij van de partij is op Six on the Out. Er valt voldoende te genieten op dit album, ontluisterende verhalen. Het verklaart waarom ik er de afgelopen 2 dagen nagenoeg non-stop naar luister. Volgens McDermott kwamen er allerlei dingen vrij uit zijn minder florissante periode. Kwesties die je wenst te vergeten, en daarom hebt weggeduwd. Hij groef diep in zijn brein, en toen die prop in zijn geheugen eenmaal was verwijderd volgde een lawine aan herinneringen. Muziek als therapie. Wie weet valt het samen met mijn eigen gemoedstoestemming, want ik heb het gevoel dat ik energie krijg van deze plaat. The Westies maken schijnbaar muziek die een positieve uitwerking heeft.

 

Rein van den Berg

Releasedatum: 7 februari 2016 Pauper Sky Music
Website: http://www.westiesmusic.com/

Emitt Rhodes - Rainbow Ends

Al op zijn vierentwintigste houdt Emitt Rhodes zijn solocarrière, na het aflopen van zijn platencontract, voor gezien. Het dispuut met zijn platenlabel ABC/Dunhill had een zware wissel op hem getrokken. Op dat moment had hij er een professionele muziekcarrière van tien jaar opzitten. Op zijn veertiende werd hij drummer bij The Emerals, gevolgd door zijn toetreding als drummer van The Palace Guard, die een bescheiden hit hadden met het folkrocknummer Falling Sugar. Nadat hij gitaar had leren spelen formeerde hij met een paar schoolvrienden The Merry-Go-Round, die in 1967 een goed ontvangen album uitbracht. Een album dat ook door de vroege Beatles gemaakt had kunnen zijn.  In 1970 verscheen zijn klassiek geworden solodebuut. Hierop werden alle liedjes door hemzelf geschreven, gezongen, uitgevoerd, opgenomen en geproduceerd in zijn eigen studio. Ook hierop zijn de nodige Beatles invloeden te horen. Billboard magazine noemde hem na deze release een van de beste artiesten uit de muziekscene van dat moment. Na het opgeven van zijn solocarrière ging hij als geluidstechnicus werken voor Elektra Records. Zowel in 1980 als in 2000 nam hij een nieuw  solo album op.  Om verschillende redenen gingen beide releases niet door. De enige echte wapenfeiten volgden pas vorig jaar, toen hij de liedjes What’s a Man to Do, Just Me and You (beiden met Richard Thompson) en This Wall Between Us (met Richard Thompson en The Bangles) uitbracht. En nu verschijnt een dag na zijn zesenzestigste  verjaardag eindelijk, na 43 jaar, een echte opvolger van zijn vierde solo album Farewell to Paradise. Rainbow Ends is nauwelijks te vergelijken met zijn oude albums. Begrijpelijk, we zijn ruim vier decennia verder. Zijn klankkleur is wat veranderd en hij heeft natuurlijk veel meer levenservaring. Verdwenen zijn de duidelijke invloeden van The Beatles. Wel hoor je dat hij een kind van de jaren zestig en zeventig is. Zo wordt er bijvoorbeeld van een mellotron en een analoge synthesizer gebruik gemaakt. En van die typische koortjes uit die tijd. Er zijn nu iets meer rockinvloeden te vinden. Rainbow Ends is een heus conceptalbum geworden over een relatie die ten einde komt en de pijnlijke nasleep ervan. Mijn vermoeden is dat de teksten volledig autobiografisch zijn, maar heb dat vermoeden tot nu toe nergens kunnen staven. Ze zijn in ieder geval erg geloofwaardig en zullen voor menigeen herkenbaar zijn.  Er werd door ervaren krachten als Aimee Mann, Susanna Hoffs, Roger Joseph Manning Jr. en Jason Falkner van Jellyfish en Nels Cline van Wilco medewerking verleend. Dit conceptalbum, wat werd opgenomen in zijn eigen huisstudio, kan misschien eindelijk leiden tot een grotere bekendheid van deze bijna vergeten cultheld.     

