Orit Shimoni - Soft Like Snow


Tot voor kort kende ik Orit Shimoni, ook bekend als Little Birdie, alleen van naam. Ik had in het verleden op twee pagina’s van Facebookvrienden een video van haar voorbij zien komen en mij voorgenomen om haar muziek te gaan beluisteren. Helaas toen niets van gekomen, totdat ik onlangs een enthousiaste recensie over Soft Like Snow las op de website van Rootstime. De livevideo van Farmers Daughter opgenomen in Rotterdam, die daar tevens te bekijken was, maakte erg veel indruk. Dit nummer staat overigens niet op de nieuwe schijf. Eerder bracht ze al vijf cd’s en een EP uit. Haar naam klonk Japans in mijn oren, maar ze is een Israëlisch-Canadese singer-songwriter, die in Nederland al de nodige fanatieke fans schijnt te hebben. En dat verbaast me helemaal niets. Soft Like Snow werd opgenomen in Berlijn en geproduceerd door Gogo. Hij speelde een bijzonder belangrijke rol in het geheel. Hij bespeelde niet alleen diverse instrumenten, maar was ook de geluidstechnicus, mixte hij de cd en maakte hij de master en werd de cd op zijn label uitgebracht. Daarnaast regelde hij het meespelen van gastmuzikanten  klarinettist Francesco Tonial en percussionist Earl Harvin. Eerstgenoemde muzikant schittert in opener Time’s Up. Shimoni speelt zoals gebruikelijk gitaar, maar is ook voor de eerste keer op piano te horen. Dat levert direct succes op, want zondermeer de fraaiste song op het album is Room to Myself. Ze begeleidt zichzelf hier alleen op piano. De eenzaamheid druipt van deze song af. Ook bijzonder fraai is het liefdesliedje Will There Be Love, waar de hoofdrol voor de gitaar is. Melancholiek is het titelnummer. In Those Things zingt ze een duet met Gogo, een liedje waarin je het spelplezier terug hoort. Ik krijg zelfs het idee, dat ze tijdens de opname bijna twee keer in de lach schiet. Het zijn persoonlijke, klein gehouden liedjes geworden. Het intieme album had bij mij wat tijd nodig om te groeien, maar is intussen een dierbaar kleinood geworden.            
Theo Volk
Releasedatum: 6 oktober 2016 MW Music
Website: http://www.oritshimoni.com/

Orit Shimoni live:
16-5 ROTTERDAM: Matrix
19-5 DEVENTER: Ziniz
20-5 GROOTEGAST: Warempel Art & Design
21-5 STEENDIJK: De Afblazerij
23-5 NIJMEGEN: Ramble on Tuesday
2-6 STEENDAM: Podiumcafé Peter & Leni

Interview met Silke en Ed De Smul




Mijn meest gedraaide én favoriete album van 2016 is Strange van Silke Catteeuw De Smul. 2016 was voor haar op diverse vlakken een bijzonder leerrijk jaar. Haar vader Eddy speelde een belangrijke rol in de muzikale ontwikkeling van Silke. Binnenkort verschijnt ook van hem een nieuw album. Voldoende reden om beiden eens aan de tand te voelen over het afgelopen jaar.

Vragen voor Silke:

Hoe kwam je eigenlijk op het idee om je cd en boek via crowdfunding te financieren?

Ries De Vuyst deed dat ook en dat bracht mij op het idee.

Wat is je favoriete song van Strange en waarom?

Where do I belong? Klinkt heel goed en sfeervol. We hebben er tijdens de opnames nog meer kunnen uithalen. En misschien ook omdat het zo actueel is (met de vluchtelingstroom).

Tot nu was ik vergeten te vragen wat je geïnspireerd heeft tot het schrijven van de titelsong. Was dat soms de vrolijke muziek van Zaz?

Ja! Gek dat je dat kan raden. Ik luisterde heel vaak naar haar CD in die periode. Ik werd ook een paar keer vergeleken met Joni Mitchell. Toen ben ik naar haar muziek beginnen luisteren en dat beviel me heel erg. Vanaf toen ben ik ook door haar geïnspireerd maar dat is maar één van de duizenden. Ik denk dat ik maar de helft van mijn inspiratiebronnen ken. Je neemt zoveel onbewust op.

Wat waren nog meer inspiratiebronnen voor het album?

