Replay : J.J. Cale : Naturally

 

Een van de meest ondergewaardeerde albums, dat ik ken is Naturally van J.J. Cale. Regelmatig ook door recensenten niet op juiste waarde ingeschat, zoals op Allmusic, waar het ooit slechts drieënhalve ster kreeg.

Lang zag het naar uit dat J.J. Cale niet bekend zou worden. Gelukkig nam Eric Clapton After Midnight op en kreeg er een gigantische hit mee. Hierdoor gingen deuren voor Cale open en kon hij in december 1971 op drieëndertigjarige leeftijd debuteren met het album Naturally. Maar in plaats van het voorbeeld van Slowhand te volgen en met een gelikt bluesrock album op de proppen te komen, ging Cale volledig zijn eigen muzikale weg.

Hij vroeg een aantal van zijn Oklahoma-vrienden en maakte een relaxte countryrock/bluesplaat, met zijn later beroemd geworden kenmerkende, ontspannen stijl. Het waren niet de minsten die hem hier begeleiden. Onder hen bassist Tim Drummond, die later een vaak gevraagde ritmesectie zou gaan vormen met de bekende drummer Jim Keltner. Drummond werkte oa ook samen met Neil Young en Bob Dylan.

Uiteraard is After Midnight terug te vinden op Naturally. Het dozijn liedjes zijn allemaal vrij kort en puntig. Liedjes als Call Me the Breeze, Call the Doctor en het ingetogen Magnolia hebben moeiteloos de tand des tijds doorstaan. Latere albums, zoals het bewierookte Troubadour, met de gigahit Cocaine, weten wat mij betreft zijn debuut niet meer te overtreffen.

In 2006 zouden trouwens Cale en Clapton de handen ineenslaan voor het uitstekende album The Road to Escondido.  

Theo Volk

Releasedatum : december 1971 Shelter Records

Cari Cari : Welcome to Kookoo Island

 

Oostenrijk is niet bepaald het eerste land waaraan je denkt bij popmuziek. Toch herbergt het land interessante acts als Soap&Skin, Schmieds Puls en Son of the Velvet Rat van het ervaren duo Georg Altziebler en Heike Binder. Met het duo Son of the Velvet Rat zal Cari Cari zich ongetwijfeld verwant voelen, want beiden zijn beïnvloed door lo-fi Californian desert rock.

Het duo Stephanie Widmer en Alexander Köck beweren ooit begonnen te zijn, omdat ze graag hun muziek in een Quentin Tarantino film wilde hebben. De opener van hun debuut EP Amerippindunkler uit 2014 heet dan ook Dear Mr. Tarantino.

Hun volwaardige debuutalbum Anaana werd door Erwin Zijleman beloond met maar liefst vijf sterren, en daar valt zeker iets voor te zeggen. Dat album was bijzonder gevarieerd, van blues, rock, Americana, triphop tot aan psychedelica. En daarin hoor je af en toe de invloed van The White Stripes en The Black Keys terug.

Ook op hun nieuwe album Welcome to Kookoo Island klinken die invloeden nog sporadisch door. Het gebodene is andermaal gevarieerd en zijn de (psychedelische) zestiger jaren invloeden ruimschoots aanwezig. Het is dan ook niet zo vreemd dat het duo al  regelmatig toerde met My Baby. Toch weten ze hun muziek een eigen signatuur mee te geven.

De korte, klassiek aandoende afsluiter Departure from Kookoo Island wijkt overigens af van de rest van het album. Met Welcome to Kookoo Island gaat het duo ongetwijfeld hun populariteit verder vergroten.   

Theo Volk

Releasedatum : 16 september 2022

Website : https://www.caricariragazzi.com/

 

Cari Cari live:

14-11 AMSTERDAM : Bitterzoet

Thee Sacred Souls : Thee Sacred Souls

 

Gisteren besteedde Eric van Domburg Scipio in zijn wekelijkse rubriek met nieuwe releases op de website van Popmagazine Heaven nog eens aandacht aan het soultrio Thee Sacred Souls. Eerder had Thee Sacred Souls al een jubelende recensie van Eddie Aarts gekregen in de nieuwste editie van Popmagazine Heaven. Hij besloot zijn recensie met de woorden adembenemend mooi.

Aangezien Eddie ongeveer dezelfde muzieksmaak heeft als ik (vooral op het gebied van reggae) ben ik het album toen meteen gaan beluisteren. Het label Daptone staat reeds meer dan twintig jaar garant voor redelijk ruige soul. Dit trio tapt duidelijk uit andere vaatjes, het combineert het gracieuze van de zoetgevooisde zestig jaren soul (Chicano, Philly, Chicago, Memphis, tot zelfs Panama soulinvloeden) met de groove van R&B uit de vroege jaren zeventig.

Het trio bestaande uit zanger Josh Lane, bassist Sal Samano en drummer Alex Garcia spelen al heel lang samen. Er is een duidelijke chemie, die van horen zeggen live nog meer tot uiting komt in hun volkomen bedwelmende optredens. Gelukkig zal het begin november in de lage landen mogelijk zijn het aan den lijve te ondervinden.

Zoals Eddie al aangaf, Thee Sacred Souls is een adembenemend mooi debuut.       

Theo Volk

Releasedatum : 26 augustus 2022 Daptone Records/V2

Website : https://www.theesacredsouls.com/

Thee Sacred Souls live:

01-11 BRUSSEL : AB

05-11 AMSTERDAM : Paradiso, Upstairs

Will Hoge : Wings on My Shoes

 

Will Hoge is uitermate gedisciplineerd. Dat kan bijna niet anders, aangezien hij in hoog tempo kwalitatief sterke albums aflevert. De laatste jaren vallen zijn platen uitstekend bij mij in de smaak. Ik was niet tijdens zijn beginperiode ingestapt, dus over zijn vroege platen heb ik geen oordeel. Het zou me niet verbazen dat hij als uitvoerend artiest toen evenmin tegenviel. Vanwege die hoge kwaliteit toch maar eens kijken of ik zijn Small Town Dreams voor een vriendelijke prijs kan vinden. Zijn nieuwste, Wings on My Shoes, start meteen, zoals ik hem graag hoor, met een pakkend nummer, waarvan de titel minstens zo intrigerende is; John Prine’s Cadillac. We zien de heer Prine ontspannen op de hoes van diens plaat Sweet Revenge onderuit liggen. Een album dat uitgebracht werd in 1973 (Will Hoge was toen amper een jaar oud) Wanneer Will voluit gaat doet hij mij enigszins denken aan Elvis Costello, terwijl daar bij een ingetogen nummer als Queenie allerminst sprake van is. Stuk voor stuk vlot gespeelde nummers, onderling uitermate gevarieerd. Tot de verbeelding sprekende teksten zetten daarbij vervolgens de puntjes op de i.

Niet dat ik zo nodig ieder album van artiest wens te bezitten, maar Hoge maakt het wel zeer moeilijk voor de luisteraar/verzamelaar. Prachte nummers als Dead Man’s Hand smaken domweg naar meer. Het voelt relaxed wanneer je als recensent geen moeite hoeft te doen om een album als Wings on my Shoes leuk te vinden. Americana met een rocktintje, en eveneens traditionele country behoort tot de mogelijkheden. Terloops toch maar even zijn naam toevoegen aan mijn denkbeeldige verlanglijstje waar het live-voorstellingen betreft. Volgens mij heb ik deze nieuwe plaat voldoende aangeprezen. Volgens mij een terechte conclusie die elders weinig afwijkend beoordeeld zal worden.

