Tokyo Rosenthal - This Minstrel Life


Arnie Rosenthal is een Amerikaanse singer-songwriter, die al meer dan veertig jaar wordt aangesproken als Tokyo (Toke). Die bijnaam dankt hij aan zijn korte carrière als amateurbokser. Een verwijzing naar dat verleden komt terug in het logo van zijn platenlabel Rock and Sock Records, namelijk een bokshandschoen. Voor de reporters van de Euro Americana Chart is hij geen onbekende, zijn laatste albums haalden hoge noteringen in deze americanalijst. Zijn muzikale invloeden zijn redelijk opvallend, Paul Simon, The Beatles, Joni Mitchell, Roy Orbison tot aan meer voor de hand liggende invloeden als The Byrds, Gram Parsons en Emmylou Harris. This Minstrel Life is intussen zijn zevende album en bestaat uit zes studiotracks en vier live-opnames. Die titel komt niet zomaar uit de lucht vallen. Toke voelt zich een moderne minstreel, hij zingt namelijk ook over actuele gebeurtenissen en personen. Regelmatig zingt hij over politieke onderwerpen, zoals in Now I Believe There’s a Devil. Het moge duidelijk zijn wie in zijn ogen die duivel is. Overigens een heerlijk texmex nummer, gedeeltelijk in het Spaans gezongen. Zijn stem lijkt hier trouwens enigszins op die van Paal Flaata.



Ook texmex en politiek getint is The Immigrant Revisited, wat oorspronkelijk The Immigrant heette en wat hij opnieuw opnam met een aangepaste tekst, omdat het thema door Donald Trump nog steeds erg actueel is in Amerika. Maar hij roert ook heel andersoortige onderwerpen aan als een familietragedie, de muziekbusiness, ultra marathons lopen (!) en iemands minder goed verlopen leven in Wiregrass, wat hij samen schreef met Moira Saucer.  Naast eigen werk is er een cover te vinden van Merle Haggards Mama Tried. Toke wordt omringd door uitstekende begeleiders, zoals al blijkt in opener Hundred Mile Man. Hier is een hoofdrol weggelegd voor de opzwepende viool van John Teer (Chatham County Line). De vier livetracks geven een goed beeld hoe Toke live klinkt. Vooral Little Poetry Girl bevalt me erg goed en behoort tot de fraaiste tracks. Vermeldenswaard is het bijzonder fraaie mandolinespel van Charlie Chamberlain in There Is No Perfect Love en in The Immgrant Revisited. Uit de livetracks blijkt dat Toke een zeer ervaren muzikant is en een goede verhalenverteller, die gemiddeld zo’n honderd keer per jaar optreedt, veel in Amerika maar ook in Engeland. Een verhalenverteller, die niet uit is op goedkoop sentiment of zich laten leiden door emoties, maar zich beperkt tot het gewoon vertellen van het verhaal.

Releasedatum: 8 september 2017 Rock & Sock Records

Website: http://www.tokyorosenthal.com/tokyo_rosenthal/home.html

Nesles - Permafrost


Enige tijd geleden kreeg ik de vraag of ik interesse had om het album Permafrost van Parijzenaar Nesles te bespreken. Na één keer het reeds vrijgegeven Mes Forêts gehoord te hebben, kon ik die vraag volmondig met ja beantwoorden. Permafrost verschijnt op kwaliteitslabel Microcultures, een label wat artiesten ook helpt bij de financiering van hun cd. Microcultures ontdekte ik toevallig twee jaar geleden bij de schitterende release No Song, No Spell, No Madrigal van The Apartments. Sindsdien hou ik hun releases nauwgezet in de gaten. Onlangs brachten ze nog het eveneens fantastische Oh, Sealand van Oddfellow’s Casino uit. En nu mag het vierde album van chansonnier Nesles hieraan toegevoegd worden. Een groot kenner van het chanson wil ik mijzelf niet noemen. Vroeger kreeg ik thuis Charles Aznavour met de paplepel ingegoten. Net als mijn vader werd ik een groot liefhebber van zijn muziek. Verder was het maar vrij beperkt mijn liefde voor dit genre, dat veranderde enigszins met de komst van een nieuwe ster aan het firmament, Benjamin Biolay. Sinds zijn debuut in 2002 volg ik deze avontuurlijke chansonnier. Het is dit avontuurlijke element, wat mij ook trekt in de muziek van Nesles. Het is een intelligente mix van elektronica en organische instrumenten. Daarnaast word ik geboeid door zijn aparte, vaak zachte, tegen fluisteren aan, zang. Vooral de inkleuring van de liedjes door  violen bevalt me goed. Tot mijn verbazing blijken die softwarematig tot stand te zijn gekomen. Thema’s van de liedjes zijn onder anderen mythologische hallucinaties en een creatief leven leiden zonder opofferingen. Wat mij betreft heeft Biolay er een geduchte concurrent bij.         
Releasedatum: 29 september 2017 Microcultures



Ane Brun - Leave Me Breathless


Vroeger deden we het volgens mij allemaal, cassettebandjes maken voor degene waar we verliefd op waren. Vaak waren ze gevuld met romantische zwijmelmuziek. Het nieuwe, zevende album van Ane Kvien Brunvoll, getiteld Leave Me Breathless kwam ook grotendeels op deze wijze tot stand. Tot voor kort schoof ik coveralbums resoluut terzijde, totdat vorig jaar het schitterende Come Tomorrow van de eveneens uit Noorwegen afkomstige Paal Flaata daarin verandering bracht. Onlangs was Brun tot over haar oren verliefd geworden en besloot een aantal liedjes voor die persoon op te nemen. De relatie was voor haar helaas snel ten einde, maar ze besloot het idee voor een coveralbum toch door te zetten. In het verleden nam ze al eens nummers van anderen op en speelde ze live ook regelmatig covers. Onlangs vertolkte ze op Zwedens Polar Music Prize nog Stings Why Should I Cry For You? ten overstaan van de voormalige Police frontman zelf. De titel van de cd is ontleend aan het overbekende Show Me Heaven van Maria McKee, een lied voorzien van een prachtige melodie en in de originele uitvoering door McKee uitbundig gezongen. De uitvoering van Brun daarentegen is een heel stuk ingetogener en doet wat mij betreft het origineel enigszins verbleken. Het weet diep te raken.  Ook een sobere en ingetogen uitvoering krijgt de grootste hit van the Righteous Brothers, Unchained Melody. Een lied voorzien van de fameuze Wall of Sound van Phil Spector.

