Billie Marten - Writing of Blues and Yellow (Deluxe version)

Rond haar achtste begon Isabella Sophie Tweddle, zoals de echte naam van Billie Marten luidt, met gitaar spelen en zingen. Spoedig erna schreef ze haar eerste liedjes. Op haar negende had ze al een eigen Youtube-kanaal, waarop ze popsongs coverde. In eerste instantie plaatste ze deze video’s voor haar grootouders, die in Frankrijk wonen. Serieus werd het toen ze op haar twaalfde duizenden views per video begon te halen. Haar eerste EP Ribbon verscheen in 2014, alleen in de vorm van een digitale download. De volgende EP, As Long As, die een jaar later verscheen werd ook fysiek te koop aangeboden. Haar populariteit is intussen erg groot, getuige de miljoenen keren dat een aantal songs van haar op Spotify beluisterd zijn. Toch was ze volledig onbekend voor mij. Gelukkig tipte, zoals wel vaker, mijn forumgenoot Henk (M.) mij. Haar debuutalbum Writing of Blues and Yellow kon dus op veel belangstelling rekenen. Gerenommeerde kranten als New York Times en The Sunday Times beloonde het intussen al met uitstekende kritieken. Hebben ze het bij het rechte eind?! Die vraag kan ik volmondig met een ja beantwoorden. Ondanks dat ze pas zeventien is geworden is het een overtuigend debuut. Natuurlijk zijn er invloeden te horen van iemand als Laura Marling, bijvoorbeeld in de song Hello Sunshine. Ook wordt ze wel vergeleken met Lucy Rose. Begrijpelijk, ze coverde songs van haar. Zelf hoorde ik in het stompende ritme van Hand Over Hand, The Durutti Column, tijdens hun debuutalbum terug. Een aantal van de songs verscheen al eerder op de EP’s of als singles. De uitgebreide versie telt 18 songs en duurt maar liefst 72 minuten. De cd vraagt dus wel een grote inspanning van de luisteraar. Niet alleen door de lengte, maar ook door het feit, dat een aantal van de songs geen duidelijke structuur hebben en een herkenbare melodie. Haar zang is erg ingetogen en doet voor een zeventienjarige erg volwassen aan. Kopen via haar website heeft als voordeel, dat U dan een gesigneerd exemplaar krijgt. Writing of Blues and Yellow is een staalkaart waartoe ze tot nu toe in staat is en dat is zeker indrukwekkend te noemen.

Theo Volk

Releasedatum: 23 september 2016 Chess Club / RCA
Website: http://www.billiemarten.com/

Michael Tomlinson - House of Sky

De hoes van House of Sky zette mij totaal op het verkeerde been. Ik dacht te maken te hebben met een of andere folkzanger uit de Appalachen. Mijn verbazing was erg groot toen ik de cd opzette. Michael Tomlinson beschikt over een heerlijke, zoetgevooisde stem met de nodige soul. Hij blijkt al vijfentwintig jaar geleden zijn debuutalbum Run This Way Forever uitgebracht te hebben. Als ik het goed heb is House of Sky inmiddels zijn achtste. Het kwam door een Kickstarter crowdfunding tot stand. Daarvoor had hij al onverwacht financiële steun gekregen van Van Toffler, die onder andere baas van MTV is. Zijn hele carrière krijgt hij al hulp. In het begin van Randall Hall, die hem veel draaide op zijn radiostation in Casper, Wyoming. Daarnaast bezorgde hij Michael de nodige optredens. Om Randall te eren, droeg hij het fraaie Wyoming Wind aan hem op. Een liedje wat spontaan ontstond tijdens een wandeling langs de rivier Platte. De tekst borrelde vanuit het niets in hem op. Aan Jimmy Carter, voormalig president en pindaboer, droeg hij Seeds of Love. Als dank ervoor ontving hij van Carter een mooie, persoonlijke brief. Inspiratie voor een groot deel van liedjes dankt hij Patricia O’Driscoll. Tussen de twee bestaat al zo’n elf jaar een grote vriendschap, ze is een soulmate voor hem. Onder andere A Good Life, These Are Heaven en Daddy O ontstonden daardoor. De muziek is bijzonder laagdrempelig. Net als de artiest zelf zijn de arrangementen goed verzorgd. Ze worden ook mooi ingekleurd. Zo wordt Thanks for the Wind verfraaid door de klarinet van Matvey Kostukovsky. En You Move Me wordt naar een hoger niveau getild door Nate Madsen op saxofoon. Het album werd geproduceerd door Jay Kenney, die zelf ook een groot aantal instrumenten ter hand neemt. Michael heeft zijn donateurs veel waar voor hun geld willen geven, want de cd telt liefst 16 tracks en duurt meer dan achtenzestig minuten. Dus laat U niet misleiden door de hoes, House of Sky bevat heerlijk relaxte muziek van een zanger met veel soul.

Theo Volk

Releasedatum: 23 september 2016 Desert Rain
Website: http://michaeltomlinson.com/
Info: http://www.hemifran.com/index.html