Rein van  den Berg

Releasedatum : 26 augustus 2022 Edlo Records

Website : https://www.willhoge.com/

Rimer London : Hangover Piano

 

De naam Rimer London zei me helemaal niets, een bezoek aan zijn website maakte me helaas niets wijzer. Op Twitter omschrijft hij zichzelf als “music producer & long time lurker”. Hij schijnt inderdaad veel te lurken, gezien de titel Hangover Piano. Dat blijkt ook uit de dankbetuigingen op de hoes, waar hij onder andere veel dank uitspreekt aan zijn “drinking buddies”.

In het weekend, niet al te vroeg in de ochtend, daalt Amsterdammer Rimer Veeman in zijn badjas via een wenteltrap af naar zijn studio, vaak gebeurt dat in een brakke toestand. Maar volgens een vriend op Twitter ook als hij zich geil en angstig voelt. Dan speelt hij zich in zijn studio 395 zichzelf weg van de wereld. En zo klinkt Hangover Piano ook, iemand die volledig opgaat in diens eigen wereld.

Ondanks titels als Accidental Lambada en Ballad of Horny klinkt de muziek ingetogen, verstild en vredig. Hij maakt af en toe gebruik van repetitie, dus de invloed van de minimalisten is zeker aanwezig. Het is een album dat zich uitermate goed leent om bij weg te dromen op de late avond of de vroege zondagmorgen. De mooie cover is trouwens een schilderij van Seeger Baas.     

Theo Volk

Releasedatum : 9 september 2022 Excelsior

Website : http://rimerlondon.com/

Rimer London live :

11-09 AMSTERDAM : SkateCafe (albumpresentatie)

Riptunes : Riptunes

 

Een fan stapte naar Luc Dufourmont toe. Hij vroeg of die een nummer kon maken voor June, zijn pasgeboren dochtertje. Het kind werd zo goed als doof geboren en de vader wou een gezongen nummer als geboortekaartje. “Ik kan wel iets schrijven voor uw kindje,” ,zei Luc. “Maar mijn vriend Wouter Spaens heeft altijd wel wat muziek in zijn schuif zitten.”  Zonder grootse plannen nam het duo in een dag hun eerste song op. Riptunes is dan een feit.

Beide heren zijn ervaren rotten met veel ervaring en kennen elkaar vooral van IDIOTS. Op de plaat en op het podium krijgt het duo hulp van Gunter Callewaert (piano, accordeon, Hammond), Ruben Vanhoutte (drums) en Frans Grapperhaus (cello). Grapperhaus is een Nederlandse cellist die drie jaar terug samen met broeder Dieleman en Wannes Cappelle de bijzonder fraaie EP Dit Is de Bedoeling uitbracht. Verdere bijdrages worden geleverd door James De Graef (synthesizer) en Sarah Devos (zang).

Alle negen liedjes op het album hebben de naam van een vrouw of meisje gekregen. Met Riptunes wil het gezelschap na een slepende pandemie en een nieuwe oorlog, die nu voor de nodige ellende zorgt, voor de nodige troost zorgen. Dufourmont beschikt trouwens over een prettige, donkerbruine stem.

Matthew Swanson van Lambchop weet hun muziek perfect te omschrijven : “If songwriter Tim Rose were still alive and he took a time machine to meet fellow time traveler Stuart Staples at a dark Belgian bar in the mid 1970’s to hear an obscure chanson singer and discuss heartbreak and former girlfriends over many drinks and cigarettes, I’d imagine the soundtrack to this imaginary movie scene would be capably provided by Riptunes.”.

Binnenkort volgen liveoptredens,hopelijk wordt Nederland niet vergeten.

Theo Volk

Releasedatum : 9 september2022 Starman Records

Website : https://www.rumoer.be/music/artiesten/riptunes/

 

Riptunes live :

16-09 DRANOUTER : Muziekcentrum Dranouter

17-09 LAUWE : Café De Living

25-09 DOORNIK : La Petite Fabriek

29-10 ARDOOIE : De Schaduw

Pharis & Jason Romero : Tell 'em You Were Gold

 

Gezien de achtergrond van Pharis & Jason Romero hebben ze in de vorm van Smithsonian Folkways een uitstekend honk gevonden. Jason maakt zelf de klassiek ogende banjo’s. Een kunstvorm op zichzelf. Ook al zou je hem niet kunnen bespelen dan nog zou je hem nagenoeg zeker aan de muur willen hangen. Zo mooi zijn de producten die hij maakt. In het bijgeleverde boekwerkje zijn een aantal van zijn instrumenten afgebeeld. Er is bij vermeld van welk materiaal ze zijn vervaardigd, en ook in welk nummer je ze kunt beluisteren. Hun geluid zal, kan ik mij zo voorstellen, afhankelijk zijn van de keuze van het gekozen hout, en het overige materiaal. Ze zien er dusdanig spectaculair uit, dat je bijna niet kan wachten om ze te mogen horen. De gemiddelde Roots liefhebber, en dan heb ik het met name over muziek waar de banjo centraal staat, kennen het repertoire van Pharis en Jason ongetwijfeld al. Sandra en Luciano hebben enorm hun best gedaan dit tweetal onder de aandacht te brengen. En terecht mijns inziens. Ergens halverwege staan de Gourdo en The Beast afgebeeld. Imponerende verschijningen, waarbij de klankkast uit één stuk lijkt te bestaan.

Authentieke instrumenten leiden tot een warm en geloofwaardig geluid. En dat is waar het echtpaar voor staat, en wat ze laten horen, ook op deze nieuwste plaat. Kwalitatief spat zuivere opnames garanderen bijna een ultieme weergave, terwijl het wellicht enkel mooier wordt wanneer je er live bij kan zijn. De opnames voor dit album vonden plaats in een oude boerenschuur te Horsefly in Brits Columbia. Wat je in de eerste plaats hoort is, hoe kan het ook anders, liefde voor het rurale bestaan, en de instrumentatie die daarbij hoort. Hoezeer ik hou van de klanken van deze basale instrumenten, ik ben altijd blij wanneer er tevens verhalende songs bij zitten, en gelukkig er wordt gezongen. Qua aanvullende instrumentatie is er fiddle, pedal steel, bas, en op mandoline is maar liefst van de partij John Reischmann. Ik denk dat hiermee alles gezegd is. Ken je ze niet? Ga eens kennismaken, er is voldoende luistermateriaal voor handen. Via Tell ‘em You Were Gold laten ze horen wat ze in huis hebben.

Rein van den Berg

Releasedatum : 17 juni 2022 Smithsonian Folkways Recordings

Website : http://www.pharisandjason.com/

Replay : Laura Nyro : New York Tendaberry

 

Theo noemde het laatst terloops; beide vinden wij elkaar in de muziek van Laura Nyro. Ergens rond 1972, ik woonde in de nok van Friesland, raakte ik, via een jeugdsociëteit, in aanraking met de muziek van Laura Nyro. Je ontmoette er leeftijdsgenoten, er was gelegenheid tot tafeltennissen, en er werd veel muziek gespeeld. Van Andy Pratt tot Pink Floyd, van Chicago tot Nick Drake. Je kon er een soepje of i.d. bestellen, er werd gedronken, er was ruimte voor “diepzinnige” gesprekken, en er mocht worden gerookt. De verlichting was veelal gedempt. Laura Nyro werd gespeeld op een avond en maakte een enorme indruk. De lokale platenboer vond het wel grappig dat zo’n jochie LP’s van haar bestelde. Haar repertoire lag niet voor het oprapen. New York Tendaberry was toen één van mijn favoriete platen vanwege haar indringende zang. De soms verontrustende structuur van de liedjes sprak mij enorm aan. Geen vloeiende golfen, maar opvallende tempowisselingen, samen met een nagenoeg hartverscheurende zang. Je werd er bijna ongemakkelijk van. Haar opmerkelijke gebruik van de pianotoetsen viel mij op. Dit was afwijkend van wat je gebruikelijk hoorde. Later las ik dat dit was omdat ze autodidact was. Ze kwam uit de Bronx, en had zichzelf op jonge leeftijd geleerd piano te spelen. Ook met het maken van haar eigen muziek was ze vroeg begonnen. Deze adoratie voor een bijzondere persoon is nooit voorbijgegaan. Ze stond voor mij net een treetje boven Joni Mitchell. Ook iemand die ik enorm wist te waarderen, en zo nagenoeg gelijktijdig oppikte. Ondertussen dus vijftig jaar geleden.

