Rob Jungklas : Love Songs for the Dying of the Light

 

Jungklas staat bekend om zijn aangrijpende uitvoerende stijl. Rob trekt je steevast naar het puntje van je stoel. De openingssong Breath for Me is van het gehalte zoals we dat van Rob kennen. De adem stokt je in de keel. Ariel gaat wellicht nog een stukje verder; ademloos. Wat mij betreft één van de mooiste nummers die je gaat vinden binnen Rob’s oeuvre. Als vanouds is de muziek intens, en de spanning is ontegenzeggelijk aanwezig. Toch valt iets van het loodzware vrij, meer dan anders. Love Songs for the Dying of the Light laat zich bijna als bevrijdend aanhoren. Alsof iets vrijvalt. Dit nieuwe album verscheen op de eerste dag van de zomer, en binnen een mum van tijd waren de fysieke exemplaren van dit album vergeven. Ik prijs mij gelukkig dat de buit spreekwoordelijk binnen is, want een gedeelte van mij hunkert nog steeds naar een object die ik aan mijn verzameling mag toevoegen. Al is het maar een eenvoudige schijf in een cardboard hoesje. Iets tastbaars blijf ik ervaren als aangenaam. Wellicht een excuus die de verzamelaar zich heeft wijs gemaakt. De muziek van Jungklas zal ongetwijfeld niet door iedereen omarmd worden, maar wanneer hij je weet te vangen, dan zit je eraan vast.

Love Songs for the Dying of the light bestaat uit negen nummers met een gemiddelde looptijd van ongeveer vijf minuten elk. Je moet muziek altijd de gelegenheid geven om in te zinken. De muziek dient de tijd te nemen zich aan de luisteraar te openbaren, ook al wil je dit het liefst afdwingen. Dat gaat niet. Muziek op zijn waarde schatten vraagt tijd. Echter, na verschillende draaibeurten, durf ik te stellen dat dit album tot een van zijn meest gedreven, en aansprekende cd’s behoort. De muziek op dit album doet mij meer uitgekristalliseerd aan dan bij eerdere muziek van Rob Jungklas, alsof alles op zijn plaats valt. Het lijkt alsof de meester het zich heeft geoorloofd meer licht binnen het album te laten schijnen. Een goed gekozen albumtitel derhalve. Mijn fysieke object is, terwijl ik dit schrijf, nog onderweg, maar zodra hij op de deurmat valt ga ik er eens ouderwets voor zitten. Ook pas dan zullen de teksten beter op hun plaats vallen. Nu zijn het aansprekende zinnen en pakkende woorden die naar boven drijven. Rob is gedreven als altijd, misschien zelfs meer dan ooit. Hij lijkt met zijn musici wel een stuk meer in control dan anders. De tijd dat ik een getergd muzikant hoorde, die dreigde te ontsporen, die tijd lijkt achter ons te liggen. De balans lijkt opgemaakt! Dit moet het resultaat zijn wat Jungklas al die jaren beoogde.

Rein van den Berg

Releasedatum : 21 juni 2023 Her Smile Music

Website : https://robjungklas.bandcamp.com/

The Pink Stones : You Know Who

 

Bij de openingsklanken van dit tweede album van The Pink Stones betwijfel ik of ik hun creatief geboetseerde sound op waarde blijf schatten. Net als hun debuut; onmiskenbaar retro, maar tegelijkertijd is het ook een voortzetting van een ingestudeerd kunstje. Niets mis met retro, maar na verloop van tijd val ik liever terug op de basis. Daarbij denk ik dan in de eerste plaats aan Gram Parsons. Hetzelfde heb ik overigens met soul anno nu die retro gaat. Ook is het kunstig (na)gemaakt, het is domweg niet hetzelfde. Op het tweede nummer van deze nieuwe cd, You Know Who, springt Nikkie Lane bij. Een uitstekende keuze, zij vist tenslotte in dezelfde vijver als The Pink Stones. De muziek is luchtig, blijft primair aan de oppervlakte hangen. Beoogt entertainment, dus zou live interessant kunnen zijn.

Het verassingseffect is na Introducing ….. The Pink Stones enigszins afgevlakt, waarbij ik tevens de indruk krijg dat de songs van dit nieuwe album zwakker zijn dan hun debuutplaat. Het is, met alle respect, meer van hetzelfde. Kortom, leuk, maar weinig opzienbarend. Bij Who’s Laughing Now? trapt het collectief, met ondersteuning van Teddy & The Tough Riders, het gaspedaal dieper in. Iets meer drive, iets meer power, zet de overtuiging kracht bij, waarbij ik me afvraag of dat voldoende is om You Know Who als geheel te redden. Het concept is leuk bedacht, maar de uitvoering blijft voor mij onvoldoende. Daarnaast liggen teveel andere kapers op de kust, waarnaar ik zal uitwijken. Hunter Eugene Pinkston moet een volgende keer meer opzien moeten baren wanneer hij muziek uit zijn hoge hoed tovert.

Rein van den Berg

Releasedatum : 30 juni 2023 NormalTown Records

Website : https://www.thepinkstones.com/

Replay : Nick Drake : Fruit Tree

 

7 juli verschijnt het tribute album The Endless Coloured Ways : The Songs of Nick Drake, wat ongetwijfeld een hernieuwde belangstelling voor de betreurde Engelse singer-songwriter zal opleveren. Misschien voor Island Records of Hannibal Records een reden om ter gelegenheid van het vijfenzeventigste geboortejaar van Drake  de compilatiebox Fruit Tree opnieuw uit te geven.

Nadat mijn reguliere drie albums van Drake begin jaren tachtig versleten waren schafte ik Fruit Tree bij mijn favoriete platenzaak in die tijd, Bullit, aan. Hoogstwaarschijnlijk had de toenmalige eigenaar Guus Otto de box verkeerd geprijsd, want ik betaalde er omgerekend in Euro’s slechts 16,19 voor, een koopje. Het bevatte de drie reguliere albums van Drake, aangevuld met vier extra, niet eerder verschenen nummers. Naast de teksten bevat het begeleidend boekwerk de nodige mooie foto’s en achtergrondinformatie.

Overigens kreeg de muziek van Drake pas echt belangstelling, nadat Volkswagen zijn nummer Pink Moon voor een reclame gebruikte. Intussen is zijn tijdloze muziek gelukkig allang niet obscuur meer. Op 5 augustus 1986 werd Fruit Tree heruitgegeven op Hannibal Records met naast zijn drie reguliere albums ook nog het postuum verschenen Time of No Reply. Volgens mij dateert de laatste heruitgave uit 2007, die alleen nog tegen woekerprijzen tweedehands te vinden is.