Bob Dylan is tweemaal vertegenwoordigd, Girl from the North Country, eerder dit jaar ook op voortreffelijke wijze geïnterpreteerd door Wendy Webb. Make You Feel My Love werd vooral bekend in de uitvoering van Adele. Lucinda Williams’ Right In Time was een persoonlijke favoriet van haar voormalige geliefde. Een gevoelige uitvoering krijgt Into My Arms van Nick Cave. De keuze voor de liedjes van Radiohead en Sade kwamen op andere wijze tot stand. Brun werd gevraagd op de begrafenis te zingen van Crispin Bevington, een van de vijf mensen die werden vermoord bij de terroristische aanslag in Stockholm op 7 april jongstleden. Zijn vrouw Annika vroeg of ze deze twee songs wilde zingen, omdat het favoriete liedjes van haar en haar overleden man waren. Afsluiter is Big Yellow Taxi van Joni Mitchell. De veertien ingetogen liedjes krijgen door de speciale stem en frasering van Brun en fraaie inkleuring een geheel eigen signatuur. Ane Brun komt dan wel uit het koele, hoge noorden, maar levert met Leave Me Breathless een hartverwarmende plaat af. 
Theo Volk
Releasedatum: 6 oktober 2017 V2 Records

Egil Olsen - You and Me Against the World


Het is druk baasje, deze Noor Egil Olsen (niet te verwarren met de bekende voetbaltrainer). Hij is een van de bekendste bloggers van Noorwegen en verdient hij tevens zijn dagelijkse kost met een strip over zichzelf in de grootste krant van het land. Een strip met de nodige humor en zelfspot. Ook duikt hij op in computerspelletjes en maakt hij daarnaast videoclips en muziek voor films en tv. En dan heeft hij ook nog een carrière als singer-songerwriter. You and Me Against the World is intussen zijn vijfde cd en wijkt af van zijn vier voorgaande, die meer ingetogen van aard waren. Het persbericht omschrijft het werkstuk kernachtig als volgt : “It is an album about indestructible love in a mad, mad world. The lyrics are warm and honest and full of hope, with an apocalyptic undertone”. Hij wordt gerekend tot de beste singer-songwriters van Noorwegen en vaak de Noorse Mark Oliver Everett genoemd en dat is terecht. Je ontkomt niet aan die vergelijking, omdat vooral als Olsen ingetogen zingt de stem erg op die van Everett lijkt. Gelukkig zijn de teksten van Olsen iets minder zwartgallig als die van de zanger van Eels. Sterker nog, ze zijn zonder uitzondering positief en hebben vaak de liefde als thema. Ook muzikaal zijn er overeenkomsten met Eels, vooral als er toetsen worden gebruikt in All Ears. In zijn zang maakt Olsen af en toe effectief gebruik van zijn kopstem, zonder dat het een kunstje wordt. Heel doeltreffend zijn de regelmatig felle bijdrages op saxofoon en trombone. Vaak zijn de songs uptempo en catchy met af en toe een ingetogen liedje tussendoor. You and Me Against the World had weinig tijd nodig om mij te overtuigen, bovendien is het een verslavend pop/rockplaatje, waar je heel gemakkelijk naar teruggrijpt.       
Theo Volk
Releasedatum: 6 oktober 2017 I Know What You Did Last Records

Jolie Holland & Samantha Parton - Wildflower Blues


Al enige jaren hadden de voormalige The Be Good Tanyas collega’s Jolie Holland en Samantha Parton niet meer muzikaal samengewerkt. Holland belde een tijd geleden Parton in een spontane opwelling op met de vraag of ze niet weer een keer samen plaat konden gaan maken. Het resulteerde in het op hun eigen label uitgebrachte Wildflower Blues. Het bevat een mix van plattelands blues, folk, ragtime, jazz, r&b tot aan rock & roll. Het is een iets minder schurende en meer gepolijste plaat geworden dan Hollands laatste soloplaat Wine Dark Sea (Haar solocarrière kreeg trouwens door de hulp van Tom Waits snel gestalte). Maar gelukkig toch nog rauw genoeg om voldoende te blijven boeien. Zo hoor je in het titelnummer de spannende fuzzgitaar van Paul Rigby. De samenzang van de dames is over het gehele album heerlijk relaxt. Je hoort direct dat de dames veel samengewerkt hebben. Het repertoire bestaat voornamelijk uit eigen werk. Daarnaast een cover van Jocko’s Lament van Michael Hurley, Minstrel Boy van Bob Dylan en You Are Not Needed Now van Townes van Zandt. De aandacht voor het vertolken van laatstgenoemde is de laatste jaren gelukkig weer aan het toenemen. Eind vorig jaar bracht Paal Flaata nog een geheel album uit met schitterende covers van hem, Come Tomorrow.  Wildflower Blues is een redelijk rauwe en gevarieerde plaat met relaxte zang.      
Theo Volk
Releasedatum: 8 september 2017 Cinquefoil Records


Siv Jakobsen - The Nordic Mellow


Noorwegen-kenner Marten Fokkens tipte me, zoals wel vaker gebeurt, The Nordic Mellow, het fraaie debuutalbum van de Noorse singer-songwriter Siv Jakobsen. Haar debuut op Nederlandse bodem maakte ze begin dit jaar op Noorderslag, helaas was mij dit ontgaan. Voor haar debuut wist ze producer Matt Ingram te strikken, bekend van samenwerkingsverbanden met ondermeer Michael Kiwanuka, The Staves, Florence and the Machine en Laura Marling. De samenwerking met laatstgenoemde zal waarschijnlijk de belangrijkste reden geweest zijn om met hem in zee te gaan. Marling schrijft ook persoonlijke, naar binnen gerichte liedjes. Volgens mij heeft Jakobsen veel naar de liedjes van Marling geluisterd, dat is heel duidelijk terug te horen in het liedje Shallow Digger, wat niet misstaan had op Marlings Once I Was an Eagle. Direct bij de eerste beluistering werd ik aangetrokken door haar aparte frasering en vibrato. Haar liedjes gaan zonder uitzondering over de liefde en haar gevoelens en zijn allen erg ingetogen. Ze wordt bijgestaan door stemmige strijkers en af en toe wat piano en fraai akoestisch gitaarspel. Op het eerste gehoor lijken de songs eenvormig, maar bij meerdere beluistering blijkt dat niet te kloppen. The Nordic Mellow bevat tien intieme liedjes, die zeer snel onder de huid kruipen.  In september komt ze gelukkig weer naar Nederland:  28 september  is ze te zien in Molen de Ster in Utrecht, 29 september in de Stevenskerk in Nijmegen, 30 september op het 7 Layers Festival in Amsterdam en op 25 november  op het Explore the North Festival in Leeuwarden.
Theo Volk
Releasedatum: 25 augustus 2017 Ingrooves





