Iron & Wine - Beast Epic


Het lijkt me dat Sam Beam eigenlijk geen verdere introductie nodig heeft. Deze singer-songwriter dankt zijn grote populariteit aan zijn eerste drie albums, waarvan The Sherperd’s Dog mijn persoonlijke favoriet is. De twee opvolgende albums, Kiss Each Other Clean en vooral Ghost on Ghost, waren in mijn ogen beduidend minder beklijvend. Voor zijn nieuwste worp Beast Epic nam Beam vier jaar de tijd. En dat heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Beast Epic is een allegorische vertelling, waarin de opgevoerde karakters dieren zijn met menselijke gevoelens en motieven. Veelal hebben ze volwassen worden in de huidige maatschappij als onderwerp. De liedjes hebben over het algemeen wel wat tijd nodig om onder de huid te kruipen. Slechts het reeds vrijgegeven Call It Dreaming en About a Bruise spraken me direct bij de eerste beluistering aan. Maar naarmate men de liedjes vaker hoort, wordt duidelijk, ondanks de vrij sobere invulling, hoe ingenieus de arrangementen zijn. En het is natuurlijk altijd een genot om zijn fluwelen stem te horen. Intussen, na veelvuldige beluistering, ben ik van mening dat Beast Epic zich kan meten met zijn eerste drie albums. Zoals tegenwoordig gebruikelijk verschijnt het album naast op cd en lp ook nog op cassette. De kopers van vinyl krijgen echter vijf extra liedjes. Het album is eventueel onder anderen reeds bij de Konkurrent te bestellen.

Theo Volk

Releasedatum: 25 augustus 2017 Sub Pop Records




Kitty Donohoe - The Irishman’s Daughter


De aquarel op de hoes van The Irishman’s Daughter maakte Kitty Donohoe al op de middelbare school. Ze weet zich niet meer te herinneren, waar het was, maar ik zag ooit zo’n toren in Laragh in The Wicklow Mountains, Ierland. Het is geen raam, wat halverwege wordt afgebeeld, maar de ingang! Haar naam zei me overigens niks, maar gelukkig heb ik tipgevers als Marten Fokkens, die me regelmatig op de hoogte houdt van nieuwe folkreleases.  In Amerika blijkt Donohue een behoorlijk grote bekendheid te genieten, ze deelde in het verleden reeds het podium met mensen als Doc Watson, Bruce Cockburn tot aan Bruce Springsteen, die net als zij Ierse roots heeft. Het was in eerste instantie de bedoeling een album te maken met als thema de diaspora van het Ierse volk, met name naar Amerika en hoe dat zijn weerslag had op haar familie. Maar uiteindelijk werd het toch meer een verzameling songs, die vooral belangrijk zijn voor haarzelf. Het is een mooie mix van traditionals en eigen geschreven songs. Zo treft je bijvoorbeeld de overbekende traditional The Lark in the Morning aan, ooit onsterfelijk gemaakt door Jim McCann van The Dubliners. Ook Donohue’s versie is bijzonder fraai, vooral door de toevoeging van de accordeon. Minder bekend is de traditional Bold Jack Donohoe (aka Bold Jack Donahue) over een naar Australië gevluchte Ierse misdadiger. Zeer herkenbaar voor mensen met een katholieke achtergrond is Fish on Fridays. Vroeger mochten die op vrijdag namelijk geen vlees eten. Ook zijn er een paar instrumentale nummers te vinden in de vorm van jigs en reels. Maar ook een fraaie, door piano en viool gedragen opener als Star of the Country Down. The Irishman’s Daughter laat horen, dat zelfs na een aantal generaties, de band met haar Ierse wortels nog steeds sterk is. Haar liefde voor Ierland is zelfs zo groot, dat ze voor belangstellenden regelmatig reizen er naar toe organiseert.  Het is een integere verzameling authentieke songs, een album, dat zelfs door een blad als Irish Music Magazine omarmd wordt. Liefhebbers van traditionele Ierse folk weten genoeg.  
Theo Volk
Releasedatum: 17 maart 2017 Eigen beheer