Theo Volk

Releasejaar : 1979 Island Records

Website : https://www.brytermusic.com/

Johanna Samuels : Bystander

 

Twee jaar terug debuteerde de Amerikaanse singer-songwriter Johanna Samuels overtuigend met Excelsior!. Het schrijven van de liedjes voor opvolger Bystander begonnen reeds begin 2020. Haar vrienden van Bonny Light Horseman vroegen haar in die periode mee op toer te gaan. Haar gesprekken onderweg met vooral Josh Kaufman maakte haar nog meer geïnspireerd. Kaufman (The Hold Steady, Bob Weir, Cassandra Jenkins) bood haar vervolgens aan om het album te produceren.

De basis werd vervolgens opgenomen in de Isokon Studios in Woodstock met hulp van drummer Matt Barick (The Walkmen, Fleet Foxes). Daar leverden Adam Brisbin, Annie Nero, A.O. Gerber, Dan Knishkowy, Madison Cunningham, Phil Krohnengold, Steven Van Betten en last but not least Thomas Bartlett nog aanvullende bijdrages. Het album heeft een melancholisch karakter, niet in de laatste plaats dooddat de songs in Coronatijd werden geschreven. Het is een ingetogen album dat langzaam onder de huid kruipt en waarbij ik af en toe aan de muziek van Aimee Mann moest denken. Voor een uitgebreidere recensie verwijs ik graag naar deze van collega Erwin Zijleman van “Krenten uit de Pop”.   

Theo Volk

Releasedatum : 23 juni 2023 Jealous Butcher

Website : http://www.johannasamuels.com/

Garland Jeffreys, “The King of in Between”, 80

 

Aanstaande donderdag hoopt de New Yorkse singer-songwriter Garland Jeffreys zijn tachtigste verjaardag te vieren. The King of in Between is niet alleen de titel van een van zijn laatste albums, maar tevens de titel van een binnenkort te verschijnen documentaire. Vrouwlief Claire maakte hem. Hierin komen een aantal bekende collega’s van Garland aan het woord. Garland heeft zowel witte, zwarte als Puerto Ricaanse voorouders, vandaar de bijnaam The King of in Between.

Net zoals veel van mijn leeftijdsgenoten leerde ik hem door zijn uitstekende album Ghost Writer kennen, waarschijnlijk via een recensie in muziekkrant Oor. Bij het grote publiek brak Garland een paar jaar later door dankzij de hitsingle Matador van het album American Boy & Girl.

Ook in zijn muziek klinken zowel zwarte als witte invloeden door. De belangrijkste zijn rock en reggae. Die combinatie komt misschien wel het best tot zijn recht op Escape Artist, een van mijn favoriete albums van hem. De meeste uitvoeringen van dat album bevatten een extra EP. Hierop zijn een herbewerkte versie van Christine te vinden en de twee uitstekende reggaenummers We The People en Miami Beach (met Linton Kwesi Johnson). Ze werden opgenomen in Londen door dubmaster Dennis Bovell. De opvallende hoes is van Anton Corbijn.

Ook was hij in die tijd op het podium top. Zeker toen hij in  1981 de fantastische band The Rumour als begeleidingsgroep had. De liveopnames van zijn concert op 7 maart van dat jaar in Paradiso zijn gelukkig bewaard gebleven. Het album The King of in Between is trouwens zijn comebackalbum, na een afwezigheid van veertien jaar.  De twee albums die hierna volgden waren allebei ook nog meer dan de moeite waard. Of er nog een album in het vat zit zal de tijd moeten leren.  

Theo Volk

Website : https://www.garlandjeffreys.com/

Ben Reel : Come a Long Way

 

Negen maanden na het uitstekende Locked In + Live verschijnt reeds het elfde album Come a Long Way van de Ierse roots rocker Ben Reel. Zijn solocarrière duurt intussen al ruin twintig jaar. Naast songs voor zichzelf schreef hij ook liedjes samen met onder andere David Olney, Nanci Griffith en onze landgenoot Michael Prins. Die liedjes omspannen nogal wat genres.

Deze keer bevat Come a Long Way Rock, Blues, Alt Country en de nodige Gospel invloeden. De titel en hoes verraden al dat het een retrospectief album is geworden. Het is een terugblik op Ben’s leven tot dusver. De nieuwe liedjes gaan over bezinning, hoop en zoeken naar verlossing, allemaal geschreven tijdens de pandemie.

De meest retrospectieve songs zijn het titelnummer en From the Day I Was Born. De titelsong bevat herinneringen aan zijn jeugd, toen hij opgroeide in Drumill in South Armagh. In het fraaie, verhalende From the Day I Was Born blikt Ben terug op zijn leven sinds zijn geboorte en somt tegelijkertijd de nodige  historische gebeurtenissen in de wereld op. Het is geïnspireerd door Frank Sinatra's It Was a Very Good Year.

Loretto On My Mind is een ode aan de schoonmoeder van zijn broer. Zijn was volgens Ben een prachtvrouw uit Belfast behept met de typische humor van die stad. Zij stierf tijdens een Duitse tour van Ben, waardoor hij niet bij de begrafenis aanwezig kon zijn. Diezelfde avond schreef hij Loretto On My Mind en nam het op zijn telefoon op en stuurde het vervolgens naar zijn broer en schoonzus. De song herinnert me trouwens op prettige wijze aan een Ierse vakantie van mij. Tijdens die vakantie ontmoette ik in Camp de prachtkerel Peter Daly, een B&B houder oorspronkelijk afkomstig uit Belfast.

Ben nam Old Whore al vijf jaar eerder op voor zijn fraaie album Land of Hope. Het is een fictionele song gezien door de ogen van een vierenzestig jaar oude sekswerker, werkzaam op de Amsterdamse Wallen. De accordeon wordt hier bespeeld door de veelzijdige Amsterdammer Jaap Somsen. Het retrospectieve Come a Long Way is wederom een prachtige toevoeging aan Ben’s oeuvre, hopelijk komt hij weer snel naar Nederland voor optredens.

Theo Volk

Releasedatum : 30 juni 2023 Independent

Website : https://benreel.com/

Paulette Verlée : Les Barricades Mystérieuses

 

Paulette Verlée is het alter ego van de Brusselse pianiste en pianolerares Veerle Pollet. Zij begon reeds op vroege leeftijd de pianowerken van Bach en Schumann te spelen. Vorig jaar verscheen haar debuutalbum Choses vues à droite et à gauche (sans lunettes), waarop de muziek van Erik Satie de uitgangsbasis vormde. 