New York Tendaberry mag je beschouwen als deel twee van de trilogie die haar naam voor altijd vestigde. Alhoewel, met haar debuutplaat, die ik aanvankelijk leerde kennen als First Songs (oorspronkelijke titel More Than a New Discovery), had ze al een mega-succes gehad. Niet zijzelf zozeer vanwege verkoopcijfers van dat album, maar vanwege nummers die op die plaat stonden waar andere artiesten hits mee scoorden in Amerika. Haar stijl van musiceren sprak mij enorm aan, en ik bleef trouw haar muziek kopen. Ook haar latere albums waren goed, maar het niveau van die vroege periode, tot haar cover-album Gonna Take a Miracle bleef ongeëvenaard. Het ging volstrekt aan mij voorbij wat zich vijftig jaar geleden afspeelde op het wereldtoneel, maar de muziek van toen staat mij nog helder voor de geest. Sindsdien heb ik veel muziek geabsorbeerd, maar beter werd het zelden. Ik koop nog steeds mooie platen met een zekere regelmaat, zoals recent een mooie vinyl weergave van John Blek’s On Ether and Air, maar de tijden van weleer zijn gepasseerd wat mij betreft. Wat blijft is de herinnering, en waar muziek van toen beter lijkt te worden met de dag. Muziek om ouderwets voor te gaan zitten. Haar New York Tendaberry blijft na jaren fier overeind. Een ode aan de stad, een ode aan het land, een ode aan de liefde.

Rein van den Berg

Releasedatum : 14 oktober 1969 Columbia Records

Website : https://nl.wikipedia.org/wiki/Laura_Nyro

Replay : The Bullfight : Eggs & Marrowbone

 

Op de lagere school werd me al snel duidelijk dat geschiedenis vooral over de slechtheid van de mens gaat. Je werd volgestouwd met feiten over moord en doodslag, zoals Bonifatius die in 754 nabij Dokkum vanwege zijn geloofsovertuiging werd vermoord.

Maar ook vaak om politieke redenen, zoals bij de gebroeders Johan en Cornelis de Witt die op 20 augustus 1672 in Den Haag werden gelyncht door leden van de plaatselijke schutterij. Dit ongetwijfeld afschuwelijke tafereel inspireerde de schilder Jan Baen meteen tot het vastleggen ervan op canvas.

Een afbeelding hiervan is terug te vinden in het bijzonder fraaie boek, wat bij de cd Eggs & Marrowbone van de Rotterdamse groep The Bullfight hoort. Al jaren liep Thomas van der Vliet met het idee rond om over het thema murder ballad een boek met cd uit te geven.

Zo’n anderhalf geleden trok hij de stoute schoenen aan en vroeg aan bekende en minder bekende kunstenaars uit diverse disciplines hun licht te laten schijnen over dit intrigerende onderwerp.

Zo vind je tattoo koning Henk Schiffmacher terug, die uiteraard een verwijzing maakt naar zijn hoofdberoep. Of een gedicht van Bart Chabot, hij was niet alleen een boezemvriend van Herman Brood, maar schreef bijvoorbeeld in het verleden ook mooie columns voor Oor. Daarnaast een paar foto’s uit een grijs verleden, maar het overgrote deel zijn recente werken, veelal fraaie schilderijen.

Daartussen is niet toevalligerwijs een afbeelding van Nick Cave te vinden. Al heel lang vormt hij een inspiratiebron voor The Bullfight, misschien vormde diens album Murder Ballads wel het beginidee voor dit ambitieuze project. Hierop vertolkt Cave bekende murder ballads, waaronder Henry Lee met PJ Harvey.

Cave haalde overigens de mosterd, net als bijvoorbeeld Bob Dylan, uit de door Harry Smith samengestelde box Anthology of American Folk Music, dat gezien kan worden als de bijbel op het gebied van country, folk en blues.

En zo werd The Bullfight weer geïnspireerd om een album vol zelf geschreven murder ballads te maken. Hun folk- en popnoir klinkt zoals gebruikelijk vertrouwd in de oren. Gastrollen zijn weggelegd voor Birgit Schuurman, Mark Ritsema en The Belladonnas. De hoes van de cd werd gemaakt door Eline, de vrouw van Thomas.

Precies 3 jaar na dit ambitieuze project, zal het eveneens ambitieuze Some Divine Gift uitgebracht worden. Bijdrages werden geleverd door oa Barry Hay, Spinvis, Alex Roeka, Henry Rollins en David Boulter. Het artwork is wederom prachtig, binnenkort een recensie.

Theo Volk

Releasedatum : 11 november 2019 Brandy Alexander

Website : https://www.thebullfight.nl/

Josh Rouse : Going Places

 

Voor een muzikant als Josh Rouse heb ik uitsluitend respect. Ten eerste omdat hij als zelfstandig ondernemer zijn leven met zijn hobby heeft ingericht, en voor zover ik van buitenaf kan beoordelen, tot tevredenheid. Dat zal niet altijd vanzelfsprekend zijn geweest, of gemakkelijk, maar toch rooit hij zijn bestaan op deze wijze. Ten tweede omdat hij niet binnen hetzelfde stramien is gebleven. De man heeft een geweldige groei doorgemaakt. Van integer materiaal tot opgewekt uitgevoerde nummers van een vakkundig gehalte. De Spaanse zon heeft hem goed gedaan. Ik heb zelf de indruk bij Josh Rouse dat hij wist te ontsnappen aan de rat race waarbinnen de meesten van ons gevangen zitten. Zijn Love in the Modern Age wist mij dan wel niet te bekoren, maar over het algemeen schaar ik mij als tevreden man achter zijn repertoire. Hemelbestormend of urgent is zijn muziek allerminst, maar zijn laatste, getiteld Going Places, stemt mij absoluut tot tevredenheid. Mijlenver verwijderd van inmiddels van albums als Nashville, 1972 of Dressed Up in Nebraska, maar het blijft interessant. Klasse artiest!

Geboren in 1972 te Nebraska begon hij zijn muzikale loopbaan in Nashville. Hij debuteerde in 1998 met zijn album Dressed Up in Nebraska, en sindsdien ben ik hem blijven volgen. Hij is, vergelijkbaar met iemand als Mark Erelli, één van de vele musici die mij blijft intrigeren. Ik ben nog niet op hen uitgekeken (of beter, uitgeluisterd) Ook Going Places biedt weer een paar pakkende songs, zoals het zeer tot de verbeelding sprekende, doch mysterieus aandoende Henry Miller’s Flat. Opgetogen en optimistisch ook wanneer hard times voorbijkomen. Zonnige tijden genieten de voorkeur op dit album. Een keur aan musici, veelal Spaanse. Gary Louris en Matt Costa leveren een vocale gastbijdrage, en op een nummer als Indian Summer trekt Josh Rouse alleen de kar. Hij heeft een extra tandje bijgezet om hernieuwd indruk te maken, maar het blijft een ontspannen onderneming. Dat kun je horen!

