Curse of Lono - Severed


Vorige week woensdag werd Londen opgeschrikt door een terroristische aanslag. Die vond plaats in de wijk waar frontman Felix Bechtolsheimer van Curse of Lono woont. Hij heeft echter Duitse roots, Severed werd opgedragen aan zijn Duitse oma Annelies Bechtolsheimer. Hij was net met de eerste demo’s voor dit project bezig toen zij kwam te overlijden. Zij liet hem wat geld na. Op haar sterfbed beloofde hij haar dat het album aan haar zou worden opgedragen. Haar naam staat zelfs in de vinylversie gekrast. Hij heeft overigens een bekende zus, zij won tijdens de Olympische spelen van Londen een gouden en bronzen medaille in de dressuursport. Curse of Lono trok vorig jaar mijn aandacht door hun geweldige EP Curse of Lono. Het schiep voor mij hoge verwachtingen voor dit debuutalbum en die worden nog eens volledig waargemaakt. De band zelf omschrijft hun muziek als cinematic southern gothic rock. Opener Five Miles stond ook al op de EP. Een zeer inventieve opbouw kent Pick up the Pieces. Verder voorzien van een heerlijk ritme en fraai gitaarspel. De zang is hier wat uitbundiger dan gebruikelijk. Het droevige Each Time You Hurt is wat meer ingetogen. In dit soort liedjes komt Felix’s warme stem het beste tot zijn recht. Bijna word ik in Just My Head op het verkeerde been gezet, wanneer ik het idee krijg dat de band It’s Alright, Mama lijkt te gaan inzetten. London Rain met dat heerlijke Doorsachtige toetsenwerk kende ik, net als He Takes My Place al van de EP. Door het zeer aanstekelijke refrein zou Send for the Whisky tot publiekslieveling tijdens concerten kunnen uitgroeien. De geweldige zangkwaliteiten van Felix komen het best tot zijn recht in het gevoelige All I Got, voor mij het onbetwiste hoogtepunt. Niet veel minder vind ik Welcome Home, waarop je in eerste instantie denkt een accordeon te horen, maar wat een harmonium blijkt te zijn. Ook hier weer een ijzersterk refrein en daarnaast heerlijk gitaarspel. Er wordt in stijl afgesloten met het melancholische Don’t Look Down. Felix schrijft trouwens bovengemiddeld goede liedteksten. Die liedjes omspannen een periode van meer dan tien jaar. De niet alledaagse productie werd verzorgd door Oli Bayston, een uitstekende keuze van Felix. Overigens startte hij zijn carrière in Hey Negrita, die een mooi oeuvre nalieten. Ze bleven echter onbekend bij het grote publiek. De Nederlandse release staat gepland voor 9 juni, ook komen ze dit jaar nog naar Nederland voor concerten. Severed is een overtuigend debuutalbum, dat een essentiële en vernieuwende toevoeging is voor het rootsgenre.            
Theo Volk
Releasedatum: 7 april 2017 Submarine Cat Records


Unni Løvlid - Hymn


Hymn is intussen het vijfde album van deze 41-jarige Noorse muzikant. De Noorse traditionele folk van Nordfjord kreeg ze met de paplepel ingegoten door haar moeder Oline Ragnhild Løvlid. Ze groeide op in Hornindal, waar ze les kreeg in viool- en pianospelen. Van 2001 tot 2004 speelde ze samen met Sigrid Moldestad en Liv Merete Kroken in het cabaret trio Fjøgl. Deze keer kiest ze samen met haar begeleiders Håkon Thelin (staande bas), Remi Miura (shö) en Kaizan Harago (shakuhachi) voor een meer avontuurlijk geluid. Naast de gebruikelijke elementen uit de traditionele en moderne Noorse folk verweeft ze deze keer ook elementen uit de Japanse gagaku traditie. Een groot deel van deze muziek en dansen zijn afkomstig van het Aziatische vasteland en bestaan al meer dan dertien honderd jaar. Hierdoor behoort gagaku tot de oudste muzikale tradities ter wereld. Net als in de traditionele gagaku wordt gebruik gemaakt van de shö. Een belangrijke inspiratiebron voor het album vond Unni in de schilderkunst en dan met name in de Noorse art noveau. Net als in Nederland werd deze in de tweede helft van de negentiende eeuw beïnvloed door de Japanse schilderkunst. In het mooie tekstboekje zijn enkele fraaie schilderijen terug te vinden uit die tijd, waaronder van Gerhard Munthe. Overigens werd in die tijd niet alleen de art nouveau beïnvloed door de Japanse schilderkunst, het meest beroemde voorbeeld is Vincent van Gogh. Deze nieuwe invloeden leveren een bijzonder, mysterieus, atmosferisch, maar geen gemakkelijk album op. Voor Hymn moet je duidelijk de tijd nemen om het te doorgronden, maar die investering wordt uiteindelijk dubbel en dwars beloond.         
Theo Volk
Releasedatum: 14 april 2017 Heilo

