Harbottle & Jonas : The Beacon

 

Het folktrio Harbottle & Jonas bestaat uit Freya Jonas (zang, harmonium, concertina, piano en klokkenspel), Annie Baylis (viool, altviool en accordeon) en David Harbottle (zang, akoestische gitaar, citer, banjo, bas en percussie). Hun vijfde album The Beacon werd opgenomen in de huiskamer van Freya en David. Op de hoes lichtten ze hun muzikale zoektocht als volgt toe : ”The Beacon is a collection of songs inspired by the difficult circumstances we all faced during the global pandemic of 2020. It is an album of hope, new beginnings and re-rooting to the ancient ways. It has been a journey of discovery and has taught us the importance of love, compassion and empathy, whilst discovering the needs and delights of our inner creature. Much like the beacons of old that served as a warning with flaming fires, we hope that this period in our history will encourage us to reflect, adapt and sing together once more”. Nabij hun woonplaats Totnes ligt aan de rand van Dartmoor National Park de heuvel Ugborough Beacon vanwaar men een weidse blik heeft over de fraaie omgeving. Het leverde David de inspiratie voor de opener en titelsong The Beacon. Mijn bijzondere aandacht trok Edith Cavell. Het is hun ode aan de NHS Staf en andere sleutelfiguren van de bestrijding van de Coronapandemie. De tekst is gebaseerd op het gedicht “Edith Cavell” van Robert Laurence Binyon. Edith Cavell was een Britse verpleegster, die aan het begin van de twintigste eeuw hoofd van een Brusselse verpleegsterschool werd. Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, werd het ziekenhuis een Rode Kruishospitaal en droeg Cavell haar verpleegsters op alle gewonden te verzorgen, ongeacht hun nationaliteit. Ze riskeerde haar eigen leven door zowel Britse, Belgische en Franse soldaten te helpen de Nederlandse grens over te vluchten. Daarnaast verzamelde ze militaire inlichtingen door gewonde Duitse soldaten uit te horen. Haar connecties met Belgische verzetsstrijders werden haar in 1915 fataal, ze werd door de Duitsers gefusilleerd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog vluchtten overigens zo’n miljoen Belgen de neutrale Nederlandse grens over en werden hier gastvrij ontvangen. Overigens stond dit  nummer, in een kortere versie, reeds op hun album We Shall Overcome. Soms komt de inspiratie van heel dichtbij, Freya schreef F.C. Jonas voor haar geliefde opa Fred. Ze schreef ook I Make a Nest, wat over haar voorliefde voor de herfst gaat en haar hang naar een rustigere en simpelere manier van leven. Regelmatig vertelde Jake Cauty Freya en David mooie, soms hilarische verhalen over diens vader Simon. Het leverde de song Whenever You Seen a Robin op. Twee keer vormen de gedichten van John O’Donohue de inspiratiebron; Shelter en Anam Cara (zielsvriend). Het schitterende en beklijvende album wordt afgesloten met Black Is the Colour, een van de bekendste en mooiste traditionals. Overigens coveren ze regelmatig bestaande composities. Zo plaatsten ze onlangs op YouTube een sobere en respectvolle versie van Love Will Tear Us Apart, de zwanenzang van de betreurde Ian Curtis. Bij het album wordt een fraai tekstboekje geleverd. Helaas zal het album niet regulier in Nederland te koop zijn, maar via Amazon en hun Bandcamppagina. Dat is heel jammer, want het zal zeker tot de fraaiste releases van 2021 gaan behoren.

