Mary Gauthier : Dark Enough to See the Stars

 

Sinds 1997 brengt singer-songwriter Mary Gauthier met een zekere regelmaat albums uit, waarvan het persoonlijke The Foundling mijn favoriet is. Dark Enough to See the Stars is intussen haar negende album. De kwaliteit varieert altijd van goed tot uitstekend, het nieuwe album vormt daarop geen uitzondering.

De titelsong van het album schreef Gauthier lang geleden samen met Beth Nielsen Chapman. Ze  heeft het nooit uitgebracht omdat het niet helemaal goed voelde. ““We hebben er nog eens naar gekeken tijdens de donkere dagen van de pandemie nadat we allebei een aantal dierbare vrienden hadden verloren. We zagen het nummer in een nieuw licht en waren in staat om het opnieuw te schrijven en het kernidee te vinden... namelijk dat hoewel de mensen die we verloren waren voor altijd verdwenen waren, de liefde die ze ons hadden gegeven dat niet was. Het werd gegeven als een geschenk dat we voor altijd konden houden.

Er is iets met verdriet dat duidelijkheid brengt. Ik nam de titel van een toespraak van Martin Luther King. Dr. King: "Trouble is in the land; confusion all around. But I know, somehow, that only when it is dark enough can you see the stars.". Voor mij betekent dit dat wanneer de dingen op hun slechtst lijken, we vaak de gave hebben om precies te weten wat belangrijk is en wat het belangrijkst is.””, aldus Gauthier.

Het album begint vrij luchtig, zoals onder andere de opgewekte ballade Amsterdam, waarin ze samen met haar geliefde Jaimee Harris de liefde voor Amsterdam en de liefde in zijn algemeenheid bezingt. Ze schreef het nummer samen met de talentvolle Harris, net als het fraaie, uitgesponnen nummer How Could You Be Gone. In het gospelachtige Thank God for You dankt ze de Heer voor haar fijne, stabiele relatie met Harris.

Een viertal nummers schreef Gauthier samen met de voor mij onbekende songschrijver Ben Glover, die vaak inspiratie uit het geloof put. Truckers and Troubadours schreef ze samen met Darden Smith.  Overigens doet me haar manier van zingen soms aan Lucinda Williams denken.

Zolang Gauthier albums blijft maken als Dark Enough to See the Stars, blijf ik uitkijken naar haar volgende release. Maar eerst kijk ik uit naar het tweede album van partner Harris, want haar indrukwekkende debuut Red Rescue verscheen ook alweer bijna vier jaar geleden.  

Theo Volk

Releasedatum : 3 juni 2022 In The Black Records/Thirty Tigers

Website : https://www.marygauthier.com

Blue Flamingo : Metropolyphonica

 

Zo’n ruim tien jaar geleden bracht Ziya Ertekin onder zijn DJ naam Blue Flamingo op Excelsior een drietal verzamelalbums met jazz en wereldmuziek uit. Op deze albums  staat vaak obscure, maar excellente muziek, die toch bij veel muziekliefhebbers in de smaak bleek te vallen.

En dat is wat de in Oss geboren, maar in Rotterdam woonachtige Ertekin in eerste instantie zelf ook is, een muziekliefhebber. Hij verzamelt vinylplaten en dan vooral oude 78-toerenplaten. Hij is een van de weinige dj’s die 78-toerenplaten draait, originele schellakplaten uit de jaren ‘20 tot en met ’50 op een oude Garrard pick-up uit 1958. Nadat hij de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht had afgerond, werkte Ertekin in de modewereld. Maar was ook al actief als zanger en muzikant. Het heeft lang geduurd, maar eindelijk verschijnt nu zijn debuutalbum Metropolyphonica.

 In het verleden bezocht hij onder andere diverse Afrikaanse landen, eilanden in de Caraïben, New Orleans en de Mississippi Delta en kwam daar in contact met plaatselijke muzikanten. Al deze invloeden worden op ingenieuze en originele wijze verwerkt in zijn composities, die hij voornamelijk alleen schreef. Alleen de aanstekelijke songs DJ Master en Boom Nama Gan Gan schreef hij samen met Racheal Botha, de vrouw van David Rockenfeller (New Cool Collective). Laatstgenoemde nummer werd samen met My Kandyan Shirt(mmv Anneke van Giersbergen) en Predators’ Ball twee jaar terug als voorproefjes uitgebracht.

Bij het kiezen van de opnamestudio ging Ziya niet over een nacht ijs. Hij wilde het warme geluid wat zijn favoriete albums kenmerken. Voor de kenners onder ons, denk bijvoorbeeld aan analoge apparatuur als een Neve mengtafel. Apparatuur die gebruikt werd voor klassieke albums van The Beatles en Pink Floyd. Het album werd net voor de Corona crisis opgenomen in de fonkelnieuwe Trypoul Recording Studios van Dirk Joosten in Neerkant. Aangezien men daar nog met het geluid aan het experimenteren was, kon Ziya voor een meer dan schappelijke prijs zijn album daar opnemen.

Overigens kreeg Ziya hulp van niet de minsten, onder andere drummer Sjoerd van Bommel. Ook laat Roel Spanjers geregeld horen, waarom hij tot de beste toetsenisten van Nederland gerekend wordt. Ook wordt af en toe op subtiele wijze een strijkkwartet ingezet, zoals bijvoorbeeld in East. De roots van Ziya liggen trouwens voor een deel in het Oosten. Zijn vader is Turks, geboren in Griekenland en voorouders in Georgië.

Een belangrijk klankboord tijdens het hele proces was goede vriend Bram van Moorhem (The Golden Glows). Financieel werd Ziya ondersteund door Rutte Distillers uit Dordrecht, die samenwerking leidde zelfs tot de Metropolyphonica cocktail. Dat samenwerkingsverband met een drankenhandel is trouwens niet uniek, JW Roy wordt al jaren financieel ondersteund door Beerze Bierbrouwerij.

