Mike Spine - Don’t Let It Bring You Down


Op zijn achtste kreeg Mike Spine een akoestische gitaar en begon traditionele Amerikaanse folkmuziek te leren spelen. Maar dat veranderde toen hij op zijn tiende de akoestische voor een elektrische gitaar verruilde en zijn hart verpandde aan de rockmuziek. In zijn tienerjaren begon hij te experimenteren met hardrock, punk en metal. Alles van Jimi Hendrix, AC/DC tot aan Dead Kennedys en Iron Maiden. Maar rond 1990 trokken de muzikale ontwikkelingen in zijn geboortestad Seattle vooral zijn aandacht. Met name een band als Nirvana, maar ook groepen als Soundgarden en Alice in Chains. In 1994 startte hij de punkachtige rockband The Help, die vergeleken werd met Hüsker Dü en Fugazi.  Meer aandacht vergaarde hij met punkrock band At the Spine, met als referentiekader The Clash, The Pixies, Sonic Youth en  Built to Spill. Ze staan bekend om hun intelligente teksten, gecombineerd met energieke live optredens. Daarnaast  heeft hij een folkrock band The Beautiful Sunsets. Don’t Let It Bring You Down is intussen zijn negende album, wat in eerste instantie een kaal akoestisch soloalbum zou worden met als geluidstechnicus en producer, zijn goede vriend Rob Bartleson (Wilco, Pink Martini, Pond). Uiteindelijk werd toch gekozen voor een meer complexer bandconcept en deed hij een beroep op een drietal muzikanten uit Portland. Mike ziet zijn muziek als een eclectische combinatie van veel genres. Uiteraard vormt zijn rockachtergrond de basis voor de meeste songs, waarvan misschien het zeer aanstekelijke Hip Hop is Punk Rock wel het beste voorbeeld is. Tekstueel vormt de werkende klasse van de steden waar Spine werkte als muzikant, leraar en activist regelmatig het onderwerp van de songs. Een drietal van de songs schreef hij in Mexico, muzikaal gezien is dat het beste te horen in een van de mooiste liedjes op het album, La Frontera. Misschien dus niet zo vreemd dat hij podium deelde met Los Lobos. De meeste liedjes schreef Spine zelf, de titelsong is van Neil Young. Daarnaast een cover van het bekende Christmas in Washington van Steve Earle en Pineola van Lucinda Williams. De laatste jaren verblijft Spine een groot deel van het jaar in Italië en toert daar vandaan door Europa. Eind september / begin oktober was hij hier nog voor een paar optredens, de verwachting is dat hij in april en mei terug zal zijn voor nieuwe.      
Theo Volk

Trio In Bocca Al Lupo - Nostalgia


'In bocca al lupo' (letterlijk 'in de muil van de wolf') wordt in het Italiaans gebruikt als je iemand veel succes wenst. De uitdrukking kwam oorspronkelijk uit de Italiaanse theater- en operawereld, maar wordt nu courant gebruikt in de dagdagelijkse spreektaal.   

Drie Genkse klasbakken uit de jazz, Carlo Nardozza (trompet), Tim Finoulst (gitaar) en Alano Gruarin (piano) hebben met dit album Nostalgia een muzikaal kunstwerkje afgeleverd.  Op plaat is dit de eerste samenwerking van dit trio, maar live hebben ze al in diverse formaties samen gemusiceerd, zoals dat in de jazz gebruikelijk is.  Nieuwkomers zijn het dus zeker niet, elkeen heeft al enkele soloplaten of muzikale samenwerkingen op het conto. 

De titel Nostalgia is perfect gekozen, de meeste nummers zijn al wat ouder, en behoren zeker tot de klassiekers die er bij de Italianen (en ook anderen) ingeprent zitten.  De mooie nostalgische hoes straalt dan ook echt de sfeer van de muziek uit.

De sfeervolle opener Tarantella "Godfather" van Carmine Coppola roept echt wel de sfeer van de film op. Het extra tikkeltje magie maakt hier het verschil.  Il Padrino (een compositie van Nino Rota) klinkt een beetje plechtig en bijna ontroerend, is natuurlijk ook bekend van de film The Godfather.  Beide stukken liggen me zeer na aan het hart, want The Godfather is zowat mijn favoriete film ooit.

In Estate (van Bruno Martino) doet de trompet van Carlo Nardozza je bijna duizelen, zo mooi, zoveel schoonheid, zo zacht en melodieus.  Met Gente Di Mare, de klassieker van Umberto Tozzi, wordt ook iets heel moois gedaan.  De melodie blijft herkenbaar, maar er wordt op verder geborduurd, zodat het een rustiger jazz cachet krijgt, en er wordt met veel gevoel gemusiceerd.

L’été Indien met een passende trompet-intro is een uitstekende bewerking van dit nummer, dat vooral gekend is in de versie van Joe Dassin klassieker, doch oorspronkelijk was het nummer ook van Italiaanse oorsprong. Prettig nazomersfeertje inderdaad in dit nummer, en dus bij uitstek geschikt voor dit seizoen.  Het 'la la la' refreintje denk je ervan zelf bij. 

Het wijsje van de traditional Bella Ciao kent iedereen in Italië, en ook velen daarbuiten. In Felicita, een popnummertje dat een grote hit was voor Al Bano en Romina Power in 1982, wordt speels met de melodie gejongleerd zodat het toch weer een beetje speciaal klinkt.   

Nostalgia werd opgenomen, gemixt en gemasterd in Studio Crescendo Genk door Pino Guaracci (met hulp van Marc Vliegen). 

Dit is zonder meer een van de betere Belgische jazz releases van het jaar.