Op opvolger Les Barricades Mystérieuses is dat de muziek van François Couperin, een van de meest vooraanstaande Barokcomponisten. Een bekende compositie van hem is Soeur Monique, waarvan niet bekend is voor wie hij het schreef. Couperin’s versie van Matines is niet bewaard gebleven. Hij schreef zijn metten om gebracht te worden de laatste drie dagen voor Pasen. Matines of metten zijn gebeden die traditioneel gezien plaats vonden tussen zonsopgang en zonsondergang.

Sleutelcompositie is echter volgens Veerle La Favorite, Chaconne. Het is een ode aan Johann Sebastian Bach’s Chaconne. “Toen ik aan het experimenteren was met het snelle gedeelte, deed het me onvermijdelijk denken aan de beroemde chaconne van J.S. Bach. Zo'n meesterwerk mag je natuurlijk niet aanraken, maar door het gebruik van dezelfde titel wilde ik mijn bewondering en liefde voor deze grote componist uiten”, aldus Veerle.

Helaas telt het nieuwe album slechts acht composities en duurt nog geen drieëntwintig minuten. Toch is Les Barricades Mystérieuses een absolute aanrader, want Veerle brengt lichtvoetige, subtiele, zeer toegankelijke neoklassieke muziek.

Theo Volk

Releasedatum : 30 juni 2023 V2 Records

Website : https://pauletteverlee.com/

 

Paulette Verlée live :

20/10/23 – GC De Zeyp, Ganshoren

25/10/23 – CCHA, Hasselt

12/01/24 – GC Spikkerelle, Avelgem

10/02/24 – Cultuurcentrum, Poperinge

17/02/24 – Cinema Walburg, Hamont-Achel

03/03/24 – Kasteel Coloma, St Pieters Leeuw (15u00)

28/03/24 – CC Het Bolwerk, Vilvoorde

Annie Bartholomew : Sisters of White Chapel

 

In eerste instantie dacht ik dat folkzangeres Annie Bartholomew uit de Appalachen afkomstig was. Ze blijkt echter geboren en getogen te zijn in Juneau, Alaska. Een zangeres die onder andere ook het podium deelde met de betreurde Sharon Jones. Naast muzikant is Bartholomew ook radioproducer. Ook zet ze zich op diverse manieren in voor het culturele leven in Alaska. Zo was ze onder andere curator van het Alaska Hold Music Project.

De liedjes op haar album Sisters of White Chapel vormen samen een verhaal, die de basis vormden voor het theaterstuk “Sisters of White Chapel : A Short But True Story”, welke vorig jaar juli in Alaska werd opgevoerd. Het is een Victoriaanse folkopera geïnspireerd door verhalen van vrouwen tijdens de Klondike Gold Rush in Alaska en Yukon, een gebied in noordwest Canada. Het vertelt de ongelooflijke waargebeurde verhalen van de sekswerkers uit dit Victoriaanse tijdperk.

Bartholomew deed voor aanvang veel onderzoek in archieven. De titelsong Sisters of White Chapel  verwijst naar de rosse buurt in Dawson City, een stad op het Canadese grondgebied van Yukon, die een basis was tijdens de 19e-eeuwse Klondike Gold Rush. All For the Klondike’s Gold  is een bewerking van een historisch mijnwerkersgedicht en vertelt het verhaal van het verlies van echtgenoten, zonen en broers die hun vrouwen in de steek lieten. Een song die overigens muzikaal gezien verdacht veel lijkt op de traditional Matty Groves.

Ook de overige songs kennen interessante waargebeurde verhalen. Het fraaie Sisters of White Chapel werd me, zoals wel vaker, getipt door mijn Amsterdamse muziekvriend Henk.

Theo Volk

Releasedatum : 16 juni 2023 Independent

Website : http://www.anniebalaska.com/

Diverse artiesten : The Endless Coloured Ways : The Songs Of Nick Drake

 

De promotiecampagne voor The Endless Coloured Ways : The Songs Of Nick Drake startte al op 1 maart. Sindsdien zijn er een aantal dubbelzijdige 7-inch singles in beperkte oplage verschenen, de eerste uit die reeks was van de populaire Ierse band Fontaines D.C.. Dit album is het geesteskind van Cally Callomon, manager van het Nick Drake Estate en Jeremy Lascelles, medeoprichter van Blue Raincoat Music en CEO van Chrysalis Records.

Cally Callomon schreef mee aan Gabrielle Drake’s fraaie boek “Remembered For A While” over haar betreurde broer. Sinds de dood van Nick is Gabrielle de hoedster van de muziek van Nick en Molly, haar moeder. Ze zal ongetwijfeld heel erg blij mee zijn met de hernieuwde belangstelling voor de muziek van Nick. Niet dat er te klagen was over de interesse in zijn muziek. Zo werd bijvoorbeeld al een aantal maal het album Pink Moon integraal gecoverd.

De lijst van meewerkende artiesten van divers pluimage is indrukwekkend. Ongeveer een halve eeuw na zijn dood is Drake’s muziek nog steeds een onuitputtelijke bron van inspiratie voor andere muzikanten. Het meest voor de hand liggend was de medewerking van Katherine Priddy. Katherine groeide op in het pittoreske Alvechurch, slechts tien kilometer van Tanworth-in-Arden, waar Drake een deel van zijn zorgeloze jeugd doorbracht en waar hij op slechts zesentwintigjarige leeftijd zou overlijden.

Drake is misschien wel Katherine’s  belangrijkste inspiratiebron. Zij vertolkt op fraaie wijze They’re Leaving Me Behind afkomstig van Family Tree, een compilatiealbum met thuisopnames en demo’s. Het is een van de eerste liedjes, die Drake schreef. De video ervoor werd opgenomen in Wenlock Abbey, al zo'n veertig jaar het thuis van Gabrielle Drake. Tevens niet afkomstig van een regulier album is het titelnummer van het fraaie Time of No Reply, waarop tien niet eerder uitgebrachte opnames te vinden zijn.

De meewerkende artiesten werd trouwens gevraagd de nummers zoveel mogelijk eigen te maken, wat ook zeer goed gelukt is. Ben Harper is degene die met zijn uitvoering van Time Has Told Me het dichtst bij het origineel blijft. Meest verrassend vind ik de medewerking van R&B zangeres Emeli Sandé, die One of These Things First op inventieve wijze haar genre intrekt. Een van de meest spannende vertolkingen vind ik Saturday Sun door Guy Garvey en Mike Lindsay. Het meest eigen gemaakt is Parasite door Stick in the Wheel.

