Isbells - Sosei



Twijfel beheerst niet alleen het leven van menig atleet, maar ook van de nodige kunstenaars, zo ook van Gaëtan Vandewoude, de frontman van Isbells. Hij verloor hierdoor zelfs even zijn interesse in muziek. Gelukkig zorgde het liedje One Cause ervoor dat het plezier terug kwam in het componeren. One Cause kan dus gezien worden als de sleutelsong van Sosei, het vijfde studioalbum in tien jaar tijd. De titel van het album is de naam van een Japanse dichter en boeddhistische priester. Op de hoes is een afbeelding te zien van “Envol” van de Japanse kunstenaar Shōichi Hasegawa. Heerste op het vorige album Billy de melancholie, handelen hier de liedjes vooral over droefenis en hoop, zijn vader, maar ook over een brand, die Vandewoude bijna fataal werd. Father is een mooie ode aan zijn overleden vader, waarin een aantal belangrijke herinneringen worden opgesomd. Het is geen triest liedje, want hij eindigt met de positieve regels: “I’m supposed to say goodbye now but I won’t, I’m gonna take you with me anywhere I’ll go, father”. Sosei is muzikaal gezien een rijker en warmer album geworden dan we van Isbells gewend zijn. Synthesizers, andere elektronica zoals de omnichord en tribale drums spelen deze keer een belangrijke rol in de gelaagde muziek. Verder vallen niet zo gebruikelijke instrumenten als de bugel en euphonium op. Maar het belangrijkste ingrediënt blijft gelukkig toch wel de stem van Vandewoude, waardoor de songs voor mij nog meer beklijven.   
Theo Volk
Releasedatum: 1 maart 2019
Isbells live:
26-03 LEUVEN: Het Depot
27-03 GENT: Balzaal Vooruit
30-03 DIKSMUIDE: 4AD
13-04 GENK: C-mine Cultuurcentrum
10-05 UTRECHT: Ekko

Einar Flaa - Silent String



De globale opwarming van de aarde vormt dankzij de klimaatspijbelaars op dit moment een heet hangijzer. De Noorse zanger Einar Flaa maakt zich al langer druk over het milieu. Dat kon ook niet anders, want in zijn prille jeugd werd hij door zijn ouders en zus hierop gewezen door middel van protestliederen. Reeds op zijn twaalfde begon hij zelf liedjes te schrijven en natuurlijk waren dat liedjes waarin het milieu centraal stond. Drie decennia later gebruikt hij nog steeds de muziek om zijn bezorgdheid over de natuur uit te drukken. Op zijn vorige album Carriage Road gingen de liedjes nog vooral over volwassen worden (opgroeien, het huis verlaten en vrienden).  Op zijn derde album Silent String staat dus de globale opwarming van de aarde centraal. Hij brengt zijn bezorgdheid niet op een drammerige manier over. In If I Was Our President zingt hij wat zijn maatregelen zouden zijn voor een beter milieu, mocht hij de hoogste baas van het land zijn ; zonnepanelen voor iedereen en windenergie. Overigens laat Einar het niet hij alleen bij woorden, hij werkt deeltijds bij het Norwegian environmental agency. Een instantie die zich vooral inzet voor vermindering van het gebruik van fossiele brandstoffen en het voorkomen van milieuvervuiling. Daarnaast is hij ook oprichter van het milieufestival NatureVibes. Naast het milieu krijgt hij inspiratie van zijn vrouw Heidi en zijn kinderen Frida en Anton. Muzikaal gezien beweegt hij zich ergens tussen pop, country en folk. Zijn stem lijkt op die van Neil Young in diens begintijd. Overigens is Einar een groot liefhebber van diens muziek, maar ook Johnny Cash en Willie Nelson behoren tot zijn helden. De invloed van de muziek uit de jaren zeventig hoor je terug in zijn liedjes. Hij deelde al het podium met grote namen, waaronder met bijna naamgenoot en vriend Paal Flaata. Bij het maken van Silent String konden hij rekenen op de steun van excellente muzikanten als multi-instrumentalist Geir Sundstøl en Nikolai Hængsle (onder andere Needlepoint). Met Silent String draagt Einar vooral een essentiële boodschap betreffende de omgang van de mensheid met het milieu uit, eentje die hopelijk gehoord gaat worden, ook door politici, die zich vaak verschuilen achter economische belangen.
Theo Volk

Nederlandse releasedatum: 1 maart 2019 Grappa


Ketil Bjørnstad - Rainbow Sessions: New Edition



Dit jaar viert Ketil Bjørnstad zijn vijftigjarig jubileum als muzikant. Reeds op zestienjarige leeftijd debuteerde hij als pianist op 10 januari 1969 met het Oslo Philharmonic Orchestra. Naast een indrukwekkende, veelzijdig muzikale carrière schreef hij ook een groot aantal boeken, waarin ook vaak zijn interesse in andere kunstvormen tot uiting komen. Bjørnstad is trouwens niet iemand, die veel op zijn lauweren rust, nog steeds voegt hij prachtige projecten toe aan zijn imposante oeuvre. Zo behoort het in december verschenen album Hun Som Kjenner Tristheten Ved Ting, wat hij samen maakte met Eva Bjerga Haugen, voor mij tot de fraaiste albums van het afgelopen jaar. Het was gebaseerd op het dichtboekwerk “Litt Trist Matematikk” van de auteur Kjersti Annesdatter Skomsvold. Rainbow Sessions werd voor het eerst uitgegeven in 2006 in een beperkte oplage. Sindsdien kwamen er regelmatig vragen om een heruitgave, die nu uit vier cd’s bestaat. Rainbow Sessions is Bjørnstads hommage aan de vermaarde Rainbow Studios en aan de Steinway piano. De eerste drie delen, The Long Farewell, The Rainbow en The Way Through the Woods werden in 2004 opgenomen. Alles live, zonder correcties of bewerkingen. Hij besliste pas op het moment van opnemen welke composities hij ging spelen. Zo werd bijvoorbeeld In the Bleak Midwinter hartje zomer opgenomen, hij liet zich dus niet door de jaargetijde inspireren, maar koos hij voor de liedjes waar hij zich op dat moment het beste bij voelde. Bovendien opteerde hij voor hele oude en tamelijk recente nummers. De nieuwe cd, The Third Instrument, bevat opnames die nooit eerder werden gepubliceerd. Het repertoire werd gekozen uit vijf verschillende sessies, die plaatsvonden tussen 2013 en 2017. De titel voor het laatste deel is een verwijzing naar het feit, dat in het totaal drie verschillende Steinway piano’s van het model D gebruikt zijn voor de sessies. In het totaal is de luxe box, inclusief informatief tekstboekje, goed voor bijna vijf uur luistergenot. Het is niet alleen een hommage aan een studio en een piano, maar tevens een fraaie bloemlezing uit mans grote, gelukkig nog steeds groeiende oeuvre.      
Theo Volk
Releasedatum: 15 februari 2019 Grappa / PIAS