Ik word geïnspireerd door mijn omgeving zowel voor mijn teksten, beeldend werk als voor mijn muziek.

Uit sommige songs blijkt je sociale betrokkenheid, komt die voornamelijk vanuit jezelf?

Ja, dat denk ik wel. Muziek is ook een fantastisch medium om een problematiek over te brengen naar een groter publiek op een toegankelijke manier. Voor Where do I belong?  speelde het ook een rol dat mama verhalen meebrengt van op haar werk (Nederlandse les aan anderstaligen).
En anderzijds ben ik misschien ook een tikkeltje idealistisch omdat ik graag met o.a. muziek de wereld (een beetje) wil veranderen.

Ik krijg het idee dat je bijna altijd met creatieve dingen bezig bent. Tot hoever gaat die creatieve drang?  

Ik ben inderdaad meestal bezig. Creëren is mijn hoofdactiviteit J. Soms dwingt Eddy me om TV te kijken om ‘mijn motor eens stil te leggen’. Het zijn vooral veel verschillende dingen die me bezig houden: van handwerk tot het organiseren van manifestaties. Virtuositeit zit er bij mij daarom niet in. Helaas heb ik te weinig geduld om me toe te spitsen op een ding. Soms is dat jammer.

Onlangs vertelde je me dat je ook een paar Nederlandstalige songs had geschreven. Ga je daar mee door?

Ja, zeker! Het is heel leuk om te doen. Ik wou het al langer doen maar het Nederlands staat veel dichter bij mij en is daardoor veel meer confronterend. Zowel voor mij als voor het publiek. Door een tijdje meer naar kleinkunst te luisteren werd de drang groter. Ik was ook bang dat er een kleiner publiek voor is, maar tot mijn verbazing krijg ik er precies meer belangstelling voor dan voor mijn Engelse repertoire. Het krijgt het publiek beter stil. Laatst kreeg ik toch de opmerking van een mevrouw dat ze meer van m’n Engelse werk houd omdat het minder ‘braaf’ is. Dat begrijp ik, dus misschien moet ik daar eens iets mee doen.

In welk opzicht was Ed het meest belangrijk voor je muzikale ontwikkeling?

Vooral dat ik alles heb geleerd van hem op technisch vlak. Maar zeker ook dat ik van kleins af aan onbewust zo veel heb meegekregen door altijd omringd te zijn met muziek.

Speelden andere familieleden daar ook nog een rol in?

De genen van mijn biologische vader, Oswin Catteeuw, denk ik.

Je vertelde me onlangs dat je op zoek was naar een violist om mee samen te werken, is het intussen gelukt om er een te vinden of heb je het idee laten varen en zijn de plannen veranderd?

We zijn er mee bezig.

Tijdens je vakantie in Indonesië heb je een paar keren met lokale musici gewerkt, hoe was dat?

Heel leuk. Mensen zijn er veel opener om mensen (vreemden zelfs) in hun act te betrekken en je krijgt er zo veel respect, 0% jaloezie. Daar kunnen wij Europeanen iets van leren!

Je cd-releaseshow had niet aan belangstelling te klagen, was je extra zenuwachtig voor dat optreden en wat is het meeste bijgebleven van dat optreden?

De zenuwen vielen mee, ik ben van nature niet zo zenuwachtig (godzijdank) en ik was extra voorbereid. Maar bijna iedereen die er was kende ik en dat maakt het extra spannend. Ik herinner me vooral dat er heel veel volk was J en ook de feedback die ik kreeg: dat is belangrijk en daar probeer ik meestal toch rekening mee te houden.

Wordt het volgende album weer in eigen beheer opgenomen of ga je misschien toch op zoek naar een label?

Ik denk weer in eigen beheer.

Je vorige album was uitermate gevarieerd, wat kunnen we verwachten van het volgende album?

Ik wil nog gevarieerder gaan zelfs! Ik hou niet van dat in hokjes denken. Ik ben toch van plan om met dat Nederlands verder te gaan en wil er misschien ook een theatrale sfeer in brengen. (dat denk ik aan trombones, … maar dat zijn natuurlijke wilde fantasieën)

Ga je deze keer werken met een producer? 

Geen idee. Voorlopig is Eddy een prima producer!

Hoe bevalt je nieuwe opleiding?