Rein van den Berg

Releasedarum : 29 juli 2022 Yep Roc Records

Website : https://www.joshrouse.com/

Replay : Chris Whitley : Din of Ecstasy

 

Zoals bij de beoordeling van een album wel vaker gebeurd is, sloeg de schrijvende pers (over het algemeen genomen) de plak volledig mis. Hun verwachtingen werden, na een geduldige periode van vier jaar, niet waargemaakt. Na zijn overtuigende debuutplaat, Living with the Law (met hulp van Daniel Lanois), had men ongetwijfeld geanticipeerd op een andersoortige, doch rauwe Bluesplaat. Echter Chris Whitley overdonderde hen met een gitzwart product. Men zag deze ontwikkeling niet aankomen. Rauw was de plaat zondermeer, en Blues georiënteerd bovendien, maar de directheid en de soundscapes leken van een andere wereld. Chris leek van het padje, maar was duidelijk zijn eigen weg ingeslagen. Zelf was ik enorm ingenomen met het sinistere karakter van Din of Ecstasy. Een ongeëvenaard, en ongeremd explosief album, dat zichzelf over de tijd gerehabiliteerd heeft. Ik vroeg mij indertijd ook af waar Chris Whitley was aanbeland, en of hij niet volledig los was, en in hoeverre drugs of alcohol daarbij een rol speelden. Muzikaal koordansen is het. Je kon echter niet anders concluderen dan dat hij volledig opging in het muzikale avontuur dat hij was aangegaan. Muziek was zijn leven. Het intieme karakter van de plaat enerzijds werd gecombineerd met iemand die bezeten van de duivel lijkt. Mooi en pijnlijk tegelijkertijd.

Uitsplitsen per nummer is onnodig. Het album Din of Ecstasy neemt je mee op een reis. Nu bijna dertig jaar later klinkt de plaat nog net zo overtuigend en indringend als in 1995. Ik had verwacht dat anno nu wel een mooie opgepoetste uitgave beschikbaar zou zijn van deze overweldigende plaat, met extra opnames, of wellicht beter nog, een uitgave van de oorspronkelijke mix, maar die blijkt helaas (nog) niet beschikbaar. Jammer! Niet iedere Chris Whitley liefhebber zal Din of Ecstasy als zijn favoriet classificeren. Hij heeft tenslotte verschillende indringende platen gemaakt. Er zijn een aantal favorieten wat mij betreft. Zijn debuut is een leuke entree vanuit een traditionele invalshoek, maar betere platen zijn, naast deze, voor mij vooral de titels Dirt Floor, en Dislocation Blues (met Jeff Lang) en zijn drie albums uit de periode 2004 – 2005. Whitley wist ook live een onuitwisbare indruk op mij te maken. De jonge garde die amper kennis heeft gemaakt met zijn muziek zou ik aanraden wat luistertijd te reserveren voor deze true original. Hij was een eigenzinnig muzikant die zijn sporen achterliet, en op momenten zijn tijd ver vooruit was. Helaas veel te vroeg verliet hij het aardse bestaan, echter de muziek van deze Din of Ecstasy verdient het om gehoord te worden. Een kennismaking met dit album hoort daar zeer zeker bij!

Rein van den Berg

Releasedatum : februari 1995 Work/Sony Music

Website : https://en.wikipedia.org/wiki/Chris_Whitley

David Newbould : Power Up!

 

In 2013 verscheen Tennessee van David Newbould. Het album eindigde in mijn top tien van dat jaar. Dat semi-akoestische album bevatte alles wat ik graag hoor waar het Americana betreft. Pak ik de hoes van Tennessee erbij dan valt amper te bevatten dat de fris geschoren Newbould van toen dezelfde is als de wildeman anno nu. Newbould had wel een soort doorstart voor ogen na Tennessee, maar voor kwam op muziekgebied weinig wezenlijks van de grond. Met Power Up! tapt hij uit een ander vaatje. Zoals de hoes en de titel al suggereren, het volume en het tempo gaan omhoog. En zonder daar veel woorden aan vuil te maken, hij overtuigt. Mij althans, en ik vermoed andere met mij. De titelsong opent, en illustreert het zelfvertrouwen waarover Newbould beschikt. Als hij live net zo sterk uit de verf komt dan wordt dit een vette aanrader. Openingsnummer deed mij beetje aan Talking Heads denken. Het tweede nummer, Peeler Park, is minstens van dezelfde allure. Uptempo en gedreven uitgevoerd. Een nummer waarin de elektrische gitaar een prominent plaats kreeg.

Wanneer je Power Up! beluistert dan hoor je een opgeruimde songs. Muziek van een man die niet langer bij de pakken neerzit, maar zijn obstakels terzijde legde, of beter, heeft opgelost. Een man die besloten lijkt om professioneel aan de bak te gaan. Geen krampachtig gepiel, maar gewoon doen en durven, alle angsten terzijde. Hij vindt daardoor tevens ruimte voor bezinning in de vorm Home Depot Glasses – met een knipoog weliswaar. Het mondt uit in een prachtig nummer; Ready For The Times to Get Better. Deze Newbould wil allerminst zielig gevonden worden, dus tijd voor reflectie is van korte duur, en gelukkig gaat met Last Letter onvermoeid de beuk er ongenuanceerd in. Nogmaals laat die gitaar van zich weer horen! David Newbould versie 2.0 bevalt mij uitstekend. Niet terugkijken, maar doorpakken gaan hand in hand met uitstekend uitgevoerde nummers op dit voortreffelijke album van David Newbould. Muziek om ook live te ervaren, al moet ik daarvoor afreizen naar Millingen aan de Rijn.

Rein van den Berg

Releasedatum : 10 juni 2022 Blackbird Records

Website : https://davidnewbould.com/

Bob Stark : Sculpted Pieces of Love

 

Ik ben een enorme liefhebber van het oeuvre van Bob Stark. Zijn vorige, Storefront Photograph, verscheen in 2015. Commercieel gezien deed dit album weinig tot niets, maar aan de kwaliteit van zijn materiaal ligt het geenszins. Sculpted Pieces of Love is de achtste plaat van de uit Canada afkomstige Stark. Hij gaat gewoon verder waar hij gebleven was, alsof de jaren geen grip op hem hebben. Ze hebben hem enkel gerijpt. "Nothing comes easy" zingt hij op zijn nieuwste plaat. Aan promotionele ondersteuning doet Bob weinig meer. Daar is hij eerlijk gezegd een beetje klaar mee. Er geld aan verdienen zou mooi zijn, maar daar rekent hij niet op. Een stuk erkenning is hem liever. De basis van zijn muziek zou je Folk georiënteerd kunnen noemen, terwijl hij al jaren dit fundament verder op geheel eigen wijze uitbouwde. Zijn carrière begon eind zestiger jaren vanuit Ottawa. Zijn liedjes laten zich voorzichtig vergelijken met die van artiesten als Gordon Lightfoot, Jesse Winchester of Jackson Browne. Bob maakt nog steeds relevante muziek, echter het succes wist hem slechts matig te omarmen. Ook op zijn nieuwste is het wederom volop genieten. Kabbelende deuntjes waar ik met plezier naar luister, en stilletjes van geniet. Muziek niet op aangename wijze op de rem trapt!

