Logan Halstead : Dark Black Coal

 

Terwijl ik steeds meer muziek terzijde leg, simpelweg omdat het mij niet aanspreekt komt daar ineens deze Logan Halstead voorbijzeilen. De oplettende muziekliefhebber had hem mogelijk al ontwaard op Arlo McKinley’s album This Mess We’re in. Hij verzorgt de vocalen van het nummer Back Home. Als tegendienst speelt Arlo nu mee op dit debuut van Logan; Dark Black Coal. Er staat weinig achtergrondinformatie op de hoes van dit album, dus qua “credits” taste ik aanvankelijk enigszins in het duister. Vanzelfsprekend dat 1952 Vincent Black Lightning een cover is van de Britse gigant Richard Thompson, afkomstig van diens voortreffelijke plaat Rumor and Sigh. De overige zijn zelfgeschreven nummers, met uitzondering van The Flood. Die vind je terug op het album Mercy, van ene Cole Chaney. Chaney maakte in 2021 zelf een schitterende plaat. Helaas geeft deze vriend van Logan geen thuis wanneer je hem om een fysiek exemplaar vraagt. Blijft evengoed een indrukwekkende plaat.

Dark Black Coal is een aards/ruraal geheel. Muziek zoals die kenmerkend is voor de Appalachen. Geen opsmuk maar primair de essentie vind je terug op Dark Black Coal. Muziek geïnspireerd op Woody Guthrie en diens zielsverwanten, zoals Tyler Childers. Afkomstig uit Kentucky en opgegroeid in West Virginia brengt deze aanstormend 19-jarig talent nu zijn eerste plaat uit. Dark Black Coal is minstens zo indrukwekkend als Chaney’s Mercy, maar aanmerkelijk meer rauw. Beide zijn het platen die zich onderscheiden. Niet omdat ze met iets nieuws komen, maar simpelweg omdat ze geen kunstje opvoeren. De muziek en de intenties van de artiest zijn oprecht. Leeftijd speelt geen rol, de tijd evenmin. Deze authentieke muziek met traditionele instrumenten en doorleefde zang overtuigt instant. Pure eenvoud.

Rein van den Berg

Releasedatum : 5 mei 2023 Thirty Tigers/The Orchad

Website : https://www.lhalsteadmusic.com/

Parker Ferrell : Love Runs Through

 

Singer-songwriter Parker Ferrell uit Tulsa is zesendertig, maar zijn muziekcarrière duurt al meer dan twee decennia. Zijn eerste band Xanadu formeerde hij tijdens zijn middelbare schooltijd. Ook zong hij in het koor van componist Josh Rutter, waarmee hij onder andere optrad in Carnegie Hall. Zijn meest recente band heet Nightingale.

Love Runs Through is zijn solodebuut, waarvoor hij een financiële toelage kreeg van de Tulsa Office of Film, Music, Art and Culture. Naast muzikant is Parker ook gitaarleraar, gitaarbouwer en pianostemmer. Hij blijkt een echt familiemens te zijn en vader van drie kinderen, waarvan de oudste Noah al in de voetsporen van zijn vader lijkt te gaan treden.

In To Deserve You telt Parker zijn zegeningen, het is een eerbetoon aan zijn kinderen. Lauren Kimberly en  Unlikely Love zijn odes aan zijn vrouw. Naast liedjes die heel dichtbij staan ook een nummer over Malala Yousafzai,  de Pakistaanse kinderrechtenactiviste en met zeventien jaar de jongste Nobelprijswinnaar ooit. Muzikaal wijkt het aanstekelijke Malala wat af van de overige zes songs. The Wright Flyer is een biografische song over de gebroeders Wright.

In zijn singer-songwriterliedjes klinken af en toe invloeden door van rock, jazz en wereldmuziek. Parker heeft een aangename, af en toe wat zalvende stem. Parker produceerde het album op voortreffelijke wijze samen met Jared Tyler en wordt omringd door uitstekende muzikanten. Love Runs Through is een overtuigend debuut.  

Theo Volk

Releasedatum : 3 juni 2023 Independent

Website :  https://www.parkerferrellmusic.com/

Dan Tuffy & Song Crew : Country Star

 

De van oorsprong Australische singer-songwriter Dan Tuffy leeft al zo’n vijfentwintig jaar in Nederland en wel in Wageningen. Dat lijkt me niet toevallig want ooit studeerde hij plantkunde in Tasmanië. In de jaren negentig speelde hij daar in de psychedelische folkrockband Wild Pumpkins at Midnight waarmee hij door Europa toerde.

Hij leerde toen zijn vrouw kennen, met wie hij twee kinderen heeft. Aan het begin van het millennium startte hij de bands Big Low en Parne Gadje en richtte hij tevens zijn platenlabel Smoked Recordings op, wat “quality niche music” uitbrengt. Solo bracht hij met veel succes de albums Songs From Dan (2016) en Letters of Gold (2020) uit.

Zijn derde album mag dan wel Country Star heten, maar het betreft hier altcountry muziek. Dan wordt op Country Star voornamelijk begeleid door een drietal talentrijke muzikanten. De meeste bekendheid geniet de veelzijdige drummer Mischa Porte. Madelief van Vlijmen staat vooral te boek als bassiste, maar is hier ook te horen op een aantal toetseninstrumenten. Stefan Wolfs maakt gebruik van diverse gitaren en de pedal steel.

Meteen vanaf de relaxte opener Don’t Smoke in Bed heeft Dan met zijn doorleefde, wat hese stem en zijn begeleiders de luisteraar bij de les. Dan is een echte verhalenverteller, waarin zijn geboortestreek rondom Kempsey in New South Wales, Australië nog steeds een belangrijke rol speelt. Ik vermoed dan ook dat de hoes gemaakt door dochter Zsa Zsa die omgeving moet voorstellen.

Een aantal van de songs zijn gelaagde, rustig voort meanderende songs. Soms wat meer catchy, zoals een van mijn favoriete songs, Where Does the Money Go?. De meeste songs schreef Dan alleen, Polecat en Silver Morning samen met Madelief. Op Silver Morning is de bas van Madelief zeer nadrukkelijk aanwezig. In Polecat maakt Dan trouwens op inventieve wijze gebruik van zijn kopstem.

Country Star kwam mede financieel tot stand dankzij crowdfunders van Voordekunst, Music Support Gelderland, Sena en het Prins Bernhardfonds. De opnames voor Country Star vonden plaats in Studio 150 in de Bethlehemkerk in Amsterdam, waar de energie van het live inspelen uitstekend is vastgelegd. Hopelijk krijgt het veel aandacht, want het is een prachtplaat geworden.              