Marc Vos



Gwyneth Glyn - Tro


Tot op heden was ik nog niet toegekomen om iets te schrijven over dit bijzonder fraaie album, waarop folk- en wereldmuziekinvloeden te horen zijn. Gwyneth Glyn Evans is een dichteres en muzikant uit Wales. Tro bevat haar meest eerlijke en intieme liedjes, die ze ooit schreef. Veelal zingt ze haar liedjes in haar moedertaal. Maar soms ook in het Engels, waaronder het fraaie klein gehouden Far Ago. De inspiratie voor die song was een uitspraak van Joni Mitchell : “Chase away the demons, and they will take the angels with them.”. Ook brengt ze een bijzonder mooie cover van de Ierse traditional She Moved Through the Fair wat ze herdoopte naar Ffair. Ze wordt omringd door uitstekende musici waaronder koraspeler Seckou Keita, met wie ze regelmatig samenspeelt. Bij de cd zit een keurig verzorgd boekwerk en is voor bijzonder weinig geld onder anderen te koop bij Dodax en WowHD. Tro kan tot de meest fraaie releases van dit jaar in het genre gerekend worden.  

Releasedatum: 29 september 2017 Bendigedig



Someday Jacob - Everybody Knows Something Good


Vorig jaar kreeg deze groep uit Bremen redelijke bekendheid dankzij hun tweede album It Might Take a While, dat een zeer lovende recensie ontving van Popmagazine Heaven. Written in Music daarentegen was iets gematigder, net als ik, vandaar dat ik geen recensie schreef. Op Everybody Knows Something Good wordt voortgeborduurd op folkrock en pop, beïnvloed door de zon overgoten jaren zeventig westcoast muziek. Dit keer vormt New York vaak het thema van de songs, de ingetogen opener Leaving New York getuigt daar al van. Veel van de songs kruipen al zeer snel onder de huid en ik betrapte me er zelf na een paar keer luisteren op dat ik ze regelmatig mee neurie of zing. Net als op het vorige album ook nu weer invloeden van het Britse schiereiland. Sorrow and a Song had ook door Nick Drake geschreven kunnen zijn. Ook deze keer zijn alle liedjes weer geschreven door zanger Jörn Schlüter, daarnaast verzorgde hij de productie. Het album werd op uitstekende wijze in Nashville gemixt door Ryan Hewitt (Red Hot Chili Peppers, Johnny Cash, Angus & Julia Stone). Jörn Schlüter is duidelijk gegroeid als songwriter en weet mij nu wel volledig te overtuigen met Everybody Knows Something Good.      
Theo Volk
Releasedatum: 8 december 2017 Haldern Pop Recordings / PIAS

Hope - Hope


Voor het opnemen van hun gelijknamige debuutalbum Hope trok deze Berlijnse groep zich terug in een voormalig sanatorium, nabij de Duitse hoofdstad. De groep heet dan wel Hope maar maakt donkere indie pop, met naast industriële invloeden, ook uit de jazz en avant-garde. De songs gaan vaak over pijnlijke levenservaringen. Zij ademen rauwe energie, maar ook kwetsbaarheid. Frontvrouw is de expressieve, mysterieuze en intense zangeres Christine Borsch-Supan. In het persbericht worden vergelijkingen getrokken met Portishead en Talk Talk. Zelf zou ik door de dreigende atmosfeer van de meeste songs eerder een groep als Joy Division als referentiekader gebruiken. Hope toerde al met de alternatieve groep Algiers. Het album verschijnt vandaag op kwaliteitslabel Haldern Pop. Deze intrigerende groep, waarover ik helaas verder niks zinnigs kan zeggen, is 19 januari live te zien op Noorderslag, Groningen, broeikamer van veel nieuw talent.  Hope behoort daar zeker toe.
Theo Volk
Releasedatum: 24 november 2017 Haldern Pop Recordings




John Blek - Catharsis, vol. 1


“John Blek is one of those rare artists who is a triple threat. He’s a musician’s musician, he can break your heart with his voice, and of course he has those lyrics. Bleak and rough, hopeful and passionate, he’s a master.”. Aldus succesvol auteur en liedjesschrijver Willy Vlautin, bekend van de groepen The Delines en Richmond Fontaine. Met beide groepen toerde John overigens in het verleden. John O’Connor is de echte naam van Blek, die geboren en getogen is in Cork, Ierland. Hij vergaarde tot nu toe vooral bekendheid in Ierland en Duitsland met zijn band John Blek & The Rats. Van zijn band maakt ook de uiterst talentvolle Anna Mitchell deel uit, die onlangs haar schitterende tweede album uitbracht. Begin dit jaar werd John getroffen door een mysterieuze ziekte, die alle energie uit zijn lange lichaam zoog en waardoor hij nergens geen interesse meer in had. Het gevolg was dat hij enkele keren ter observatie opgenomen werd in het ziekenhuis. Zijn enige houvast daar was zijn akoestische gitaar, om zichzelf bezig te houden en zijn gedachtes onder woorden te brengen. Veelal betrekking hebbend op de onzekerheid waarin hij verkeerde. Hij legde ze zittend op zijn bed vast, deze liedjes bleken uiteindelijk zijn wondermiddel te zijn. De negen breekbare liedjes nam hij samen op met Brian Casey (piano, orgel, mellotron, harmonium en gitaar). Ze vormen chronologisch het moeilijke traject wat John begin dit jaar doorliep. De basis van de liedjes wordt gevormd door Johns fraaie zang en zijn excellente finger picking. Daar wordt alleen wat aan toegevoegd als de song erom vraagt. De prachtige teksten van de liedjes zijn terug te vinden op de handige uitklapbare hoes, ze vormen een grote meerwaarde. Catharsis Vol. 1 duurt slechts exact eenendertig minuten, maar alles klopt aan dit album. De vijver van singer-songwriters waarin gevist kan worden is groot, maar John Blek behoort wat mij betreft tot de allergrootsten, zowel letterlijk als figuurlijk. Catharsis, Vol. 1 voldoet volkomen aan mijn muzikale heilige drie-eenheid; bloedmooie zang, breekbare liedjes en poëtische teksten. Zeldzame klasse, tijdloos album.
Theo Volk
Releasedatum: 6 oktober 2017 Tonetoaster Records


