Fabrizio Sciacca Quartet - Gettin’ It There

“Delightfully surprised…very crisp snare drum sound, and nice ride cymbal feel…great piano chord voicings and swing solos…very interesting sax solos…and a wonderful bassist.”, staat in het voorwoord te lezen van de vermaarde jazz bassist Ron Carter. Betere reclame kun je niet wensen, van de man, die te horen was op meer dan 2.200 albums en werkte met grote namen als Miles Davis, James Brown, Eric Dolphy en Wes Montgomery. De bescheiden, van oorsprong Italiaanse jazz bassist Fabrizio Sciacca had zijn mentor Carter in mei de ruwe opnames opgestuurd, zonder begeleidend schrijven en afzender. Sinds 2015 woont en werkt hij in New York City en werkt sindsdien met toenemend succes aan zijn naamsbekendheid. Naast hem bestaat zijn kwartet uit de uitstekende, pas vijfentwintigjarige in Venezuela geboren pianist Donald Vega. Op drums de zeer ervaren, zestigjarige Billy Drummond, die onder andere met Horace Silver en Sonny Rollins werkte. Het gezelschap wordt gecompleteerd door  tenorsaxofonist Jed Levy. Een aantal composities, die men vertolkt, speelden een belangrijke rol in de ontwikkeling van Sciacca. Een uitzondering vormt Lullaby in Central Park. Het werd speciaal voor hem gecomponeerd door pianist Andrea Domenici in driekwartsmaat. Ook schreef Sciacci zelf een compositie, For Sir Ron, een ode aan mentor Ron Carter, door wie hij werd beïnvloed en van wie hij veel leerde.  Gettin’ It Here bevat goed in het gehoor liggende, af en toe swingende jazz, die waarschijnlijk veel luisteraars zal gaan aanspreken.     

Theo Volk

Releasedatum: 1 september 2019 Eigen Beheer

Joan Shelley - Like the River Loves the Sea

Al geruime tijd keek ik reikhalzend uit naar Like the River Loves the Sea. Twee jaar terug maakte Joan op mij grote indruk met haar eponieme album Joan Shelley. Een eerste klas groei briljant, vakkundig geproduceerd door Jeff Tweedy, waarop ze akoestisch en elektrisch gespeelde liedjes combineert. Vorig jaar moesten we het doen met het fraaie tussendoortje Rivers and Vessels. Een ep gevuld met covers, waaronder Nick Drake’s Time Has Told Me. Onder de medewerkende zangers bevond zich Bonnie "Prince" Billy, die nu ook weer in twee nummers meezingt. Vaste krachten James Elkington (drums, bas, percussie, gitaren, piano, Wurlitzer, synthesizer en harmonium) en Nathan Salsburg (akoestische en elektrische gitaren) ontbreken uiteraard niet. Opgenomen werd op een niet alledaagse locatie, Reykjavik. Joan koos er bewust voor, ze wilde ervaren hoe het was om op te nemen, in wat ze een “otherworldly landscape” noemt. Veel lijkt me de omgeving het uiteindelijke resultaat niet beïnvloed te hebben. Het zijn weer prachtige, rustige, subtiel ingekleurde liedjes geworden, waar altijd de kers op de taart haar stem is. Sinds enkele jaren behoort Joan tot mijn favoriete zangeressen vanwege haar warme en prachtige timbre. In feite is er maar een zangeres wier stem ik mooier vind en dat is de betreurde Judee Sill. Wie haar vorige albums in de kast heeft staan, zal deze er waarschijnlijk weer aan toe gaan voegen.      

Theo Volk

Releasedatum: 30 augustus 2019 No Quarter

Website: http://www.joanshelley.net/

Justine Wahlin - A Pair of Dreamers

Onlangs schreef ik al een summier, enthousiast artikeltje op mijn blog over A Pair of Dreamers, met de bedoeling vandaag een wat uitgebreidere recensie op Johnny’s Garden te plaatsen. Helaas is deze website vanwege onderhoud nog steeds offline. Justine Wahlin is een goede vriendin van Melanie Horsnell, wie ik gisteren recenseerde. Beiden wonen in New South Wales. Justine is een geboren zangeres en verhalenverteller met Zweedse roots. De ingetogen opener Old Wool and Dirty Boots liet me direct naar het puntje van mijn stoel veren. Een fictief liedje geïnspireerd door een foto van een onbekende man. De titel is ontleend aan het oude liedje Spider John. Het is een gevarieerd album geworden met de nodige country en folkinvloeden, echt in een hokje is Justine niet te plaatsen. This Race is een wat steviger, uptemponummer met heerlijk mondharmonicaspel en excellent gitaarspel. Een autobiografisch liedje over een onbeantwoorde tienerliefde, het ging niet verder dan vriendschap, zoals ze helaas op harde wijze moest ondervinden. Het meest sobere nummer van de plaat is Falter, waarop Justine alleen met haar gitaar te horen is. Het is een ode aan de vriendschap en is opgedragen aan haar zus en een goede vriend, die haar door een zware periode in haar leven sleepte. Kippenvel bezorgt me Where Does Love Go?, vooral door het wonderschone cellospel van Karella Mitchel. Het werd geïnspireerd door een ontroerend vluchtelingenverhaal.  Ook Leaving Day gaat over vluchtelingen, maar dan gezien door de ogen van de smokkelaars, die er veel geld aan verdienen. Tot mijn favoriete liedjes reken ik zeker Down on Your Knees, vanwege de grote meezingbaarheidsfactor. Overigens een behoorlijk autobiografisch lied, over een verbroken liefdesrelatie, waarna het gelukkig mogelijk is toch vrienden te blijven. Twee jaar terug schreef ze in Zweden Night Owl een dag voordat ze terug zou vliegen naar Australië. Het viel haar op hoe verschillend de horizonten zijn bij het vallen van de avond. Bijzonder is het achterliggende verhaal van Lady Jean. Justine las een krantenartikel waarin een man een hartaanval simuleerde om uit de gevangenis ontsnappen. Zijn vriendin was niet in staat zijn handboeien open te krijgen en werden ze voor het laatst gezien bij een hotel, de rest van het verhaal verzon Justine zelf. Killer Whale is een liedje over verliefd worden, terwijl alle signalen eigenlijk aangeven het beter niet te doen.  Een van de fraaiste liedjes vind ik het ingetogen Willow. Een beschouwend liedje over een verbroken relatie, waarbij degenen die liegen en bedriegen altijd geluk in de liefde lijken te hebben. Maar Justine kiest toch liever voor de kant van degene met een zuiver geweten. Justine kreeg hulp van Karella Mitchel (cello), Michael Patterson (orgel op Fight), alle overige instrumenten, waaronder lead en slidegitaar en bas werden bespeeld door Paul Greene.  Greene produceerde het album ook. Overigens is Justine een onafhankelijk artieste, die ook andere muzikanten de mogelijkheid geeft op te treden tijdens haar eigen Red Dog Studio Sessions. A Pairs of Dreamers behoort tot mijn meest beluisterde albums in 2019 en zou zomaar eens aan het einde van het jaar mijn favoriete album kunnen worden. Hopelijk is het album binnenkort gewoon in Nederland verkrijgbaar.

