Cedric Burnside - Benton County Relic


Een paar dagen terug werd Cedric Burnside, de zoon van drummer Calvin Jackson en kleinzoon van de legendarische R.L. Burnside, veertig. Op muzikaal vlak stapte hij op jonge leeftijd in de voetsporen van zijn vader en werd drummer. Hij speelde in zijn tienerjaren al samen met mensen als Junior Kimbrough, T-Model Ford en Paul “Wine” Jones. Het succes is hem overigens niet komen aanwaaien, bovendien groeide hij op in povere omstandigheden, zoals blijkt uit de eerste single van zijn nieuwe album Benton County Relic, We Made it. Zijn familie beschikte niet over stromend water, laat staan over radio en tv. Regels als "I come from nothin'/I done been lower than low/I keep my head straight/No matter how low I go", waren dus harde werkelijkheid. De laatste jaren heeft de bescheiden Burnside weinig te klagen, hij kreeg in 2015 een Grammy nominatie voor Descendants of Hill Country met zijn Cedric Burnside Project. Tegenwoordig speelt hij elektrisch en akoestisch gitaar en laat hij het drumwerk over aan collega Brian Jay (tevens slide gitarist). De twee namen Benton Conty Relic is slechts twee dagen tijd op in de studio van Jay. Burnside probeert met zijn liedjes de ruige, ritmische Mississippi Hill Country Blues onder de aandacht te brengen van jongere generaties, die opgegroeid zijn met bands als The White Stripes en The Black Keys. Twee bands, die in een vergelijkbare opstelling spelen. Het zoeken naar vernieuwing heeft hij duidelijk meegekregen van zijn opa, die daar ook altijd naar op zoek was. Niet zo vreemd, dat Burnside regelmatig met vernieuwers als The Jon Spencer Blues Explosion en North Mississippi Allstars samenwerkt. Laatstgenoemde groep houdt trouwens op hun laatste twee fantastische albums regelmatig het muzikale erfgoed van R.L. Burnside in ere. Op Benton County Relic weet Burnside met krachtige, puntige songs zeer te snel te overtuigen. Hopelijk hoeft hij niet zo lang te wachten totdat hij bij het grote publiek dezelfde erkenning krijgt als zijn opa.
Theo Volk
Releasedatum: 14 september 2018 Single Lock

broeder Dieleman - Komma


Komma is opgedragen aan de vorig jaar op hoge leeftijd overleden pastoor/beeldhouwer Omer Gielliet. Op het vorige volwaardige album van Toon (voorheen Tonnie) Dieleman, Uut de Bron, vormde Gielliet ook al een belangrijke inspiratiebron. De titel Komma zou volgens Dieleman ontleend zijn aan het feit, dat Gielliet een komma als handtekening gebruikte. Of dit waar is durf ik niet met zekerheid te zeggen, omdat Dieleman in zijn toelichting bij het album in het Zeeuws schrijft, dat “ik ben ook nie in de eersten gebosten”. In zijn verhalen lopen dus waarheid en fictie door elkaar. Verhalen, die hij vond en zelf verzon, tijdens zijn tweeënhalf jaar durende zwerftochten rond de kreken van het Land van Axel. Zo zou het verhaal van Jane Pape , opgetekend zijn door Johan de Vries, die op zijn brommer het platteland in de barre winter van 1963 afstroopte op zoek naar verhalen. Ook het verhaal over Dr. Hartman uit Zaamslag, iemand bekend met zwarte kunsten,  zou dankzij hem bewaard gebleven zijn. Daarnaast ook verhalen over zijn voorouders, maar ook herinneringen uit zijn jeugd, opgediept uit zijn eigen geheugen. Uiteraard spelen thema’s als geloof en natuur weer een belangrijk onderdeel in zijn muziek. Tijdens zijn omzwervingen maakte Toon een hoop prachtige foto’s, die opgenomen zijn in het bijzonder fraai vormgegeven boekje met harde kaft (cd-versie, lp-versie is het boek groter). Daarnaast maakte hij de nodige veldopnames. Komma bestaat uit twee cd’s, op de tweede staan, ’t Gat van Pinten deel I en II. Twee lange nummers, die in het verlengde liggen van Uut de Bron. Deze twee nummers vragen meer aandachtig luisteren, dan het repertoire op de eerste cd, wat meer “gewone” songs zijn.  Hij werkt samen met een aantal muzikanten, waarvan ik vooral de bijdragen van saxofonist, klarinettist René Everts, drummer Leo Fabriek en Janine van Osta op shrutibox de nummers iets extra’s, regelmatig iets onheilspellends geven. Uiteraard ontbreekt Pim van de Werken niet, die ook de mix verzorgde. Voor de master werd zorg gedragen door bassist Adam Casey. Toon Dieleman is een eigenzinnig, uniek en authentiek kunstenaar, die volledig zijn eigen weg gaat en dat vooral moet blijven doen, want hij levert met Komma wederom een prachtplaat af.  
Theo Volk
Releasedatum: 7 september 2018 Snowstar Records