Theo Volk

Releasedatum : 26 maart 2021 Brook View Records

Website : https://www.harbottleandjonas.com/

Sunny War : Simple Syrup

 

Met haar vorige albums With the Sun en Shell of a Girl wist Sidney Ward veel indruk op mij te maken. Mijn verwachtingen voor Simple Syrup waren dus torenhoog. Met vlag en wimpel weet ze deze volledig in te lossen, sterker nog, te overtreffen. Hetgeen mij eerlijk gezegd verbaasd heeft, omdat ze naast haar muziek veel tijd spendeerde aan het oprichten van de non-profit organisatie Food Not Bombs. Een instantie van vrijwilligers die voedsel distribueren onder de daklozen van Los Angeles.  Het album heeft een relaxte vibe, de synergie tussen de muzikanten is groot. De onderwerpen zijn divers. Like Nina gaat over belangrijke zwarte vrouwen in de kunst, waaronder Nina Simone. Of bijvoorbeeld het aangrijpende Deployed and Destroyed wat gaat over een vriend, die een posttraumatische stressstoornis overhield aan de oorlog in Irak en nu dakloos is. Ook spaart ze zichzelf niet, in Kiss a Loser houdt zichzelf keihard een spiegel voor over het feit dat ze regelmatig over de schreef gaat in haar drankgebruik in relaties. Simple Syrup laat een muzikante horen die steeds zelfbewuster wordt, zowel in het dagelijkse leven, maar ook als artieste. Zonder meer een van de belangrijkste artiesten van haar generatie.  

Theo Volk                                                   

Releasedatum : 26 maart 2021 Hen House

Website : http://www.sunnywar.com/

Etan Huijs : The Monochrome Veil

 

Zijn in 2008 vershenen debuutalbum Telescopes onder de artiestennaam Etan wist nog geen potten te breken. Het vervolgalbum The Battle Of Everything uit 2016 werd wel opgepikt door Radio 2 en leverde hem maar liefst 128 optredens op. De definitieve doorbraak volgde met het door BJ Baartmans geproduceerde album The Secret Us. De rode lijn van dit album was, wat maakt je tot wie je bent en wie zou je zijn zonder de invloeden van buitenaf. Door het succes gesterkt besloot hij zich volledig op het onzekere bestaan van singer-songwriter te storten. 

Nog meer dan de voorganger vormt het nieuwe album The Monochrone Veil tekstueel samen een geheel.  Etan licht zijn bedoelingen als volgt toe : “The Monochrome Veil stelt de polarisatie aan de kaak. Verhalende songs in de geest van Johnny Cash, Neil Young, Bob Dylan en Leonard Cohen. Over ons onvermijdelijke gebrek aan objectiviteit en de belemmeringen om samen te kunnen leven in liefde, begrip en tolerantie. We kijken allemaal gekleurd en gesluierd naar de werkelijkheid”.  Hierdoor is het een urgent album geworden, want door de Coronapandemie was de polarisatie wereldwijd nog nooit zo groot, met de Verenigde Staten als het meest trieste voorbeeld. Ook is het migratieprobleem groter dan ooit, wat ook niet helpt om een vredelievende samenleving te creëren. 

De uptempo opener Ghost Town handelt over mensen die vastgeroest zitten in prehistorische denkbeelden. Niet in de gaten hebbende dat de wereld om hun heen evolueert tot iets nieuws en als geesten blijven hangen in een metaforisch stadje dat allang vergaan is. 

Josephine is een heuse murder ballad, het enige liedje wat hij niet alleen schreef maar samen met Jori van Gemert. Het is een prachtig duet geworden met hier en daar een fluwelen trompet op de achtergrond. Etan reist veel met de trein, recht tegenover het station staat allang een villa leeg die “Josephine” als opschrift draagt. Tijdens een van zijn treinreizen bedacht hij het verhaal rondom dat huis en een trein. Het werd een verhaal over een echtpaar met een baby en over hun groeiende onderlinge achterdocht en jaloezie. Het loopt zo hoog op dat beide partijen een moord plannen. Hoe het verhaal uiteindelijk afloopt blijf open. 

Arc is een allegorisch verhaal over een alien invasie in Noord-Amerika, maar verwijst eigenlijk naar kolonisatie door de eeuwen heen. Het lekkere Cautionary Tales is de oudste song van de plaat, een song in de alt-coutry stijl van Neil Young begin jaren zeventig. “De song gaat over mijn grote stap van 2,5 jaar geleden. Ik werd fulltime muzikant. Mensen om je heen proberen je te waarschuwen. Maar uiteindelijk moet je toch je hart volgen. Je weet echt wel waar je mee bezig bent. Dat zeg ik in de song. Anno nu heeft de song een dubbele laag, want we brengen hem rond de album release uit met de boodschap: we zijn er weer klaar voor en kunnen niet wachten om weer op het podium te staan! "I am ready for the big one" zing ik in het refrein. Een positieve vibe en een duidelijke boodschap.”, aldus Etan. 