   

Theo Volk

Officiële releasedatum: 29 augustus 2019 Eigen beheer

Website: https://www.justinewahlinmusic.com.au/

Andy Clark - I Love Joyce Morris

Liefde laat zich niet plannen. In 2013 raakte singer-songwriter Andy Clark verliefd op partner Rachel, net op het moment dat hij een contract had getekend om zeven maanden in Dubai te gaan werken. Gelukkig hield de prille liefde stand, met dank aan Skype. Tot dan had zijn leven weinig structuur, maar dat veranderde na terugkomst in Engeland. Hij werd vader van zijn oogappels Rory (4) en Phoebe (2), grappig genoeg net als mijn zus en ik precies een week na elkaar jarig. Ze staan afgebeeld op de vrolijke en vertederende hoes. Het ouderschap vormt af en toe een onderwerp in zijn liedjes. Zo worden zijn kinderen verwelkomd in opener en eerste single Welcome to the party. En Sunny Boy is een ingetogen ode aan zijn zoon met bijzonder fraai snaren- en toetsenwerk. Zijn eigen, kernachtige omschrijving van het album is :” I Love Joyce Morris serves as a time capsule, offering singer-songwriter fans of all ages to rewind ones own actions, goals, dreams and heartache. “. Uit onderling contact blijkt Andy een nogal eclectische muziekliefhebber te zijn. Af en toe klinken die invloeden door. Zo is Socks and Shoes duidelijk beïnvloed door de muziek van Electric Light Orchestra en door Beatleskoortjes. Het nummer wordt voorafgegaan door het aanstekelijke countrynummer Daddy Please, waarin de hamvraag wordt gesteld “Daddy daddy daddy please, help me daddy, tell me this. I want to know so much but the top of my list is, why is the world the way it is?”. 

Andy heeft een uitstekende neus voor goed in het gehoor liggende liedjes, dat bewijst bijvoorbeeld But for You wel. Een liedje wat over hemzelf gaat, maar eigenlijk een verkapt liefdesliedje is. Voor de uitgebreide inkleuring van de liedjes had hij de beschikking over vakkundige muzikanten als Sam Cummings (el. gitaar en bas), Alex Lacey (drums), Paul Hutchinson (synthesizers, percussie en achtergrondzang), Jack Chandler en Jack Davis (blazers), Alasdair Simpson (blazers, tuba en bas), Simon Brady (mandoline), Tom Johnston (staande bas en lap steel) en Scott Poley (pedal steel).  Drums op Welcome to the Party speelde de recent overleden Norman Cooke. De titel van het album is overigens een verwijzing naar Joyce Morris, een vrouw die in Andy’s woonplaats Eccleston de oude traditie van appels verbouwen in ere herstelde. Na haar dood een paar jaar geleden werd een appelsoort naar haar vernoemd. I Love Joyce Morris is overigens niet het debuut van Andy. Onder de naam Liam Brady bracht hij al het album LHO uit. Die artiestennaam werd ooit voor hem verzonnen door producer Chris Hughes (Tears For Fears, Paul McCartney, Robert Plant). Mijn inschatting is dat het gevarieerde I Love Joyce Morris een groot aantal muziekliefhebbers gaat aanspreken, zowel jong als oud. Voor mij behoort het in ieder geval tot mijn oogappels van dit jaar.

Theo Volk

Releasedatum: 30 augustus 2019 Greywood Records

Website: https://www.andyclark.org/

Melanie Horsnell - Trobairitz

Als je de hoes van Trobairitz bekijkt zou je kunnen denken, dat Trobairitz de naam van een mondain skioord in de Franse Alpen is. Het heeft echter betrekking op de geschiedenis van de Languedoc. Trobairitz waren in de twaalfde en dertiende eeuw Occitaanse vrouwelijke troubadours. Het woord troubadour is afgeleid van het Occitaanse woord trobar, dat vinden of bedenken betekent. Melanie Horsnell kan gezien worden als een moderne troubadour. Alhoewel ze Candelo in New South Wales in Australië als haar thuishaven beschouwt, vertoeft ze er maar weinig. Vooral in Europa treedt ze vaak op, meestal alleen bewapend met haar gitaar. Zo treffen we haar ook aan op haar nieuwste album. Ze gebruikte ook alleen de gitaar op het album Songs to Sing on a Saturday Night, waarop ze vooral covers vertolkte. Hieronder fraaie versies van Heart’s a Mess van Gotye en La Vie En Rose van Edith Piaf. Deze keer zijn van de dozijn nummers elf van eigen hand. Sometimes werd geschreven door Simon Cox en I Learned How To Love From Love schreef ze samen met Catherine Britt. Zeven nummers verschenen al op eerdere albums, maar werden in een nieuw jasje gestoken. Ondanks de zeer sobere inkleuring weet Melanie dankzij haar expressievolle zang constant de aandacht van de luisteraar vast te houden. Nog steeds krijg ik iedere keer kippenvel van het hartverscheurende If We Can’t Be Together. Altijd legt ze haar ziel en zaligheid in haar liedjes. Oorwurm Falling ontbreekt niet. Melanie koos een aantal liedjes welke ze tot haar beste uit haar oeuvre rekent. Het is een cliché, maar Melanie bewijst op Trobairitz dat less vaak more is. 