Carrie Elkin - The Penny Collector


Bijzonder openhartig is Carrie Elkin op haar website in haar bewoordingen over het overlijden van haar vader vorig jaar aan de gevreesde ziekte. Het zette haar muzikale carrière op een laag pitje, want ze verzorgde haar vader in zijn laatste levensfase. Naast het leed was er de geboorte van haar dochtertje Maizy Rae. Het leverde haar genoeg stof voor een nieuw album, The Penny Collector. De titel is een verwijzing naar haar vader, die zijn hele leven munten verzamelde. Na het overlijden van haar vader, bleek dat hij een collectie van ruim een half miljoen muntjes bezat.  Dat de songs een grote emotionele lading hebben spreekt voor zich. Alle songs bevielen me al direct bij de eerste beluistering, op Always on the Run na, wat veel meer tijd nodig had. Ze kon naast op manlief Danny Schmidt een beroep doen op een keur aan geweldige muzikanten, waaronder topgitarist Will Kimbrough, die meteen in opener New Mexico excelleert. Een van de absolute hoogtepunten is Crying voor mij. Naast eigen nummers, een wonderschone cover van Paul Simon’s American Tune. Maar het is toch vooral haar prachtige stem, die de songs bijzonder maken. Het beste bevalt me haar zang in de wat rustigere nummers, waardoor haar stem warmer overkomt. Helaas heb ik ook een puntje van kritiek op haar zang. Met name in die rustige nummers, hoor je haar duidelijk ademhalen en dat leidt soms af (mij althans). De muziek is niet echt in een hokje te plaatsen, het zweeft ergens tussen americana/roots, folk en indie rock in. The Penny Collector is zonder enige twijfel Carrie’s meest fraaie album tot nu toe. Carrie Elkin en Danny Schmidt spelen graag in Nederland, gelukkig zijn ze hier in mei weer te bewonderen.
Theo Volk

Releasedatum: 7 april 2017 Eigen beheer
Website: http://carrieelkin.com/     
Carrie & Danny live:
18-05 EDAM: De Harmonie

19-05 DEN HAAG: Musemix @ Sociëteit Engels
20-05 Privéconcert  
21-05 NIEUW- EN SINT JOOSLAND: Theater de Wegwijzer (aanvang 15 uur)
23-05 NUENEN: Huisconcert




Izo Fitzroy - Skyline


Onlangs attendeerde eerst muziekvriend Freek en wat later Gerard Muijs mij op Skyline, het debuutalbum van soulzangeres, singer-songwriter en pianiste Izo Fitzroy. Heel frustrerend, bijna niets weet ik over haar. Afkomstig uit Londen en volgens mij zeer ervaren. Ook op haar website is niets terug te vinden over haar verleden. Izo beschikt over een krachtige, rauwe stem. Haar repertoire beweegt zich voornamelijk in de r&b/soulhoek, maar er zijn ook de nodige blues-, gospel-, jazz- en funkinvloeden (Dr John, The Meters) te horen. Voornamelijk worden we getrakteerd op uptemponummers, slechts af en toe een rustpuntje. Alle nummers schreef Izo samen met anderen, op de laatste drie nummers na, die ze alleen schreef, waaronder het heerlijke Break the Levee. Hope You Can Wait en Here I Come (waarvan ook een Nederlandse remix is), verschenen al eerder op single. Haar begeleiders treden nergens op de voorgrond en spelen allen in dienst van de liedjes. Soms neemt de piano het voortouw, soms de blazers en soms de ritmesectie. Bovendien hoor je regelmatig fraaie koortjes. Het zorgt ervoor dat je niet snel uitgeluisterd zal raken op deze cd. Uncut prees het album intussen al, ook bleef het niet onopgemerkt in Frankrijk en Duitsland en werd daar onlangs al opgetreden. Het lijkt me dat deze songs live nog dynamischer zullen klinken. Het is slechts een kwestie van tijd, dat Skyline hier opgepikt gaat worden. Beter dan dit ga je het dit jaar niet horen in dit genre, zeer overtuigend debuut.  

Theo Volk


Releasedatum: 24 februari 2017 Jalapeno

Bev Grant - It’s Personal


Reeds op haar tiende startte Bev samen met haar zussen Gerry en Charlene haar muziekcarrière. The Miller Sisters traden veel op in hun woonplaats Portland en directe omgeving. In 1972 startte ze de  politieke folk rock band The Human Condition, die twintig jaar zou blijven bestaan. Gevolgd door Bev Grant & The Dissident Daughters , Wool & Grant en The Brooklyn Women's Chorus. Activisme en feminisme loopt als een rode draad door haar leven én muziekcarrière, zo ook door haar solocarrière. It’s Personal is inmiddels Bev’s derde soloalbum. Het is een heerlijk, bijzonder gevarieerd album geworden. Bev kijkt niet op een genre meer of minder, van akoestische folk, country, jazz , rock ‘n’ roll, wereldmuziek tot aan Dirty Laundry Blues. Bovendien zijn de liedjes ijzersterk, blijven zonder uitzondering snel hangen. Maar wat nog knapper aan haar liedjes is, dat  politieke thema’s met persoonlijke herinneringen zijn verweven.  Een goed voorbeeld hiervan is het nostalgische Small Town Girl, met de heerlijke sax van Jenny Hill. Ze wordt overigens door geweldige muzikanten omringd, waaronder producer Daniel A. Weiss. I Felt the Earth Shake gaat over de aardbeving in 2010 op Haïti. Eerder ook aangrijpend bezongen door Sarah Bowman op Empty Houses. Overigens zag ik enige weken in het tv-programma Waes Reizen, dat er nog veel moet gebeuren, voordat de schade daar hersteld is. Op de afsluiter National Anthem: Arise! Arise! na, betreft het allemaal eigen composities. Bev bezit een aparte stem, een soort Marianne Faithfull light. Bev geeft zich zelf behoorlijk bloot op It’s Personal, de gekozen titel is dus voor de hand liggend en de enige juiste.    
Theo Volk