Verbraak| Van Bijnen - Endless Road


In april verscheen het bijzonder fraaie album Op de Terugweg van Nergens van André van den Boogaart en De Tornado’s. Tot die geweldige begeleidingsband behoren ook Joost Verbraak en Jan van Bijnen, twee door de wol geverfde muzikanten. Er is een grappige parallel tussen het lied Kruisweg-Erotiek van van den Boogaart en de sfeervolle opener In This Bordertown op het tweede album Endless Road van het duo. Beide songs hebben betrekking op het bij fietsers erg populaire, Belgische grensplaatsje Meersel-Dreef (gelegen onder Breda). Ze schreven en arrangeerden In This Bordertown samen. Wat me vooral opvalt is de interessante inkleuring van de songs door deze multi-instrumentalisten, zoals in het zeer aanstekelijke So He Grabbed His Bags, de onweerstaanbare sousafoon is echt een vondst. Een nummer trouwens met de nodige bluegrass-elementen. In hun liedjes is vooral de invloed van New Orléans en van Tom Waits te horen. Een fraaie ode is gericht aan Levon Helm in Levon, de drummer van The Band, ook een grote inspiratiebron van de heren. Het bijzonder fraaie titelnummer is instrumentaal met gevoelig trompetspel van Joost. Hij schreef het en het is een loftuiting voor de bekende filmcomponisten Nina Rota en Ennio Morricone. Voor een afwisselende en dansbare noot zorgt Victoria, een liedje over hoop en vertrouwen. No is een eerbetoon aan een andere held van het duo, Johnny Cash. Maar het kan ook gezien worden als een liedje over een onvermurwbaar persoon, want bijna iedere regel begint met no. Live spelen ze trouwens graag de Cash klassieker Ring of Fire, geschreven overigens door diens vrouw June en Merle Kilgore. De invloed van Tom Waits hoor je goed terug in Stringhorn. De New Orléans invloeden hoor je het duidelijkst in het vrolijke One Hand in My Pocket. Bluesy is het feelgoodnummer Dress Up Marcelia over een meisje wat maar eens aan de slag moet. Een nummer overigens wat naar veel meer smaakt.  In afsluiter Hands in Mine overheerst melancholie en weemoed en wat past daar beter bij dan een Chet Baker-achtige trompetsolo en zang? Endless Road is een verrassend en afwisselend album vol interessant ingekleurde liedjes.
Theo Volk
Releasedatum: 9 juli 2018 CRS

Sary & Ayad Khalife - Soobia


Ayad (piano) en Sary (cello) groeiden op in een welgestelde familie in Libanon. Beiden begonnen reeds op hun vijfde met piano spelen, Sary startte daarnaast op zijn zevende ook op cello. Tevens kregen beiden langdurige, klassieke training. Het debuutalbum Naseej van de twintigers verscheen in 2014. Op hun nieuwe album Soobia worden de broers begeleid door zes musici op bouzouki, bandir, riq, klarinet, drums, bas en synthesizers. Er is een geweldige interactie onderling in de negen lange composities (samen ruim een uur) , die een mix zijn van jazz, klassiek, Arabische muziek en een vleugje tango. De wonderschone, weemoedige muziek op dit album wist mij direct mee te voeren. Eric van Domburg Scipio wees in zijn recensie voor Popmagazine Heaven op het feit, dat je muzikaal niet zo onderlegd hoeft te zijn om te horen, dat dit een uniek album is. Die mening onderschrijf ik volkomen, topper in het genre!
Theo Volk
Releasedatum: 29 juni 2018 Nagam Records

