Gareth Dickson - Orwell Court


Augustus vorig jaar ontdekte ik de muziek van de in Glasgow woonachtige Gareth Dickson en besteedde direct een artikel aan hem. Hij brengt al sinds 2005 albums uit. Zijn leven was niet altijd rozengeur en maneschijn. In 2007 werd hij verliefd op een Argentijnse dame en vestigde hij zich daar. In die periode dat hij in Argentinië verbleef, werd hij een keer beschoten, aangevallen door honden en een keer zat hij in een vliegtuig waarvan de motor vlam vatte en ternauwernood veilig kon landen. De relatie verliep ook niet zoals gehoopt en een paar illusies armer keerde hij terug naar Schotland. Sindsdien verloopt zijn carrière crescendo, doordat hij de vaste begeleider is van Vashti Bunyan en trad met haar op in zalen als de Barbican en Carnegie Hall, maar bijvoorbeeld ook in Japan. Ook Gareth verkreeg daar een behoorlijke populariteit, zodat zijn albums daar ook uitgebracht worden. Zelfs het als live project bedoelde Wraiths met covers van voornamelijk nummers van Pink Moon van Nick Drake werd daar uitgebracht onder de artiestennaam Nicked Drake. Nick Drake is de meest duidelijk hoorbare invloed in zijn liedjes. Maar ook Bert Jansch en qua geluid Brian Eno en Aphex Twin. Nauwelijks hoorbaar zijn de invloeden van Syd Barrett, Captain Beefheart en Robert Johnson (!), vanwege zijn unieke, nauwelijks te kopiëren gitaarspel. Zijn muziek is een mix van akoestisch gitaarspel, fluisterzang en elektronica. De songs hebben een hypnotiserend effect op mij. De titel van Orwell Court is ontleend aan 1984 van George Orwell : “Much of what I see going on around me can be described as "Orwellian" and so it's a comment on that (surveillance state, dishonest use of language, endless war)”. Maar het is ook de naam van de straat waar hij vroeger dagelijks doorheen liep als student op weg naar het station. In opener Two Halfs zingt Vashti Bunyan de achtergrondvocalen, bovendien verzorgde ze de extra instrumentatie. Celine Brooks verzorgt de achtergrondvocalen in The Big Lie. Ze had ook een belangrijk aandeel in het tot stand komen van Orwell Court. Allereerst als grote steun, maar ook met daadwerkelijke ideeën om de liedjes te verbeteren. De afsluiter is een cover van Atmosphere van Joy Division, wat betreft thematiek uitstekend past bij de rest van de songs. Wie bekend is met zijn werk; er is gelukkig weinig nieuws onder de zon. Hij borduurt gewoon verder op zijn ingeslagen weg. Het wordt tijd, dat hij eindelijk eens wat meer bekendheid in Nederland gaat krijgen.
Theo Volk

 Releasedatum: 11 november 2016 12k / Discolexique
Website: http://www.garethdickson.co.uk/

Corey Isenor - A Painted Portrait (Of the Classic Ruse)


Singer-songwriter Corey Isenor is woonachtig in Lunenburg, een klein plaatsje gelegen aan de Atlantische oceaan op het schiereiland van Nova Scotia. Deze provincie behoort tot Canada en maakte in 1674 een jaar lang deel uit van Nederlands Acadië. Lunenburg is ook een veel voorkomende Nederlandse naam, dus het zou me niet verbazen als dit stadje gesticht zou zijn door een Nederlander.  Naast muzikant is Corey ook nog fotograaf en grafisch ontwerper. Corey maakt al sinds 2008 platen en is met A Painted Portrait intussen toe aan zijn vijfde schijf. Het is, dankzij Marco Geene, mijn eerste kennismaking met zijn muziek en direct ook een zeer plezierige. Allereerst beschikt Corey over een buitengewoon aangename stem. Daarnaast is hij een echte verhalenverteller. Veel liedjes gaan over klassieke thema’s als romantiek, relaties, introspectie en meningen over de samenleving. Losing My Mind leert hoe verstikkend het dagelijkse leven soms kan zijn. Queen of Calgary gaat over een vrouw die zeer zelfverzekerd lijkt, maar intussen gewoon net als iedereen op zoek is naar liefde. Mijn favoriete song Ferry Tale handelt over de kabel ferry over de Lahave rivier, niet zo ver gelegen van waar hij woont. Het neemt een belangrijke plaats in, in de gemeenschap daar. Het verbindt niet alleen gebieden, maar ook mensen en daardoor ook verhalen. Overigens is Ferry Tale ook een van de favoriete songs van Corey zelf. Een interessant thema heeft From Towers to Windmills. In de periode dat Corey studeerde aan de universiteit leefde hij zes jaar lang in Sackville, New Brunswick. De horizon van die plaats werd toen bepaald door radiomasten in moerasgebieden, die daar al sinds de jaren veertig stonden. Na zijn studie werden die masten neergehaald en vervangen door windmolens. Het had niet alleen gevolgen voor het uitzicht, maar ook voor de gemeenschap daar. Dit thema fascineert me op het moment bovenmatig, veroorzaakt door de serie Onzichtbaar Nederland, die de VPRO nu wekelijks uitzendt op de publieke omroep.  Muzikaal gezien laveert hij ergens tussen country en folk in. De countrykant hoor je vooral terug in het heerlijke, relaxte The Navy Blues. Ook zijn er twee instrumentale nummers te vinden, waarvan vooral Burning the Hickory schitterend is door de fraaie bijdrage op fluit van Rozalind McPhail. Sfeer verhogend zijn ook de gebruikte veldopnames van onder anderen ganzen en kikkers. De prachtige hoes is een schilderij van Pomona Shea, dat in bezit is van een vriend van Corey. Ook gebruikte hij voor het artwork een veertig jaar oud schilderij, wat zijn moeder maakte toen ze nog op de middelbare school zat. Met A Painted Portrait heeft Corey een prachtplaat afgeleverd. Deze goed in het gehoor liggende muziek, zou volgens mij een groot luisterpubliek kunnen bereiken.  
Theo Volk

