Mark Erelli - For a Song

Waar te beginnen bij dit nieuwe album zonder daarbij uitsluitend te vervallen tot superlatieven. Ik probeer objectief te blijven, wat moeilijk is, want mijn respect voor deze artiest en muzikant is niet sinds gisteren. Ook zijn bijdrage aan het laatste album van Lori McKenna is imponerend. Een man die in mijn ogen niets anders is dan een kunstenaar. Helaas onderschat, wanneer je het mij vraagt. Mark Erelli zou in één adem genoemd moeten worden met Joe Henry. Iemand van hetzelfde formaat. Ach, laat me zonder omhaal benoemen waar het op staat. For a Song, zijn nieuwste, is een super plaat! Ik beluister veel muziek, en beperk mij daarbij zoveel mogelijk tot Americana, Folk, Country, Blues, Blue Grass, Gospel en al hun aanverwante tussenvormen, zowel alternatief als conventioneel. Filteren komt vanwege het ruime aanbod soms moeizaam tot stand, maar waar het For a Song betreft beluister ik geen zwakheden. Meerdere malen word ik ontroerd, zonder dat ik exact kan benoemen waardoor. Stuk voor stuk liedjes met sterke tekstfragmenten. Composities die als vanzelf vloeien, zonder dat de rauwe randjes zijn weggepoetst. Productioneel vallen de aanwezige componenten precies op hun plaats. Wanneer dit album in 2015 was verschenen zou hij hoog geëindigd zijn in mijn persoonlijke top 10.

 

Onvoorstelbaar, maar wanneer ik het hoesje erop na speur dan lijkt Mark voor nagenoeg 70 procent verantwoordelijk voor de aanwezige instrumentatie. Onvoorstelbaar, want het album heeft een mooi vol geluid, met incidentele bijdragen van een aantal musici. Een plaat waarbij je gevoelsmatig concludeert dat er veel zorg en liefde aan besteed is. Mark schreef de nummers voor deze plaat zelf, uitgezonderd Loop Up en French King. Loop Up kwam tot stand met Dinty Child, en French King schreef hij samen met maatje Jeffrey Foucault. Toevallig dat juist in deze twee nummers zangeres Paula Cole weer eens van zich laat horen. Het is een cohesierijk album. Voordien was mij dit niet opgevallen, maar met regelmaat heb ik een associatie met Paul Simon. Die vergelijking valt niet alleen samen met diens zang, ook compositorisch meen ik overeenkomsten te bespeuren. In 2016 hebben al veel mooie platen het daglicht mogen aanschouwen, maar For a Song ervaar ik als de sterkste tot dusver. For a Song gaat verder dan vakmanschap alleen. De objectiviteit ten spijt, maar hier vind je een belangrijk bestandsdeel van, zo niet de volledige ziel en zaligheid van Mark Erelli.

Rein van den Berg

Releasedatum: 11 april 2016 Eigen beheer
Website:  https://markerelli.bandcamp.com/album/for-a-song

Thomas Hine - Some Notion Or Novelty

AmericanaUK omschreef zijn repertoire in het verleden al treffend als "like Elliott Smith doing Townes van Zandt; beautiful and dark." Dat was het eerste wat ook in mijn gedachte opkwam bij de prachtige opener Before the Sun Rises, die link met de muziek van Elliott Smith en dan met name de ingetogen zang. Door het repetitieve karakter van het refrein blijft dit nummer trouwens snel in het geheugen hangen. Overigens hebben zowel de hoes als de titel van het album betrekking op deze song. Hij schrijft veelal beschouwende, poëtische teksten. Waarbij voor de natuur regelmatig een belangrijke rol is weggelegd (hij is dan ook vaak in de natuur te vinden). Sommige van de liedjes hebben, gedeeltelijk, een historische achtergrond, zoals La Belle Rivière. Die benaming kreeg de Ohio rivier van de Fransen. Aanleiding om dit lied te schrijven was dat hij nieuwsgierig was geworden naar waar de naam van de nabij zijn huis gelegen kreek Jenny Lind Gulch vandaan kwam. Jenny Lind was een Zweedse sopraan die in 1850 door de bekende circusdirecteur P.T. Barnum naar Amerika werd gehaald voor optredens. Ze verzorgde maar liefs 150 concerten die haar, voor die tijd, het astrononische bedrag van 150.000 Dollar opleverde. Een aantal van die concerten waren in de omgeving van die kreek. Ook Just Like Juan Ortiz heeft een historisch tintje. Juan Ortiz maakte deel uit van een Spaanse expeditie in het begin van de zestiende eeuw in Florida. Hij werd gevangen genomen door de inheemse bevolking en werd tien jaar lang als een slaaf behandeld. Dit is meer een folk song. Het album is vooral een mengeling van folk en indie. Er is ook ruimte voor wat experimenterele songs. Voor het eerst maakt hij gebruik van gastmuzikanten, waaronder dochter Sadie op trompet en van de Finse zangeres Tina Kärkinen, die haar zangpartij voor Koblenz Corner in Finland inzong. Zelf bespeelt hij maar liefst zestien verschillende instrumenten. In tegenstelling tot zijn vorige albums kostte het tot stand komen van deze cd de nodige bloed, zweet en tranen. Some Notion Or Novelty is een behoorlijk ingetogen werkstuk met fraaie, weldoordachte poëtische teksten.