Ralph de Jongh - LIVE


De hoesfoto vangt krachtig de essentie van de energie van een concert van Ralph de Jongh. De foto is niet genomen door een professioneel fotograaf, maar door fan en vriend Edwin Fabriek. Zo’n negen jaar geleden zag hij Ralph voor de eerste keer optreden, de tweede keer ongeveer tweeënhalf jaar geleden in een kerkje in Vledder.  En vanaf dat moment was hij bekeerd. Niet tot het geloof, maar tot de muziek van Ralph. Sindsdien bezoekt hij de optredens geregeld, dit jaar worden het er ongeveer veertig. Edwin is niet de enige trouwe fan, Ralph heeft er velen. Maar naast trouwe fans heeft hij ook muzikanten als goede vrienden, waaronder Joost Verbraak, met wie hij al in 1992 in de BLUEBAND speelde. Bekendheid kreeg Ralph in 1997 toen hij gekozen werd tot beste singer-songwriter en een deal van Warner-Basard kreeg aangeboden, welke hij echter beleefd weigerde. Kort erop leerde hij Arend Bouwmeester kennen bij Radio Noord-Holland, die hem meteen boekte voor de Beurs van Berlage, waarvoor hij concerten organiseerde. Maar ook met zijn andere bandleden heeft hij in de loop der jaren een speciale band opgebouwd. Zulke goede banden zorgen ervoor dat je voor elkaar door het vuur gaat, ook op het podium natuurlijk. Voor de live-opnames werd er hard gerepeteerd. Een aantal nummers zoals Waist Deep, Still a Fool en Shout Myself kregen een geheel nieuw jasje. Zo wilde Ralph dat de blazers in Waist Deep klonken zoals bij Otis Redding vroeger. Op Live geeft Ralph zijn begeleiders alle ruimte om te schitteren, regelmatig weet hij ze als bandleider ook nog eens aan te sporen. Hoogtepunten te over, vooral in de uptemponummers. Maar er zijn ook fraaie rustpunten te vinden als Let the Tears Surface, waarop hij alleen op gitaar wordt begeleid door Maarten Ouweneel. Geschreven in de open lucht op een dekentje in bijzijn van zijn geliefde Monique. Muisstil is het bij Misty Train, waarop hij begeleid wordt door de excellente violiste Ewa Pepper. Het zijn echter de blazers die vaak de show stelen. Ook mag de rol van drummer Arie Verhaar niet onderschat worden. LIVE is voor het merendeel opgenomen in Westerliefde in Amsterdam door Marc Hullegie. SBR (Slow Blues Roosendaal) werd opgenomen in Hotel Tongerlo, Roosendaal. De overige vijf nummers werden opgenomen in VANSLAG, Borger, door Rogier Hemmes. LIVE geeft een goed beeld van de veelzijdigheid van Ralph en zijn band. Het prachtige artwork is wederom verzorgd door Monique Anderson. Het wordt de hoogste tijd dat deze band te zien zal zijn op de allergrootste podia (Holland Blues Festival, Pinkpop), waar ze gegarandeerd ook de boel volledig plat zullen spelen.
Theo Volk
Releasedatum: 17 november 2017 Eigen beheer
CD-presentatieshows:
8-12 ROOSENDAAL: Hotel Tongerlo
9-12 AMSTERDAM: Club Dauphine
15-12 AMSTERDAM: Instore Concerto met Ewa Pepper aanvang 17.00 uur
16-12 BORGER: VANSLAG


Bear Valour - In October


In October werd daadwerkelijk in oktober in eigen beheer op de markt gebracht. 28 oktober was de cd-releaseshow van dit debuutalbum in een uitverkochte Bergsingelkerk in Rotterdam. Het album werd echter voorafgegaan door de EP Book of Eli uitgebracht onder de groepsnaam Book of Eli. De voornaam van de half Egyptische frontvrouw Aileigh Awad is afgeleid van de naam Eli. De groepsnaam bleek bij nader inzien toch niet zo handig omdat je bij het zoeken op internet dan vooral uitkomt bij de gelijknamige film. Vandaar de naamsverandering in Bear Valour, wat volharden in moed betekent. Aileigh vindt hem goed bij haar en de groep passen. Het was trouwens radiomaker Marco Geene die mij op het spoor bracht van Bear Valour. Zeer recent vertelde hij me dat deze groep een van de beste acts was, die hij ooit live in zijn programma Taste of Music te gast had. Deze opmerking maakte mij uiteraard nieuwsgierig en die nieuwsgierigheid wordt dubbel en dwars beloond. Reeds na het horen van opener Soaked, wat gezien kan worden als een spiegel van een lastige relatie, was ik verkocht. De stem van Aileigh en de gitaar in het begin voelden direct als een warm bad, dat gevoel werd alleen nog maar versterkt door de fabuleuze meerstemmige vocalen van de andere drie dames. Er is zonder uitzondering bij ieder nummer veel aandacht aan de arrangementen besteed, mede dankzij producers Floyd Atema en Tammo Kersbergen. Laatstgenoemde zorgt zelf regelmatig voor spannende bijdragen op drums en percussie. Het warme bed van instrumenten wordt verder gevormd door banjo, contrabas, toetsen, blazers en mandoline. Een van de hoogtepunten is The Garden, dat verrijkt wordt met excellent trombonespel van Kobi Arditi. Dit nummer gaat over het verlies van iets dat je nog wel heel dierbaar houdt, maar toch los moet laten. Over dierbaar gesproken, Shed My Skin behoort zeker ook tot de hoogtepunten, mede dankzij inventief contrabasspel van Eddie Kuijpers. Het artwork van het tekstboekje is bijzonder fraai. Maar genoeg geleuterd, ga liever direct kennismaken met dit wonderschone debuutalbum In October.  
Theo Volk
Releasedatum: 28 oktober 2017 Eigen Beheer