Yola - Walk Through Fire



Het zou me niet verbazen als haar leven ooit verfilmd zou worden. Yola Carter groeide op in armoede met strenge ouders, die haar op geen enkele wijze steunden en tevens belemmerden haar muziek te maken. Net als Marianne Faithfull zwierf ze ooit dakloos door Londen en kreeg ook nog eens te maken met stressgeïnduceerd stemverlies. Gelukkig wist ze al deze problemen te overwinnen en begon haar carrière door middel van het schrijven en spelen van pophits. Ze kreeg als Yolanda Quartey bekendheid doordat ze enige tijd deel uitmaakte van Massive Attack. Ze werd rond 2008 ook de frontvrouw van Phantom Limb en bracht met deze groep drie albums uit, waarvan het fantastische country soulalbum The Pines in 2012 de doorbraak leek te gaan worden. Ze waren een sensatie op Lowlands dat jaar, maar begin 2013 meldde het management zonder opgave van reden dat de band besloten had te stoppen. Sindsdien verdween Yola een aantal jaren van het toneel. Vanuit het niets was ze eind 2016 plotseling terug met de ep Orphan Offering. Sindsdien werkte ze gestaag aan een comeback. Voor haar debuutalbum Walk Through Fire wist ze Dan Auerbach van The Black Keys te strikken. Eigenlijk was het meer andersom, een vriend van Auerbach stuurde hem een video van Yola in Nashville. Hij was meteen diep onder de indruk van haar stem en de mogelijkheden ervan, maar later ook van haar persoonlijkheid. Net als met Phantom Limb blijft Yola trouw aan de countrysoul en in de vakkundige, af en toe ietwat brave productie van Auerbach levert dat een prachtplaat op. Vooral als Yola haar registers volledig opentrekt als in It Ain’t Easier. Voorlopig staan alleen optredens gepland in het Verenigd Koninkrijk en Ierland, maar Yola zou zeker niet misstaan op de grote Nederlandse festivals komende zomer.   
Theo Volk
Releasedatum: 22 februari 2019 Easy Eye Sound

Ralph de Jongh - Quantum



2017 was een memorabel jaar voor Ralph de Jongh, hij trouwde niet alleen met zijn lieftallige Moon, maar bracht ook vier albums uit. Hieronder bevonden zich het imposante drieluik Dancing on a Volcano en Breath of Live, het dubbelalbum waarop hij een bijzondere chemie heeft met de fantastische Poolse violiste Ewa Pepper. Vorig jaar hield Ralph zich tamelijk koest, maar is nu terug met Quantum, een box bestaande uit vier cd’s, met daarop maar liefst tweeëndertig nieuwe nummers, samen goed voor ruim vijf uur muziek. Het album werd in slechts drie dagen tijd opgenomen. Bijna alles ontstond ter plekke in de studio en de andere muzikanten mochten naar believen de songs invullen. Twee songs werden eerder, begin 2018, opgenomen, On the Dancefloor en On the Rolling Wave. Hierop zijn naast Ralph, zijn Alkmaarse vrienden Almar Fernhout, Leon van Etten en Michel ten Hoope te horen. Eind januari kwam het trieste nieuws dat laatstgenoemde plotseling was overleden. De overige liedjes zijn ingespeeld door bassist Nico Heijligers, drummer Marcel Wolthof en zangeres Moon Anderson. Dus alles in een zeer sobere bezetting. Deel een getiteld Best of Quantum opent met het langste nummer, School, meer dan zeventien minuten. Het tekent de eigenzinnigheid van Ralph. Een meer commercieel ingesteld muzikant had zeker als opener voor een korter en beter in het gehoor liggend nummer gekozen als bijvoorbeeld het uptempo Message. Dit nummer wordt trouwens wel op 2 maart de eerste officiële single. Een liedje in de beste Stones traditie en zo staan er genoeg op het album. Naar het einde toe staan op de eerste cd een aantal bijzonder fraaie ballades, die me nog beter bevallen.  Zoals bijvoorbeeld het heerlijk relaxte Fly, waarop de schilderende bassist, of misschien beter gezegd, bassende schilder Nico Heijligers excelleert. Ben je trouwens niet bekend met zijn schilderijen, zijn website is absoluut een bezoekje waard! De overige drie cd’s vormen samen Uncensored, waarop ook een aantal nieuwe nummers te horen zijn en een aantal andere versies van bepaalde nummers. Je hoort hier muzikanten die heel relaxt en volledig op hun gemak voelen in de studio, hetgeen het eindresultaat zeker ten goede komt. Ralph de Jongh is gelukkig weer terug en hoe! Op zijn website is het album reeds te bestellen en hier kun je zijn concertdata terugvinden. De officiële cd-release is op 2 maart in Maloe Melo in Amsterdam.
Theo Volk      
Releasedatum: 2 maart 2019 Eigen beheer