Theo Volk

Releasedatum : 2 juni 2023 Smoked Recordings

Website : https://dantuffy.com/

 

Dan Tuffy & Song Crew live:

27-09 EINDHOVEN : De Rozenknop

28-09 WAGENINGEN : Grandcafe Loburg

Drew Holcomb : Strangers No More

 

De volledige naam van dit gezelschap luidt Drew Holcomb and The Neighbors. Mooi om te onderschrijven dat Drew geruggesteund wordt door gelijkgestemden. “In a world full of strangers, you can’t tell who you can trust” is één van de in het welluidende tekstregels van dit nieuwe album. Een waarheid als een koe! Omdat deze vanzelfsprekende nuchterheid voegt met mijn boerenverstand waardeer ik het album Stangers No More extra. Misschien geen oude koeien uit de sloot halen, maar met zijn plaat Medicine had ik indertijd weinig affiniteit. Ergens ging het mis tussen de goede bedoelingen van de artiest en het “leken-oor” die toevallig van muziek houdt. Muziek is voor mij een tweerichtingsstraat. De muziek en of teksten moeten iets teweegbrengen bij de luisteraar. Zo niet, dan ga ik eraan voorbij. En Stangers No More matcht met mijn onderbuikgevoel. Het in weliswaar Americana die zijn weg vond naar lekker in gehoor liggende pop/rock, maar allerminst dusdanig gezapig dat de muziek oeverloos ontspoort om slechts een vaste achterban te plezieren. Drew Holcomb, en zijn buren, leunen niet gemakzuchtig achterover, maar blijven hun best doen. Strangers No More is hun achtste plaat, en het gaat ergens over. Ik hoor niet alleen een professionele band, maar eentje die in de eerste plaats geïnspireerd is.

Ondertussen ben ik geen vreemde meer voor de muziek van Drew en de zijnen, en dat voelt uitstekend. De brug die sinds Medicine wegviel is inmiddels weer intact. Het vertrouwen is hersteld. Het hoesje is weinig spectaculair, echter laat dat je niet ontmoedigen. Deze mannen overtuigen wel met hun muziek en aansprekende songs. Ze dringen zich niet aan je op. Ik zou hen eerder betichten van een charmeoffensief. Niet aanstormend, maar innemend. Een mooie zomerse plaat die de maand juni opent.

Rein van den Berg

Releasedatum : 9 juni 2023 Magnolia Music/Bertus

Website : https://www.drewholcomb.com/

This Is the Kit : Careful of Your Keepers

 

Het vorige, uitstekende album Off Off On van de in Parijs gevestigde Kate Stables werd geproduceerd door de ervaren John Parish. Deze keer wist Kate Gruff Rhys (Super Furry Animals) te strikken. Kate over het tot stand komen van deze samenwerking : "Ik heb altijd van het idee gehouden om op de een of andere manier met hem samen te werken, en toen dit album gepland begon te worden, realiseerde ik me dat dit misschien mijn kans was om contact op te nemen en te kijken of hij klaar was om samen te werken.

En dat was hij! Alsof dat nog niet genoeg was, was hij ook in voor een beetje zingen op de plaat, wat me helemaal verbaasde en mijn jaar maakte. Zijn manier van harmonie en melodie en de toon en kwaliteit van zijn stem is een geweldige combo.”.

Stables beschrijft zijn rol als een van "tonesetter", waakzaam en attent op de dynamiek van de band, terwijl hij ervoor zorgde altijd een voorgevoel te volgen naar waar een nieuw geluid zijn plaats in de opname zou kunnen vinden. Een belangrijke rol is weggelegd voor de blazers, die een aanmerkelijk aandeel in de gelaagdheid van de songs hebben. Daarnaast voor de inventieve ritmesectie.

Het is duidelijk dat Rhys het beste uit Kate en haar trouwe bandleden Rozi Plain (bas/zang), Neil Smith (gitaar) en Jamie Whitby-Coles (drums) gehaald heeft. De uitstekende blazerarrangementen zijn van de hand van Jesse D. Vernon. Het album beschrijft een wereld vol misstanden, ongelukken, fouten, wrede omstandigheden en wereldwijde ongewenste verrassingen.

Ondanks de complexiteit en gelaagdheid van de songs kruipen ze bijzonder snel onder de huid. Careful of Your Keepers is Kate’s mooiste album tot nu toe. Hopelijk krijgt de samenwerking met Rhys snel een vervolg.  

Theo Volk

Releasedatum : 9 juni 2023 Rough Trade/De Konkurrent

Website : https://titk.cargo.site/

 

This Is the Kit live :

20-09 BORGERHOUT : De Roma

21-09 AMSTERDAM : Tolhuistuin

22-09 NIJMEGEN : Doornroosje

Cowboy Junkies : Such Ferocious Beauty

 

Pas in 1990 besloot ik naast lp’s ook cd’s te gaan kopen, mijn allereerste aankoop was toen The Caution Horses van generatiegenoten Cowboy Junkies. De groep had toen al de nodige bekendheid verkregen met het live in Toronto’s Curch of the Holy Trinity opgenomen The Trinity Session. In die tijd waren reeds hun post-punkinvloeden van groepen als Joy Division en Siouxsie and the Banshees verdwenen. Sindsdien tapte de Canadese groep uit diverse vaatjes, van blues, country, folk, rock tot aan  jazz en ontwikkelde ook een geheel eigen lo-fi geluid.

De laatste paar jaar was de groep met de releases van drie albums behoorlijk productief. Vooral All That Reckoning was een prachtplaat. Such Ferocious Beauty is andermaal een herkenbaar Cowboy Junkies album geworden, al was het alleen maar vanwege het gebruik van de ambisonische microfoon. De thematiek op het album is redelijk zwaar, ouder worden, het verliezen van ouders, de realiteit en sterfelijkheid onder ogen zien, maar tevens het onderkennen van de schoonheid van het leven. Het resultaat is een andermaal een beklijvend, vintage Cowboy Junkiesalbum.       

Theo Volk

Releasedatum : 2 juni 2023 Cooking Vinyl

Website : https://cowboyjunkies.com/

Brigid Mae Power : Dream from the Deep Well

 

Eerdere albums van Brigid ken ik nog niet, ondanks alle enthousiaste recensies van Erwin Zijleman op zijn blog “Krenten uit de pop” ten spijt. Brigid Mae Power werd geboren in Londen, maar sinds haar twaalfde verdeelt ze haar tijd tussen de Engelse hoofdstad en Galway. De roots van haar familie liggen echter al vele eeuwen in county Waterford.

Een van de singles van haar nieuwe album Dream from the Deep Well heet dan ook The Waterford Song. Brigid schreef het vorig jaar na een bezoek aan die provincie. Ze speelde er op een festival op een enorm landgoed, waarop alle bomen waren geplant door haar grootvader. De track werd in een keer live opgenomen in The Green Door Studio in Glasgow, waarbij ex-man Peter Broderick en Daniel O’Sullivan het lied een psychedelisch tintje geven. De etherische zang van Brigid doet me hier enigszins aan die van Chantal Acda denken, met wie Peter Broderick in het verleden ook  samenwerkte.