Overigens is Ziya een uitstekende zanger met een fraaie stem, welke vooral in rustige nummers als Into Thin Air volledig tot zijn recht komt. Het artwork is om door een ringetje te halen. Het album is opgedragen aan zus Sibel. Aanstaande vrijdag (3 juni) zal de releaseparty plaatsvinden in De Doelen, Rotterdam, entree gratis! Ziya brengt als begeleiders mee Bart Wijtmans (bas), Roel Spanjers (piano en Hammond) en Sjoerd van Bommel (drums).

Absoluut een aanrader, zowel optreden als album. Het gevarieerde en avontuurlijke debuutalbum Metropolyphonica zal bij het overgrote deel van de muziekliefhebbers in de smaak gaan vallen.         

Theo Volk

Releasedatum : 3 juni 2022 Excelsior

Website : https://www.blueflamingo78.com

Blue Flamingo live :

03-06 ROTTERDAM : De Doelen, Releaseparty (gratis entree)

James Combs : Falling Under Spells

 

Begin jaren negentig was James Combs de frontman van Arson Garden, een van de meest veelbelovende bands uit de Midwest van de Verenigde Staten. Met deze artrockband maakte hij drie albums, die zich kenmerkten door controversiële teksten en moderne akoestische arrangementen. Aan het begin van het millennium startte Combs een solocarrière.

Falling Under Spells is intussen zijn vijfde soloalbum, voortreffelijk geproduceerd door Grammy winnaar John Would (oa Fiona Apple). In het persbericht wordt het album kernachtig omschreven als “It’s fun and sad. It’s sweet and angry. It sounds old and new. It’s from the heart”. Daarnaast is het heerlijk gevarieerd, naast rock, uitstapjes naar Laurel Canyon, soul tot aan indie.

Combs krijgt hulp van de uitstekende zangeressen April Mann en Kelly Atkins, gitaarvirtuoos Paul Lacques (I See Hawks In LA), topdrummer Matt Hergert, violiste Wendy Kline en trompettist Joe Hellerstein. Het schrijven van bovengemiddelde teksten blijkt hij nog steeds niet te zijn verleerd :

“Tomorrow’s yesterday again now

Hope and sorrow’s endless spin now

But you’ll have to finally face your mind

When circle days strange the ways of time”

Bij het grote publiek is Combs nog steeds niet bekend, maar hij deelde al wel het podium met artiesten als Jackson Browne, Van Dyke Parks, Tom Verlaine, Marianne Faithfull, John C. Reilly, Michelle Phillips en John Densmore/Robby Krieger en is hij de songschrijver voor de band Great Willow. Wellicht dat Falling Under Spells iets aan zijn naamsbekendheid gaat doen.   

Theo Volk

Releasedatum : 27 mei 2022 High Pine Steeple Recordings

Website : https://www.jamescombs.com/

Porridge Radio : Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky

 

In eerste instantie was de indierockband Porridge Radio uit Brighton een soloproject van Dana Margolin. Haar meteen succesvolle debuutalbum Misery Radio uit 2015 bestond uit een dozijn ingetogen demo’s met alleen de stem en gitaar van Margolin. De intensiteit van haar zang op het nieuwe album Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky is totaal onvergelijkbaar met die beginperiode.

Het album is mijn eerste, zeer aangename kennismaking met Porridge Radio. Meteen bij Back to the Radio deed de zang me denken aan de eigenzinnige TORRES. Deze eerste single en album opener is een krachtige oproep tot bewapening, in contrast met Margolins teksten van paniek en zichzelf afsluiten - "lock all the windows and march up the stairs".

De ambitieuze one-shot video van het nummer werd geregisseerd door Dana's zus Ella Margolin en bevat de band - drummer Sam Yardley, toetsenist Georgie Stott en bassist Maddie Ryall - ondergedompeld in een pastelkleurige wereld van papier-maché.

“Ik schreef het eind 2019 toen we ons aan het voorbereiden waren voor de release van Every Bad en ik had het gevoel dat er veel dingen zouden komen waarvan ik niet zeker wist hoe ik ermee om moest gaan. Het lied kwam voort uit een gevoel van intense eenzaamheid en onvoorbereid zijn op wat iedereen me beloofde dat er ging gebeuren - en een sterk verlangen om te ontsnappen zonder te weten waarnaar ik wilde ontsnappen. Voor mij is er een enorm gevoel van catharsis in dit nummer, van loslaten en je laten meeslepen.", aldus Dana.

 ""Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky" heeft een surrealistisch cover beeld dat deels is geïnspireerd op een collage van de kunstenaar Eileen Agar, gladde hellingen en existentiële levensangst die de afgelopen tijd oproept, terwijl het ook put uit het verhaal van Jacob's Ladder uit het Oude Testament, die 'het wel en wee van het menselijk leven symboliseert, van deugd en overtreding', legt maker van de albumhoes Dana Margolin uit. Het idee dat geen enkele emotionele toestand binair is, staat centraal op het album. Met dit album gaan de gevoelens van vreugde, angst en oneindigheid samen", zegt Margolin.

De band blijkt duidelijk gegroeid en zelfverzekerder geworden te zijn. Het album moest “stadion-epic” worden zoals bijvoorbeel Coldplay. Zoals altijd heeft Margolin haar hart op de tong in haar volstrekt eerlijke teksten. Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky is een buitengewoon meeslepend album geworden.

Theo Volk

Releasedatum : 20 mei 2022 Secretly Canadian

Website : http://porridgeradio.com/

 

Porridge Radio live:

10-06 HILVARENBEEK : Best Kept Secret Festival

14-08 KIEWIT-HASSELT : Pukkelpop

11-11 AMSTERDAM : Melkweg

12-11 MAASTRICHT : Muziekgieterij

Elephant : Big Thing

 

Vorig jaar zette de vierkoppige Rotterdamse indieband Elephant zichzelf meteen op de kaart met hun in eigen beheer uitgebrachte EP Elephant. Opgericht een jaar eerder toen Nederland volledig in lockdown ging. Tegen beter weten in, maar met volle overgave stortte Elephant zich op het schrijven van hun liedjes. Voor hun debuut-EP trok de band zich terug in hun studio in de kassen onder de rook van Rotterdam, tussen de paksoi en de Chinese kool.