Josh Ritter - Gathering


Zo’n kleine twintig jaar, vanaf het begin, volg ik reeds de carrière van singer-songwriter Josh Ritter, die intussen al een fraai oeuvre heeft opgebouwd, met als absolute hoogtepunt Hello Starling. Een lied als Bone of Song van dat album geeft me nog iedere keer kippenvel als ik het hoor. Mijn interesse voor zijn muziek nam wat af met de in mijn ogen twee, matige laatste albums, The Beast in Its Tracks en Sermon on the Rocks. Eerstgenoemde album is zijn verwerkingsproces van zijn echtscheiding van Dawn Landes. Haar reactie volgde een jaar later met het fraaie Bluebird. Gathering is intussen zijn negende werkstuk, een album dat gelukkig weer het niveau haalt van de eerste zes. Helemaal vergeten blijkt Ritter zijn ex nog niet zijn, zoals blijkt uit de reeds uitgebrachte single Showboat. Hij vraagt zich daarin af of zij nog weleens aan hem terugdenkt, zoals hij aan haar. Showboat is trouwens voorzien van heerlijke blazers. Wat vooral opvalt is, dat veel van de liedjes erg catchy en aanstekelijk zijn. Het beste voorbeeld is misschien wel Cry Softly, het refrein met de regel “If you gotta cry, cry softly” blijft heel snel hangen. De teksten zijn over het algemeen met een positieve invalshoek geschreven. Slechts twee nummers hebben een wat droevige ondertoon, Myrna Loy en afsluiter Strangers. In Oh Lord (Part 3) zijn zelfs wat gospelinvloeden te horen, de song wordt mooi ingekleurd door orgel, gitaar en achtergrondkoor. Vermeldenswaard is ook het duet in When Will I Be Changed met legende Bob Weir, die zijn gedeelte bijzonder gevoelig zingt. De song is erg fraai opgebouwd, met een opvallende rol voor de saxofoon. Zoals altijd wordt Ritter omringd door zijn trouwe begeleidingsgroep The Royal City Band en zijn uitstekende geluidstechnicus Trina Shoemaker. Ritter maakt op Gathering een uiterst geïnspireerde indruk. Dat belooft veel voor zijn komende twee concerten in Nederland, 3 december in Doornroosje, Nijmegen en 4 december in Paradiso, Amsterdam.  
Theo Volk
Releasedatum: 22 september 2017 V2 Records



Gentle Knife - Clock Unwound


Op dit moment verlekkert zich menig progrock liefhebber aan de nieuwe muzikale kluif van Steven Wilson, To the Bone. Zondermeer een fraai album, maar toch voel ik me meer aangetrokken tot Clock Unwound het tweede album van de Noorse groep Gentle Knife. Waarschijnlijk komt dit doordat dit elfkoppige gezelschap zich laat inspireren door de progressieve rock uit het begin van de jaren zeventig. Muziek waarmee ik toen zelf opgroeide, vooral met groepen als King Crimson, Gentle Giant en Genesis. De groepsnaam lijkt me dan ook een samenvoeging van de groepsnaam Gentle Giant en het nummer The Knife van Genesis. Overigens doet men op hun website geheimzinnig over de oorsprong van de groepsnaam. Zo begon de ontstaansgeschiedenis van Gentle Knife in feite al in 1989 toen Charlotte Valstad Nielsen en Eivind Lorentzen elkaar ontmoetten op de Universiteit Oslo, waar ze samen musicologie studeerden. Zanger Brian M. Talgo, daarnaast schilder en auteur, luistert al zo’n vijfentwintig naar King Crimson als hij schildert. Niet zo vreemd dat hij verantwoordelijk is voor de mellotronbijdrages. De mellotron was, net als de dwarsfluit, prominent aanwezig op de eerste albums van King Crimson. Van een jongere generatie is Pål Bjørseth, die in 2008 afstudeerde in de muziek. Toch vormt dit bonte gezelschap een zeer homogeen collectief op Clock Unwound, dat als hoofdthema heeft, de meedogenloze voortgang van de tijd. Het album opent nog ingetogen met piano en trompet, maar dan volgen vijf lange, meeslepende composities vol tempo- en stemmingswisselingen. Je wordt al zeer snel meegezogen. Soms voegt men op vernuftige wijze geïmproviseerde jazzy en latin elementen toe aan de epische muziek. Clock Unwound is een absolute aanrader in het genre en bovendien het zoveelste bewijs, dat Noorwegen niet te onderschatten valt op het gebied van muziek.        
Theo Volk
Releasedatum: 8 september 2017 Bajkal Records