Jen Cloher - Jen Cloher


Zelden luister ik nog naar nieuw uitgekomen rockplaten, omdat de hedendaagse rockmuziek mij nog maar zelden kan boeien of raken en vaak heb ik het allemaal al eerder en beter gehoord. Maar over het album Jen Cloher ga ik ongegeneerd de loftrompet steken. Ik weet het, als recensent behoor je te proberen objectief te blijven, maar soms lukt dat gewoonweg niet.  Vanaf opener en reeds vrijgegeven Forgot Myself ben ik in haar ban. En dat nummer is nog maar de opmaat naar het spannende, zo’n acht minuten durende Analysis Paralysis, waarin een hoofdrol is weggelegd voor een tegendraadse gitaar begeleid door een stuwende ritmesectie. Vervolgens wordt in het ingetogen beginnende Regional Echo tijdelijk wat gas teruggenomen om aan het eind toch weer behoorlijk uit te pakken. Aanstekelijk en catchy is Sensory Memory, het zit na één keer luisteren voor altijd in je geheugen gebrand. Een schoolvoorbeeld van een klassieke rocksong is Shoegazers, compleet met scheurende, vervormde gitaren. Punkhoogtijdagen herleven in een van de absolute hoogtepunten, Strong Woman. Niet zo vreemd, want Jen is een van de belangrijkste vertegenwoordigsters van Melbourne’s fameuze DIY muziekscene. De onderhuidse spanning is duidelijk voelbaar in een ander hoogtepunt, Kinda Biblical. Het is voorzien van een heerlijk koortje. De wijze van zingen in Great Australian Bite herinnert me aan Lou Reed.  Kurt Vile speelt gitaar op Loose Magic, de song die me tot op heden het minste bevalt, omdat het me wat te lang duurt. Erg lichtvoetig, bijna vrolijk klinkt Waiting in the Wings. De korte afsluiter Dark Art is fenomenaal. Jen zingt het bijna fluisterend, ongeveer vergelijkbaar met Antarctica Starts Here van John Cale. Overigens is Jen een uitstekend zangeres. In haar teksten neemt ze geen blad voor de mond, de liedjes gaan over de liefde, muziek en Australië.Naast eerder genoemde Kurt Vile, werkte onder anderen ook Jen’s vrouw Courtney Barnett mee aan het album. De populariteit van Barnett is al erg groot, verbazingwekkend vind ik dat de bekendheid van Cloher ver achter blijft. Als gerechtigheid bestaat, dan zal deze klassieker in spe daar ongetwijfeld verandering in gaan brengen. 22 september zal Jen Cloher te zien zijn in Paradiso tijdens Indiestadt.
Theo Volk