 Releasedatum: 16 september 2016 Eigen beheer
Website: http://coreyisenor.bandcamp.com/

Lavinia Meijer - The Glass Effect


De afgelopen tijd luisterde ik erg veel naar Schaduwland van Jan Swerts en Island Songs van Ólafur Arnalds. Deze beide muzikanten zijn beïnvloed door Philip Glass, een van de meest prominente minimalisten. Het was voor mij dus een kleine stap naar The Glass Effect van Lavinia Meijer. Met dit dubbelalbum, wat bijna twee uur duurt, krijg je veel waar voor je geld. Op de eerste cd bevinden zich tien etudes van Glass, die Lavinia zelf arrangeerde. Ze kreeg wel enige, kleine adviezen van de componist zelf. Deze etudes geven een goed beeld van de ontwikkeling van Glass als componist de laatste twintig jaar. Het zijn echter geen hapklare brokken die de luisteraar voorgeschoteld krijgt. Deze complexe composities dwingen tot geconcentreerd luisteren. De titel slaat op het feit dat Glass veel devote volgelingen kreeg, Lavinia incluis. Vijf jaar terug bracht ze het met platina bekroonde album Metamorphosis/The Hours uit, gevuld met composities van Glass . Niet alleen ontstond er een hechte vriendschap tussen Meijer en Glass, maar begon ze ook zelf te componeren. Op de tweede cd zijn werken te vinden van door Glass beïnvloede muzikanten, op opener Koyaanisquatsi na.  Deze compositie werd gebruikt voor de gelijknamige documentaire.  Suite for Harp werd dit jaar speciaal voor harp geschreven door Bryce Dessner, gitarist van The National (Tweede deel in samenwerking met  Yuki Numata Resnick). De première vond 19 oktober in New York plaats. En 12 november gevolgd door de première van Sur un Fils, een andere compositie van Dessner in de W2 in Den Bosch.  Lavinia probeert trouwens al jaren een brug te slaan tussen populaire en klassieke muziek. Het werk van Dessner wordt onder anderen ook gespeeld door Los Angeles Philharmonic en het Kronos Quartet. Naast werk van Dessner, ook van Nico Muhly, Ólafur Arnalds, Nils Frahm en Ellis Ludwig-Leone. Met name de uitvoering van Night Loops van laatstgenoemde beklijfd erg door het spannende gebruik van elektronica, net als de afsluiter Lift Off. Dit is een eigen arrangement van Lavinia en Arthur Antoine van Koyaanisquatsi. De tweede cd maakt het de luisteraar een stuk gemakkelijker dan de eerste, misschien is het beste om eerst de tweede cd te gaan beluisteren. Andermaal heeft Lavinia een prachtplaat toegevoegd aan haar oeuvre, wellicht wordt het nu eens tijd voor een album met eigen composities.
Theo Volk

Releasedatum: 4 november 2016 Sony Classical
Website: http://www.laviniameijer.com/