Het donkere Wild Are the Waves stelt ons de vraag : wat is wild en wat is beschaafd?  Maar handelt ook over de angst voor het onbekende en over xenofobie. De laatste tijd verdiepte Etan zich erg in het levensverhaal van Johnny Cash. Last Train Home is een ode geworden aan Cash, met veel tekstuele verwijzingen naar diens leven. Een wat ouder nummer is Veil Of Love, wat gaat over personen die meer verliefd zijn op het gevoel van verliefdheid dan daadwerkelijk op de persoon, waarmee ze een relatie hebben. 

Volgens Etan is The Passenger thematisch gezien de perfecte afsluiter. “Een grijze reiziger reist door tijd en ruimte, langs alle continenten in verschillende tijden in de geschiedenis, om uiteindelijk tot de conclusie te komen: het komt allemaal op hetzelfde neer. Mens leeft met mens. Mens aanbidt goden. Nieuwe goden komen op. Oud vecht tegen nieuw. Mens wil meer land. Mens vecht om land. Mens doodt mens. Mens oordeelt over andere mens, maar doet eigenlijk zelf hetzelfde. De song eindigt in het westen, in het hier en nu. Met de conclusie van de grijze reiziger: het heeft nu allemaal nieuwe namen, maar het komt uiteindelijk allemaal op hetzelfde neer.”. 

Muzikaal gezien staat The Monochrome Veil weer als een huis. Wederom vakkundig geproduceerd door BJ Baartmans, die ook deze keer weer de nodige instrumenten bespeeld. Deze keer gastoptredens van trompettist Nando van Westrienen en de klassiek getrainde violist Alex Akela, die tevens op accordeon te horen is. Overigens zijn recent de twee singles Ghost Town en Josphine verschenen. Zoals al eerder gememoreerd is door de thematiek The Monochrome Veil een brandend actueel en urgent album geworden. Bovendien bevalt het mij nog net een tikkeltje beter dan de opvolger.  

Theo Volk

Releasedatum : 12 maart 2021 Independent

Website : https://www.facebook.com/etansongs/

Katy Kirby : Cool Dry Place

 

Het was lang wachten op het debuutalbum Cool Dry Place van singer-songwriter Katy Kirby uit Nashville. Vorig jaar verschenen reeds de uitstekende nummers Tap Twice en Traffic!, die beiden nu terug te vinden zijn op Cool Dry Place. Het fraaie kleinood telt slechts negen liedjes en duurt nog geen half uur. Die liedjes zijn keurig verdeeld tussen indiepop en folkliedjes. Tot de wat stevigere nummers behoort de fraaie titelsong. De regelmatig breekbare songs bevatten vaak intieme teksten. Wat vooral in het oog (oor) springt is haar vaak bijzondere frasering. In het persbericht worden vergelijkingen getrokken met Waxahatchee, Lucy Dacus en Frankie Kosmos. Of die vergelijking opgaat, durf ik niet bevestigen aangezien ik de muziek van de genoemde artiesten niet ken. Ook wordt Gillian Welch genoemd, maar die hoor ik er absoluut niet in terug. De opnames vonden plaats in maar liefst vijf verschillende studio’s. Kirby wordt begeleid door een achttal sessiemuzikanten. Naast de zang, speelt Kirby gitaar, percussie en synthesizer. Laatstgenoemde instrument wordt op een organische wijze ingezet. De liedjes werden door haarzelf gecomponeerd. Voor Secret Language speelt ze hier en daar leentjebuur bij Hallelujah van Leonard Cohen. Door de korte tijdsduur grijp je gemakkelijk terug naar het album en heeft daardoor een verslavende uitwerking. Het album is vanaf vandaag leverbaar op lp, de levering van de cd laat minstens drie weken op zich wachten.

