Enigszins verwarrend, Madame Judy blijkt niet
de artiestennaam van een zangeres te zijn, maar van een in Amsterdam woonachtig
duo. Heike Staudacher (zang, gitaar en componist) blijkt oorspronkelijk
afkomstig te zijn uit het Zwarte Woud en Charlotte Vavoukaris (violoncello en
achtergrondvocalen) komt uit Sint-Niklaas. Ze ontmoetten elkaar op de
universiteit van Amsterdam, waar ze allebei doctoreerden in de biologie. De
muzikale samenwerking begon toen ze gevraagd werden op een bruiloft van een
gemeenschappelijke vriend te spelen en zijn daarna niet meer gestopt. Charlotte
is klassiek getraind, ze legde succesvol een studie violoncello af aan het
conservatorium van Antwerpen. Ze blijkt
ook nog jazz trompet en gitaar te spelen. Heike is praktisch autodidact, ze
deed de nodige podiumervaring op in de countryband, waarin ook haar vriend Benjamin
Saurer speelde. Naast muzikant is de uit Berlijn afkomstige Saurer ook schilder.
De liedjes op hun debuut What Can I Hope
For gaan volgens Heike over persoonlijke ervaringen die in verhaalvorm
worden gegoten. Niet vreemd dat ze als inspiratiebron voor het album iemand als
Townes van Zandt noemt, maar verder ook the
Carter Family, Gillian Welch, Hank Williams, Emmylou Harris en Gram Parsons.
Het door Heike zelf geschreven materiaal moet dus in de countryhoek gezocht
worden en dan vooral van heel lang geleden. Zo zelfs dat je af en toe denkt met
traditionals te maken te hebben. Opener en titelsong What Can I Hope For is het eerste liedje wat Heike ooit schreef en
bevat alles wat volgens hen countrymuziek zo aantrekkelijk maakt. “Everything
can be lost, but the song is still in Major and somehow tragically funny.”, aldus
Heike. Ook liedjes als Wedding Day, Our Love en Completely Different zijn opgebouwd volgens datzelfde stramien.
Liedjes die ze ook graag live zingen vanwege de harmoniën en omdat ze zo goed
harmoniseren met de violoncello. Het instrument pas trouwens wonderwel goed bij
hun muziek. Na optredens krijgt men vanuit het publiek regelmatig respons op
Completely Different en The Highschool Song omdat men hun schooltijd op dezelfde
manier ervaren heeft. Op afsluiter Our
Love zingt Benjamin Saurer mee. Vreemde eend in de bijt en mijn
persoonlijke favoriet vormt He Don’t Want
No More vanwege de onderhuidse spanning. Heike beschikt trouwens over een mooie stem,
waarmee ze me echt mee weet te raken. Ook de harmoniezang is fraai. Het album
werd opgenomen, gemixt en gemasterd door Philipp Moser van Moroxmusic. Dit
uitstekende debuut zal volgens mij zeker in de smaak gaan vallen van
liefhebbers van Gillian Welch en van verhalenvertellers als Townes van Zandt.
Het album werd me trouwens getipt door Marten Fokkens, waarvoor dank. Zojuist kwam ik er per toeval achter dat de dames Katleen Scheir blijken te kennen, sterker nog, beiden werkten mee aan haar voortreffelijke album Border Guards. Charlotte speelt namelijk cello op het album en Heike schreef het vioolarrangement voor Back to My Isle. De muziekwereld blijkt toch kleiner dan ik dacht.