Super! Ik kan helemaal mijn ding doen en wil graag de combinatie tekst, muziek en beeld (zoals in mijn vorige project) verder gaan ontwikkelen.

Wanneer verwacht je dat het tweede album klaar zal zijn?

Over een jaar ga ik me misschien toch weer voorbereiden op een nieuw album. De opbrengst van het album nu is volledig voor de nieuwe CD zodat ik het nog wat professioneler/meer afgewerkt kan aanpakken.

Wie zullen er zeker op gaan meespelen?

Eddy en ik sowieso. En waarschijnlijk ook de twee bandleden van nu: Johan Guidée en Stefan Boret
De rest zien we nog wel.

Wat zijn je plannen voor 2017?

Zo veel mogelijk creatieve projecten doen en vooral zoveel mogelijk combineren! Ik denk eraan om volgend schooljaar het keuzevak drama te nemen. Én ik ben van plan om meer blues te zingen, ik heb ontdekt dat dat heel plezant is.




Vragen voor Ed:

Hoe lang ben je al professioneel actief in de muziek?
Ik begon op te treden op mijn 15de en sedert dan zo verder gedaan, nooit echt volledig professioneel muzikant geweest (wel geprobeerd,  maar in mijn genre is dat niet evident in België)
Al die tijd als bluesartiest of ook in andere genres?
Ik begon als singer-songwriter op mijn 15de sedert dan heb al een beetje van alles gedaan  Punk, rock, enz… Maar vooral bij de blues en americana blijven steken toen ik de harmonica begon te spelen.
Silke vertelde me dat je erg belangrijk geweest bent voor haar ontwikkeling. Ben je verbaasd dat het zo snel met haar ontwikkeling gegaan is?
Verbaasd was ik toen ze interesse toonde voor gitaar, ze was al altijd heel muzikaal en ze maakte altijd liedjes. Was wel onder de indruk toen ik voor het eerst een echte song van haar hoorde, hoop dat ze zo verder blijft ontwikkelen en verder doet, want ooit kom je op een dood punt en kan het even tegenzitten. dan komt het er op aan van door te zetten, heb ik ook meerdere malen mee gemaakt.
Hoe motiverend is het voor jou om zo'n talentvolle dochter te hebben?
Haar talenten  heeft mij  ook een boost gegeven en brengt ook het beste in mij naar boven, ik leer ook van haar, zoals kalm blijven ;-).
Hoe is dat eigenlijk om als familie samen te werken? 
Samen werken is heel plezant op deze moment, Silke weet heel goed wat ze wil en ik vul haar daar bij aan.
Helpen jullie elkaar soms met het uitwerken van songs?
Ik help Silke enkel met gitaarwerk, meestal gaat het om akkoorden en hier en daar een brugje te verzinnen, ik zou wel willen samen teksten schrijven in de toekomst voor mijn project .
Gaan jullie in de toekomst misschien ook samen liedjes schrijven?
Misschien wel…
Je bent zelf volop bezig met een nieuw album. Als ik goed begrepen had, wordt het deze keer meer een rootsalbum, toch?
Na jaren blues te spelen had ik zin om een iets anders te doen,  dus stapte ik terug naar waar ik ben begonnen.
Wie gaan erop meespelen?
De muzikanten voor dit project zijn Stefan Boret op bas , hij speelt ook bij Ed And The Gators en we spelen ook samen met James Hinkle uit Texas, af en toe gaan we ook daar op toer. Karel(Kay) Vandekasteele bespeeld de drums en Tom De Poorten Gitaar/Banjo enz.
Wie wordt de producer?
Dat doe ik zelf met de rest van de band.
Wanneer verwacht je dat het album klaar is?
Rond februari of maart, beetje later dan verwacht.
Wat zijn je plannen voor 2017?
Eerst vooral trachten de nieuwe cd promoten en verder doen met mijn bluesband. Ook Silke helpen met van alles. Dit zal al voldoende werk zijn voor 2017.  