My Girl The River - This Ain't No Fairytale

Achter My Girl The River gaat singer-songwriter Kris Wilkinson Hughes schuil. Zij schreef alle liedjes en produceerde dit debuutalbum This Ain’t No Fairytale. Opgenomen werd in Nashville. Het is echter geen doorsnee Nashvilleproductie geworden, zoals direct de opener  The Rabbit Hole duidelijk maakt. Een harp is niet bepaald een gebruikelijk instrument in de muziek uit die stad. Bovendien is deze song erg ingetogen en spelen strijkers een belangrijke rol. In Woods Behind Our House duikt voor de eerste keer de gitaar van Will Kimbrough op, een van mijn favoriete Amerikaanse muzikanten. Een liedje wat volgens Kris vol mysterie en nostalgie zit en zo voelt het ook aan. Haar stem komt erg goed tot zijn recht in het liefdesliedje Come Back to Nashville. Strijkers en arrangementen worden hier verzorgd door Kristin Wilkinson, net als in veel andere nummers. Kris groeide op in Covington, in de gelijknamige uptempo song blikt ze terug op die prettige tijd. Een glansrol is hier weggelegd voor de fiddle van Nick Linn, die nog diverse andere instrumenten bespeelt, waaronder een zingende zaag. De titelsong is een indringend nummer over het weer en deceptie. Ze schreef het twee dagen voor de tiende verjaardag van orkaan Katrina. Een bijzonder fraaie ode op het zuiden van de Verenigde Staten is Where I Belong. Met prachtig gitaarspel van Will Kimbrough en Max Milligan. Ook in het jazz genre blijkt Kris bijzonder goed uit de voeten te kunnen, zoals blijkt I’m Givin’ Up On Givin’ Up On You. Het pianospel van John Garden is uitermate doeltreffend en relaxt. Misschien is American Bride wel mijn favoriete track. Ze schreef het vanuit het moeder van de bruid perspectief. Het is geschreven voor dochter Ruby. Haar hoop is dat dochter Ruby ooit dezelfde bruidsjurk zal dragen, die eerder werd gedragen door haarzelf, haar moeder en haar tante. Het is met bijzonder veel gevoel gezongen, je hoort dat het onderwerp en het liedje haar bijzonder dierbaar zijn. De folk song Love Is werd geïnspireerd door de teksten van Townes van Zandt en Joni Mitchell. Een vrolijk intermezzo vormt het catchy Bring It On Down. De afsluitende song heet The Last Song, maar was de eerste song, die ze schreef voor het project. Ze schreef het in het huis van haar oom, op haar toen splinternieuwe Martin gitaar. Het prachtige artwork is van James Marsh. Uiteraard is de cd voorzien van een verzorgd tekstboekje.  This Ain’t No Fairytale is een overtuigend debuut met persoonlijke liedjes, die regelmatig weten te ontroeren.      

Theo Volk

Releasedatum: 20 juni 2016 Super Tiny Records

Website: http://www.supertinyrecords.com/mgtr/

Chris Pureka - Back in the Ring

De titel van haar zesde album Back in the Ring klinkt erg strijdvaardig, ze is er weer klaar voor. De fans waren dat zeker, want ze moesten er vijf jaar op wachten. Voorganger How I Learned to See in the Dark had veel indruk gemaakt. Vele van die fans zullen de cd reeds in bezit hebben, want het kwam al op 1 april in eigen beheer uit. Gelukkig krijgt het nu een reguliere release op het Duitse kwaliteitslabel Haldern Pop, waar onder anderen ook de populaire groep The Slow Show onderdak heeft gevonden. Voor wie haar nog niet kent, Pureka is een gerespecteerd singer-songwriter, die podia deelde met  bijvoorbeeld Dar Williams, The Lumineers, The Cowboy Junkies, Gregory Alan Isakov, Martin Sexton en Ani DiFranco. Vanwege haar krachtige en emotionele voordracht wordt ze regelmatig vergeleken met Gillian Welch, Ryan Adams, Bruce Springsteen en Patty Griffin. Haar stem lijkt wel enigszins op laatstgenoemde.  Net als de voorganger raakt Back in the Ring weer tot op het bot. Dit is geen licht verteerbare consumptiemuziek, nee, dit is muziek die onder je huid kruipt en niet onberoerd zal laten. Muziek die je al aanvoelt en begrijpt, zonder dat je de teksten kent. Het enige wat ik nog kwijt wil is, ga aub luisteren. Zondag 2 oktober kan dat ook live in de Roepaen in Ottersum. Het is helaas het enige optreden in Nederland.

Theo Volk

Releasedatum: 16-9-2016 Play it again Sam / Haldern Pop Recordings
Website: http://www.chrispureka.com/

Jaime Michaels - Once Upon a Different Time

Het overkomt mij hoogst zelden, dat een singer-songwriter mij direct weet te laten focussen op de teksten. De laatste keer dat het me overkwam was bij de schitterende cd Between Hurricanes van Stephen Fearing. En nu dus bij de geboren verhalenverteller Jaime Michaels, woonachtig in Santa Fe. Ondanks dat Once Upon a Different Time zijn tiende schijf is, was hij nog niet eerder op mijn radar verschenen. Het is in ieder geval een kennismaking, die naar veel meer smaakt. Allereerst beschikt Jaime over een zeer prettige stem. Bovendien heeft hij mooie, interessante en soms belangrijke verhalen te vertellen. Warming is een goed voorbeeld van de laatste categorie. De opwarming van de aarde is iets wat ons allen aangaat en waar we ook allemaal voor verantwoordelijk zijn, de een wat meer dan de ander. Zo geeft hij in het refrein vooral degenen, die het meest verantwoordelijk zijn stof tot nadenken:

"global warming / 27 wars and counting

the oily rich keep getting richer / while the poor just scrape along

global warming / the ocean’s rising to the mountains

pretty soon it will not matter / who was right and who is wrong"

Muzikaal gezien ook een van de meest fraaie songs, vooral de accordeon bijdrage van Char Rothschild is wonderschoon. Er zijn ook een paar liefdesliedjes te vinden, No Paddle Wheel en Crazy For Me, beide vanuit een andere invalshoek. Met name het laatste is geen doorsnee nummer, het heeft een bijzondere sfeer, vooral door de viool van Jason Crosby. Crosby excelleert overigens meerdere malen ook op toetsen. Enkele nummers werden opnieuw opgenomen, omdat hij niet tevreden was over het eerdere resultaat. Reeds uit 1999 dateert Somewhere Like Italy. Ook hier een belangrijke rol voor de accordeon, maar de kers op de taart vormt het prachtige duet met de Italiaan Stefano Barotti. Verrassend is dat de zangpartij van Barotti in Italië is opgenomen. Er werkten overigens een groot aantal Italianen aan de cd mee. Ook de mandoline van John Egenes werd buiten de landsgrenzen opgenomen, namelijk in Nieuw Zeeland. Het blijkt dat Jaime, daar een tijd gewoond heeft. Egenes is geen onbekende voor mij, want hij produceerde het fraaie, door mij gerecenseerde The Old Oak van de nog piepjonge, maar zeer talentvolle Jenny Mitchell. Naast luisterliedjes is er ook plaats voor een geweldig uptempo nummer als Steal Light, ook al eerder opgenomen in 1999.  Let vooral op het heerlijke toetsenwerk!  Ook a Little More verscheen eerder op plaat. Tien jaar geleden op een speciaal voor de Italiaanse markt gemaakte cd. Afsluiter Singing For My Supper is een vrolijke country song. Een van de achtergrondzangeressen is overigens Melissa Greener, een singer-songwriter die mijn hart stal met haar prachtige album Transistor Corazon. Once Upon a Different Time is een gevarieerde cd gevuld met voornamelijk luisterliedjes. Het wordt hoog tijd dat hij naast Italië ook in Nederland meer bekendheid krijgt en hier naar toe komt voor optredens.  