Theo Volk

Releasedatum: 26 februari 2016 Omnivore Recordings
Website: http://www.emittrhodesmusic.net/

  

Jos Hol - Windvogel

Pure poëzie. Spelen met woorden daarin blijkt Jos Hol een meester. “Het water ligt rimpelloos te wachten, te wachten op wat komen gaat. De rivier ze wiegt me, neemt me mee naar jou.” De rivier als metafoor heeft mij altijd aangesproken, en dit is slechts een voorbeeldje hoe hij beeldspaak toepast. Jos gebruikt inhoudelijke bewoordingen die gewichtig kunnen zijn, maar hij vertilt zich wat mij betreft zelden tot niet. Probeer maar eens je gevoelens vast te leggen zonder overdrijven of dat ze lachwekkend aandoen. Hij weet kwesties die hem na aan zijn hart liggen van de juiste lading te voorzien. De liefde, de dood, emotionele kwesties, vluchtig gevangen gedachten doet hij resoneren bij de luisteraar op de door hem gewenste manier. Jos Hol schrijft liedjes waarvoor je even moet gaan zitten. Een liedje als Toen liegt er niet om en doet een beroep op je inlevingsvermogen. “Toen ik aankwam bij het einde van mijn geweten, balanceerde ik op het scherpst van mijn gevoel.” Geweldige tekstvondsten. Vergelijkingen met Herman van Veen of Boudewijn de Groot zijn allerminst overdreven te noemen.

 

Windvogel vertelt het verhaal van iemand die tegenwoordig waarschijnlijk gediagnostiseerd zou zijn geweest onder de omschrijving Post Traumatische Stress Syndroom. Jaren geleden werd iemand die een tik van de molen had gekregen binnen de psychiatrie opgesloten, en bleef daardoor gevangen binnen zijn eigen gestoorde leven, zoals Jos zelf verwoord. Sommige thema’s zou ik liever uit de weg gaan, want teveel nadenken stemt zelden tot vrolijkheid. Het nummer Onderhuids hakt er behoorlijk in. Veel herkenbare dingen vind ik terug in zijn teksten, waarbij ik vermoed dat ik hierin niet de enige ben. Dat Jos beroepsmatig werkzaam is met mensen die na een heftige ervaring hun weg terug in de maatschappij moeten vinden verbaast me geen seconde. Je voelt intuïtief dat hij weet waarover hij zingt. Als Die Eerste Keer handelt over zijn eerste liefde, zijn liefde voor de muziek. Muziek is opnieuw de verbindende factor. Ook nu weer. Samen met BJ Baartmans, Mike Roelofs, Sjoerd van Bommel en Emil Szarkowics heeft Jos een jaar uitgetrokken om iets moois te maken. Windvogel met zijn genadeloze kantjes is in één woord weergaloos.

Rein van den Berg

Releasedatum: 19 februari 2016 Inlok
Website: http://www.joshol.com/

Carrie Rodriguez - Lola

Van David Rodriguez had ik begrepen dat hij een tante had gehad die een populaire zangeres en actrice was geweest. Deze van geboorte Mexicaanse, Eva Garza, was succesvol in de jaren 40 en 50 van zowel Latijns als Noord Amerika. Bij het zien van de overwegend Spaanse titels kon het niet anders of Carrie – Luz voor intimi – Rodriguez had zich laten inspireren door haar verre tante. Je kunt je wel voorstellen dat een dergelijke verwantschap een extra impact heeft, en wanneer je YouTube erop naslaat, volkomen gerechtvaardigd. Heerlijke doorleefde muziek, temperamentvol, ritmisch, barstensvol met blazers – trompet - en snaren. Geen wonder dat je vol raakt wanneer dit een onderdeel vormt van je roots. Carrie laat dan ook haar genetisch materiaal voor zich spreken. Helaas zijn niet alle liedjes van Lola Spaanstalig, gelukkig wel de meeste. Het album begint met het origineel uit 1939 afkomstige klassieker Perfidia. (van Alberto Dominguez) Een sterke keus die meteen verwachtingen inlost. Won Kar-Wai gebruikte hetzelfde nummer in de uitvoering van Xavier Cugat, maar liefst in een aantal van zijn films. Llano Estacado, het nummer wat daarop volgt, ervaar ik helaas als zwakker. Gelukkig blijkt dit, na meerder luistersessies, de enige kink in de kabel te zijn.