Travis Green - A Little Too Late


A Little Too Late heet het debuutalbum van de zevenentwintigjarige Texaanse zanger en liedjesschrijver Travis Green. Het is tevens de titel van het gelijknamige openingsnummer. Dit nummer roept direct herinneringen op aan lang vervlogen tijden, met name aan de jaren vijftig en zestig. Ook uit de andere liedjes blijkt dat Green erg geïnspireerd is door de muziek uit die tijd. Van ouderwetse rock ‘n’ roll, texmex, tot blues georiënteerde muziek komt er voorbij. Het is duidelijk dat Green eigenlijk “a little too late” geboren is. Veel van de liedjes gaan over de liefde, sommige over de ongelukkige versie, zoals Everybody knows. Een veelzeggende regel hieruit is “Everybody knows that you are a bitch at heart”. Veel van de liedjes zijn erg aanstekelijk, waarbij het onmogelijk is om stil te zitten. Een goed voorbeeld is Keep You Off My Mind, geloof me, zelfs de grootste stijve hark gaat hierop swingen. Het wordt opgesierd met een orgeltje dat de luisteraar niet loslaat. Caroline wordt naar grote hoogtes gestuwd door een scheurende sax. Green wordt omringd door uitstekende musici, waaronder de geweldige gitarist Kid Andersen. Naast een prima liedjesschrijver is hij ook een uitstekend zanger. A Little Too Late is een heerlijk debuutalbum, waarbij de jaren vijftig en zestig herleven, met name de swingende muziek uit die tijd.   
Theo Volk
Releasedatum: 8 juli 2016 Eigen beheer
Website: http://travisgreenmusic.com/

House of Wolves - House of Wolves


Discolexique is een piepklein Frans label, waarvoor ik het laatste jaar de nodige sympathie heb gekregen. Vorig jaar recenseerde ik al Corrina Repp en onlangs nog het fraaie Orwell Court van Gareth Dickson. House of Wolves is inmiddels het derde album van de Californische singer-songwriter Rey Villalobos. Zijn achternaam is vertaald in het Engels house of wolves. Zijn vorige, Daughter of the Sea, was verschenen op het eveneens Franse kwaliteitslabel Microcultures. Zij gaven vorig jaar nog het schitterende No Song, No Spell, No Madrigal van The Apartments uit. Niet zo vreemd dat Villalobos woonachtig is in Los Angeles, gezien zijn Mexicaans-Italiaanse wortels. Zijn liefde voor muziek begon bij de nocturnes van Chopin, vandaar dat hij eerst klassieke piano begon te studeren, maar stapte later over op drums. De meeste nummers componeert hij echter niet op piano, maar op gitaar. House of Wolves is opgenomen in de studio van Tucker Martine in Portland, Oregon. De kwaliteit van de opnames zijn een stuk mooier dan de voorgaande twee cd’s. Het zal voor een potentiële luisteraar waarschijnlijk even wennen worden aan zijn manier van zingen, die soms wat dik aangezet is. Zo klinkt zijn stem behoorlijk getormenteerd in opener I’m Here You’re There.  Niet zo verbazingwekkend, getuige de slotregels:
I’m waiting for you to join me
On the other side
I’m here – you’re there
I swear – I’m here
Soms is de zang wat ingetogener,  zoals in Alabama en Firefly, twee van de mooiere songs op het album. In Keep all Your Lovers neemt de drums het voortouw. De meeste songs worden op fraaie wijze opgefleurd door strijkers. De strijkersarrangementen schreef hijzelf.  De cd werd wederom geproduceerd door John Morgan Askew. De prachtige, sfeervolle foto's in het tekstboekje zijn van Diana Villalobos.       

Theo Volk
Releasedatum: 30 september 2016  Discolexique
Website: http://houseofwolvesmusic.com/