Acht van de elf nummers schreef Brigid zelf. Het album opent en eindigt met een traditional, muziek waarmee Brigid in haar jeugd opgroeide. De afsluiter Down by the Glenside leerde Brigid kennen in de versie van haar oma. Zelf leerde ik het begin jaren tachtig kennen en dan niet in een versie van een doorgewinterde folkmuzikant, maar die van Barry Reynolds. Reynolds werd vooral bekend door zijn samenwerking met Marianne Faithfull. Zijn versie is trouwens terug te vinden als The Bold Fenian Men op diens fraaie album I Scare Myself.

Naast de twee traditionals is er ook een bloedmooie cover te vinden van Tim Buckley’s I Must Have Been Blind. Het samenspel tussen piano, viool en bugel is hier prachtig. Tot de fraaiste tracks behoort ook het rustig voortmeanderende Counting Down. Belangrijke thema’s op het album zijn politiek en sociaal bewustzijn.

Het hoogtepunt vormt Ashling, een ontroerend eerbetoon aan de vorig jaar januari vermoorde Ashling Murphy. Deze 23-jarige Ierse basisschoolleraar en traditionele Ierse muzikant werd aangevallen en gedood tijdens het joggen langs het Grand Canal net buiten Tullamore, County Offaly. Het is een aangrijpend verhaal, gebracht met overweldigend mededogen. In de beste traditie van de old school folkmuziek wordt hiermee een dringende kwestie voor een breder publiek toegankelijk gemaakt. Een moord die in Ierland trouwens veel verdriet en woede veroorzaakte.

Dream from the Deep Well werd voortreffelijk door Brigid samen met haar ex-man Peter geproduceerd, ze geven de liedjes precies wat ze nodig hebben. Hoe dit album zich verhoudt tot haar vorige albums weet ik niet, maar het album maakte bij mij de afgelopen weken overuren. Het goedkoopst is het album in Nederland reeds te bestellen in de webshop van De Konkurrent.

Theo Volk

Releasedatum : 30 juni 2023 Fire Records/De Konkurrent

Website : https://brigidmaepower.com/

Boy & Bear : Boy & Bear

 

De eerste twee albums Moonfire en Harlequin Dreams van deze groep uit Sidney waren uitstekend. Ook in Nederland brak de groep door dankzij nummers als Feeding Line en Milk & Sticks. Hierna verflauwde mijn belangstelling danig. De drie opvolgende albums van deze band rondom frontman David Hoskings waren naar mijn smaak beduidend minder van niveau. Gelukkig is hun zesde album Boy & Bear weer van dezelfde kwaliteit als de eerste twee. De met Suck on Light uit 2019 voorzichtig ingezette weg wordt uitgebreid, dus meer elektronica en ritmische elementen. Uiteraard worden ook nu weer de hartverscheurende teksten begeleid door uitstekende indie-melodieën vermengd met de nodige popinvloeden. Nog meer goed nieuws is dat deze geweldige liveband volgend jaar weer in de lage landen te zien zal zijn.       

Theo Volk

Releasedatum : 26 mei 2023 Commity/Mattan Records

Website : https://www.boyandbear.com/

Boy & Bear live :

24-01 UTRECHT : TivoliVredenburg

25-01 MAASTRICHT : Muziekgieterij

26-01 GRONINGEN : Oosterpoort

01-02 BRUSSEL : Le Botanique

Eliades Ochoa : Guajiro

 

In 1997 werden de leden van Buena Vista Social Club, mede dankzij producer Ry Cooder, grote internationale sterren. Hun gelijknamige album werd een echte klassieker. De groep bestond vooral uit hoogbejaarde Cubaanse muzikanten, Eliades Ochoa was met zijn vijftig nog een jong broekje. De groep betrad podia als Carré en Carnegie Hall. Op de laatste locatie werd het geweldige livealbum At Carnegie Hall opgenomen.

Solo was het vooral Ibrahim Ferrer die grote successen boekte met de klassiekers Buena Vista Social Club Presents: Ibrahim Ferrer en Buenos Hermanos. Overigens allebei voortreffelijk geproduceerd door Ry Cooder. Ook Ochoa had solo het nodige succes. Een van die fraaiste soloalbums is Sublime Ilusión uit 1999. De hoes is een zwart-witfoto van Anton Corbijn. Grote namen als Ry Cooder, David Hidalgo en Charlie Musselwhite werkten eraan mee.

Laatstgenoemde is met zijn mondharmonica ook te horen op het bluesy West van Ochoa’s negende soloalbum Guajiro. Vaak wordt Ochoa Cuba’s Johnny Cash genoemd. Met zijn zesenzeventig klinkt hij nog steeds zo vitaal als vijfentwintig jaar geleden. Naast Musselwhite wordt Ochoa ook door Rubén Blades en Joan as Police Woman bijgestaan. De medewerking van Blades ligt voor de hand, die van Joan as Police Woman minder. Het duet in Creo en la Naturaleza lijkt echter op haar lijf geschreven. Met Guajiro voegt Ochoa een album toe aan zijn oeuvre van hetzelfde niveau als Sublime Ilusión en Tribute to the Cuarteto Patria.    

Theo Volk

Releasedatum : 26 mei 2023 World Circuit Records

Website : https://eliadesochoaofficial.com/en/home/

Eliades Ochoa live :

20-06 BLOEMENDAAL : Caprera

Shirley Collins : Archangel Hill

 

Sinds de jaren vijftig behoort Shirley Collins (87) tot de belangrijkste folkzangeressen van het Verenigd Koninkrijk. Tot 1978 bracht ze een aantal bijzonder fraaie albums uit, waaronder een drietal met haar zus Dolly. Net als haar man Ashley Hutchings maakte Shirley deel uit van de supergroep The Albion Band.

Solo bleef het heel lang rustig, totdat de stilte in 2016 vanuit het niets doorbroken werd met het uitstekende Lodestar. In de jaren vijftig kreeg haar carrière trouwens gestalte nadat ze Alan Lomax leerde kennen, met wie ze tevens een relatie had. Doordat ze in Hastings opgroeide in een arbeidersgezin, kreeg Shirley een voorliefde voor traditionals waarin de werkende klasse centraal staat.

Haar nieuwe album Archangel Hill bevat dertien, veelal traditionals, waaronder overbekende als Babes in the Woods en Hares on the Mountain (AKA Blackbirds & Thrushes). Songs die tot haar muziek DNA horen. Eerstgenoemde wordt hier Lost in a Wood genoemd en is een iets afwijkende versie, die ze leerde in de uitvoering van de Copper Family. Hares on the Mountain nam ze reeds twee keer eerder op en is heden ten dage nog steeds een veel gecoverde song.