Theo Volk

Releasedatum: 19 augustus 2019 Good Stem Records/MGM

Website: https://www.melaniehorsnell.com/

Vitto Meirelles - Da Hora

Bij deze opnieuw tropische temperaturen hoort natuurlijk bijpassende muziek, zoals samba, bossa nova en reggae. Al die muzieksoorten worden op meesterlijke wijze gecombineerd op Da Hora van de in Frankrijk woonachtige Braziliaan Vitto Meirelles. Op zijn vorige, goed ontvangen album Vem Rei werkte hij samen met Gilberto Gil, een van zijn grote inspiratiebronnen. De bezetting van het nieuwe album liegt er wederom niet om. Net als op  de voorganger is de bekende bassist en cellist Vincent Ségal van de partij. Twee jaar geleden maakte hij nog samen met Piers Faccini het fraaie plaatje Songs of Times Lost. Het lijstje met medewerkende percussionisten en drummers is indrukwekkend, Domenico Lancellotti, Marivaldo Paim, Carlos Sales en Pedro Fonte. Verder kreeg hij hulp van singer-songwriter Matthieu Chedid, componist Jacques Morelenbaum, kora-speler Ballaké Sissoko en zanger Salif Keita. Uiteraard zingt Meirelles het overgrote deel van zijn liedjes in het sensuele Portugees. Twee keer maakt hij een uitstapje naar het Frans. Eerst in het op reggae geschoeide Le Cannibale. De tweede keer is een ode aan Charles Aznavour door een vertolking van diens klassieker  Tu T’aisse Aller. Hoe luchtig ook de muziek vaak mag klinken, Meirelles heeft wel iets te melden. Zo gaat bijvoorbeeld Homen Comum over corruptie en leugens. Maar ook muzikaal is het interessant, luister maar eens naar het inventieve, door  João Bosco beïnvloedde, gitaarspel in País Do BBB. Op Da Hora verpakt  Meirelles teksten die er toe doen in zwoele Braziliaanse en soms Jamaicaanse ritmes.

Theo Volk

Releasedatum: 13 september 2019 Cooking Vinyl

Website: http://www.vittomeirelles.com/

Tim Grimm - Heart Land Again

Tim Grimm, ik kan mij niet voorstellen dat hij nog een verder introductie nodig heeft. Twintig jaar geleden debuteerde hij met zijn album Heart Land en sindsdien bouwde hij aan een carrière als singer songwriter. Zijn leven als muzikant beperkte zich niet tot Indiana, waar hij woonachtig is, of Nederland. Verschillende albums verschenen over de jaren, en ook zijn optredens werden steevast uitstekend bezocht. Ik heb een paar mee mogen maken, en ondanks dat de stijl van zijn repertoire weinig week, bleef de man boeiend. Ik denk dat dit komt omdat hij in de eerste plaats zijn hart laat spreken. Ook niet onbelangrijk om te benoemen, hij is altijd trouw bleef aan traditioneel gedreven muziek. Tim is een gevoelsmens, en een familieman, hij hoeft niet ver van huis om een bewogen stuk tekst te voorzien van een pakkende melodie. Van zijn hart maakt hij geen moordkuil. Hij durft kritisch te zijn naar zijn president, terwijl zoveel van zijn collega’s zich juist opmerkelijk op de vlakte houden. Hij beschikt over een gezonde dosis humor, geen onbelangrijke eigenschap, maar het eerste wat aan hem opvalt, is dat hij geïnteresseerd is in de mens achter het verhaal. Zoals wij van zijn albums hebben kunnen proeven, hij houdt van geschiedenis. Regelmatig heeft hij oude verhalen verwerkt in zijn songs en daardoor wist Grimm een stuk verleden opnieuw tot de verbeelding te laten spreken.

De combinatie van de woorden Heart en Land zijn hem op het lijf geschreven. Again is toegevoegd, omdat hij teruggrijpt naar zijn eerste plaat. Naast de nieuwe bewerkingen van deze vroege songs, vind je twee nieuwe nummers; Staying in Love en Love More. Love More is geïnspireerd op de huidige turbulente tijden die Amerika op dit moment opgevraagd mag ondergaan. Onnodig te zeggen dat de hele wereld de nukken van deze ene soloartiest ondervindt. Staying in Love heeft te maken met de verbondenheid van het land waar Tim Grimm en zijn familie wonen, maar tegelijkertijd gaat het over de nauwe band die Tim met zijn vader onderhield. Woensdag 28 augustus treedt hij op in Edam met John Prine’s gitarist Jason Wilber, echter halverwege april, begin mei 2020 is hij terug voor serie concerten in ons land. 

Gastschrijver Rein van den Berg

Releasedatum: 27 september 2019 Cavalier Recordings

Website:   https://www.timgrimm.com/

Bob Bradshaw - Queen of the West

Bob Bradshaw, ik kende zijn muziek niet, of mijn geheugen speelt mij parten. Had al wel gezien dat hij een reeks albums had afgeleverd. En dat die niet eerder opvielen zaait enige twijfel. Evengoed. Het album opent met de ietwat bombastische, doch spannend opgetooide, titelsong. Qua zang heb ik in dit nummer een lichte associatie met de stem van Elvis Costello. Bob’s uitvoerende productie is conventioneel, echter niet nadrukkelijk traditioneel. Wel heeft men hun stinkende best gedaan er een pracht album van te maken, en men is daar, wat mij betreft, terdege in geslaagd."Ruby Black is the Queen of the West. High heels echo in the empty church. Sounds like a small posse. Rosary beads balled in a clutch.". Stemmige teksten, stemmige muziek. Er ontpoppen zich denkbeeldig bescheiden miniatuur filmpjes, overwegend gesitueerd in een woestijnlandschap waar zon, rotsige landschappen, zand en cactee de dienst uitmaken. Het nummer Child wordt grotendeels gedragen door de sonoor klinkende viool van Chad Manning.

Kris Delmhorst springt hier en daar bij. Qua muzikale bezetting is het album goed bevolkt. De musici staan in dienst van de composities, ontsporen zelden. Het levert een gevarieerd muzikaal geheel op. Een nummer als High Horse is eenvoudig en doeltreffend. Gevormd door gitaren, drums en bas zou je een strakke rocksong verwachten, maar ontpopt zich welhaast als symfonisch, en bovendien, allerminst verkeerd. De bus reist veder door de woestijn van New Mexico, met Ruby als een rode draad door de verhaallijn. In Story Goes lijkt Jeff Finlin qua zang aangeschoven. Een nachtreis brengt ons naar Albuquerque. Mexicaanse klanken bijna, waar vakkundig lapsteel is bijgevoegd. Nachtelijke overpeinzingen in het zoete How You Disappear doen je tevreden wegdoezelen achter in de bus. In de wetenschap dat Bob Bradshaw onze chauffeur is op deze reis geeft vertrouwen. Ook al lijken Ruby’s perspectieven niet altijd even rooskleurig, met Bob erbij komt alles op zijn pootjes terecht. Muziek met een happy end!