Theo Volk

Releasedatum: 28 maart 2016 Eigen beheer
Facebookpagina : https://www.facebook.com/thomashinemusic?fref=ts   

 

Lou Tavano - For You

Ze is de nieuwe vocale sensatie in de Parijse jazz scene. Haar muzikale genen kreeg ze mee van haar vader, die rock drummer was. In haar jeugd groeide ze op met de klassieke piano, totdat ze zich ging richten op het zingen. Haar muziekcarrière kreeg pas echt vorm, toen ze kennis maakte met Alexey Asantcheff, de zoon van een Schotse moeder en vader uit Wit-Rusland. Haar interpretatie van Duke Ellington’s  Satin Doll maakte de nodige indruk op hem. Er kwam maar één gedachte op dat moment in hem op; “de wereld moet deze stem horen”. Een stem waar een heerlijk hees randje aan zit. Als zangeres wordt Tavano in haar wijze van interpreteren beïnvloed door Nina Simone en Billie Holiday. Daarnaast zijn  Joni Mitchell, Tracy Chapman en Jacques Brel om verschillende redenen belangrijke inspiratiebronnen. Ze waren beiden maar net twintig toen ze elkaar leerden kennen. Kort na die kennismaking begonnen ze samen nummers te schrijven, waarin invloeden doorklinken van symfonische muziek, jazz, folk, maar ook van chanson en zelfs Balinese muziek. De eerste vruchten van hun samenwerking leidde in 2012 tot de EP Lou Tavano meets Alexey Asancheeff. Een EP met overigens de lengte van een volwaardige cd. For You wordt door hen gezien als hun eerste volwaardige proeve van bekwaamheid. Een album waar vier jaar hard aan gewerkt is en dat is goed te horen. Zelfs tot aan de kleinste details in de arrangementen is de grootst mogelijke zorg besteed.

 

Overigens werden die arrangementen, op The Letter na, allemaal vakkundig gecomponeerd door Alexey. Hij speelt piano op For You. Ze worden bijgestaan door een viertal jonge, uiterst talentvolle musici. Ook de teksten spelen een belangrijke rol voor het duo. Teksten die in een aantal  gevallen autobiografisch getint zijn, zoals opener Quiet Enlightenment, wat opgedragen is aan haar vader. Een nummer waarin ze in het begin ingetogen en subtiel op piano en trompet wordt begeleid en verderop naar een climax wordt toegewerkt. Er wordt regelmatig op vindingrijke wijze gebruik gemaakt van dynamiek. Een aantal nummers zijn erg swingend, zoals Rest Assured, L’Artiste en It’s a Girl. In het in het Frans gezongen L’Artiste zijn de nodige invloeden uit het chanson te vinden. Hiphopinvloeden kenmerkt het door hun trompetist Arno de Casanove geschreven The Call. Uit de tekst van All Together  is de nodige hoop te putten : “A world where, Just like a child we live in laughter. “. De laatste drie nummers op het album worden gedomineerd door Latijnse invloeden. Afro Blue is een mooie cover van de grootste hit van de Cubaan Mongo Santamaría, een van de meest bekende congaspelers ter wereld. Bonustrack Samba Em Preludio werd geschreven door de zeer bekende Braziliaanse multi-instrumentalist Baden Powell. Een van de mooiste songs is ongetwijfeld Petite Pomme. Gedeeltelijk in het Frans gezongen door Lou en gedeeltelijk in gesproken Russisch door Alexey, waarin hij op aandoenlijke wijze het woord richt tot zijn moeder. For You is niets minder dan een gevarieerd én indrukwekkend debuut.            