Theo Volk

Releasedatum: 29 juli 2016 Appaloosa Records
Website: http://www.jaimemichaels.com/
Info: http://www.hemifran.com/

Giulia Millanta - Moonbeam Parade

Uit de ruim veertig cd’s die ik de afgelopen week ontving werd de aandacht direct opgeëist door de opvallende en grappige hoes van Moonbeam Parade. Maar nog meer door de intrigerende foto van de dromerig voor zich uit starende zangeres op de binnenhoes. Giulia Millanta is woonachtig in Austin, Texas, maar is een volbloed Italiaanse, geboren in Florence. Ze studeerde in 2007 af als arts, maar besloot toch haar geluk te beproeven als singer-songwriter. Haar liedjes worden naast in het Engels ook gezongen in het Italiaans, Frans en Spaans. Met Moonbeam Parade is ze intussen toe aan haar vijfde werkstuk. De meespelende muzikanten hebben een behoorlijke staat van dienst. Charlie Sexton (Bob Dylan), Howe Gelb (Giant Sand), Glenn Fukunaga (The Dixie Chicks), Gabriel Rhodes (Willie Nelson), Dony Winn (Robert Palmer), David Pulkingham (Patty Griffin) en Michael Fracasso zijn bepaald niet de minsten. De persoonlijke liedjes handelen over pijn, woede, twijfel en eenzaamheid. Opener Shaky Legs nam mij direct in de greep, vooral door de heerlijk tegendraadse gitaar en een refrein dat meteen in het geheugen gebrand werd. Het opvolgende, uptempo 4th & vodka is ook ijzersterk door met name het fantastische gitaarspel. Hierna neemt ze gas terug met Play With Fire, haar zang is hier meer ingetogen en verleidelijk. Haar manier van zingen is erg gevarieerd, ze weet de liedjes hierdoor extra spannend te houden. Zo is haar zang behoorlijk gepassioneerd in Eve’s Song. Geheel naar zich toe trekt ze de cover van Bowie’s R & R Suicide. Het is een bijzonder duet met Howe Gelb en wordt voor een groot deel in het Italiaans gezongen. De meeste songs hebben duidelijke rockinvloeden. Uitzondering hierop is afsluiter Not the Mirror, een fraaie, ingetogen pianoballade. Wat dit album erg aantrekkelijk voor mij maakt is met name het heerlijke gitaarspel en de gevarieerde zang. Moonbeam Parade is een buitengewoon aangename verrassing. Giulia Millanta kan mij in ieder geval bijschrijven als nieuwe fan. 

Theo Volk

Releasedatum: 9 september 2016 Ugly Cat Music

Website: http://www.giuliamillanta.com/

Giulia Millanta live:

23-9 WAALWIJK: Atelier Winterdijk 30b

30-9 ZUIDLAREN: Grandcafé

1-10 WARFHUIZEN: Roodehaan

2-10 AMSTERDAM: Café De Doelen

Ray Goren - Ray Goren

Na eerder Strange van Silke is dit de tweede keer dit jaar, dat ik een album van iemand van zestien bespreek. Al op zijn derde stond het leven van Ray Goren in het teken van muziek, nadat hij een speelgoed keyboard had gekregen. In het kleine appartement in de New Yorkse wijk Upper West Side zou hij zich in de jaren erna vooral verdiepen in jazz en blues. Vanaf zijn vijfde leerde hij zichzelf allereerst piano spelen, later gevolgd door onder anderen gitaar, drums, synthesizer en bas. Tegenwoordig woont hij in Californië alwaar hij intussen is uitgegroeid tot een ervaren artiest. Hij deelde bijvoorbeeld al het podium met blueslegende Buddy Guy en de studio met Robbie Krieger. Met zijn groep Generation Blues Experience treedt hij al sinds zijn twaalfde op en maakten zij twee albums. En nu ligt dus zijn eerste soloalbum Ray Goren in de winkel. Voor de gekozen nummers speelde hij op zeker, want hij koos voor publiekslievelingen. Op twee na zijn alle nummers door hemzelf geschreven. Opener Save My Soul 2016 werd reeds vorig jaar onder de naam Save My Soul uitgebracht. Direct vallen zijn gedreven, met soul geïnjecteerde zang en inventieve gitaarspel op. Het repertoire is veelal bluesrock met vooral invloeden uit de soulmuziek, wat terug te horen is in Stop. De eerste cover is Light My Fire, waarop de gitarist van The Doors, Robbie Krieger meespeelt. Het krijgt een relaxte uitvoering met de nodige soul gezongen. You Gotta Learn stond al eerder op de EP LA Sessions geproduceerd door de bekende producer Eddie Kramer (Jimi Hendrix, Kiss). Overigens is duidelijk te horen, dat Ray goed geluisterd heeft naar Hendrix. Het nummer behoort tot het betere scheurwerk op deze schijf. Dat Goren een veelzijdig artiest is, bewijst hij vervolgens met de fraaie pianoballade met strijkers, Down and Out. Zijn zang vertoont hier duidelijke gelijkenis met de manier van zingen van Stevie Wonder, ook een grote inspiratiebron van hem. Een lekkere, funky bas voert de boventoon in Song For Me. In de meer dan acht minuten durende afsluiter Ain’t No Sunshine laat hij horen, waartoe hij live toe in staat is en dat is niet gering. De Withers klassieker krijgt een zeer beklijvende uitvoering. Ray Goren is een overtuigend debuut van een van de grootste, nieuwe talenten uit de bluesrock.                