Fabrizio Cammarata - Of Shadows


In eigen land is Siciliaan Fabrizio Cammarata al jaren een gerespecteerd singer-songwriter. Zijn debuutalbum Rooms kwam uit in 2011 en sindsdien deelde hij reeds het podium met Patti Smith, Ben Harper, Iron & Wine, Emiliana Torrini en van de week nog met Carmen Consoli. Dat het wel snor zit met zijn talent, blijkt ook wel uit feit dat Of Shadows in Duitsland op het kwaliteitslabel Haldern Pop uitkomt, waar ook artiesten als Chris Pureka en The Slow Show onderdak vinden. Verrassend is dat Cammarata in het Engels zingt. Toch hoor je natuurlijk regelmatig zijn Italiaanse temperament terug, zoals in afsluiter Mi Vida. Naast liefdesliedjes vormt het veelvuldige reizen een thema in zijn songs. Zijn prettige stem vertoont bij uithalen in het hogere bereik enigszins gelijkenis met Phil Collins. Voorafgaand aan de release trok single en opener Long Shadows de nodige aandacht. Vanaf track vijf, Lorca’s Roses met zijn onderhuidse spanning vind ik het repertoire een stuk sterker dan de eerste vier nummers. Vooral Naked for You kent een spannende ritmische opbouw en behoort tot de fraaiste songs, die ik dit jaar hoorde. Overigens is het de enige song, waarop ik vooralsnog mijn tanden op stuk bijt om te doorgronden waar het over gaat. Naast de gitaar maakt hij op subtiele wijze gebruik van elektronica. Alleen in I Don’t Belang Here maakt hij gebruik van de piano. Producer van dienst was Dani Castelar (Paolo Nutini, Editors). Of Shadows kwam mede tot stand dank zij het Italiaanse ministerie van Cultuur en Toerisme. Zouden wij in Nederland een voorbeeld aan kunnen nemen, helaas wordt hier alles wegbezuinigd. Of Shadows wist mij al na enkele luisterbeurten te overtuigen.
Theo Volk
Releasedatum: 17 november 2017 800A Records



Samantha Fish - Belle of the West


De pas achtentwintigjarige blueszangeres en gitarist Samantha Fish is met Belle of the West toe aan haar vijfde album. Eerder dit jaar verscheen het coveralbum Chills & Fever, waar een gedeelte van haar fans schijnbaar niet op zat te wachten vanwege het gekozen repertoire. Op een bekend muziekforum werd nogal kritiek gespuid op Chills & Fever. Zelf vond ik het wel een fijn album en vond ik het van durf getuigen om out of the box te denken. Ook op de nieuwe schijf Belle of the West zoekt ze nieuwe uitdagingen. De focus ligt op de zang en de composities, geen scheurpartijen op elektrische gitaren, maar functioneel akoestisch gitaarspel. Acht van de liedjes schreef Fish zelf, ze vertellen het verhaal van een jonge vrouw opgegroeid in de Midwest. Ze is duidelijk gegroeid als songschrijfster maar ook als zangeres, zoals het fraaie Nearing Home van Lillie Mae bewijst. Ook het gitaarspel is regelmatig om je vingers bij af te likken, misschien is afsluiter Gone for Good wel het beste voorbeeld. De andere twee covers zijn de titeltrack, geschreven door Jimbo Mathus en het overbekende Poor Black Mattie van R.L. Burnside wat een zeer beklijvende vertolking krijgt. Absolute favoriet is voor mij Cowtown. Overigens hoorde ik direct bij de eerste tonen van de  fluit in opener American Dream dat het album, net als het succesvolle Wild Heart, geproduceerd is door Luther Dickinson. Na een paar luisterbeurten was ik al overtuigd, dit is haar fraaiste album tot nu toe.        
Theo Volk    
Releasedatum: 17 november 2017 Ruf Records

Karine Polwart with Pippa Murphy - A Pocket of Wind Resistance


Vanaf het begin volg ik al met grote belangstelling de carrière van Karine Polwart. Haar albums, die ze tot nu toe uitbracht, waren zonder uitzondering mooi. Mijn Johhny’s Garden collega Rein van den Berg rept in zijn recensie over haar laatste album Traces terecht over pure poëzie. Dat ze literair onderlegd is blijkt ook wel uit het feit dat ze essays publiceert. Karine is veelzijdig, want ze is ook nog spoken-word performer, verhalenverteller en niet in de laatste plaats ook nog theatermaker. En voor het theater maakte ze de succesvolle voorstelling A Pocket of Wind Resistance, ook de titel van haar nieuwste cd. Het was de aanleiding voor Folkradio UK om reeds haar nieuwe album te bewieroken en haar tot artiest van de maand te kiezen. Zelf omschrijft ze het werkstuk kort en bondig als “A little bit of music, a little bit of politics, a little bit of moss”. In haar sfeervolle folkliedjes vormen onder andere Donald Trump, Charles Darwin’s familieleven en de complexiteit van het moderne ouderschap thema’s. Ook komen haar kwaliteiten van spoken-word performer en  verhalenverteller goed van pas, want enkele van de tracks zijn gesproken. Maar gelukkig horen we toch vaker de prachtige stem van Karine met haar heerlijke Schotse accent. Het is te hopen dat de tussenpose naar een volgend album niet zo lang is, want A Pocket of Wind Resistance smaakt naar meer.
Theo Volk
Releasedatum: 17 november 2017 Hudson Records