The Roseline - Blood


Leider van de band The Roseline is de uit Lawrence, Kansas afkomstige Colin Halliburton. Het heilige vuur voor de muziek begon pas op zijn negentiende te branden op het moment dat hij kunstgeschiedenis studeerde in Santa Fé, New Mexico. Na het horen van de klassieker van Lucinda Williams, Car Wheels on a Gravel Town, wilde hij nog maar een ding, muzikant worden. Hij kocht een gitaar en zijn buurman leerde hem zijn eerste akkoorden. Hij formeerde spoedig daarna de groep The Roseline en bracht al snel twee albums uit. Helaas kregen ze niet de erkenning waarop hij gehoopt had en stond op het punt er de brui aan te geven. Echter op dat moment kwam er een einde aan een vijf jaar durende relatie. Het verslag over de ups en downs ervan legde hij vast op het album Vast as Sky. Intussen is Blood het vijfde werkstuk van The Roseline, waarvan de groepsnaam verzonnen werd door de toenmalige bassist vlak voor aanvang van hun eerste optreden. De liedjes werden allemaal geschreven door Colin. De titel Blood  is een verwijzing naar het feit, dat Colin onbedoeld regelmatig verwijst naar het menselijke hart in de teksten. De liedjes gaan over relaties, op waardige wijze oud worden en over zijn leven als artiest en diens creativiteit. Muzikaal gezien beweegt men zich tussen alt country, americana en folkrock.  Een aantal van de liedjes wordt gedomineerd door een twangy gitaar, maar worden ook regelmatig smaakvol ingevuld door piano, saxofoon en viool. Erg prettig is de rustige, melancholische stem van Colin. Met name in Tennis Tan en Work & Love hoor ik een opvallende gelijkenis met Paul Simon. Tennis Tan is trouwens mijn favoriete track op dit fraaie album. Ter promotie van Blood zal The Roseline naar Europa komen voor optredens.
Theo Volk
Releasedatum: 29 september 2017 Eigen beheer




Micah P. Hinson - Presents the Holy Strangers


Zesendertig is hij intussen, de Amerikaanse singer-songwriter Micah P. Hinson, en heeft reeds een redelijk bewogen leven achter de rug. Micah groeide vanaf zijn vierde op in Abilene,  Texas, waar hij zich totaal niet thuis voelde. Rond zijn twintigste ontspoorde zijn leven, hij verdeed zijn tijd met skateboarden, maar erger nog, raakte verslaafd, ging om met foute vriendinnen en raakte bovendien dakloos. Gelukkig wist hij uit dit dal te klimmen dankzij de muziek. In Engeland toonde men veel interesse in zijn demo’s en zijn kostje was gekocht. Zijn debuutalbum in 2004, Micah P. Hinson and the Gospel of Progress, kreeg meteen lovende kritieken. Intussen Is Micah met Presents the Holy Strangers toe aan zijn negende album. Deze keer trakteert hij ons, zoals hij het zelf noemt, op een moderne folkopera.

Het vertelt het verhaal van een familie in oorlogstijd, we volgen de hoofdpersonen vanaf hun geboorte, de fase van verliefd worden en trouwen, het krijgen van kinderen, verraad, tot aan moord en zelfmoord. Het opname proces nam twee jaar in beslag. Micah maakte daarbij gebruik van de nodige analoge apparatuur. Het repertoire bestaat voor een deel uit instrumentale stuken. De andere liedjes worden op zijn kenmerkende, langzame manier gezongen. De langste track, Micah Book One, is gesproken. In Lover’s Lane dringt door zijn zang de vergelijking met Johnny Cash erg op. Helaas beschik ik over een promo zonder credits en persinfo, maar als ik mij niet vergis is afsluiter Come By Here een bewerking van een bekende traditional. De desolate pianoklanken hier passen goed bij deze treurig eindigende folkopera. Het album is eventueel hier reeds te bestellen. Tien oktober komt Micah Presents the Holy Strangers voorstellen op een mooie locatie, namelijk het Zonnehuis in Amsterdam.    
Theo Volk
Releasedatum: 8 september 2017 Full Time Hobby

Ciara Sidine - Unbroken Line


Zes jaar geleden debuteerde deze singer-songwriter uit Dublin met het fraaie Shadow Road Shining. Het kreeg vele lovende kritieken, waaronder van Uncut, die het album omschreef als “Americana with an unmistakably Celtic feel to its poetic lyrics and confident vocals”. In Nederland werd de cd bejubeld door Popmagazine Heaven en trad Ciara op in het onvolprezen tv-programma Vrije Geluiden. Het in eerste instantie in eigen beheer uitgegeven album kreeg wat later een Nederlandse release bij MW Records. Op Shadow Road Shining werd ze omringd door uitstekende musici. Drie ervan, Conor Brady (gitaren, bas en zang), Justin Carroll (toetsen en Hammond orgel) en Dave Hingerty (drums en percussie), vormen wederom belangrijke pijlers op Unbroken Line. De muziekcarrière van Ciara kwam overigens zo laat van de grond, doordat ze al twee decennia een gerespecteerd boekredacteur is. Die connecties in de literaire wereld leidde ertoe, dat de geprezen Ierse schrijver Joseph O’Connor (broer van Sinéad), het prachtige, lange gedicht “Sidine Street” schreef, geïnspireerd op Unbroken Line. En dat verbaast me niks na het uitvoerig beluisteren van het nieuwe werkstuk.

Direct in opener Finest Flower hoor je een geëngageerde zangeres:
“Not for one minute of an hour,
My finest flower,
Did I ever let you go”.
Het lied is opdragen aan de overlevers van kindertehuizen en van Magdalene Laundries. Alle nummers schreef Ciara zelf op de traditional Woman of Constant Sorrow na. Ze voorzag het echter wel van een nieuwe tekst en arrangement. Naast veel americana getint werk krijgen we ook een heel andere kant van haar te horen in Watching the Dark, waarin ze zich manifesteert als een volleerd jazz zangeres. Een grote hit zou het uptempo en zeer aanstekelijke Wooden Bridge kunnen worden. Erg indringend is Trouble Come Find Me, handelend over respect voor de vrouw in het algemeen en voor haar lichaam in het bijzonder. Geregeld worden we getrakteerd op poëtische regels zoals in het titelnummer :
“Past faded signs on broken pavements,
We walk towards the borders of the night,
And I just wanna meet that old track ready,
Searching for that unbroken line”. 
Naast liedjes over sociaal onrecht ook liefdesliedjes, een ervan, River Road, had ook geschreven kunnen zijn door Eddi Reader. De eerste helft van de songs is al geweldig, maar de tweede helft vind ik nog fraaier. Het ijzersterke materiaal wordt naar een nog hoger plan getrokken door de uitstekende musici. Bovendien is Ciara een zangeres van de buitencategorie. Ik kom superlatieven tekort om te omschrijven, hoe goed ik dit album vind. Daarom beperk ik me maar tot het volgende, tijdloos album van een geëngageerde americana zangeres.       
Theo Volk