Alle songs werden vorig jaar opgenomen in de Metway Studios, Brighton op Head and Heart na. Het betreft een liveopname in het Sydney Opera House in 1980, een song gearrangeerd door haar zus Dolly, de tekst is van haar oom Fred (F.C. Ball). Bij beluistering ervan valt meteen haar hogere, wat vibrerende stem op. Persoonlijk bevalt haar huidige, meer doorleefde, zwaardere stem mij beter. Die heeft iets vertederends.

Een belangrijke rol op Archangel Hill speelt producer en arrangeur Ian Kearey. Hij schreef de muziek voor afsluiter Archangel Hill. De tekst is een gedicht wat de vader van Shirley tijdens de Tweede Wereldoorlog als militair schreef. Naast Kearey wordt Shirley ook door de overige Lodestar Band leden Dave Arthur, Pip Barnes, Pete Cooper en Glen Redman begeleid.

Sinds haar vorige release Heart’s Ease uit 2020 zat Shirley niet stil, want ze publiceerde haar eerste boek “America Over The Water”. Met Archangel Hill bewijst Shirley nog steeds tot de belangrijkste hoeders van de Britse traditionele folkmuziek te behoren.

Theo Volk

Releasedatum : 26 mei 2023 Domino

Website : https://shirleycollins.com

Janne Schra : The Heart Is Asymmetrical

 

De ontstaansgeschiedenis van The Heart Is Asymmetrical startte al in 2020 tijdens het mixen van haar Nederlandstalige, met een Edison bekroonde, jazzalbum In de Regen. Janne was op zoek naar een studio om vocalen op te nemen en kwam zodoende in aanraking met Adam Bar-Pereg, een in Londen geboren, maar in Amsterdam woonachtige producer.

Het album kreeg voor een groot gedeelte gestalte bij Adam op de bank. Daarnaast schreef Janne ook songs samen met Nana Adjoa en Wannes Salomé (Klangstof). Janne was al een muzikale kameleon, zich voorheen bedienend van jazz tot Americana en van folk tot indiepop. Dat is wat me, naast haar bijzonder aangename stem, zo aantrekt in Janne, je weet nooit wat een volgend album van haar gaat brengen.

Deze keer wordt een nieuw, soulvol, catchy geluid aangeboord.  Zo is de nieuwe single Five Years haar meest dansbare nummer ooit. Thema’s op het album gaan over intuïtie en het loslaten van overbodige ballast in je leven. Over het algemeen heb ik geen moeite met de gebruikte elektronica, behalve in het fraaie Babylon, wat voor mijn gevoel ontsierd wordt door de drumcomputer. Favoriete track is het ingetogen Sagittarius.

The Heart Is Asymmetrical wordt afgesloten met I Go to Sleep, wat reeds in 1965 geschreven werd door Ray Davies maar pas echt bekendheid zou krijgen door de Pretenders in 1981. Janne schijnt alweer volop ideeën voor een volgend album te hebben, benieuwd waar ze de volgende keer mee op te proppen komt.    

Theo Volk

Releasedatum : 26 mei 2023 Concerto Records

Website : https://janne.tv/

 

Janne Schra live :

24-05 DEVENTER : Burgerweeshuis

25-05 AMSTERDAM : Concerto, instore

07-06 GRONINGEN : Spot/Oosterpoort

08-06 AMSTERDAM : Tolhuistuin

9 juni - Utrecht, TivoliVredenburg

23 juni - Rotterdam, Bird

The Heavy Heavy : Life and Life Only (Expanded LP Edition)

 

In 2020 verscheen Life and Life Only reeds als een EP met slechts 6 nummers in een andere hoes. De nieuwe, meer retro hoes pas beter bij de door sixties doordrenkte muziek die de groep rond Will Turner en Georgie Fuller maakt. De oorspronkelijke zes tracks werden door het duo in een oude, kleine Londense flat opgenomen en door henzelf geproduceerd. Ze maken een onweerstaanbare mix van psychedelische blues, bombastische soul, acid rock en opgewekte pop. Invloeden die doorklinken in hun muziek zijn popacts als The Hollies, The Zombies en The Kinks, naast flowerpower acts als Jefferson Airplane en The Mamas And The Papas tot aan de vroege Fleetwood Mac.

De uitgebreide versie bevat naast een akoestische versie van Go Down River en live track Man of the Hills drie covers. Ze vertolken Desert Raven (Jonathan Wilson), Real Love Baby (Father John Misty) en Guinnevere (Crosby, Stills & Nash). Die laatste cover vind ik het meest geslaagd. Dat er nog steeds voldoende belangstelling voor dit soort retromuziek bestaat blijkt wel uit het feit dat de band veel optreedt. Zo waren ze in Nederland al te zien in de AFAS arena (supporting Black Pumas), Eurosonic, Paradiso (London Calling) en the Into The Great Wide Open-festival. Hopelijk komen ze snel terug, want Life and Life Only is een aanstekelijk en verslavend plaatje.

Theo Volk

Releasedatum : 19 mei 2023 ATO Records

Website : https://www.theheavyheavy.com/

William Prince : Stand in the Toy

 

Eén van de mooiste mannelijke zangstemmen die momenteel rondgaat in Americana land is die van William Prince. Helemaal zuiver is die bewering niet aangezien Prince een Canadees is. Hij begint zich na een paar albums steeds mee duidelijk te manifesteren in zijn thuisland, en wellicht wordt nu tevens een bruggetje naar elders gemaakt met zijn nieuwste album. Behalve zijn geruststellend zanggeluid hebben zijn liedjes een vanzelfsprekend vloeiend karakter, alsof ze altijd al hebben bestaan. Ze beklijven meteen, terwijl ze na een paar draaibeurten je evenmin in slaap doen sukkelen. Time Is the Only Thing We Need. Inderdaad, er is romantiek in de lucht, en waardering voor het leven in algemene zin. Stand in the Toy werd geproduceerd door niemand minder dan Dave Cobb. Geen verkeerde referentie, zeker wanneer je beseft dat Cobb ook andere cliënten in zijn agenda heeft staan; zoals Chris Stapleton en Jason Isbell, om mij tot twee te beperken.

Het album werd opgenomen in het zuidelijke gedeelte van Savannah te Georgia. De invloed van Cobb is aanwezig, en doet zijn werk, maar muziekliefhebbers die William’s debuut kennen weten dat de basis in orde is. Zijn album Reliever werd overigens ook al mede door Cobb geproduceerd, in aanvulling op de Canadees Scott Nolan. De pedal steel blendt uitstekend met de muziek van Prince. Qua stijl doet hij mij denken aan de muziek van B.W. Stevenson. Die stond weliswaar met twee voeten binnen de Countrymuziek, terwijl Prince er tegenaan schurkt, maar de liefde voor een knap geschreven, en ook vooral knap gezongen nummers vind je bij beide mannen terug. Gelukkig staat William Prince nog aan het begin van zijn carrière. Dit is zijn derde serieuze plaat. Zijn Gospel First Nation is voor een specifieke doelgroep vanwege het walgelijke religieuze karakter. Teksten zijn volledig van het padje en tranen trekkend. Laat het je niet afschrikken. Bij Stand in the Toy blijken zijn verstandelijke vermogens aanzienlijk gezonder van aard.