Gastschrijver Rein van den Berg

Releasedatum: 27 september 2019 Fluke Records

Website:  https://www.bobbradshaw.net/

Rachel Sermanni - So It Turns

De Schotse singer-songwriter en multi-instrumentalist met Italiaanse roots was na haar vorige album Tied to the Moon totaal bij mij uit beeld verdwenen. Gelukkig tipte Marten Fokkens me de release van haar derde album So It Turns. Om maar met de deur in huis te vallen, het is een prachtplaat geworden.  Zoals heel gebruikelijk tegenwoordig, kwam het album via Kickstarter tot stand. Sermanni werd in het verleden geïnspireerd door artiesten als Eva Cassidy, Bob Dylan en Van Morrison. Veel van haar liedjes kwamen dankzij dromen tot stand. Sinds vorig jaar heeft Sermanni er een belangrijke inspiratiebron bij. Samen met de Schotse muzikant Adam Holmes werd ze ouder van dochter Rosa. Haar wonderschone album werd de afgelopen drie jaar in Berlijn opgenomen. Direct bij opener Put Me in the River wordt de luisteraar door de ingetogen en verleidelijke zang van Sermanni meegezogen naar haar droomwereld. Wat vooral opvalt is haar meesterlijke gebruik van herhaling. Het is moeilijk kiezen tussen zoveel fraais, met de pistool op de borst, waarschijnlijk is Wish I Showed My Love mijn favoriete song. Meer heb ik niet te melden, de kwaliteit van So It Turns spreekt voor zich.

Theo Volk

Releasedatum: 23 augustus 2019 Eigen beheer

Website: http://rachel-sermanni.com/

Jazzmeia Horn - Love & Liberation

Haar debuut Social Call zette de achtentwintigjarige soulvolle jazz zangeres Jazzmeia Horn meteen op de kaart. Daarvoor had ze al de eerste plek van het 2013 Sarah Vaughan International Jazz Vocal Competition gehaald en in 2015 de Thelonious Monk Competition gewonnen. Haar debuut leverde haar ook een Grammy nominatie op. In Nederland bleef de belangstelling ook niet uit en was ze vorig jaar te zien in Vrije Geluiden. Ook de loftuitingen in de schrijvende pers mochten er wezen, zo schreef The New York Times over haar: “The most talked-about jazz vocalist to emerge since Cécile McLorin Salvant and Gregory Porter both became stars”. Haar inspiratiebronnen variëren nogal, van Mary J. Blige tot Afrikaanse muziek. Het vervolgalbum Love & Liberation is nog een stuk ambitieuzer dan het debuut. Horn schotelt de luisteraar acht eigen nummers en vier covers voor. Onder die covers een prachtige vertolking van George Duke’s Reflections of My Heart, gezongen samen met drummer Jamison Ross. Naast Ross bestaat de sterrenbezetting verder uit Victor Gould (piano), Ben Williams (bas), Stacy Dillard (tenor sax), Josh Evans (trompet) en special guest Sullivan Fortner (piano). Jazzmeia zelf over het album : “Some of these songs are very cute and fun, but a lot of them are meditations and have deep meaning that people can listen to, to help free up their minds. People of all creeds and races, and even all generations because there’s a lot of tradition in this music. My godfather gave me the best compliment when I played the album for him. He said, I’m really proud of you because this music sounds like what Ella or Billie or Nina would have evolved into.”. Love & Liberation is het album van een zelfbewuste en buitengewoon getalenteerde zangeres.

Theo Volk

Releasedatum: 23 augustus 2019 Concord Jazz

Website: https://www.theartistryofjazzhorn.com/

Jazzmeia Horn live:

20-10 AMSTERDAM: Het Concertgebouw, kleine zaal

Replay: Pink Floyd - Discovery Box

Onlangs kwam ik tot de ontdekking, dat ik geen enkele cd van Pink Floyd in mijn collectie had. Pink Floyd behoorde in mijn middelbare schooltijd tot de groepen, die mij muzikaal gevormd hebben. Mede kwam dat door mijn jeugdvriend Paddy, die alle platen uit hun begintijd had. Vooral Meddle en Dark Side of the Moon en in mindere mate Wish You Were Here behoren tot mijn muziek DNA. Animals kon mij toen al niet meer bekoren. The Wall kocht ik nog wel, maar beschouwde ik toen als een miskoop, mede door de af en toe behoorlijk valse zang van Roger Waters. Hierna haakte ik definitief af en hoorde nooit de vervolgalbums. Maar kloppen al die bevindingen eigenlijk wel en negeerde ik terecht de latere albums?! Tijd dus voor een herontdekking. Voordat ik tot aanschaf van de box overging, bekeek ik op internet eerst de Unboxing video. Een mooie manier om geen kat in de zak te kopen. De box dateert alweer uit 2011, voor die gelegenheid maakten James Guthrie en Joel Plante nieuwe masters van de albums. Doordat de box in 2011 verscheen ontbreekt het studio album The Endless River uit 2014. Helaas ontbreken ook de singles Arnold Layne en See Emily Play. Minpuntje is ook dat de cd’s in harde kartonnen verpakkingen zitten en vrij moeilijk uit de hoes te halen zijn. Voor mij niet zo’n groot probleem, omdat ik alles digitaal afspeel. Het artwork van de cd’s is voor de gelegenheid meer eigentijds gemaakt. Er zit een zestig pagina’s tellend boekwerkje bij, met regelmatig niet eerder gepubliceerde foto’s. Net als bij The Beatles Box sluit de box af met een magneetstrip. Benieuwd hoe de bevindingen nu zullen zijn, de tijd zal het leren.