Theo Volk

Releasedatum: 19-8-2016 RJ Ray Entertainment
Website: http://www.raygoren.com/
Info: http://www.hemifran.com/

Rami and the Whale - Rami and the Whale

De binnenhoes wordt opgesierd door een intrigerende, maar schimmige foto, waarop het dak van een huis te zien is met een viertal schoorstenen tegen de opkomende of ondergaande zon. Wat de foto fascinerend maakt is dat op de nok ook een silhouet van een pop met hoed te zien is, die een arm in de lucht steekt.  Waarschijnlijk werd Rami and the Whale hier opgenomen, tenminste volgens de informatie op Bandcamp werd het vastgelegd “in the attic of a poor peoples home”. Volgens de gegevens op de binnenhoes echter op vele locaties in Zweden. En zo is er wel meer onduidelijk over de maker Rasmus Blomqvist. Volgens de ene bron zou hij zes broers hebben en volgens een andere negen. Kortom er is weinig bekend over hem en wat bekend is, is niet met zekerheid vast te stellen of het klopt. Wel is zeker dat hij deel uitmaakte van de rockgroep Ginger Trees en van het duo Holy Farmers. Hij groeide op met folk, klassieke muziek en Simon & Garfunkel. Er ging aan het maken van de cd een lang rijpingsproces vooraf, ongeveer een decennium.  Hij schijnt ergens op het platteland in Zweden te wonen en veel tijd in de natuur door te brengen. Wat natuurlijk ook zijn weerslag heeft op de muziek, die veelal een pastoraal karakter heeft. Zijn muziek is bijzonder toegankelijk, mede door zijn aangename, warme stem. De songs worden heel sober ingekleurd. Een aantal keren door een viool, bespeelt door Kristin Freidlitz. Vooral haar bijdrage aan The Unfinished Song is fraai. Ook zijn de twee dwarsfluitbijdrages erg mooi, dat hadden er wat mij betreft meer mogen zijn. De dwarsfluit in het bevallige Autumn Song laat me terug verlangen naar een song van erg lang geleden als Under the Sky van Pete Sinfield. Trouwens net zo’n groot poet als Rasmus Blomqvist. In een andere recensie werd hij vergeleken met Nick Drake, Joni Mitchell en Jackson C. Frank. Volgens mij snijdt alleen de laatste naam echt hout, vooral vanwege de stem. Rami and the Whale is een zeer prettige kennismaking met Rasmus Blomqvist, hopelijk hoeven we geen tien jaar te wachten op een vervolg. Hij is absoluut een aanwinst in zijn genre.     

Theo Volk

Releasedatum: 8 augustus 2016 Wooded Shrine Recordings

Website: https://ramiandthewhale.bandcamp.com/releases
Info: http://www.hemifran.com/index.html

Replay : Nancy Works On Payday - Ticket to the Sky (1993)

Afgelopen weekend kwam ik in een nostalgische bui terecht. Oorzaak hiervan was de door Joop van Gool op social media geplaatste foto, waarop een platenhoes van de groep Duplex Johnson stond afgebeeld. De eerste helft van de jaren tachtig waren ze in Brabant redelijk populair met hun new wavemuziek. Joop, die ik al lang ken, was roadie van die band. De zanger van Duplex Johnson, Alex Siegers, had ik nog eerder leren kennen. Dat was in het roerige muziekjaar 1976. Alex en ik waren studiegenoten op het Mollerinstituut in Tilburg.  We zouden al snel samen deel gaan uit maken van een vijftal aan muziekverslaafde jongemannen, die nergens anders dan over muziek praatten. De overige drie waren een "gewone" muziekverslaafde, een Bowie-freak en een (hard)rockfanaat, die later als muziekjournalist voor een groot muziekblad zou gaan werken. Alex was in die tijd een prettig gestoorde jongeman, die duidelijk de sfeermaker in de groep was. Overigens zou geen van ons beiden de aangevatte studie succesvol afronden. Ikzelf had al snel in de gaten dat ik niet in de wieg weggelegd was voor leraar, nadat ik een keer Engelse les had mogen geven aan een klas vol jonge bakvissen van een huishoudschool! En bij Alex trok al spoedig het muzikant worden meer dan leraar Engels en Duits. Zijn carrière leek een succesvolle wending te krijgen, toen Nancy Works On Payday werd opgericht. Vooral bij hun tweede album Ticket to the Sky waren hun ambities erg hoog. Niemand minder dan Allen Toussaint nam de productie ter hand. Naast een groot muzikant was hij ook een zeer veel gevraagd en gerespecteerd producer. De cd werd gedeeltelijk in Nederland en in de Sea-Saint Recording Studio in New Orléans opgenomen. Geen idee meer wie van Oor Ticket to the Sky recenseerde, maar het kreeg daar in ieder geval een buitengewoon positieve recensie. Zelfs in het bijzonder magere muziekjaar 1993 kreeg de cd nauwelijks aandacht van het publiek. Volgens mij zeer ten onrechte, want zelfs 23 jaar na dato staat het als een huis. Veel zwarte invloeden in de songs. Vooral vanuit de funk. Maar ook een swampy en mysterieus lied als Afterglow, waarin de invloed van Toussaint duidelijk aanwezig is. Daarnaast is er plaats voor een bijzonder fraai en ingetogen song als Christy's place. En Sweet Antwerp hakt er zelfs na ruim 2 decennia nog steeds stevig in. Het onderwerp is helaas nog steeds erg actueel, de openingsregels luiden :

"Sweet Antwerp, why do you keep cutting off hands
Where do we go from here,
If even hospitable Belgians grow hostile
Can you help me understand"

Ook het artwork van het tekstboekje is buitengewoon fraai, het behoort tot de mooiste in mijn uitgebreide cd-collectie. Mocht je Ticket to the Sky ooit in een tweedehands platenzaak of eventueel op de vrijmarkt tegenkomen, twijfel geen moment, want het is naar mijn bescheiden mening een klassieker, dat slechts een handjevol mensen kent. Een heruitgave zou eigenlijk nog mooier en meer dan terecht zijn!