Releasedatum: 15 september 2017 Eigen beheer

Website: https://www.ciarasidine.com/

Lucy Kitchen - Sun to my Moon



Ruim drie jaar geleden debuteerde de uit Southampton afkomstige singer-songwriter Lucy Kitchen met het voortreffelijke Waking. Direct bij de allereerste beluistering werd ik gegrepen door haar liedjes gebracht in het folkidioom, vooral door haar herkenbare warme, licht hese stem. De liedjes werden fraai door haar ingekleurd op fluit, klokkenspel, melodica en percussie, maar ook nog door haar kenmerkende akoestische gitaarspel. Verder nog ondersteund door viool, cello, drums en bas. De teksten waren vooral positief, zoals het schitterende Blue Eyes, een ode aan haar partner. Haar nieuwe album Sun to My Moon had bij mij wat meer tijd nodig om onder de huid te kruipen. De liedjes zijn deze keer iets eenvormiger, hebben ze bovendien een iets andere sfeer, daarnaast is de inkleuring iets anders. Deze keer is er ook ruimte voor piano, elektrische gitaar en pedal steel. Vooral het laatste instrument geven de songs een iets meer droevige toon, de liedjes hebben een iets meer serieuzer karakter. De teksten van veel liedjes kunnen gezien worden als therapie, want de afgelopen tijd ging Lucy door een moeilijke periode. Hollow werd geschreven nadat ze een auto ongeluk had gehad, gelukkig vielen de verwondingen mee, maar een korte tijd later werd er bij haar het post traumatisch stress syndroom gediagnosticeerd. Daarnaast overleed een dierbare oom van haar. Hierover doet ze verslag  in Searching for Land. Gelukkig is het niet alleen maar droefenis wat de klok slaat. Zo gaat afsluiter Charis over haar dochter, althans het eerste couplet, de rest kan op iedereen van toepassing zijn. De meeste songs borrelen eerst al een tijdje in haar hoofd, voordat ze werkelijk gestalte krijgen, zo ook Summer Queen. Het ontstond tijdens een reis eind september, door een woud en langs de kust. Het beschrijft het magische gevoel, wat ze toen voelde :  “Summer she’s returned to me, all liquid gold and hazy green”.  Zoals ik al aangaf heeft het album wat meer tijd nodig om te overtuigen, maar degene die Waking reeds in bezit hebben, gaan Sun to my Moon zeker ook weer omarmen.         
Theo Volk

Releasedatum: 1 september 2017 Eigen beheer

Website : http://lucykitchen.com/




Nordmann - The Boiling Ground


Tien jaar geleden verscheen het experimentele album Mirrored van Battles, met daarop de bekende single Atlas. De drumpartij uit dit nummer schoot door mijn gedachten bij het horen van het reeds vrijgegeven The King van Nordmanns tweede album The Boiling Ground. Het instrumentale kwartet uit Gent zit duidelijk in de lift, want ze tekenden onlangs een platendeal bij V2 België. Mattias De Craene (saxofoon), Edmund Lauret (gitaar), Dries Geusens (bas) en Elias Devoldere (drums) spelen alle vier in talloze projecten, maar hadden toch genoeg energie en ideeën om hun debuutalbum Alarm! uit 2015 te overtreffen. Wie niet bekend is met hun muziek, zit ongetwijfeld direct bij de eerste beluistering op het puntje van zijn stoel.  De muziek zit razend knap in elkaar. De saxofoon is meestal het leidende instrument, soms klinkt die tegendraads, maar soms ook gevoelig of dromerig. De drumpartijen zijn veelal energiek. Het repertoire is erg gevarieerd. Naast spannende uptempo tracks is er ook plaats voor twee fraaie ingetogen nummers als Dover en Joe. De opvallende hoes werd gemaakt door Bruggeling Sammy Slabbinck, die eerder al artwork maakte voor Leonard Cohen. Ook muziekliefhebbers, die nooit naar instrumentale muziek luisteren, raad ik aan toch eens een poging te wagen, want The Boiling Ground is een intrigerende plaat. 
Theo Volk
Releasedatum: 29 september 2017 V2 Records / NORDMANN Music



Ed de Smul Band - Hardworking Man


Op zijn elfde werd Ed de Smul getroffen door het muziekvirus. Gekluisterd aan bed kreeg hij van een vriend een gitaar cadeau om de tijd te doden. Al spoedig kende hij zijn eerste akkoorden en ontdekte hij de muziek van Bob Dylan, Lyle Lovett, John Hiatt, maar ook van Cat Stevens. Intussen is Ed gepokt en gemazeld, een rasmuzikant, die zijn sporen in de blues ruimschoots verdiend heeft. Vanaf 2010 heeft hij zijn eigen bluesband Ed and the Gators, waarin ook bassist Stefan Boret van zijn nieuwe band speelt. De Ed de Smul Band bestaat verder uit Tom de Poorter (gitaar, banjo en achtergrondzang), Kay van de Casteele (drums) en dochterlief Silke (achtergrondzang). Dankzij haar kwam ik Ed op het spoor, want zij bracht vorig jaar haar debuutalbum Strange uit, waarop Ed een belangrijke rol speelde. Het was en is trouwens mijn favoriete album van vorig jaar. De hoes van Hardworking Man is goed gekozen. Ed staat afgebeeld met cowboyhoed op een veranda in Clarksdale, Mississippi. Clarksdale, de bakermat van de blues. De geboorteplaats van Muddy Waters, Johnny Lee Hooker, maar ook van soullegende Sam Cooke. De cowboyhoed staat symbool voor de countryinvloeden, die te vinden zijn op het album.


