Eugene Ruffolo - Canto Per Mangiare, La Musica


Verandering van spijs doet eten. Dat is zowel een verwijzing naar de titel, als wel naar mijn muzikale voorkeuren. Italiaanse muziek komt namelijk nauwelijks in mijn platencollectie voor, maar Canto Per Mangiare, La Musica is een zeer aangename verrassing voor mij. Eugene Ruffolo is een singer-songwriter uit New York, met een grote staat van dienst. Hij deelde studio’s en podia met artiesten van divers pluimage, waaronder Garth Brooks, Tony Bennett, Kenny Loggins, David Wilcox, Run DMC, Mary Chapin Carpenter, Lori Lieberman, Spyro Gyra en Cheryl Wheeler. Zijn vorige albums kwamen uit op kwaliteitslabels als Stockfish. Die goede opnamekwaliteit is het eerste wat opvalt bij beluistering van zijn nieuwste schijf. Het stond al een lange tijd in de planning om een album op te nemen, waarop hij de muziek van zijn voorouders uit de laars van Italië onder de loep neemt. Maar zijn ambities waren daar niet mee gestild. Hij bracht ook nog het boek Songs and Stories from an Italian Kitchen op de markt, met daarop achtergrondinformatie over de songs, overpeinzingen, essays en tot slot ook nog eens veertien familierecepten (hij is een verwoed kok). Maar voorlopig stil ik mijn honger met de prachtige muziek. Een drietal composities zijn van eigen hand, opener Bella Maria, Ma Quando en Rimbombito Un Po, die absoluut niet onder doen voor de rest van het repertoire. De hoes vermeldt helaas niets over de overige muzikanten. Daaronder bevindt onder anderen een geweldige accordeonspeler tussen en in Estate lijkt het of een nazaat van Toots Thielemans de mondharmonica ter hand neemt. Naast eigen werk een aantal zorgvuldig gekozen covers, die smaakvol worden gebracht. De heerlijke afsluiter kent natuurlijk iedereen, Marianni. Het is zeer te hopen, dat Ruffolo op de deze ingeslagen weg verder borduurt. Mooi is dat hij vanaf vandaag een aantal optredens in Nederland verzorgt, absoluut een aanrader!
Theo Volk
Eugene Ruffolo live (voor details zie zijn website):
28-04 MILLINGEN : Privéconcert
29-04 WADDINXVEEN : Theater De Kroon
02-05 AMSTERDAM : Café Bel Campo
03-05 Privé huisconcert
04-05 LEEUWARDEN : Live TV/Radio optreden
05-05 NIJMEGEN : Sint-Jacobskapelconcert
06-05 VENLO : “La Laterna”concert

Low Lily - 10,000 Days Like These


De mens is een gewoontedier. Zo heb ik de hebbelijkheid om voordat ik tot luisteren overga, eerst de credits grondig te bestuderen. Die credits van 10,000 Days Like These waren veelbelovend. Daar prijken de namen op van niet de minsten, Greg Liszt en Corey DiMario van Crooked Still, Stefan Amidon van the Sweetback Sisters. En ook nog eens Dirk Powell, niet alleen een van de allerbeste banjospelers ter wereld, maar recent ook verantwoordelijk voor de productie van de albums van Rhiannon Giddens en Kyle Carey. Op dit album speelt hij niet alleen banjo op de titelsong maar maakte hij ook de master. Low Lily is een trio afkomstig uit New England, dat bestaat uit Liz Simmons (zang, gitaar), Lissa Schneckenburger (zang, viool) en Flynn Cohen (zang, gitaar, mandoline). Maar hun wieg had net zo goed in “Old England” kunnen staan, want de opener is de Engelse traditional Sovay, ooit vereeuwigd door Martin Carthy. Hier is de tekst echter van de hand van Liz. Ze kreeg de traditionele muziek uit het Verenigd Koninkrijk en Ierland met de paplepel ingegoten dankzij haar moeder, die ze geregeld zong. Ze studeerde in 2005 af aan Goddard College, waar ze inheemse muziek uit de jaren twintig en dertig studeerde. 10,000 Days Like These is meer geworden dan alleen putten uit de oude traditie. Zo is er een heerlijke versie te vinden van Rock of Ages van Gillian Welch en David Rawlings. Brothers in Arms van Dire Straits wordt ook volledig naar hun hand gezet. De tweede helft van de liedjes, voornamelijk gevuld met eigen werk, bevallen me het beste. Op Hope Lingers On, met positieve boodschap, begeleiden ze zichzelf alleen met handgeklap. Mijn favoriet is het prachtig door Lissa gezongen Good, Bad, Better. Overigens krijgen alle drie volop de ruimte om vocaal te kunnen excelleren. 10,000 Days Like These is een staalkaart van eigen werk, covers en traditionals.   
Theo Volk
Releasedatum: 16 maart 2018 Mad River Records