Gun Outfit - Out of Range


“Drawing from mythologies both classical and postmodern, Out of Range builds a world in which Brueghel the Elder, St. Augustine, and the ancient goddess Cybele ride with John Ford, Samuel Beckett, and Wallace Stevens on a Orphic-Gnostic suicide drive towards the hallucinatory vanishing points of the Southwestern desert, debating the denouement of the decaying American dream.” is te lezen op de sticker die geplakt zit op de hoes van het vijfde album van Gun Outfit. Tegenwoordig heeft deze groep hun basis in downtown Los Angeles, voorheen leefden ze echter dichtbij het grote Olympic National Park in Washington en verbrachten er veel tijd door. Vandaar dat de natuur een grote inspiratiebron vormt. “I guess the reason it's such a big influence is that immensity and insignificance of the individual and our problems. It puts everything in context- it is the context.”, aldus zangeres Carrie Keith. Hun muziek is in de loop der jaren in een wat rustig vaarwater gekomen, Out of Range is hun meest gepolijste werkstuk tot nu toe en dat bevalt mij in ieder geval erg goed. Natuurlijk bepalen ook nu weer over het algemeen gitaren en eigen door Henry Barnes gemaakte instrumenten de songs. Dat we te maken hebben met eloquente artiesten blijkt al uit opener Ontological Intercourse met verwijzingen naar Orpheus. Soms zijn de verwijzingen naar literatuur en kunst heel subtiel, zoals in Landscape Painter, getuige de regel :
“What can you do with cobalt blue, Spilling out the sky?” 
Pas aan het eind, in de laatste strofe, blijkt dat deze regel verwijst naar de luchten in de schilderijen van Pieter Breughel de Oude : 
“I am just a genre painter,
In the plain air of a dream,
Brueghel is my cynosure,
May my brush be never clean”.
Overigens een fraaie song vooral door de samenzang. Strange Insistence behoort tot de meest aanstekelijke songs. Het intro Slow Realization is fraai, opvallend in deze song is het gebruik van de Springocaster lapslide. Echter het door Carrie gezongen Background Deal is door de schurende elektrische gitaar mijn favoriete track. De hoesfoto is trouwens in de jaren zeventig gemaakt door de opa van zanger Dylan Sharp. Het album heeft een aantal luisterbeurten nodig om onder de huid te kruipen, dus geduld is in deze een schone zaak. In februari zullen ze een drietal concerten geven in Nederland en België.    
Theo Volk
Releasedatum: 10 november 2017 Paradise of Bachelors
Gun Outfit live:
13-02 GENT (B) : De Nest
14-02 UTRECHT : Café Stathe

15-02 AMSTERDAM : OT301






Steph Cameron - Daybreak Over Jackson Street


Haar debuutalbum Sad-Eyed Lonesome Lady leerde ik eind 2014 kennen dankzij het populaire muziekblog Krenten uit de pop. Erwin Zijleman kwam het album zelf weer op het spoor dankzij Pop Matters, die het koos tot Canadees album van het jaar. Op Sad-Eyed Lonesome Lady hoor je  invloeden van de folkmuziek van Greenwich Village rond 1963. Net als Bob Dylan in die tijd bespeelt Cameron ook heel af en toe de mondharmonica. Haar tweede schijf Daybreak Over Jackson Street werd wederom in Revolution Recording in Toronto opgenomen en opnieuw was Joe Dunphy producer van dienst. Slechts met gebruikmaking van zang, akoestische gitaar en in twee nummers een mondharmonica weet ze andermaal ruimschoots te overtuigen. In de opener en titelsong Daybreak Over Jackson Street weet ze direct je volledige aandacht te trekken. Op fraaie wijze schets ze het ontwaken van een straat ’s morgenvroeg. Ze is een uitstekende verhalenverteller. Een aantal liedjes gaan over de liefde, maar er is ook een liedje met een boodschap te vinden zoals afsluiter Peace Is Hard to Find. Ook haar gitaarspel is bovengemiddeld goed. Liefhebbers die, net als ik haar debuutalbum omarmden, weten volgens mij nu genoeg.
Theo Volk
Releasedatum: 10 november 2017 At the Helm Records



Ralph de Jongh - Slow Turtle Sundance


Begin dit jaar bracht Ralph de Jongh het fraaie drieluik Dancing on a Volcano, 20 Years of Burst out Explosions uit. Hij ziet zichzelf namelijk als een creatieve vulkaan, die regelmatig uitbarst door middel van nieuwe releases. Geheel onverwachts komt er voor mij in december een nieuwe eruptie van maar liefst drie releases. Het fraaie dubbelalbum Breath of Live besprak ik al. Verder verschijnt het meer dan twee uur durende dubbele live-album Live en als klap op de vuurpijl ook nog eens Slow Turtle Sundance met zestien spiksplinternieuwe songs. Totaal goed voor iets meer dan vijf uur luisterplezier. Maar laat je dat zeker niet afschrikken, want Ralph zit in een geweldig creatieve periode, waarin alles wat hij opneemt in goud lijkt te veranderen. Uiteraard met behulp van zijn geweldige medemuzikanten : Arie Verhaar(drums , backing), Arend Bouwmeester (saxen, backing en percussie), Joost Verbraak (trompet, trombone, percussie en backing), Maarten Ouweneel (gitaar), Rogier Hemmes (basgitaar, backing) Judith Renkema (bas), aanstaande echtgenote Moon Anderson (backing) en Ewa Pepper (viool). All One, opener van Slow Turtle Sundance liet me direct opveren. De gitaarpartijen, allen ingespeeld door Ralph zelf, zijn zeer inventief. Het is duidelijk dat Ralph nieuwe wegen blijft ontginnen. Ook van het titelnummer en Right Here, Right Now speelde hij alle gitaarpartijen in. Aanstekelijk en stilzitten is onmogelijk bij Crazy Boy Wants to Sing the Blues. In Whole Lotta Courage herleven de gloriedagen van de rock in de jaren vijftig en zestig. Heerlijk rustpunt vormt het relaxte, akoestische Sail Your Ships met een fluitende Ralph.  Niet alleen ik krijg kippenvel van het ingetogen Girl, ook Ralph kreeg het zelf toen hij het de eerste keer terug hoorde. Twee prachtig verweven akoestische gitaren, waarbij zich later op fraaie wijze de elektrische gitaar aansluit. Tot mijn grote favorieten behoort ondanks de eenvoudige opbouw,  het korte Angels Weeping. Heartache Man is voor mij een heerlijke kruising van Highway Man en Sympathy for the Devil. Vermeldenswaard is ook Sweet Operator met lekkere koortjes en blazers. Niet alle partijen werden tegelijkertijd ingespeeld, zo speelde meestergitaar Maarten Ouweneel  zijn partijen in, in zijn eigen thuisstudio. Afsluiter vormt Merry Christmas, een kerstliedje maar dan gelukkig niet van het oubollige soort. Ralph komt superlatieven te kort om zijn collega’s te roemen. Waarom dat is, kun je ook terughoren op het dubbele livealbum, waarop een staalkaart te vinden is van recent repertoire. De drie releases worden zoals gebruikelijk in eigen beheer uitgegeven en zijn reeds te bestellen via zijn e-mailadres  dejonghralph@yahoo.com . Degenen die de drie releases tegelijkertijd aanschaffen hoeven tijdelijk geen verzendkosten te betalen. En nu maar afwachten wanneer de volgende eruptie plaats zal vinden, zal vast niet zo heel lang gaan duren. Ralph wordt niet voor niets een van de hardst werkende muzikanten van Nederland genoemd. 
Theo Volk
Releasedatum: 8 december 2017 Eigen Beheer
CD-presentatieshows:
8-12 ROOSENDAAL: Hotel Tongerlo
9-12 AMSTERDAM: Club Dauphine
16-12 BORGER: VANSLAG