Releasedatum: 14 april 2017 Eigen beheer


Angus Crowne and The Family Jewels - Angus Crowne and The Family Jewels


Een bijzonder en veelzijdig heerschap is Angus Crowne, bij de burgerlijke stand bekend als Angelo La Pietra. Sinds zijn prille tienerjaren treedt hij al op, daarnaast is hij schrijver van zowel toneelstukken als scripts, theater- en concertproducer, die onder anderen werkte met Queen, Boy George en Fatboy Slim. In een recent interview gaf hij aan dat je ook rond je vijftigste nog steeds een hoop te melden hebt. Hij creëerde een eigen genre, wat hij uke-billy punk rock noemt. Zijn teksten gaan volgens eigen zeggen over eerlijkheid en waarheid. Sommigen zijn tongue-in-cheek en veelal erg hard en confronterend. Een song als Paycheck geeft aan waar het voor veel mensen van middelbare leeftijd het leven om draait, Angus incluis. Angus speelt basgitaar, ukelele en zingt en wordt verder bijgestaan door Andrea Balestra op gitaar en Alejandra Arellano op drums. Waarschijnlijk alle drie heren met Italiaanse wortels. Geregeld strooit Angus met heerlijke basloopjes zoals in opener Lounge Dog, waarin terloops een bekende Italiaanse melodie is verwerkt. Hij wordt strak begeleid, af en toe treedt gitarist Balestra op de voorgrond met heerlijk gitaarspel, zoals in Puking. Naast eigen werk ook een cover van Hoagy Carmicheal’s Heart and Soul, waarin Angus de ukele ter hand neemt en fluit. Angus Crowne and The Family Jewels is een apart plaatje. Overigens ben ik er nog niet helemaal aan uit, welke songs ik serieus moet nemen en welke minder. Zoals eerder gezegd, Angus Crowne is een bijzonder heerschap.       
Theo Volk
Releasedatum: 31 maart 2017 Eigen beheer



Cary Morin - Cradle to the Grave


Cary Morin is de zoon van een luchtmachtofficier, geboren in Billings, Montana. Zijn vader is een afstammeling  van de Assiniboine indianen en zijn moeder van de Crow indianen. Hij is trots op zijn afkomst, zijn opa was een zeer zelfbewuste indiaan, die met een aantal andere indianenleiders opkwamen voor hun volk. Zo trachten zij al in 1913 een gedenkteken voor de oorspronkelijke bewoners te verwezenlijken op Staten Island, in die jaren de aankomstplaats van emigranten. Helaas staat er na ruim een eeuw nog steeds geen een. Op zijn vierde album Cradle to the Grave hoor je niets te terug van zijn roots. Zelf kopt hij bovenaan zijn website “Native americana fingerstyle guitar”. Zijn muziek beweegt zich voornamelijk tussen blues en folk, gezongen met zijn soulvolle stem. Af en toe hoor je ook een vleugje ragtime terug, zoals bijvoorbeeld in Laid Back. Naast een geweldige zanger met een prettig timbre is hij een buitengewoon vaardige fingerpicking gitarist, een van de allerbeste in de wereld. Hij loopt overigens al  een behoorlijke tijd rond in de muziekbusiness. In 1989 startte hij de band The Atoll. Internationale bekendheid kreeg hij met The Pura Fé Trio. Vooral in Frankrijk behoorlijk populair. Niet verwonderlijk dat hij met Pura Fé samenwerkt, beiden zijn Indiaan en is Pura Fé activist. Het album bevat naast eigen werk, twee covers. Een ervan is een fraaie cover van Nothing Compares 2 U van Prince en de andere Mississippi Blues van William Brown. De enige gebruikte ingrediënten zijn de akoestische gitaar en zang. Heel weinig artiesten zijn in staat op deze wijze te overtuigen, maar Cary slaagt met glans. Hij trad al regelmatig op in Europa, maar helaas nog niet in Nederland. Wellicht dat Cradle to the Grave een goede reden is om hem naar ons land te halen.        
Theo Volk

Releasedatum: 7 april 2017 Eigen beheer

Kort interview in het Engels met Torgeir Waldemar



Onlangs bracht Torgeir Waldemar Engen het schitterende No Offending Borders uit, waarover ik een recensie schreef. Hij is een echte laatbloeier, want zijn solocarrière ving pas een paar jaar geleden aan. Zijn debuut was de vaderlandse pers ook al niet ontgaan en kreeg veel lovende kritieken. Ook zijn optreden toen op TakeRoot werd een groot succes. In mei komt Torgeir voor een paar concerten naar Nederland, een absolute aanrader, want live komt hij nog beter tot zijn recht.


Questions for Torgeir Waldemar Engen.

You started your solocareer just a few years ago. Did you play in bands before that?! Or did you something else for a living?!

I have played in several bands that didn't result in anything particular. But some of them were pretty serious. I attended Jake Ziah in 2008 for the live setup. And I played bass in The Goo Men. We also started The Devil And The Almighty Blues before I released my first solo stuff.

The songs are very serious on No Offending Borders. Are you a very serious person or are you just concerned about the huge problems in the world nowadays?

I am extremely serious. Haha. No. But yes. My opinion is that you can make humor out of anything, and it's important to do so. Sarcasm and satire are extremely important to help us not to take ourself  so serious. It's much more important to get ourself out of our own eyes, so we can see the need of people around us, so we can do something for them.

Neil Young is a huge influence in your music. Are there more?

Cash, Adams (Ryan), Welch&Rawlings, Van Zandt (both, but not Gus), Prine, Kristoffersen, Durado, Cooder, Fogerty, CSN, Browne, Clark (both), Harris, Parsons, Hillman, Nelson, Allmann and so and so and so.

Is Falling Rain recorded in one take?! I think that you already knew that song for a long time, isn’t it?

Falling Rain is recorded in one take. It was take three of that session. Actually, that record got my attention because of a friend of mine that wanted me to do a cover of another one from it. But then I heard something that stood out in Falling Rain that I in one second knew that I could get to work.