Rein van den Berg

Releasedatum : 14 april 2023 Six Shooter Records

Website : https://www.williamprincemusic.com/

Rickie Lee Jones : Pieces of Treasure

 

Rickie Lee Jones behoort tot de buitencategorie. Eigenlijk sinds haar gelijknamige debuut, die verscheen in 1979. Net als Pieces of Treasure was bij die eerste plaat de productie in handen van Russ Titelman. Dat Rickie niet alleen die beginperiode koestert vanwege haar samenwerking met deze producer blijkt ook uit het repertoire. Daarin grijpt ze terug naar haar persoonlijke voorkeur. Als 21-jarige song zij in de bars en coffeeshops van Venice, California, niet alleen haar eigen composities, maar ook het klassieke Amerikaanse jazz repertoire. Jazz was altijd al substantieel aanwezig binnen de muziek van Rickie Lee jones. Het is een onderdeel van haar DNA. Haar 1991 album Pop Pop op het Geffen label was minstens zo doordrenkt van jazz als Pieces of Treasure. Voor mensen die veronderstellen dat ze sinds haar eerste albums weinig opzienbarends heeft gedaan moeten voor de aardigheid eens luisteren naar My One and Only Love van dat album. Er wordt ongeëvenaard gemusiceerd door Robben Ford op gitaar, Charlie Haden op bas en Dino Saluzzi met zijn bandoneon, terwijl Rickie Lee Jones vocaal de puntjes op de i zet.

Graag had Francis Ford Coppola Jones vocaal willen horen naast Tom Waits in One From the Heart, maar het tweetal was toen al uit elkaar. Een was opgave waar Rickie geen trek in had, zelfs niet toen hij bleef aandringen. In plaats daarvan nam Country zangeres Crystal Gayle de honneurs waar. Wel verscheen een van de beste Waits nummers op Rickie’s Girl at Her Volcano; Rainbow Sleeves. Muzikale eenvoud in zijn meest pure vorm. Een Rickie Lee Jones plaat die uitsluitend zou bestaan uit Waits covers lijkt mij geweldig, maar het zal wel altijd een illusie blijven. Voorlopig mogen we het doen met klassieke standards; ook niet verkeerd, en in de capabele handen van Jones en Titelman komen ze volledig tot hun recht. Pure vakmanschap en liefde voor het genre trekken de uitvoeringen naar een heerlijk, doch sublieme niveau. Muziek die zich niet beperkt tot Jazz, maar eveneens uitwaaiert over R & B, Blues, Pop en Soul. Muziek die uit het hart komt.

Rein van den Berg

Releasedatum : 28 april 2023 BMG Modern

Website : https://rickieleejones.com/

The Murlocs : Calm Ya Farm

 

In eerste instantie was The Murlocs meer een hobbyband. De groep werd in 2010 opgericht door mondharmonicaspeler Ambrose Kenny-Smith (King Gizzard & The Lizard Wizard) in Ocean Grove, Australië, waar vorig jaar het WK wielrennen werd gehouden. Hun naam is afgeleid van de mythologie van het orakel. Serieus werd het in 2014 met het in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum Loopholes. De huidige bezetting, die tegenwoordig opereert vanuit Melbourne, bestaat naast leden van King Gizzard & The Lizard Wizard, verder uit leden van bands als Orb, Crepes en Beans. Voorganger Rapscallion was een energiek, punky en psychedelisch album. Op hun zevende album Calm Ya farm varen ze een wat nieuwe koers, die me erg goed bevalt. Dit keer voert met country doordrenkte psychedelische, relaxte rock naast soulvolle R&B de boventoon. De luisteraar wordt getrakteerd op een dozijn catchy songs die de hectische energie van het moderne leven vibreren. Calm Ya Farm is verschenen op olijfgroen vinyl. De band zal in september live te bewonderen zijn op podia in de lage landen.        

Theo Volk

Releasedatum : 19 mei 2023 ATO Records/[Integral]

Website : https://unclemurl.com/

The Murlocs live :

07-09 DEVENTER : Burgerweeshuis

08-09 ASTEN : Misty Fields

09-09 AMSTERDAM : Tolhuistuin

22-09 BRUSSEL : AB

Rodney Crowell : The Chicago Sessions

 

Het is niet dat ik alle albums van Rodney Crowell zo nodig wens te bezitten, maar tegelijkertijd heeft hij een aantal platen gemaakt die tot mijn absolute favorieten behoren. Hij is weliswaar schatplichtig aan Townes van Zandt en Guy Clark, maar volgde een eigen koers, en dusdanig dat zijn belang voor de Countrymuziek niet dient te worden onderschat. Hij heeft het uitstekend gedaan! Zijn song-schrijvend vermogen is niet anders dan indrukwekkend gebleken over de afgelopen 50 jaar. Mensen als Emmylou Harris, Johnny Cash, Willie Nelson en Waylon Jennings hebben dankbaar gebruik gemaakt van zijn werk. Een imposante carrière ligt achter hem, en hij is nog steeds alert en gedreven. Ik vermoed dat beide heren (hij en Jeff Tweedy) elkaar vaker hadden ontmoet, maar het had tijd nodig voordat de agenda’s waren gesynchroniseerd. Rodney vond het heerlijk om zich ditmaal primair te richten op zingen en musiceren, en om de productionele hoed uit handen te geven. En er wordt heerlijk gemusiceerd, en niet alleen door Crowell. De instrumentatie is weliswaar sober, maar met een nadruk op de snaren.

Behalve No Place to Fall, een cover van Townes van Zandt, zijn de nummers geschreven door Crowell. Plus een aantal co-writes, waarvan uiteraard eentje met Jeff Tweedy, Everything At Once. Het album opent losjes met Lucky. (Want zonder geluk vaart niemand wel) Mooie persoonlijke nummers bovendien zoals Somebody Loves You. Tweedy en zijn musici plaatsen Crowell in een warm bad. Deze ontspannen sessies dragen daardoor bij in de natuurlijke stemming die dit album rijk is. De energie vloeit vanzelf terug naar de luisteraar. Leuk zoals de lay-out van de hoes geïnspireerd is op Crowell’s debuut Ain’t Living Long Like This. Het vakmanschap heeft geresulteerd in een degelijk werkstuk. Het thema van het laatste nummer, Ready to Move On, heeft te maken met beëindigen en afscheid nemen, maar volgens mij zit er nog meer in het vat. We zullen het ongetwijfeld gaan horen.