Theo Volk

Whitney - Forever Turned Around

Afgelopen weekend was de groep Whitney nog te zien op Pukkelpop en Lowlands. Het gaat de groep behoorlijk voor de wind. In 2015 formeerden ex-Smith Westerns gitarist Max Kakacek en hun zingende drummer Julien Ehrlich samen met hun toetsenist tijdens tournees Ziyad Asrarde de band Whitney. Hun in pop en soul van de jaren zestig en zeventig gewortelde muziek kon meteen rekenen op de nodige radio airplay. Zelf moest ik erg wennen aan de hoge, bijna vrouwelijke zang van Ehrlich. In eerste instantie irriteerde die me net zoals dat de zang van de broertjes Alessi (bekend van Oh, Lori) in de jaren zeventig ooit deed. Door hun retromuziek klinken ook wel wat moderne invloeden. Ook bezit hun muziek een positieve vibe, waarop je eventueel kunt wegdromen. Een belangrijke rol is weggelegd voor de blazers, maar hoor je ook mooie bijdrages op gitaar en Wurlitzer piano. Halverwege vormt Rhododendron een kort instrumentaal intermezzo. De productie van Bradley Cook (Hand Habits, Hiss Golden Messenger) en Jonathan Rado (Weyes Blood, Father John Misty) had van mij wel wat spannender mogen zijn.

     

Theo Volk

Releasedatum: 30 augustus 2019 Secretly Canadian

Website: http://www.whitneytheband.com/

Whitney live:

18-11 AMSTERDAM: Paradiso

19-11 BRUSSEL: AB

Replay: Charles Mingus - Mingus Ah Um

Begin jaren tachtig begon mijn interesse in de ontwikkelingen van punk en new wave snel af te nemen en verschoof mijn belangstelling naar andere genres.  Het allereerste jazzalbum, wat ik  ooit ergens in 1980 kocht was de jubileumuitgave van Mingus Ah Um van Charles Mingus, wat in september 1979 zijn twintigjarige jubileum had gevierd. In die dagen zat ik af en toe krap bij kas en struinde ik geregeld uitverkoopbakken af op zoek naar interessante koopjes. Het debuut van Mingus voor Columbia kocht ik voor slechts enkele guldens en behoort nog steeds tot een van mijn beste aankopen ooit. Het is misschien wel het meest toegankelijke album wat bassist en componist Mingus ooit maakte. Het wordt samen met het beduidend minder toegankelijke The Black Saint and the Sinner Lady gerekend tot zijn allerbeste werken. Het album swingt geregeld als de neten, wat al meteen duidelijk wordt bij opener Better Git It in Your Soul. Maar het album bevat ook de nodige prachtige rustpunten. De muziek van Mingus drukte niet alleen een grote stempel op de jazzontwikkelingen, maar ook iemand als Joni Mitchell raakte geïnteresseerd in zijn muziek. Sterker nog, zij was de laatste die ooit nog met hem samenwerkte. Maar ook iemand als Tom Barman van dEUS werd sterk beïnvloed door zijn muziek. Tien jaar geleden verscheen er alweer een prachtige jubileumeditie, het zou me niet verbazen als er  volgende maand weer een verschijnt, want Mingus Ah Um is een tijdloos album. 

Theo Volk

Releasedatum: 14 september 1959 Columbia Records

Website: https://mingusmingusmingus.com/

Replay: Emerson, Lake & Palmer - Emerson, Lake & Palmer

In december 1969 stonden zowel The Nice als King Crimson op hetzelfde affiche vermeld voor een optreden in de Fillmore West in San Francisco. Emerson kende Lake toen nog niet, maar hoorde hem Cat Food zingen en wist op dat moment zeker dat hij met Lake wilde samenwerken. Die mogelijkheid kwam er, nadat Lake in april 1970 King Crimson had verlaten. Voor de vacante positie van de drummer lieten de twee vele muzikanten auditie doen, totdat de uiteindelijke keuze viel op de super getalenteerde, nog geen twintigjarige drummer Carl Palmer. Palmer had toen al in the Crazy World of Arthur Brown en Atomic Rooster gespeeld. De supergroep tekende al snel een platencontract bij Island Records. Op hun gelijknamige, vernieuwende debuutalbum hoort de luisteraar een unieke mix van rock, folk, jazz en klassieke muziek. De klassieke inbreng kwam door Keith Emerson, die met The Nice ook al rock met klassieke muziek vermengde. Er wordt op spannende wijze nieuwe grenzen opgezocht. Het was bijvoorbeeld niet gebruikelijk in die tijd, dat drummers solo’s speelden en zeker niet zo’n exceptionele als Palmer in het middenstuk van Tank. Naast een tweetal klassiek georiënteerde composities een viertal meer originele, eigen composities. De twee van de hand van Greg Lake zijn mijn favoriete tracks van het album. Minst bekend van die twee is het ruim twaalf minuten durende, wonderschone Take a Pebble inclusief inventieve tempowisselingen. De geschiedenis van het bekende Lucky Man is een verhaal apart. Emerson en Palmer waren samen met geluidstechnicus  Eddy Offord in de controlekamer, toen ze in de opnameruimte Lake Lucky Man hoorde zingen. Men was onder de indruk van het lied en besloot het meteen op te nemen. Het was de laatste dag van de opnames en men kwam nog een nummer voor het album te kort. Emerson zag in de opnamestudio de moog synthesizer van Mike Vickers van Manfred Mann’s Earth Band staan en besloot die te gebruiken. Het werd zijn eerste solo op het instrument. Lucky Man was het eerste nummer wat Lake op twaalfjarige leeftijd schreef, nadat hij een gitaar van zijn moeder had gekregen. De groep heeft veel te danken aan het nummer, het werd niet alleen een hit, maar werd en wordt nog steeds veel op FM radiostations gedraaid en opgenomen op rock compilatie albums en is het nog steeds terug te vinden in de Top 2000. Overigens is hun debuut het enige album, dat ik van de groep mooi vind. Hierna werden de albums te bombastisch voor mij. Overigens had ik het album zo’n vier decennia niet meer gehoord, toen ik onlangs de remaster uit 2012 aanschafte. Naast het originele album bevat de tweede schijf de Steven Wilson stereo mixes, met een aantal bonustracks. Zelfs nu klinkt de muziek absoluut niet gedateerd en het staat het nog steeds als een huis. 