Releasedatum: 11 augustus 2017 Milk! Records / V2

Websites: https://www.jencloher.com/ en https://jencloher.bandcamp.com/

Stu Larsen - Resolute


Van de week merkte Rein van den Berg bij het zien van mijn lijstje voor de EuroAmericana Chart op dat er nogal obscure namen op voorkwamen. Dat klopte volgens mij maar ten dele, want Resolute van Stu Larsen kan daar zeker niet toe gerekend worden. Drie jaar geleden werd zijn debuut, met de toepasselijke titel Vagabond, in een groot aantal landen met open armen ontvangen. Het leverde hem een grote schare fans op, ook in Nederland. Stu groeide op in het kleine plaatsje Bowenville, Queensland, Australië. Het is verrassend te noemen, dat hij uiteindelijk zanger is geworden, want in zijn jeugd was hij behoorlijk verlegen, een kind dat met niemand wilde praten. Zo’n zeven jaar geleden leerde hij Mike Rosenberg, beter bekend onder zijn artiestennaam Passenger, kennen en samen begonnen ze over de hele wereld op te treden. Sindsdien leeft hij praktisch vanuit de koffer. De ideeën voor zijn nieuwe album legde hij terloops de afgelopen drie jaar vast op zijn Iphone. Er volgde een zestal korte periodes, waarin hij in alle rust die ideeën ging uitwerken. De opnames liepen trouwens een korte vertraging op , omdat hij tijdens een bruiloft in Indonesië een acute blindedarmontsteking kreeg en daar geopereerd moest worden. Reeds vorig jaar werd op Spotify een fraaie demo vrijgegeven van By the River, wat in de tussentijd al ruim een half miljoen keer gestreamd werd. De zeer prettige stem van Stu zal volgens mij veel luisteraars aanspreken. Maar ook zijn rustige en ingetogen liedjes, die bijzonder goed in het gehoor liggen. Soms komt er een iets meer ritmisch aanstekelijk liedje voorbij als Chicago. Het repertoire is zeer consistent en kent geen zwakke momenten. Stu staat op dit moment aan de vooravond van een uitgebreide tournee, die hem ook voor een paar concerten naar Nederland zal brengen en ongetwijfeld zijn populariteit nog groter zal maken.     
Theo Volk
Releasedatum: 21 juli 2017 Nettwerk
Stu Larsen live:
05-11 AMSTERDAM: Paradiso Noord, Tolhuistuin
07-11 GRONINGEN: Lutherse Kerk
08-11 EINDHOVEN: De Effenaar, kleine zaal
09-11 ROTTERDAM: Rotown

The Allergies - Push On


Veelal luister ik vooral naar folk, americana en singer-songwriters. Sinds vorig jaar probeer ik meer gevarieerd te luisteren en dat bevalt uitstekend. Vandaar dat ik me deze keer gewaagd heb aan Push On, het tweede album van het Engelse duo Adam Volsen en Roy Spencer. Het verschijnt al snel na hun debuut As We Do Our Thing, wat in Engeland op de nodige airplay kon rekenen. Het duo wordt gerekend tot de dance- en hiphopscene. Genres waarvan ik, eerlijk gezegd, praktisch niets weet. De goed in het gehoor liggende, uptempo songs op Push On spraken me direct aan. Je hoort vooral veel funk-, soulelementen terug in hun muziek. In het begeleidend persbericht wordt de uitstekende zangeres Honey Larochelle niet vermeld, wat jammer is. Zij mag onder anderen Roberta Flack en Macy Gray tot haar fans rekenen. Wat ook jammer is, dat ze slechts op twee nummers haar vocale capaciteiten ten toon mag spreiden, waaronder op het vintage soulnummer Entitled to That. De heren die de overige nummers zingen en rappen doen dat overigens op bekwame wijze. Op Remedy wordt de bekende MC Dr Syntax van stal gehaald. Niet alleen schreven Volsen en Spencer aan allen nummers mee, maar speelden ze samen ook bijna alle instrumenten zelf in. Met name de funky blazers bevallen me goed, net als toetsenpartijen in Push On en Buzzsaw. Even dacht ik trouwens, dat ik de verkeerde cd had opgezet, want de opener lijkt als twee druppels water op de muziek van Kira Neris. Push On zal vooral zijn weg weten te vinden naar de dansvloer en feestjes.
Theo Volk
Releasedatum: 28 juli 2017 Jalapeno / V2



Russell Joslin - Hey Mathematician


De opvallende titel Hey Mathematician ontleende de drieëndertigjarige Londense singer-songwriter Russell Joslin aan de novelle “We” van Yevgeny Zamyatin, een soort voorloper van Orwell’s “1984”. Hey Politician had eventueel ook een goede titel geweest voor zijn vierde album, vanwege de regelmatige verwijzingen naar de politiek. Daarnaast zijn er liefdesliedjes terug te vinden. Maar gelukkig ook wat minder voor de hand liggende onderwerpen. Zo handelt een van de fraaiste nummers Billy’s Funeral vooral over dankbaarheid, over iemand, die op een eerlijke en tevreden manier terugkijkt op zijn leven. Shipwreck kwam voort uit een droom over een groot industrieel spookschip. Russell omschrijft de tekst ervan als volgt : “The lyrics are just anxiety building, learning more about how the world is operating at the moment - how the worst parts of human nature are driving the way the world is organised - feeling like a bad ending is inevitable if we keep following this path. I tried to inject some hope in the end of the song, which I genuinely think is there, but I guess that makes the song a little contrived.”.