Helen Botman - I Sing


Volkomen onbekend was Helen voor mij, op het moment dat ze me zelf benaderde. Ze blijkt al vijfentwintig jaar actief te zijn in de muziekwereld. Helen voltooide het conservatorium, waar ze koos voor de poprichting. Naast dat ze onder haar eigen naam werkt, maakt ze ook sinds 1996 naam met de world pop groep La Luna. Deze groep brengt een gevarieerde mix van onder anderen fado’s, chansons, Spaanse liedjes en door Helen zelf gecomponeerde songs. Helen zingt in maar liefst twaalf verschillende talen. In 2013 werd het tijd voor haar eerste theatershow getiteld Vleugelvrouw, waarin ze diverse kunstvormen combineert. I Sing is Helen’s eerste volwaardige cd onder eigen naam. Haar warme stem is een zeer positieve verrassing voor mij. Bovendien is haar klankkleur erg aangenaam. Ze wordt omringd door uitstekende muzikanten: Arthur Lijten (drums), Ton Nieuwenhuizen (bas), Rob Stoop (piano, rhodes, Wurlitzer), Willem Swikker (hammond) en het Red Limo String Quartet. Belangrijke inspiratiebronnen voor haar zijn vooral Joni Mitchell en Carole King.  De fraaie opener I Sing gaat eenvoudigweg over voor wie ze haar liedjes zingt. Dat Helen een uitstekende componist is blijkt uit het zeer pakkende refrein van Today, gecombineerd met de prachtige strijkers levert dat een fantastische song op. Mooiste liedje is echter zonder enige twijfel People, wat een ode is aan de mens en het mens-zijn in al zijn facetten. Het is eerder uitgebracht als single, waarvan de opbrengsten gaan naar het vluchtelingenprogramma van Musicians without Borders. Voor deze organisatie reisde Helen met het a capella-ensemble Lélé Mam voor concerten af naar o.a. de VS, Hongarije, Duitsland en Turkije. Ook zongen zij in conflictgebieden als Bosnië en Palestina , waar Musicians without Borders muziekprojecten opzet voor kinderen, jongeren en vrouwen in o.a. vluchtelingenkampen.  Het moge duidelijk zijn dat Helen iemand is met het hart op de juiste plaats. People is trouwens het liedje wat het meeste richting jazz gaat en waarin voor mij ook de meeste passie in haar stem doorklinkt. Bovendien krijgen hier haar begeleiders de meeste ruimte om te kunnen excelleren. Naast liedjes waar haar sociale betrokkenheid uit blijkt, is er ook plaats voor een liefdesliedje als Drunk.  I Sing is een buitengewoon aangename surprise, die ik absoluut kan aanbevelen om te gaan beluisteren.  
Theo Volk
Releasedatum: 12 oktober 2016 Eigen beheer
Website: https://helenbotman.com/


The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra - Day of Time


Al snel had ik in de gaten dat er iets niet klopte, want wie noemt er nu een label Lie Records? De groepsnaam The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra leek die niet verdraaid veel op de dit jaar helaas ontvallen Toots Thielemans? En aan dat verhaal op hun website zat op zijn minst een luchtje. Reden genoeg voor mij om Peter R. de Vries in de arm te nemen om deze zaak tot op de bodem uit te laten zoeken. Gelukkig ging het om recente feiten, dus een cold case team was niet nodig. Al snel kwam de Vries met een schokkende onthulling. Hij kreeg uit een betrouwbare bron, die uiteraard anoniem wenst te blijven, zwart op wit het bewijs, dat de vijf verdachte personen helemaal geen familie zijn! Het zijn namelijk zeer ervaren muzikanten, die Bruno Deneckere, Nils De Caster, Pascale Michiels, Kathleen Vandenhoudt en Luis Marquez blijken te heten. Met deze gegevens ging de Vries verder aan de slag. Het vinden van de volgende informatie was hierdoor een koud kunstje voor hem. Pascale Michiels en Kathleen Vandenhoudt vormen sinds een  aantal jaren het duo Billy & Bloomfish, met het prachtige Ridin’ the Rods op hun conto. En nog veel langer maken ze deel uit van de Nederlands/Belgische formatie The Blue Angels. De heren Bruno Deneckere en Nils De Caster blijken live hun mannetje staan, dat bewezen ze in 2013 nog met het toepasselijke getitelde Live, in eigen beheer uitgebracht. Kortgeleden kwam het vijftal met Time of Day op de proppen. De Vries onderzocht of de teksten soms satanische of verborgen boodschappen bevatten. Na gedegen onderzoek komt hij tot de conclusie, dat het teksten recht uit het hart zijn, sommigen gaan over de liefde. Een liedje gaat zelfs over iemand met een gebroken hart. Het zijn volgens de Vries gewone, authentieke mensen met het (muziek)hart op de juiste plaats. En alhoewel hij maar een doorsnee muziekliefhebber is, hoort hij dat ze hun instrumenten goed beheersen en dat de zang meer dan oké is. Zijn slotconclusie luidt dan ook: eerlijke, authentieke muzikanten, die een prachtplaat hebben afgeleverd, het blijft echter gissen naar de gekozen groepsnaam.        

Theo Volk alias Peter R. de Vries

Releasedatum: 14 oktober 2016 Lie Records
Website: http://www.rielemans.be/

    