Ralph de Jongh & Ewa Pepper - Breath of Live


Dit duo leerde elkaar pas zo’n twee jaar geleden kennen. Op Lonesome Man / Ocean of Love waren ze voor het eerst samen te horen, onder anderen in het fraaie Rye. Je hoorde toen al direct dat ze samen een bijzondere combinatie vormen. Beiden zijn rasmuzikanten, die geheel op gevoel hun muzikale koers uitstippelen. Ewa Pepper is geboren in Polen en daar bij de burgerlijke stand bekend als Ewa Górzyńska. Een veelzijdig en veelgevraagd violiste, woonachtig in onze hoofdstad. Op het dubbelabum Breath of Live, goed voor zo’n twee uur muziek, blijkt dat de chemie tussen hun beiden gegroeid is. De titel lijkt me goed gekozen, het gebrachte repertoire laat zich eenvoudig vertalen naar het podium.  Sterker nog, zal daar niet wezenlijk anders klinken, getuige de livevideo van Spinning Round, die sinds enige dagen op Youtube te vinden is.  Het is ook een goede graadmeter van wat men ongeveer van het album verwachten mag. De liedjes weten mij diep te raken, zoals bijvoorbeeld Kneel to Your True Self. Het roept bij mij herinneringen op aan de jonge Van Morrison ten tijde van Astral Weeks. Ewa kan zich enorm goed inleven in de songs van Ralph en weet ze vaak met haar emotionele spel te verrijken. Maar haar spel kan ter variatie ook inventief zijn, zoals haar heerlijke opzwepende spel in het bluesy Be, wat als werktitel Rising Rough had. Sommige songs werden al eerder opgenomen zoals Love Is Not a Friend, maar door het gebruik  van de viool krijgt het een totaal ander karakter. Hetzelfde geldt voor andere eerder verschenen nummers, waaronder Harry. Harry Muskee zou ongetwijfeld deze versie ook mooi gevonden hebben. Breath of Live kun je volgens mij het beste zeer aandachtig alleen beluisteren, zodat alle finesses van deze emotionele ontdekkingstocht volledig tot je door kunnen dringen. Breath of Live wordt zoals gewoonlijk door Ralph in eigen beheer uitgebracht en is eventueel reeds bij hem voor 20 euro (exclusief verzendkosten) via e-mail te bestellen :  dejonghralph@yahoo.com  De eerste releaseshow wordt uiteraard gehouden in zijn geboortestad Roosendaal. Voor wie het intussen nog niet duidelijk mocht zijn, geen ander album wist me dit jaar emotioneel zo diep te raken.
Theo Volk
Releasedatum: 8 december 2017 Eigen Beheer
CD-presentatieshows:
8-12 ROOSENDAAL: Hotel Tongerlo
9-12 AMSTERDAM: Club Dauphine
16-12 BORGER: VANSLAG

Åge Sten Nilsen – Smooth Seas (Don’t Make Good Sailors)


De ervaren Noorse rockzanger en tv-personality Åge Sten Nilsen was aan een nieuwe uitdaging toe. Met zijn in eigen land erg bekende rockbands Wig Wam en Ammunition schotelt hij de toehoorders met zijn rauwe stem behoorlijke stevige kost voor. Ook vergaarde hij grote populariteit met zijn concerten waarbij hij Queen-covers vertolkte, die optredens werden door zo’n half miljoen bezoekers bezocht. Bekend zijn heeft zo zijn voordelen, want hij kreeg van platenlabel Grappa volledige artistieke vrijheid. Smooth Seas (Don’t Make Good Sailors) zal voor veel van zijn fans als een grote verrassing komen. Het betreft namelijk een volledig akoestisch popalbum met invloeden uit het folk-, maar meer nog country- en rockgenre. Nilsen kon gelukkig, net als op zijn eerste soloalbum, weer een beroep doen op producer, arrangeur, geluidstechnicus, mixer en bovenal snarenwonder Freddy Holm. Holm neemt veel van de gebruikte instrumenten voor zijn rekening. Alleen bas, drums en af en toe de piano worden door anderen bespeeld.  Alle erg persoonlijke en melancholische liedjes werden door Nilsen zelf geschreven. In Pipe Dreams en Where the Good Times Grow treden vooral strijkers op de voorgrond. In de meeste van de andere songs is een opvallende rol voor de lapsteel weggelegd. Nilsen is een uitstekend songsmid, vooral Trumpets and Trampolines en Living Miracle zijn prettige oorwurmen. Met Linda Kvam zingt hij een duet in Mediterranean Sky, waarbij opvalt hoe goed hun stemmen samen matchen. Lest best, de laatste twee songs bevallen me het meest, vooral  Wild Card met de nodige country invloeden. Bij het album zit een fraai verzorgd tekstboekje. Het zou me niet verbazen, als Nilsen middels dit album er de nodige fans bij zal krijgen.
Theo Volk
Releasedatum: 10 november 2017 Grappa/PIAS