Honey Hahs - Dear Someone, Happy Something


Geformeerd reeds in 2013 in Peckham, Zuid-Londen en vorig jaar tekenden ze voor Rough Trade, de zusjes Rowan (16), Robin (13) en Sylvie (11). Ze komen uit een muzikaal gezin, hun vader speelt gitaar en hun moeder zingt. Uncut Magazine plaatste al een interview met ze en besprak hun debuutalbum Dear Someone, Happy Something. Een quote uit hun bespreking was “Syd Barrett at his most fried”. Tijdens lange verplaatsingen in de auto luisteren ze echter graag naar The Beatles, Joni Mitchell, Bob Dylan, The Children of Sunshine en het Canadese duo Lennon en Maisy.  Mijn eerste associatie bij opener Forever was door de meerstemmige vocalen direct The Roches, ook driestemmig. Volgens mij zouden die op jeugdige leeftijd zo geklonken kunnen hebben. Verwacht geen liedjes over de speeltuin of over Barbie poppen, maar thema’s als dood, alcoholmisbruik (Beer Fear), de droevige film Bridge to Terabithia (River) tot aan Donald Trump (Stop Him). De liedjes worden gebracht met een aandoenlijk enthousiasme. Dat de meisjes talentvol zijn hoor je vooral terug in een song als Beer Fear, een liedje met een onderhuidse spanning. Meer dan waarschijnlijk naar een hoger plan getild dankzij producer Steve Mackey (Pulp). Misschien kan een uitspraak van Jarvis Cocker u aansporen te gaan luisteren : “Don't get too hung up on how old the people who made this record are: these songs speak to a spirit that is inside all of us - it's just that it sometimes gets buried by age.  It's nice to be reminded of this time-honoured truth: the Youth will save us!”   
Theo Volk
Releasedatum: 7 september 2018 Rough Trade / De Konkurrent

Candi Staton - Unstoppable


Ze loopt intussen al tegen de tachtig, de legendarische soulzangeres Candi Staton en is met Unstoppable toe aan haar dertigste album. Ze scoorde in haar meer dan vijftigjarige carrière een aantal hits, waaronder ook in het discotijdperk. Op Unstoppable horen we vooral moderne, funky, southern soul en blues, beïnvloed door de muziek uit Alabama, waar ze opgroeide. Opener Confidence zet direct de toon, funky blazers en een uitstekende ritmesectie gevormd door haar zoons bassist Marcel Williams en drummer Marcus Williams (Isaac Hayes, Pointer Sisters). Laatstgenoemde was tevens coproducer. Zes nummers schreef ze zelf of schreef eraan mee. Daarnaast covers van Patti Smith’s People Have the Power, Nick Lowe’s klassieker (What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love, and Understanding, Norma Jenkins’ I Fooled You (Didn’t I) en Tyrone Davis’ hit uit 1969 Can I Change My Mind. De voortreffelijke productie was in handen van Mark Nevers (Howe Gelb, Lambchop, Jason Isbell, Bonnie 'Prince' Billy). Op Unstoppable horen we een zeer geïnspireerde Staton, die aantoont dat ze nog lang niet versleten is.
Theo Volk
Releasedatum: 24 augustus 2018 Thirty Tigers/Beracah Records
Website: https://www.candi-staton.com/

Iron & Wine - Weed Garden



De zes songs op de nieuwe EP Weed Garden liggen duidelijk in het verlengde van het vorig jaar augustus verschenen Beast Epic. Sam Beam werkte op dat moment al aan de liedjes, echter kreeg ze niet op tijd klaar. Tijdens de herfsttoer vorig jaar vonden ze uiteindelijk hun definitieve versies, waaronder het onder fans populaire Waves of Galveston. Opener is het urgente What Hurts Worse, daarnaast ook een luchtige song als Last of Your Rock ‘n’ Roll Heroes en een persoonlijke afsluiter als Talking to Fog, waaraan de titel is ontleend. Laatstgenoemde song is een persoonlijke favoriet. Er is weinig nieuws onder de zon en dat is in het geval van Sam Beam een goed teken. Want zoals altijd zingt hij zijn liedjes op dezelfde rustgevende wijze. Overigens vind ik deze EP iets mooier dan Beast Epic.  
Theo Volk