H.T. Roberts - Sunburst & Silk


Het laatste wapenfeit van Herman Temmerman was twee jaar geleden met het fraaie Stalemate Days. Op dat album werd hij bijgestaan door Bruno Deneckere. Deze keer kreeg hij hulp van Pascale Michiels, bekend van het duo Billy & Bloomfish, The Rielemans Family en Blues Angels. Drie groepen waar samenzang hoog in het vaandel staat. Bij beluistering van Sunburst & Silk was het die samenzang die me direct vertrouwd in de oren klonk. Dat niet in de laatste plaats doordat de stem van Herman door het rafelrandje klinkt als een mannelijke versie van Kathleen Vandenhoudt, die deel uitmaakt van Billy & Bloomfish. Maar ook door het gebruik van exotische instrumenten als de da ruan, zhang ruan en xiao ruan. In het verleden verdiepte Pascale zich erg in Oosterse muziek, die interesse en kennis hoor je hier af en toe terug, zoals in het fraaie instrumentale titelnummer. De bamboefluit en het akoestische gitaarspel hebben hier een onthaastende uitwerking op de luisteraar. Bij beluistering krijg je ook de indruk dat alle liedjes in alle rust zijn opgenomen. De opnames vonden plaats in Hermans thuisstudio. Zelf omschrijft Herman de muziek als blues met een kleurtje, vanwege het gebruik van exotische instrumenten en  in open D gestemde (slide)gitaar en banjo. Toch is het geen puur bluesalbum, want je hoort ook geregeld folkinvloeden. Praktisch alles deden Herman en Pascale zelf, het opnemen, afwerken en mixen, een cottage-industry benadering. Er werden slechts driehonderd exemplaren geperst, gestoken in klaphoes met daarin een vinylplaat en een cd. Deze plaat komt dus niet in de winkel en is enkel op concerten of via zijn site (www.ht-roberts.be) te bestellen. Tijdens live-optredens wordt er terecht enthousiast gereageerd op het nieuwe repertoire. Sunburst & Silk is voor mij het meest fraaie album, wat Herman tot nu toe afleverde.    
Theo Volk
Website: http://www.ht-roberts.be/

 H.T. Roberts & Pascale Michiels live:

23-02 ESSEN: GC De Oude Pastorij
05-04 GENT: Bij De Vieze Gasten

Andy Frasco & The U.N. - Change of Pace



Change of Pace is intussen zijn vierde studio album. Het vorige album Happy Bastards verscheen nog op het Duitse blues label Ruf records. Zelf omschrijft de altijd goedlachse Andy zijn muziek als “party blues with a touch barefoot boogie”, maar dat dekt niet de hele lading. Zo zijn duidelijke gospelinvloeden te horen in opener en titelnummer Change of Pace. En de vrolijke afsluiter Don’t Let the Haters Get You Down is duidelijk geënt op tex-mex.  Volgens het persbericht werd het album opgenomen in een tot studio omgebouwde kippenhok, maar dat klopt niet helemaal. De opnames vonden plaats in vier verschillende studio’s met ook vier verschillende producers. Met name de blazers krijgen volop de ruimte. Ik krijg de indruk dat liedjes live en zonder overdubs in de studio zijn opgenomen. Change of Pace is een album waarmee je door het regelmatig feelgood karakter van de muziek een feestje op gang kunt brengen.  
Theo Volk
Releasedatum: 22 februari 2019 Republic of Music

The Cactus Blossoms - Easy Way



De broers Jack Torrey en Page Burkum uit Minneapolis braken in 2016 door met hun tweede album You’re Dreaming. Op dit album hoorde je rock ‘n’roll-, folk- en country-invloeden uit de late jaren vijftig en begin jaren zestig. De meeste luisteraars zullen toen bij beluistering door de samenzang van de broers meteen de link met The Everly Brothers gelegd hebben. Ook in Nederland mochten ze op de nodige belangstelling rekenen en waren ze op uitnodiging van Johan Derksen in het tv-programma VI te zien. In december verscheen de eerste single van het nieuwe album, Please Don’t Call Me Crazy. Meteen werd duidelijk dat de koers van het duo niet gewijzigd is. Nog steeds de invloeden uit vervlogen tijden, dezelfde fraaie harmonieën en ingetogen liedjes over de liefde. Hun kracht ligt voornamelijk in het feit dat de composities snel blijven hangen, dat vooral door de sterke refreinen. De liedjes nodigen ook snel uit tot meezingen. Hun muziek heeft een sterk nostalgische inslag, die vooral bij oudere luisteraars in de smaak zal gaan vallen. Liefhebbers van hun vorige album zullen zich geen buil vallen aan Easy Way. In augustus en september komen ze naar Europa voor optredens.
Theo Volk
Releasedatum: 1 maart 2019 Walkie Talkie Records

Durand Jones & the Indications - American Love Call



Door mond-tot-mondreclame werd het debuutalbum Durand Jones & the Indications een groot succes. Aanvankelijk verscheen het op het piepkleine Colemine label, waarna Dead Oceans er brood in zag en het album wereldwijd uitbracht. Vergelijkingen werden getrokken met Lee Fields, Charles Bradley en Al Green. Ooit begonnen Durand en zijn kornuiten als hobby een soulbandje aan de universiteit van Indiana. Intussen zijn ze een uitstekend op elkaar ingespeelde band. Op 25 januari gaven ze hiervan nog een geweldige proeve van bekwaamheid af in de Tolhuistuin in Amsterdam, maar ook op het in november uitgegeven live album Live Vol. 1. Live krijgen trouwens alle leden de ruimte op de voorgrond te treden. Op het nieuwe album American Love Call trekt naast de gepassioneerde zang van Durand Jones, vooral de fraaie falset van drummer Aaron Frazer de aandacht. Maar ook de vaak zoetgevooisde achtergrondvocalen zijn niet te versmaden. Af en toe doen die me terug verlangen naar The Heptones eind jaren zestig jaren in hun rocksteady periode, vooral in de heerlijke afsluiter True Love en Too Many Tears. In Long Way Home doen de blazers me wat herinneren  aan Van Morrisons Caravan. Tekstueel gaat het regelmatig over de liefde, maar opener Morning in America is een politiek statement.  Achtenzeventig procent van de Amerikaanse bevolking knoopt maandelijks de eindjes aan elkaar zonder al te veel toekomstperspectief. Het is ochtend in Amerika, maar de vraag die hier gesteld wordt is, wordt het ooit nog licht. De venijnige gitaarsolo van Blake Rein zet het nummer kracht bij. Overigens laat het hele album me terug verlangen naar de old school soul, zoals die helaas bijna niet meer wordt gemaakt, gelukkig nog wel door Durand Jones & the Indications. American Love Call is een prachtplaat, die hopelijk zorg draagt voor een herwaardering van die old school soul.
Theo Volk  
Releasedatum: 1 maart 2019 Dead Oceans