Helaas minder bekend bij het grote publiek zijn de Schotse zangeres Karine Polwart en Kris Drever van het avontuurlijke folktrio Lau. Zij brengen een fraaie versie van Northern Sky, een van de mooiste liefdesliedjes ooit geschreven. De trompet is hier de kers op de taart. Karine’s album met Dave Milligan getiteld Still as Your Sleeping is trouwens een absolute aanrader. Heerlijk catchy is de uitvoering van Three Hours door Aldous Harding en John Parish. Favoriete track is Poor Boy door Nadia Reid.

Zo zal uiteraard iedereen zijn favorieten hebben. Er valt meer dan anderhalf uur te genieten. Zelf luister ik al een halve eeuw naar Drake’s muziek, die ik per toeval ontdekte in 1973 of 1974 dankzij het album Solid Air van John Martyn, waarvan het titelnummer over Drake gaat. Sindsdien luister ik met een bepaalde regelmaat naar zijn muziek en is Bryter Layter mijn favoriete album in mijn platencollectie. The Endless Coloured Ways : The Songs Of Nick Drake is een schitterend eerbetoon aan deze betreurde muzikant, die hopelijk een nieuwe boost zal geven aan de belangstelling voor zijn niet al te grote, maar tijdloze oeuvre.    

Theo Volk

Releasedatum : 7 juli 2023 Chrysalis Records/De Konkurrent

Website : https://www.brytermusic.com/

Jonny Benavidez : My Echo, Shadow and Me

 

De mosterd haalde zanger Jonny Benavidez vandaan bij zijn opa John Lorenzo Guzman, die begin jaren zestig in de nodige bandjes speelde in El Paso, Texas. Op zijn dertiende kreeg Benavidez een platenspeler en een box gevuld met r&b, doowop en soul singles. Op maniakale wijze werden die singletjes bestudeerd om uiteindelijk zijn eigen unieke stem te vinden.

Een toevallige ontmoeting met Dimas Garza bracht zijn carrière in een stroomversnelling, zeker nadat hij het podium deelde met artiesten als Eugene Pitt en Archie Bell. Het wekte op een gegeven moment de interesse op van Timmion Records. De twee uiterst succesvolle singles die hij maakte met Cold Diamond & Mink (Bobby Oroza,  Pratt & Moody) maakte de weg vrij om zijn debuutalbum My Echo, Shadow and Me op te nemen.

Een album dat de luisteraar terugslingert naar de jaren zestig. Het elftal zelfgeschreven nummers vormen een staalkaart van mans kunnen. My Echo, Shadow and Me is volgens mij een album dat naast r&b, doowop en soul ook zeker liefhebbers van rocksteady artiesten als The Heptones en Alton Ellis zou kunnen aanspreken.  Overtuigend debuut.     

Theo Volk

Releasedatum : 23 juni 2023 Daptone/Timmion Records

Website : https://www.facebook.com/jonny.benavidez

Andrew Hawkey : Hindsight

 

Een van de best bewaarde geheimen op muziekgebied van Wales is de singer-songwriter Andrew Hawkey. Het enige wat ik online over hem kon vinden was, dat hij ooit de liner notes schreef voor het album Amalgam van het Britse folkduo Just Others.

Andrew Hawkey had geen gemakkelijke jeugd, opgegroeid op een zeer afgelegen boerderij in het midden van Wales, waar hij amper in aanraking kwam met andere kinderen. Tot overmaat van ramp scheidde zijn ouders al snel. In de jaren zestig ontwikkelde hij zijn muzieksmaak in Londen. Daar zag hij veel legendarische concerten, waaronder van John Mayall’s Bluesbreakers en The Stones in Hyde Park. Vervolgens kreeg hij belangstelling voor meer obscure muziek uit die tijd, zoals bijvoorbeeld Townes Van Zandt, Tom Rapp en David Ackles.

Londen was in de jaren zestig de broedplaats van de folkmuziek en singer-songwriters. Zelfs Paul Simon woonde er in die periode een tijdje. Ter gelegenheid van de tachtigste verjaardag van Hawkey verschijnt nu Hindsight. In ruim zeventig minuten wordt op chronologische wijze een prachtige doorsnede van zijn oeuvre gegeven. Waarbij vooral invloeden van andere singer-songwriters uit die tijd doorklinken. In sommige gevallen doet zijn manier van zingen aan Tim Buckley denken.

Voornamelijk dateren de liedjes uit de periode 1969 tot 1985 en zijn op een na van eigen hand. De enige cover is Help Me uit 1994 opgenomen met de uitstekende band Pat Grover’s Blue Zeros. Dit nummer van Sonny Boy Williamson hoorde ik trouwens ontelbare malen in de versie van Ten Years After, afkomstig van het legendarische livealbum Recorded Live. Hoogtepunt vormt mij het opzwepende Just One Night of Love met heerlijk gitaarspel. Bij Hindsight zit een twintig pagina tellend boekje, waarin Hawkey uitgebreid ingaat over de achtergrond van de songs.      

Theo Volk

Releasedatum : 23 juni 2023 Mole Lodge Records

Website : https://www.andrew-hawkey-music.co.uk/

Replay : Éilís Kennedy : So Ends This Day

 

Soms valt een album tussen wal en schip. Drie jaar terug las ik een zeer lovende recensie over So Ends This Day van Éilís Kennedy, een zangeres uit het Ierse Dingle. Om een of andere reden kwam het jammer genoeg toen niet tot een recensie. Ten onrechte. Haar repertoire bestaat uit eigen songs en traditionals, die soms eeuwenoud zijn. Af en toe gezongen in Gaelic, zoals in het kippenvel bezorgende Ciúmhais Charraig Aonair. De muziek is van Shaun Davey, de tekst is gebaseerd op de gedichten van Caomhín ó Cinneide.

Kennedy deed het nodige onderzoek naar traditionals. Afsluiter Row On, Row On, dateert uit 1846 en werd teruggevonden in het logboek van de Nantucket walvisvaarder “Three Brothers”. Op een na kunnen alle songs geassocieerd worden met de oceaan en schepen. Niet zo verwonderlijk want Kennedy woont aan de Atlantische Oceaan. Love was True to Me is een op muziek gezet gedicht van John Boyle O'Reilly, een Ierse dichter, journalist, auteur en activist. Alle songs worden zonder uitzondering fraai ingekleurd. Gerry O ‘Beirne produceerde het album op sublieme wijze. So Ends This Day kan gerekend worden tot de parels van de Ierse folkmuziek.