Rein van den Berg

Releasedatum : 5 mei 2023 New West Records

Website : https://www.rodneycrowell.com/

Maurice van Hoek : Changing Lanes

 

De grote kwaliteiten van de Rotterdamse singer-songwriter Maurice van Hoek werden al snel door critici geroemd, maar ook door mijzelf, want ik zag Maurice al jaren geleden voor het eerst optreden. Zelfs OOR onderkende al snel zijn talent en noemde hem toen “Een muzikant met capaciteiten waar menig gelouterde americana-artiest een puntje aan kan zuigen”.

Hij debuteerde in 2016 met het album Live Forevermore, gevolgd door de langspeler Traveling Man uit 2018. Sindsdien onderging zijn leven grote veranderingen, waarvan een nieuwe relatie en vader worden de belangrijkste waren. Hij maakte niet alleen groei als mens door, maar ook als songwriter en muzikant, daarvan is Changing Lanes nu het meer dan overtuigende bewijs.

Meteen met de nostalgische opener Old Enough to Know Better, een liedje wat hij samen met  Stan de Kwaadsteniet schreef, greep Maurice me bij de lurven. Hierin probeert Maurice zijn leven te omvatten in een liedje van drie minuten, wat begint met de kattenkwaad die hij uithaalde in zijn geboorteplaats Nieuw-Vennep. De song is ondergedompeld in een prachtig strijkersarrangement van Reyer Zwart.

Met Martin Scheppink schreef Maurice het opgewekte uptempo titelnummer Changing Lanes dat vooral over de geweldige ervaring van vader worden gaat. Af en toe schrijft Maurice ook liedjes samen met, de eveneens zeer getalenteerde, Bertolf Lentink. Met hem schreef hij Empty Without You. Al een week nadat hij zijn vrouw leerde kennen schreef Maurice Call You Mine, omdat hij toen reeds smoorverliefd op haar was. De prachtige, gevoelige vioolpartij van Yanna Pelser is hier trouwens de kers op de taart.

Sweet Morning Dew schreef hij op een ochtend toen de uitgerekende datum van de geboorte van zijn dochtertje in zicht was. De strijkers en orkestgevoel maken het nummer groots. Het ingetogen May I Have This Dance is in een keer live opgenomen. “Dit lied is ontstaan een week na de bevalling. Het is een terugblik naar deze avond. We hadden thuis het kaarslicht aanstaan. Samen dansten we op Norah Jones en vertrokken samen helemaal in deze bubbel. Ik vraag mijn vrouw ten dans terwijl we de komst van ons kindje toezingen.”, aldus Maurice.

Met Stan de Kwaadsteniet schreef Maurice het opzwepende Break Down and Call, waarin hij zingt dat hij spijt heeft van een verbroken relatie en dat hij zijn geliefde terug wil. Een wat JJ Cale achtige vibe heeft It Takes Two to Tango. Bijzonder fraai en ingetogen is Keep You off My Mind. Deze folksong gaat over een muzikant die zijn verhalen deelt tijdens het reizen en op het podium. De boodschap is dat hij deze dingen doet zodat hij zijn ex kan vergeten. Om te proberen verder te gaan met zijn eigen leven.

Het dromerige, wat afwijkende Anything at All behoort zeker tot mijn favoriete tracks. Een dromerige popsong met een episch einde is Innonence, wat Maurice in een roes schreef. De energieke afsluiter Dancing in the Rain is een langgekoesterde wens om ooit een Ryan Adams achtige rock song te schrijven. Maurice wordt omringd door geweldige muzikanten, zoals onder andere de veelzijdige drummer Mischa Porte. De locatie waar het album is opgenomen, B & B De Oude Boomgaard, was ook een schot in de roos. Changing Lanes is artistiek wederom een grote stap voorwaarts voor Maurice.          

Theo Volk

Releasedatum : 26 mei 2023 Independent

Website : https://www.facebook.com/maurice.vanhoek/

 

Maurice van Hoek ‘Changing Lanes’ release tour :

22-05 EINDHOVEN : Muziekgebouw, Americana Mondays

25-05 ROTTERDAM : Rotown

27-05 HILVERSUM : Vorstin

02-06 VENLO : Grenswerk

16-06 ZWOLLE : Hedon

Timo de Jong : Heart at Rest

 

Goed nieuws voor liefhebbers van donkere, warme stemmen als die van Paal Flaata en Sivert Høyem. Ook de in Leeuwarden woonachtige singer-songwriter Timo de Jong beschikt over zo’n imposante stem. Hij is muzikaal beïnvloed door befaamde crooners als Frank Sinatra en Johnny Hartman, maar ook door hedendaagse muzikanten als Chris Isaak, Theo Lawrence en Marlon Williams.

Tot nu toe bracht Timo een EP en twee albums uit. Drie songs van zijn nieuwe album Heart at Rest waren reeds in andere versies terug vinden op Timo de Jong's Intimate Isolation Tapes. Timo noemt zichzelf een Americana crooner, die een heerlijke, verslavende mix brengt van country, folk, rock ‘n’ roll en popmuziek.

Ook zijn teksten zijn bepaald interessant. Vooral de song Cordyceps is vanuit een originele invalshoek geschreven. Timo licht toe : “Dit lied is geschreven vanuit een uitdaging: Schrijf over een insect. Omdat ik het hele “rups die een vlinder wordt” verhaal wat cliché vond, heb ik automatisch de neiging om het in het morbide te zoeken. Cordyceps is een parasitaire schimmel die het hele lichaam van insecten overneemt, om ze vervolgens naar een mooi hoog plekje in een boom te laten lopen, alwaar een soort paddenstoel uit hun lijf groeit.

Dit met redelijk fatale gevolgen voor het insect. Mieren kunnen er ook last van hebben, maar mieren zijn slimmer en herkennen het als één van hen geïnfecteerd is. Deze mier wordt vervolgens weggegooid zodat ‘ie de rest van de kolonie niet kan infecteren. Ik heb een lied geschreven over een mieren echtpaar waarbij de ene mier is gediagnosticeerd met Cordyceps.”.

Maar hij zingt net zo makkelijk een liedje over de zeer omstreden predikant én multimiljonair Kenneth Copeland. De tweede single Big Grey Boxes is Timo’s aanklacht tegen alle lelijke gebouwen zonder ramen in Nederland. Iets wat ik volledig kan beamen, want in mijn woonplaats zijn de nodige, enorme distributiecentra al jaren een doorn in het oog. De liedjes worden zonder uitzondering in verslavende melodieën verpakt waarvan momenteel Life Boat mijn favoriet is.