Hij opent dit album met I’ll Never Be the Same Man. Gedeeltelijk verzonnen, gedeeltelijk gebaseerd op eigen ondervinding. Geen geneuzel, maar opgeruimd en relativerend. I Can’t Be Sure is geïnspireerd op Jesse Winchester. Het gefantaseerde vervolg op Yankee Lady noemt Bob het zelf. Het nummer In a Perfect World speelt zich af in Parijs anno 1975, terwijl het nummer ontstond na de terroristische aanslag op poptempel Bataclan. (November 2015). Patterson Creek Bridge werd geschreven met overzeese soldaten in gedachten, en hun families aan het thuisfront. Nummers over liefde, hoop en de noodzaak om te veranderen. Een Homepage of Bandcamp pagina ga je niet vinden. Zijn aanbod stond voorheen bij CD-Baby. Ben je geïnteresseerd in zijn muziek reik dan uit naar zijn email bobbybulgemusic@gmail.com of, wanneer je zoekt naar eerdere cd’s, scrol via Google met de juiste trefwoorden en je komt bij aankoopportalen als Amazon, Ebay of Discogs. Cassettebandjes van Bob zijn ooit aangetroffen in een uitverkoopbak te Thailand. Dus er liggen mogelijkheden! Bob bekijkt de wereld met een optimistische blik, en de wijze waarop hij Nietzsche aanhaalt getuigt daar tevens van “Without music, life would be a mistake”.

Rein van den Berg

Releasedatum : 25 april 2022 Independent

Website : https://www.facebook.com/bobbybulgemusic

Replay : Todd Rundgren : Todd

 

Jaren geleden, toen ik nog muziekkrant Oor las en uitsluitend lp’s speelde, kwam ik via het album War Babies van Hall and Oates terecht bij Todd Rundgren. Behalve dat ik de nummers van War Babies enorm kon waarderen was ik ook erg ingenomen met de productionele kant ervan. Daar had Todd nadrukkelijk zijn stempel op gedrukt. Uit nieuwsgierigheid kocht ik het album Todd. Die verscheen hetzelfde jaar zo ongeveer, 1974. Ondanks dat Rundrgren op dat album alle registers opentrekt wist het buitensporige geheel mij toch enorm te bekoren. Niet mijn gebruikelijke cup of tea, maar als bijzonder ervoer ik dit album wel degelijk. Kocht daarna nog een album van Rundgren, echter hetgeen ik hoorde bleef te buitenissig voor mijn smaak. Freakerig soms zelfs. Niet dat Todd alledaags is, maar deze uitzonderlijke en enorm afwisselende plaat wist een speciaal plaatsje te veroveren. Een dubbel lp nog wel. Ondanks dat ik veel lp’s had geruimd, nadat ik het cd-tijdperk had omarmd, bleef Todd staan in mijn collectie. Pure jeugdsentiment. Jaren niet meer gespeeld, en onlangs weer ns uit de kast getrokken. Het is alsof je een oude vriend na veertig jaar weer ontmoet, je gaat verder alsof tussendoor niets is gebeurd. Vooral het feest van de herkenning.

Wie behalve Todd Rundgren allemaal hebben meegewerkt was mij toen niet duidelijk. De hoes vermeldt dat niet. Veel synthesizers en studiogeknutsel, en af en toe een paar authentieke instrumenten met een vooraanstaande rol voor de gitaar. Tegenwoordig beperk ik mij veelal tot Americana muziek, met af en toe een incidentele zijstap. Ik vind het vooral plezierig wanneer authentieke instrumenten en zang een hoofdrol spelen. Het viel mij op dat toen ik jonger was ik aanzienlijk minder het experiment schuwde. Ondanks de beperkingen die ik mijzelf opleg waar het muziek betreft, heb ik vandaag weer ouderwets genoten van een integrale luistersessie van Todd’s weinig conventionele aanpak. Sterke songs en studio hoogstandjes gaan bij het album Todd hand in hand. Aanvankelijk zou Todd in 1973 verschijnen, maar vanwege de oliecrisis werd de release uitgesteld tot februari van het jaar erop.

Rein van den Berg

Releasedatum : februari 1974 Bearsville Records (Independent)

Website : http://www.tr-i.com/ 

John Calvin Abney : Tourist

Wat een weldaad! Zoveel muziek tot onze beschikking dat we er welhaast in verdrinken. Zeker wanneer we geen schifting aanbrengen. De luisteraar stelt vanwege het mega-aanbod zijn eisen bij, en ook de muziek zelf blijft voortdurend veranderen. Zelfs bij artiesten waarvan hun muziek in de traditie geworteld is zoeken nieuwe wegen. Dat laatste geldt dus ook voor John Calvin Abney en zijn muzikale uiting op diens laatste album Tourist. Wellicht dat ik er nog niet klaar voor ben, maar eerste beluistering deed mij wenkbrauwen fronzen. Niet iedere ontwikkeling is een stap in de goede richting, terwijl tegelijkertijd kan ik mij voorstellen dat artiesten zich willen blijven ontwikkelen. Ergens hoor je ook de budgettaire beperkingen waartoe de artiest genoodzaakt lijkt. Samen met John Moreland heeft John Calvin Abney dit nieuwe album gemaakt. Terwijl Moreland zelf over een innemend en robuust stemgeluid beschikt, schiet Abney op dat punt wat mij betreft te kort. Ook het songmateriaal is, naast het zoekende karakter van de uitvoering, zwakker dan de nummers van Moreland’s laatste album.

Tourist is typisch zo’n album wat je beluistert om hem vervolgens een tijdje weg te leggen. Je geeft jezelf daarmee de gelegenheid om enigszins te wennen aan de nieuwe werkwijze van musiceren. Iets nieuws vergt tijd om te rijpen soms. Of ben ik domweg ouderwets, omdat ik het liever authentieke instrumenten hoor? Iets meer dynamiek en passie? Tourist, die grotendeels onderweg tot stand is gekomen, klinkt als een zoektocht op weg naar hernieuwde inspiratie. Iets wat ik hem van harte gun. Op zich niet verkeerd, maar ik mis de drive die ik meende de herkennen bij Abney’s vroege albums. Tourist is net iets te vrijblijvend voor mijn smaak. Op de plank, rijpen, en later nogmaals proeven. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 5 augustus 2022 Black Mesa Records

Website : https://www.johncalvinabney.com/

The Deslondes : Ways and Means

The Deslondes bestaat uit een bont Amerikaans gezelschap. Eigenlijk heb ik ze pas leren waarderen vanwege de soloplaat van Riley Downing (Start It Over), maar vooral vanwege de gelijknamige plaat van Sam Doores. (Beide verschenen eveneens via New West). Daarna wist ik hun, inmiddels obscure, samenwerking getiteld Holy Cross Blues, uitgebracht onder de noemer Doores + Downing and the Tumbleweeds te bemachtigen. Een prachtplaat. Aan deze nieuwe plaat, Ways and Means moest ik eerlijk gezegd wennen. Onmiskenbaar een product van de heren, maar het is wel een album waarvoor je in de stemming dient te zijn. Te veel gezapigheid kan ook opbreken. Het spande er volgens mij om, aangezien beide solprojecten best wel lekker liepen. Hopelijk hebben ze niet te veel van elkaar gevergd om de krachten hernieuwd te verenigen.