Paal Flaata - Come Tomorrow: Songs of Townes van Zandt


Sinds de jaren zeventig behoort het oeuvre van Townes van Zandt tot mijn muziek-DNA. Het was één van de vele mooie ontdekkingen, die ik dankzij OOR journalist Bert van de Kamp deed. Van Zandt was in die tijd absoluut een cultheld, helaas slechts in beperkte kring bekend. Al zijn platen tot aan Flyin’ Shoes zijn van hoog niveau, daarna werden ze allemaal beduidend minder. Het lag dus voor de hand dat Paal Flaata zich tot die beginperiode beperkt heeft met het uitkiezen van de songs voor Come Tomorrow, het laatste deel van een trilogie. Vooraf gingen Wait By the Fire: the Songs Of Chip Taylor en Bless Us All: Songs Of Mickey Newbury. Paal Flaata werd bekend dankzij de groep Midnight Choir, die schitterende albums maakte als Amsterdam Stranded en Unsung Heroine. Minder bekend is dat hij een paar jaar terug deel uitmaakte van The Humble Servants die het fantastische Down to the Bone maakte, die helaas niets deed. In die groep speelde ook multi-instrumentalist Gøran Grini. Hij speelt een belangrijke rol op deze cd. Niet alleen bespeelt hij een groot aantal instrumenten, produceerde hij het samen met Flaata, maar verzorgde hij ook de fraaie strijkersarrangementen. In de meeste songs wordt er van strijkers gebruik gemaakt. Het best vertegenwoordigd is het album Delta Momma Blues met vier liedjes. In Tower Song is er naast strijkers plaats voor een bevallige Franse hoorn. Van Zandt was een buitengewoon goede tekstschrijver, het refrein van Tower Song is doorspekt met veel wanhoop:
You close your eyes and speak to me
Of faith and love and destiny
As distant as eternity
From truth and understanding
The wind blows cold outside your door
It whispers words I’ve tried before
But you don’t hear me anymore
Your pride’s just too demanding
You build your tower strong and tall
Can’t see you , it’s got to fall someday
Gelukkig zijn er ook klein gehouden songs te vinden als Kathleen, het enige nummer waarop hijzelf gitaar speelt. De enig echte countrysong is, ondanks de strijkers, het aandoenlijke titelnummer. Het is een duet met dochter Maia. Het zal ongetwijfeld veel emoties bij vader en dochter losgemaakt hebben, gezien het familiedrama van eind vorig jaar. Een van mijn favorieten is de ingetogen afsluiter Snow Don’t Fall, maar hoogtepunt is voor mij toch wel Quicksilver Daydreams of Maria, sinds jaar en dag mijn favoriete van Zandtnummer. Met zijn geweldige stem weet hij het repertoire op geheel eigen wijze te interpreteren. Wonderschoon eerbetoon.
Theo Volk
Releasedatum: 2 december 2016 Blue Mood Records
Website: https://www.facebook.com/PaalFlaata/?fref=ts
         

Winter Mountain - I Swear I Flew


Een aantal jaar geleden ontmoette Cornwall’s Joe Francis en Donegal’s Marty Smyth elkaar op een treinreis van Chicago naar Memphis. Het klikte meteen tussen de heren, mede doordat Francis beider ouders Ierse wortels hebben. Ze bleken een gemeenschappelijke interesse in harmoniezang en in de klassieke songs en geluid van de jaren zestig. Een duo was geboren. In 2013 verscheen het eponieme debuutalbum, wat vooral geprezen werd om die harmoniezang. Helaas groeide het duo uit elkaar, doordat beiden verschillende ideeën over een uit te stippelen vervolgroute hadden. Zodoende kwam het tot een breuk en besloot Francis alleen verder te gaan onder de naam Winter Mountain. Voor I Swear I Flew deed hij inspiratie op in de Franse Alpen, Cornwall, maar vooral in Donegal. Ooit woonde hij er zes jaar, want hij heeft daar nog de nodige familie wonen. De vraag was natuurlijk hoe het album zou gaan klinken zonder de samenzang met Marty. Door zijn zeer expressieve stem maakte ik me weinig zorgen, dat hij in zijn eentje niet zou kunnen boeien. Het is daardoor een minder gepolijst album geworden. Overigens beschikt Joe over zeer veel ervaring. Hij deelde het podium met artiesten als Richard Thompson, Rosanne Cash, LeAnn Rimes, Patty Griffin, Seal, Cara Dillon en Seth Lakeman. Belangrijke inspiratiebronnen vormden Bruce Springsteen, Tom Petty en Neil Young. Hij speelde veel instrumenten zelf in. Hij kreeg alleen hulp van Seth Lakeman op zeven tracks, die muzikaal bijdroeg op viool, bouzouki, gitaar en achtergrondzang. Zijn inbreng geeft het geheel een onmiskenbaar Iers tintje. Er staan een aantal uptempo liedjes op, die de moeite waard zijn, maar mijn voorkeur gaat toch meer uit naar ballads als Dragonfly, waarin een weemoedige cello schittert. Echter afsluiter Fireworks Night (Promises We Make) vormt voor mij het onbetwiste hoogtepunt.
Theo Volk
Releasedatum: 18 november 2016 Astral Fox Records
Website:  http://www.wintermountain.co.uk/