Tobias Bader - Rise and Fall



Al vijfendertig jaar is Tobias Bader actief op het gebied van muziek, maar ook op het vlak van acrobatiek staat hij zijn mannetje. Oorspronkelijk afkomstig uit Berlijn, maar reeds lang woonachtig in Amsterdam. Het voelt voor Tobias of zijn muziekcarrière nu eigenlijk pas gaat beginnen, want de EP Rise and Fall is zijn debuut. Al die jaren ervoor namelijk nam hijzelf niet voldoende serieus om er echt werk van te maken. Zijn muziek ademt de jaren zestig en zeventig. Ook met zijn band Cosmic Circus grijpt hij terug naar die jaren, met die band is dat vooral de glamrock van de jaren zeventig. David Bowie is dus een belangrijke inspiratiebron. Verder noemt hijzelf Neil Young, Lou Reed, Fleetwood Mac en J.J. Cale. Daar zou ik The Kinks nog aan willen toevoegen. Het liedje Things doet mij sterk herinneren aan hun repertoire en aan de zang van Ray Davies. De passie voor Neil Young deelt hij met Diederik Nomden, die de laatste jaren veel succes had met de tributeband Her Majesty en ook te horen is op het laatste fraaie album van Bertolf. Nomden zingt mee en speelt Hammond orgel op You Are the One I Want to Hold. Direct vanaf de ijzersterke uptempo opener Fly houdt Bader de luisteraar bij de les. Bader houdt er trouwens niet van dat de muziek te gepolijst klinkt, dus gebruikt hij een goedkope en gammele akoestische Italiaanse blues gitaar uit de jaren zestig. Het geeft zijn muziek iets interessants en authentieks. Een belangrijke rol is enkele malen weggelegd voor de viool van Ute Apfelstedt, met name in het schitterende titelnummer. Het uitstekende repertoire op Rise and Fall zweeft ergens tussen folk, vintage pop en roots. Rise and Fall kan gezien worden als een uitstekend, vijfendertig jaar verlaat startsein van een serie ep’s en cd’s die nog zullen gaan volgen.   
Theo Volk
Releasedatum: 7 februari 2019 Eigen beheer

Håkon Kornstad Trio - Im Treibhaus



Tenorsaxofonist Håkon Kornstad behoort tot de meest interessante muzikanten die Noorwegen rijk is. Ooit begonnen in de jazzhoek, waar hij onder andere samenwerkte met bekende muzikanten als Pat Metheny en Bugge Wesseltoft. Maar hij werkte ook samen met een bluesmuzikant als Knut Reiersrud en een veelzijdig artiest als Ketil Bjørnstad. In 2009 tijdens een bezoek aan New York raakte Håkon geïnteresseerd in opera, zo zelfs dat hij in 2011 besloot zichzelf in te schrijven als student aan de Operahøgskolen. Niet zonder resultaat, want reeds in 2012 debuteerde hij als tenorzanger. Begin vorig jaar verraste hij met het bijzondere album Live, waarop zijn ensemble samen met het Kringkastingsorkesteret (Norwegian Radio Orchestra aka KORK) op organische wijze een brug tussen jazz en klassiek slaat. Dat gebeurt ook weer op Im Treibhaus, zij het deze keer in de studio met slechts accordeonist Frode Haltli en contrabassist Mats Eilertsen als begeleiders. Alle drie behoren ze tot de meest innovatieve jazzmuzikanten van Europa. Wederom verkent men op verrassende wijze de link tussen romantische klassieke liederen en de Scandinavische jazz. Het album opent wonderschoon en ingetogen met het instrumentale Du Bist Die Ruh van Franz Schubert. Zijn voorliefde voor Francesco Paolo Tosti was al te horen op Live. Hier wordt op warme wijze A Vucchella vertolkt. Vanaf hier worden de interpretaties spannender. Verdi’s Di Tu Se Fedele stond ook al op de voorganger, maar deze versie is te prefereren vanwege de onderhuidse spanning en het geweldige samenspel, met name in het tweede deel waarin alle registers worden opengetrokken. De titelsong is afkomstig van Richard Wagner’s Wesendonck-Lieder, waarin op avontuurlijke en subtiele wijze wordt geïmproviseerd. Oorspronkelijk een liederencyclus voor vrouwenstem en piano, maar hier instrumentaal. Bijzonder fraai is ook de vertolking van Vainement Ma Bien Aimée uit Édouard Lalo’s opera Le Roy d’Ys, waarop Håkon ook op fluit te horen is. Im Treibhaus is andermaal een geslaagde verkenning van nieuwe wegen van de raakvlakken van jazz en klassiek.            
Theo Volk
Releasedatum: 22 februari 2019 Grappa


The Gloaming - 3



Je hoefde geen Nostradamus te zijn om te kunnen voorspellen dat het nieuwste album 3 zou gaan heten, gezien de voorgangers The Gloaming en 2. Net als op het voorgaande album wordt de luisteraar getrakteerd op zo’n zeventig minuten luistergenot. Ook het artwork doet weer vertrouwd aan, wederom verzorgd door het duo Shana & Robert ParkeHarrison. Uiteraard is ook op 3 weer gekozen voor een combinatie van traditionals en eigen composities. Hun unieke geluid is in de loop der jaren niet veranderd, dat zal ook moeilijk gaan met de karakteristieke en uit duizenden herkenbare zang van Iarla Ó Lionáird, maar ook het vioolspel van Martin Hayes vormt voor mij een van de belangrijkste pijlers in de muziek van The Gloaming. Het knappe aan de muziek van The Gloaming is hoe traditie en innovatie hand in hand gaan, muziek diep geworteld in de Ierse cultuur. Uiteraard met teksten gezongen in Gaelic zoals opener The Weight of Things, gebaseerd op het  recente gedicht Meáchan Rudaí van Liam Ó Muirthile. Maar men grijpt net zo gemakkelijk terug  naar de zeventiende eeuwse dichter Eoghan Ruadh Mhac an Bhaird in My Lady Who Has Found the Tomb Unattended. Bewonderenswaardig is dat het album toch wederom homogeen klinkt. Uiteraard krijgen de overige drie bandleden ook genoeg ruimte om op de voorgrond te treden. Thomas Bartlett’s bijdrages zijn over het algemeen erg subtiel, The Lobster en The Pink House zijn goede voorbeelden daarvan. Hij drukt op de albums van The Gloaming minder zijn stempel als producer dan op zijn andere producties, zoals bijvoorbeeld op Shelter van Olivia Chaney. Hetgeen wel logisch is als je werkt met zulke doorgewinterde muzikanten.  Misschien is het vloeken in de Ierse kerk, hoe zou The Gloaming klinken als men in het Engels zou zingen? Waarschijnlijk zou het karakter van de muziek voor een deel veranderen. We zullen het waarschijnlijk nooit weten, want daarvoor is de muziek toch te diep geworteld in de Ierse traditionele muziek en dat is totaal niet erg, want 3 levert wederom wonderschone muziek op. Nederland heeft trouwens het voorrecht dat de Europese tournee op de dag van de release begint in TivoliVredenburg, Utrecht.
Theo Volk
Releasedatum: 22 februari 2019 Real World Records