Hun debuutalbum Big Thing werd echter opgenomen in Electrosaurus Southern Sound Studio, de analoge studio van Pablo van de Poel (DeWolff) in Utrecht. Pablo heeft samen met de band het album voortreffelijk geproduceerd. Muzikaal kreeg het viertal alleen ondersteuning van Stan de Kwaaisteniet (piano en synthesizers).

De band opereert echt als een collectief, de hoes vermeld alleen “music and lyrics by Elephant”. Het kan gezien worden als hun grote kracht, alles staat in dienst van de liedjes. Die liedjes stralen vooral relaxtheid en melancholie uit. Heerlijk gitaarspel en fraaie (samen)zang zijn belangrijke pijlers in hun muziek. Big Thing bevat negen eigen songs en de traditional Know You Rider,ooit breder bekend geworden door Hot Tuna.

Bij het album zit een tekstboekje en het artwork is van Bram Swarte. Morgenavond (20-5) begint de promotietoer in de Effenaar als support act van The Backseat Lovers. Voor meer data van optredens zie hier. Met het relaxte en regelmatig melancholische Big Thing gaat de Rotterdamse indieband heel veel nieuwe zieltjes winnen, daarvan ben ik zeker.

Theo Volk

Releasedatum : 27 mei 2022 Excelsior

Website : https://www.elephantmusic.nl/

Jess Jocoy : Let There Be No Despair

 

Vanaf het begin van haar muziekcarrière waren Jocoys ouders haar grootste fans. Ze reden haar altijd op en neer naar talentjachten, waaraan Jocoy mee wilde doen. Jocoy groeide op ten zuiden van Seattle, maar verhuisde naar Nashville om daar haar muzikale droom te verwezenlijken.

Ze studeerde daar, net als de eigenzinnige TORRES, aan de christelijke Belmont University. Menig afgestudeerde van Belmont University komt hierna in Music Row, de muziekindustrie van Nashville terecht, zoals bijvoorbeeld Brad Paisley. Jocoy werkte tot 2019 bij Rounder Records, een van Amerika’s meest vooraanstaande onafhankelijke platenlabels.

Helaas overleed haar vader al in 2013 aan longkanker. In plaats van haar verdriet op te kroppen, schreef ze het van haar af in droevige liedjes. Beseffende dat pijn een universeel gevoel is, dat niet genegeerd mag worden. Meteen in opener I Will Be Glad zitten verwijzingen naar haar vader, die ze nog steeds erg mist, getuige haar berichten op sociale media. Verwijzingen naar haar christelijke achtergrond zijn te vinden in Jericho Walls.

Op haar debuutalbum Such a Long Way, werd Jocoy al omringd door geweldige muzikanten, waaronder topgitarist Will Kimbrough. Ook nu topbegeleiders, die volledig in dienst van de liedjes spelen. Jocoy krijgt hulp van Ethan Ballinger (akoestische en elektrische gitaar, mandoline, banjo), Lydia Luce ((alt)viool), Brian Allen (elektrische bas, contrabas, cello) en Matt Alger (drums, percussie).Wel treedt er in tegenstelling tot de voorganger soms een (alt)viool of cello op de voorgrond.

Net als op haar EP Brighter Eyes is Brandon Bell (Zac Brown, Miranda Lambert, Brandi Carlile) de coproducer. Jocoy is een geboren zangeres, al haar grote kwaliteiten komen vooral samen in het titelnummer. Hier speelt ze op majestueuze wijze met dynamiek.

De afgelopen paar jaar kreeg Jocoy terecht al veel aandacht in het Verenigd Koninkrijk, waaronder van Iain Anderson van BBC Radio Scotland. Die populariteit heeft tot gevolg, dat ze daar volgende maand 22 concerten gaat geven, waaronder eentje samen met Hannah Aldridge en Rod Picott. De organische liedjes en de fantastische, verhalende zang op Let There Be No Despair zullen menigeen snel weten te betoveren.   

Theo Volk

Releasedatum : 20 mei 2022 Independent

Website : https://www.jessjocoy.com/

Mike Stevens : Breathe in the World Breathe out Music

 

De regelmatig bekroonde Mike Stevens is bepaald geen doorsnee muzikant. De in Sarnia, Ontario Canada woonachtige Stevens probeert altijd nieuwe muzikale inzichten te ontdekken. Hierbij balanceert hij vaak ergens tussen traditie en baanbrekende innovatie. Luister bijvoorbeeld maar eens naar het bijzondere geluid wat hij uit zijn mondharmonica tovert in Livin’ in Sarnia.

Hij combineert op Breathe in the World Breathe out Music eigen werk met traditionals, waaronder het bekende Amazing Grace. Daarnaast ook The Wreck of the Edmund Fitzgerald van Gordon Lightfoot en het bekende The Orange Blossom Special uit 1938 van Ervin T. Rouse, wat oorspronkelijk een compositie voor viool was.

In zijn vijfendertigjarige carrière leerde hij veel muzikanten kennen, waarvan de nodige goede vrienden werden. Stevens hierover : “I picked musicians and friends I knew could groove really hard and just respond in the moment, not over-thinking anything. There was no pressure.”.

En dat er totaal geen druk opstond is goed terug te horen, de relaxtheid druipt er vanaf. Tussen zijn begeleiders bevinden zich dan ook klasbakken als Polly Harris, Cory James Mitchell, Kevin Breit, Jeff Getty, Jesse Wells, Art Hratchian en Jeff Bird. Ondanks dat Stevens zich in het verleden nooit zo comfortabel voelde met zingen, is zijn stem toch op vier nummers te horen.