Releasedatum: 31 augustus 2018 Sub Pop/ De Konkurrent
Website: http://ironandwine.com/

Stephen Simmons - Gall


Zijn naam deed in eerste instantie geen belletje bij me rinkelen, pas bij het lezen van de recensie van Johnny's Garden collega Rein van den Berg over zijn vorige album A World Without. Volgens Rein een typische folkrockplaat. Stephen wordt hierop ondersteund door een volledige band. Op Gall koos hij ervoor om alles alleen te doen, zang, gitaren, toetsen, mandoline en mondharmonica. Het album werd in alle rust thuis opgenomen. Niet bekend met voorgaand werk maakt Stephen direct indruk op mij vanaf opener en titelsong Gall. Het werd me meteen duidelijk, dat ik te maken heb met een uitstekende verhalenverteller. De songs op Gall zijn een mix wat oudere en nieuwe liedjes. Een sober luisteralbum, dat zich dan ook gemakkelijk laat vertalen naar het podium. Hopelijk komt hij weer snel naar Nederland, want zijn fraaie, warme stem is een lust voor het oor.     
Theo Volk
Releasedatum: 28 juli 2018 Locke Creek Records


Colleen Raney - Standing in Doorways


Vijf jaar geleden verraste de Amerikaanse zangeres met Ierse roots, Colleen Raney, met Here This Is Home. Het bevatte een combinatie van vooral Ierse en Schotse traditionals en wat meer hedendaagse composities. Voor een groot deel werd het geluid bepaald door de accordeon van Johnny B. Connolly, die compleet ontbreekt op Standing in Doorways. Het is niet de enige verandering ten opzichte van de voorganger, Colleen koos deze keer alleen voor hedendaagse composities. Een keuze, die bijzonder goed is uitgevallen. Meest verrassend vind ik het opteren voor Red Dirt Girl van Emmylou Harris, wat zeker zo mooi geworden is als het origineel. Het album opent met Sorrowlessfield van Karine en Steve Polwart, waarin op ingenieuze wijze Ierse invloeden zijn verweven. Zoals altijd zijn de arrangementen  smaakvol.  Bijzondere vermelding verdient haar vertolking van Fine Horseman van Lal Waterson, afkomstig van de folk cultklassieker Bright Phoebus. Het ademt een ietwat mysterieuze sfeer uit. Ze heeft trouwens een bijzonder goede neus voor het uitkiezen van mooi, maar minder bekend repertoire, zoals afsluiter en titelsong Standing in Doorways. Uiteraard ontbreken vaste waarden Hanz Araki en bassist Trevor Hutchinson niet. Laatstgenoemde verzorgde de voortreffelijke productie. Het Nederlandse tintje is de master, die gemaakt werd door Sander van der Heide (oa Sarah McQuaid).  Voor hem werd gekozen om het meer filmisch karakter van de muziek te accentueren. Standing in Doorways is net zo mooi als de voorganger, zij het dat het geluid én composities moderner zijn.
Theo Volk
Releasedatum: 24 augustus 2018 Little Sea Records

