De vroegste cd’s van Slaid Cleaves draai ik
weliswaar amper meer, maar hij staat bij mij wel te boek als een artiest die zelden
teleurstelt. Juist zijn latere cd’s ervaar ik als uitermate sterk, en ze
blijven uitermate plezierig om naar te luisteren. Dus zonder een noot te hebben
gehoord, raakte ik meteen enthousiast toen de komst van Together Through the
Dark werd aangekondigd. Als de kippen erbij. Helaas wederom zo’n artiest
waarvoor geen distributie is voorzien op dit continent. Gelukkig dat Lucky Dice
nog steeds het risico durft op te zoeken en in de bres springt voor van oudsher
gewaardeerde musici als Slaid Cleaves. Blij dat Sandra en Luciano een vrachtje
exemplaren hebben ingekocht voor Americana-minnend Nederland. Stiekem hoop je
dan dat ze onderling een quotum hebben afgesproken, dat wanneer het de moeite
loont om iemand als Slaid naar ons land te halen voor live voorstellingen. Ik
mocht hem en zijn band graag in de weer zien. Maar dat is vooruitlopen op
dingen die wellicht niet gaan plaatsvinden. Het album is ondertussen een feit,
en het is een beauty geworden. Mooie verhalende songs als Arnold Nash, iemand
die niet in staat is om te ontsnappen van zijn tweede natuur.
De meeste nummers werden geschreven door Cleaves in co-write met iemand anders. Regelmatig komt de naam van Rod Picott voorbij, maar ook zag ik Adam Carroll, en Terri Hendrix. Musici waarvan ik in een ver verleden ook wel eens iets kocht. Verhalend zijn de thema’s, herkenbaar aan zijn eerder werk. Er is droefheid in de hoek waar de klappen vallen, terugval en veerkracht. Daarvoor hoef je tegenwoordig niet uitsluitend in Amerika te zijn. Er is genoeg dichtbij. Muzikaal klinkt het spat zuiver, en hoor ik uitsluitend degelijkheid. Daarvoor is medeverantwoordelijk Scrappy Jud Newcomb. Slaid Cleaves is als vanouds met zijn troostrijke liedjes. We kunnen leren van het verleden, opstaan en terugkrabbelen. Er is genoeg wat de moeite waard is om je sterk voor te maken. Alleen makke schapen accepteren hun lot.