     

Theo Volk

Releasedatum: 20 november 1970 Island Records

Website: http://www.emersonlakepalmer.com/

Cej - Adobe Road

Cej is de bijnaam van de in Chicago geboren, maar in Zuid-Califonië opgegroeide singer-songwriter Carl Johnson. Al meer dan een halve eeuw schrijft hij liedjes en instrumentale composities. Eerst in groepsverband in Sweet Pain (1969-71), The Frisco Kids (1971-78), Rock Rose (1978-80) , Small Talk (1980-82) en als lead gitarist van The Joel Rafael Band (1994-2004). Naast een muzikale carrière was hij tussen 1983 en 1993 en vanaf 2004 over de hele wereld werkzaam in de geestelijke gezondheidszorg. Al op zesjarige leeftijd begon hij de klassieke viool te bespelen, echter na een paar jaar kreeg hij er tabak van en schakelde over op gitaar. Ook begon hij al vroeg liedjes te componeren en ook tijdens zijn werkzaamheden in het buitenland bleef hij dat doen. Zo werden die liedjes soms beïnvloed door de omgeving waar hij zich bevond. Zo was hij in 2010 en 2011 werkzaam op Hawaii. Het had zijn weerslag op de composities op zijn album Sleepwalker in Paradise, waarop de invloed van de traditionele Hawaiiaanse muziek te horen is. Een album diep geworteld in de folktraditie met invloeden uit blues, jazz, country, klassieke en populaire muziek. Liedjes die over menselijke relaties gaan. Op zijn nieuwste, derde soloalbum Adobe Road is hij wat meer richting Americana opgeschoven. Je hoort andermaal een doorgewinterd artiest aan het werk, vooral in zijn fraaie gitaarspel. Hij deelde niet voor niets het podium met bekende artiesten als Linda Ronstadt, Chuck Berry, Rodney Crowell, Richie Havens, Judy Collins, Arlo Guthrie, John Prine, Joni Mitchell, Steve Earle, Crosby Stills and Nash, Pete Seeger, Joan Baez, John Trudell en Jackson Browne. In zijn teksten klinkt de nodige levenswijsheid door en regelmatig spelen menselijke relaties een rol, hetgeen niet zo vreemd is vanwege zijn werk in de geestelijke gezondheidszorg. Op zijn stem zit wat sleet en klinkt af en toe enigszins breekbaar.  Zelf omschrijft Carl het album kernachtig als “Songs inspired by the high desert and the wounded warriors road, set to music featuring finger picked DADGAD guitar, combined with bass, drums, accordion, fiddle, organ, vibes and vocals. An adventure through the heart.”. Zeer aangename verrassing, met dank aan tipgever Marten Fokkens.     

      

Theo Volk

Releasedatum: 9 augustus 2019 Gnosong Records

Website: http://www.cejsongs.me/

Jason Erie - the Art of Letting Go

Hoop voor betere dagen. Je druk maken over de toekomst, zeker omdat het heden al bijna door je vingers glipt. Huidige globale ontwikkelingen baren mij zorgen. Het zijn ongetwijfeld ook thema’s die veel Amerikanen bezighouden. Angst is veelal een slechte raadgever. De wereld verandert als een malle. Niet alleen verschuift de welvaart, het milieu trekt steeds meer frequent aan de alarmbel. Niet dat ik China of India hun economisch welvaren misgun, allerminst, maar steeds meer blijkt dat aan welvaart een prijskaartje hangt. De gezegde “Wie dan leeft wie dan zorgt” moet nodig geactualiseerd worden. Jason Erie is niet geboren met een gouden lepel in de mond. Hij groeide op in het Noordelijk New Jersey. Zijn vader speelde gitaar in de kelder, althans tot de scheiding van zijn ouders. Zijn vader ging gebukt onder depressies, en zijn moeder leverde strijd met verslaving. Muziek werd iets waarin hij op kon gaan. Hij speelde met de New Yorkse band Waking Up East voor een periode van vijf jaar, en vroeg zich af of hij hiermee verder moest gaan. Na een muziek-loze periode verhuisde hij met vrouw en pasgeboren zoon naar Nashville. Hij voelde zich snel thuis.

"Oh my father was an honest man 
Gave his life to the union for a gold watch and some land 
Oh my mother god rest her soul 
Was a fighter and a drinker since I’m six years old… but I let that go" 

De thema’s van deze plaat zijn grimmig. Een Amerika in verval. Een Amerika dat glorieuze tijden heeft gekend, en nu met regelmaat de wereld, middels hun gekozen leider, uitdaagt en tart. Een zakenman die zijn rol speelt op het scherp van de snede. Een meer harteloze samenleving lijkt het gevolg. Amerika was in het verleden niet zelden een koploper van nieuwe ontwikkelingen, maar tegenwoordig leren ze ons eerder dat we de door hun ingeslagen weg moeten mijden. Het roer moet drastisch om. The Art of Letting Go gaat over persoonlijke kwesties zoals verslaving, liefde, verlies en acceptatieprocessen die horen bij het ouder worden. Niets nieuws onder de zon, echter de eerlijkheid en de eenvoud van Jason’s bewoordingen maken dit een verdomd sterk album.

"Have you read the latest headline words painted black and white
The factories all stop on their production line 
And this country’s hearts been broken since they all quit making sense 
No need for cracked and calloused hands 

I heard the folks just up and left after the carnival skipped town 
Vacant concreate parking lots turned chained off canvases 
Where oil stains the ground 
And we’re all looking for something that we’d all kill to get back 
Before these calloused hands had cracked" 