In 53 minuten tijd komt een verscheidenheid aan stijlen voorbij, bluegrass, muziek uit West-Afrika, country, blues, fiddlemuziek tot aan experimentele soundscapes. Die avontuurlijke gevarieerdheid maken Breathe in the World Breathe out Music tot een bijzonder aangename luistertrip.  

Theo Volk

Releasedatum : 20 mei 2022 Stony Plain Records

Website : https://mikestevensmusic.com/

Brock Davis : A Song Waiting to Be Sung

 

Voordat ik albums beluister heb ik altijd de gewoonte om eerst even de credits te bekijken. Daarbij viel me meteen pedal steel gitarist Russ Pahl op. Pahl is een van de meest gevraagde sessiemuzikanten van de Verenigde Staten.

Aanvankelijk zou Pahl op het gehele album A Song Waiting to Be Sung meespelen, maar door de Coronapandemie bleef dat beperkt tot de titelsong en Bullets and Blood. Maar ook de andere pedal steel gitarist, Scotty Sanders, is een zeer ervaren sessiemuzikant. Brock Davis blijkt dus omringd te worden door uitstekende begeleiders.

 Brock groeide op in een klein stadje nabij Vancouver, Canada. Tegenwoordig verdeelt hij zijn tijd tussen Santa Cruz, Californië en Nashville, Tennessee. Brock startte zijn professionele muziekcarrière al in zijn tienerjaren, begon veel op te treden en albums te maken, die konden rekenen op de nodige lovende kritieken. Vervolgens keerde hij de muziek tijdelijk de rug toe om een gezin te stichten en werkte hij een tijd in Silicon Valley in een zware functie.

Nu is Brock terug met A Song Waiting to Be Sung, een louterende collectie Americana en Indie country songs. Songs waarin onder andere een jeugdtrauma, een onhoudbaar huwelijk en zijn belevenissen in Silicon Valley ter sprake komen.  Volgens Brock is het uiteindelijk een triomfantelijk statement geworden van tweede kansen, liefde, eenheid en vergeving.

Het liefste hoor ik Brock in de meer soulvolle nummers en in nummers, waarvan je de refreinen meteen kunt meezingen, zoals All Free, een van mijn favorieten. Naast de nodige uptemposongs ook hier en daar een rustpuntje, zoals Your One and Only Life.

De songs hadden enige tijd nodig om volledig bij mij in te dalen. Brock produceerde zelf op uitstekende wijze het album. Op een eerlijke manier maakt Brock op A Song Waiting to Be Sung vooral schoon schip met problemen, die aan hem knaagden.  

Theo Volk

Releasedatum : 11 maart 2022 Raintown

Website : https://brockdavismusic.com/

Like Mint : I Wish I Was Awake

 

De eenendertigjarige Berlijnse singer-songwriter Susanne Wittig (AKA Susi Wittig) groeide op in het Ertsgebergte, nabij de Tsjechische grens. Reeds op zesjarige leeftijd begon ze viool te spelen. In haar tienerjaren zong ze in kerkkoren en speelde ze in schoolorkesten. Ze leerde zichzelf gitaar spelen en begon zich tegelijkertijd te verdiepen in de muziek van singer-songwriters en in folkmuziek.

Ze verbleef een jaar lang in de Verenigde Staten, in welke periode haar interesse in deze genres werd geïntensiveerd en ontwikkelde ze haar eigen stijl van schrijven. Haar debuut verscheen in 2017. Ze voelt zich verwant met andere moderne sensitieve singer-songwriters als Phoebe Bridgers, Lucy Rose en Billie Marten.

De afgelopen jaren is Susanne duidelijk gegroeid als songschrijver, haar composities zijn een stuk volwassener geworden. Op 22 april verscheen haar nieuwste single Die Angst, gezongen in Duits. Ze koos bewust voor haar moedertaal om zich meer kwetsbaar op te kunnen stellen. Het indringende Die Angst is een van haar meest persoonlijke en meest eerlijke liedjes geworden. Hopelijk gaat Susanne in de toekomst meer in het Duits zingen, want het is de song die het hardst bij me binnenkomt op haar nieuwe EP I Wish I Was Awake.

De liedjes gaan over opgroeien en het vinden van je eigen waarden en attitudes. Uitzondering hierop is het fraaie What He Was Up Against. “Ik ben een van die mensen die constant naar podcasts van True Crime luistert of series kijkt. Het heeft iets dat me fascineert, me meeneemt, me in zijn ban trekt. Een serie was "Making A Murderer" - het verhaal van Steven Avery die onschuldig wordt vrijgelaten na achttien jaar in de gevangenis te hebben gezeten, maar kort daarna weer naar de gevangenis moet - dit keer voor een andere misdaad. Tot op de dag van vandaag is hij daar en verkondigt hij zijn onschuld. Het gaat over corrupte politie, de reputatie van arme mensen op het platteland van de VS en de vraag - hoe is dit mogelijk?”, aldus Susanne. Het is geïnspireerd door de “Murder Ballads”, die vroeger misdaadnieuws verspreidden.

De basis voor haar liedjes vormen haar stem en gitaar, die vervolgens subtiel worden ingekleurd door prachtige harmonieën en instrumenten als cello en accordeon. Het eindresultaat is een folkalbum met country-, pop- en indie-invloeden. Het album werd opgenomen en geproduceerd  door de Australische singer-songwriter Lucas Laufen in The Famous Goldwatch Studio in Berlijn. Het regelmatig indringende I Wish I Was Awake wist me bijzonder snel te overtuigen.     

Theo Volk

Releasedatum : 20 mei 2022 RecordJet

Website : https://www.likemint.de/

Monophonics : Sage Motel

 

De afgelopen jaren is Monophonics uitgegroeid tot een van de meest invloedrijke groepen van Noord-Amerika. Ooit begonnen als talentvolle begeleidingsband van de Fransman Ben L'Oncle Soul. Vervolgens haalde de band uit San Francisco zanger en toetsenist Kelly Finnigan aan boord, die hierna een belangrijke stempel op de band ging drukken.

