De promotiecampagne voor The Endless Coloured Ways : The Songs Of Nick Drake startte al op 1 maart. Sindsdien zijn er een aantal dubbelzijdige 7-inch singles in beperkte oplage verschenen, de eerste uit die reeks was van de populaire Ierse band Fontaines D.C.. Dit album is het geesteskind van Cally Callomon, manager van het Nick Drake Estate en Jeremy Lascelles, medeoprichter van Blue Raincoat Music en CEO van Chrysalis Records.
Cally Callomon schreef mee aan Gabrielle Drake’s fraaie boek “Remembered For A While” over haar betreurde broer. Sinds de dood van Nick is Gabrielle de hoedster van de muziek van Nick en Molly, haar moeder. Ze zal ongetwijfeld heel erg blij mee zijn met de hernieuwde belangstelling voor de muziek van Nick. Niet dat er te klagen was over de interesse in zijn muziek. Zo werd bijvoorbeeld al een aantal maal het album Pink Moon integraal gecoverd.
De lijst van meewerkende artiesten van divers pluimage is indrukwekkend. Ongeveer een halve eeuw na zijn dood is Drake’s muziek nog steeds een onuitputtelijke bron van inspiratie voor andere muzikanten. Het meest voor de hand liggend was de medewerking van Katherine Priddy. Katherine groeide op in het pittoreske Alvechurch, slechts tien kilometer van Tanworth-in-Arden, waar Drake een deel van zijn zorgeloze jeugd doorbracht en waar hij op slechts zesentwintigjarige leeftijd zou overlijden.
Drake is misschien wel Katherine’s belangrijkste inspiratiebron. Zij vertolkt op fraaie wijze They’re Leaving Me Behind afkomstig van Family Tree, een compilatiealbum met thuisopnames en demo’s. Het is een van de eerste liedjes, die Drake schreef. De video ervoor werd opgenomen in Wenlock Abbey, al zo'n veertig jaar het thuis van Gabrielle Drake. Tevens niet afkomstig van een regulier album is het titelnummer van het fraaie Time of No Reply, waarop tien niet eerder uitgebrachte opnames te vinden zijn.
De meewerkende artiesten werd trouwens gevraagd de nummers zoveel mogelijk eigen te maken, wat ook zeer goed gelukt is. Ben Harper is degene die met zijn uitvoering van Time Has Told Me het dichtst bij het origineel blijft. Meest verrassend vind ik de medewerking van R&B zangeres Emeli Sandé, die One of These Things First op inventieve wijze haar genre intrekt. Een van de meest spannende vertolkingen vind ik Saturday Sun door Guy Garvey en Mike Lindsay. Het meest eigen gemaakt is Parasite door Stick in the Wheel.
Helaas minder bekend bij het grote publiek zijn de Schotse zangeres Karine Polwart en Kris Drever van het avontuurlijke folktrio Lau. Zij brengen een fraaie versie van Northern Sky, een van de mooiste liefdesliedjes ooit geschreven. De trompet is hier de kers op de taart. Karine’s album met Dave Milligan getiteld Still as Your Sleeping is trouwens een absolute aanrader. Heerlijk catchy is de uitvoering van Three Hours door Aldous Harding en John Parish. Favoriete track is Poor Boy door Nadia Reid.
Zo zal uiteraard iedereen zijn favorieten hebben. Er valt meer dan anderhalf uur te genieten. Zelf luister ik al een halve eeuw naar Drake’s muziek, die ik per toeval ontdekte in 1973 of 1974 dankzij het album Solid Air van John Martyn, waarvan het titelnummer over Drake gaat. Sindsdien luister ik met een bepaalde regelmaat naar zijn muziek en is Bryter Layter mijn favoriete album in mijn platencollectie. The Endless Coloured Ways : The Songs Of Nick Drake is een schitterend eerbetoon aan deze betreurde muzikant, die hopelijk een nieuwe boost zal geven aan de belangstelling voor zijn niet al te grote, maar tijdloze oeuvre.
Theo Volk
Releasedatum : 7 juli 2023 Chrysalis Records/De Konkurrent
Website : https://www.brytermusic.com/