Theo Volk
  
        

Roger Roger - Fairweather

Roger Roger is een sympathiek duo uit Winnipeg, Canada, bestaande uit de tweeling Madeleine en Lucas Roger. Lucas had al de nodige muzikale ervaring opgedaan in de rock ‘n’ roll band Modern Man. Madeleine heeft een stuk minder routine. Zij was zowel op het toneel als achter de schermen werkzaam in het theater. Broer en zus zongen altijd al op familiebijeenkomsten, maar daar bleef het bij. Dat veranderde toen Lucas zijn zus een paar eigen liedjes hoorde spelen en zingen. Overigens op een gitaar, die hijzelf bouwde. Naast muzikant verdient hij ook de kost door gitaren te vervaardigen en oude auto’s op te knappen. Uiteindelijk besloten ze samen een duo te gaan vormen. Bij beluistering van Fairweather valt direct de fraaie, natuurlijke samenzang op. Beiden schrijven apart songs, die later samen onder de loep genomen worden. Over het algemeen zorgt Lucas, voor de meer rockkant van het repertoire, Mad Trapper is hier een geweldig voorbeeld van. De melodieuzere en ingetogenere songs zijn van Madeleine. Absolute uitschieters zijn het zeer aanstekelijke Think of Me, O Rainy Day en absolute prijsnummer is Scott Free. Laatstgenoemde had absoluut niet misstaan op Blue van Joni Mitchell. Een liedje wat mij kippenvel bezorgt. Fraaiste bijdrage van Lucas is ongetwijfeld de fraaie, ingetogen titelsong. Door de afwisseling van een aantal rocksongs met ingetogen liedjes zal Fairweather niet gauw gaan vervelen. De hoes en het overige artwork is van de hand van Madeleine. De liedteksten in het boekje zijn met de hand geschreven, wat alles nog wat persoonlijker maakt. Fairweather kwam in Canada al in januari uit, maar zoals wel vaker duurt het wat langer, voordat het dan Europa uitkomt. Bovendien staat er een toer voor 2017 gepland door Europa, een zeer mooi vooruitzicht als je het mij vraagt.        

Theo Volk

Releasedatum: 7 oktober 2016 Eigen beheer
Website: http://www.rogerrogermusic.com/

Itasca - Open to Chance

Achter de artiestennaam Itasca gaat de jonge, getalenteerde, uit Los Angeles afkomstige, singer songwriter Kayla Cohen schuil. Open to Chance is reeds haar vierde album en mijn eerste kennismaking met haar muziek. Direct bij het horen van haar duidelijk herkenbare, kalme, warme stem met een hees randje was ik verkocht. Niet alleen daardoor, maar ook door de muziek, die nergens opdringerig wordt, zelfs vaak pastoraal  en dromerig aandoet. Bij meerdere beluistering kruipen de songs langzaam, maar heel zeker op een zeer aangename wijze onder de huid. Het repertoire blinkt ook uit door de subtiele arrangementen. In sommige liedjes is er een belangrijke rol weggelegd voor de pedal steel. Een aantal andere keren is dat een fluit, die het pastorale karakter nog extra benadrukken. En in de nieuwe single Carousel vertolkt een traag voortslepende piano de hoofdrol. Slechts een uptempo nummer is er te vinden, in de vorm van G.B. Bij het warme weer van de afgelopen tijd was het buitengewoon aangenaam verpozen met Open to Chance. Maar in de komende periode, wanneer de dagen korter en kouder gaan worden, zal het luisteren ernaar meer als een warme deken gaan aanvoelen. In het begeleidende persbericht komen nogal wat namen voorbij, waarmee ze vergeleken wordt en in geen enkele genoemde naam kan ik me echt vinden. Het is in ieder geval muziek, waarin de echo van de folkmuziek uit het begin van de jaren zeventig doorklinkt, zij het wel met de nodige country invloeden. Ondanks het bescheiden karakter van het repertoire maakt Open to Chance veel indruk op mij, prachtplaat.     

Theo Volk

Releasedatum: 30 september 2016 Paradise of Bachelors
Website: http://www.itascalosangeles.com/

Joseph Arthur - The Family

In de laatste editie van Popmagazine Heaven stond over The Family van Joseph Arthur een uiterst lovende recensie. Dat was voor mij nog geen aanleiding om te gaan luisteren, omdat in de recensie gerept werd over elektronica. Van instrumenten als drumcomputers en synthesizers ben ik behoorlijk allergisch, sporadische uitzonderingen als Dummy van Portishead daar gelaten. Onlangs kreeg ik de cd met een ander album van hun platenmaatschappij meegestuurd en won uiteindelijk mijn nieuwsgierigheid het van mijn aanvankelijke scepsis. En dat is maar goed ook, want het is een bijzonder intrigerende plaat. Joseph Arthur loopt sinds zijn zestiende al mee in de muziekwereld. Hij begon als bassist in de bluesband Frankie Starr and the Chill Factor. Echter een paar jaar daarvoor begon hij al liedjes te schrijven, nadat hij van zijn tante een elektronisch keyboard geërfd had. Zijn eerste solo album Big City Secrets verscheen in 1997 op Real World. Naast zijn muziekcarrière is hij intussen ook een gevestigde naam in de schilderswereld. Na pak en beet vijfentwintig releases is hij weer terug op het Real World label. Onlangs schafte hij voor zijn thuisstudio in Brooklyn een iets meer dan honderd jaar oude Steinway piano aan. Uiteraard wilde hij dat instrument direct gebruiken op zijn nieuwe album. Hij stelde zich voor, dat het instrument al die tijd eigendom van een en dezelfde familie zou zijn geweest. Het werd hem direct duidelijk wat het thema moest worden, familie en relaties. Familie zou moeten staan voor geborgenheid, maar zelfs in de meest stabiele families vinden ook minder aangename gebeurtenissen plaats. Zodoende is The Family een afwisselend werkstuk geworden, met de nodige stemmingswisselingen. Soms nostalgisch aandoend, dan weer behoorlijk tegendraads. Geheel tegen mijn verwachting in stoor ik mij geen enkele keer aan de gebruikte drumcomputers en jaren tachtig synthesizers. Sommige van de songs hebben zeer memorabele refreinen, een goed voorbeeld hiervan is Hold on Jerry. De teksten zijn zeker interessant genoeg om echt in te verdiepen.  Hij is overigens ook bekend om zijn gedichten. Deze veelzijdige artiest is 4 november live te zien in de Amstelkerk.