Shirley Collins - Lodestar


Lodestar, oftewel in het Nederlands de poolster, zo luidt het zevende album van de nu eenentachtig-jarige Shirley Collins. De heldere poolster is een ster, die nauwelijks van plaats verandert aan de sterrenhemel en vroeger belangrijk was voor navigatie. Vandaar dat Collins staat afgebeeld met een sextant. In de jaren zestig en zeventig was Collins een ster aan het folk firmament, vooral door haar fraaie, heldere en hoge stem. Aan haar carrière kwam pardoes een einde na de vervelend verlopen scheiding van Ashley Hutchings, die net als zij op dat moment deel uitmaakte van de Albion Band. Later zou ze het volgende over deze gang van zaken laten ontvallen: “My voice got damaged, my ego got damaged, and my heart and everything,” she said, years later. “And I stopped being able to sing.”. Ze kreeg last van dysfonie, waardoor ze niet meer in staat was te zingen. Voor haar solocarrière begon werkte ze al samen met de legendarische Alan Lomax. Naast dat ze samen veldopnames maakte, brachten ze in 1957 een EP uit onder de naam Alan Lomax & The Ramblers. Tijdens haar loopbaan zou Collins een belangrijke inspiratiebron gaan vormen voor anderen Sandy Denny. Een van haar mooiste albums is, Folk Roots, New Routes, welke ze samen maakte met Dav(e)y Graham, een van Engeland’s beste gitaristen ooit. En nu ligt er na achtendertig jaar gelukkig toch een nieuwe cd in de winkel. Helaas is ze niet meer zo goed bij stem als eerder dit jaar naam- en leeftijdsgenoot Judy Collins liet horen. Haar stem is niet meer zo helder en is een octaaf of wat gezakt. Het album werd opgenomen in haar cottage in Sussex. Uiteraard is het album voornamelijk gevuld met oude traditionals. Met name indrukwekkend is haar herinterpretatie van Death & The Lady. Ze nam het in 1970 al op samen met haar zus Dolby op de klassieker Love, Death & Lady. Het is goed dat ze weer terug is, helaas hebben we er wel achtendertig jaar op moeten wachten.           
Theo Volk
Releasedatum: 4 november 2016 Domino
Website: http://www.shirleycollins.co.uk/



Het Zesde Metaal - Calais


Doordat ik niet ver van de grens woon, kom ik sinds mijn jeugd regelmatig in Vlaanderen. Ook kijk ik sinds die tijd geregeld naar de VRT, met name naar films en wielrennen. Toevallig ontdekte ik de groep van Wannes Cappelle door een optreden in De Laatste Show op de VRT. Hij zong daar de titeltrack van het album , het prachtige liedje over het tragisch verlopen leven van de wielrenner Frank Vandenbroucke. Terstond heb ik toen de cd aangeschaft. Ik werd aangenaam verrast door met name de persoonlijke teksten van liedjes als Ge Zwiegt en Met Drie, die keihard binnenkwamen. De naam van groep werd ooit bedacht door oerlid Jan Bulekaen. Op het debuut Akattemets uit 2008 schreef Cappelle nog alle liedjes zelf, op Lore na, wat een cover was van Laura Laurent van Conor Oberst. Een vaste vorm kreeg de groep vanaf Ploegsteert. In het prachtig vormgegeven boekje is overigens niet terug te vinden, wie er tekende voor de teksten en muziek, alleen maar wie de arrangementen verzorgden. Het hoge niveau van Ploegsteert vindt een vervolg op opvolger Nie Voe Kinders, dat niet in eigen beheer wordt uitgegeven maar door Unday Records. Een label waar meer zeer interessante artiesten onderdak vinden. Ook hier weer hartverscheurend mooie, persoonlijke liedjes als Ip Min Knieën. Deze drie prachtige albums schiepen huizenhoge verwachtingen voor Calais. Wannes Cappelle, Tom Pintens, Filip Wauters, Tim Van Oosten en Robin Aerts voldoen wederom aan alle verwachtingen. In het titelnummer laat Wannes zijn sociale betrokkenheid spreken, maar gelukkig zijn er weer de nodige, prachtige, persoonlijke verhalen op te tekenen, waarin hij de ziel van de mens prachtig weet bloot te leggen. Muzikaal is de toegevoegde elektronica een verrijking, net als de fraaie strijkersarrangementen van Tom Pintens. Met Calais voegen de heren weer een indrukwekkend album toe aan hun oeuvre.   
Theo Volk
Releasedatum: 11 november 2016 Unday Records

Hamish Anderson - Trouble


Soms heb je platen die direct binnenkomen, maar ook nog eens meteen weten te overtuigen. Trouble is er daar eentje van. De maker ervan, Hamish Anderson, groeide op in Melbourne, Australië, maar emigreerde twee jaar terug definitief naar de Verenigde Staten. Daarvoor trad hij er al regelmatig op en vond er op een gegeven moment ook een boeker. Hij besloot voor het versnellen van zijn carrière om er te gaan wonen. En met succes. In de lente toerde hij nog met The Rides (Stephen Stills, Kenny Wayne Shepherd en Barry Goldberg). Hij was ook de laatste artiest, die opende voor B.B. King, een van zijn idolen. Zijn andere, belangrijke inspiratiebronnen zijn Albert en Freddie King, Keith Richards, Jeff Buckley, Tom Petty en Peter Green. Vooral de laatste hoor ik terug in de muziek van deze jonge bluesrocker. Met name de relaxte kant, die liedjes als Albatross van Fleetwood Mac zo kenmerkte. Tot nu toe bracht hij twee EP’s uit en in augustus het live-album Live at the Belly Up. Voor zijn debuutalbum koos hij als producer Jim Scott (Tom Petty, Tedeschi Trucks, Ryan Bingham, Wilco, Grace Potter), een zeer goede keuze. Die zorgde ervoor dat er veel geëxperimenteerd werd met het geluid, onder andere door versterkers uit de jaren zestig te gebruiken. Hij wordt omringd door geweldige muzikanten als Steve Berlin (saxofoon), Freddy Bokkenheuser, Aaron Sterling en Johnny Radelat (allen drums), Chris Bruce en Rob Calder (beiden bas) en Chris Joyner en Jason Borger (beiden toetsen). Met name het relaxte samenspel tussen gitaar en orgel is fantastisch en is op dit album absoluut een meerwaarde. De songs zijn voornamelijk autobiografisch, Hamish ziet het schrijven ervan als iets therapeutisch. Naast een zeer vakkundig gitarist is hij zeker ook een bovengemiddeld zanger. Net als in zijn gitaarspel, weet hij af en toe variatie in zijn zang aan te brengen door het gebruik van de kopstem. Op de songs valt niets aan te merken. Met recht dat men kan spreken over een geslaagd debuut. Mark my words: Hamish Anderson wordt een grote.       
Theo Volk
Releasedatum: 21 oktober 2016 Eigen beheer
Website: http://www.hamishandersonmusic.com/