Theo Volk

Releasedatum : 18-6-2020 Independent

Website : https://www.eiliskennedymusic.ie/

Jess Williamson : Time Ain’t Accidental

 

Ik volg Jess Williamsons carrière nu al een paar jaartjes, en in zekere zin, bij artiesten die mijn aandacht hebben, wil ik, min of meer, dat ze succesvol zijn. Ik meen een aansprekende gedrevenheid te vinden in dat wat zij doen, en daarbij hoop je dat die binnen verwachting blijft, of beter nog, dat zelfs ontstijgt. Uiteraard word ik wel eens teleurgesteld, en soms zit ik er domweg naast. Bij Jess blijf ik zeker nog eventjes hangen, want ik hou van de losse pols scenario’s die zij optekent vanuit een persoonlijk perspectief. In zekere zin neemt haar succes toe, maar tegelijkertijd vraag ik mij nog af of dat bij Time Ain’t Accidental ook gebeurt. Ondanks de elektronische drumloop in de titelsong opent het album uitermate sterk. Ze beschrijft zichzelf als een onafhankelijke vrouw, herstellend van een recente relationele breuk. Een nuchter analyse die overgaat in minstens zo pakkend nummer. My love is pure, and I’m a hunter for the real thing is de strekking van deze song.

Time Ain’t Accidental blijft over de hele lijn de moeite waard. Het is een zogenaamde break-up plaat. Jess neemt de balans op nadat haar relatie werd beëindigd. Ze verwerkt haar hartzeer op geheel eigen artistieke wijze, en vind een weg naar muziek en tekst. Een prima productie van Brad Crook, met behulp van uitstekende musici, zoals onder meer zijn broer en veelzijdig instrumentalist Phil. Het ie een kleinschalig organisch geheel geworden. In de eerste plaats een persoonlijk project, waarbij de geweldig aantrekkelijke stem van Jess hoge ogen scoort. Muziek van een vrouw om verliefd op te worden. Het door piano gedragen I’d Come to Your Call is van een eenzame schoonheid. Het besef dat iemand je niet meer wenst lijkt pijnlijk doorgesijpeld. Een mooi en gevoelig nummer. Hoe meer luistertijd je investeert, des te meer er naar boven komt drijven dat aansprekend is. Slow starter, maar alsof de tijd een factor van belang is, want deze plaat blijkt groeien.

Rein van den Berg

Releasedatum : 9 juni 2023 Mexican Summer

Website : http://www.jesswilliamson.com/

Alice Howe : Circumstance

 

Er zijn slechtere plaatsen om je album op te nemen. De Bostonse zangeres Alice Howe nam haar tweede album Circumstance op in de befaamde FAME Studios in Muscle Shoals, Alabama. Een studio waar topartiesten als Aretha Franklin, Etta James, Wilson Pickett en Otis Redding haar voorgingen.

Die omgeving behangen met foto’s van legendarische artiesten aan de muren zorgde toch wel voor de nodige mentale druk bij Alice Howe. Gelukkig kreeg ze de hulp van producer Freebo, vooral bekend vanwege zijn lange samenwerking met Bonnie Raitt. Hij is ook als tubaspeler op albums te horen van de meest uiteenlopende artiesten. Freebo schreef ook mee aan enkele composities. Tien van de elf songs zijn van Howe zelf.

Dertiger Howe beschikt over een stem met een natuurlijke, onaangetaste schoonheid die de luisteraar gemakkelijk bij de les houdt. De titel Circumstance verwijst naar haar trip van haar woonplaats Boston naar LA, wat haar toevalligerwijs in Muscle Shoals bracht. Howe licht het als volgt toe in het prachtig vormgegeven tekstboekje : “As so often happens, what I needed most found me when I wasn’t looking. Standing in the middle of historic Studio A at FAME, I felt the energy of all the great artists who came there before me. They challenged me to sing my heart out, to sink into my voice and give these songs everything I had”. En zo geschiedde. Circumstance wordt afgesloten met een fraaie cover van Dayna Kurtz’ It’s How You Hold Me.  

Theo Volk

Releasedatum : 21 april 2023 Know Howe Music

Website : https://www.alicehowe.com/

Barak Hill : Songs Like Arrows

 

Na Jason Isbell, die de zaken groots aanpakt, raakte ik in de stemming voor de subtiele uitvoeringen van Barak Hill en zijn team. Ik was een paar jaar geleden enorm ingenomen met de sobere benadering van zijn album getiteld Mid-Americana. Op die manier pluk ik binnen het genre nog de nodige nuances. Overdaad is onnodig, zeker in de muziek. Dat geldt terdege voor Barak, want hij varieert amper. Sterker, voor Barak moet je beslist even gaan zitten. Bij oppervlakkige beluistering kom je anders wellicht al snel tot de conclusie dat hij vlak is. Eigen nummers hier, met uitzondering van Neil Young’s Albuquerque. En terwijl ik dit schrijf, trek ik Tonight’s The Night weer eens uit de kast. Ik was ooit een enorme liefhebber van de muziek van deze Canadees, maar dat hield zo’n beetje op bij dit onvaste album. Toen vond ik hem absoluut top! Barak’s versie met cello en mondharmonica sluit één op één aan met Neil’s toenmalige duistere periode. Echter wanneer ik Tonight’s The Night weer eens beluister, dan kan ik niet anders concluderen dat deze losjes ingespeelde plaat onverminderd sterk is gebleven. Wellicht niet op basis van de individuele nummers, maar het is een hecht en gevoelig gespeeld album. (Plus, absolute jeugdsentiment) Eentje die vijftig jaar geleden werd opgenomen. Voordat ik er iets uitflap in de categorie “dat maken ze tegenwoordig niet meer” ga ik snel terug naar Barak’s trefzekere nummers van Songs Like Arrows.

Barak schreef deze nummers tijdens de pandemie. Begeleidt zichzelf met gitaar en mondharmonica, en wordt o.m. bijgestaan door John Calvin Abney, eveneens op gitaar. Je hoort verder cello, mandoline en harmonie-zang. Minimale toevoegingen en toch de aandacht vast weten te houden. Songs Like Arrows is een gevoelige, stemmige plaat. De zuivere intenties liggen erbovenop, dat proef je meteen. Barak zet je fantasie in werking, maar heeft vanzelfsprekend geen vat op je gedachten, die gaan de vrije loop. Soms heb je veel woorden nodig om tot ziens te zeggen zingt hij. En Barak heeft weinig nodig om met zijn Bare Bones te imponeren. Na Hard Times volgen No More Goodbyes, om vervolgens in gedachten weg te dommelen. Misschien niet geschikt voor iedereen, maar mij spreekt hij aan!