Great arrangements, especially Island Bliss with the two mellotrons. Did you follow a study for that?!

Hehe. Thanks a lot! No, it was just a sound we were looking for. How it turned out is almost out of the blue.

No Offending Borders is a different kind of record than your first one. Is this more closer to the real Torgeir or just an other part?!

Well, it was a natural thing for me to do, I've played the electric guitar for years so at some point I had to bring into the Waldemar-universe. Actually the second last song on the first record, We'll Meet Again, is played with the same guitar setup. My Telecaster Thinline -73 through my Fender Blues Junior.

Can you tell me where the song Sylvia is about?! Has the song something to do with Sylvia Plath?

Hehe. It has nothing to do with Sylvia Plath. It has much more to do with our minister of integration, Sylvi Listhaug, and the likes of her. And I use Young Southern Man as a backdrop to say that at this matter, nothing have happened since 1972. And that is not a good thing, it's an embarrassment to our western civilized world. Good job you did with your election, keep on fighting for the right ideas and keep the right-winged away from power. It's dangerous.

The lyrics of I See the End was written by Moji Abiola. How did you two met?

We met in Austin 2015 at SXSW. She turned up at an after party one night and I happened to sit with a guitar on my lap. And she started to sing the blues. I've never felt so close to the bedrock of the blues in my entire life. It was like touching the main power line. So I invited her to Norway, and six month later she was here.

She’s great singer, is there a possibility that you two will work more together?

We'll see how it turned out, but it's absolutely a chance for that.

Do you think the next album will be again a rock orientated album?

I haven't have time to think about the next record for one second, because now it's all about this one. But give me about six months or so, then I'll much more able to answer that. Hehe.

You had a lot of success last year at the Takeroot Festival. Are you coming over soon for new gigs?

I will play four shows in Holland in may. 18th to 21st, and one of them is in Groningen. So join in folks! It will be a blast! See you there.

Eric Bibb - Migration Blues


Iedereen die zijn of haar stamboom onderzoekt zal migranten tussen de voorouders aantreffen. Veelal  is de reden voor die migratie, dat die voorouders er maatschappelijk er op vooruit gingen, maar ook is vaak het vluchten voor oorlog en andere ontberingen een legitieme reden. Migratie vormt het thema op Migration Blues. Eric trekt een parallel tussen de migraties in Noord-Amerika en de vluchtelingenstromen vanuit het midden oosten en Noord-Afrika naar Europa. Voorin in het bijzonder fraaie tekstboekje wordt de bekende Romeinse filosoof Cicero geciteerd: “To be ignorant of what occurred before you were born is to remain always a child. For what is the worth of human life, unless it is woven into the life of our ancestors by the records of history?”. Eric is zich terdege bewust van dat verleden, maar natuurlijk ook van het heden. Door veel te reizen en zich te verdiepen in andere culturen waakt hij het vooroordelen. Het album bevat voornamelijk eigen songs, waaronder de instrumentale cajun compositie La Vie C’est Comme un Oignon. Zo’n 14000 bewoners van Nova Scotia, New Brunswick en Prince Edward Island met Franse voorouders, werden tussen 1755 en 1764 gedwongen door de Britten te verhuizen naar Louisiana. Ze zouden later de bijnaam Cajuns krijgen. Naast eigen werk ook twee toepasselijke covers, This Land is Your Land van Woody Guthrie en Masters of War van Bob Dylan. Geen grote verrassing overigens de cover van Dylan. Bob Dylan kwam vroeger bij zowel zijn ouders als zijn oom John Lewis over de vloer, net als folkzanger Pete Seeger, die ook politiek geëngageerd was. Het geweldige mondharmonicaspel in Masters of War is van JJ Milteau. Verder wordt hij alleen nog bijgestaan door Michael Jerome Browne op gitaar, banjo en viool. Eric Bibb heeft al heel wat kwalitatief goede albums gemaakt, maar het fraaie Migration Blues kan tot zijn allerbeste werk gerekend worden.  
Theo Volk
Releasedatum: 31 maart 2017 Dixiefrog Records
Eric Bibb live:
23-03 ROTTERDAM: Bird
24-03 ZAANDAM: Podium de Flux
25-03 HEERLEN: Southern Blues Night

Jazzbanditt & Eva Scholten - Oxymorons & Contranymphs


Eva Scholten leerde de bandleden van Jazzbanditt een aantal jaren geleden kennen op het Django Reinhardt festival in Samois sur Seine (het grootste gypsy jazz festival in Europa). Het klikte ontzettend goed en werd Eva datzelfde jaar door de heren uitgenodigd voor het Django festival in Oslo. Omdat gitaristen Stian Vågen Nilsen & Knut Bendik Manger Breistein allebei erg veel zelf componeren in een richting die meer Noorse folkinvloeden heeft en Eva wel toe was aan een uitdaging, besloten ze het concert een hybride tintje te geven. Een combinatie van bekendere jazzwerken, op hun eigen manier en van hun eigen, nieuwe composities. Na een geweldig concert besloten ze meteen dit bijzondere project op te gaan nemen in de studio. Omdat de twee stijlen (gypsy jazz & meer Noorse originele composities) op het eerste gezicht (oor) nogal ver uit elkaar liggen, besloten ze de verschillen juist te benádrukken in plaats van te vermijden in de titel en het artwork. Die hoes zette mij behoorlijk op het verkeerde been, ik verwachtte verstilde, bedachtzame muziek. Maar niets van dit alles, zelfs met het druilige weer van vandaag brengt hun muziek het zonnetje in huis. De eerste zes tracks zijn goed gekozen covers, zoals het bekende Troublant Bolero van Django Reinhardt. Zijn werk is de dertigjarige Eva op het lijf geschreven, ze vertolkt het zeer regelmatig in binnen- en buitenland. Ze zingt in de traditie van Ella Fitzgerald en Sarah Vaughn.