Judy Blank - Morning Sun



Vijf jaar terug maakte een deel van Nederland kennis met de uit Aalst afkomstige singer-songwriter Judy Blank via het tweede seizoen van de beste singer-songwriter van Nederland. In de finale moest ze het toen helaas afleggen tegen Michael Prins. Sindsdien heeft ze niet stilgezeten, in datzelfde jaar stond ze al op Northsea Jazz en een jaar later bracht ze haar debuutalbum When the Storm Hits uit. Optredens op grote podia volgden, zoals Lowlands en Pinkpop. Intussen heeft Judy grotendeels haar piano en keyboard ingeruild voor de gitaar. Inspiratie voor haar nieuwe album Morning Sun werd opgedaan tijdens recente reizen door voornamelijk de zuidelijke staten van Amerika, waar ze veel optrad in cafés en barretjes. Daarnaast trok ze ook naar Nashville, waar ze veel zong op open microfoon avonden. In Nashville werd uiteindelijk in de Southern Ground Studios haar album opgenomen onder leiding van producer Chris Taylor (Elle King, Miranda Lambert, The Wood Brothers). Haar poppy sound werd ingeruild voor zwoele americana. Judy is duidelijk gegroeid als zangeres en liedjesschrijver. Bovendien had ze het geluk te mogen samenwerken met klasbakken als gitarist  Ethan Ballinger en pedalsteelvirtuoos Smith Curry, bekend van albums van levende legendes als Willie Nelson, Dolly Parton en Lee Ann Womack. Beide heren tillen de persoonlijke liedjes naar nog grotere hoogtes. In maart werd Morning Sun reeds vooruitgesneld door de zeer aanstekelijke single Mary Jane, die werd uitgeroepen tot NPO Radio 2 TopSong. Het is het eerste voorproefje van het nieuwe album Morning Sun dat op 7 september verschijnt, gevolgd door TangledUp in You . Begin deze maand verscheen de single Tiger Eye Sun. De singles trokken ook de aandacht van Beth Hart, die haar vroeg haar voorprogramma tijdens haar concert in de Ziggodome te verzorgen. Daarnaast trad ze ook op in Voetbal Inside, waar muziekkenner Johan Derksen een gloedvol pleidooi hield voor haar nieuwe album. Terecht, want Morning Sun gaat absoluut tot de mooiste americana releases van 2018 behoren. Aanstaande vrijdag vangt haar clubtoer aan, de officiële releaseshow vindt plaats op 7 september in Moira, Utrecht.
Theo Volk

Releasedatum : 7 september 2018 Munich Records / V2 Records
Website : http://www.judyblank.com/

Judy Blank clubtoer:

17.08 | De Dromedaris, Enkhuizen
07.09 | Moira, Utrecht
12.10 | Bibelot, Dordrecht
17.10 | Merleyn, Nijmegen
18.10 | Metropool, Enschede
20.10 | Vorstin, Hilversum
25.10 | Melkweg, Amsterdam
26.10 | Neushoorn. Leeuwarden
28.10 | Flux, Zaanstad
01.11 | Fluor, Amersfoort
02.11 | Victorie, Alkmaar
03.11 | Tivoli De Helling, Utrecht
09.11 | Xinix, Nieuwendijk


Jesse Dayton - The Outsider


The Outsider kwam zo’n twee maanden geleden uit, maar buiten een vermelding op de Facebookpagina van Sounds Venlo, ben ik geen enkele recensie over dit uitstekende album tegengekomen. Eigenlijk wel vreemd, want voorganger The Revealer kon rekenen op lovende kritieken. Op zijn nieuwste worp komt een heerlijke mix voorbij van stevige rock, delta blues, gospel, folk, honky tonk en country. Wat het album vooral aantrekkelijk voor mij maakt, is de energie, dat er vaak van afspat, zoals opener May Have to Do It (Don't Have to Like It). Overigens het enige nummer, wat hij niet zelf schreef. Bovendien is de vocale voordracht weer dik in orde, naast het vaak puntige gitaarwerk. Het album werd snel, tussen het toeren door opgenomen, maar beïnvloedde absoluut niet het eindresultaat. Ondanks het feit dat zijn muziek niet wordt gedraaid op mainstream country radiostations mag Dayton rekenen op een nog steeds groter wordende schare fans. Ook in Nederland, begin volgend jaar is hij alweer terug voor een drietal concerten en zal dan ongetwijfeld het publiek een energieke show voorschotelen. Tot die tijd kunnen we ons te goed doen aan het korte, maar zeer krachtige The Outsider.
Theo Volk
Releasedatum : 8 juni 2018 Blue Élan Records
Jesse Dayton live:
01-02 HOORN: Huis Verloren
02-02 GRONINGEN: Oosterpoort
03-02 UTRECHT: TivoliVredenburg 