Ralph de Jongh - Lonesome Man / Ocean of Love


Reeds op 31 maart werd het dubbelalbum Lonesome Man / Ocean of Love ten doop gehouden in de North Sea Jazz Club in Amsterdam. Sindsdien beluister ik het regelmatig, dus werd het weleens tijd voor een bespreking. Geboren Roosendaler, maar grotendeels in Nispen opgegroeide de Jongh kocht op zijn vijftiende zijn eerste gitaar. De Jongh begon direct liedjes, maar ook gedichten te schrijven en daarnaast ook te schilderen. Vanaf 1995 begon hij in eigen beheer albums uit te geven. In die tijd combineerde hij zijn baan als loodgieter met die van muzikant. Tot een paar jaar terug deed hij dat, totdat hij merkte dat het te vermoeiend werd. Het werd zo belastend, dat hij ziek werd en een half jaar niet meer uit zijn bed kwam. Tot overmaat van ramp liep zijn huwelijk op de klippen. Hij doet verslag over dit proces op zijn ijzersterke comebackalbum Ill uit 2014, dat hij geheel in zijn eentje opnam. Gevolgd door het toepasselijk getitelde Sun Coming Up een jaar later. Overigens spelen twee personen een belangrijke rol in de carrière van hem, Johan Derksen en Harry Muskee. Derksen is een fan van het eerste uur en probeert sindsdien hem zoveel mogelijk in de schijnwerpers te zetten. Een paar jaar terug was hij bijvoorbeeld te zien in het TV-programma VI, maar ook in DWDD. Harry Muskee was en is nog steeds een grote inspiratiebron. Hij schreef zelfs een liedje over hem getiteld Harry en speelde hij ook lang in het voorprogramma van Cuby & The Blizzards. De waardering was overigens wederzijds. De inspiratiebronnen voor  Lonesome Man / Ocean of Love zijn blueszangers, maar ook Jan Slauerhoff en Cobra. Vaak wordt hij vergeleken met Mick Jagger van The Stones. Het valt zeker niet te ontkennen, dat hun stemmen en manier van zingen erg overeenkomen. Ook nam hij in het verleden solo Sympathy for the Devil op voor de fantastische, helaas niet meer verkrijgbare DVD Emotion. Op het nieuwe dubbelalbum staan maar liefst vierentwintig fonkelnieuwe songs en bedraagt de speelduur bijna anderhalf uur. Hij wordt omringd door fantastische begeleiders als Roel Spanjers (toetsen), Ewa Gorzynska (viool), Arend Bouwmeester (saxofoon, klarinet en percussie), Nico Heilijgers (bas) en Arie Verhaar (drums). Af en toe klinkt de invloed van The Stones nog door in zijn muziek. Soldier Boy had een vroege Stonessong kunnen zijn. En door met name de saxofoon herinnert de tweede cd Ocean of Love af en toe aan The Stones ten tijde van hun klassieker Exile on Main Street. Maar de meeste songs hebben een eigen signatuur, zoals het bijzonder fraaie Rye. Ewa Gorzynska excelleert hier, maar ook op Life Is Good Enough met buitengewoon spannend vioolspel. Op dit moment is Ralph bezig met de opnames voor een trilogie, waarop gelukkig violiste Ewa Gorzynska ook weer te horen zal zijn. 23 maart volgen jaar zal deze trilogie in de North Sea Jazz Club officieel live ten gehore gebracht worden. Overigens is hij live een echt podiumbeest. Lonesome Man / Ocean of Love wordt vergezeld van een vierentwintig tellend prachtig vormgegeven tekstboekje waarin ook een aantal van zijn schilderijen terug te vinden zijn. Johan Derksen noemt zijn cd’s terecht verborgen juwelen, het wordt hoog tijd dat daar eens voorgoed verandering in komt.  
Theo Volk
Releasedatum: 31 maart 2016 Eigen beheer
Website: http://ralphdejongh.com/