Morudes - Sinister Beat


De stoere en soms vervaarlijk ogende Noorse broers Amund en Henrik Maarud stonden voor het eerst op vijfjarige leeftijd eind jaren tachtig op het podium met het familieorkest Maarudkara . Hun debuutcd First Blues verscheen in 1999. Sindsdien traden  ze veel op en deelden ze het podium met onder anderen Brian Setzer, Seasick Steve en The Jon Spencer Explosion. Met de New Yorkse bassist William Troiani brachten ze als trio in 2002 het succesvolle Ripped, Stripped and Southern Fried uit en dat succes werd in 2005 gecontinueerd met Commotion. Hierna werd de groep uitgebreid tot een kwartet en ging verder onder de naam Amund Maarud & The Grand. Amund bracht ook in de tussentijd een soloalbum uit. Meest succesvolle release was in 2012 met het  bluesrockalbum Dirt, van de tot 7 bandleden uitgebreide groep. Het album veroverde een Noorse Grammy Award. In 2015 zag het meer rock georiënteerd soloalbum Volt van Amund het licht. Hierna vonden de broers het hoog tijd om eindelijk samen een album uit te brengen. Het begeleidend persbericht noemt als invloeden The Black Keys, The White Stripes, Black Mountain en Bombino. Vooral The Black Keys zijn duidelijk terug te horen in hun muziek, met name in opener A House Where Love Is Gone. Zelf wil ik Jimi Hendrix als inspiratiebron toevoegen. Voodoo Chile van het album Electric Ladyland heeft duidelijk model gestaan voor Six Feet. De broers hebben getracht zoveel mogelijk op Sinister Beat het livegeluid te behouden, zonder dat het ten koste zou gaan van de subtiliteiten en de finesses. Ze zijn daar volgens mij met glans in geslaagd. Het album is al sinds 21 oktober via import te koop, de Nederlandse release is echter 13 januari. Zeer warm aanbevolen voor liefhebbers van groepen als The Black Keys, The White Stripes en The Jon Spencer Blues Explosion. Vergeet bij het afspelen niet het volume iets hoger te zetten.      
Theo Volk
Nederlandse releasedatum: 13 januari 2017 Snaxville Recordings / PIAS
Website: http://www.morudes.com/

Theo's Top 100 van 2016 : nummers 1 t/m 10

01. Silke - Strange
Mijn meest gedraaide album van 2016. Er komt van alles voorbij, van alternatief, blues, country, folk, jazz tot aan klassiek. Strange werd gemaakt door de op dat moment zestienjarige Belgische singer-songwriter Silke Catteeuw-De Smul. Voor meer info, lees de recensie.  

02. Jan Swerts - Schaduwland
Ook grijs gedraaid! Onwaarschijnlijk mooi album over persoonlijk leed. Voor meer info, lees de recensie.

03. Courtney Marie Andrews - Honest Life
Voor de eerste keer gebruikte ik het woord briljant in een recensie. Mijn grootste ontdekking van 2016. Zesentwintig en reeds toe aan haar zesde album. Voor meer info, lees de recensie.

04. Nessi Gomes - Diamonds & Demons
Bijzonder fraai en uniek debuutalbum. Voor meer info, lees de recensie.

05. Ólafur Arnalds - Island Songs
Net als Jan Swerts beïnvloedt door Philip Glass. Voor meer info, lees de recensie.

06. Tom Neven - Closer
Prachtig debuut met zeer persoonlijke songs. Voor meer info, lees de recensie.

07. The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra - Day of Time
Ervaren Belgische rotten maken prachtplaat. Voor meer info, lees de recensie.

08. Josienne Clarke & Ben Walker - Overnight
Behoren al jaren tot de top van de Engelse folk. Voor meer info, lees de recensie.

09. Melanie de Biasio - Blackened Cities
Eigenzinnige Belgische jazz zangeres verrast volledig, met deze uit één track bestaande EP. Voor meer info, lees de recensie.

10. Hamish Anderson - Trouble

Heerlijk relaxt en zwaar verslavend album. Voor meer informatie, lees de recensie.






Theo's Top 100 van 2016 : nummers 11 t/m 20


11. Rami and the Whale - Rami and the Whale
Zweedse singer-songwriter overtuigt volledig met soloalbum. Voor meer info, lees de recensie en interview.

12. Michael Kiwanuka - Love & Hate
Het was een gouden greep om Danger Mouse als producer in de arm te nemen. Voor meer info, lees de recensie.

13. The Veils - Total Depravity
Onheilspellend album van ervaren Nieuw-Zeelandse band.

14. The Slow Show - Dream Darling
Nog overtuigender dan hun debuut. Voor meer info, lees de recensie en interview.

15. Ralph de Jongh - Lonesome Man / Ocean of Love



Al vele jaren toonaangevend in de Nederlandse blues. Met het dubbelalbum Lonesome Man / Ocean of Love bewijst hij andermaal zijn grote klasse. Voor meer info, lees de recensie
16. Eriksson Delcroix - Heart Out of It's Mind

Avontuurlijk rootsalbum met popinvloeden van ervaren Belgisch duo. Voor meer info, lees de recensie.
17. Joseph Arthur - The Family
Verrassend elektronisch conceptalbum. Voor meer info, lees de recensie en interview.