Down in Norway - ROOFBOUW



Radiomaker Marco Geene van Omroep Zuidplas tipte me van de week deze interessante artieste, die trouwens woensdag nog live te horen was in zijn radioprogramma Taste of Music. Down in Norway is de artiestennaam van de Rotterdamse singer-songwriter Juliet van de Voort. In 2013 won ze al de Poetracks Talent, een wedstrijd waarbij muzikanten gedichten op muziek zetten. Met Willem Claassen maakte ze de theatervoorstelling “Sommige bomen houden hun blad langer vast dan andere”, waarin de verhalen en liedjes gebaseerd waren op de dagelijkse gebeurtenissen in een Eindhovens verzorgingshuis. Haar debuutalbum Niet Ademen, opgenomen door Peter Johan Nijland, verscheen eind 2015. Zowel dit debuut als opvolger ROOFBOUW bevat een dozijn breekbare, dromerige liedjes, die nergens de drie minuten overstijgen. Liedjes schrijven is een organisch proces voor haar, ze laat zich meevoeren door woorden die in haar opkomen en die mooi en interessant klinken. Vooral aardse woorden als adem, land, lucht en water. Met name het woord water komt nogal eens voor in haar liedjes. Door in het Nederlands te zingen stelt ze zich kwetsbaar op, ze waakt er echter voor dat de teksten te persoonlijk worden. Haar teksten zijn vaak op meerdere manieren te interpreteren. Haar bedoeling is de hardheid van het dagelijks bestaan te bedekken met een warme deken van poëtische dromerigheid. Muzikaal gezien zou ik haar ergens willen plaatsen tussen Eefje de Visser en Aafke Romeijn. Op dit moment heeft ze nog steeds last van zenuwen tijdens optredens, graag zou ze meer het podium op willen om dat te verhelpen. Het is te hopen, dat ze daartoe de kans krijgt, want ROOFBOUW laat horen dat Juliet een getalenteerd singer-songwriter is, die niet onder doet voor de eerder genoemde artiesten.
Theo Volk
Releasedatum: 11 januari 2019 Eigen beheer

Mercy John - Let It Go Easy



Op deze zonnige, bijna lenteachtige Valentijnsdag viert de Brabantse singer-songwriter John Verhoeven zijn veertigste verjaardag. Helaas voor John was de afgelopen periode voor hem persoonlijk minder zonnig. Zijn vader werd ziek en kreeg hijzelf te kampen met een burn-out/depressie. Even wist hij niet meer hoe het verder moest.  Veel liedjes op zijn derde album  Let It Go Easy, de opvolger van het uiterst succesvolle This Ain’t New York, gaan over hoe zijn omgeving en vriendin daarop reageerden. John was echt even zoekende. Donkere liedjes als Demons en Enemy Fire gaan over die periode. Oppervlakkig gezien lijkt de tweede single Trains te gaan over het kalmerende effect dat een treinreis op je gemoedstoestand kan hebben, maar eigenlijk gaat het over het effect wat de afgelopen periode op zijn relatie had. Ook Knock Me Out heeft hetzelfde onderwerp. Maar ook in opener Bad Start probeert hij oud zeer van langer geleden een plaats te geven.  Volgens John is “het  een liedje over een liefde die gedoemd was te mislukken op het moment dat het begon. Ik schreef dit liedje naar aanleiding van een avond dat ik in Los Angeles was en ik voor de keuze stond om wel of niet verder te gaan met een meisje dat ik al jaren kende en dat mijn grote jeugdliefde was. Eigenlijk gaat het nummer vooral over beslissende momenten in het leven die je op dat moment niet zo beleefd maar als je erop terugkijkt bepalend voor de loop van je leven zijn. Dit was zo'n moment. Ik liep letterlijk een club in LA uit, mijn vrienden bleven nog even hangen. Ik heb op de TOMTOM een ritje door een stil en verlaten Beverly Hills gemaakt en de knoop doorgehakt. Deze liefde wordt niet mijn toekomst, uiteindelijk ben ik zo bij mijn huidige vriendin uitgekomen, zij is inmiddels de moeder van mijn twee kinderen.”. Muzikaal gezien is het wat rauwer en steviger geworden, een koerswijziging die mij uitermate goed bevalt. In Trains hoor je nog de invloeden van Bruce Springsteen terug en de americana-invloeden zijn gebleven. Het is een album, dat bij meerdere beluistering langzaam maar zeker steeds meer weet te overtuigen, niet in de laatste plaats door zijn uitstekende begeleiders, Kirsten Boersma, Rolf Verbaant, Tom Zwaans en Bram Hakkens. Deze keer koos John ervoor om samen met Guido Aalbers het album te produceren, wat buitengewoon goed gelukt is. Op Let It Go Easy graaft John diep in zijn eigen zielenroerselen en weet mij daarmee diep te raken.      
Theo Volk
Releasedatum: 22 februari 2019 Butler Records
Mercy John live: 
17-2 Paradox, Tilburg
24-2 De Pul, Uden
5-3 Countdown Café, Amsterdam
10-3 De Kroepoekfabriek, Vlaardingen
15-3 De Bosuil, Weert
18-3 Muziekgebouw, Eindhoven
6-4 De Blauwe Kei, Veghel
12-4 Bibelot, Dordrecht
14-4 Down By The River Festival, Venlo
21-6 Hedon, Zwolle