Ik zal eerlijk zijn. Niet alles op Ways and Means weet mij te bekoren. Ook met het voordeel van de twijfel redt deze plaat het niet. Ik had absoluut meer verwacht. Anderzijds bevat het album een aantal absolute beauty’s zodat ik hem graag binnen mijn verzameling zie. Het album opent sterk, maar kabbelt over de hele linie een beetje voort, zonder voor serieuze opschudding te zorgen. Mooie songs als Wild Eden, Bound By Love, Tomorrow Morning en Sweet Release krikken vervolgens het niveau van de plaat weer naar boven, zodat ze met hakken over de sloot raken. Een wisselend ambivalent geheel. Muziek om een koel biertje bij te pakken, en een Mexicaanse snack, ofzo. Het voegt toe aan het zuidelijke karakter van het album.

Rein van den Berg

Releasedatum : 22 juli 2022 New West Records

Website : https://www.deslondes.com/

Rob Jungklas : Rebel Souls

 

Een van de absolute smaakmakers van de hedendaagse Amerikaanse muziek is die van Rob Jungklas. Jungklas doet al jaren zo zijn eigen ding, wars van trends; een Rebelse Ziel. Door zijn muziek, en tekst, uit Jungklas zijn innerlijke onrust. Hij lardeert die onrust bovendien met een flinke portie Rock. Jungklas creëert bij voortduring een muzikale lading die de lucht doet betrekken. Dystopisch bijna. Linksom of rechtsom, maar het eindigt zelden goed. Tegelijkertijd, beklemmend mooi. Zijn metafoorrijke teksten, en de opgebouwde spanning in het instrumentale, houden je steevast op het puntje van je stoel. Zijn achterliggende oeuvre manoeuvreert kwalitatief tussen de bandbreedte goed, uitstekend en ultiem, waarbij zijn album The Spirit and the Spine nog steeds mijn voorkeur heeft. Ieder nieuw album deed sindsdien geen aardverschuiving ontstaan, maar van een herhalingsoefening wil ik evenmin spreken. Zijn stijl is weliswaar weinig verrassend, maar hij blijft mij aanspreken, telkens weer, ook met Rebel Souls.

Bij wijze van uitzondering wist ik een fysiek exemplaar te bemachtigen, maar gezien de volumes die worden omgezet vindt verzending uitsluitend binnen Amerika plaats. Hij had middels zijn label eerder gepoogd om voet aan land te krijgen in Europa, maar daarvoor bleek helaas te weinig animo. Jammer! Ik had hem graag live aan het werk gezien. Het album eindigt met het drieluik; River is Wide (and the water is deep), Down to the River en Crossing Over. Aansprekend materiaal die qua thematiek verwant is aan The Water is Wide, die ik ken van Fred Neil’s album Bleecker & MacDougal, maar uiteindelijk een variant blijkt op een traditioneel Schots Folk lied. Angstscenario’s omtrent een pad die we allen eens zullen bewandelen. Geenszins feestmuziek, maar iets om incidenteel bij stil te staan. En dat geldt voor de muziek van Rob Jungklas. Muziek om voor te gaan zitten.

Rein van den Berg

Releasedatum : 27 april 2022 Independent

Website : https://robjungklas.com/

The Analogues Sideshow : Introducing The Analogues Sideshow

 

In mijn recensie van gisteren gaf ik al aan dat ik een haat-liefdeverhouding heb met coveralbums. Behalve als ze beklijvend zijn, er minder bekende songs worden opgenomen en dat die nummers vervolgens een eigen signatuur gekregen heeft, zoals bijvoorbeeld eerder dit jaar bij Songs of Townes van Zandt Vol. III.

The Analogues zijn bij het grote publiek bekend van hun zo natuurgetrouw naspelen van iconische Beatles albums uit de late jaren zestig op plaat, maar ook op het podium. Die albums werden door The Beatles zelf nooit live gebracht. Met het live brengen van die albums voorzien ze blijkbaar in een grote behoefte, want ze vullen met gemak de grootste zalen. Hoe knap ik dit ook vind, toch ben ik blij dat ze nu een album met eigen nummers, Introducing The Analogues Sideshow, uitbrengen.

Bart van Poppel over het nieuwe album : “The Beatles blijven nadrukkelijk onze belangrijkste focus. Maar het maken van de eigen plaat heeft ook enorm veel plezier gegeven. Ons nieuwe album is dus een sideshow, maar dat wil niet zeggen dat we het niet serieus nemen. Integendeel. Net als wanneer we muziek van The Beatles spelen. Het komt allemaal voort uit dezelfde drijfveer: liefde voor muziek”.  

En die liefde voor muziek is terug te horen op Introducing The Analogues Sideshow. Vooral voor muziek uit lang vervlogen tijden. Alle heren leverden compositorische bijdragen, dus een stuk democratischer dan bij The Beatles, waar hoofdzakelijk Lennon en McCartney songs aanleverden. Ook de lead zang wordt verdeeld.

Van Diederik Nomden wist ik al langer dat hij een uitstekend componist is, zijn laatste soloalbum Parallel Universe was wederom fraai. Het gebodene is gevarieerd, aanstekelijke uptemponummers, ballades en melodische popsongs komen voorbij. Soms zijn er verrassende inkleuringen, zoals de viool in Pawn In Your Pocket. Uiteraard zijn er Beatles-invloeden, bijvoorbeeld in Damned If You Do ((samen)zang). Favoriete track is vanwege het toetsenwerk en heerlijke samenzang Turned Into Sand.

Introducing The Analogues Sideshow is een uitstekend album met eigen nummers, hopelijk komt er een vervolg. Maar voorlopig gaan de heren als The Analogues in september en oktober op tour in Nederland, België, Engeland en Frankrijk. Voor concertkaarten kijk hier.

Theo Volk

Releasedatum : 9 september 2022 Endless Music

Website : https://www.theanalogues.net/

The Brother Brothers : Cover to Cover

 

Gisteren besprak ik het zoetgevooisde debuutalbum van singer-songwriter Laufey. Dan is het geen grote overgang naar de zoetgevooisde zang van de eeneiige tweeling van The Brother Brothers. Van dit duo besprak ik de afgelopen paar jaar de prachtige albums Some People I Know en Calla Lily.

Deze keer komen ze met Cover to Cover met een coveralbum op de proppen. Met dit soort albums heb ik een haat-liefdeverhouding. Het liefste hoor ik coveralbums vol met nummers die ik niet ken en waarbij de uitvoerend artiest er een eigen signatuur aangeeft.

Helaas gaat dit niet op voor Cover to Cover, de meeste nummers behoren tot mijn muziek DNA, wat het album minder spannend maakt. Iemand als Marianne Faithfull maakte bijvoorbeeld van I Get Along Without You Very Well op Give My Love to London een bijzonder beklijvende song. Aan de integere bedoelingen van duo twijfel ik echter geen moment.

Zoals altijd is de samenzang van het duo door een ringetje te halen en kiezen over het algemeen voor prachtsongs, zoals Waltzing's for Dreamers van Richard Thompson en een minder bekend nummer van The Beatles, I Will. En kiezen ze bij de veel te vroeg overleden zangeres Judee Sill niet voor Jesus Was a Crossmaker, maar  voor There’s a Rugged Road. Er wordt dus niet altijd voor de meest voor de handliggende keuzes gekozen.

De broers worden omringd door uitstekende muzikanten, waaronder de geweldige Sarah Jarosz. Favoriete track is voor mij If You Ain't Got Love, vanwege het lekkere orgeltje. De broers produceerden het album zelf.  