18. Joe Volk - Happenings and Killings
Een bijzondere mix van akoestische en elektronische instrumenten leveren een prachtplaat op. Voor meer info, lees de recensie.

19. Any Vegetable - Veg Out!

Zet drie ervaren muzikanten en drie jonge honden in een studio en je krijgt dit fraaie album als resultaat. Voor meer info, lees de recensie.
20. Pitou - Pitou
Wonderschone debuutep van deze Nederlandse singer-songwriter. Voor meer info, lees de recensie en interview.







Lynne Hanson & The Good Intentions - 7 Deadly Spins


Onlangs ontving ik twee grote “kerstpakketten” uit Zweden, veelal betreft het releases van voor mij onbekende artiesten van recente datum. Dat geldt niet voor de in opvallende hoes gestoken album 7 Deadly Spins van Lynne Hanson & The Good Intentions. Deze EP werd in eigen beheer door de Canadese zangeres eind vorig jaar uitgebracht. De uitstekende voorganger River of Sand was nog uitgekomen op het Nederlandse kwaliteitslabel Continental Song City en kreeg uitstekende kritieken. Waarschijnlijk is 7 Deadly Spins aan mijn aandacht ontsnapt, doordat het geen Nederlandse release heeft gekregen. Dat is zeer jammer, want volgens mij is deze EP nog mooier dan zijn voorganger. Het werd wederom  vakkundig geproduceerd door Lynn Myles. Ze schreef trouwens ook mee aan het fraaie My Mama Said.  Aan de binnenkant van de klaphoes staat Murder ballads – Reckoning Songs vermeld. Alle zeven songs bevatten het thema de dood. De van een heerlijk loom ritme voorziene opener Gravedigger zet direct de toon. Het is voorzien van prachtig toetsenwerk en gitaarspel. Ze is omringd door buitengewoon goede muzikanten, die zich The Good Intentions noemen. Zij geven de songs precies mee, wat ze nodig hebben. Subtiel, nergens teveel op de voorgrond tredend. Absolute prijsnummer is Cecil Hotel. In de nieuwste editie van Popmagazine Heaven stond een rubriek van de tien mooiste hotelliedjes ooit, volgens mij had dit lied er zeker tussen gepast. De tekst is overigens niet de meest vrolijke getuige regels als :
“Got a bible near my bed
I got down on my knees
Pray the devil dont find me dead
I sleep with one eye open
And a shotgun by my head”
In april komt haar nieuwe album Uneven Ground uit, wederom in samenwerking met The Good Intentions. Dat schept na deze buitengewoon fraaie EP enorm hoge verwachtingen.    

TheoVolk
Releasedatum: 31 oktober 2016 Eigen beheer
Website: http://www.lynnehanson.com/


Theo's Top 100 van 2016 : nummers 21 t/m 30

21. David Bowie -
Monumentaal afscheid.

22. Jan de Bruijn - Bittersweet
Prachtige, tweede soloalbum. Voor meer info, lees de recensie.

23. 3hattrio - Solitaire
Uniek trio, levert andermaal een prachtplaat af. Voor meer info, lees de recensie.

24. Joe Purdy - Who Will Be Next?
Ouderwets protestalbum. Voor meer info, lees de recensie.

25. Van Morrison - Keep Me Singing
Oud, maar nog niet versleten. Voor meer info, lees de recensie
26. Wren - Stitch an Ocean
Schitterend akoestisch album. Voor meer info, lees de recensie.

27. Cedell Davis - Even the Devil Gets the Blues
Beste album ooit van deze bijna negentigjarige. Voor meer info, lees de recensie.  

28. The Breath - Carry Your Kin
Betoverend en uniek. Voor meer info, lees de recensie.

29. Homeless - Blow the Horn
Op de valreep komt een Fries duo met een fantastisch album op de proppen, voorzien van een geheel eigen signatuur. Voor meer info, lees de recensie :