Timo wordt omringd door uitstekende musici, waaronder vriendin Robin IJzerman. Heart at Rest verschijnt op vinyl. Het zou me niet verbazen dat aan het eind jaar Heart at Rest mijn meest gedraaide album van 2023 zal zijn. Zijn liveoptredens schijnen altijd een aangename huiskamersfeer te hebben, waarbij interactie met het publiek voor Timo een zeer belangrijke rol spelen. Ik kijk ernaar uit om zo’n optreden bij te wonen!       
 

Theo Volk

Releasedatum : 9 juni 2023 Revanche Records

Website : https://www.facebook.com/timomuziek/

Timo de Jong live :

08-06 MEPPEL : PINZ Bowling, releaseparty

Vorige overige livedata, zie zijn Facebookpagina

Esther de Jong : Even Over Leven

 

Vreemd dat ik nog nooit van de talentrijke Leeuwardense singer-songwriters Esther en Timo de Jong gehoord had. Wellicht komt dat doordat zij in het hoge noorden wonen en ikzelf in de Belgische grensstreek. De Jong is de meest voorkomende naam van Nederland, Esther en Timo blijken dan zoals verwacht geen familie te zijn, maar kennen elkaar wel en zijn bevriend. Ook deelden ze samen al diverse malen het podium. Hun beider albums verschijnen op dezelfde datum, dus leek het me een goed idee ze meteen na elkaar te spreken.

Esther de jong (geb. 1994) komt oorspronkelijk uit Dokkum en groeide vooral op met de muziek van Robert Long. Even Over Leven is haar langverwachte debuutalbum. Even dacht ik bij de eerste beluistering dat ik het debuutalbum van Roxy Music had opgezet. Net als deze klassieker begint Even Over Leven met een sample van druk door elkaar pratende groep mensen. Esther vertaalt haar dagboekschrijfsels over haar eigen leven naar vaak zwaarmoedige liedjes, met hier en daar een vleugje humor. Haar teksten kunnen behoorlijk cryptisch zijn zoals de fraaie, rustig voort meanderende opener Thuis :

“Thuis, onder de grond. Hier is het warm en koud tegelijk.

Thuis, onder de grond. Hier verlies ik draden en vind ik steeds weer nieuwe of oude…

Thuis, onder de grond. Hier loop ik in cirkels, hier word ik zo misselijk.

Thuis, onder de grond. Thuis”

Soms zijn haar teksten directer, zoals in het mij kippenvel bezorgende Van Mij, een autobiografisch liedje over een onbeantwoorde liefde. Een liedje wat ze al negen jaar geleden schreef. Met een eenvoudige tekst, maar die wel heel hard binnenkomt. Ook een al wat ouder en zeer persoonlijk liedje is Te Laat, zij het dat het een stuk cryptischer is. Hier en nu (we leven echt) is een sneer naar haar eigen generatie en naar FOMO (Fear of missing out). Tot mijn grote favorieten reken ik het inventieve, uptempo en catchy Nachtjapon.

Op een aantal nummers maakt Esther gebruik van het bekende strijkkwartet onder leiding van Marieke de Bruijn. De uitstekende arrangementen voor het kwartet zijn van de hand van Esker van de Werken, die af en toe wat hulp kreeg van meesterarrangeur Reyer Zwart. Duidelijke invloeden die in de songs doorklinken zijn Father John Misty, Josh T. Pearson, Elbow, Radiohead en Wende. Vooral het album Mens van laatstgenoemde lijkt me een belangrijke inspiratiebron. Het album werd grotendeels opgenomen in de SSE Noord van Frans Hagenaars. Het album werd op voortreffelijke wijze gemasterd door de bekende Darius van Helfteren. Even Over Leven is niet alleen avontuurlijk, maar komt ook regelmatig diep binnen.    

Theo Volk

Releasedatum : 9 juni 2023 Excelsior Recordings

Website : https://www.estherdjd.nl/

Esther de Jong live :

09-06 LEEUWARDEN : Neushoorn, albumpresentatie met band

Meg Hutchinson : All the Wonder / All the Beauty

 

De muziek van Meg Hutchinson staat hoog op mijn muzikale pyramide. Ik ben domweg verzot op haar muziek en aansprekende teksten. Ook haar nieuwste, All the Wonder All the Beauty, draag ik na een eerste luisterbeurt op handen. Muziek die herkenbaar en pakkend is, en mij doet stilstaan. Wanneer je dat althans mag zeggen met een zekere mate van kritisch onvermogen, want Meg kan bij mij een potje breken. Haar muziek rangschikt zich vooral onder de noemer gevoelig. Ze is gediagnosticeerd en in 2006 kwam aan het licht dat ze gebukt leefde onder een bipolaire stoornis. Door haar muziek, gevoed door deze aandoening, voel ook ik mij extra kwetsbaar. Ze brengt mijn emotionele kant naar de oppervlakte. Haar muziek, de eenvoud en de directheid van haar songs doen mij beseffen dat ook gelukzalige momenten tijdelijk van aard zijn. Het aspect van eindigheid filtert door in haar muziek. Koester de meest alledaagse, haast vanzelfsprekende, momenten. Koester de momenten van gelukzaligheid. Nu is dat besef er aanzienlijk meer dan toen ik jonger was. Een aanvankelijk veilige wereld die met de dag meer chaotisch en onvoorspelbaar lijkt te worden. Pluk de dag, want je weet niet wat morgen brengt. Meg Hutchinson zorgt ervoor dat ik tot stilstand kom. Het is om die reden dat haar muziek nooit verveelt.

Op haar debuutalbum na bezit ik haar gehele oeuvre. Haar werk is verslavend. Het bezit een herkenbare rode draad die een emotionele lading trekt door haar muziek. Haar laatste reguliere plaat, Beyond That, dateert van 2013, gevolgd door een knap samengesteld live overzicht, welke ze uitbracht onder de titel How Many Miles. Eén gedeelte met nummers van voordat ze besefte de aandoening te hebben (2006), en opnames van daarna. Ik had niet verwacht dat ze nog een album zou uitbrengen. Ik dacht dat ze haar muzikale ambities achter zich had gelaten. Gelukkig was die aanname ongegrond, en bleek Meg andermaal genoeg geïnspireerd om aan al mijn verwachtingen te voldoen. Vaste producent Crit Harmon is wederom van de partij. En uiteraard Meg met zang en piano, en summier aanwezig een combo bestaand uit bas, drums en gitaar. Subtiel is het geheel bij elkaar gebracht, waardoor de breekbaarheid van haar werk gewaarborgd blijft. Ongetwijfeld dat niet iedereen Meg’s muziek op handen draagt, maar ik loop er volledig mee weg. Een unieke persoon en beminnelijk artiest. Geen recente video helaas. All the Wonder is vooralsnog verkrijgbaar via haar homepage.