Het idee spookte namelijk al een hele tijd door zijn hoofd om een americana-cd te maken. Met zijn huidige band heeft hij daadwerkelijk de goede klik om dat te verwezenlijken. Hardworking Man is voornamelijk een mix van songs met blues- en countryinvloeden. Het schrijven van liedjes gaat Ed zeer gemakkelijk af. Liedjes over verloren en onbeantwoorde liefdes, het  op zoek zijn naar jezelf, road songs, en liedjes over hoe volgens hem regelmatig tegen muzikanten aan wordt gekeken. Ed heeft het vermogen om liedjes met ijzersterke refreinen te schrijven. Het spelplezier is duidelijk terug te horen. Bovendien worden de liedjes fraai ingekleurd, vooral door Tom de Poorter op gitaar. Luister eens naar het zeer inventieve gitaarspel in afsluiter Number One, dat verfraaid wordt met originele gitaarloopjes. Ed zelf is een uitstekend zanger, die daarnaast regelmatig met ziel en zalig op zijn mondharmonica blaast, daarbij ondersteund door een opstuwende ritmesectie. Naast blues en country worden we getrakteerd op southern rock. In Guilty as Charged wordt The Allman Brothers Band naar de kroon gestoken. Still on my Mind zou ook geschreven kunnen zijn door John Hiatt. Mijn favoriete track is Number One, maar ik kan me voorstellen, dat ieder ander nummer tot favoriet gekozen kan worden. Het is een album, waar je heel gemakkelijk naar teruggrijpt, vanwege het relaxte karakter en het ijzersterke songmateriaal. Hardworking Man is te koop via de website van Ed, de cd releaseshow zal vrijdag 29 september plaatsvinden in Stat68 in Aalter.      
Theo Volk


Matthew Logan Vasquez - Does What He Wants


In eerste instantie ging er bij mij geen belletje rinkelen bij de naam Matthew Logan Vasquez. Later herinnerde ik me het wapenfeit, dat vorig jaar Robert Ellis een nummer van hem opnam. Wanneer een singer-songwriter van de buitencategorie dat doet, dan moet je wel het nodige in je mars hebben. Dat blijkt direct bij de opener van zijn tweede soloalbum Does What He Wants (zijn band Delta Spirit staat voor onbepaalde tijd in de wacht). Alle ingrediënten voor een goede song zijn aanwezig. Same is een aanstekelijke, uptempo song  met expressieve zang. Bovendien is het voorzien van een uiterst fraai koortje van het folktrio The Parkington Sisters en de strijkers zorgen voor de finishing touch. De meerderheid van het materiaal is uptempo. Ingetogen is echter Tall Man, het handelt over zelfdestructie door overmatig drankgebruik. Dit droevige liedje eindigt positief, want de slotregel luidt “Yes, I know I can change”.

Over het algemeen zijn de liedjes een stuk positiever van toon dan die op zijn vorig jaar verschenen solodebuut Solicitor Returns, dat sarcastischer en donkerder van toon was. Waarschijnlijk wordt die positievere toon veroorzaakt door het feit dat hij vader is geworden van zoon Thor. Volgens Matthew heeft dat zijn leven compleet veranderd. Hij zingt over dit vaderschap in Fatherhood. Het vader worden zorgt echter volgens hem niet alleen voor een verstoorde nachtrust, maar ook voor financiële zorgen. Red Fish zorgt voor variatie, omdat het een lekkere, lome, reggae-achtige groove heeft. De sterkste songs staan wat mij betreft aan het eind (de laatste drie). In House Full of Music hoor je overigens in de manier van zingen heel duidelijk, dat Matthew veel naar Roy Orbison (zijn favoriete zanger) heeft geluisterd. Het is een dappere poging, maar de stembuigingen van Big O zijn natuurlijk uniek en onovertroffen, hij behoorde niet voor niets tot de beste zangers van zijn generatie. Live schijnt Vasquez nog meer te kunnen overtuigen, 30 juni speelde hij nog in Paradiso. Helaas gemist, dus zal ik het voorlopig moeten doen met deze cd, maar dat is geen straf.     
Theo Volk
Releasedatum: 21 april 2017 Dine Alone Records

Website: http://www.matthewloganvasquez.com/

Elles Bailey - Wildfire


Same Flame en de titelsong gingen de aanstaande release van Wildfire vooraf, en zorgden al voor de nodige aandacht op internet en radio. Wildfire is het debuut van de achtentwintigjarige in Bristol woonachtige Elles Bailey. Een zangeres met een heerlijk hees randje aan haar stem. Dat randje is niet ontstaan door een ongezond leven met veel nicotine, drugs en Baileys. Reeds op haar derde veranderde haar stem namelijk door een, zowel bacteriële als virale, longontsteking. De KNO-arts sprak toen al de profetische woorden: “als ze later ooit gaat zingen, dan wordt ze vast blueszangeres”. Naast dat haar stem hees is, is die ook krachtig. Dat geef haar de mogelijkheid te excelleren in het voornamelijk wat stevigere werk op haar debuut. Het is een mix van blues, country, rock aangevuld met een vleugje soul. Ze wordt omringd door een select gezelschap uitgelezen muzikanten, met daaronder gitarist Brent Mason en drummer Wes Little (Stevie Wonder, Melissa Etheridge), die voor een uiterst strakke begeleiding zorgen. De meeste nummers schreef Elles met anderen, daarnaast een cover van Shake it Off van Taylor Swift en nog drie alleen. Ook in meer ingetogen werk weet Elles te overtuigen, dat bewijst de fraaie afsluiter en bonustrack, het alleen geschreven Time’s a Healer. Wildfire is een overtuigend debuut van een zangeres, waar we in de toekomst nog vaker van zullen gaan horen.         
Theo Volk
Releasedatum: 1 september 2017 Outlaw Music
Website: https://www.ellesbailey.com/


Andres Roots - Mono


“This is a man who can play the blues” schreef Rhythms Magazine over hem. Maar de bluesgitarist Andres Roots uit Tartu, Estland is meer dan dat alleen. Dat bewees hij al in ruime mate met zijn Bullfrog Brown, een band die een veelheid aan genres aan elkaar reeg. Ook zijn geweldige studioalbum Winter, wat vorig jaar verscheen bewees dat andermaal. Een album, waar ik een erg enthousiaste recensie over schreef. Geen doorsnee bluesalbum, maar inventieve, vooral ritmische songs, verweven met de nodige rockinvloeden uit de jaren zestig. Het opvallende artwork werd, net als voor Mono, door vrouwlief Siret ontworpen. Mono verscheen dit jaar op Record Store Day als een soort tussendoortje alleen op audiocassette, maar spoedig kwam de roep om een cd-versie. Het zijn vrij rudimentaire opnamen, gemaakt in 2015 en 2016. Blues for Halvo is slechts het enige nummer, dat als demo is opgenomen in de studio. Het zelf geschreven Room Service en de traditional Station Blues Medley (aka You Gotta Move) werden opgenomen op zijn veertigste verjaardag. Zelfs dan kan hij niet zonder zijn gitaar.