Damien Jurado - The Horizon Just Laughed


Op 22 maart was Damien Jurado nog hier voor opnames voor de bekende Twee Meter sessies, overigens niet zijn eerste sessie daar. 13 april was hij alweer terug om bij Concerto zijn nieuwe album te komen voorstellen en de nodige interviews te geven. De singer-songwriter uit Seattle is erg geliefd in Nederland en dat is terecht. Hij heeft intussen al een imposant oeuvre opgebouwd met als voorlopige hoogtepunt Maraqopa.  Op dat album experimenteerde hij met opvallende ritmes en abstracte songstructuren. Zijn werk wordt beïnvloed door grote namen als Nick Drake, Neil Young, Bob Dylan, Lou Reed en Randy Newman. The Horizon Just Laughed is intussen zijn dertiende album en hij is er bijzonder trots op. Vooral omdat hij het deze keer in zijn eentje produceerde. Hierdoor voelt het album persoonlijker aan dan de twee voorgaande. Hij ging anders te werk dan op alle  voorgaande albums. Zo begon hij er aan te werken zonder iemand er van te voren op de hoogte stellen. Hij schreef tien, zonder uitzondering, ijzersterke liedjes, die bijzonder snel weten te overtuigen. Vanaf de opener Allocate weet direct dat het snor zit. Soms gebruikt hij wat meer begeleiding, maar ook in kleiner gehouden songs als Over Rainbows and Rainier weet hij de luisteraar volledig aan zich te binden. En natuurlijk is het altijd weer een genot om zijn stem te horen. The Horizon Just Laughed behoort tot zijn beste werk, sterker nog, is van hetzelfde niveau als Maraqopa. Mocht U tot aanschaf over willen gaan, dan is het album in Nederland volgens mij het goedkoopste hier.
Theo Volk
Releasedatum: 4 mei 2018 Secretly Canadian

Pieter Vermeyen - Hygge


Aan stilzitten heeft hij een broertje dood. Naast zijn voltijds baan als strateeg citymarketing en communicatie bij zijn geliefde stad Antwerpen, regelt hij ook nog eens veel voor feestzalen Gambrinus. Componeren gebeurt laat op de avond en in het weekend. De interesse in muziek begon op achtjarige leeftijd in 2001 toen hij zijn eerste pianolessen van zijn oma kreeg. In zijn jeugd absorbeerde hij muziek uit diverse genres, van Nightwish tot Bob Marley en van Rihanna tot Schubert. Om zich verder te ontwikkelen nam hij eerst lessen compositieleer bij Bram van Camp, later ging hij in de leer bij Wim Henderickx en Diederik Glorieux. Naast interesse in neoklassieke muziek kwam er een grote fascinatie voor elektronische muziek, met name ambient muziek. De wijze van componeren omschrijft Pieter zelf als volgt : “Ik componeer achter de piano, al improviserend met verschillende lagen achter elkaar. Nadien schrijf ik het uit op partituur, herwerk ik het in Ableton, oefen ik het in en probeer ik het nog verder op punt te stellen. Vaak schrijf ik een eerste deel van een stuk uit om nadien weer nieuwe inspiratie te krijgen voor een vervolg.”.  Zijn eerste proeve van bekwaamheid verscheen twee jaar geleden, getiteld Inuit. Vier composities met  titels ontleend aan de taal van de inwoners van Groenland (behorend tot Denemarken). Wellicht is dat de reden dat de titel van zijn debuutalbum Hygge en de titels van de composities in het Deens zijn. Op fascinerende wijze weet Vermeyen de luisteraar te boeien door de combinatie van rustig, repeterend pianospel , elektronica en veldopnames. Hij heeft zijn recorder vaak bij zich als hij op stap gaat. Zo hoor je bijvoorbeeld in Lykke het geluid van een koelkast en een watersproeiertje in een huisje in Sardinië. In Fjaele hoor je de treinen van Antwerpen-Zuid en in Taenke het klotsende water aan een baai in Malta. Een aantal van die veldopnames werden gemaakt door Michel de Vry, ook verantwoordelijk voor de gitaartrucks in Lykke. In Turde is een tweede piano te horen, bespeeld door Iman Mohammad en de saxofoon van Sebastian Fischer. Hygge is een album om te ondergaan en/of heerlijk bij weg te dromen. Bij mij gedijt het album het beste op de vroege ochtend of later op de avond. Imponerend en fascinerend debuut.     
Theo Volk
Releasedatum: 6 april 2018 Wool-E Discs