Theo Volk

Releasedatum: 26 februari 2016 Act
Website: http://loutavanomusic.com/

 

Julie Murphy - Every Bird That Flies

Dank zij mijn platenboer Joop van Gool leerde ik in 2002 de muziek van Julie Murphy kennen. In dat jaar verscheen Lilac Tree, misschien wel Julie’s meest toegankelijke album. En het is nog steeds een prachtig album. Met liedjes die indruk maakten, maar haar stem maakte nog meer indruk. Een stem die regelmatig vergeleken wordt met Sandy Denny. Julie komt oorspronkelijk uit Engeland, maar woont al heel lang Wales, de geboortegrond van haar echtgenoot Ceri Rhys Matthews. Met hem richtte ze in 1996 de groep Fernhill op, samen met 9Bach de smaakmakers van de hedendaagse, meer avontuurlijke folk uit Wales. Nog steeds is ze relatief onbekend, maar werkte wel samen met grootheden als John Cale en Robert Plant.  Overigens startte haar professionele muziekcarrière vrij laat, doordat ze eerst een kunstopleiding aan Maidstone College Of Art gevolgd had. Daar leerde ze ook haar toekomstige man kennen. De keramische vogel die op de hoes staat maakte Julie reeds zelf in 1984. Op Every Bird That Flies wordt meteen duidelijk dat de prominente rol van de piano gehandhaafd wordt. De opener The Mermaid is een traditional waarop Julie’s zang alleen begeleid wordt door haar eigen, in dit geval hamerende, pianospel.  Ze is overigens autodidact op de piano. The Fall werd ook opgenomen in 2011 voor de gelijknamige EP. Deze versie is echter duidelijk te prefereren, doordat deze versie indringender is. Ze schreef dit lied naar aanleiding van het gijzeldrama in 2004 in Beslan, Noord-Ossetië. Het is haar protest tegen het vermoorden van onschuldige mensen.  Ze besloot het naar aanleiding van het geweld in 2014 in de Gazastrook opnieuw op te nemen. Ze verwerkte in de song een gedeelte van een Palestijns lied, welke ze in 1996 in Ramallah leerde van een jonge zanger. Haar maatschappelijke betrokkenheid blijkt verder uit Tonderai Ndira. Deze jonge activist uit Zimbabwe werd vermoord in opdracht van dictator Robert Mugabe. In dit lied maakt Murphy gebruik van een Afrikaanse instrument, de mbira. Op When Georgia Paints wordt ze begeleid door Ceri Owen Jones op trombone. Het bevat enkele regels uit het gedicht  Pain has an element of blank van Emily Dickinson. De vermelde Georgia betreft de Amerikaanse schilder Georgia O’Keeffe. Herinneringen aan haar opa bevat To a Little Girl. Een man die de loopgraven van de eerste wereldoorlog overleefde en daarna piano speelde bij stomme films in de jaren twintig. Van een van haar muzikale helden, Jean Richie, leerde ze de traditional May Colvin. Het krijgt hier een lange, uitzonderlijk mooie vertolking. Een van de mooiste liedjes is absoluut het melancholische This Seaside Town. De begeleiding op trombone is van grote schoonheid. Toelichting van Julie bij dit nummer : “written through tears on a train”. De uitdrukking Soil, Sole, Society in het gelijknamige nummer ontleende ze van de ecoloog Satish Kumar. Het mooiste bewaart ze misschien wel voor het laatst. Haar zang in de traditional Willie Taylor wordt slechts spaarzaam begeleid door  de contrabas van Aidan Thorne. Ze voegde aan het slot nog wat eigen regels toe. De opnames vonden plaats in de prachtig gelegen Mwnci Studios in West Wales. 6 en 7 mei zal Julie te zien zijn op het Merodefestival in België, waarbij ze samen zal spelen met het interessante Belgische duo Naragonia. Het album is reeds bij haarzelf en op Bandcamp te koop, de officiële releasedatum is 1 juni. Op A quiet house was Julie reeds op zoek naar een totaal eigen geluid, op Every Bird That Flies heeft ze dat daadwerkelijk gevonden. Misschien niet zo toegankelijk als Lilac Tree, maar zeker zo mooi.