Naast muzikant is hij overigens ook een echte muziekliefhebber, die recensies schrijft voor het Finse webzine Blues-Finland.com. Het schrijven voor een Finse muzieksite is minder vreemd dan het lijkt, want in het Sovjettijdperk, luisterden en keken veel Esten illegaal naar de Finse radio en tv. Pikant detail, de overbekende traditional Down by the Riverside werd opgenomen in een voormalige KGB kerker. Ouderen ons kennen het meer dan waarschijnlijk ook in de Nederlandstalige versie Daar bij de waterkant van Eddy Christiani. Nog een bijzondere locatie waar opgenomen is, is in de toren van de veertiende-eeuwse St. John’s Church. Men moest halsbrekende toeren uithalen om de instrumenten boven te krijgen, maar het was de moeite waard. Een andere bekende song is Trouble in Mind, bekend geworden in de versies van Jimmy Whitherspoon en Big Bill Broonzy. Ook onze eigen Jan de Bruijn, nam het een paar jaar geleden op in een totaal afwijkende versie. Het repertoire is een goede mix van traditionals en eigen nummers, maar ook van langzamer en wat sneller materiaal. Andres was me zo vriendelijk om me ook twee oudere, interessante releases mee te sturen, Roundabout en Trad.alt.blues samen met Raul Terep. Van beiden zijn op RootsTime eventueel nog recensies te vinden. Op dit moment is Andres volop bezig met zijn volgende studioalbum, wat tussen december en februari gaat verschijnen. Een release waar ik met hoge verwachtingen naar uitkijk, het zou mooi zijn dat hij tegen die tijd ook het album komt uitvoeren op de podia in Nederland en België. Hij is namelijk een van die weinige bluesartiesten, die nog echt bezig is om nieuwe wegen te ontginnen.        
Theo Volk

Releasedatum: 22 april 2017 Roots Art Records

Website: http://www.andresroots.com/




ComboNations - Dunya


Het is volgens mij somber gesteld met de populariteit van de wereldmuziek, getuige het feit dat de Noorse supergroep ComboNations slechts 247 likes heeft op Facebook. In de jaren negentig konden artiesten als Nusrat Fateh Ali Khan dankzij een label als Real World en een fantastisch album als Mustt Mustt nog een grote populariteit opbouwen. ComboNations werd opgericht en wordt geleid door Javid Afsari Rad (hakkebord). Hij verzamelde de beste internationale muzikanten woonachtig in Oslo voor zijn septet. Percussionist Diom de Kossa verraste begin dit jaar aangenaam met Wasso. Grote bekendheid geniet de neef van Seckou Keita, de koraspeler Solo Cissokho. Hij werkte in verleden met grootheden als Ali Farka Toure en Youssou N’dour. De overige leden van het septet zijn mij minder bekend, maar overtuigen mij allen met hun virtuoze spel. Wat Dunya zo boeiend maakt is dat deze muzikanten, met wortels in India, Afrika en Iran nieuwe wegen bewandelen in hun muzikale reis, die nu al zo’n zeventien jaar duurt. Nederland kent trouwens ook zo’n uniek gezelschap, NO blues, die Arabicana maken. ComboNations verwerken Afrikaanse, Arabische en Indiase invloeden toch een eigen, uniek geheel. Het jarenlang samenwerken heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen, de musici voelen elkaar blindelings aan. Vooral van het vioolspel van de enige dame in het gezelschap, Harpreet Bansal, ben ik bijzonder gecharmeerd. De zes lange composities bestaan uit twee traditionals en vier eigen composities. Ik deel trouwens de mening van de recensent van Rootstime, Dani Heyvaert, dat Dunya hoge ogen kan gaan gooien in de eindejaarslijstjes, mits men natuurlijk de moeite neemt om te gaan luisteren.    
Theo Volk
Releasedatum: 22 september 2017 Heilo

Tip Jar - Gemstone Road


Bart de Win is een bezige bij. Hij geeft vier dagen les op drie verschillende scholen, twee ervan zijn de conservatoria in Utrecht en Rotterdam. Hele dagen werken met muziekfanaten geeft hem veel voldoening, zoveel dat hij toch nog genoeg energie overheeft om zijn eigen muzikale carrière vol  te houden. Bart loopt al een tijdje mee in het muziekwereldje, hij was vijftien jaar lang een van De Vaste Mannen, de fantastische begeleidingsband van Gerard van Maasakkers, waar ook Harry Hendriks van deel uitmaakte. Daarnaast speelt en speelde hij op podia en in studio’s met muzikanten van diverse pluimages. Met zijn charmante echtgenote Arianne Knegt vormt hij de vaste kern van Tip Jar. Een van zijn laatste wapenfeiten is Bart’s medewerking aan het schitterende album Great Northern van Terry Klein. Vooral Bart’s bijdragen op accordeon zijn wonderschoon. Gelukkig haalde hij dit instrument ook op Gemstone Road te voorschijn. Zowel in het vrolijke Like a Child en in A Song for Mary, een nummer met een speciale ontstaansgeschiedenis. Een tijd geleden speelden Bart en Arianne in de Cultuurboerderij van Gerard en Berdie Pasmans in Westelbeers. Na afloop liep Arianne op hun antiekzolder een houten reliëf van een zwarte madonna met kind tegen het lijf. Arianne was op slag verliefd, maar het was helaas niet te koop. Wel wilden Gerard en Berdie er afstand van doen, als Bart een lied voor hen zou schrijven. Onlangs vond A Song for Mary zijn première in Westelbeers voor een ontroerd echtpaar Pasmans.