Audun Skjølberg - Last Days on Earth


Last Days in Earth is inmiddels het derde album van Noorse singer-songwriter Audun Skjølberg. De jaren zeventig is nooit ver weg in zijn muziek. Niet zo verwonderlijk, want hij groeide op met het luisteren en naspelen op zijn goedkope gitaar van de platencollectie van zijn ouders. In de pers wordt hij vooral vergeleken met James Taylor. Op Last Days on Earth mixt hij folk, blues en soul met energieke pop en rock met af en toe een snuifje psychedelica. Naast James Taylor hoor je de invloed terug van Tim Hardin, Paul Simon, Bob Dylan, maar ook van de zeventiger jaren westcoast muziek. En in de poppy songs is zelfs de invloed van The Beatles hoorbaar. Het retro geluid wordt nog eens versterkt door het gebruik van zijn oude Silvertone gitaar uit 1960, opgenomen met een Wunder CM 12 microfoon. Toch bezit Skjølberg genoeg eigens om te kunnen boeien. De uptempo titelsong is zeer aanstekelijk, maar zijn zang komt toch het best tot zijn recht in de rustigere nummers. Alle acht nummers schreef hij zelf, waarbij vooral opvalt dat hij zich thuis voelt in diverse genres.
Theo Volk   
Releasedatum: 20 april 2018 Snowville Recordings

Michelle David - The Gospel Sessions Vol. 3


De afgelopen periode werd Michelle getroffen door het verlies van dierbaren. Gelukkig vond ze troost in haar geloof. Daarnaast gaf ze uiting aan haar intense verdriet door het schrijven van nieuwe liedjes. De laatste jaren waren erg succesvol voor de van oorsprong Amerikaanse zangeres. Ooit was ze hier na een musical blijven hangen, omdat ze haar hart verpandde aan ons land en zijn bewoners. Haar carrière onderging een belangrijke wending, nadat ze Onno Smit en Paul Willemsen ontmoette, met wie ze een uitstekende creatieve wisselwerking heeft. Geheel onverwacht werd het  basale The Gospel Sessions Vol. 1, wat een zoektocht werd naar de oorsprong van de gospel, een groot succes. Deel twee werd ook een zoektocht naar de wortels van de muziek, waarvan het drietal houdt. Beide albums werden uiterst lovend ontvangen, waaronder door Oor. Door het grote verdriet wat op haar pad kwam is The Gospel Sessions Vol. 3 haar meest persoonlijke album geworden. Bovendien vond het trio de sound, waar men naar op zoek was, muziek teruggebracht tot het essentiële. Dit keer liet men zich vooral inspireren door de beginjaren van de funk en soul. Of in de woorden van Onno Smit : “Volume I en II waren voor ons een zoektocht en een reis naar het vinden van de wortels van de muziek waar wij van houden, maar ook naar het vinden van ons geluid, onze stem. Op Volume III hebben we die gevonden. Zowel live als in de studio. Het is onze interpretatie van gospel, gewikkeld in een dekentje van soul, blues, jazz en afrobeat. It’s a record that will blast from your speakers in Technicolor!” . The Gospel Sessions Vol. 3 is een bijzonder overtuigend album geworden, met ingetogen prachtsongs als Tell Me Why, Give it to Him(met lekker koortje) en Walk with Me. En daarnaast spetterende en ritmische songs als Up Above My Head en Proverbs 3. De komende tijd zal het album volop gepromoot worden door middel van concerten, waaronder op Pinkpop, voor meer informatie kijk hier. The Gospel Sessions Vol. 3 zal ongetwijfeld de populariteit van Michelle en haar mannen nog verder vergroten.
Theo Volk
Releasedatum: 27 april 2018 Excelsior Recordings