Theo Volk

Releasedatum : 19 februari 2021 Keeled Scales/De Konkurrent

Website : https://www.facebook.com/katykatykirbykirby/

Wren : Pink Stone: Songs from Moose Lodge

 

Exact vijf jaar na het prachtige album Stitch an Ocean verschijnt aanstaande zaterdag Pink Stone: Songs from Moose Lodge van Laura Adrienne Brady, op het podium bekend als Wren. In 2016 werd Laura door vrienden gevraagd of ze een oogje in het zeil kon houden op hun woning door er een maand lang haar intrek te nemen. Tijdens die maand raakte ze geïnspireerd door de prachtige natuur van Washington’s Methow Valley, de thuishaven van de mɛthaʊ, een indianenstam. Tijdens haar wandelingen door het gebied dacht ze veel na over onderwerpen als eenzaamheid en intimiteit. Naast een tiental fraaie, ingetogen liedjes vloeiden er ook een aantal essays uit haar pen en hield ze een dagboek bij. Het heeft geleid dat de cd vergezeld gaat worden door een fraai boekwerk van 98 pagina’s. Naast songteksten en essays is het boek verrijkt  met foto’s en met door Anna Briggs gemaakte illustraties van de prachtige flora en fauna van het gebied. Aan Stitch an Ocean werkten uitstekende, maar voor mij volledig onbekende muzikanten mee. Deze keer werd het album geproduceerd door de man van Krista Detor, David Weber.  Krista Detor, bekend van prachtige albums als Mudshow, speelt piano, orgel, accordeon en zingt op een viertal nummers mee. Andermaal zijn de songs subtiel ingekleurd op een praktisch volledig akoestisch album. Slechts op een viertal nummers is een elektrische gitaar te horen. Het album had iets meer tijd nodig dan de voorganger om volledig haar geheimen prijs te geven. Pink Stone: Songs from Moose Lodge is zeker zo mooi geworden als de voorganger, wellicht nog wel mooier, de tijd zal het leren. De versie waarbij het boekwerk; ofwel digitaal dan wel fysiek, wordt meegeleverd is zeker te prefereren, het bezit een absolute meerwaarde.  

Theo Volk

Releasedatum : 20 februari 2021 Swimming Rabbit Records

Websites : https://www.swimmingrabbitarts.com/ en https://listen.wrenmusic.net/

Saugeye : Saugeye

De veelzijdige band Saugeye werd mede opgericht door multi-instrumentalist, geluidstechnicus en producer Jared Tyler. Tyler ken ik vooral van zijn samenwerking met Malcolm Holcombe en met John Moreland. Helaas was mij onbekend dat Tyler ook het drietal soloalbums Blue Alleluia, Here with You en Dirt on Your Hands op zijn naam heeft staan. Tyler blijkt namelijk over een bijzonder aangenaam stemgeluid te beschikken. De groepsnaam is ontleend aan een bepaalde vis, een kruising tussen een sauger (Nederlandse naam mij onbekend) en een snoekbaars. Het is de favoriete vis van Tyler om te vangen. Naast Tyler bestaat Saugeye verder uit Seth Lee Jones, Jake Lynn en Casey van Beek (geboren in Leiden), ook zeer ervaren muzikanten uit Tulsa. Hun repertoire bestaat uit een laagdrempelige, onweerstaanbare mix van folk, blues, country en rock. Na opener To the Land ging ik al finaal voor de bijl. Zelf bevelen ze hun muziek aan aan muziekliefhebbers die graag naar Amos Lee, John Fullbright en Malcolm Holcombe luisteren. Zelf verwacht ik dat er maar weinig luisteraars zullen zijn, die niet ingepakt zullen worden door hun debuutalbum Saugeye. Ere wie ere toekomt, het album werd me getipt door mijn forumgenoot Henk. Vanaf nu heb ik niet alleen graag vis op mijn bord, maar ook op mijn draaitafel!