Theo Volk

Releasedatum: 3 juni 2016 Real World Records
Website: http://www.josepharthur.com/

Magic Car - Meteorites

Slechts een handjevol Engelse Americana acts ken ik. Meteorites van Magic Car vormde dus een mooie gelegenheid om mijn kennis een beetje op te krikken. Voornaamste blikvangers van de groep zijn zanger Phil Smeeton en vooral zangeres Hazel Atkinson. Een band die verder bestaat uit Martyn West (gitaar), Doug Ebling (drums) en bas spelende producer John Thompson. Smeeton schrijft alle songs, die vooral gaan over de liefde, rondtrekken tot zelfs een ondeugend liedje over een dominante vrouw, die van SM houdt.

“Now she’s a nun and then she’s a nurse

Good cop, bad cop whichever comes first

Inch by inch, and measure for measure

She’s a high priestess

In the temple of pleasure

She’s a Manwhippa!, Whippaman!

Die liedjes hebben een behoorlijk retro geluid, ergens las ik er een mooie omschrijving voor, “Meteorites plays on a beat jukebox in a dusty bar”. Vooral ben ik erg gecharmeerd van de warme, soulvolle stem van Hazel Atkinson, die van huis uit eigenlijk sieradenontwerpster is. Zij bezit een eigen winkel, waar ze die sieraden verkoopt. Over het algemeen is het repertoire vrij ingetogen, uitzonderingen hierop zijn het wat bluesy Only in America en Manwhippa! En die bluesy kant bevalt me heel erg. Van mij had er ter afwisseling gerust een paar meer van dit soort songs op mogen staan. Ook omdat de stem van Atkinson er uitermate geschikt ervoor is. Ze zou naar mijn mening ook een geweldig soulzangeres kunnen zijn. Het spelplezier tijdens de opnames moet groot zijn geweest, want op het titelnummer is er duidelijk gelach op de achtergrond te horen. Meteorites is een album vol  met doorleefd repertoire, gemaakt door ervaren muzikanten. The Times omschreef het al mooi als “A genuine haven away from the strictly ordered commercial imperatives of the mainstream pop marketplace”.

Theo Volk

Releasedatum: 26 augustus 2016 Tiny Dog Records
Website: http://tinydog.co.uk/magic_car.htm

Ian Hunter & The Rant Band - Fingers Crossed

Een groot aantal rockmuzikanten brandt snel op, maar op Ian Hunter lijkt maar geen echte sleet te komen. Intussen alweer zevenenzeventig en nog steeds vitaal genoeg om vaak op te treden en daar is zeker weer reden toe met de release van Fingers Crossed en op 21 oktober verschijnt de uit dertig cd’s bestaande box Stranded in Reality, met een overzicht van zijn carrière. Die begon eind jaren zestig toen hij toe trad tot de glam rock groep Mott the Hoople. Vooral de albums Mott en All the Young Dudes hebben de tand des tijds doorstaan. Het titelnummer van laatstgenoemde is een song van de hand van David Bowie. De cd had overigens ook Suffragette City kunnen heten, als Hunter het door Bowie eerder aangeboden nummer Suffragette City niet had geweigerd. De twee hadden een goede band en het lag dus geheel voor de hand, dat Hunter een hommage zou gaan brengen aan Bowie op Fingers Crossed. Dandy is een ontroerende ode geworden en doet muzikaal denken aan de Bowie’s muziek ten tijde van Hunky Dory. In 1975 begon Hunter een succesvolle solocarrière. In het persbericht van Proper Music wordt slechts gewezen op de laatste, succesvolle reeks soloplaten als Rant (2001), Shrunken Heads (2007), Man Overboard (2009) en When I’m President (2012). Volgens mij ten onrechte want hij maakte al prachtige albums in de jaren zeventig, zoals bijvoorbeeld You’re Never Alone with a Schizophrenic. Mijn favoriet is Shrunken Heads, waarop hij fel van leer trekt tegen van alles en nog wat. Zijn huidige fans kunnen met een gerust hart Fingers Crossed aanschaffen, want het is weer van hetzelfde niveau als zijn voorgangers. Het kan natuurlijk ook een mooi begin zijn voor nieuwe luisteraars.    