De af en toe als een stiefzoon van Marvin Gaye klinkende zanger is op Sage Motel niet alleen verantwoordelijk voor de teksten en veel arrangementen, maar bepaalt andermaal voor een groot deel het geluid op het album door het grote scala aan instrumenten dat hij bespeelt. Bovendien produceerde hij het album.

Naast vintage soul hoor je de nodige psychedelische invloeden. De muziek wordt regelmatig opgesierd met strijkers en blazers en zal het daardoor zeker goed gaan doen bij liefhebbers van Durand Jones & The Indications en Lee Fields.

De liedjes op Sage Motel worden bevolkt door mensen die hoogte- en dieptepunten beleven. Mensen met grootse dromen en gebroken harten.  Hun vorige album, It's Only Us, verkocht meer dan 10.000 fysieke exemplaren en werd meer dan twintig miljoen keer beluisterd op streamingdiensten. Eenzelfde lot lijkt me weggelegd voor Sage Motel.

Theo Volk

Releasedatum : 13 mei 2022 Colemine

Website : https://www.monophonics.com

Joan Shelley : The Spur

 

Sinds ik dankzij Popmagazine Heaven acht jaar terug Joan Shelley ontdekte kijk ik reikhalzend uit naar nieuwe releases van haar. The Spur is inmiddels haar zesde studioalbum.  Het titelnummer The Spur en Amberlit Morning werden reeds vrijgegeven. Laatstgenoemde is een samenwerking met de eigenzinnige Bill Callahan. Naast het verlenen van zijn stem, heeft Bill Callahan ook bijgedragen aan het arrangement en de tekst.

 Shelley zegt over het nummer: "Toen ik een kind was, vertelde mijn vader, de schilder, me het citaat van Picasso: “Elk kind is een kunstenaar”. Het probleem is hoe we een kunstenaar kunnen blijven als we eenmaal volwassen zijn. Hij probeerde me te leren dat wonder en die heldere visie vast te houden, maar vasthouden bleek onmogelijk. Terwijl ik dit nummer schreef, zag ik hoe het dit thema van schoonheid en vergankelijkheid kreeg. Ik stelde me voor om er een duet van te maken dat zou aanvoelen als een gesprek tussen twee sterrenbeelden.

Ik wilde dat er een mythisch verhaaltje voor het slapengaan werd gezongen, een verhaal dat Bill Callahan zou kunnen schrijven. Dus ik vroeg hem om het met mij te schrijven en te zingen. Kunnen we dat sterrenperspectief vastleggen? - de wereld zien van voordat we het gevoel van triomf of tragedie leerden; voordat we leerden waar we trots op moeten zijn of waar we bang voor moeten zijn.”.

Callahan over de samenwerking:“De gitaarriff van Joan zoog me meteen de wereld van het nummer in. Een wereld die voortduurde en eindigde en weer voortduurde. Ze wilde een beetje hulp om het uit te werken, of gewoon het perspectief van iemand anders op waar ze naar aan het kijken was. Ik gooide er wat regels in die ze mythisch noemde. Ik heb de neiging om te zien in mythen, in dromen. Ik heb misschien een akkoordwijziging toegevoegd, mogelijk op haar verzoek - het mooie van het nummer voor mij is dat het zijn sporen in de sneeuw heeft bedekt, dus nu kan ik me niet meer herinneren wat ik heb toegevoegd of veranderd.

Misschien is die gitaarriff iemand die zijn sporen in de sneeuw bedekt. Ik kan het mysterie van de zaak als geheel wel waarderen. Joan beweert dat de hoge stem aan het einde van mij is, de hoge stem die de sporen van de lage bedekt. Ik weet niet of ik haar geloof.”.

De zang van Joan weet me nog meer te raken dan op de voorgangers. Samen met haar muzikale partner Nathan Salsburg werd ze vorig jaar moeder van een dochtertje, wellicht heeft dit nieuwe inspiratie gegeven. Vooral de zang in een song als When the Light Is Dying bezorgt me dik kippenvel. Overigens is deze langzaam voort meanderende song prachtig ingekleurd met een spaarzame cello en blazers.

Bij de fantastische opener Forever Blues wist ik trouwens al dat het goedzat. Nog een van de vele hoogtepunten is voor mij Home, waarvan het aanstekelijke refrein meteen blijft hangen. Soms vormt de piano het ingetogen, leidende instrument (Breath for the Boy). Bij het schrijven van de tekst van Breath for the Boy kreeg Joan hulp van romanschrijver Max Porter. Meg Baird zingt mee op de opener en op Between Rock & Sky.

Het zal de luisteraar niet verbazen dat het leven in isolement in coronatijd een album van diepe meditatie over licht en duisternis opgeleverd heeft. The Spur is een album dat grote indruk op mij maakt, prachtplaat!   

Theo Volk

Releasedatum : 24 juni 2022 No Quarter/De Konkurrent

Website : http://www.joanshelley.net/

Dig Deeper : Easy Were the Days (Before I Met You)

 

De opvolger van het in Nederland zeer goed ontvangen In Central European Time liet een tijdje op zich wachten. Voor hun vierde album Easy Were the Days (Before I Met You) nam de meest coole hippie indierockband van Noorwegen vijf jaar de tijd.

“We hebben veel geluisterd naar opnames van de eerste schetsmatige ideeën voor het nieuwe werk die we in onze oefenruimte hebben gemaakt. Ik denk dat daarmee de melodieën hebben kunnen rijpen en het heeft ons de vrijheid gegeven verschillende dingen te proberen, net zo lang totdat we voor ieder nummer de juiste vorm hadden gevonden.”, aldus bandleider Einar Kaupang.