Theo Volk

Officiële releasedatum: 1 juni 2016 Eigen beheer
Websites : http://juliemurphymusic.tumblr.com/  en https://juliemurphy.bandcamp.com/

Richmond Fonataine - You Can’t Go Back If There’s Nothing To Go Back To

Het voortbestaan van Richmond Fontaine zou zomaar aan een zijden lijntje hebben kunnen hangen na het verschijnen van Colfax. Het debuut van The Delines (of blijft het bij een gelegenheidsalbum?) was niet verkeerd en bleek nieuwe mogelijkheden te bieden voor Willy Vlautin. Schijnbaar ongebonden impulsen ingepakt als (liefdes)liedjes, en dusdanig liefdevol dat ze zich niet terzijde lieten leggen. Het lange wachten is eenvoudig verklaarbaar, Vlautin is een druk bezet man. Hij manifesteert zich het liefst als auteur. Een serieus schrijver die een aantal romans op zijn naam heeft staan. Tussen de bedrijven door, zo zou je kunnen zeggen, wist men ruimte te maken voor een album. Sommige dingen laten zich niet forceren. Die moet je eenvoudigweg laten plaatsvinden. Zo ook het verschijnen van een nieuw album. Richmond Fontaine is terug en de stijl is herkenbaar als vanouds.

 

Vlautin laat weer de nodige rauwe verhaallijnen lopen, waarbij je zonder uitzondering mag aannemen dat ze een tragisch verloop kennen. Linksom, of rechtsom, maar ontsnappen blijkt onmogelijk. Het afvoerputje als zekere factor in een artistiek verwoord drama. Hoe hopeloos kan het zijn? Gelukkig is er voldoende compensatie in de tekstueel knappe vondsten, met de daarbij horende knipoog. Bij zoveel uitzichtloosheid ligt een lach om de hoek. You Can’t Go Back laat zich niet ervaren als een uitgemolken koe. Opgenomen in Portland, Oregon met een uitgelezen bezetting. Freddy Trujilo (The Delines) bast voor de eerste maal mee, terwijl voormalig bassist Dave Harding zich op momenten van de gitaar bedient. Naast Jenny Conlee (The Decemberists) op toetsen, tref je aan Sean Oldham op drums, Dan Eccles, gitaar en Paul Brainard, pedal steel. A Night in the City, a city at night vat het allemaal samen. Want mensen, hoe mooi kan het leven zijn, tussen alle teleurstellingen in. En daarbij hoef je niet een man van middelbare leeftijd te zijn die zichzelf verliest in een striptent.

 

Rein van den Berg

Releasedatum: 18 maart 2016 DECOR/El Cortez Records
Website: http://richmondfontaine.com/