Rein van den Berg

Releasedatum : 16 juni 2023 FolkPile Records

Website : https://barakhill.com/

Jason Isbell : Weathervanes

 

Anderhalve week geleden ontving ik het album The Complete Dirty South van The Drive-By Truckers. Een heringerichte uitgave van hun prijsalbum The Dirty South. Een plaat die initieel verscheen gedurende de periode dat Jason Isbell dit zuidelijk collectief versterkte. Een uitermate aansprekende plaat, naast het minstens zo sterke Decoration Day. Het duurde eventjes alvorens ik de Drive-By Truckers op waarde wist te schatten, maar nu terugkijkend ben ik enorm ingenomen met beide platen. De nadrukkelijke soloalbums van Jason; SouthEastern en Something More Than Free vond ik beide fenomenaal. Jason Isbell liet zichzelf zien van een zeer persoonlijke kant. Hij had weten te ontsnappen van de vicieuze cirkel waarin hij was geraakt. Twee prachtige platen onder eigen naam. Bij zijn overige albums voorziet zijn begeleidingsband, The 400 Unit, de muziek van de nodige ruggengraat. Evenmin geen verkeerde platen. Na beluistering van The Nashville Sound raakte ik enigszins uitgekeken op het gebodene. Het begon een herhalingsoefening te worden. Een rustpauze of een andere boeg leek mij op zijn plaats. Reunions was wederom een plaat die overtuigde, maar met Georgia Blue had ik volstrekt niets.

Ik veronderstel dat Jason zelf weinig stilzat in de tussenliggende periode, en begon alvast reikhalzend uit te kijken naar nieuwe muziek van hem, en de zijnen. Weathervanes (weerhaantjes) bruist van de energie. Is recht voor zijn raap, en laat een uitermate gedreven stel musici horen, waarbij het song schrijvende vermogen van Isbell ouderwets sterk is. Hij grossiert qua tekst in pakkende oneliners. De muziek van Jason hoort thuis in het hier en nu. De dynamiek spat je om de oren, en doet mij zijn liveoptreden te Paradiso vers in het geheugen brengen. Rustmomentjes zijn er ook, maar aansprekend blijft het album over de volle zestig minuten. Een plaat die je gerust een tijd op herhaling kan zetten. Zeker na de opnieuw uitgebrachte plaat in opgepoetst jasje van de Drive-By Truckers was ik hernieuwd ontvankelijk voor een smakelijke Americana plaat. Weathervanes is geen ongeleid project, maar blinkt uit door vakmanschap. Een paar lekkere lange nummers ook. Het afsluitende nummer Miles brengt qua uitvoerende sfeer een vroege David Crosby in herinnering, terwijl anderzijds muziekinvloeden rijk geëtaleerd worden. Weathervanes bruist van de muzikale ideeën. Ik pikte ook kritische geluiden op, maar als gladjes ervaar ik dit album allerminst. Het tegenovergestelde is eerder van toepassing. Ik word ouderwets geïmponeerd door een geëngageerd artiest, en dat terwijl ik tegenwoordig meer links terzijde laat dan inneem. Dit is simpelweg een formidabel album.

Rein van den Berg

Releasedatum : 9 juni 2023 SouthEasternRecords/Thirty Tigers

Website : https://www.jasonisbell.com/

LISAS : Etiam

 

Sinds 2011 vormen Lisa Långbacka en Lisa Rydberg het duo LISAS. Hun repertoire bestaat uit traditionele songs en eigen composities, waarin klassieke, folk en tango invloeden doorklinken. Allebei studeerden ze aan Royal Academy Of Music en behoren tot Zweden’s meest gevraagde muzikanten, die ook thuis zijn in pop en jazz muziek. Hun eerste album Fiddle & Accordeon Conversations kon vooral in Zweden rekenen op lovende kritieken.

Bijna waren de opnames voor hun tweede album Etiam in een catastrofe geëindigd. Het album werd tijdens de pandemie gemaakt waarbij de opnames bijna vernietigd werden door een enorme waterschade in de opnamestudio. De toepasselijke Latijnse titel betekent dan ook zoiets als zelfs (nog).

In hun serene composities hoor je vooral klassieke invloeden. Beide Lisa’s leverden elk vier composities. Daarnaast brengen ze een eerbetoon aan een van Zweden’s belangrijkste fiddlers Pers Hans Olsson, die drie jaar geleden overleed. Van hem vertolken ze Marias Brudspolka. Net als de Noorse muzikante Susanna Wallumrød proberen ze de interesse voor de Barok componist Henry Purcell in leven te houden. Rondeau is ontleend aan Purcell’s opera “The Fairy Queen”, welke gebaseerd is op Shakespeare’s “Midsummer Night’s Dream”. Hornpipe uit de “Abdelazer Suite”, componeerde Purcell in 1695, het jaar dat hij stierf. Etiam is door de veelal serene sfeer een ideaal album voor de zondagmorgen of de late avond.  

Theo Volk

Releasedatum : 3 februari 2023 Gentle Music

Website : https://lisasofficial.com/

Gregory Page : Modern Man

 

De hoes van Modern Man voorspelde niet veel goeds. Als een soort lid van het duo Daft Punk staat de Amerikaans/Ierse crooner Gregory Page erop afgebeeld en nog wel met een omnicord.  Voor het nieuwe album onderzocht Page alle mogelijkheden van deze elektronische autoharp. Alle songs werden erop geschreven. Hij liet zich inspireren door illustere voorgangers als Damon Albarn, David Bowie, Eurythmics, Daniel Lanois en U2 (op Joshua Tree) die eerder ervan gebruikmaakte. Overigens kent Page het apparaat al tientallen jaren. Toch was ik verbaasd dat hij,  de man met een romantische inborst en een hang naar het verleden, het apparaat nu intensief gebruikt.

Modern Man biedt een uitgebreide blik op Page’s visie van onze hedendaagse maatschappij. Ondanks mijn aanvankelijke scepsis bevalt het album mij uitstekend. Zoals vaker werkt Page samen met goede vriend Jason Mraz, met wie hij album samen produceerde. Soms verwerkte Page op inventieve wijze niet gebruikelijke invloeden. Zo klinken in Fall Into You Indiase invloeden door, waarin trouwens ook een percussie sample van Dave Page zit verwerkt. En Let’s Escape kent Latijnse invloeden. In het verleden nam Page al de nodige genres onder de loep. Modern Man bevalt mij uitstekend, toch hoop ik dat hij ooit nog eens zo’n mooi authentiek folkalbum als One Way Journey Home zal maken.