Lankum - Between the Earth and Sky


De groep begon aanvankelijk in de eerste jaren van het nieuwe decennium als een duo, bestaande uit de Dublinse broers Ian en Daragh Lynch. In die beginjaren maakte ze een soort experimentele, psychedelische folk-punk. Later schoof men meer op richting de traditionele folk. Hun eerste album Cold Old Fire werd in 2014 nog uitgebracht onder de naam Lynched. Dat album werd al bedolven onder lovende kritieken, maar bij de nieuwe schijf Between the Earth and Sky wordt geregeld de term briljant gebruikt. Folklegende  Martin Carthy noemde het album zelfs “the best thing since Planxty”. Waarschijnlijk rekent hij dan The Gloaming niet als Ierse groep. Maar het moge duidelijk zijn dat het enthousiasme groot is en volgens mij terecht. Hun muziek wordt beïnvloed door Planxty, maar natuurlijk ook door stadsgenoten The Dubliners en de Britse Watersons. Je zou ze kunnen zien als de Ierse tegenhangers van het Londense Stick in the Wheel. Deze groep heeft ook een punk verleden en gaan ook met een frisse kijk de traditionele folk te lijf. Het viertal begeleidt hun vierstemmige zang op doedelzak, concertina, accordeon, viool en gitaar. Het is een donker album. Dank zij onder anderen een optreden bij Jools Holland groeit hun populariteit gestaag en die zal ongetwijfeld door deze release nog verder groeien. Between the Earth and Sky is een van de belangrijkste folkreleases van 2017. 
Theo Volk
Releasedatum: 27 oktober Rough Trade




François Puyalto - Le Nom des Animaux


Het is een zeer ervaren muzikant, de in 1974 in Parijs geboren zanger en bassist François Puyalto. Medeoprichter van de groep Taranta-babu! (2001-2012). Sinds 2009 begeleidt hij Emily Loizeau op tournees. Bovendien staat hij haar bij met het arrangeren van haar songs. Daarnaast werkte hij nog samen met talloze andere artiesten. De vreemde hoes van zijn nieuwe album Le Nom des Animaux zette mij volledig op het verkeerde been, ik dacht namelijk dat het om een cd voor kinderen handelde. Het betreft echter een album vol chansons. Soms zelfs geïnspireerd door literatuur. Het romandebuut van Louis-Ferdinand Céline uit 1932, Reis naar het einde van de nacht, stond model voor het liedje Molly. Puyalto schreef alle liedjes zelf en je hoort regelmatig dat hij als bassist meer oog heeft voor de ritmesectie dan de gemiddelde componist. Af en toe kunnen de liedjes ook een beetje schuren zoals in het titelnummer. Enige eigenzinnigheid is hem niet vreemd. Zijn stem is perfect geschikt voor het gekozen genre, zoals de Fransen dat zo mooi Chanson libre noemen. Le Nom des Animaux is volgens mij een aanrader voor onder andere de liefhebbers van Serge Gainsbourg en Benjamin Biolay.     
Theo Volk 
Releasedatum: 10 november 2017 Le Furieux


Anna Mitchell - Anna Mitchell


In 2015 behoorde het debuutalbum Down to the Bone van de Ierse singer-songwriter Anna Mitchell voor mij tot de fraaiste albums van dat jaar. Niet alleen door de prachtige liedjes waarin de nodige americana-invloeden doorklinken, maar misschien nog meer door haar warme, uit duizenden herkenbare melancholische stem. Een stem die me diep wist te raken. Het album bleef niet onopgemerkt en ook Simone Felice was onder de indruk ervan en vroeg Anna om hem te begeleiden op zijn Amerikaanse tournee. Ervaring ervoor deed ze al op bij Mick Flannery, ooit een grote inspiratiebron voor haar om een muziekcarrière te beginnen. Overigens zijn beiden opgegroeid in het kleine plaatsje Blarney. Bij de opener van haar tweede album Anna Mitchell, All These Things, zat ik direct op het puntje van mijn stoel. Vooral de inventieve percussie en heerlijke koortjes trokken mijn aandacht. Naast haar melancholische stem natuurlijk. Anna schrijft alle liedjes, maar de inbreng van haar begeleiders is gegroeid. Duidelijke rockinvloeden kenmerken het ijzersterke It Pours, met belangrijke bijdrages van nieuwkomers Alan Comerford (gitaren) en Rory McCarthy (orgel). Radio Waves had eventueel ook op het debuut kunnen staan, hier zijn meer countryinvloeden te horen. Voor het eerst zijn in het fraaie Never Learn, licht Ierse invloeden waarneembaar (viool). Goed in het gehoor liggend is Get Out, wat mede door de felle zang van Anna zeer overtuigend gebracht wordt. Reeds bekend was Dog Track, het was de voorbode dat de band hier en daar uit een steviger vaatje ging tappen. Het epische en ingenieus opgebouwde Better Life is wat mij betreft één van de hoogtepunten. Alle songs werden dus ook deze keer weer geschreven door Anna op de cover Lovin’s for Fools (met opnieuw lichte Ierse invloeden) van Sarah Siskind na. Zeer memorabel is het refrein van Slice of the Pie, wat om de haverklap bij mij opborrelt. Op overtuigende wijze wordt afgesloten met Come Home. Een aantal van de songs werden geschreven tijdens haar tour door Amerika. Het artwork van het klaphoesje is eigenzinnig en bijzonder fraai. Countryinvloeden overheersen nog, maar men is duidelijk bezig nieuwe wegen te ontginnen, wat de variatie ten goede komt. Op dit moment toert Anna met haar band door Duitsland, ze zou echter gisteren absoluut niet misstaan hebben op TakeRoot. Maar niet getreurd, aanstaande vrijdag zal ze met haar band te zien zijn in de Spiegeltent in Gouda om dit overtuigende album te komen presenteren.   
Theo Volk
Releasedatum: 10 november 2017 Tonetoaster Records