Hughes Taylor - Hear My Melody

Amper twintig jaar is hij nog maar, deze ambitieuze en talentvolle blueszanger uit Macon, Georgia. De stad waar ook een van zijn favoriete groepen vandaan komt, The Allman Brothers Band. Een paar andere grote inspiratiebronnen voor hem zijn Eric Clapton, Stevie Ray Vaughan, Led Zeppelin en Jimi Hendrix (hij speelt ook weleens gitaar achter zijn rug). Vooral zijn vriendin van Hongaarse komaf, Evie, leverde hem stof voor zijn songs. Zij maakte overigens de opvallende hoes en verzorgde tevens op een song de achtergrondvocalen. Zijn eerste akkoorden leerde hij op zijn twaalfde van een plaatselijke muzikant, B. Keith Williams, die veel optrad in de Ierse pub the Shamrock. Een locatie waar Hughes zelf in het verleden regelmatig speelde en nu nog weleens optreedt. Hij is niet fulltime met muziek bezig, want hij studeert nog aan de universiteit, helaas tot zijn grote spijt geen muziek, omdat hij geen noten lezen kan. Twee jaar terug bracht hij al een EP uit, Stuff. Het nieuwe album zal officieel uitgebracht worden op 7 april tijdens  Spring Jam, een groot jaarlijks festival. Hear My Melody opent met het stevige Streams. Je voelt direct de enorme energie die de muziek uitstraalt. Ook valt direct het inventieve gitaarspel en de passionele zang op. Erg gevoelig en relaxt is het gitaarspel in Hold You Tight, denk bijvoorbeeld aan het relaxte gitaarspel van Peter Green ten tijde van I Need Your Love So Bad. Net als Shook My World werd de gitaarpartij in zijn badkamer opgenomen. Hij is duidelijk iemand die veel met zijn sound in de weer is, op zoek naar een totaal eigen geluid. De invulling van de songs is zeer sober, alleen gitaar, bas, drums en af en toe toetsen. Meer heeft de muziek ook niet nodig, want zijn inventieve liedjes weten gemakkelijk te overtuigen. Naast stevigere nummers vind je ook een ingetogen stuk als You’re Never Be Alone. Heerlijk groovend is Melody, waarin ook gebruik wordt gemaakt van vervormend gitaarspel.  Wanneer ik het gitaarspel in de lange afsluiter Shook My World hoor, zou het me niet verbazen dat hij ooit nog eens een jazzplaat gaat maken. Maar voorlopig is hij dit jaar na Ina Forsman de tweede interessante nieuwkomer in het bluesgenre. Hear My Melody is reeds verkrijgbaar op CD Baby.

Theo Volk

Releasedatum: 7 april 2016 Eigen beheer
Website: http://www.hughestaylormusic.com/

Roo Panes - Paperweights

Eigenlijk heet hij Edward Panes. Zijn bijnaam Roo kreeg hij, nadat hij als kind, net als het Winnie-the-Pooh personage, in een rivier was gevallen. Het was vooral zijn oma, naast andere familieleden, die hem enthousiast voor muziek maakte. Zijn oma was een klassiek pianiste, stappen in een gelijkaardige richting werden in de kiem gesmoord. Hij had niet alleen moeite met het notenschrift, maar zijn creativiteit liet het ook niet toe, hij wilde zelf liedjes schrijven. Na een korte periode trompet en elektrische gitaar gespeeld te hebben, stapte hij over op de akoestische 6 en 12 snarige gitaar en begon reeds rond zijn dertiende liedjes te schrijven. Twee jaar geleden debuteerde hij heel succesvol met Little Giant, die vooraf werd gegaan door drie EP’s. Het leverde hem al een grote schare fans op. Het bracht hem vorig jaar ook naar Nederland voor optredens. Paperweights werd vooraf gegaan door de sterke single The Original, welke de nodige airplay op BBC-radio kreeg. Het is wederom een album met persoonlijke teksten geworden, of zoals hij het zelf omschrijft “My music comes to me from situations I find myself in”.  Het zijn liedjes in het klassieke folk- en popidioom, waarin regelmatig viool en cello een belangrijke rol spelen. Maar het eerste wat je aandacht trekt als je zijn muziek beluistert, is zijn donkere, ietwat hese stem. Heel soms maakt hij gebruik van de kopstem, zoals in Corner of My Eye. Hij behoort tot de ouderwetse liedjesschrijvers, schrijft dus liedjes met mooie melodieën en sterke refreinen. Teksten die je al heel gauw bijblijven.  Een van de beste voorbeelden hoe goede songschrijver hij is, is misschien wel Summer Thunder. Op meesterlijke wijze wordt hier met dynamiek gespeeld, bovendien is het refrein ijzersterk en vooral de bijdrage op trompet buitengewoon fraai. Ter afwisseling  van de meer ingetogen stukken zijn ook Water Over Fire en I Was Here te vinden, twee songs waarin ritme de leidende rol heeft. Overigens is er als extraatje een hidden track te vinden. Paperweights is niet alleen een grote stap voorwaarts als songschrijver, maar zal zeker ook gaan leiden naar een nog grotere populariteit van Roo.    

Theo Volk

Releasedatum: 4 maart 2016 CRC Records
Website: http://www.roopanes.co.uk/