Opener When We’re Alone is van de hand van Vaughn. De klassieker Nice Work if You Can Get It van George en Ira Gershwin swingt de pan uit. Bijzonder fraai en op een andere wijze gezongen is het meer ingetogen No Moon At All wat een soort overgangstrack is naar de vier eigen composities. Voor mij een van de hoogtepunten van het album.  Je hoort direct door het spannende ritme dat The Seminal Blink of Our Dog Days een wat andersoortig nummer is. Ook de bas speelt hier een prominentere rol. Alle vier eigen songs zijn zonder uitzondering erg sterk. Opvallend is dat de twee akoestische gitaren duidelijk gescheiden zijn tijdens de opnames. Via het linkerkanaal hoort de luisteraar Stian Vågen Nilsen en via het andere Knut Bendik Manger Breistein, beiden zeer vaardige gitaristen. Maar ook bassist Egil Stemkens is een uitermate ervaren muzikant. Zo speelt hij met de fantastische organist Lars Christian Narum in de bekende Noorse band Hellbillies. Lars Christian Narum speelt ook nog in Heigh Chief, waarvan ik onlangs hun album Heigh Chief recenseerde. Zoals ik vermoedde heeft Egil Nederlandse roots, sterker nog, het blijkt zelfs dat we wat van hetzelfde bloed door de aderen hebben stromen. Het album werd reeds in eigen beheer verkocht en vorig jaar op 7 oktober in Gather (Haarlem), 8 oktober in Splendor (Amsterdam) en op 9 oktober toepasselijk in Bar Django in Oslo voorgesteld. Nu dus tijd voor een reguliere release. Terecht, want intussen is het bij mij uitgegroeid tot een zeer verslavend album en gaat ongetwijfeld hoge ogen gooien in mijn eindlijst.  
Theo Volk
Releasedatum: 31 maart 2017 Hot Club Records / Play It Again Sam


Björn van der Doelen - De Cowboy, de Outlaw, de Sheriff en de Hoer


Aan roken geef ik geen dubbeltje uit, maar toch had ik de afgelopen maanden regelmatig ontwenningsverschijnselen na het voortreffelijke Caballero Zonder Filter uit 2015. Een half jaar geleden vertelde Björn me, dat hij voor De Cowboy, de Outlaw, de Sheriff en de Hoer tekstueel zwaardere tabak zou gaan gebruiken. De afgelopen week heb ik zowel tekstueel als muzikaal alles diep geïnhaleerd en ondanks dat ik wist dat het een donker album zou worden, weet het repertoire me behoorlijk van mijn stuk te brengen en moest ik zelfs een traantje wegpinken. Dat gebeurde bij Rust, over een meisje wier ouders haar reeds op zeer jonge leeftijd waren ontvallen. Het inlevingsvermogen van Björn is hier erg groot. Naast dat het een  donker album is, is het ook zijn meest persoonlijke tot nu toe.  Regelmatig zit hij met zichzelf in de knoop en maakt hij van zijn hart geen moordkuil. Dat maakt zijn teksten voor mij zo aantrekkelijk. Soms maakt hij anderen verwijten, maar soms zoekt hij het ook bij zichzelf, zoals in Wie de Schoen Past. Hij wentelt hier zichzelf in zelfbeklag. Hij eindigt hier wel in berusting : “Misschien is het da en moet ik gewoon nie zo janken. Misschien wel ja, ik weet het ok nie. Ik ben moe. Welterusten.”.  Muzikaal gezien behoort dit nummer tot de meest fraaie, de cello van Mirthe de Jonge blijkt duidelijk een verrijking. Ook Alex Akela schittert hier.

Veelal zijn het ingetogen liedjes zoals De Kerkklok Slaat, waarvan de melodie mij bekend in de oren klinkt. De titelsong is wat steviger, blijft direct hangen en met een hoofdrol voor Ruud van den Boogaard. Favoriete track is zondermeer het bluesnummer Jimbo, over de betrekkelijkheid van het leven en dat we daarom volop van het leven moeten genieten : “En blijven we het leven opvreten veurdat het ons opvreet.”. Er wordt hier op een geweldige manier naar een climax toegewerkt, waarbij de mondharmonica van Aart van der Wulp excelleert. Het behoort voor mij samen met het vergelijkbare Kruispunt van zijn debuutalbum en Zeven zonden van zijn vorige tot mijn favoriete songs van hem.  Er wordt in stijl afgesloten met het redelijk klein gehouden Het Regent Hard. Ook de overige muzikanten leveren essentiële bijdragen, waaronder Mathijs Leeuwis met subtiel pedal steel- en dobrospel. Ook een dikke chapeau voor producer Gabriël Peeters, die voor de vierde keer op rij een huzarenstukje aflevert. De Cowboy, de Outlaw, de Sheriff en de Hoer is in eigen beheer uitgebracht en via zijn website te koop. De officiële cd-releaseshow op 23 maart is al uitverkocht, maar hij is gelukkig vaak genoeg te zien in de regio, wilt U weten waar, klik dan op deze link. Björn is duidelijk weer gegroeid als tekstschrijver en muzikaal valt er ook niks af te dingen op deze cd.       
Theo Volk
Releasedatum: 23 maart 2017 Eigen beheer 

                                                      