De vergelijking die de recensent van Rootstime maakt met Emmylou Harris en Gram Parsons begrijp ik volkomen, als ik naar de samenzang in opener Loving is Hard to Do luister. Overigens herken ik in dit nummer zonder de credits te raadplegen het vioolspel van Joost van Es. Net zo herkenbaar zijn  de drie vrolijke nummers, die Bart en Arianne samen schreven. De overige nummers zijn van de hand van Bart. Arianne en Bart worden omringd door uitstekende musici, meerdere  afkomstig uit de stal van goede vriend en medeproducer Walt Wilkins. Maar ook door Nederlandse muzikanten als BJ Baartmans, Joost van Es en Harry Hendriks, die hun sporen al ruimschoots verdienden in de muziek. Het catchy Short Nights is een van mijn favorieten, mede door het relaxte, beknopte gitaarspel van Corby Craig Schaub. Een andere glansrol is weggelegd is voor klarinettist Gilad Atzmon in Good Love, wiens partij overigens in Londen werd opgenomen. Het grootste deel van de opnames vonden plaats in Austin, Texas. Vermeldenswaard is zeker ook afsluiter So Long, een integer eerbetoon aan Bart’s overleden ouders. Zelf noemen ze hun liedjes, songs about love and life, een omschrijving die de lading dekt. Wat ook nog vermeld dient te worden is het uiterst verzorgde artwork. Het design is van Leon Lenders en de foto’s van Will Crooymans. Het album is reeds bij henzelf te koop, maar vanaf 1 september onder anderen via Amazon. De cd releaseshow vindt plaats op 15 september in De Rozenknop in Eindhoven. De tijd dat alleen in Amerika prima Americana werd gemaakt, ligt allang achter ons, daar is Gemstone Road wederom een overtuigend bewijs van.                   
Theo Volk

Releasedatum: 1 september 2017 Shine a Light Records

Website: http://tipjar.nl/





Eilen Jewell - Down Hearted Blues


Al een decennium ben ik fan van Eilen Jewell, een door Eilen gesigneerd exemplaar van  Letters from Sinners & Strangers is daarvan het bewijs. Als een blok viel ik voor haar timbre en timing. Maar ook voor het unieke gitaarspel van die man met zijn onafscheidelijke cowboyhoed, Jerry Miller. Tien jaar later is Eilen gelukkig een gevestigde naam in haar genre en een graag geziene gast op de Nederlandse podia. Voor haar laatste twee albums zocht ze de eenzaamheid op om songs te schrijven. Een werkwijze, die deze keer een stuk moeilijker te realiseren zou zijn geweest met haar opgroeiende peuter Mavis, die overigens nu al overal mee op tournee gaat. Deze keer geen eigen songs, maar bluescovers uit lang vervlogen tijden. Haar belangstelling voor oude muziek vond zich in het verleden al haar weg naar eerdere cd’s. Maar ook in haar hobbyband The Sacred Shakers bestaat het repertoire uit oude gospel tot aan nummers van Hank Williams. Ook op het podium kon je regelmatig klassiekers van bijvoorbeeld Billie Holiday voorbij horen komen.
Hier haalde Eilen de mosterd vandaan

De titel Down Hearted Blues is een verwijzing naar de gelijknamige song, die door Bessie Smith en later Ella Fitzgerald als jazzballad onsterfelijk zou gemaakt worden. De uitvoering van Eilen spookt al een paar weken door mijn hoofd. Het is een mooie verzameling, goed gekozen covers geworden van bekende, maar ook minder bekende songs. Voor de uitstekende productie tekende Eilen zelf en echtgenoot Jason Beek. Gastrollen zijn er voor pianist Steve Fulton en banjospeler Pat Storey. Een grote pluim verdient de geluidtechnicus, want de muziek spat werkelijk uit de boxen. Vanaf opener It’s Your Voodoo Working trekken Eilen en haar mannen de songs volledig naar zich toe in vernieuwende arrangementen. Op Spotify heeft Jason Beek een lijst geplaatst van de originele songs, waar zij de mosterd haalden. Gelukkig zijn ze weer op 1 en 2 november te zien in Luxor Live (Arnhem) en Patronaat (Haarlem). Down Hearted Blues bewijst andermaal de grote klasse van Eilen, sterker nog, met deze nieuwe proeve van bekwaamheid, overtreft ze wat mij betreft haar vorige cd’s.
Theo Volk
Releasedatum: 22 september 2017 Signature Sounds Recordings


Passerine - Harbingers


Op het moment is het een spannende periode voor Passerine. Ze zijn namelijk voor het eerst sinds hun bestaan in 2009 op tournee buiten de Verenigde Staten. Ze gebruiken Bremen in de maand augustus als uitvalbasis voor het geven van concerten ter promotie van hun derde album Harbingers. Het kersverse echtpaar David Brain (dobro, zang) en Carmela Pedicini (gitaar, zang) zijn de oprichters van dit kwartet, dat zich muzikaal beweegt tussen moderne folk en progressieve bluegrass. David is in het dagelijkse leven professor in de sociologie aan The New College of Florida. Hier rondde het derde lid van Passerine, Sara Stovall, haar studie viool in het verleden af. Zij begon overigens reeds op haar vierde viool  te spelen. In 2014 trad als laatste bassist Doug Conroy toe.  Sara is de enige met een klassieke scholing, de overige bandleden zijn autodidact. Harbingers bestaat uit een uitgekiende combinatie van eigen werk en veelal bekende traditionals. Opener Fish is geschreven door Sara, meteen valt het hechte samenspel tussen de muzikanten op, vooral tussen viool en dobro, maar ook de intense zang van beide dames. Carmela schreef drie van de fraaie nummers, waaronder het instrumentale Madra B’an, wat Gaelic is voor witte hond. Carmela en David hebben een grote, pluizige, witte hond, genaamd Gryphon, en dit nummer is een eerbetoon aan Gryphon. Erg goed bevalt mij hun vertolking van Bill Monroe’s The One I Love is Gone, wat overigens al zeer vaak gecoverd is. Ook fraai is Fireworks van Tomara Kafka, een goede vriendin van hen.  Persoonlijke favoriet is het door Sara geschreven New Bride. Afsluiter is de bekende Amerikaanse traditional geschreven door Stephen Foster, Hard Times Come Again No More. Foster is nog bekender van het wereldberoemde Swanee River, wat verwijst naar de Suwannee rivier, die stroomt door het noorden van Florida. Met name Sara en David krijgen de ruimte om te excelleren. De aquarel op de hoes is gemaakt door David. Het zou mooi zijn als dit kwartet in de toekomst te bewonderen zou zijn op de bekende podia voor rootsmuziek in Nederland. Harbingers is namelijk een plaatje om te koesteren.
Theo Volk
Releasedatum: 23 juni 2017 Eigen beheer