CeDell Davis - Even the Devil Gets the Blues


Ellis Davis is een van de oudste, nog in levende zijn blueslegendes. 9 juni volgend jaar hoopt de aan de oevers  van de Mississippi geboren Davis bij leven en welzijn negentig te worden. Met zijn lichamelijk welzijn gaat het echter op ongeveer tienjarige leeftijd al mis. Hij krijgt dan polio en wordt daardoor aan zijn rechterhand kreupel. Zijn dan net op gitaar verworven vaardigheden moet hij zich opnieuw aanleren door linkshandig te gaan spelen. Hij ontwikkelt daarbij een geheel eigen speelstijl. Maar ook zijn zangstijl is apart, vooral door zijn timing. Overigens waren zijn lichamelijke problemen nog niet over, want tijdens een optreden in 1957 breekt er een opstootje uit, met als gevolg dat hij beide benen breekt en vanaf die tijd aan een rolstoel is gekluisterd.  Het zou tot 1994 duren dat hij zijn debuutalbum Feel Like Doin’ Something Wrong zou uitbrengen. Een van zijn grootste fans, bluescriticus Robert Palmer produceerde het voor het Fat Possumlabel.  Sinds zijn debuut brengt hij met grote regelmaat albums uit. Vorig jaar nog verscheen het zeer goed ontvangen Last Man Standing, een titel waaruit blijkt dat hij over humor beschikt. Dat blijkt ook uit zijn teksten. Bijzonder grappig is bijvoorbeeld Grandma Grandpa. Een aantal songs gaan over gebeurtenissen uit zijn leven en Crap House Bea gaat over de vrouw, die Robert Johnson vergiftigd zou hebben. Naast eigen werk ook liedjes van Muddy Waters, Elmore James, John Lee Hooker en Kansas City van Leiber & Stoller. Hij wordt bijgestaan door een keur aan geweldige muzikanten, waaronder Mike McCready van Pearl Jam. Maar ook de fantastische zangeres Annie Jantzer. Naast een aantal gitaristen zorgen saxofonist Skerik en trompettist Dave Carter voor de nodige variatie. Dankzij al deze geweldige muzikanten worden de uitvoeringen naar een hoog niveau getild, zodanig, dat het zijn beste album is geworden.   
Theo Volk  
Releasedatum: 14 oktober 2016 Sunyata Records
Website: https://www.facebook.com/cedelldavisblues/?fref=ts


Barrelhouse - Almost There


Deze band ontstond ooit uit de Oscar Benton Bluesband. In 1975 verscheen hun eponieme debuutalbum.  Al meer dan veertig jaar speelt deze unieke bluesband in dezelfde samenstelling : Tineke Schoemaker (zang), Johnny en Guus LaPorte (gitaar), Han van Dam (piano), Bob Dros (drums) en last but not least Jan Willem Sligting (bas, staande bas en accordeon). Door de meer dan 2000 optredens bouwden ze in de loop der jaren een geduchte livereputatie op. Almost There is misschien wel hun meest persoonlijke en mooiste album geworden. De teksten van Tineke Schoemaker zijn vaak niet al te vrolijk. Zo gaat Lonely Together over  haar scheiding, I Wish I Could Pray over het plotselinge overlijden van een dierbare vriend en Hard Feelings over dat je moet leren loslaten. De uptempo opener Hard Feelings laat direct horen dat je te maken hebt met een zeer goed op elkaar ingespeelde formatie. Ze voelen elkaar blindelings aan. Vooral doordat Barrelhouse gebruik maakt van een pianist voel ik me aangetrokken tot hun muziek (naast uiteraard de geweldige zang van Schoemaker). Niet voor niets is Blues From the Gutter van Champion Jack Dupree mijn favoriete bluesalbum. Overigens is Barrelhouse allang niet meer een pure bluesband, dat maakt vooral de klein gehouden en bijzonder fraaie afsluiter Withered on the Vine duidelijk. Alleen ingetogen zang, akoestische gitaar en accordeon, zo simpel kan muziek zijn. De instrumental Hoky Poky roept bij herinneringen op aan Jessica van The Allman Brothers. Almost There is volledig live opgenomen en werd vakkundig geproduceerd door Erik Schurman (Handsome Poets, Guus Meeuwis). Men zit op dit moment midden in een toer door Nederland, helaas moest het concert van 6 november verplaatst worden naar 19 februari. Hopelijk zijn de stemproblemen van Tineke verholpen voor  het concert van 18 november in de Metropool in Hengelo. Almost There is een perfecte staalkaart van hun mogelijkheden geworden.   
Theo Volk

Releasedatum: 2 september 2016 V2
Website:  http://www.barrelhouse.nl/

Barrelhouse live:
18-11 Metropool,  Hengelo
20-11 Wilhelmina, Eindhoven  middag
25-11 North Sea Jazz Club, Amsterdam
26-11 Polderblues, Westdorpe
02-12 Luxor ,  Arnhem    
03-12 Flirtin' with the Blues, De Flint,   Amersfoort
10-12 Mahogany Hall, Edam
11-12 Mariakapel, Holthees  middag
16-12 Paard , Den Haag
17-12 Paradox, Tilburg 
19-02 Hedon, Zwolle