Chris Bergson Band - Bitter Midnight


De New Yorkse singer-songwriter Chris Bergson is een veelzijdig muzikant. Hij heeft een jazz achtergrond, hij begeleidde in het verleden de nodige jazz-zangeressen, waaronder jazz-pop zangeres Norah Jones. Daarnaast is hij bandleider en producer. Toch koos hij toch op een gegeven moment voor een meer bluesgeoriënteerde muziekcarrière, die behoorlijk succesvol is. De fans hebben zes jaar moeten wachten op de nieuwe schijf Bitter Midnight, en het is het wachten waard geweest. Het album was al vooruit gesneld door de single Pedal Tones, wat hier gekozen is als opener. Naast blues brengt Chris ook rock-, soul-, en funkgeoriënteerde songs. Zijn soulvolle stem is uitermate geschikt voor soul, voor de hand liggend is dan ook zijn samenwerking met de bekende soulzanger Ellis Hooks. Overigens wordt hij uitsluitend omringd door zeer ervaren rotten, die onder anderen samenwerkten met artiesten als Gregg Allman, Gov’t Mule, Levon Helm en Joan Osborne. Regelmatig worden de songs opgesierd met de nodige blazers en heerlijk toetsenwerk. Maar uiteraard draait het voornamelijk om het geweldige gitaarspel van Chris, waarbij hij niet kijkt op een akkoord meer of minder. De inspiratie voor de meeste songs kreeg hij tijdens het toeren. Zo schreef hij 5:20 na een bezoek aan Musée d’Orsay in Parijs, wat volhangt met Franse impressionisten. Zijn aandacht werd daar iedere keer weer door hetzelfde schilderij van Claude Monet getrokken, wat een bepaalde droefheid in zich had. Die droefheid associeerde hij met Hank Williams en bekende Amerikaanse treinsongs. Chris toert veel, niet alleen in Amerika, maar trad bijvoorbeeld op in acht West-Afrikaanse landen, maar speelt ook vaak in Europa, waaronder op het vermaarde Moulin bluesfestival. De cd is uitgebracht op het Nederlandse Continental label, de cd-release zal gehouden worden in de Qbus in Leiden. Overigens kreeg de cd al de nodige, positieve kritieken, het is onder anderen album van de maand in Gitarist Magazine.  
Theo Volk
Releasedatum: 17 maart 2017 Continental Record Services


My Baby - Prehistoric Rhythm


Vanuit het niets was daar ineens in december 2013 het debuutalbum Loves Voodoo! van dit Amsterdamse trio.  Een album wat zich direct kon verheugen op uitstekende kritieken, als eerste de recensie van Erwin Zijleman op het populaire blog Krenten uit de pop. Die kopte niets minder dan fantastisch, bezwerend, betoverend, imponerend, wereldplaat, jaarlijstjesplaat, meesterwerk bovenaan zijn bespreking. Bij mij sloeg de broeierige mix van funk, soul, gospel, rock en blues ook in als een bom en eindigde Loves Voodoo! hoog in mijn eindejaarslijst van 2013. Naast de hypnotiserende muziek en geweldige zang van Cato van Dijck had ook producer Mickey Smid een belangrijke rol in het geheel. Maar ook “sjamaan” Frank Sutherland had een niet te verwaarlozen, adviserende rol. De successen volgden al snel. Ook werden ze omarmd door andere artiesten, onder anderen door Larry Graham en Seasick Steve, die danig onder de indruk waren. Als voorprogramma van Seasick Steve verzorgden ze in april 2015 een uiterst succesvolle toer door het Verenigd Koninkrijk, gevolgd door maar liefst zeven optredens op Glastonbury. Met opvolger Shamanaid werd dat succes gecontinueerd en hun naamsbekendheid vergroot. De aanstaande release van Prehistoric Rhythm werd vooraf gegaan door de eerste single Love Dance, waarin Afrikaanse invloeden te horen zijn. Opgenomen werd met een viersporen recorder uit de jaren vijftig, met de bedoeling een oud klinkend geluid te creëren. Never change a winning team, uiteraard is ook nu weer Mickey Smid de producer en heeft Frank Sutherland wederom een adviserende rol. Smid schreef aan vier songs mee. Ook deze schijf staat weer vol met dansbare, hypnotiserende muziek. Voor snelle beslissers is er een beperkte oplage op groen vinyl. De release gaat gepaard met een korte tournee, waarvan drie van de vier voorstellingen reeds zijn uitverkocht. De Nederlandse toer wordt gevolgd door een tournee door het Verenigd Koninkrijk, België, Duitsland en Zwitserland. Uiteraard zijn ze ook deze zomer op de festivals te zien, waaronder Pinkpop.       
Theo Volk       
Releasedatum: 17 maart 2017 Glitterhouse Records

Prehistoric Rhythm Tour Nederland:
17-03 AMSTERDAM: Melkweg (uitverkocht)
23-03 UTRECHT: Tivoli Pandora (uitverkocht)
29-03 GRONINGEN:  Oosterport
30-03 NIJMEGEN: Doornroosje (uitverkocht)