Theo Volk

Releasedatum : 28 april 2023 InterraBANG

Website : https://www.gregorypage.com/

Michael Johnathon : Garden of Silence

Geen idee waarom ik nog nooit een album van deze Amerikaanse folkzanger Michael Johnathon besproken heb. Garden of Silence is inmiddels zijn twintigste album. Net als ik is Johnathon gefascineerd door Vincent van Gogh. Al bijna mijn hele leven woon ik niet zo ver van diens geboorteplaats Zundert vandaan. Ook in mijn woonplaats Etten-Leur, waar van Gogh’s vader ook ooit predikant was, woonde Vincent een korte periode.

Twee jaar terug bracht Johnathon het album The Painter uit. De titel is een verwijzing naar een film over Vincent van Gogh. Het is een songcyclus over kunst, artiesten, de liefde en het leven, maar tevens een eerbetoon aan van Gogh. Naast eigen nummers bevat het ook een cover van Don McLean’s Vincent (Starry, Starry Night). Beluistering van Garden of Silence herinnert me af en toe aan McLean’s muziek.

Het nieuwe album  is wat meer ingetogen dan voorganger AfterBurn.  Naast van Gogh heeft Johnathon ook een fascinatie voor levenslange inspiratiebron Pete Seeger, die geëerd wordt met de song Seeger Mashup. Winter Song gaat over de Amerikaanse essayist Henry David Thoreau. Daarnaast is er onder andere ook een song over narcisme te vinden, Narcissistic Blues. Wat muzikaal afwijkende nummers zijn het instrumentale Petrichor en het heerlijk relaxte, wat jazzy September Eve.   

Theo Volk                                     

Releasedatum : 24 maart 2023 Poetman Records

Website : https://www.michaeljohnathon.com/

Love on Drugs : Fluke

 

Fluke is het vierde album van Love on Drugs, ook wel Thomas Pontén and band genoemd. De in Gothenburg, Zweden woonachtige Pontén is de frontman van deze groep en levert de liedjes. Bij het schrijven ervan voelt hij vooral verwantschap met artiesten die uit meerdere vaatjes tappen zoals Bob Dylan, Joni Mitchell, XTC, David Bowie, Kirsty MacColl, The Band en Elvis Costello. Reeds in de laatste klas van de lagere school begon hij trouwens met nummers schrijven. Toch stortte hij zich niet volledig op een muziekcarrière maar werd muziektherapeut.

Het album opent met het persoonlijke, uptemponummer Through the Dark. Het gaat over  de gevoelens van Thomas  over het ondergaan van een onderzoek naar de ziekte van Parkinson bij hem, nadat hij al een paar jaar last had van zowel een tremor in zijn linkerarm als -been. Als gitarist is hij bang zijn motorische vaardigheden te verliezen, maar hij erkent ook de ironie van het dagelijks werken met kinderen met een handicap in zijn werk als muziektherapeut en nu mogelijk zelf gehandicapt worden.

Fluke is een gevarieerde mix van powerpop en Americana geworden, waarbij hij zijn eclectische muzieksmaak botviert. Afsluiter Heaven is een Talking Heads cover. Hopelijk blijft Pontén bespaard van de ziekte van Parkinson, want Fluke smaakt naar meer.

Theo Volk

Releasedatum : 2 juni 2023 Paraply Records

Website : https://loveondrugs.bandcamp.com/

Roos Meijer : Stories of Change

 

Twee jaar terug werd het debuutalbum Why Don’t We Give It a Try? van de Haagse singer-songwriter Roos Meijer dat jaar mijn favoriete album. De releaseshow met medewerking van het Residentie Orkest zou toen plaatsgevonden hebben in Paard ware het niet dat Corona roet in het eten gooide.  Roos besloot daarop in samenspraak met Sven Arne Tepl, de leider van het Residentie Orkest, het album live zonder publiek op te nemen.

De samenwerking met het Residentie Orkest lag voor de hand, daar beide ouders van Roos erin spelen. Een orkest trouwens met een rijk verleden, ooit maakte in 1947 de pas 29-jarige Leonard Bernstein er zijn Nederlands orkestdebuut. Stories of Change bevat naast een negental composities van haar debuut ook de composities Stuck in the Night, Dream in the Downpour en Brother van haar debuut EP Maktub.

Het was voor mij even schakelen naar deze orkestrale versies. Dat had te maken met het feit dat ik haar debuut erg veel gedraaid heb. Voor dat debuut gebruikte Roos per nummer andere muzikanten en hield ze de inkleuring zo sober mogelijk. Met een orkest is die invulling een stuk rijker. Toch treedt het orkest niet te nadrukkelijk op de voorgrond.

 Roos liet zich voor de liedjes op dit album inspireren door gesprekken met changemakers; mensen die zich actief inzetten voor de maatschappij op het gebied van klimaat, antiracisme, feminisme, mensenrechten, wezen, LGBTQ -jongeren en dakloosheid. Meer informatie per nummer is eventueel hier terug te vinden.

Roos probeert een duidelijke, positieve boodschap op de luisteraar over te brengen, zonder opdringerig te worden. Het titelnummer Stories of Change, een van de mooiste songs die ik ken, somt het mooi op. De eindconclusie van Roos is dat ze goede hoop voor de toekomst heeft. Prachtplaat, die veel aandacht zou mogen krijgen, zowel van liefhebbers uit de populaire als uit de klassieke hoek.  

Theo Volk

Releasedatum : 2 juni 2023 Challenge

Website : https://www.byroosmeijer.com/

Jan James : Time Bomb

 

Met de release van Time Bomb maakt Jan James een dozijn albums vol. Toch is haar muziek volkomen nieuw voor mij. Bij beluistering hoor ik meteen dat Jan een zangeres met de nodige vlieguren is. Haar krachtige stem werd ontwikkeld in een kerkkoor. Jan deelde in het verleden al het podium met acts als James Brown, John Mayall, Jeff Beck, BB King en Little Feat.

Ze ontmoette haar partner Craig Calvert in een café en al snel besloten de twee hun muzikale geluk te beproeven in The Windy City. Hun eerste album Last Train werd geen succes in Amerika, gelukkig werd het album in 1994 opnieuw uitgebracht door het Nederlandse label Provogue. Het werd het begin van een gestaag groeiende fanbase in Nederland, België en Duitsland.

Time Bomb is een staalkaart waarop de luisteraar getrakteerd wordt op een heerlijke mix van soul, rock ‘n’ roll en blues. Alle nummers schreef Jan met haar partner Calvert. In hun nummers klinken invloeden van lang geleden door, zoals in de vrolijke, Motown achtige opener Swingin’ in the Sweet Sunshine. Het tweetal wordt omringd door uitstekende, voor mij onbekende muzikanten zoals saxofonist Brian Gephart en toetsenist Bob Long. De lekkere achtergrondvocalen zijn van Cheryl Wilson en Joyce Faison.