Theo Volk

Releasedatum: 16 september 2016 Proper Records
Website: http://ianhunter.com/main/

The Gloaming - 2

Zo’n vijf jaar terug verslapte mijn interesse in de Ierse folk beduidend. Misschien niet zo vreemd, als je dan al zo’n vier decennia regelmatig naar het genre luistert. Die verslapping werd voornamelijk veroorzaakt door het feit, dat er te weinig vernieuwende ontwikkelingen waren te melden. En van groepen als bijvoorbeeld Lúnasa en Altan had ik al genoeg albums in de kast staan. De interesse werd daardoor, mede door het regelmatige contact met Hans Jansen, verschoven richting de Engelse folk, waarmee ik tot dat moment, nog redelijk onbekend was. Gelukkig ontdekte ik eind 2013 de Iers-Amerikaanse groep The Gloaming, bestaande uit  de violisten Martin Hayes en Caoimhín Ó Raghallaigh, gitarist Dennis Cahill, pianist Thomas Bartlett en zanger Iarla Ó Lionáird. Alle vijf zeer ervaren en vakkundige muzikanten. Hun gelijknamige, ongeveer een uur durende, debuutalbum had direct een geheel eigen signatuur, gevuld met praktisch uitsluitend eigen bewerkingen van traditionals. Voor opener Song 44 werd de muziek geschreven door Bartlett en Ó Lionárd. Hoogtepunten vormden voor mij The Sailor’s Bonnet en het ruim zestien minuten durende Opening Set. Opvolger 2, dat bijna zeventig minuten duurt, ligt in het verlengde van de voorganger. Ook deze keer weer veelal bewerkingen van jigs en reels en andersoortige traditionals. Vooral in jigs en reels is een belangrijke rol weggelegd voor de viool. Voor mij zijn de viool en de emotionele zang de belangrijkste steunpilaren van het repertoire van deze groep. Zanger Iarla Ó Lionáird is in staat, om zonder dat je de teksten begrijpt, de luisteraar emotioneel te raken.  Voor de prachtige opener The Pilgrim’s Song en Oisín Song schreven ze zelf de muziek op bestaande teksten. 2, wat het niveau van zijn voorganger zeker evenaart, werd opnieuw geproduceerd door Thomas Bartlett. Voor de opvolger hoop ik, dat er nog meer ruimte zal komen voor eigen composities. Zondag 2 oktober zal violist Martin Hayes vanaf 19 uur een masterclass verzorgen in Oisterwijk : https://www.irishtradmusic.nl/martin-hayes-masterclass-2nd-october-2016/  's Middags verzorgt hij samen met Dennis Cahill aldaar een optreden.

Theo Volk

Releasedatum: 26 februari 2016 Real World Records
Website: http://www.thegloaming.net/
Martin Hayes en Dennis Cahill live: 2-10 OISTERWIJK: Guo

 

Ryley Walker - Golden Sings That Have Been Sung

Niet serieus, maar toch: Een kinderhand is snel gevuld zo luidt het spreekwoord. Mijn omgeving is wel eens een andere mening aangedaan, maar ik herken mij daarin. Ik lijk snel tevreden. Of, speciaal voor onze zuidelijke vrienden, ich maug mën twei héndsjes poenne. Laat ik eerlijk zijn: Liever iets goeds, anders maar niets is mijn motto. Neil Young bezong dit primitieve gevoel in I am a child. It’s lots of fun to have you there. Een mens heeft maar weinig nodig. Naast primaire behoeften als voeding en ademhalen, staan verlangens naar vrouwen en muziek hoog op mijn lijstje. Wanneer je je erin verdiept dan valt ultiem veel te genieten. Aangezien ik mij verbonden voel met the love of my life sinds mij 18^de , blijft meer ruimte over tot “freewheelen” binnen de muziek. Ook daar beperk ik mij het liefst tot het overzichtelijke. Niemand anders dan Tim Buckley gaf inhoud aan mijn idee van artiest zijn. Zijn muziek, zijn teksten, zijn levensstijl, beter zou het niet worden. Hij zette voor mij een standaard. Samen met tijdsgenoot Laura Nyro was hij een meetlint waarnaast ik iedere artiest of band legde. Aangezien alles perceptie is, bevestig ik met regelmaat de conclusie die ik indertijd trok. En zo maak je jezelf van alles wijs.

Volgen jullie het nog? Deze tekst gaat over muziek, en hoe je daarmee verbonden kan zijn. Meer specifiek, dit artikel wordt verondersteld een recensie te zijn van Golden Sings That Have Been Sung. Het derde officiële album van Ryley Walker. Hij is door de pers bejubeld en werd vergeleken met Tim Buckley. Ik kan dat alleen maar bevestigen. Zelfs zijn gedrevenheid heeft een vergelijkbare lading. Walker slurpt invloeden naar binnen als een leergierig beest. Waren zijn eerste 2 albums nog luxueuze kopieën van ideeën uit geïnspireerde tijden, zo vormt dit nieuwe album al meer een beeld van de enige echter Walker. Tot op een zekere hoogte zou je dit album eigentijds kunnen noemen, maar wat geweest is poets je niet weg. Het zit er allemaal in, onderdeel van het DNA Walker. Ik ben blij dat Ryley een grotere afstand heeft genomen van het gecreëerde geluid op het knap gemaakte Primrose Green. Je herkent hiermee een leergierig en gedreven artiest. Een artiest die zich niet zelfvoldaan neerlegt bij wat hij heeft gemaakt of bereikt, maar eentje waarvan het groeiproces nog niet afgerond is. Ryley Walker zoekt nog steeds. Hij vormt zijn eigen realiteit, en muziek is daarbij zijn leidraad. De muziek die hij maakt is echter reëel, en na een aanvankelijk voorbehoud ten aanzien van Golden Sings That Have Been Sung. – Ik vond het album aanvankelijk te technisch, te weinig gevoel - ervaar ik Ryley Walker als een muzikant om serieus in de gaten te houden.

Acht nummers in totaal, waarvan Sullen Mind een 41 minuten durende live reprise krijgt op het tweede schijfje. Geen idee in hoeverre hij ze nodig heeft, maar Ryley Walker is in goede handen. Op Golden Sings wordt hij omringd door zeer capabele mensen. Een van mijn favoriete nummers is het vet in de bas gezette Funny Thing She Said. Het is een sound die voor mij zeer herkenbaar is. Het bevestigt andermaal waarom ik mij indertijd zo aangetrokken voelde tot Tim Buckley’s muziek, terwijl je in het bijzonder ook de invloed van John Martyn hier hoort. Geen wonder dat Danny Thompson graag met Ryley Walker bastte. Hij zal zich ook tijdelijk terug gewaand hebben, en daarmee een jeugdig genot oproepen die bevestigt hoe ultiem muziek kan zijn. Anton Hatwich speelt bas op dit album, en hij doet dit uitstekend. Iedere tijd kent zijn eigen helden, en wie weet, wordt Ryley Walker de jouwe.