Sharon Shannon - Sacred Earth


Accordeoniste Sharon Shannon heeft allang de legendarische status bereikt. In eigen land bereiken  haar albums continu de platinum status. De lijst van internationale sterren met wie ze samenwerkte is erg lang en toerde ze uitgebreid over de hele wereld. Het begon echter allemaal rond 1988 met The Waterboys, waarbij ze naast de accordeon ook viool speelde. In het begin van haar in 1993 gestarte solocarrière volgde ik als accordeonliefhebber Sharon op de voet en zag haar ook in die periode live optreden. Sacred Earth is een zeer prettige, hernieuwde kennismaking. Het was Sharon’s bedoeling een Ierse versie van Paul Simon’s Graceland te maken. Waar kun je dan beter op gaan nemen dan in de Real World Studios?  Gedeeltelijk werd overigens ook in Ierland opgenomen. Sharon produceerde het album samen met Justin Adams (o.a. Tinariwen). Vreemd vind ik dat in het begeleidende persbericht geen woord gerept wordt over Jim Murray, vooral omdat hij aan vijf van de elf composities meegeschreven heeft. Het lijkt me dat Sharon hem gevraagd heeft vanwege zijn baanbrekende muziek die hij maakt bij zijn groep False Lights. Acht van de elf composities zijn nieuw, allen geschreven in samenwerking met anderen. Aan Sea Shepherd schreef onder anderen Seckou Keita mee, die hier tevens een fenomenale bijdrage op zijn kora aanlevert. In Let’s Go wordt op knappe wijze zydeco met blues gecombineerd. Niet alles is instrumentaal, de Amerikaanse zangeressen Nathan Carter  en Alyro Rose en de legendarische Ierse zanger Finbar Furey geven acte de presence. Nog een bekende naam op het album is Greg Guy, zoon van Buddy Guy.  Naast eigen werk is onder de covers het overbekende The Merry Widow(Die lustige Witwe) van Lehar te vinden, wat je eerder zou verwachten bij die andere Ierse grootheid op de accordeon, Dave Munnelly. Het gebruik van de Afrikaanse invloeden is een noviteit voor haar. Sacred Earth is door Sharon’s drang naar vernieuwing en de grote gevarieerdheid aan stijlen een bijzonder prettige luisterervaring.      
Theo Volk
Releasedatum: 17 maart 2017 Mass Market Recordings
Website: http://sharonshannon.com/


Son of the Velvet Rat - Dorado


Ken ik muziek uit Oostenrijk, laat staan goede, vroeg ik mijzelf af voorafgaande aan het schrijven van deze recensie. Verder dan de twee songfestivalwinnaars Conchita Wurst en Udo Jürgens en de enige echt interessante artiest Soap & Skin kwam ik niet. Vanaf nu kan ik daar Son of the Velvet Rat ook toe rekenen. Dorado is intussen het zesde album van deze groep rondom het centrale, Oostenrijkse duo en echtpaar Georg Altziebler en Heike Binder. In 2013 verruilden ze Oostenrijk voor Joshua Tree om daar hun inspiratie voor hun muziek op te doen. Georg heeft een behoorlijk schuurpapieren stem en zingt vaak op een wat droevige manier zijn liedjes. Daarnaast bespeelt hij een aantal instrumenten waaronder melodica. Dat instrument geeft regelmatig een aparte tintje aan de nummers. Het repertoire is van constant hoog niveau. Vooral de manier waarop de liedjes worden ingevuld is erg sterk. Daarin zal zeker producer Joe Henry een belangrijke rol gespeeld hebben, want zijn invloed is duidelijk hoorbaar. De eveneens kenmerkende stem van Victoria Williams is te horen in Blood Red Shoes. Overigens klinkt deze song mij erg bekend in de oren. Vermeldenswaard is het geweldige klarinet- en saxofoonspel van Kelly Corbin in Copper Hill. Misschien is de mooiste song het wat langere Sweet Angela, met een tekst geschreven vanuit een originele invalshoek. De samenwerking tussen de muzikanten liep gesmeerd, want in slechts enkele dagen werd het album opgenomen. Opvallend was het om de naam van Kirsty McGee tegen te komen, niet als muzikant, maar als maker van de fraaie hoesfoto, die ze in de buurt van Pioneertown maakte. Zij raakte bevriend met de leden van de groep tijdens haar verblijf vorig jaar in de woestijn. Ze deed daar inspiratie op voor haar duo Ocotillo. Dorado bevat liedjes die langzaam maar heel zeker onder de huid kruipen. Austria, twelve points.         
Theo Volk

Releasedatum: 17 februari 2017 Fluffy & Gravy Records

Website: http://sonofthevelvetrat.com/


Samantha Fish - Chills & Fever


Plezier was het sleutelwoord voor Samantha bij het opnemen van Chills & Fever. Voor haar vorige, uitstekende, door Luther Dickinson geproduceerde album Wild Heart zocht Samantha haar inspiratie in de muziek van Son House en Skip James. Deze keer koos ze voor de muziek waarmee ze opgroeide, rhythm & blues uit de jaren zestig en zeventig. Ze voelde zich tijdens de opnames als een kind in een snoepwinkel, want ze besloot dat het een coveralbum zou worden. De keuze viel vooral op bekende en minder bekende songs uit het begin van de jaren zestig. Die kun je natuurlijk het beste opnemen met muzikanten, die erg bedreven zijn in het genre. Ze wist drie voormalige leden van de gerenommeerde band the Detroit Cobras te strikken, Joe(y) Mazzola (gitaar), Steve Nawara (bas) en Kenny Tudrick (drums). Verder ook nog klasbak Bob Mervak op elektrische piano en de New Orleanse blazerssectie bestaande uit Marc Levron (trompet) en Travis Blotsky (saxofoon).  Als producer koos ze Bobby Harlow, bekend geworden als vocalist van de garagerockband The Go. Opener He Did It was in 1965 een hit van The Ronettes. Een andere bekende song is Either Way I Lose, een hit van Gladys Knight & The Pips in 1964. Stilzitten is onmogelijk bij het titelnummer, net als bij de klassieker van Charles Sheffield uit 1961, It’s Your Voodoo Working. Bijzonder fraai is de cover van de Barbara Lewis klassieker Hello Stranger, zonder enige twijfel mijn favoriete track. Maar gelukkig kiest Samantha niet alleen maar voor het feest der herkenning. Van een nummer kon ik zelfs na langdurig speurwerk de herkomst niet achterhalen. Op deze cd ligt vooral de nadruk op de zang van Samantha, terwijl dat op voorgaande cd's dat toch meer haar gitaarspel is. Dit heerlijke Chills & Fever is duidelijk een stap in een andere muziekrichting, de vraag is of het een tijdelijke blijkt te zijn, de tijd zal het leren. Maar in de tussentijd geniet ik volop van deze feestplaat. 