Russell heeft een verleden in de rock- en punkmuziek, wat je af en toe terug hoort in zijn muziek, zoals in het stevige en urgente We Are 40 Now. Een belangrijke rol is weggelegd voor zijn Australische vriendin Sarah McCaig, die hij toevallig leerde kennen, door middel van het delen van een flat. Niet alleen gaan enkele liedjes over haar, daarnaast beschikt Sarah over een bijzondere fraaie stem. Die komt vooral tot zijn recht op de pas uitgekomen single Shackles. In Elevate Me (Smoke)  en Mother riep de intense samenzang van Russell en Sarah direct associaties bij mij op met het album A Fire in New Town van Annie Golden en Frank Carillo. Naast de uitstekende teksten valt er ook muzikaal veel te genieten. Met name de bijdragen van Anna Scott (cello) en Georgina Leach (viool) tillen het repertoire naar een hoger niveau. Regelmatig maakt Russell op slimme wijze gebruik van dynamiek (Water for Blood). De liedjes zijn een mooie mix van folk- en meer rockgeoriënteerde songs. Als extraatje is er nog een hidden track te vinden, het live opgenomen Pittsburgh It Is. Het geeft een goed beeld hoe Russell en Sarah live klinken. Dank zij de nodige hulp van Ad van Meurs toerden Sarah en Russell in maart al door Nederland om het komende album te promoten. Het album is te bestellen via Russell’s Bandcamppagina. Het was overigens mijn eerste, buitengewoon aangename kennismaking met zijn muziek.
Theo Volk
Releasedatum: 21 augustus 2017 Eigen beheer

Angharad Drake - Ghost


Eind vorig jaar trok de video van Baby op de website van Folkradio UK al mijn grote aandacht. Helaas kwam ik de release van haar debuutalbum Ghost pas onlangs op het spoor. De vierentwintigjarige Angharad komt uit Brisbane, Australië, maar de wortels van haar grootouders liggen echter in Ierland en Wales. Het is dan niet zo vreemd dat ze haar bijzondere voornaam Angharad dankt aan een persoon uit de beroemde Welshe novelle How Green Was My Valley van Richard Llewellyn. Haar naam betekent in het Engels “free from shame” of “most beloved”. Het zal U wellicht niet verbazen dat met haar achternaam haar favoriete artiest Nick Drake is. Vorig jaar werd zelfs op weg naar het altaar door haar kersverse echtgenoot Alexander het toepasselijke Place to Be voor haar gezongen. Overigens hoor je niks van haar voorliefde voor Nick Drake terug in haar muziek. Regelmatig wordt ze vergeleken met Bon Iver, maar vooral met Laura Marling en met de vroege periode van Joni Mitchell. Persoonlijk hoor ik toch vooral een eigen geluid. De bedoeling was om het gehele album op te nemen met haar goede vriend en uitstekende geluidstechnicus Samuel Joseph.