Curse of Lono - As I Fell


Frontman Felix Bechtolsheimer is een door de wol geverfde muzikant. In het vorige decennium was hij de spil van de uitstekende groep Hey Negrita, uiteraard met zo’n groepsnaam beïnvloed door The Rolling Stones, maar ook door Little Feat en evenzeer door Gram Parsons. De laatste paar jaar maakt hij nog meer furore met Curse of Lono. Eerste wapenfeit was de uitstekende ep Curse of Lono, waarop onder andere de invloed van The Doors doorklonk. Met hun debuutalbum Severed braken ze echt door. De pers was unaniem in hun oordeel. Opvolger As I Fell laat een in vele opzichten gegroeide band horen. Nog beter op elkaar ingespeeld, de solide basis wordt gevormd door de ritmesectie, drummer Neil Findlay en vooral bassiste Charis Anderson. Huidige invloeden in hun muziek zijn naast The Doors en The Velvet Underground, hedendaagse bands als The War on Drugs en Wilco. Toch hoor je voornamelijk een tamelijk uniek eigen geluid. Zoals op de vorige werkstukken schreef Bechtolsheimer alle liedjes. Niet altijd de meest vrolijke onderwerpen, een murder ballad komt voorbij, eentje over jaloezie en een paar over verlies van dierbaren. Erg trots is Bechtolsheimer op afsluiter Leuven. Het handelt niet alleen over zijn grootvader, die als halve Jood opgroeide in nazi Duitsland,  maar ook over de grote treinbotsing, die zijn grootvader overleefde in 1954 in Leuven, na het zien van de eerste voetbalinterland na de oorlog tussen Engeland en West-Duitsland. Het album is trouwens opgedragen aan zijn Belgische vrouw Amélie. Naast een paar ingetogen songs zijn het vooral catchy songs als Blackout Fever en Tell Me About Your Love, die hun groeiende populariteit verklaren. Met name in Duitsland en Nederland is dat het geval. Reeds voordat het album officieel uit is, is het reeds aan een nieuwe oplage toe. Mijns inziens terecht, het is wederom een prachtplaat met een nog betere productie dan de vorige.    
Theo Volk
Releasedatum: 17 augustus 2018 Submarine Cat Records

Olivia Chaney - Shelter


Om dicht bij zichzelf te kunnen komen, vertoefde Olivia Chaney ongeveer vijf weken in een gammel achttiende-eeuws huis ergens op de North York Moors. Dit familiebezit is verstoken van elektriciteit en een bad, voor moderne tijden behoorlijk Spartaanse omstandigheden. Overdag besteedde ze haar tijd aan nadenken tijdens lange wandelingen, om zich ’s avonds op het componeren te storten. Shelter is haar tweede solo album, haar debuut The Longest River werd zeer positief ontvangen. Hans Jansen van Johnny’s Garden noemde haar toen al één van de belangrijkste talenten van de Britse folk. Die constatering was én is volkomen terecht, Olivia beschikt niet alleen over een prachtige stem, maar schrijft bovendien uitstekende, verhalende liedjes. De liedjes op Shelter zijn nog een stuk persoonlijker en emotioneler geworden dan op  haar debuut. De inkleuring is erg sober, precies zoals ze het wilde hebben. Als producer koos ze Thomas Bartlett, omdat hij samenwerkte met een van haar favoriete artiesten, Sufjan Stevens. Bartlett maakt niet alleen deel uit van de supergroep The Gloaming, maar is daarnaast ook een gerespecteerd producer en geluidstechnicus (David Byrne, Sufjan Stevens, St.Vincent, The National, Florence Welch). Hoe uitgekiend zijn bijdragen op de producerstoel waren, wordt pas na veelvuldig luisteren duidelijk. Het album kruipt langzaam maar heel zeker onder de huid. Naast op Bartlett deed Olivia een beroep op de inventieve, klassiek getrainde violist Jordan Hunt (The Irrepressibles, The Hidden Cameras). De titelsong is trouwens met afstand, het mooiste liedje, wat ik dit jaar hoorde. De emotionele vertolking bezorgt me iedere keer kippenvel. Naast eigen werk, ook een opvallende cover van Long Time Gone, ooit bekend geworden door The Everly Brothers. De repeterende piano en viool zorgen hier voor een hypnotiserend effect. Het had overigens niet misstaan op Pieces of Africa van het Kronos Quartet. Op ingenieuze wijze wordt het refrein van de bekende Ierse traditional Molly Malone verwerkt in A Tree Grows in Brooklyn. Toepasselijk is de keuze voor O Solitude van de bekende, nog steeds erg geliefde, klassieke Barokcomponist Henry Purcell. Met Shelter levert Olivia Chaney een persoonlijk en indringend album af, wat weinig mensen onberoerd zal laten.    
Theo Volk
Releasedatum : 15 juni 2018 Nonesuch