Gastschrijver Rein van den Berg

Releasedatum: 26 oktober 2018 Eigen beheer

Website:  https://www.jasoneriemusic.com/

Replay: Pearls Before Swine - The Use of Ashes

De dood van Tom Rapp haalde 11 februari vorig jaar niet het NOS Journaal. De aandacht bleef slechts beperkt tot artikelen in kranten als The New York Times. Zelden kreeg zijn muziek in Nederland aandacht, november 2017 besteedde Louis Nouws nog eens een artikel aan Pearls Before Swine op de website van Popmagazine Heaven. Dat was naar aanleiding van het vijftig jarig jubileum van de cultklassieker One Nation Underground. Door het geringe commerciële inzicht van frontman en zanger Rapp van Pearls Before Swine verscheen het op ESP-Disk, een label gespecialiseerd in freejazz. Toch wist het album een behoorlijke cultstatus te verwerven en werden er in de loop der jaren meer dan 200.000 stuks van verkocht. Toch zag de band hiervan geen cent van labeleigenaar en advocaat Bernard Stollman. Ooit  gevraagd hiernaar in een interview antwoordde Rapp : "We never got any money from ESP. Never, not even like a hundred dollars or something. My real sense is that Stollman was abducted by aliens, and when he was probed it erased his memory of where all the money was". Overigens had Rapp wel iets met science fiction. Een van de fraaiste liedjes op The Use of Ashes is Rocket Man geïnspireerd door een science fiction verhaal van Ray Bradbury. Het zou op zijn beurt weer de inspiratie vormen voor tekstschrijver Bernie Taupin voor Elton John’s Rocket Man. Het nummer werd geschreven op 20 juli 1969, de dag van de eerste maanlanding. De interesse voor ruimtevaart ontstond in Rapps tienerjaren, doordat hij woonachtig was in de buurt van Cape Canaveral. Het liedje werd, net als alle andere liedjes voor het album, geschreven in het pittoreske Vreeland, gelegen aan de Vecht. Hij had zich hier met zijn kersverse Nederlandse vrouw Elisabeth Joosten gevestigd. Elisabeth is als achtergrondzangeres te horen op The Use of Ashes. Rocket Man kan gezien worden als een fraaie afrekening met een jeugdtrauma. Het gaat over zijn aan alcoholische versnaperingen verslaafde vader, die op jonge leeftijd uit zijn leven verdween. Tijdens het schrijven van de liedjes voor dit album maakte Rapp een kapitale fout door een uitnodiging voor het legendarische Woodstock te weigeren. Het album werd opgenomen in de Woodland Studios in Nashville. In die dagen toerde hij met grote namen als Buddy Guy, Gordon Lightfoot, Chuck Berry en Bob Dylan. De laatste versloeg hem ooit net in een lokale talentenshow in Minnesota. Vanwege het financiële onzekere bestaan gaf Rapp er in 1976 de brui aan na als voorprogramma geopend te hebben voor Patti Smith in de Symphony Hall in Boston. Nog een aanleiding was zijn op de klippen gelopen huwelijk. Rapp zou nog twee keer hertrouwen en begon in 1981 aan een nieuwe carrière als advocaat, gespecialiseerd in discriminatierecht.  Gelukkig leeft hij nog steeds voort, dankzij een niet al te groot, maar prachtig oeuvre.  

Theo Volk

Releasedatum: maart 1970 Reprise

Lina Tullgren - Free Cell

Twee jaar terug debuteerde de alternatieve singer-songwriter Lina Tullgren al meer dan verdienstelijk met Won. De zangeres is afkomstig uit Maine, gelegen in het noordoostelijkste puntje van de VS, op een steenworp van de Canadese grens. Deze geïsoleerde ligging heeft zeker een invloed gehad op haar songs, waarin regelmatig de eenzaamheid doorklinkt. Free Cell is muzikaal gevarieerder geworden dan de voorganger. De titel is een verwijzing naar het bekende computerspelletje. In tegenstelling tot het gewone Solitaire is het mogelijk het spel door middel van goede organisatie altijd uit te spelen. Het verband tussen het spel en haar album verklaart Lina als volgt :  “Free Cell, the album, stems from that same quest for order; writing the songs became a way of sorting through emotions before moving on. Every game of solitaire is played alone — and at the end, there’s always a moment when everything snaps into place.” . Veel van de liedjes werden tussen tournees geschreven,  wanneer  ze verbleef in haar ouderlijk huis in New England, grotendeels overdag daar alleen verblijvend. De inkleuring van de liedjes is bijzonder subtiel en hebben even tijd nodig om onder de huid te kruipen, hetgeen ook geldt voor de vaak trage, wat slepende zang. De klassieke achtergrond van Tullgren als violiste klinkt, dankzij fraaie strijkers, ook af en toe door. Die fraaie strijkersarrangementen zijn overigens van de hand van Simon Hanes. Ze luistert zelf graag naar Maurice Ravel en Hildegard von Bingen, maar overigens net zo graag naar ABBA (“Show me a better band than ABBA I dare you to try”). Free Cell werd opgenomen in de Figure 7 Studio in Brooklyn van Shahzad Ismaily. Zover ik kan nagaan in Nederland het goedkoopst in de webshop van De Konkurrent. Naast op vinyl en cd zal het album ook verkrijgbaar zijn op cassette.  

Theo Volk

Releasedatum: 23 augustus 2019 Captured Tracks

Website: https://linatullgren.bandcamp.com/

Jelena Jovović - Heartbeat

Jelena Jovović is een jazzdiva en jazzpedagoge uit Servië, met een lange staat van dienst. Op haar elfde won ze al een songfestival voor kinderen in voormalig Joegoslavië. Ze trad over de hele wereld op en woonde op diverse continenten. Heartbeat is haar debuut als leider. Het album werd opgenomen in haar geboorteland Servië en mede door haar geproduceerd. Ze wordt voornamelijk begeleid door landgenoten van wereldklasse, waaronder toetsenist Vasil Haszimanov. De veelzijdigheid van Jovović is groot, naast een begenadigd zangeres is ze ook een uitstekend componist en arrangeur. Zes van de composities zijn geheel van eigen hand. Vier bestaande composities voorzag ze van eigen teksten. Opener Witch Hunt is een compositie van een muziekidool van haar, Wayne Shorter. Ze voelde zich vereerd dat Shorter toestemming gaf voor het toevoegen van tekst. Jovović verloochend haar Servische afkomst niet, Paladin werd geïnspireerd door de traditionele folk song Nizamski Rastanak. Het boogaloo nummer Little Freddie Steps is geschreven door goede vriend Claus Raible. Ze nam het vooral op vanwege de heerlijke groove.  Heel lang geleden werd ze erg geraakt door Pools van Don Grolnick en zag, dankzij Universal Records, gelegenheid het van een tekst te voorzien. Ook haar eigen composities zijn meer dan de moeite waard. The Countless Stars werd geïnspireerd door een oude Balkan song. Het roept bij Jovović herinneringen op aan een heldere sterrenhemel aan de kust van Montenegro, terwijl haar grootmoeder de bewuste song zachtjes zong. Een eerbetoon aan het moederschap en haar dochter Sara is Bubu’s Song. Ze schreef het in een vloek en een zucht. Nog een ander eerbetoon is Sweet Music. Aan de muziek heeft ze veel te danken, het betreden van podia, het reizen over de hele wereld en het ontmoeten van gelijkgestemde muzikale zielen. Haar arrangementen houden volop rekening met de andere muzikanten, die ruim de gelegenheid krijgen om te schitteren.  Heartbeat is een staalkaart van Jovović’s veelzijdige kwaliteiten.   