 

Idioot genoeg spreken de Spaanse nummers mij meer aan dan de Engelse. De zeggingskracht van die nummers sluit waarschijnlijk meer aan bij de Zuid Amerikaanse sfeer waarin de muziek gegoten is. Van mij had ze een volledig Spaanstalig album mogen maken. La Ultima Vez is zwierig en ingehouden tegelijk. Prachtig nummer. Geweldig gemusiceerd ook. Haar band, the Sacred Hearts, is dan ook eentje om mee gezien te worden. Naast Carrie Rodriguez bestaat het team uit ervaren musici waarbij een hoofdrol is weggelegd voor Bill Frisell en Victor Krauss, maar ook Brannen Temple, David Pulkingham en levensgezel Luke Jacobs vullen hun rol adequaat in. Luke Jacobs zingt vertaald vanuit het Spaans zijn aandeel van het uit 1958 afkomstige Que Manera de Perder. (van Cuco Sanchez) Zijn zang doet mijn denken aan een jonge uitvoering van Chip Taylor. Buiten haar eigen liedjes heeft Carrie gekozen voor haar favoriete Mexicaanse componisten. Het eindresultaat is een mix die wonderwel werkt. Lola kon daarmee wel eens tot Carrie´s fijnste album uitgroeien. Met Si No Te Vas sluit het album net zo sterk af als dat het begon. Eva zou trots zijn geweest!

 

Rein van den Berg

Releasedatum: 19 februari 2016 Luz Records
Website: http://www.carrierodriguez.com/

Dan Stuart with Twin Tones - Marlowe’s Revenge

Green on Red ligt alweer een tijdje achter ons. Gelukkig gaf Dan Stuart allesbehalve de geest sindsdien, hooguit tijdelijk. Hij ontsnapte zijn hectische bestaan te NYC, en koos voor het hervinden van zichzelf in Mexico. Hij kwam terecht in Oaxaca en schreef muziek voor een comeback cd, en wrong een biografisch boek uit zich. Beide verschenen onder de spitsvondig gevonden titel The Deliverance of Marlowe Billings. In dit project schreef hij de lasten van zich af, waarmee hij zich hernieuwd in de schijnwerpers plaatste. Aan de binnenzijde van de hoes staat prominent aanwezig geschreven wijze raad van Mohammed Ali: “If you lose a big fight, it will worry you all of your life. It will plague you- Until you get your revenge”. Kortom: Een creatieve geest moet zijn energie kwijt, als het moet noodgedwongen, totdat de gewenste gemoedsrust hem ten deel valt. In 2016 rondt Dan zijn volgende boek af, maar eerst volgt de cd Marlowe’s Revenge. De post punker weet zich vergezeld van het Mexicaanse collectief Twin Tones. Zij laten zich van hun zuiverste zijde beluisteren, geheel vrijelijk onder de bezielende leiding van hun frontman Gabriel Lopez.

