Caleb Caudle - Carolina Ghost

Caleb Caudle verschijnt via één van mijn favoriete Americana labels. Die van dit moment wel te verstaan. De artiesten die via TIAM geluidsdragers verhandelen raken bij mij onverminderd de juiste snaar. Joey Kneiser’s laatste plaat - The Wildness - was een onvervalste schot in de spreekwoordelijke roos. De productie van de cd kwam weliswaar gebrekkig tot stand, in tegenstelling tot de lp uitvoering. De muziek was er niet minder om. Voor Caudle is dit het tweede product via deze Amerikaanse onafhankelijke fijnproevers. Paint Another Layer On My Heart, zijn vorige plaat, was de poëtisch aandoende titel waarmee Caleb zichzelf introduceerde bij muziekliefhebbers, helaas slechts summier aan deze kant van de Atlantische Oceaan. Tien liedjes die een authentiek artiest lieten horen waarvan het hoofdbestanddeel afkomstig is uit countrymuziek. Met bescheiden gruis op zijn stembanden trok hij de laatste twijfelaar over de drempel. Zijn doorleefde songs hebben overeenkomsten met de liedjes en gedachtengoed van oudgedienden als Guy Clark, Townes van Zandt en James McMurtry.

Ten opzichte van zijn vorige plaat, vergroot Caroline Ghost in zeker zin het aandeel “country” als overheersende invloed, maar niet dusdanig dat de gemiddelde European hiervan gaat gruwen. Het gaat om nuances, en Caleb blijft moeiteloos binnen de grenzen van de goede smaak. Zoals veel van mijn muziekvrienden, country is niet vies, tenzij juist gedoceerd. Het titelnummer is een zachtaardige zwijmelsong die vergelijking trekt met de muziek van Robert Ellis. Uphill Battle is royaal gegoten in pedal steel, en de weemoed druipt ervan af. Teksten en verhalen die Caleb optekenend uit zijn eigen ervaringen en milieu. Hij schakelt als romanticus bij voorkeur in de relationele hoek. Hij bedient daarmee zowel dames als heren, en voorziet ons van zijn wetenswaardigheden. Er is zowel ruimte voor ernstige als meer luchtige kwesties. Zoals Cauble zich gepositioneerd heeft golft hij handig mee op de retro-sound waar Sturgill Simpson zijn patent op heeft weten leggen. Mocht je Paint Another Layer On My Heart een warm hart toedragen, dan ga je Carolina Ghost eveneens koesteren.

Rein van den Berg

Releasedatum : 26 februari 2016 This is American Music
Website:  http://calebcaudle.com/

Curtis Salgado - the Beautiful Lowdown

Het gaat te ver om hier een analyse te plaatsen waarom mijn eigen collectie uit overwegend luistermuziek bestaat. Een eenzijdige smaak bovendien, wanneer ik mijn vrouw mag geloven, want hij beperkt zich van de blues tot folk. Ondanks al zijn uitwassen, veelal “meer van het zelfde” volgens haar. Ze heeft uiteraard gelijk. Schitterende muziek, dat wel, maar primair en ongecompliceerd genieten ontbreekt veelal. Gelukkig biedt The Beautiful Lowdown van Curtis Salgado een eenvoudige uitkomst. Fijnproevers zijn ongetwijfeld bekend met zijn zang, want hij is bekend van Santana en the Robert Cray Band. Zijn stem doet zwart aan, maar de beste man is ontegenzeggelijk blank. Hij is origineel afkomstig uit de staat Washington en zijn invloeden gaan terug naar de vroege blues, naast zijn interesse voor de soul van Otis Redding, Wilson Pickett en O.V. Wright. Mijn eigen voorkeur ontwikkelt zich nog steeds au naturel en Salgado past perfect bij het invullen van een leemte die over jaren is ontstaan Gelukkig eist zwarte muziek zijn aandeel gaandeweg, terecht, ook binnen mijn verzameling vindt een verantwoorde verschuiving plaats.