Emilie Kahn - Outro



Lange tijd had de harp een suffig imago. Veelal werd bij de harp meteen gedacht aan traditionele Ierse folkmuziek of aan klassieke muziek, wat wel jammer was. Het leverde in de klassieke muziek prachtige, tijdloze muziek op, zoals bijvoorbeeld Danse Sacrée et Danse Profane van Claude Debussy. Gelukkig veranderen de tijden en meningen. Zo slaat Lavinia Meijer al jaren een brug tussen klassieke en populaire muziek om de populariteit van de harp te vergroten. En Remy van Kesteren bewandelt op zijn nieuwe album Shadows nieuwe wegen door samen te werken met DJ Fink en weet van de harp zelfs een groovend instrument te maken. Vooral de eigenzinnige harpiste Joanna Newsom droeg bij aan het populariteit van de harp, met als gevolg dat vele jonge meisjes in haar voetsporen traden, waaronder de Canadese Emilie Kahn. In 2015 bracht ze haar debuutalbum 10.000 uit onder de verwarrende artiestennaam Emilie & Ogden. Verwarrend omdat het een soloproject betrof. Opvolger Outro bevat veelal intieme indiepop, met soms ironische en eerlijke teksten over de liefde en pijnlijke jeugdherinneringen. Warren C. Spicer van de interessante folkgroep Plants and Animals produceerde het album. Outro laat een duidelijke groei horen van Kahn als songschrijver en zangeres.      
Theo Volk
Releasedatum: 22 februari 2019 Secret City

Quentin Sirjacq - Companion



Multi-instrumentalist, componist en arrangeur Quentin Sirjacq werd in 1978 geboren in Parijs. Hij studeerde piano en compositieleer aan het Mills College in Californië en het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Door zijn eclectische muzieksmaak kwam hij in aanraking met diverse genres. Toen hij nog aan het Mills College studeerde trad hij ook al op en bracht werk van onder anderen Fred Frith, een van de belangrijkste hedendaagse experimentele componisten. In 2011 bracht hij samen met Dakota Suite het alternatieve rockalbum The Side of Her Inexhaustible Heart uit. Daarnaast componeert Sirjacq veel muziek voor film, theater en radio. Op zijn soloalbums probeert hij een brug te slaan tussen traditionele en experimentele muziek, zo ook op zijn vierde album Companion. Net als bijvoorbeeld Strawinsky verwerkt hij elementen uit de volksmuziek. Zo hoor je bij Sirjacq elementen uit de Indonesische Gamelan muziek terug, maar ook Afrikaanse polyritmes. Net zoals bij landgenoot Moinho gebruikt men daarvoor de marimba en vibrafoon. Verder hoor je invloeden uit de neoklassieke muziek, free jazz, elektronische en filmmuziek. Vaak zijn het traag voortslepende hypnotiserende composities met af en toe verstilde momenten. Op Companion werkt samen met een aantal van de beste muzikanten uit de Franse scene, Julien Loutelier, Vincent Taurelle, Arnaud Lassus en Steve Argüelles.
Theo Volk
Releasedatum: 22 februari 2019 Schole

The Maureens - Something in the Air



De hoes van hun debuutalbum The Maureens zette me ooit op het verkeerde been, want ik dacht te maken te hebben  met een act van het Excelsior label. Ook was hun muziek vergelijkbaar met acts van dat label, zoals Johan, Moss en Darryll-Ann. De eerste twee platen waren absoluut de moeite waard, maar konden bepaald niet rekenen op de gunfactoor van de nationale radio. Die underdogpositie maakte deze band al voor mij extra sympathiek, maar wordt nog eens versterkt doordat bijna alle bandleden in het dagelijks leven werkzaam in de hulpverlening zijn, in de vorm van gehandicaptenzorg en daklozenopvang, beroepen waarvoor ik veel respect heb. Die maatschappelijke betrokkenheid en ervaringen zijn van directe invloed op de sfeer van de muziek en de teksten, die veelal worden gekenmerkt door thema’s als eenzaamheid, nostalgie en verlies. Hun muziek heeft af en toe wel een melancholische inslag, maar heeft toch meestal het zonnige en vrolijke karakter van indie westcoast pop. Het groepsgeluid is na het vorige album wel wat veranderd, van de zesmansformatie van toen verlieten er drie de groep, waarvoor  er een in de plaats kwam. De huidige samenstelling is Hendrik-Jan de Wolff (zang/gitaar), Wouter Zijlstra (zang/basgitaar), Stefan Broos (zang/drums), Martijn Vink (gitaar). Met leden uit alle windstreken (Groningen, Dalfsen en Utrecht) was het logistiek even zoeken naar een oplossing maar die werd gevonden in een boerenschuur in Dalfsen, waar wekelijks wordt geschaafd en geknutseld aan de muziek, steeds met als doel om dichter bij het perfecte popliedje te komen. Hun muziek wordt dus vooral beïnvloed door west coast muziek van groepen als The Byrds en dergelijke, maar je hoort toch ook af en toe wat Daryll-Ann en Beatles invloeden terug. Het feelgood karakter van hun muziek heeft een positieve invloed op het humeur van de luisteraar.  Voorafgaand aan het album zijn in het najaar van 2018 al drie singles uitgebracht. Dat hun muziek de nodige kwaliteiten moet worden toegedicht, blijkt wel uit het feit dat misschien wel de grootste kenner van de Amerikaanse west coast muziek in Nederland, Leo Blokhuis, de nodige aandacht aan deze singles heeft besteed in zijn programma op Radio 2. Er gloort zelfs een Spaanse tour, want Something in the Air wordt ook in Spanje op vinyl uitgebracht door het Spaanse label Meritorio. Maar eerst wordt dit wederom uitstekende album in Nederland gepromoot.
Theo Volk
Releasedatum: 15 februari 2019 Eigen beheer / Meritorio
The Maureens live:
15-02 UTRECHT: TivoliVredenburg
17-02 APELDOORN: Gigant, muziekcafé
21-02 AMSTERDAM: Sugar Factory
22-02 EINDHOVEN: Altstadt
23-02 VENLO: Instore Sounds
06-03 DEVENTER: Burgerweeshuis
09-03 KAMPEN: ’t Ukien
16-03 ZWOLLE: Instore Plato
23-03 DEVENTER: Instore Plato
23-03 APELDOORN: Instore Plato
24-03 HAARLEM: Wo’s livingroom
30-03 AMSTERDAM: Instore Concerto
20-09 ZEIST: De Peppel