Alex Highton - Welcome to Happiness



Zijn debuutalbum Woodditton Wives Club ontdekte ik een jaar of acht geleden via Popmagazine Heaven. Recensent Eric van Domburg Scipio was dermate enthousiast, dat ik niet anders kon doen dan gaan luisteren. Een zeer sober album met breekbare liedjes, waarin hij zingt over een moeilijke periode in zijn leven, waar hij vooral dankzij zijn vrouw Patricia overheen kwam. Op opvolger Nobody Knows Everything kiest de van oorsprong uit Liverpool afkomstige Highton ruimschoots voor het experiment. Het album had trouwens een Nederlands tintje, want de foto’s ervoor werden gemaakt in Nederland door een Nederlandse vriend, die hij in zijn roerige tijd in Londen had leren kennen. Intussen is Alex een echte familieman geworden, die met zijn vrouw en twee dochters in het landelijke Cambridgeshire woont. Voor Welcome to Happinness experimenteerde hij in zijn thuisstudio er lustig op los. Naast grote held Harry Nilsson (af en toe post Alex youtubefilmpjes van Nilsson op zijn Facebookpagina) heeft hij vooral een  voorkeur voor electropop. Dan wordt al duidelijk in de aanstekelijke opener Benny Is a Heartbreaker. Maar naast electropopinvloeden, hoor je bijvoorbeeld ook Can, Steely Dan, Beck, Serge Gainsbourg en Bowie terug. De synthesizer speelt een belangrijke rol, maar ook duiken er  regelmatig heerlijke blazers en strijkers op. Ook dit keer Nederlandse inbreng  door het meespelen van rock- en metalgitarist Boudewijn Bonebakker. Overigens zijn niet alle nummers even gemakkelijk te doorgronden als de opener. Sommige liedjes geven pas na veelvuldig luisteren al hun geheimen prijs. Met Welcome to Happiness levert Alex voor de derde maal op rij een prachtalbum af. Mocht U eventueel tot aanschaf overgaan, dat is het album volgens mij in Nederland hier het gunstigst geprijsd.
Theo Volk

Releasedatum: 20 april 2018 BB Island

 Website: http://alexhighton.co.uk/


Melanie Dekker - Secret Spot


Melanie Dekker werd geboren in Calgary, maar woont sinds haar vijfde in Vancouver. Maar met een oer-Hollandse naam als Dekker moet je natuurlijk wel Nederlandse voorouders hebben. Haar Nederlandse wortels voeren voornamelijk terug naar Bloemendaal en Amstelveen. Van 1992 tot 1995 speelde Melanie in country en rock coverbands, totdat er door het vele optreden blijvende schade aan haar stembanden dreigde. Het werd het startsein om in die noodgedwongen pauze eigen songs te gaan schrijven. Tevens besloot ze voortaan minder en solo te gaan spelen. In 1997 volgde haar debuutalbum Impulsive met zelf geschreven liedjes. Sinds 2003 toert ze solo regelmatig door Noord-Amerika en Europa, met name in Duitsland is ze erg populair. Die populariteit daar dankt ze aan fans, die haar in Noord-Amerika in wintersportressorts zagen optreden en haar uitnodigden in Duitsland te komen toeren. Ze nam in Europa drie live albums op, Live + Lekker, Lekker Dekker en Lekker, eh. De laatste ook met opnames gemaakt in Nederland. Ook schreef ze songs samen met anderen, een ervan met de bekende filmspeler Sean Penn. Bekendheid kreeg ze vooral dank zij haar liedje I Said I, wat gebruikt werd voor een bekende Amerikaanse soapserie. Vorige maand verscheen haar nieuwe album Secret Spot, dat zich vooral kenmerkt door de variatie. Ze wisselt aanstekelijke uptempo nummers als Front Row en het titelnummer af met prachtige, ingetogen songs als afsluiter When It’s Over. Melanie schreef alle nummers zelf, met uitzondering van de titelsong dat gecomponeerd werd door Allan Rodger. Grote favoriet is Better When We Do, mede door haar bijdrage op Wurlitzer en haar fraaie zang, raakt ze bij mij dezelfde gevoelige snaar als Wendy Webb. Momenteel toert Melanie anderhalve maand voornamelijk in Duitsland. Dat veel Duitsers Melanie adoreren is mij volkomen duidelijk.   
Theo Volk
Releasedatum : 2 maart 2018 Elephant Ears Entertainment