Dat Kaupang beïnvloed is door rootsy Amerikaanse genres is niet zo vreemd, de helft van zijn familie woont in de Verenigde Staten. Net als op voorgaande albums duikt regelmatig een fictief koppel uit Oslo op in zijn teksten.

Kaupang hierover : “Op een gegeven moment begon ik de levens te schetsen van een fictief stel dat in Oslo woonde en min of meer dezelfde dingen deed als ik. Dus werken, drinken, dineren, naar shows gaan, naar muziek luisteren enz. Normale dingen weet je wel. Ik heb ze geen namen gegeven, maar dit stel uit Oslo probeert al zo'n twintig jaar hun relatie steeds weer op te lappen. Drinken eist vooral zijn tol van de man, en op een gegeven moment rent zij weg naar Amsterdam om er even helemaal tussenuit te zijn (Easy Times).

Twijfel, spijt en innerlijke onrust zijn lasten waar beide personages duidelijk moeite mee hebben. De teksten zijn geschreven vanuit zowel zijn als haar perspectief. In Cool Wind bijvoorbeeld  ontmoeten we de man die de stad verlaat om in het bos te wandelen en high te worden met een vriend. Dit is een van de weinige pluspunten van het album. Een van mijn favorieten. Ik denk dat het titelnummer Easy Were The Days (Before I Met You) het album op veel manieren samenvat. Het nummer is geschreven vanuit haar perspectief en speelt zich af in een restaurant of een soort taverne. Ze laat zowel haar telefoon als hem achter.

Elk nummer heeft geen uitleg nodig, maar er zijn mogelijkheden voor de luisteraar om naast het luisteren naar de muziek een kijkje te nemen in het leven van deze twee mensen. De liedjes kunnen gelezen worden als ontbrekende pagina's uit een boek dat niet bestaat. Ik denk dat ik de rest aan de luisteraar overlaat.”.

Dig Deeper is een meester in lang uitgesponnen melodieuze songs, waarin zowel Neil Young (& Crazy Horse) als moderne muzikanten zoals Kurt Vile doorklinken.

Theo Volk

Releasedatum : 6 mei 2022 Vinter Records

Website : https://digdeeper.bandcamp.com

Herman Brock Jr. : Devianto

 

Het is geen toeval dat ik mijn recensie over Devianto van de Terneuzense bluegrassmuzikant Herman Brock Jr. op 5 mei plaats. Dat heeft alles te maken met de aanstekelijke opener Freedom, waar meteen het spelplezier van afspat. Het is niet alleen een geweldig nummer, maar het gaat over het grootste goed waarover iemand, naast een goede gezondheid, kan beschikken. Op het nummer is trouwens ook Herman III, de derde generatie Brock,  te horen.

Devianto is de opvolger van The Old World, wat in 2015 onder andere een lovende recensie in de Volkskrant opleverde en een optreden op Lowlands dat jaar.  Wederom wordt Herman ondersteund door snarenwonders Janos Koolen en Joos van Es en zijn Brockettes Lizz Sprangers & Geertje v. d. Berg. De lijst van meewerkende artiesten is nog langer en indrukwekkender (24).

Devianto is Latijn voor deviëren, van een richting afwijken. In dit geval van en naar andere traditionele muziekstijlen die eenzelfde spirit, energie en speelvaardigheden gemeen hebben en om die reden goed te combineren zijn.

Een van de meest geslaagde composities is het instrumentale titelnummer waar op intrigerende wijze folk en bluegrass samenkomen. Michael Broere bewijst hier dat je de Ierse doedelzak kunt laten swingen.

Devianto is ook een logisch vervolg op de voorganger. Met teksten over Zeeuwse legendes bracht Herman Brock Jr. op dat album een overzees ontstaan genre, dat in Noord-Amerika met invloeden van door Europeanen meegebrachte instrumenten en volksmuziek was verworden tot bluegrass, in feite weer terug naar De Oude Wereld.

Op Devianto is bluegrass weer het startpunt, maar worden dus invloeden uit breder muzikale windrichtingen toegepast. De liedjes zijn opgenomen in een basisbezetting van contrabas, akoestische gitaar, banjo, mandoline en viool, maar met de hang (Zwitserse handpan), Ierse fluit, bodhrán (Ierse trommel), bouzouki (Grieks snaarinstrument), cajón (Peruaans percussie-instrument), accordeon, trompet, kokosnoten en zelfs het gerinkel van zilveren guldens heeft Brock meerdere elementen uit de mondiale muziekgeschiedenis in zijn liedjes verwerkt.

Het is een met veel liefde gemaakt product geworden, ook het artwork is om door een ringetje te halen. De hoes van het hardcover tekstboek werd gemaakt door Pejman Ebadi, een op jonge leeftijd naar Frankrijk gevluchte Iraniër. Het werk heet “Cosmic” en lijkt voor mij op een psychedelisch werk van M.C. Escher, mocht die ooit verdovende middelen gebruikt hebben.

Het gevarieerde Devianto bewijst dat Nederlandse muzikanten glansrijk de concurrentie kunnen doorstaan met de top aan de andere kant van de oceaan. Hopelijk zullen snel liveconcerten bekend worden, want bluegrass komt toch het beste live tot zijn recht.

Theo Volk

Releasedatum : 20 mei 2022 Independent

Website : https://hermanbrockjr.com

Leyla McCalla : Breaking the Thermometer

 

Altijd vormen Leyla McCalla’s Haïtiaanse roots een grote inspiratiebron voor haar. Dat was al zo op haar geweldige debuutalbum Vari​-​Colored Songs: A Tribute to Langston Hughes, waarop ze op unieke wijze gedichten van Hughes op muziek zette.

Op Breaking the Thermometer is een Haïtiaanse radiozender het onderwerp. De muziek van het album wordt gebruikt voor de multidisciplinaire theatervoorstelling “Breaking the Thermometer to Hide the Fever”. Leyla leverde de muziek en regisseur is Kiyoko McCrae.