Susanna & the Brotherhood of Our Lady - Garden of Early Delights



Susanna Karolina Wallumrød is een artiest naar mijn hart, eigenzinnig en onafhankelijk. Ze gaat volledig haar eigen weg, interpreteert net zo gemakkelijk stokoude traditionals, klassieke muziek, maar covert ook meer hedendaagse composities. Zo was op haar vorige, fraaie album Go Dig My Grave een cover te vinden van Joy Division’s Wilderness. Ook op haar nieuwe album Garden of Earthly Delights staat een compositie getiteld Wilderness, echter ditmaal een eigen compositie, net als de overige veertien nummers. Naast verwijzingen naar de Griekse mythologie en Charles Baudelaire liet Susanna zich vooral inspireren door het werk van Jheronimus Bosch, een van de meest tot de verbeelding sprekende schilders, die Nederland ooit rijk was. Susanna is net als ik een groot liefhebber van zijn schilderijen en bezocht in 2016 de grote overzichtstentoonstelling “Jheronimus Bosch - Visioenen van een genie” in Den Bosch. Ook zij is gefascineerd hoe Bosch goed en kwaad, hemel en hel en de dwaasheid van de mensheid op zijn doeken tot leven bracht. In zijn latere werk kwamen ook stadsbranden voor, waarschijnlijk de impact, die de grote brand in 1463 in Den Bosch (waarbij  vierduizend huizen in vlammen opgingen), op de jonge Bosch had. Composities als Gluttony and Lust (Allegorie op de gulzigheid), Death and the Miser (De dood van een vrek) en Ship of Fools (Het narrenschip) weerspiegelen de schilders voorstellingen van zonde en menselijke zwakheid, terwijl Wayfarer, Ecstasy en Beautiful Life verwijzen naar Susanna’s spirituele zoektocht. Susanna’s omschrijft haar intenties voor Garden of Early Delights als volgt: “Hoewel dit geen soundtrack is voor zijn schilderijen, voel ik een overeenkomst tussen de absurditeit van de schilderijen van Bosch en het hedendaags bestaan. De mensheid is nog nooit zo goed in staat geweest om duurzame oplossingen te creëren, maar we kiezen er toch voor onze ogen te sluiten voor armoede, milieukwesties en het gebrek aan gelijkheid”.   Muzikaal gezien begint het album liefelijk en bijzonder fraai met de ingetogen liedjes Garden of Earthly Delights en Wayfarer. Vanaf daar wordt het interessanter door de af en toe schurende elektronica, die regelmatig zorgen voor een onderhuidse spanning, zoals in bijvoorbeeld Ecstasy X. Ze wordt omringd door vier uitstekende, vrouwelijke begeleiders. De opnames vonden plaats in de fraaie Ocean Sound Recordings studio, gelegen op het Noorse eiland Giske, met magnifiek uitzicht op de Atlantische Oceaan, wat de inspiratie zeker verhoogd zal hebben. Net als altijd werd het album vakkundig mede geproduceerd door Deathprod, oftewel Helge Sten, Susanna’s echtgenoot. Garden of Earthly Delights is voor een mij een bijzonder geslaagde poging om de schilderijen van Jheronimus Bosch muzikaal tot leven te brengen.  
Theo Volk    
Releasedatum: 22 februari 2019 Eigen beheer / De Konkurrent

Robin Borneman - Folklore III: The Cradle Tree



De bekendheid van de Osse singer-songwriter Robin Borneman is in Nederland tot op heden niet zo groot als je op basis van zijn muzikale kwaliteiten zou mogen verwachten. Bovendien, geen enkele andere Nederlandse muzikant of act bereikt jaarlijks live een kleine miljoen bezoekers bij zijn concerten. In 2013 plaatste hij een cover van Tom Waits op Youtube, die meteen de aandacht trok van het Amerikaanse (hard)rock-orkest Trans Siberian Orchestra.  Deze band was er als de kippen bij om hem aan te trekken als zanger. Kort na de toetreding tot die band ontstond het ambitieuze idee voor de Folklore trilogie. Folklore is een folk/roots-project met veel symboliek. Het vertelt het verhaal van een reiziger zonder naam, een vagebond die op zoek is naar zijn identiteit en daarbij onderweg de nodige beproevingen ondergaat. In dit muzikale sprookje zijn volgens mij veel autobiografische elementen verwerkt. Het derde deel The Cradle Tree is lichter van toon en voor mij toegankelijker dan de twee voorgaande delen. In I’ve Been Around hoor je zijn grote inspiratiebron Tom Waits terug. Zijn fraaie stem komt vooral volledig tot zijn recht in de ingetogen passages, zoals aan het begin van The Boatman, waarin hij alleen begeleid wordt door de piano. Sleutelsong vormt The Road dat eindigt in een climax. Bornemans eindconclusie is uiteindelijk simpelweg carpe diem, oftewel pluk de dag. Afsluiter The Cradle Tree bevat een muzikale samenvatting van deel I en II en eindigt met gesproken tekst, wat het slotverhaal vormt van deze imposante trilogie. Net als de eerste twee delen verschijnt het derde deel weer op het Nederlandse Kroese label, dat terecht veel vertrouwen bleef houden in Borneman. Hopelijk is het driemaal scheepsrecht wat zijn populariteit betreft, want Borneman is een muzikant van internationale allure.         
Theo Volk
Releasedatum: 22 februari 2019 Kroese Records
Robin Borneman live:

22-02 NIJMEGEN: Doornroosje (album release show) UITVERKOCHT
23-02 NISTELRODE: Nesterlé Theater
29-03 DEN BOSCH: Willem Twee
30-03 ULFT: DRU Cultuurfabriek
25-05 UTRECHT: TivoliVredenburg
20-09 ARNHEM: Luxor Live
04-10 EINDHOVEN: Effenaar
05-10 ROTTERDAM: Rotown
06-10 AMSTERDAM: Paradiso

