In 1986 werd ik opgeslokt door mijn werk.
Intensieve werktijden plus de beginjaren van een jong gezin zorgden ervoor dat
ik mij slechts matig om muziek bekommerde tijdens die periode van mijn leven.
Muziek van The Dream Syndicate daarmee ben ik, tot mijn spijt, pas vele jaren
later in aanraking gekomen. 2017 om precies te zijn. Ze trokken aandacht met hun
comeback album How Did I Find Myself Here? Een dusdanige openbaring dat ik daarna
verschillende eerdere albums kocht. Het solo repertoire van Steve Wynn kon daarna
evenmin achterwege blijven. Dat deze opnames van toen (Out of the Grey),
inclusief live vertolkingen, demo’s en out-takes nu na jaren weer beschikbaar
komen is werkelijk optimaal genieten geblazen. Sterker, je gaat voor je gevoel 35
jaar terug in de tijd. De dynamiek is superieur. The Dream Syndicate is niets
anders dan een zeer hechte band. Liefhebbers van het eerste uur vertel ik
daarmee niets nieuws. Een geoliede basale band ……. Stuwende drums en bas,
terwijl Wynn met zijn gitaar voor de broodnodige (ont)spanning zorgt. De rauwe
dynamiek van de live opnames doen daar nog een ferme schep bovenop.
Alsof een emmer leeg gekieperd wordt, ruim drie-en-een-half uur aan muziek! Ondanks de overvloed aan opnames voelt het niet aan als te veel. Behalve eigen nummers zijn de meest uiteenlopende covers bijgevoegd. Ze komen uitstekend uit de verf met een voorstelbare uitvoering van Neil Young’s Cinnamon Girl. Voorstelbaar aangezien die vroege Neil Young plaat affiniteit heeft met het rauwe materiaal van The Dream Syndicate. Minder voorstelbaar, maar niet minder interessant zijn bewerkingen van Papa Was a Rolling Stone (Temptations) of Jeannie’s Afraid of the Dark (Dolly Parton). Covers van Santana, Green on Red of Cream zijn bij de heren in vertrouwde handen, maar het meest aansprekend blijft toch hun eigen materiaal. Ik kan eenieder aanraden om het jaar fris te openen door luistertijd te besteden aan de aanstekelijke Rock van The Dream Syndicate. Ze geven indirect energie! Een betere mix tussen Pop uit California aan de ene kant, en de brute directheid van een band als The Velvet Underground is niet denkbaar. Markant dat het zo lang heeft geduurd voordat ik deze licht ontvlambare band op waarde wist te schatten.