Ebbot Lundberg & The Indigo Children - For the Ages to Come


Eerder besprak ik de prachtalbums Dream Darling van The Slow Show en Back in the Ring van Chris Pureka, die beiden uitkwamen op het kwaliteitslabel Haldern Pop Recordings. Daar kan For the Ages to Come aan toegevoegd worden. Ebbot Lundberg is een vijftigjarige Zweed, die eerste furore maakte met Union Carbide Productions (1986-1993) en vervolgens met The Soundtrack of Our Lives (1994-2012). Hij wordt op deze cd bijgestaan door een zestal jonge muzikanten, die zichzelf The Indigo Children noemen. Die naam is afgeleid van een new agetheorie uit de jaren zeventig. Niet alleen die naam werd ontleend uit een ver verleden, Lundberg heeft zich in zijn eigen geschreven liedjes duidelijk laten inspireren door de muziek van de jaren zestig en zeventig. Vooral in de koortjes, denk bijvoorbeeld aan een groep als The Mamas and The Papas uit de jaren zestig en ook in de blazerarrangementen hoor je dit duidelijk terug. Vooral invloeden uit het pop- en rockgenre. Veelal zijn de liedjes voorzien van ijzersterke refreinen. Naast zijn vaste begeleiders werkten een groot aantal gastmuzikanten mee. Niet alle nummers schreef Lundberg zelf. Hij koos voor twee opmerkelijke, behoorlijk obscure covers. De eerste is Calling from Heaven, wat oorspronkelijk werd uitgebracht door de Spaanse latin cultband Los Pekenikes onder de naam Cerca De Las Estrellas. Het krijgt een bijzondere interpretatie, waarin zelfs een sitar te horen is en hoor je een echo van The Who ten tijde van Quadrophenia terug. De andere cover is Don’t Blow Your Mind van The Spiders, die er een lokale hit mee hadden. Het werd mede gecomponeerd door Vincent Furnier, beter bekend als Alice Cooper. Doordat de gitaren hier duidelijk de boventoon voeren is het enigszins een vreemde eend in de bijt. Wie misschien nu denkt dat Lundberg vastgeroest zit in het verleden, vergist zich. Voor 2017 staat het project Five Billion in Diamonds op het programma. Hij zal daarin samen gaan werken met leden van Portishead, Spiritualize en Ocean Blue. De producer wordt Butch Vig (Nirvana, Garbage). Maar eerst wordt het jaar nog uitgeluid met een aantal concerten. Op 3 december zullen ze te zien zijn in Merleyn, Nijmegen.        
Theo Volk

Releasedatum: 11 november 2016 Play it Again Sam / Haldern Pop Recordings
Website: http://www.ebbotlundberg.se/

Max Hatt & Edda Glass - Ocean of Birds


Af en toe krijg ik het idee dat sommige artiesten niet ontdekt willen worden. De informatie die ik op het internet over Max Hatt en Edda Glass vond was nihil. Ook op hun eigen website is praktisch geen informatie te vinden. Max Hatt en Edda Glass wonen in Santa Fe, New Mexico. De release van Ocean of Birds werd vergezeld van een toer, die hen bracht op de meest uiteenlopende locaties. Van jazzclubs in Manhattan, platenzaken in Nashville tot aan folkfestivals. Ze wonnen al diverse prijzen. Max Hatt (gitarist en componist), Edda Glass (zangeres en tekstschrijfster) worden verder begeleid door Clipper Anderson (staande bas), River Guerguerian (drums en percussie) en Pat Sansone (piano, orgel en mellotron). Diverse collega’s zijn lyrisch over hen, waaronder Lizz Wright en Nels Cline, die vooral door het songmateriaal worden geïmponeerd. Bij mijzelf was het in eerste instantie toch vooral de bijzondere en bekoorlijke stem van Edda Glass, die mij het meest boeide bij de eerste beluisteringen van Ocean of Birds. Voor mij is ze een vrouwelijke versie van Jeff Buckley, die jazz zingt. Nadat ik gewend was aan haar stem, blijken de songs ook van degelijke kwaliteit te zijn. En begint tevens het prachtige, erg relaxte gitaarspel van Max Hatt op te vallen. De muziek heeft niet veel nodig. In No more tattoos horen we als extraatje de fraaie bijdrage op fluit van Jim Hoke en in Crossing Over de dobro van Matthew Smith. Ze noemen het zelf jazz americana, maar voor mij is het toch wel gewoon jazz. In afsluiter O Que Será? voegt men een scheutje Bossa Nova toe, het is de enige cover.  Ocean of Birds is voortreffelijk geproduceerd door Pat Sansone (Wilco en Autumn Defense) en Josh Shapera. De foto op de hoes is maar liefst 108 jaar oud en gemaakt door Joseph E. Stimson. Ocean of Birds komt vooral tot zijn recht tijdens de late uurtjes.
Theo Volk

Releasedatum: 20 mei 2016 New Song Recordings