30. Corey Isenor - A Painted Portrait
Canada op zijn best. Voor meer info, lees de recensie.








C. Daniel Boling - These Houses


Vooral als boswachter in het Mesa Verde National Park verdiende Boling de kost. Later gevolgd door een baan als onderzoeker voor het US Bureau of Land Management. Ooit woonde hij een periode in Japan. Pas op zijn vijftigste begon hij te toeren. Intussen is These Houses, geproduceerd door Jono Manson, zijn zevende album. Als zanger past hij in het rijtje met echte verhalenvertellers als Tom Paxton en Tim Henderson. Laatstgenoemde was een goede vriend van hem. Op de nieuwe cd vertolkt Boling diens songs Buffalo Nickels en Miss Amelia Harris, Spinster. De overige zijn nieuwe, door hemzelf geschreven songs. Veelal zijn ze autobiografisch, zoals de ontroerende opener Mama’s Radio. Het beschrijft de dag van zijn veertiende verjaardag in 1963. In Ruby Slippers zitten verwijzingen naar Dorothy Gale uit het bekende verhaal en film The Wizard of Oz. Op subtiele wijze heeft Doling aan het begin en eind van de song enkele maten van de evergreen Over the Rainbow erin verwerkt. Zeer indringend is I Brought the War with Me, een van de meeste indrukwekkende songs, die ik dit jaar hoorde. Het handelt over soldaten die terugkomen uit de oorlog met een posttraumatische stressstoornis. Ook Crumble handelt hier overigens over. Boling is erg begaan met het lot van deze veteranen, hij is immers zelf oorlogsveteraan. Hij doneert een deel van de opbrengst aan Full Battle Rattle. Dit is een organisatie die veteranen helpt, die aan deze aandoening lijden. De afsluiter Leadbelly, Woody & Pete gaat uiteraard over Leadbelly, Woody Guthrie en Pete Seeger. Drie folkzangers die alle drie een duidelijke boodschap uitdroegen. De songs zijn allen vrij sober ingekleurd, veelal in het folkidioom. Sommige hebben country invloeden; Dad’s Garage en Big Old Heart. Het tekstboekje is prachtig vormgegeven. These Houses is een fraai album vol persoonlijke en integere liedjes.
Theo Volk
Releasedatum: 15-4-2016 Berkalin Records
Website: http://www.danielboling.com/
Info : http://www.hemifran.com/

Curse of Lono - Curse of Lono


In 2015 richtte de in Duitsland geboren, maar in Engeland opgegroeide Felix Bechtolsheimer in Londen de groep Curse of Lono op. Hij was voordien de leider van de rootsband Hey Negrita, uiteraard vernoemd naar de Stones song. De groep bracht vier volwaardige, uitstekende albums uit, die meer aandacht hadden verdiend, dan ze kregen. Ze toerden over de hele wereld, maar toch bleef het gewenste succes uit. Toevallig liep hij zijn oude vriend Oli Bayston tegen het lijf. Bayston is als producer in een heel ander genre werkzaam, dan waar Felix zich in thuis voelt. Zijn vriend liet hem kennismaken met een voor hem onbekende manier van opnemen en liedjes schrijven. Het werd de aanleiding om Curse of Lono in de zomer van 2015 op te richten; om deze nieuwe werkwijze in de praktijk te gaan toetsen. Dus vroeg hij Neil Findlay (drums), Joe Hazell (gitaar) Charis Anderson (bas) Dani Ruiz Hernandez om toe te treden. De groepsnaam is een verwijzing naar het gelijknamige boek van Hunter S. Thompson, over zijn belevenissen op Hawaii in 1980. Classic Rock omschreef de EP Curse of Lono als Exile On Main Street meets William Faulkner, een omschrijving waar ik mij niet in kan vinden. De Stones hoor ik er echt niet in terug. Zelf omschrijft Felix zijn nieuwe liedjes als : “A collection of songs that emerged formed a stunningly cinematic sound that combines spaced out, harmony-laden Americana with driving, gothic indie-rock.” Zelf hoor ik er goed in het gehoor liggende muziek in, die direct enorm aanspreekt. Opener Five Miles heeft een aanstekelijk ritme, mooie zang en spannend gitaarspel. London Rain is mijn favoriete track, net name doordat de toetsenpartij bij mij herinneringen aan The Doors oproept en ook door de zang. In afsluiter Saturday Night zijn invloeden van The National te horen. Net als met zijn vorige groep Hey Negrita maakt Felix met de nieuwe liedjes van Curse of Lono opnieuw veel indruk. Zoveel zelfs, dat ik nu al reikhalzend uitkijk naar het debuutalbum Severed wat op 7 april zal verschijnen.         
Theo Volk
Releasedatum: 14 oktober 2016 Submarine Cat Records
Website: http://www.curseoflonoband.com/