Angel Olsen - Phases


De populaire Amerikaanse singer-songwriter uit St. Louis behoeft natuurlijk geen verdere introductie. Haar songschrijvers- en zangcapaciteiten worden door velen geroemd. Het is altijd weer afwachten bij een nieuwe release, waarmee ze op de proppen komt. Op haar laatste album My Woman werd regelmatig, met name door de gitaren, stevig uitgepakt. Het nieuwe album is een samenraapsel van een twaalftal oude nummers, covers, B-sides en nieuwe liedjes. Dat klinkt minder interessant dan het album in werkelijkheid is. Opener Fly on Your Wall zal menigeen kennen van de Bandcamp compilatie Our First 100 Days, dat gezien kan worden als een protest van een groot aantal artiesten tegen president Trump. Een overgebleven track van de My Woman-sessies is Special, een wat afwijkend nummer tussen de rest van de songs. Zeker geen leftover, spannende zang en vier akkoorden op een gitaar leveren hier een prachtsong op. Het roept trouwens door de gitaar bij mij herinneringen op aan de Velvet Underground. Toch gaat mijn voorkeur uit naar haar klein gehouden songs als Sans, waarin ook weinig vocale acrobatiek gebruikt wordt. Gelukkig zijn er daar genoeg van te vinden. Het meest lo fi klinkt de Springsteen cover Tougher Than the Rest. Het lijkt wel of het nummer in een badkamer is opgenomen. In het wat stevigere Sweet Dreams goochelt ze met stembuigingen, wat mij persoonlijk enigszins stoort. Wel knap gedaan overigens. Wel is tekstueel gezien het glas vaak halfleeg bij Olsen, zoals in het treurige liefdesliedje For You. Phases is een soort muzikale ratatouille, maar dan wel een heel lekkere variant ervan. 
Theo Volk      
Releasedatum: 10 november 2017 Jagjaguwar




Findlay Napier - Glasgow


In eigen land is Findlay Napier allang een gerespecteerd singer-songwriter, buiten het Verenigd Koninkrijk wil het nog niet zo vlotten. Zijn solodebuut Very Interested Persons werd al bedolven onder lovende kritieken, hetzelfde gebeurde ook al de afgelopen weken met zijn nieuwe album Glasgow. Folkradio UK noemde hem terecht “One of the finest songwriters and storytellers of the contemporary Scottish folk scene”. De opvallende hoesfoto is van  Pulitzer Prize winnende fotograaf Raymond Depardon, genomen in Glasgow. Alle songs hebben betrekking op deze stad en worden tussendoor verbonden door toepasselijke straatgeluiden. Zo begint het album met het luiden van kerkklokken, omdat opener Young Goths in the Necropolis zich afspeelt op een kerkhof. Producer Boo Hewerdine, zelf een begenadigd singer-songwriter, heeft gekozen voor een zeer sobere benadering. Hierdoor wordt de indringende voordracht van Findlay nog eens versterkt. Er is gekozen voor het gebruik van slechts twee gitaren, piano (in slechts één nummer) en achtergrondzang (in enkele nummers). Ook was het Hewerdines idee om te kiezen voor ongeveer de helft aan covers, een keuze die wonderwel goed heeft uitgepakt. Fraaie covers onder anderen van A Walk Across the Rooftops van The Blue Nile, Glasgow van Julia Doogan en Cold Liver Oil and the Orange Juice, wat bekend werd door Hamish Imlach. Het is een hilarische bewerking van de gospel klassieker Virgin Mary Had a Little Baby. Vooral laatstgenoemde nummer wordt sterk gebracht. Van de zelf gecomponeerde liedjes schreef hij er drie samen met Hewerdine, die zeker zo mooi zijn als de covers. Een groot voordeel van de sobere werkwijze is dat dit repertoire zich gemakkelijk laat vertalen naar het podium. Het wordt hoog tijd dat deze geweldige performer op de Nederlandse podia te zien zal zijn. Een fan omschreef trouwens op de Facebookpagina van Findlay kort en bondig het album: “It's like Findlay is taking you on a city tour through space and time”. Hier zou ik in plat Nederlands aan toe willen voegen, maar dan wel een verrekt mooie.   
Theo Volk
Releasedatum: 13 oktober 2017 Cheerygroove



Eriksson & Delcroix & Sun*Sun*Sun Orchestra - Magic Marker Love


De afgelopen jaren is de populariteit van het muzikale echtpaar Nathalie Delcroix en Bjorn Eriksson gestaag gegroeid. Debet daaraan waren de albums For Ever en Heart Out of Its Mind. Avontuurlijke countryalbums, ver verwijderd van de hedendaagse mainstream country acts uit Nashville. Eigenzinnig vaart dit duo met succes haar eigen koers. Een aantal van de arrangementen op Heart Out of Its Mind werden verzorgd door Tim Vandenbergh van Sun*Sun*Sun Orchestra. Bij de cd-presentatie van dat album in de Antwerpse Roma werden Nathalie en Bjorn door dit strijkensemble begeleid. De reacties van het publiek waren zeer enthousiast en was aanleiding voor hun samenwerking op Magic Marker Love. De titelsong is een fraai eerbetoon aan een goede vriend van het duo, Lenn Dauphin. Dauphin overleed net als folklegende Sandy Denny na een ongelukkige val. Magic Marker was de bijnaam die Bjorn zijn vriend ooit gaf. Dauphin was naast een geweldig muzikant ook fotograaf en graficus. Naast rouw vormt ook het geloof soms een thema op het album. Muzikaal gezien geeft het vijfkoppig strijkensemble een heel nieuwe dimensie aan de muziek van het duo. Net als op voorgaande twee albums grossiert het duo wederom in eigenzinnige en spannende arrangementen. Bovendien ontginnen ze samen met het Sun*Sun*Sun Orchestra nieuwe wegen, die gelukkig volgend jaar een vervolg zal krijgen. Voor mij is deze combinatie de meest interessante act die in dit genre te vinden is.   
Theo Volk
Releasedatum: 10 november 2017 V2