In opdracht van Duke Performances verkent het project de erfenis van Radio Haiti-Inter, Haïti's eerste Creools sprekende radiostation in privébezit en de moord op de eigenaar, Jean Dominique in 2000. De titel is afgeleid van een spreekwoord dat Dominique gebruikte om de geest te omschrijven van de armen van Haïti tegen het licht van geweld en politieke onderdrukking.

De zender vertegenwoordigt de stem van het volk. Naast werkzaam bij het radiostation was Jean Dominique journalist en een activist die opkwam voor democratie en mensenrechten. Na zijn dood zette zijn vrouw Michéle Montas zijn werkzaamheden bij het radiostation voort. Vini Wè beschrijft trouwens de liefdesgeschiedenis tussen Dominique en Montas.

Elf songs schreef Leyla zelf of schreef er aan mee.  Dan Reken is een traditional. Dodinin is een song van Atis Indepandan, een groep van Haïtiaanse muzikanten die in New York woont. De titel is Creools voor “rocking”, het is een verwijzing naar de schommelstoel van een slaveneigenaar. Het liedje staat op een album dat in de jaren tachtig uitkwam op Smithsonian Folkways. Het groeide snel uit tot een van Leyla’s favoriete albums.

In de coronatijd raakte Leyla verslaafd aan het album Transa van Caetano Veloso. Ze covert van dat album hier op geweldige wijze het nummer You Don’t Know Me. Zoals altijd maakt Leyla het de luisteraar niet altijd even gemakkelijk, maar weet muzikaal altijd te verrassen en blijft haar unieke plaats in de grote vijver van singer-songwriters moeiteloos vasthouden.  

Theo Volk

Releasedatum : 6 mei 2022 Anti Records

Website : https://leylamccalla.com

Bob uit Zuid : Bob uit Zuid

 

Bob uit Zuid heet in het dagelijkse leven Bob Dijkshoorn, de zoon van Nico. Bob is geboren en getogen in Amsterdam-Zuid en leek er in zijn jeugd voor hem een voetbalcarrière weggelegd te zijn. Hij speelde twee jaar bij de jeugd van AZ. Twee jaar terug debuteerde Bob op de hiphopcompilatie De Fik 1 met het nummer Zuid.

Bob maakt old school hiphop en rapt over niet gebruikelijke onderwerpen, zoals bijvoorbeeld over Karpervissen. Het nummer Karpervissen blijkt autobiografisch te zijn, hij is een groot liefhebber van vissen. Sinds hij ooit zijn eerste karper ving is hij er verslaafd aan.

Net als zijn vader Nico mag hij trouwens graag een boek lezen en op zondagmiddag is hij regelmatig met vrienden te vinden in Café De Bok. In Café De Bok bezingt hij dit bruine café, waar de glazen vaak vies zijn en waar blijkbaar ook gewoon nog gerookt wordt. Ook zingt hij over de zelfkant van de maatschappij, zoals in Hoer van Stalingrad.

Het instituut kerk krijgt ook een behoorlijke veeg uit de pan van hem. Bij een rapper verwacht je een stoer huisdier en niet een goede lobbes als een Sint Bernard. En Ruhrgebied handelt over een eigen fabriek in het Ruhrgebied. Bob blijkt dus behoorlijk tegendraads en zit trouwens ook niet te wachten op een grote hit. Zo rapt hij in Geen Hit :  

“Ik wil geen hit

Niet op de radio

Geen clip

Geen bord

Met dure vis

Bob uit zuid plakt z’n ramen

Nu al dicht”

In tegenstelling tot veel hedendaagse rap, maakt Bob bij het maken van zijn muziek geen gebruik van de computer.

Het album werd uitstekend geproduceerd door zijn maatje Tim Knol. Die zorgde dat het album een livegevoel meekreeg en alles ritmisch erg strak is. Mede met dank aan drummer Kees Schaper. Als muzikale referenties kunnen  Beastie Boys ,maar ook The Black Keys, Osdorp Posse en vooral Urban Dance Squad genoemd worden.  

Bob uit Zuid is een uitstekend debuut, waarop men tekstuele clichés uit de weg gaat.  

Theo Volk

Releasedatum : 13 mei 2022 Excelsior

Website :  https://excelsior-recordings.com/collections/bob-uit-zuid

 

Bob uit Zuid live :

11-05 AMSTERDAM : Paradiso

13-05 AMSTERDAM : Concerto, instore

Replay : Heruitgaves Terry Allen & the Panhandle Mystery Band

 

De legendarische Texaanse kunstenaar Terry Allen neemt een unieke positie in op de grenzen van countrymuziek en conceptuele kunst; hij heeft met iedereen gewerkt, van Guy Clark tot David Byrne tot Lucinda Williams tot Bruce Nauman, en zijn kunstwerken bevinden zich in musea over de hele wereld.

Allen loopt intussen  tegen de tachtig maar verraste twee jaar terug nog met het prachtige Just Like Moby Dick,een album in het verlengde van verhalenvertellers als Guy Clark. Zijn huidige platenlabel Paradise of Bachelors bracht terecht zijn altcountry klassieker Lubbock (On Everything) uit 1979 zes jaar terug opnieuw uit. Volgens de nodige critici een van de mooiste country albums ooit gemaakt.

Deze keer brengt Paradis of Bachelors zijn derde en vierde album opnieuw uit. Smokin’ the Dummy uit 1980 krijgt op Allmusic slechts twee sterren, maar dat vind ik onterecht. De opener The Heart of California (for Lowell George) schreef Allen kort na het overlijden van George en is een nummer in de trant van Little Feat. Het album is naast aan Lowell George ook opgedragen aan Suzanne Campbell Harris.

Veel beter werd indertijd Bloodlines ontvangen, naast Lubbock een van zijn beste albums. Naast de gebruikelijke country uitstapjes ook de nodige Ierse folkinvloeden. Zo gaat Ourland over de wreedheden die in het religieuze conflict in Noord-Ierland zijn gepleegd. Beide albums worden geleverd met tekstboekje.   