 

The Beautiful Lowdown lijkt terug te grijpen op de jaren zestig en zeventig qua sfeer en beleving, en je zou zweren dat een bloemlezing van klassiekers de revue passeert. Niets van dat alles. Salgado put uit eigen bronnen, weliswaar gevoed door jarenlange invloeden. Blues, soul en funk staan op het menu! Aan de binnenzijde van de hoes staat een uitzinnige opsomming van musici die hun bijdrage hebben geleverd aan deze ogenschijnlijke ongecompliceerde plaat. Lekkere beats, ritmische melodieën, ruimte voor een fikse dot aan blazers. Of het nu gitaar is of het orgel van Mike Finnigan, alles wordt zorgvuldig belicht. De heupen worden zachtjes gemasseerd. De nummers zijn door Curtis zelf geschreven met uitzondering van een waanzinnige versie van Hook Me Up (Johnny Guitar Watson) waarbij Salgado zelf de lead neemt op mondharmonica. Muziek waarmee je aan kan komen bij je vrienden, en aangetrouwde relaties.

Rein van den Berg

Releasedatum: 8 april 2016 Alligator Records
Website: http://www.curtissalgado.com/

the Carnivaleros - Dream are strange

Aangetrokken werd ik door de aparte, enigszins surrealistische hoes, die herinneringen bij mij opriep aan Monty Python. De naam The Carnivaleros deed geen enkel belletje bij mij rinkelen. Het is een groep rondom frontman Gary Mackender uit Tucson, Arizona, in 2002 door hem opgericht. Daarvoor speelde hij als drummer in diverse bands, de bekendste daarvan was de Iers-Tex-Mex band The Mollys. Ook vormde hij ooit samen met Karl Hoffmann de ritmesectie van Kelley Hunt. Na zo’n 25 jaar worden de twee weer herenigd op Dreams Are Strange. Samen produceerden ze ook op vakkundige wijze dit vijfde album. De muziek is moeilijk in een hokje te plaatsen, zelf noemen ze het desert bayou music. Er komt een groot aantal genres voorbij, die variëren van zydeco, tex-mex, country, ska, folk tot aan Oost europese invloeden. Het intro van opener Hesitation bridge zette mij enigszins op het verkeerde been; even dacht ik met een doorsnee country album te maken te gaan krijgen. Maar zodra de accordeon inzet wordt duidelijk dat, dat niet het geval is. Overigens startte hij The Carnivaleros omdat hij zich pas de accordeon eigen gemaakt had en graag zijn zelf op dat instrument geschreven liedjes wilde uitvoeren. De inspiratie voor dit liedje vond hij overigens in het boek An Artist of the Floating World van Kazuo Ishigiro.

Met een ijzersterk refrein is de grappige titelsong gezegend, wat over een droom gaat. In de korte instrumental The Chestnut Oak is voor de eerste keer op viool Heather Hardy te horen, een begiftigd violiste. In Gonna Jump In a Hole lijk je even beland te zijn op een album van Madness, vanwege de duidelijke ska-invloeden. Over een van de meest populaire first ladies van de Verenigde Staten gaat Mamie Eisenhower, zij was een extraverte dame met een voorliefde voor mooie kleren en dure juwelen. Behoorlijk ingetogen is de instrumental Tumacacori, vernoemd naar een Nationaal historisch park. Moeilijk uit je hoofd te krijgen is Who’s To Say, voorzien van de heerlijke achtergrondvocalen van Heather Hardy en Rebecca Carlson. Erg melancholisch is de break-up song Moving On. Aanleiding tot het schrijven van Wore Out My Welcome vormde het feit dat hij John Hiatt die uitdrukking een keer hoorde gebruiken op het podium. Overigens speelt Gary de nodige andere instrumenten, en speelt broer Greg vibrafoon in het enigszins jazzy aandoende Donna’s Song. Violiste Hardy excelleert hier andermaal. Een van mijn persoonlijke favorieten is het grappige Psychic Mary. Het album sluit af met twee instrumentals, vooral High Speed Yard Sale is vermelden waard. Het is een nummer beïnvloed door de muziek uit de Balkan. Erg vindingrijk is de toevoeging van de tuba, bespeeld door Sly Slipetsky.  Wat bijzonder knap is aan Dreams Are Strange dat het ondanks de diversiteit aan stijlen toch een geheel vormt. Dit wordt nog eens versterkt door de uitgekiende instrumentatie. Liefhebbers van inventieve accordeonmuziek weten genoeg. 

Theo Volk

Releasedatum: 29 maart 2016 Eigen beheer
Websites: http://www.carnivaleros.com/ en https://thecarnivaleros.bandcamp.com/