Rein van den Berg

Releasedatum : 25 mei 2023 LRH Music

Website : https://www.meghutchinson.com/

Bob Martin : Seabrook

 

Bob Martin heeft het definitieve resultaat van dit album niet meer gehoord. Hij stierf vorig jaar september op 80-jarige leeftijd. Ze waren nummers begonnen op te nemen in 2008, maar de opnames bleven op de plank liggen. Door samenloop van omstandigheden heet zoiets. Het aanvankelijke contact tussen Jerry DeCicca was vanwege Bob’s debuut uit 1972; Midwest Farm Disaster, maar strandde helaas. Wederzijdse plannen gooiden roet in het eten. Bob bracht het album Live At The Bull Run uit, en we zagen hem gedurende die periode optreden in Europa, terwijl Jerry zich op eigen producties stortte. Het aanvankelijk beoogde plan verstofte. Tot in 2021 Bob’s dochter Tami toestemming gaf aan DeCicca om Seabrook af te ronden. De opnames werden gecompleteerd en opgefrist met Jerry’s band The Black Swans. DeCicca’s bemoeienissen met Larry Jon Wilson hadden geresulteerd via het label Drag City in een prachtig uitgevoerd en gedocumenteerd product, en Seabrook zou in principe een vergelijkbaar eerbetoon kunnen zijn.

De nummers die je terugvindt op Seabrook zijn veelal bekend van eerdere Martin albums, maar voor een fervent liefhebber is dit niet iets om links te laten liggen. Ik was er dan ook rap bij om deze plaat te toe te voegen aan mijn verzameling. In de eerste plaats uit respect naar Bob Martin, en uit waardering voor zijn werk. Vanzelfsprekend had ik hem meer succes gegund. Dit is een mooi muzikaal overzicht, gestoken in een brandnieuwe muzikale omlijsting, waarbij ik hoop dat het fysieke object (dat onderweg is) een respectvolle epiloog krijgt bijgevoegd. Misschien een suggestie om Jerry DeCicca richting de nabestaanden van Willie P. Bennett te sturen om ter nagedachtenis van deze Canadees iets vergelijkbaar te fabriceren. Niet voor het geld, maar uit liefde en respect.

Rein van den Berg

Releasedatum : 19 mei 2023 Worried Songs

Website : https://worriedsongs.bandcamp.com/album/seabrook

Otis Taylor : Banjo...

 

Zonder twijfel zijn beste plaat wordt vertaald geschreven, ongetwijfeld bedoeld om de verkoop te stimuleren. Dit geldt ongetwijfeld voor het technische aspect, want de plaat verscheen op SACD en werd opgenomen in DSD met de best denkbare apparatuur. De details deden mijn lekenverstand duizelen. Uiteindelijk staat de banjo centraal. Banjo staat op de hoes in grote letters, en Otis zijn naam is er bescheiden naast gezet. Waarom? Omdat voor Otis vertegenwoordigd de banjo de connectie met Afrika. Het album Banjo... bevat zes splinternieuwe nummers, en vijf stuks opnieuw opgenomen, maar gestoken in een puntgaaf jasje. Allemaal opnieuw opgenomen in de Octave Studios te Boulder. Het duurde voordat weer iets verscheen van Otis Taylor. Eerlijk gezegd had ik de veronderstelling dat hij een punt had gezet achter zijn loopbaan. Live heb ik hem tweemaal mogen zien, en wanneer de gelegenheid zich voordoet zou ik beslist nogmaals gaan. Als ik het voor het zeggen zou hebben, zou mijn voorkeur uitgaan naar een semi-akoestische set zodat de traditionele instrumenten, zoals de banjo, nog beter uit de verf komen. Maar Otis houdt ook wel van stevig. Vandaar dat hij voor dit album zijn voormalige bandleden liet invliegen.

Het album is wederom prachtig vormgegeven, waarbij opvallend is de beknopte toelichting van Otis op de desbetreffende songs. De thematiek van zijn teksten is geenszins veranderd. Zijn focus ligt op Zwart America, en het onrecht wat daarmee gepaard ging en gaat. Hij windt er geen doekjes om. Hij is direct in zijn oordeel en observaties, en ook zijn macabere humor ontbreekt niet, voor zover daar sprake van is. Pure dynamiek, qua woord en muziek dus. In tegenstelling tot wat het label verkondigd is dit Otis zijn zestiende CD. Als liefhebber van Blues, maar ook de manier waarop Otis en zijn band deze ten gehore brengt was dit voor mij een verplichtte aankoop. Enige nadeel is dat hij moeilijk, dan wel niet, regulier verkrijgbaar is. Waardoor het toch een illuster object is. Digitaal is dan wellicht een meer voor de hand liggende optie.

Rein van den Berg

Releasedatum : 9 februari 2023 Octave Records

Website : https://otistaylor.com/

Luke Elliot : Let ‘em All Talk

 

Ik lees dat Luke Elliot een “critically acclaimed” artiest is. Meestal ben ik dan ietwat huiverig wanneer artiesten zo worden aangekondigd. Ook al behoort Elliot’s uitvoerende stijl niet per se tot mijn voorkeur, ik ben beslist onder de indruk door deze introductie met zijn muziek. Loodzwaar inderdaad, theatraal, bombastisch soms, maar terdege imponerend en ongepolijst. De verwijzing naar Nick Cave is allerminst uit de lucht geplukt. Ik kende hem dus niet, maar afwijzen is evenmin van toepassing. Hij valt moeilijk binnen een raster te plaatsen, echter dat hoeft het luisterplezier niet te drukken. Deze Amerikaan verzeilde in Scandinavië en laveert als een vis in het water. Een klassiek, van oorsprong Italiaans, nummer als Uno dei Tantie gaat erin als koek, en overtuigt voor de volle honderd procent. Luke Elliott pakt weliswaar de Engelstalige variant in navolging van Ben E. King, Tom Jones of Shirley Bassey. Let ‘em All Talk is een opmerkelijke plaat, die aanvankelijk aanvoelde als een vreemde eend, maar smaakte naar meer. Naast deze ene cover bestaat het overige uit muziek van en door Luke Elliot zelf, en zijn Noorse team.

Mocht je meer willen weten dan beveel ik je aan zijn muziek nader te beluisteren, of, wanneer het binnen je schema past; hij treedt op in V11 te Rotterdam op 14 juni. Zijn eerdere platen ken ik niet, maar als ze vergelijkbaar zijn aan Let ‘em All Talk dan heb je genoeg argumenten om nader luistertijd te investeren. Scott Walker is ook zo’n verwijzing die mij te binnenschiet. Dit album verschijnt 19 mei, en ik ervaar het als een welkome afwisseling op de gebruikelijke muzikale voorkeur die ik nastreef. Proeven staat vrij. En je zult horen dat zijn teksten minstens zo verfrissend zijn als de muziek, die tenslotte als eerste component aandacht vraagt. Ongebruikelijk, maar opmerkelijk.

Rein van den Berg

Releasedatum : 19 mei 2023 Icons Creating Evil Art

Website : http://www.lukeelliot.com/