Slechts Baby en Bullet werden onder zijn leiding opgenomen, omdat hij daarna plotseling op tournee moest. De rest van de songs werden in alle rust thuis opgenomen, geproduceerd door echtgenoot Alexander, die trouwens de achternaam van zijn vrouw aannam. Als je goed luistert kun je op de achtergrond vogels en een kattenbelletje horen. Het zijn liedjes die zonder uitzondering een inkijkje geven in haar ziel. Opvallend is haar liefelijke, redelijk hoge stem. Naast eerder genoemde invloeden, in het bijzonder fraaie Carpet waart de geest van The Beatles ten tijde van Revolver rond. Het zou er zelfs niet op misstaan hebben. De geweldige slide- en elektrische gitaarpartijen worden gespeeld door hun vriend Declan, die ook nog de saxofoon ter hand neemt. Haar man Alexander zingt wat achtergrondvocalen en bespeelt de bas en synthesizer en hun vriend Alister de drums. De overige instrumenten, waaronder de dulcimer, zijn voor rekening van Angharad zelf. Haar muziek heeft voor mij dezelfde puurheid en authenciteit als die van iemand als Courtney Marie Andrews. Op dit moment is Angharad op tournee in Canada, maar kijkt ze alweer gretig vooruit om weer de studio in te duiken. Door het gegroeide zelfvertrouwen wil ze dan vooral gaan experimenten met de sound. Dat dát zelfvertrouwen terecht is, bewijst Ghost voor de volle honderd procent. Sterker nog, Ghost behoort tot de meest fraaie releases in het folk en singer-songwriter genre van dit lopende jaar.
Theo Volk
Releasedatum: 13 april 2017 Eigen beheer
Website:  https://angharaddrake.bandcamp.com/



Roselit Bone - Blister Steel


“And Now for Something Completely Different” dan bedoel ik niet de eerste Monty Pythonfilm, maar heb ik het over het tweede, aparte album van Roselit Bone, getiteld Blister Steel. Het begint al met de opvallende hoes van Violet Aveline. Roselit Bone is een tienkoppige band onder aanvoering van Joshua Charles McCaslin. Dit unieke heerschap is afkomstig uit Zuid-Californië. Hij formeerde de band in 2013 in Portland, Oregon. Het debuutalbum Blacken & Curl verscheen al een jaar later. Het laat horen dat de band veel potentie heeft. Voor het nieuwe album schreef McCaslin alle nummers en is hij tevens geluidstechnicus en de mixer. Naast een geweldig liedjesschrijver met macabere teksten is zijn manier van zingen tamelijk uniek. Hij wordt regelmatig vergeleken met Nick Cave, maar soms ook met een crooner als Marty Robbins. Muzikaal gezien bedient hij zich van allerhande genres, variërend van Tex-Mex, rockabilly, post-punk, surfmuziek tot aan de spaghettiwesterns van Ennio Morricone. En in By the Glint of Your Horns zit zelfs een Latin baslijn verstopt. Bij meerdere beluistering hoor je hoe ingenieus de liedjes gearrangeerd zijn, je komt geregeld oren te kort. Waarschijnlijk zijn die gezamenlijk door de band gemaakt. Men deinst er ook regelmatig niet voor terug om de muziek te laten schuren. Zo ontspoort Leech Child in het tweede gedeelte in een kakofonie van geluid. Vooral de eerste helft zijn spannende songs, de andere helft zijn wat “gewoner”. Dit album werd me overigens getipt door Gerard Muijs (nogmaals bedankt). Wie op zoek is naar een country album dat buiten de gebaande paden treedt, kan niet om Blister Steel heen.
Theo Volk
Releasedatum: 2 juni 2017 Friendship Fever



