Precies drie jaar terug verscheen het debuutalbum Songs of Praise van de jonge Zuid-Londense postpunkband shame. Misschien heb ik het album toentertijd niet goed genoeg beluisterd, want het kon mij maar matig bekoren. Op het muziekforum MusicMeter en in de muziekbladen waren de reacties echter veelal positief. Hun doorbraakjaar was 2019, wat hun optredens bracht op het vasteland van Europa, maar ook op IJsland, Brazilië en Japan. Hierna zat men bepaald niet stil en werd reeds januari vorig jaar aangekondigd dat hun tweede, in Frankrijk opgenomen, album Drunk Tank Pink af was. Reden dat het nu pas uitkomt zal ongetwijfeld te maken hebben met de Coronapandemie. In tegenstelling tot de voorganger weet Drunk Tank Pink me meteen wel te boeien. Shame is een band waar de energie vanaf spat, vooral door het stuwende spel van drummer Charlie Forbes. Stiff Little Fingers blijkt een belangrijke invloed te zijn geweest voor de band. Zanger Charlie Steen luistert vooral graag naar hedendaagse bands als Parquet Courts, Idles, Girl Band en Rolling Blackouts Coastal Fever. Hij vindt muzikaal gezien het nummer Snow Day een van hun meest geslaagde nummers en ziet het als de spil van het album. Belangrijke thema’s op het album zijn dromen, gebroken harten en het onderbewustzijn. Het vastleggen van de nieuwe songs ging niet altijd van een leien dakje. Zo kostte het bij Born in Luton veel tijd de juiste groove te vinden. Heel direct en urgent is de single Water in the Well. Het gaat grotendeels over de plekken waar ze geweest zijn, de mensen die ze tegenkwamen en de invloed die dat allemaal op hen heeft gehad. Op het nieuwe album wordt meer geëxperimenteerd. Het absolute hoogtepunt is afsluiter Station Wagon, waarin naar een grote climax wordt toegewerkt. Drunk Tank Pink is weer een stap voorwaarts. Het enige wat nu echter nog een beetje ontbreekt is een eigen signatuur.
Theo Volk
Releasedatum : 15 januari 2021 Dead Oceans
Website : https://shame.world/