Een lichtpuntje in de duistere wereld zo zou je, vrij vertaald, het label Light in the Attic aan kunnen duiden. Wisselend komen ze met aansprekende heruitgaven, naast gebruikelijke obscure releases en rariteiten. Het is alweer een tijdje geleden dat ze vijf vroege albums van Michael Chapman, middels een remastering, opnieuw onder de aandacht brachten. Ik was ongeveer dertien toen ik voor het eerste in aanraking kwam met de muziek van Michael Chapman. Ik werkte gedurende de zomermaanden op het land om geld te vergaren voor mijn hobby. Veel van wat ik verdiende werd omgezet in vinyl, en Rainmaker was een van de albums die ik kocht zo rond 1972 of 1973. Ik was volslagen onbekend met deze artiest, maar het album speelde in de zaak op de achtergrond. Ik werd instant gepakt door Chapman’s zang en gitaarspel. Zo rond 1990, schat ik, verkocht in de meeste van mijn lp’s via vrienden op de verzamelaarsbeurs te Utrecht. Relatief laat want het cd-tijdperk had al een tijdje zijn intrede gedaan. Het zal ook toen zijn geweest dat ik Rainmaker eveneens verkocht voor harde cash. Anno vandaag nog steeds de perfecte achtergrond voor bij een regenachtige dag. Spijt! Uiteraard spijt achteraf dat ik die plaat ooit verkocht. Een en ander zou wellicht beter te verklaren wanneer ik een vernieuwde uitgave van Rainmaker her-kocht in de uitvoering van een lp. Vandaag in ieder geval niet. Vandaag krijg ik naast mijn cd-versie van Repertoire Records ook de Light in the Attic versie. Ik ben ontzettend benieuwd naar hoe deze versie klinkt, terwijl het mij zou verbazen dat hij de release uit 1997 kwalitatief verbeterd.
Ik ben over de jaren een liefhebber van Chapman gebleven, zij het met enige afstand, dus volgde hem niet op de voet. En, zoals ik dat bij meerdere artiesten heb, zijn vooral zijn vroege platen mij het meest lief. Echter aangezien Chapman ook op latere leeftijd zeer geïnspireerd voor de dag kon komen, bleef mijn kast zich terloops vullen met incidentele aankopen. Ook live heb ik warme herinneringen aan een optreden van hem. Ik weet niet waarop e.e.a. duidt, maar de behoefte om items uit mijn vroege jeugd (die teloor zijn gegaan) opnieuw te kopen steekt vaker de kop op. Zo kocht ik onlangs een Chinese Dinky Toy replica van een Simca Aronde. Wat nog mooier was dat ik de oorspronkelijke Franse Aronde daarna aantrof in een kist op zolder in de garage. Sommige zaken laten zich niet vervangen. Met Chapman’s Rainmaker probeer ik in zeker zin een beetje de tijd (tijdelijk) te bevriezen. Fysiek werken op het land was fijn en zorgeloos, terwijl mijn huidige werkzaamheden mij steeds vaker frustreren. Dat zijn de momenten dat je merkt dat je ouder wordt en controle een beetje begint te verliezen, en dat plezier of voldoening verdwijnt, wat zoiets in principe met zich mee zou moeten brengen. Laat ik nog maar eens luisteren naar Chapman en zijn nummer One Time Thing. Magisch! Het was ook de leeftijd dat je de teksten als het ware absorbeerde. Ik realiseer mij dat ik behalve liefhebber van muziek, in zekere zin, in de eerste plaats een verzamelaar ben. Blijkbaar heb ik moeite om afstand te doen van geluidsdragers als tastbare herinneringen, terwijl de muziek zelf afdoende zou moeten zijn.