 

Hola Guapa steekt meteen sterk van wal. De sound wordt strak getrokken door een geluidsmuur waarin de gitaar domineert. Allerminst resultaat van verzadiging, pure levenslust wordt hier naar de oppervlakte gestuwd. Marlowe’s Revenge is opnieuw een puike soloplaat van deze voormalige collega van Chuck Prophet en Chris Cacavas. Je hoort nog steeds de licht psychedelische invloeden van zijn vroege jaren terug in zijn eigentijdse rock. Hij wisselt Engelse tekst incidenteel af met zijn beste Spaans. Het geeft zijn nummers een extra spanningsveld. Soy un Hombre , The Knife en Zipolite klokken alle drie rond de zes minuten. Ze geven body aan het album. Weliswaar laat Dan met een titel als The Whores Above weinig aan de verbeelding over, maar het geeft wederom iets prijs van de grimmige en huiveringwekkende sfeer die ook deel uit maakt van zijn repertoire. JF Foster (bekend van o.m. werkzaamheden voor Laura Cantrell, Marc Ribot, Richmond Fontaine, Anna Coogan, maar ook Dan’s vorige plaat) wordt vermeld als de man achter het mengpaneel. Het album laat zich rangschikken als Americana. Een rauwe rockerige variant welteverstaan. Niet geschikt voor tere zieltjes.

 

Rein van den Berg

Releasedatum: 5 februari 2016 Cadiz Recordings
Website: http://marlowebillings.com/

Heather Styka - The Bittersweet Tapes

Muziek minnende vrienden schoven mij indertijd Lifeboats for Atlanta onder de aandacht, Heather Styka´s 2^de plaat. Ik was meteen verkocht. Haar onderkoelde, gereserveerde, doch uiterst helder gearticuleerde zang en haar liedjes pakten mij meteen in. Heather weet haar korte verhaaltjes dusdanig te vertellen, dat je bij de les blijft. Je wilt doodeenvoudig weten hoe het de personages verloopt. Vaak betreffen het relationele kwesties, maar ook ontbreekt geloofwaardige fantasie niet. Dat de teksten doorgaans persoonlijk van aard zijn voegt toe aan mijn beleving. Het album The Bittersweet Tapes opent met Singing 500 miles waarbij ze refereert aan haar moeder, en hoe die verknocht was aan de country folk klassieker 500 Miles van Hedy West. Eigenaardig genoeg hebben de openingsregels van dat nummer mij ook altijd geraakt, alsof een onverwerkte emotie op de achtergrond meedraait. If You Miss the Train I´m On, You´ll know that I am gone. You can hear the Whistle Blow a Hundred Miles. Het gaat over de liefde en de keuzes die je maakt. Niet verwonderlijk dat de opening van The Bittersweet Tapes meteen mijn aandacht heeft.

 

Bitterzoet refereert, zoals het woord al impliceert, zowel aan levensvreugde als tegenslag. Oorzaak en gevolg. Leven en liefde. Muziek die gaat over de dingen die je overkomen, en hoe je daarmee omgaat. De muziek van Styka opent mijn voorstellingsvermogen. Via Blue Vintage Dress verontschuldigt Heather zich voor haar verleidingskunst en een kortstondige affaire. Heather Styka speelt met woorden, en doet dit innemend als we van haar gewend zijn. Voordat ze besloot deze liedjes op te nemen had ze zich voorgenomen om ze zo origineel en ongekunsteld mogelijk vast te leggen. Ze sprak af met gitarist en percussionist John Calvin Abney, en gezamenlijk speelden ze deze nummers in met behulp van een eenvoudige analoge recorder. Het resultaat is oprecht en zonder opsmuk. De ruis raakt na iedere luisterbeurt verder op de achtergrond, terwijl het album aan warmte wint. De tekst van Great Plains verraadt een artieste van formaat. 2016 opent met sterke albums. The Bittersweet Tapes is er één van!

 

Now I’m crossing all the mountains 
Every river to be by your side 
But when I get home 
How will I know you’ll be waiting for me 
You’re my safe house in a dark field 
The place I go to hide 
But soon the foundation will turn into wheels 
As you turn to leave 

Rein van den Berg

Releasedatum: 16 februari 2016 Kite Stripe Records
Websites: http://heatherstyka.com/ en https://heatherstyka.bandcamp.com/album/the-bittersweet-tapes