Johanna Sillanpaa - From This Tide


Johanna Sillanpaa komt oorspronkelijk uit Zweden, maar al geruime tijd woonachtig in Canada. Met haar heldere, soulvolle stem wist ze al vele harten te veroveren. Ze voelt zich net zo goed thuis in een intieme nachtclub als op het Montreal Jazz Festival, waar ze speelde voor een immense menigte van zestigduizend man. From This Side verscheen reeds een jaar geleden, maar is absoluut nog de moeite waard om besproken te worden. De titel is een verwijzing naar haar live optredens. Getracht wordt haar live geluid zo goed mogelijk te benaderen. Het resultaat is een redelijk ingetogen album, waarop ze door uitstekende musici wordt begeleid. De piano wordt beroerd door Chris Andrews, die ook een aantal liedjes componeerde met Johanna en bovendien sommige arrangeerde. Verder de fantastische trompettiste Ingrid Jensen, die af en toe de hoofdrol opeist.  Daarnaast op drums Tyler Hornby en JUNO winnaar George Koller. Vooral eigen werk, maar ook drie vertolkingen van klassiekers. Everything I’ve Got Belongs to You van Rodgers & Hart, Blue Skies van Irving Berlin en Woodstock van Joni Mitchell. De uitvoeringen zijn redelijk smooth, maar gelukkig niet te. Bovendien waagt Johanna zich niet aan vocale acrobatiek, een euvel waar jazz zangeressen zich nog weleens aan willen vergrijpen. From This Tide wist mij zeer snel te overtuigen, misschien U ook wel.   
Theo Volk  
Releasedatum: 7 april 2017 Chronograph Records

Flav Martin & Jerry Marotta - Soul Redemption


Goede vrienden Martin en Marotta besloten eindelijk eens samen de studio in te duiken, wat resulteerde in het zeer relaxte album Soul Redemption. Beiden zijn gepokt en gemazelde muzikanten. Zo werkte Flav Martin onder anderen samen met  Suzanne Vega, David Crosby en Al Stewart. De staat van dienst van Marotta is nog indrukwekkender ; Robert Fripp (op Exposure), Joan Armatrading, Elvis Costello, Mary Black, Peter Gabriel, Tears for Fears , Paul McCartney, Sarah McLachlan, Rory Block, Suzanne Vega, Michelle Shocked, John Mayer en vele anderen. Ze nodigden nog een aantal goede vrienden uit om mee samen te werken, bassist Tony Levin (King Crimson), pianist Peter Primamore, gitaristen Thor Jensen en Mark Shulman en accordeonist en harmonicaspeler Gary Schreiner. Ervaren producer Marotta heeft bij de anderen duidelijk het beste naar boven gehaald, want Soul Redemption klinkt heerlijk ontspannen. Je waant je af en toe onder de stralende zon op de stranden van Rio de Janeiro. Niet vreemd om dan een titel tegen te komen als Rio de Janeiro. Af en toe roept de muziek herinneringen op aan de jazzy popmuziek van Steely Dan en dan vooral aan hun heerlijke debuutalbum Can’t Buy a Thrill. In Drinking Song lijkt het of de betreurde, aimabele Toots Thielemans is aangeschoven om een deuntje mee te spelen. Wat ook bijdraagt aan de relaxte sfeer is de zang van Flav Martin, die overigens bijna alle nummers schreef. Twee covers, waaronder een opmerkelijke, tweetalige versie van Tell Me to My Face van The Hollies en een heerlijke vertolking van Cosa Hai Messo Nel Caffé, wat omgedoopt werd tot Coffee Song. Helaas zie ik nog geen Nederlandse release aangekondigd staan. Het album is in ieder geval te koop via Amazon. De komende maanden als de zon wat vaker zal gaan schijnen, zal Soul Redemption nog regelmatig bij mij uit de speakers schallen.      
Theo Volk
Releasedatum:  1 maart 2018 Olin-McGraw


