Eind zeventiger, begin tachtiger jaren bezorgden de albums Word Salad, Going Deaf for a Living en Red Skies over Paradise Fischer-Z grote
populariteit, vooral in Nederland. Een van de hoogtepunten in die tijd vormde
het Pinkpop optreden in juni 1981. Helaas werd kort hierna de stekker eruit
getrokken en ging frontman John Watts solo verder. Echter na een jaar of vijf
begon hij ook weer, met wisselend succes, onder de naam Fischer-Z albums uit te
brengen. Echt terug in de belangstelling raakte Fischer-Z met het vorige, erg
goed ontvangen album Building Bridges.
Beluistering van Swimming in
Thunderstorms leert dat er eigenlijk weinig veranderd is in de afgelopen tweeënveertig
jaar en dat is in dit geval positief bedoeld. Op zijn unieke stem na, die een
octaaf lager is geworden en dat tegenwoordig zijn zaken behartigd worden door
zoon Eric. Ook anno 2019 is Watts nog steeds politiek en sociaal geëngageerd,
zoals bijvoorbeeld blijkt uit het zeer aanstekelijke The Islamic American. Ook een eigenschap die hij nog steeds niet
verleerd is, het schrijven van liedjes, die snel bij hangen. Maar ook ontbreken
fraaie liefdesliedjes niet en liedjes met interessante invalshoeken en
onderwerpen. Vooral die laatste groep liedjes maakte Fischer-Z vanaf het begin
interessant voor mij. Op het eerste album stonden liedjes als The Worker en Pretty Paracetamol, die ervoor zorgden dat ik instant fan van de
groep werd en nog steeds ben. Bovendien zijn de teksten altijd kernachtig. Dat
de band van John Watts met Nederland nog steeds groot is, blijkt wel uit het
feit dat Swimming in Thunderstorms in
Amsterdam werd opgenomen. Hij verhaalde er onlangs op nostalgische wijze over :
“We recorded the new album at the Schenk Studios in
Amsterdam. It has a beautiful natural light, you got lovely views of the water,
they have vintage gear and there is a truly relaxed atmosphere. Jan Schenk
recorded and then he did the initial mixing with me. Arriving at the studio on
a bicycle really sets you up very well for a day's recording. The Netherlands
has always been good to me. The first time I came to Amsterdam was 44 years ago
as a 20-year-old student with Steve Skolnik in his mini. As you would expect
much has changed since then. The modern disadvantage of beautiful capital
cities if they are compact and small in area is that they are in danger of
becoming international theme parks. The advent of very cheap foreign travel
mean cities like Amsterdam can get easily be overrun with tourists on box
ticking tours. Back in 1975 the red light district was gloriously seedy and
exotic for me. When bands played shows at the Paradiso in the late 70s, they
never knew whether their van or its tyres would still be intact when they went
back to it after the show! Safe cities have been achieved at the expense of
character and excitement - business over experience. Once I was playing soccer
with Fischer-Z against the Oor music magazine before our first show at the
Melkweg. It was a tough game and I reckon that they slipped in some
professionals! I had done so much shouting on the football field that I was a
bit concerned about singing later that evening. I also remember the first time
that we drove into Amsterdam as professional musicians to do a TV show, also
the first time I’ve ever flown business class on an aeroplane - so novel and
exciting. It was winter time and there was snow everywhere. When we drove to
Hilversum the next day I realised that I’d moved from working in mental
hospitals to perform big magic Christmas markets! And I also will never forget
performing at the Pinkpop Festival in 1981, because we had come from nowhere to
playing half-way up the bill on the biggest festival in Holland in a matter of
two years. That performance represented one of the pinnacles of the first era
of Fischer-Z”.
Verstokte fans als ik kunnen gerust zijn, Swimming in Thunderstorms behoort tot
het beste wat Watts ooit uitbracht.