Doug MacLeod - Break the Chain


Hij mag dan intussen eenenzeventig jaar zijn, maar Doug MacLeod spreekt nog steeds een hartig woordje mee in de akoestische blues. Sterker nog, hij viel de laatste jaren de nodige keren in de prijzen in zijn muziekcategorie. Terecht, want zijn drie voorgaande albums voor Reference Recordings, waren alle drie bijzonder fraai. Ook in Nederland wordt hij op juiste waarde geschat, want tussen 2002 en 2008 bracht hij vier albums uit op het Nederlandse Black & Tan Records. Zijn laatste cd’s worden volgens een beproefd recept gemaakt. Ten eerste wordt hij begeleid door zijn uiterst ervaren ritmesectie, bestaande uit drummer Jimi Bott en bassist Denny Croy. Ten tweede maakte hij gebruik van geluidstechnicus “professor” Keith Johnson, die weer zorg draagt voor een directe en trefzekere registratie. Doug houdt namelijk van een eerlijke vastlegging, dus maakt geen gebruik van correcties. Ook zoon Jesse is van de partij. Hij wordt muzikaal gezien regelmatig vergeleken met Chris Stapleton, Jason Isbell en Amos Lee. Jesse schreef mee aan het titelnummer van Breaking the Chain, een lied met een grote emotionele lading. Doug werd namelijk in familiekring misbruikt. Hij ging hier later voor in therapie, want het gebeurt vaak dat personen die misbruikt zijn, later zelf misbruiker worden. Dat wilde Doug ten koste van alles voorkomen. De overige onderwerpen zijn nogal gevarieerd, van een liedje over poseurs, het eenzame gevoel van een verloren liefde, je uitleven op een zaterdagavond tot aan een ode aan Tampa Red. Bij de cd zit ook deze keer weer een informatief boekje. Doug is gewoon verder gegaan waar hij gebleven was,  en dat is uitstekende platen maken en zo te horen kan hij daar nog een behoorlijke tijd mee door.        
Theo Volk
Releasedatum: 7 juli 2017 Reference Recordings
Doug MacLeod live:
13-11 UTRECHT: Parelsessies
23-11 ROTTERDAM: Café De Ouwehoer
24-11 LUIK (B): Cinéma Le Parc (Les Grignoux)
25-11 OOSTBURG: The Lane
27-11 EINDHOVEN: Meneer Frits
28-11 GELDERMALSEN: De Pluk 



Lynne Hanson - Uneven Ground


Meestal ben ik er als de kippen bij met het recenseren van nieuwe releases, maar Uneven Ground heb ik laten versloffen. Begin februari hoorde ik het album al voor de eerste keer en was direct enthousiast, maar door de grote hoeveelheid aan nieuwe releases is Uneven Ground verder aan mijn aandacht ontsnapt, tot een paar weken terug. Gelukkig maar, want het is een prachtplaat. Haar vorige twee cd’s werden op fraaie wijze geproduceerd door haar goede vriendin Lynn Myles, dit keer koos ze voor Scott Nolan. Het levert een iets meer gevarieerd werkstuk op. Bovendien vind ik haar zang wat losser dan op de voorgangers. Volgens haarzelf gaan de nummers over “fighting back against the devil within us”. Veelal levert dit trieste liedjes op en liedjes over onzekerheid. Lynne is een liedjesschrijver naar mijn hart, ze schrijft liedjes met ijzersterke refreinen. Als kind opgegroeid in de jaren zestig zijn die erg aan mij besteed. Bovendien zijn haar teksten intelligent en doeltreffend. In een paar regels weet zij tot de kern te komen. Een goed voorbeeld hiervan is het refrein van Stronger, geschreven samen met Lynn Miles:
“I used to believe in the stories
Where the good guys win,
the underdogs get the glory
I don't believe it any longer
Sometimes what don't kill you won't make you stronger”
Ze wordt omringd door uitstekende muzikanten, vooral Jeremy Rusu steelt regelmatig de show, onder anderen met zijn heerlijke klarinet in het titelnummer. Overigens laat Lynne hier horen, dat ze eventueel ook als jazz zangeres uit de voeten zou kunnen. Regelmatig schrijft ze met anderen samen, waaronder het zeer sobere Broken with You met Mark Elliott. Hierop wordt ze alleen begeleid op akoestische gitaar, het behoort voor mij tot de meest fraaie songs, welke ik dit jaar hoorde. Uiteraard zijn er ook weer een drietal songs geschreven samen met Lynn Miles te vinden, vooral Stronger en Just for Now zijn ijzersterk. Dat belooft veel voor het in augustus op te nemen album samen met Miles, onder de naam The LYNNeS. Uiteraard wordt de cd geleverd met een  verzorgd tekstboekje. Met Uneven Ground levert ze haar mooiste album tot nu toe af, en mag ze tot de belangrijkste muzikanten in het rootsgenre gerekend worden.
Theo Volk
Releasedatum: 16 juni 2017 Continental / Song Shop Records