Theo Volk

Releasedatum: 24 maart 2017 Ruf Records



Tom Mank & Sera Smolen - Unlock the Sky


"The guitar / cello duets from veteran singer-songwriter Tom Mank and his partner Sera Smolen are rarely very exciting at the first listening, but turn out - on closer listening – to be always exceptionally beautiful and sophisticated.” schreef de hoofdredacteur van Popmagazine Heaven, Eric van Domburg Scipio, ruim drie jaar geleden op de Bandcamppagina van dit duo. Deze woorden onderschrijf ik volledig, want Tom en Sera hebben me met Unlock the Sky volledig overrompeld. Zelden heeft een eerste beluistering van een cd zoveel indruk op mij gemaakt, vooral door de originaliteit van het repertoire. Dit echtpaar heeft hun sporen in de muziek al ruimschoots verdiend. Sera  verdiende die oorspronkelijk in de klassieke muziek en Tom speelde in diverse folk, blues en bluegrass bands. Samen vormen ze al sinds 1994 een duo. Tom schrijft veel van het repertoire, regelmatig samen met anderen. I Left the City schreef hij met de eveneens in Ithaca woonachtige Anna Coogan, een ook in Nederland bekende naam. Een van de fraaiste songs, Calico Dress, schreef hij samen met Kyle Carey. Beide dames komen overigens beiden binnenkort met een nieuwe schijf. Niet alleen in de liedjes werkt Tom veel samen met anderen, ook in het zingen van de songs. Een groot aantal zangeressen delen de zang met Tom, waaronder de Belgische zangeres Kimberly Clays in My Thunder and Lightning. Dit nummer heeft ook nog een Nederlands tintje, want mondharmonicavirtuoos Gait Klein Kromhof levert hier een bijzonder fraaie bijdrage. Overigens zal Gait binnenkort ook te beluisteren zijn op het nieuwe album van Ries de Vuyst. Ook de foto op de achterkant van de cd is van Nederlandse makelij, namelijk gemaakt door Theo Looijmans. Dat Tom iets met Nederland heeft blijkt uit het opnieuw opgenomen Amsterdam. Naast liedjes van Tom ook een fraaie instrumentale compositie van Sera, Unlock the Sky, waarin zij alleen mag schitteren. Zonder andere muzikanten hier te kort te willen doen, Sera’s spel is volkomen uniek. Ik ken maar heel weinig muzikanten, die zich zo weten te onderscheiden.  Volgende maand zullen ze voor de tiende keer door Nederland en België toeren, hopelijk gaat U kijken, want ze brengen bijzonder repertoire. Het zou me niet verbazen als Unlock the Sky aan het eind van 2017 mijn favoriete album van dit jaar blijkt zijn.        
Theo Volk
Releasedatum: 2-3-2017 Ithaca Records
Tom & Sera Live:
9-4-2017 WAHLWILLER: Pandora Podium
13-4-2017 GELDROP: De Ruimte
19-4-2017 HERENTALS (B): Muziekschool SAMWD
20-4-2017 MIDDELBURG: De Spot, in het kader van Songs From the Heart
21-4-2017 GENT (B): Werkendam, huisconcert
22-4-2017 ASSENEDE (B): Café de Strandpaal
23-4-2017 OSSENISSE: ’t Schallasmaj
24-4-2017 STEENDAM: Podiumcafé Peter en Leni
28-4-2017 WINGENE (B): De Boskant, huisconcert
29-4-2017 MIDDELBURG: De Drukkerij

Husky Tones - Who Will I Turn to Now?


Victoria Bourne en Chris Harper vormen het bijzondere duo Husky Tones. Zij brengen een uniek, eigen gebrouwen mengsel van punk rock, vroege blues en een heel klein scheutje folk. Victoria zingt en drumt en Chris speelt gitaar en beiden nemen ook nog af en toe percussie-instrumenten ter hand. Je moet inventief zijn en over goed songmateriaal beschikken wil je in zo’n kleine bezetting kunnen overtuigen. Ze slagen daar met verve in. Who Whill I Turn to Now? is het tweede album van dit paar. Het debuut Time for a Change werd overladen met positieve recensies en werd veel gedraaid op nationale en internationale radiozenders, bij dit album gaat het zeker niet anders zijn. Ondanks de kleine bezetting is het repertoire bijzonder gevarieerd. Chris excelleert vooral in zware gitaarriffs en het drumwerk van Victoria mag er ook zijn. Maar het is toch met name de zang die me het meest boeit. Vooral in de rustige nummers komt die het best tot zijn recht. The Island of Barbed Wire en vooral Put Your Arms Around Someone You Love zijn om die reden favoriet. Niet vreemd dat Victoria ook professionele vocal trainer blijkt te zijn. Ook het subtiele gitaarwerk is niet te versmaden in het laatstgenoemde nummer. De teksten hebben vooral sociale vraagstukken, historische en politieke thema’s ten grondslag. Live zijn ze een sensatie, dus hoogste tijd dat dit Britse duo naar Nederland komt voor concerten.         

Theo Volk
Releasedatum: 24 februari 2017 Eigen beheer