Theo Volk

Releasedatum : 29 januari 2021 Horton Records

Website : http://saugeyeband.com/

Legacy+ : Femi Kuti : Stop the Hate & Made Kuti : For(e)ward

 

Femi en Made zijn respectievelijk de zoon en kleinzoon van de legendarische Fela Kuti, die met zijn Afrobeat de Afrikaanse muziek vernieuwde. Afrobeat is een combinatie van jazz, Yorubaanse muziek, funk en highlife. Met zijn eerste band Koola Lobitos maakte Fela Kuti begin jaren zestig furore in het Londense clubcircuit. In 1969 nam hij met deze band een album op in Los Angeles, wat acht maanden zijn thuisbasis werd. Hij raakte daar bevriend met Sandra Isidore, die hem onder andere liet kennismaken met het gedachtegoed van Malcolm X. Sindsdien zou zijn muziek compleet in het teken staan van sociale ongelijkheid, (rassen)discriminatie en corruptie. Fela’s moeder was trouwens een vooraanstaand politicus in zijn geboorteland Nigeria. In de jaren zeventig brak hij wereldwijd door mede dankzij grote hits als Lady en Gentleman. In 1983 trad Kuti op in het Concertgebouw.  Dat concert werd twee jaar later op cd uitgebracht. Zoon Femi werd in 1962 in Londen geboren, maar groeide op in Lagos, Nigeria. Muzikaal gezien onderging hij een harde, bijna Spartaanse, leerschool in de band van zijn vader. In 1986 verzamelde hij de moed om onder het zware juk van zijn vader vandaan te komen en startte zijn eigen band Positive Force. Heel lang bleef Positive Force in de schaduw van zijn vader’s band staan. Anno 2021 is Femi allang een zeer gerespecteerd musicus. Stop the Hate is inmiddels  zijn elfde album. Ook Femi kaart thema’s als sociale ongelijkheid, (rassen)discriminatie en corruptie aan. Maar ook onderwerpen die nog dichter bij hem staan. Young Boy/Young Girl is opgedragen aan zijn zoon Omorinmade. Intussen staat een andere zoon, Made, aan de muzikale poort te rammelen om het stokje te gaan overnemen.  Vanaf een jonge leeftijd speelt Made al in de band van zijn vader. For(e)ward is zijn debuutalbum, wat al in 2019 af was. Vlak erop begonnen vader en zoon aan Stop the Hate en Femi opperde het idee om na voltooiing beide albums samen uit te brengen en zo geschiedde. Op For(e)ward zoekt Made meer de grenzen op van de Afrobeat en probeert duidelijk een eigen signatuur aan zijn muziek te geven. Het eindresultaat, twee spetterende en urgente albums, die de erfenis van de naam Kuti nog groter maakt.        

Theo Volk

Releasedatum : 5 februari 2021 Partisan Records/PIAS

Websites : https://www.femikuti.com/ en https://www.madekuti.com/

Ralph de Jongh : Fast Man

 

Het gebruikte kiekje voor de hoes werd gemaakt tijdens een van Ralph’s vele wandelingen door het bos. De hoes is een verwijzing naar het zeer aanstekelijke Stroll, waarvan de zang voor mij een soort reggae vibe heeft. Fast Man is een van de vijf albums, die Ralph nu gelijktijdig heeft uitgebracht. Flower of Life besprak ik vorige maand al lovend. Ook Fast Man is hetzelfde lot beschoren. Tien uitstekende songs met een gemiddelde speelduur van ongeveer acht minuten, waarbij het moeilijk is om echte favorieten aan te wijzen. De avontuurlijke, wat mysterieuze opener So Long heeft de nodige Noord-Afrikaanse invloeden. De inspiratie hiervoor werd waarschijnlijk opgedaan tijdens een vakantie aan Marokko enige jaren geleden. Tot mijn favorieten kan zeker ook Hungry Love gerekend worden, vooral door de wisselwerking tussen lead- en achtergrondzang. Het refrein ervan blijft meteen hangen. Met ruim dertien minuten is de titelsong Fast Man het langste nummer. Hier wordt op een geweldige manier naar een gigantische climax toegewerkt. Zoals altijd geeft Ralph zijn begeleiders alle ruimte om te schitteren. Het zijn trouwens niet de minsten, gitaristen Tim Birkenholz en Chiron Schut, de ritmesectie bestaande uit Marcel Wolthof en Nico Heilijgers en achtergrondzangeressen Moon Anderson (tevens percussie) en Ylvalie Dik. Heerlijk bluesy is Straying Far Away From Home. Ingetogen en persoonlijk is het hartstochtelijk gezongen Sent It With Love.  Het album wordt uitstekend afgesloten met het opgewekte Always Together, opgesierd met fenomenaal gitaarspel. Wat het album zeker ten goede is gekomen dat alle songs live opgenomen werden in Kisjes Studio Dalfsen. Het geeft een goed beeld wat je live van Ralph en zijn kompanen mag verwachten en dat is niet gering. In de wachtkamer heb ik nu nog You Don’t Need No Words, Be Who You Are en Rainbow Child. Nog een drietal albums, die nu ook in zeer beperkte oplage bij Ralph te koop zijn, wees er dus snel bij!      