Hannah Read - Way Out I’ll Wander


Multi-instrumentalist Hannah Read komt uit Schotland, maar is woonachtig in Brooklyn, New York. Hannah kreeg vorig jaar als lid van de supergroep Songs of Separation, met daarin grote namen als Karine Polwart en Eliza Carthy, de nodige bekendheid.  Hun album won trouwens terecht de prijs album van het jaar bij BBC Radio 2 Folk Awards. Hannah studeerde aan The City of Edinburgh Music School, The American School of Modern Music in Paris en de fameuze Berklee College of Music in Boston. Op Way Out I’ll Wander combineert Hannah op unieke wijze haar Schotse folkroots met de americana van de andere kant van de oceaan. Het is de langverwachte opvolger van haar debuut ep Wrapped in Lace uit 2012. Haar ingetogen liedjes handelen over mijmeringen over thuis, reizen, liefde en verdriet. Deze release was zeker aan mijn aandacht ontsnapt, maar gelukkig tipte Marco Geene me (nogmaals bedankt!). Way Out I’ll Wander wist ondanks het ingetogen karakter en zeer subtiele arrangementen mij zeer snel te overtuigen en behoort voor mij tot de fraaiste releases van 2018 tot nu toe.    
Theo Volk
Releasedatum: 23 februari 2018 Hudson Records

Knut Reiersrud Band - Heat


Eind februari zag ik al op de Facebookpagina van operazanger en jazz tenorsaxofonist Håkon Kornstad een enthousiast bericht staan over Heat van de Knut Reiersrud Band. Beiden werkten in 2007 samen op Kornstad’s album Single Engine. Van huis uit is Knut Reiersrud een blues gitarist. Zijn broer en hij kochten ooit een gitaar na het zien van Buddy Guy en Muddy Waters op tv. In de afgelopen decennia verbreedden echter de muzikale interesses van Knut. Zo reisde in hij in 2007 naar Teheran, Iran om muziek voor The Vahdat Sisters te arrangeren en nam er een live cd op, Songs from a Persian Garden. Dit album zorgde voor de nodige ophef daar, omdat het voor vrouwen verboden is om in het openbaar te zingen. Tevens produceerde hij het album Scent of Reunion van Mahsa Vahdat en de bekende blues- en soulzanger Mighty Sam McClain. Intussen werkte hij al mee aan meer dan driehonderd albums en trad hij meer dan zes duizend keer op en heeft dan altijd acht verschillende gitaren bij zich. Al zijn ervaring en muzikale interesses komen op voortreffelijke wijze aan bod op Heat. Wat direct opvalt bij het luisteren is de opvallend relaxte sfeer, denk daarbij vooral aan de muziek van J.J. Cale. Hij wordt omringd door uitstekende musici als Nikolai Hængsle Eilertsen (Band of Gold) en David Wallumrød. Muzikaal gezien is het aanbod erg gevarieerd. De titelsong The Heat is geïnspireerd op het Billy Roberts nummer Hey Joe, vooral bekend geworden door Jimi Hendrix. Ook verloochend hij zijn Noorse afkomst niet, zo hoor je in April March de eeuwenoude traditional Nystev terug, dat zijn oorsprong had in het Setesdal. Monstermaster is afgeleid van de Iraanse folk song Chahar Pare. Zelfs klassieke invloeden zijn terug te horen, Wood is geïnspireerd door Benjamin Britten. De afsluiter is een korte instrumentale versie van het thema van Bach’s wereldberoemde cantate 147, Jesus bleibet meine Freude. In zijn zang hoor je afwisselend de invloed van Curtis Mayfield, Muddy Waters, Eric Clapton, John Lennon en Cat Stevens. Ondanks de relaxte sfeer van Heat, spreekt hij in een aantal nummers, waaronder Sacred Mama en Wood, zijn bezorgdheid uit over het milieu. Die relaxte sfeer en grote variatie maken Heat tot een onweerstaanbaar schijfje.   
Theo Volk
Releasedatum: 13 april 2018 Jazzland