Rymden - Reflections & Odysseys



Rymden is een trio bestaande uit de Noorse pianist Bugge Wesseltoft en de ritmesectie van het Zweedse Esbjorn Svensson Trio, bestaande uit bassist Dan Berglund en drummer Magnus Ostrom. Het Zweedse Esbjorn Svensson Trio is vooral bekend dankzij hun geweldige livereputatie en is daardoor ook de meest succesvolle band op het bekende ACT label. De reputatie van Bugge Wesseltoft is nog groter, ooit op zestienjarige leeftijd begonnen in een punkrockband werd hij onder de invloed van zijn eveneens muzikale vader op zijn negentiende professioneel jazzmuzikant. Net als Ketil Bjørnstad is Wesseltoft actief in vele genres en bracht onder anderen albums uit op het bekende ECM label en won de prestigieuze Spellemannprisen driemaal, waaronder eenmaal samen met de bekende zangeres Sidsel Endresen. Een fragment van zijn compositie Existence wordt gebruikt als leader van het Nederlandse VPRO-programma Zomergasten. Alle drie hebben een belangrijke invloed gehad en nog steeds op de verdere ontwikkeling van de Scandinavische jazz. Op Reflections & Odysseys voelen ze elkaar blindelings aan. Naast innovatieve, dynamische, melancholische, cinematische, melodische en dromerige jazz hoor je flarden (‘70s/prog)rock en Scandinavische folk. De groepsnaam Rymden betekent overigens ruimte ( In de betekenis van luchtruim). Dit jaar doet dit trio de Benelux aan voor enkele concerten.
Theo Volk
Releasedatum: 8 februari 2019 Jazzland Recordings
Rymden live:
06-04 UTRECHT: Transition Festival - TivoliVredenburg
16-05 LUXEMBURG:  Philharmonie
17-05 LUIK: Jazz A Liege Festival - Le Reflektor
11-10 BRUSSEL: Flagey

Odette - To a Stranger



Georgia Odette Sallybanks werd in 1997 in Bath, Engeland geboren, maar groeide op in de buitenwijken van Sydney. Haar moeder komt uit Zuid-Afrika en liet haar kennismaken met soul, funk en moderne R &B. De muzikale genen erfde ze van haar Engelse vader, een jazz pianist. Hij wist Odette te interesseren voor jazz en new wave. Gek genoeg lijkt haar pianospel veel meer op dat van haar opa, die in een ander land woonde, dan op dat van haar vader. Odette noemt haar opa, naast Laura Mvula en heel verrassend Joanna Newsom als belangrijke muzikale invloeden. Tekstueel vond ze inspiratie bij dichters John Keats en Walt Wiltman. Vooral haar belangstelling voor John Keats begon al op erg jonge leeftijd, net als het componeren van liedjes, waar ze al op achtjarige leeftijd mee begon. Haar eerste single, een pianoballade met daarin ook gesproken tekst, Watch Me Read You, verscheen in 2015 en is terug te vinden op haar debuutalbum To a Stranger. In Australië verscheen het album reeds in juli vorig jaar en blijkt ze intussen behoorlijk populair te zijn. Sinds 1 februari is haar nieuwe single Lights Out op Spotify te vinden en trok intussen al bijna vier miljoen luisteraars. Ondanks dat Odette muziek maakt, die buiten mijn comfort zone valt, hoorde ik meteen haar grote muzikale kwaliteiten. Op To a Stranger hoor je vooral op moderne R&B gestoelde muziek terug in een moderne productie. Voor die productie werd Damian Taylor (Björk, The Prodigy) aangetrokken. Het album had bij mij de nodige gewenning nodig, veroorzaakt door haar zang. Ze heeft de gewoonte haar zang van de nodige tierelantijntjes te voorzien, maar uiteindelijk wist ze me toch over de streep te trekken. 19 februari is Odette live te zien in Cinetol, Amsterdam.      
Theo Volk
Nederlandse releasedatum: 8 februari 2019 EMI/Caroline

Jessica Pratt - Quiet Signs



Haar stem is een van de meest vreemde, maar tegelijkertijd ook een van de meest aanlokkelijke, die ik ken. Haar vorige, tweede album On Your Own Love Again behoort tot mijn meest gedraaide in mijn muziekcollectie. Vreemd genoeg vergat ik er in 2015 zowel een recensie over te schrijven als op te nemen in mijn lijst met favoriete albums van dat jaar. De titel was erg toepasselijk, want zowel het overlijden van haar moeder als de beëindiging van haar langdurige relatie met haar vriend Tim Presley van de band White Fence stonden centraal. Haar eerste twee albums werden in de thuisomgeving met een viersporen bandrecorder opgenomen. Voor haar nieuwe album Quiet Signs verkoos Jessica de professionele studio Gary’s Electric in Brooklyn, New York, waar het in 2017 en 2018 werd opgenomen. Tijdens het opnameproces stond ze op het punt terug te gaan naar San Francisco, echter op dat moment ontmoette ze multi-instrumentalist Matt McDermott. Ze werden verliefd en gingen samenwonen en samenwerken. Op de opvallende, praktisch instrumentale opener Opening Night horen we Matt op piano, met Satie achtig pianospel, waar verder spaarzaam de woordeloze zang van Jessica te horen is. De titel van het nummer is een verwijzing naar de gelijknamig getitelde John Cassavetes film, waarin Gena Rowlands de schitterende hoofdrol vertolkt. Het album werd mede geproduceerd door Al Carlson, die koos voor een iets meer avontuurlijke productie dan de voorgangers. Hij speelt af en toe fluit, orgel en piano en kersverse vriend Matt bespeeld af en toe de piano en string synthesizer. Het verandert de muziek van Jessica niet wezenlijk, het blijft kwetsbaar en intiem. Ook het onthaastende karakter blijft intact. Af en toe waan je door haar gitaarspel zelfs op de zonnige, tropische stranden van Brazilië. Denk aan Getz/Gilberto van Stan Getz en João Gilberto en de muziek van iemand als Caetano Veloso. Het album is volgens mij in Nederland het goedkoopst te bestellen bij de webshop van De Konkurrent. Eind maart komt Jessica het, net als de voorganger, verslavende Quiet Signs live voorstellen in Nederland en België.
Theo Volk        

Releasedatum: 8 februari 2019 City Slang / De Konkurrent
Website: https://jessicapratt.bandcamp.com/

Jessica Pratt live:
Mar 27 Paradiso Noord Amsterdam, NL
Mar 28 Rotown presents at Kantine Walhalla Rotterdam, NL
Mar 29 Café De Zwerver Leffinge, BE