Een medewerkende muzikant kende ik tot mijn grote verrassing trouwens wel, mijn plaatsgenoot bassist Bart Kamp. Hij toerde 26 jaar geleden al voor het eerst met haar en onlangs nog in januari. In 2015 werd hij verkozen door Dutch Blues Foundation tot beste bassist. Bart werkte in het verleden onder andere internationaal samen met Ana Popovic en in Nederland met iemand als de eveneens door de wol geverfde Jan de Bruijn.    

Theo Volk

Releasedatum : 16 juni 2023 Blue Palace Records/Bertus

Website : https://www.janjames.com/

Anna Elizabeth Laube : Wild Outside

 

Zolang ik de Amerikaanse singer-songwriter Anna Laube volg leidt ze een nomadenbestaan. Een jaar of zes geleden verbleef ze voornamelijk in Seattle en Lissabon, tegenwoordig zijn dat voornamelijk Madison en Lissabon. De laatste stad leverde al de fraaie song Jardim da Estrela op. Het was terug te vinden op haar retrospectieve album Annamania twee jaar terug. Waarop voornamelijk herbewerkingen van songs van haar vier vorige albums te vinden waren.

Haar nieuwste album Wild Outside bevat andermaal de song Jardim da Estrela met het fraaie accordeonspel van Chris Joyner (Ray LaMontagne, Heart, Amos Lee). Deze keer koos Anna voor een aanzienlijk aantal covers, vijf van de twaalf. Sober en bijzonder fraai is haar cover van Taylor Swift’s It’s Nice to Have a Friend. Haar vrolijke en relaxte versie van Buckets of Rain van Dylan’s beroemde echtscheidingsplaat Blood on the Tracks is een compleet andere song geworden. Op het origineel is de basis de gitaar hier het heerlijke orgel en Wurlitzerspel van Chris Joyner.

Roy Orbison’s Crying tovert ze om tot een ingetogen instrumentale versie, waarop ze alleen op piano is te horen. Redelijk dicht bij de originele uitvoering blijft de typische McCartney song I Will van The White Album. De laatste cover is How Could We Not Believe van Ben Harper. Het is duidelijk dat Anna in staat is om een geheel eigen draai aan songs van anderen te geven.

Van haar eigen songs bevalt mij de titelsong het beste. Zoals gebruikelijk zijn de pop en folkinvloeden de voornaamste ingrediënten. Dat Wild Outside vijf covers bevat is voor mij totaal geen probleem, omdat Anna ze zich volledig eigen heeft gemaakt.   

Releasedatum : 16 juni 2023 Ahh…Pockets! Records

Website : https://www.annaelizabethlaube.com/           

Loupe : Do You Ever Wonder What Comes Next?

 

In 2019 moest de Amsterdamse band Dakota noodgedwongen stoppen. Men ging hierna verder onder de naam Loupe met als nieuwe zangeres Julia Korthouwer. Het Amsterdamse indierock/pop  kwartet bestaat verder uit Annemarie van den Born (drums), Lana Kooper (bas) en Jasmine van der Waals (gitaar). De dames kennen elkaar al heel erg lang, speelden samen in diverse formaties. De afgelopen vier jaar werkten ze toe naar een eigen sound, het eindresultaat is het uitstekende debuutalbum Do You Ever Wonder What Comes Next?

Men maakt regelmatig gebruik van sfeervolle soundscapes. Ook de ritmesectie speelt een belangrijke rol door hun inventieve spel. Het meewerken van de Antwerpse producer Arne van Petegem mag zeker ook niet onderschat worden. Hij heeft in Nederland vooral bekendheid gekregen door zijn samenwerking met Moss. Loupe speelde al in het voorprogramma van deze band. Van Petegem bepaalde voor een groot deel de sfeer op het album.

Het album werd in zijn geheel opgenomen in de studio van Jan Schenk, die geluidstechnicus was. De thema's van de liedjes gaan vooral over het leven in de grote stad en menselijke relaties en jongvolwassenheid. Volgens de dames waren onder andere Prince, Khruangbin en Beyonce inspiratiebronnen. Deze maand staat het viertal op de cover van de nieuwe Mania en werd verkozen tot No Risc Disc, volgens mij een terechte keuze.    

Theo Volk          

Releasedatum : 16 juni 2023 Excelsior Recordings

Website : https://www.thisisloupe.com/

 

Loupe live :

08-07 LEIDEN : Werfpop

08-07 PURMEREND : Camping in het fruit

15-07 FINSTERWOLDEN : Hongerige wolf

05-08 OLDENZAAL : Flycatcher festival

03-09 MAASTRICHT : Bruis

09-09 BERGEN OP ZOOM : Popmonument

Bongeziwe Mabandla : AmaXesha

 

Aanvankelijk dacht ik nog nooit van de Zuid-Afrikaanse singer-songwriter Bongeziwe Mabandla gehoord te hebben. Maar ik blijk drie jaar terug zijn derde album iimini ontvangen te hebben voor recensie, midden in de periode dat de Coronapandemie het hevigst woedde. Geen idee waarom ik dat album toen niet besproken heb, want opvolger AmaXesha is een buitengewoon aangename verrassing.

Mabandla werd geboren in het kleine plaatsje Tsolo, maar woont tegenwoordig in Johannesburg. Al heel vroeg speelde muziek een belangrijke rol in zijn leven, het begon ooit allemaal met zingen in de kerk. Mabandla behoort tot de Xhosa stam, de titel AmaXesha betekent volgens Google Translate “de tijden”. Grappig om te vermelden is dat ik bijna geboren was in de omgeving waar deze bevolkingsgroep voornamelijk woont, Durban.

Folk vormt vooral de basis voor de muziek van Mabandla. Daarnaast gospel, sophisticated jazz en soul hier en daar ondersteund door beats. Muziek die naast spiritueel, authentiek, modern, melancholisch en aangenaam kan klinken. Mabandla laat zich zowel door legio Afrikaanse artiesten beïnvloeden, maar ook westerse invloeden als Tracy Chapman, Michael Kiwanuka, Damon Albarn, Lauryn Hill en Bon Iver klinken door in zijn liedjes.

Ondanks dat hij in het Xhosa zingt weet Mabandla mij het hele album bij de les te houden. AmaXesha is in een album dat langzaam maar heel zeker onder de huid weet te kruipen. Intussen schijnt Mabandla ook in Nederland al de nodige trouwe fans te hebben, want vorige week zaterdag was hij nog te zien in Bitterzoet.  Hopelijk worden het er door het nieuwe album een hoop meer.

Theo Volk

Releasedatum : 2 juni 2023 Black Major

Website : https://platoon.lnk.to/amaXesha