Theo Volk

Releasedatum: 7 juni 2019 Eigen beheer

Website: https://www.jelenajovovic.co.uk/

Gabriel Ólafs - Absent Minded

Mede dankzij zijn landgenoot Ólafur Arnalds nam het afgelopen decennium de populariteit van neoklassieke muziek een grote vlucht. Ongetwijfeld zal Arnalds een van de inspiratiebronnen zijn geweest voor de piepjonge componist Ólafs uit Reykjavik. Hij begon reeds op vijfjarige leeftijd piano te spelen, zowel klassiek als jazz. Zijn eerste liveoptreden ooit op negentienjarige leeftijd werd uitgezonden op de IJslandse tv en zorgde ervoor dat hij ontdekt werd door Björk’s manager Derek Birkett. Kort erop sloot hij een platencontract met One Little Indian Records. De aanzet voor de opener en titeltrack Absent Minded van zijn debuutalbum schreef hij reeds op zijn veertiende. De zeer persoonlijke compositie vond uiteindelijk dit jaar zijn definitieve vorm. Bij het componeren is hij heel erg visueel ingesteld, hij schrijft altijd op basis van een denkbeeldig verhaal of karakter. Veelal ontstaan zijn composities als filmische beelden in zijn hoofd. Het geïsoleerd opgroeien speelde daarbij een grote rol, veelal vind hij zijn onderwerpen dichtbij huis  : “My home studio is my world, my family home my universe”.  Zo ontstond Cyclist Waltz dankzij de poster van een Franse wielrenner.  Andere inspiratiebronnen vormden onder anderen, de tuin van zijn moeder, de haven aan het einde van zijn straat en een vriendin Lóa. Staircase had een minder prettige aanleiding. Tijdens een zware storm zette het nabij gelegen meer zijn opnamestudio onder water. Al zijn instrumenten en microfoons liepen grote waterschade op. Deze onplezierige gebeurtenis leverde een bitterzoete compositie op : “It's bittersweet but it's meant to capture positivity in a moment of unhappiness.”. Zijn composities klinken alle evenwichtig en harmonieus. Naast piano speelt Ólafs celesta, synthesizers en stoeit ook nog met andere elektronica. Verder worden de composities subtiel ingekleurd door strijkers, percussie, klokkenspel, marimba, vibrafoon, elektrische gitaar, lap steel en bas. De master werd gemaakt door Simon Gibson in de Abbey Road Studios. Mijn ervaring is dat het album vooral bijzonder geschikt is om mee wakker te worden en voor de late avond. Voor de koopjesjagers, volgens mij is het album in Nederland het goedkoopst te bestellen in de webshop van De Konkurrent.

Theo Volk

Releasedatum: 23 augustus 2019 One Little Indian Records

Website: https://gabrielolafs.bandcamp.com/

\

Gretje Angell - In any key

De in Los Angeles woonachtige, maar in Akron opgegroeide, ervaren zangeres Gretje Angell kreeg de jazzmuziek met de paplepel ingegoten. Op jeugdige leeftijd grasduinde ze al door de uitgebreide platencollectie van haar ouders. De muzikale genen kreeg ze mee van haar vader, bebop drummer Tommy “The Hat” Voorhees. Ze werd als jong meisje geregeld meegenomen naar rokerige, zwarte nachtclubs, waar haar vader optrad. Op dat moment had ze nooit kunnen bevroeden ooit in zijn voetsporen te zullen treden. Gretje is een geboren zangeres met al een ruime staat van dienst. Naast frontvrouw van diverse jazz ensembles is ze ook nog sopraan zangeres  bij de Los Angeles Metropolitan Opera Company. Het heeft uiteindelijk geleid naar haar solodebuut In Any Key. Het eerste wat opvalt, is het gemak waarmee ze zingt, maar ook de relaxte sfeer, dat het album uitademt. De bekende opener Love Is Here to Stay werd  door George en Ira Gershwin geschreven voor de film “The Godwin Follies“ uit 1938.  Hier wordt de luisteraar door de bossanova uitvoering getransporteerd naar zonnige Braziliaanse stranden. Tropische sferen waren regelmatig rond op het album. Zo waagt ze zich aan de klassieker Berimbau van de legendarische bossanova gitarist Baden Powell de Aquino. Ze zingt het nummer in het Portugees, waarvoor ze speciaal een tekst coach in de arm nam. Ook een klassieker als Fever wordt overgoten met een Latijns sausje. Nog een andere Braziliaanse bossanova grootheid, Antônio Carlos Jobim, wordt geëerd, met een vertolking van diens klassieker One Note Samba. Nog bekender werd Jobim overigens door The Girl from Ipanema. Een nostalgisch gevoel bezorgde me Deep in a Dream, met een Chet Bakerachtige trompet, bespeeld door Michael Hunter en een zestig koppig orkest. Zelfs het oubollige Tea for Two weet ze een interessante, geheel eigen draai te geven. Een belangrijke rol was weggelegd voor producer en gitarist Dori Amarillio. Zijn fraaie akoestische gitaarspel tillen het repertoire naar een nog hoger niveau. Op de laatste drie tracks, One Note Samba, Tea For Two en Them There Eyes excelleren Gretje en Dori met zijn tweeën. Haar zang doet trouwens ook geregeld sensueel aan. Verbazingwekkend is het dan ook niet dat ze haar voorwoord beëindigd met de regel: “To the listener: Thank you for picking this up and putting it on. Now play that shit and go make same babies!” Op In Any Key etaleert Gretje op zeer overtuigende wijze haar kwaliteiten als jazz zangeres. Volgens mij gaat het album zeker in smaak vallen bij de liefhebbers van de klassieker Getz/Gilberto.  

      

Theo Volk

Releasedatum: 25 juli 2019 Grevlinto Records

Website: https://www.gretjeangell.com/