Theo Volk

Releasedatum heruitgaves : 6 mei 2022 Paradise of Bachelors/De Konkurrent

Website : http://paradiseofbachelors.com/terry-allen/

Kevin Morby : This Is a Photograph

 

In januari 2022 krijgt singer-songwriter Kevin Morby  de schrik van zijn leven. Tijdens een familiediner zakt zijn vader voor zijn ogen in elkaar en wordt met spoed naar een ziekenhuis gebracht. Enige uren later bladert hij enigszins afwezig door een doos met oude familiefoto's in de kelder van zijn ouderlijk huis in Kansas City.

Diezelfde nacht voelt Morby nog steeds de schok en angst door zijn lijf gieren en flitsen er foto’s van zijn vader door zijn gedachten. Vooral eentje : zijn vader als jonge man, trots, sterk en vol zelfvertrouwen, poserend op een grasveld met zijn shirt uit. "Op de foto ziet hij er jong en zelfverzekerd uit, zijn borst naar de camera zwenkend alsof hij op zoek was naar een gevecht. Het was me niet ontgaan dat dit dezelfde borstkas was die ik een paar uur eerder zag, waar een stethoscoop tegenaan werd gezet terwijl hij op de keukenvloer van het huis van mijn zus lag.", aldus Morby.

Terwijl zijn vader aan het herstellen was, begonnen de ideeën voor een nieuw album naar boven te borrelen. Hij vertrok naar Memphis en nam zijn intrek in het Peabody Hotel. Hij bracht er dagen door met het bezoeken van bekende plekken van door hem bewonderde dromers zoals de betreurde Jeff Buckley, die verdronk in de Mississippi. Het leverde het liedje Disappearing op. Overigens schreef Dayna Kurtz twee decennia geleden al over hetzelfde onderwerp het schitterende Somebody Leave a Light On.

Ook dwaalde hij door de buurt waar Jay Reatard zijn laatste dag doorbracht en bezocht hij Graceland. ’s Avonds legde hij bij terugkomst zijn opgedane indrukken vast in tekst en muziek. De liedjes, veelal droevig van toon, stroomden in grote getale uit hem.

Net als op Singing Saw en Oh My God is Sam Cohen andermaal de producer van zijn intussen zevende album This Is a Photograph. Voormalig toer pianist Oliver Hill en zijn moeder Meg en zus Charlotte verzorgden de strijkers. Toerende landgenoten Cochemea Gastelum (saxofoon), Jared Samuel (orgel) en Alecia Chakour (zang, tamboerijn) namen deel aan de sessies, evenals Eric Johnson (banjo). En nieuwe bandleden zoals drummer Josh Jaeger (drums, percussie), Brandee Younger (harp), Makaya McCraven (drums), Cassandra Jenkins (zang) en zelfs Tim Heidecker en Alia Shawkat (de losgeslagen lach op Rock Bottom).

De laatste sessies werden live gehouden in Memphis bij Sam Philip's Recording Co., met aan het roer  zoon Jerry Philips, die de erfenis van de oorspronkelijke Sun Records-studio voortzet. Favoriete track is voor mij het fraaie duet met Erin Rae in Bittersweet, TN. This Is a Photograph kan zeker gezien worden als zijn magnum opus.   

Theo Volk

Releasedatum : 13 mei 2022 Dead Oceans/De Konkurrent

Website : https://www.kevinmorby.com

 

Kevin Morby live :

26-05 BORGERHOUT : De Roma

29-05 UTRECHT : TivoliVredenburg

Jenny Berkel : These Are the Sounds Left from Leaving

 

Het werd hoog tijd voor een nieuw album van de Canadese singer-songwriter met Nederlandse roots Jenny Berkel. De fraaie voorganger Pale Moon Kid verscheen alweer bijna zes jaar geleden. Jenny zal menigeen kennen van haar samenwerking met Daniel Romero, verantwoordelijk voor de voortreffelijke productie van Pale Moon Kid.

Deze keer produceerde Jenny samen met Dan Edmonds en Ryan Boldt (The Deep Dark Woods) haar nieuwe album These Are the Sounds Left from Leaving. De keuze voor Boldt kwam trouwens niet uit de lucht vallen. In september 2017 nam ze samen met Boldt ter gelegenheid van de drieëntachtigste verjaardag van Leonard Cohen een duet van diens True Love Leaves No Traces op. De kennismaking met de muziek van Leonard Cohen was en is belangrijk voor de richting, die ze zelf op wilde. Sindsdien vormt de muziek van Cohen haar muzikale kompas.

Zoals op beide voorgangers is haar prachtige stem vanaf opener Just Like a River als balsem voor de ziel. Ze schreef de liedjes in een klein appartement inclusief een constant lekkende badkamerkraan in een periode dat alles groots en overweldigend aanvoelde.

Een belangrijke rol speelden beide coproducers, die een groot aantal instrumenten ter hand namen. Ook zeker niet te onderschatten zijn de fraaie strijkersarrangementen van Colin Nealis. De uitstekende harmoniezang is van Kacy Anderson van het folkduo Kacy & Clayton. Ook kon Jenny een beroep doen op haar zus Trixie (AKA Kay). Deze voormalige zevenkampster speelt Wurlitzer. Overigens heeft Jenny nog twee talentvolle zussen, Ginny en Danielle, fotograaf van de hoezen voor Pale Moon Kid en de EP Cicada.

These Are the Sounds Left from Leaving is wat mij betreft zeker zo mooi als beide voorgangers, misschien nog wel mooier. De tijd zal het leren. Ter ondersteuning van de release gaat Jenny eerst in juni toeren met Abigail Lapell en in augustus komt ze naar Nederland, data volgen nog.

Theo Volk

Releasedatum : 13 mei 2022 Outside

Website : https://www.jennyberkel.com