Theo Volk

Releasedatum : 5 augustus 2022 Compass

Website : http://brotherbrothermusic.com/

Laufey : Everything I Know About Love

 

Van IJsland komen relatief gezien best veel interessante artiesten, vorig jaar nog bracht singer-songwriter Bony Man met Cinnamon Fields een van de mooiste albums van dat jaar uit. Nieuwe rijzende ster is nu Laufey Lin Jónsdóttir, zij het dat Laufey slechts voor de helft IJslands is en voor de andere helft Chinees.

Haar vader is een enthousiaste jazzliefhebber, die dochterlief liet kennismaken met jazz zangeressen als Ella Fitzgerald en Billie Holiday. De klassieke muziek kreeg ze met de paplepel ingegoten door haar moeder, een klassieke violiste en haar opa Lin Yaoji was viooldocent aan het Central Conservatory of Music in China.

Ook Laufey begon viool te spelen en debuteerde op vijftienjarige leeftijd als soliste bij het Iceland Symphony Orchestra. Een jaar eerder was ze al de jongste deelnemer ooit in Ísland Got Talent, waar ze dat jaar de finale behaalde. Laufey studeerde vorig jaar af aan het prestigieuze Berklee College of Music. Momenteel woont ze in Los Angeles en gaat het haar voor de wind, mede dankzij haar goed ontvangen debuut EP.

Vrijdag verschijnt haar langverwachte debuutalbum Everything I Know About Love. Een album over liefde en over volwassen worden. Ook een album waar de nostalgie en romantiek van afdruipt. Het kent een hoog zwijmel gehalte, verpakt in een modern muzikaal jasje. Ze tapt uit diverse muzikale genres, zo is opener Fragile zwoele Bossa Nova. Hierin wordt trouwens meteen duidelijk dat Laufey een prachtige stem heeft.

Uiteraard zijn er ook de nodige jazz invloeden, zo spreek de titel van Just Like Chet al voor zich. Maar ook klassieke invloeden, zo begint de titelsong Everything I Know About Love met een overbekend stukje Bach.

Onlangs kreeg ik trouwens zowel voor Laufey als voor Bony Man een uitnodiging voor het bijwonen van een concert. In het geval van Laufey was dat voor een uitverkocht concert in De Melkweg en van Bony Man voor een huiskamerconcert. Ik misgun niet iemand iets, maar het blijft voor mij toch altijd een groot raadsel, waarom de ene meteen doorbreekt naar het grote publiek en de ander niet.      

Theo Volk

Releasedatum : 26 augustus 2022 Awal/V2

Website : https://www.laufeymusic.com/

Laufey live :

10-11 AMSTERDAM : Melkweg (Uitverkocht)

Logan Farmer : A Mold for the Bell

 

“It’s going to be hard to talk about this when it’s done.”. Deze openingszin van Silence or Swell had singer-songwriter Logan Farmer uit Fort Collins, Colorado reeds klaar voordat hij überhaupt begonnen was met A Mold for the Bell. Het vat volgens Logan perfect de thema’s op het album samen en vormt het de basis voor alles wat volgt.

Aan het begin van Silence or Swell hoor je overigens geen dierengeluiden, maar mensen. Logan hierover :  “Aan het begin hoor je een veldopname van huilende mensen. Dat gebeurde in Colorado en op een paar andere plaatsen tijdens die angstaanjagende eerste maanden van de pandemie: elke avond om 20.00 uur gingen mensen de straat op en huilden naar de maan. Het werd dit bizarre nachtelijke ritueel vol kameraadschap en verzet in het aangezicht van het onbekende.

Het volstaat te zeggen dat alle gevoelens van eenheid kort daarna uit elkaar vielen. Hoe dan ook, het was intrigerend voor mij, dus ik nam het op mijn telefoon op. Dat gehuil komt een paar keer door het album heen als een soort motief. Het beklijvende geluid, gecombineerd met de eerste tekst en het treurige saxofoonwerk van Joseph Shabason (Destroyer, War On Drugs), vertegenwoordigen de geest van A Mold for the Bell in mijn gedachten.”. 

Met de hulp van Grammy genomineerde producer Andrew Berlin (Gregory Alan Isakov), nam Logan  in de eerste maanden van 2021 gedurende twee dagen alle zang- en gitaarpartijen op. De tracks werden snel opgenomen, live in de studio om de rauwe intimiteit en directheid van Logans live optredens vast te leggen. De rest van de creatie van het album vond op afstand plaats, via sms'jes, telefoontjes en e-mails met Shabason en een handvol andere muzikanten terwijl bosbranden, opstanden en de pandemie om hen heen woedden.

Het was trouwens Berlin, net als Logan woonachtig in Fort Collins, die toenadering tot Logan zocht, nadat hij de prachtige, wat soberder voorganger Still No Mother gehoord had. Volgens Logan hebben de heren een goede klik en dat is te horen, ze hebben het beste in elkaar naar boven gehaald. Ze worden omringd door klasse muzikanten als eerder genoemde saxofonist Joseph Shabason, Annie Leeth (viool), Naomi McCarroll-Butler (klarinet), Yoed Nir (cello), Ezra Pyle (gitaar) en Mary Lattimore (harp). Van laatstgenoemde recenseerde ik eerder dit jaar Collected Pieces II.  

Het album ontleent de nodige creatieve inspiratie aan uiteenlopende invloeden als Tarkovsky's Sovjet-epos Andrei Rublev uit 1966 en de romans van de 21e-eeuwse politieke activist Olga Tokarczuk. Deze toetsstenen zijn onmiddellijk te herkennen wanneer je de video voor Silence or Swell bekijkt, verwijzend naar de thema's van ecologische en maatschappelijke ineenstorting die in dit nieuwe werk worden geïllustreerd.

Ondanks het veelal ingetogen karakter van de muziek kroop het album bij mij pijlsnel onder de huid en is het enorm verslavend. Soms is de muziek wat schurend zoals in Crooked Lines. De poëtische teksten zijn erg persoonlijk. Favoriete track is voor mij William. A Mold for the Bell was een tip van radiomaker Marco Geene (bedankt weer!), die me eerder de schitterende debuutalbums tipte van Martha Bean, Nessi Gomes en Lady Blackbird, met welke albums het zich kan meten. Logan hoopt een keer deze kant op te komen voor concerten en dat hoop ik met hem.

Theo Volk                                

Releasedatum : 14 oktober 2022 Western Vinyl/De Konkurrent

Website : https://www.loganfarmer.com/

Darden Smith : Western Skies

 

Sommige artiesten volg ik trouw. Zo ook Darden Smith.  Het eerste album waar ik tegen aanliep was het gelijknamig getitelde album Darden Smith. Op de hoes Darden, gezeten in een Ford Thunderbird (of iets van dien aard), samen met zijn Big Guns; Paul Pearcy (drums) en Roland Denney (bas en vocalen). Een mooi en gebalanceerd album met de nodige gastmusici, zoals Lyle Lovett, Sonny Landreth, en bovenal de zang van Nanci Griffith in meerdere nummers, zoals het indrukwekkende Two Dollar Novels. Darden heeft nog steeds een patent op het schrijven van knappe songs. Het is nu de eenvoud van een nummer als I Can’t Explain dat mij als luisteraar inpakt. En daar blijft het niet bij. Hij schreef dit jazzy getinte nummer samen met Grace Pettis. Die overigens niet meezingt. Helaas, zou ik bijna willen toevoegen. Wellicht vinden we ooit een versie van haarzelf. Een Europese distribiteur heeft Darden op het moment niet, wel is zijn CD via WowHD betaalbaar te verkrijgen. Wanneer je het volledige pakket zou wensen toch maar even aankloppen bij Darden’s homepage, want er hoort een boek bij met gedichten, foto’s en verhalende tekst. Bovendien is er een gesproken boekversie met video’s. En er is vinyl. Ik heb mij tot de muziek beperkt, ondanks dat ik weet dat deze man een veelzijdig artiest is.