Rein van den Berg

Releasedatum: 19 augustus 2016 Dead Ooceans

Website: http://ryleywalker.com/

Melanie Horsnell - Songs to Sing on a Saturday Night

Deze Australische singer-songwriter kwam ik op het spoor, door haar optreden in het kader van Puur Wit. Dit is sinds een paar jaar een prachtig initiatief van Nico Vermeulen, die maandelijks mooie concerten organiseert in het prachtige witte kerkje in Terheijden. Die avond  in september 2013 zong ze overigens twee mooie duetten met de dochter van Leo Blokhuis. Melanie is een zangeres, die in staat is met weinig middelen, zang en gitaar, indruk te maken. Haar dat jaar verschenen album The Cloud Appreciation Society sprak me heel erg aan door haar persoonlijke liedjes, waaronder het hartverscheurende If We Can’t Be Together en de mooie ode aan haar 2 kinderen, My Harmony, My Gypsy. Ook stond er een bijzonder mooie cover op van de Gershwin song Oh So Nice. Songs to Sing on a Saturday Night is in tegenstelling tot voorgaande albums, grotendeels een coveralbum geworden. Slechts drie eigen composities, waarvan een al op een eerder album stond, My Heart Just Wants to Fall in Love. Voor dit nieuwe project durfde ze de uitdaging aan om te kiezen voor de meest sobere werkwijze, alleen zang en gitaar. Het gekozen repertoire is erg gevarieerd, een bijzonder fraaie uitvoering van Heart’s a Mess van Gotye, naast La Vie En Rose van Edith Piaf. Zij trekt dit, door velen al afgekloven lied, op ingetogen wijze, volledig naar zich toe. Maar ook een vrolijk liedje als Black Boy van Coloured Stone zorgt voor de nodige variatie.  North Sea is een prachtige, ingetogen eigen compositie. Vermeldenswaard is ook de uitvoering van I Will, de bekende Beatles song. Songs to Sing on a Saturday Night is een mooie verzameling goed gekozen luisterliedjes geworden, die ik het liefst beluister op de vroege morgen. Voor mij had dan ook Songs to Listen to on an Early Morning een geschikte titel geweest.

Theo Volk

Releasedatum: 16 september 2016 Inflatable Girlfriend Records
Website: http://www.melaniehorsnell.com/

Nessi Gomes - Diamonds & Demons

Het verhaal achter de liedjes van dit debuutalbum Diamonds & Demons is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Vanessa Rodrigues Gomes Hermesh werd vijfendertig jaar geleden geboren op het eiland Guernsey. Haar ouders waren Portugese immigranten. Op dit conservatieve eiland werd Nessi met haar achtergrond in haar jeugd al spoedig een buitenbeentje; het zwarte schaap. Ze voelde zich buiten gesloten en de fragiele en gevoelige Nessi werd naarmate ze ouder werd steeds vaker depressief. Ze liep zelfs met zelfmoordplannen rond en begon zwaarmoedige gedichten te schrijven. Ondertussen begon ze ook in een aantal, niet succesvolle bandjes te spelen. Rusteloos als ze was besloot ze in 2009 door Zuid-Amerika te trekken. In 2010 belandde ze uiteindelijk in Costa Rica in Midden-Amerika. Eindelijk lachte daar het geluk haar toe. Ze ontmoette er haar huidige partner en manager Yaniv. Heel belangrijk was ook, dat ze het geestverruimende Ayahuasca leerde kennen. Het gebruik ervan is zeer populair in Zuid-Amerika, maar ook onder artiesten als Paul Simon en Sting. Het stelde haar in staat om de gedachten die door haar hoofd spookten over haar traumatische jeugd om te zetten in liedjes. Haar relatie, Ayahuasca en haar liedjes werden haar diamonds, die haar in staat stelde om voorgoed af te rekenen met haar problemen uit haar jeugd, haar demons. Na drie jaar Costa Rica en een groot aantal liedjes in haar bagage begon ze over de hele wereld op te treden. Begin 2015 startte ze een zeer succesvolle crowfunding campagne, die haar de gelegenheid gaf om Diamonds & Demons op te nemen met topmuzikanten als de vermaarde Russische klassieke violiste Viktoria Mullova en een avontuurlijke producer als Duncan Bridgeman (1 Giant Leap). Interessant is ook dat de muzikanten verschillende achtergronden hebben, naast muzikanten uit de klassieke muziek, ook muzikanten uit de jazz-, indie- en folkhoek. Haar zoektocht heeft een bloedmooi album opgeleverd, waarop zowel invloeden uit de fado als wel uit de hedendaagse Britse pop, prog en folk te horen te zijn. Ze beschikt over een bijzonder fraaie stem, zo zingt ze in het titelnummer samen met Sam Lee de sterren van de hemel.  Persoonlijke favoriet is Falling Birds, maar ik kan me voorstellen dat ieder ander nummer een persoonlijke favoriet kan zijn, zo hoog is het niveau van de songs, waarop je niet snel uitgeluisterd zult raken. Dat zo’n traumatische jeugd zulke prachtige muziek heeft opgeleverd, daar mogen wij als luisteraar heel blij mee zijn! Haar eindconclusie in afsluiter You Guided Me is positief:      

“My pain has gone and your love is upon me
My lessons have been learnt for they have been hard
My inner strength has reformed my heavy heart
And I’m learning to trust you for all that you are
I’m where I need to be I’m one with my heart
So hold onto my hand and lead me the way
My mind cannot sway me
The music keeps me safe
So here I am
I am dancing with you
My pain has gone and your love is upon me
My brothers my sisters you shine like the stars
This journey together
It binds us through our hearts”

Theo Volk

Releasedatum: 14 oktober 2016 Baraka
Website: http://www.nessigomesmusic.com/
Live: zaterdag 24 september Club Lite, Jan van Gaalenstraat, Amsterdam