The Old Ditch Riverhoppers - Long Done Gone


Het kwartet The Old Ditch Riverhoppers komt uit Utrecht, maar heeft hun hart verpand aan old time bluegrass. Zo zelfs dat frontman Jabe Piter Faber (zang, gitaar en banjo) in 2016 naar Amerika vertrok om zich te verdiepen in het bluegrass banjospel en de geschiedenis ervan. Hij maakte een rondreis door staten als Virginia, Kentucky en North Carolina. Hij jamde er met een ver familielid van Earl Scruggs, speelde op de veranda van het huis, waar ooit Bill Monroe woonde. Bovendien leverde het de inspiratie om tijdens het verblijf het nummer Black Mountain Moonshiners te componeren. Collega Maurits Mekenkamp (zang, mandoline en viool) leverde vier composities aan, onder anderen opener en titelsong Long Done Gone en Jolene. De band wordt gecompleteerd door Franke Kooistra (zang en contrabas) en Martijn Koetsier (gitaar en dobro). Naast eigen werk een drietal uit public domain. Uiteraard ook een compositie van hun grote voorbeeld, The Stanley Brothers, getiteld The Kitten & The Kat. Het was hun uitdaging om hun eigen werk met dezelfde authenticiteit en kracht te spelen als de oude traditionals, hetgeen uitermate goed gelukt. Je hebt trouwens het idee te maken te hebben met doorgewinterde Amerikaanse muzikanten. Op het klaphoesje staat de nodige achtergrondinformatie over de songs vermeld. Voor de releaseshows zie hier onder.       
Theo Volk
Releasedatum: 6 april 2018 Eigen beheer
The Old Ditch Riverhoppers live:
07-04 HENGELO: Metropool
08-04 HOORN: Huis Verloren
11-04 GRONINGEN: Vera, grote zaal
18-04 DEVENTER: Het Burgerweeshuis

Orquesta Akokán - Orquesta Akokán


In de vorige twee decennia luisterde ik met grote regelmaat naar Latin muziek, onder anderen naar het populaire Buena Vista Social Club en de salsa van Grupo Galé. Grote favoriet in die dagen was het album Pa’l Bailador van Johnny Polanco. Regelmatig kocht ik via speciaalzaak Most Wanted in Amsterdam de nieuwste interessante releases en was ik ook diverse malen te vinden op de Antilliaanse Feesten in Hoogstraten, het grootste festival in Europa op het gebied van Latin muziek. Overigens een festival met een lange traditie, want ze zijn dit jaar al toe aan de 36ste editie. Door privéomstandigheden verwaterde mijn belangstelling voor het genre. De hoes van het debuutalbum Orquesta Akokán trok echter mijn interesse. Het is een zeer prettige hernieuwde kennismaking geworden met Latin en mambo in het bijzonder. Het album is een hommage aan de mambomuziek uit de jaren veertig en vijftig. Orquesta Akokán bestaat uit zestien uitstekende, voornamelijk Cubaanse muzikanten. Akokán betekent overigens vanuit het hart of de ziel. Het gezelschap wordt aangevoerd door veteraan zanger José “Pepito” Gómez, die de groep oprichtte en samenstelde, onder anderen uit leden van Irakere en Los Van Van. Het album werd live opgenomen op geheiligde grond, de Areito Studios, hartje Havanna. Het album verschijnt op Daptone, wat recent twee belangrijke troeven verloor, de betreurde Charles Bradley en Sharon Jones. Met Orquesta Akokán voegen ze echter een gloednieuwe troef toe.
Theo Volk
Releasedatum: 30 maart 2018 Daptone