In de vorm van Perfect For a Little While bevat Western Skies een fenomenaal sterk nummer waarbij het wederom de eenvoud is die scoort. Slechts Darden die zichzelf begeleidt op piano, met enkel wat pedal steel van Ricky Ray Jackson. Echt uitpakken gebeurt amper, de songs blijven tamelijk ingetogen. In The High Road is iets meer dynamiek. Dat gebeurt al snel wanneer Charlie Sexton erbij betrokken wordt. Western Skies accentueert vooral een artiest die de uitvoering klein wil houden. Het is daardoor in de eerste plaats een band die uitpakt vaardig uitpakt in subtiliteiten. Western Skies bevat geen muziek voor de grote groep, maar de trouwe aanhangers weten hier wel weg mee.

Rein van den Berg

Releasedatum : 25 maart 2022 Independent

Website : https://www.dardensmith.com/

Don Michael Sampson : The Fall of the Western Sun

 

Wanneer je het nieuws bekijkt, lijkt het wel of verbazing, omtrent ontwikkelingen her en der in de wereld, in een hogere frequentie tot mij komt. Het zal ongetwijfeld van alle tijd zijn, want Frank Zappa kon in More Trouble Every Day het nieuws ook niet meer verdragen. Hij schreef het nummer in 1965, na sociale/raciale onrust, en het lijkt of Amerika anno nu op sommige aspecten weinig vooruitgang heeft geboekt. Don Michael Sampson kijkt ook terug, en krabt zich achter de oren in de openingssong Rolling Time Train. Waar ging het mis? Hij heeft al veel gezien, en zal mede om die redenen zijn album The Fall of the Western Sun getiteld hebben. Een zekere mate van desillusie en deemoed zal de luisteraar opvallen, maar tegelijkertijd horen we een frisse en opgeruimde Don Michael Sampson. Zeker geen kribbige heer op leeftijd die ontwikkelingen met lede ogen over zich heen laat komen. Het was alweer een tijdje geleden dat DMS een plaat uitbracht. In 2010 verschenen Blue Motel en Buck Knife Tattoo. Twee sobere platen die hij uitbracht in eigen beheer. En nu is er dus beschikbaar The Fall of the Western Sun. Een plaat die op een meer robuuste distributie mag rekenen. En gelukkig maar, want eigenzinnige artiesten als DMS verdienen het om gehoord te worden. Het fysieke product is voor DMS-maatstaven rijk aangekleed.

Zijn eerste albums, zoals zijn debuutplaat American Songs, verschenen nog in het lp-tijdperk. Daarna over de jaren een hele reeks cd’s. Voor deze laatste, daarvoor zijn de nummers op verschillende momenten opgenomen in studio’s te Los Angeles, en gedurende een workshop-event te Nashville. DMS schreef de muziek, en nam de zang voor zijn rekening. Zijn zang roept Lee Clayton ietwat in herinnering. De overige musici zijn aloude bekenden. Speelden doorgaans mee op eerdere albums. Bekende, en minder bekende, maar om een paar te noemen; Ben Keith, Chad Cromwell, Don Heffington en Warren Hayes zijn van de partij. Distributie alhier wordt verzorgd via Italië. Dat verklaart dat naast de Engelse teksten ook een Italiaanse versie voorhanden is. Don is in principe een man van weinig woorden. Muziek maken is echter zijn passie. Noem het een uit de hand gelopen hobby. Het liefst speelt hij zijn muziek met vrienden. Denk aan "No Country for Old Men", denk aan een door zon verzadigd en stofrijk landschap, denk aan koel bier en luister naar de Americana van Don Michael Sampson. Conventioneel aandoende Americana wellicht, maar gesneden uit een oprechte liefde voor zijn land en woonomgeving.

Rein van den Berg 

Releasedatum : 17 juni 2022 Appaloosa Music

Website : https://www.donmichaelsampson.com/home.html

Replay : Jan Smith : Tin Heart

 

De oorspronkelijke reden waarom ik recensies ben gaan schrijven was omdat niet iedere artiest de juiste mate van erkenning kreeg. De aandacht of erkenning was onevenredig verdeeld. Sterker, in de muziekindustrie gaat het om geld verdienen, en niet om dromen te realiseren. Aan de eind van de dag moet de inspanning – begrijpelijk genoeg – ook iets opleveren. Al kon ik maar een paar uit de anonimiteit trekken, was de gedachte, dan zou dat al bevredigend zijn. Dat idealistische heb ik na verloop van tijd laten varen. Het neemt niet weg dat er ondergronds veel moois gebeurt.

Onlangs beluisterde ik opnieuw het debuut-cd’tje van Jan Smith, getiteld Tin Heart. Ik weet niet meer hoe ik aan deze cd kwam, maar hij stond netjes gealfabetiseerd onder de s. Ik vermoed dat Tin Heart het resultaat was van een aankoopactie via het voormalige online uithangbord CD Baby. De oprichter van CD Baby, Derek Sivers, had een mooi platform bedacht. Musici leverden hun cd’s, luisterfragmenten en wisten daarmee hun naamsbekendheid te vergroten. De muziekliefhebber kon zich op een regenachtige dag verlustigen aan al het moois wat de site bood, en kennismaken met relatief onbekende musici. Derek stapte eruit en wist een mooi bedrag binnen te hengelen. De partij die CD Baby had gekocht wist binnen een mum van tijd een status van verval te bewerkstelligen. Iets wat wel vaker gebeurt wanneer winst realiseren de hoogste prioriteit krijgt.

Ongecompliceerde liedjes over gecompliceerde kwesties, is dat niet wat Folkmuziek behelst? Het zou op kunnen gaan voor Tin Heart. Elf eenvoudige liedjes gezongen door Jan, ondersteund door haar bandleden afkomstig uit Virginia. Jeff Vogelgesang speelt gitaar en mandoline. Tom Proutt speelt lead gitaar, terwijl Gerald Soriano bijsprong met zijn staande bas. Er doen meerdere musici mee op dit album, maar de omlijsting wordt in de eerste plaatst sober gehouden. Haar muzikale loopbaan heeft zich niet ontwikkeld op dezelfde wijze als Natalie Merchant of Gillian Welch, maar de basisvoorwaarden waren in potentie aanwezig. Terwijl ik twintig jaar na het verschijnen andermaal geniet van dit album lees ik dat ze jaren later een opvolger had gemaakt, 29 Dances. Ik heb nooit geweten dat ze met iets nieuws was gekomen, want ik was haar na dit album simpelweg uit het oog verloren. Rare gewaarwording ergens. Wat niet weet, wat niet deert. Nu wilde ik weten hoe deze, voor mij “nieuwe” plaat, geworden is. Dus heb ik meteen een exemplaar gekocht. Enkel en alleen op basis van dit aangename plaatje uit 2002. Ik heb wat zoekwerk verricht om te kijken of Jan Smith nog muzikaal actief is, maar kon niets vinden helaas. Misschien is ze terug naar Louisville, Kentucky. Het zij zo. Ik heb wat visjes uitgegooid, maar voorlopig is er een dood spoor. Wel is er mooie muziek. En dat is ook iets waard.

Rein van den Berg 

Releasedatum : 25 juni 2002 Chesnut Music