Theo Volk

Releasedatum : Februari 2021 Independent

Website : https://ralphdejongh.com/

Bjørn Berge : Heavy Gauge

 

Er schijnt hier en daar wat verwarring geweest  te zijn over de releasedatum van het intussen dertiende album Heavy Gauge van de Noorse, vaak gelauwerde, bluesman Bjørn Berge. Het album verschijnt dus niet op 19 maart maar vandaag. Intussen de vijftig gepasseerd is Berge niet alleen als soloartiest actief, maar is hij ook sinds 2014 de gitarist van de zeer populaire Noorse band Vamp. Twee jaar geleden verscheen het uitstekende Who Else? en het nieuwe album Heavy Gauge borduurt hier muzikaal op door. Dat betekent dus dat zijn muziek weer een aangename mix is van blues, rock, folk, jazz en pop. Tekstueel zijn de teksten deze keer niet allemaal even vrolijk. Die teksten zijn net als op het vorige album van de hand van de in Noorwegen wonende Amerikaan Ellis Del Sol. Zijn virtuoze gitaarspel (vooral op de twaalfsnarige gitaar) wordt slechts begeleid door bassist Kjetil Ulland en door drummer/percussionist . Wie net als ik gecharmeerd was van de voorganger vindt hier opnieuw een album van hun gading.   

Theo Volk

Releasedatum : 12 februari 2021 Blue Mood Records/PIAS

Website : https://www.facebook.com/bjorn.berge.524

Grant Haua : Awa Blues

 

Nieuw-Zeelandse artiesten breken door de geïsoleerde ligging van het land zelden door in Europa. Die wel doorbreken zijn dan bijna altijd van uitzonderlijke kwaliteit, zoals Split Enz lang geleden en tegenwoordig Nadia Reid en Aldous Harding. Aan dat rijtje kan nu resoluut  Grant Haua worden toegevoegd. In het afgelopen decennium bouwde hij samen met percussionist Michael Barker (Neil Finn, John Butler Trio) een grote reputatie op als Swamp Thing. In januari 2019 besloot Haua, na een groot aantal keren toeren door Australië en Nieuw-Zeeland, solo verder te gaan. Hij bracht eerder als singer-songwriter al zeven studioalbums uit. Awa Blues wordt het eerste album dat meteen verkrijgbaar zal zijn in Europa. Haua is een afstammeling van de Maori’s, de bevolkingsgroep die zo’n zeven eeuwen geleden als eerste voet aan land zette in Nieuw-Zeeland. In de Nieuw-Zeelandse blues scene bekleedt Haua hierdoor net zo’n uitzonderlijke positie als blueszangeres Pura Fé in Amerika. Zijn roots klinken overigens op Awa Blues alleen door in het zeer aanstekelijke This Is the Place, wat gedeeltelijk in het Maori wordt gezongen.  Een song die tijdens het inzingen onverwacht veel emoties bij hem losmaakte. Bij het meer humoristische Tough Love Mama had hij dezelfde ervaring. Door het grote spelplezier van zijn begeleiders kon hij zich bij het zingen meer laten leiden door zijn onderbewustzijn. Ook liedjes als Devil is a Woman, Keep on Smiling, Got Something if You Want It en Mummas Boy hebben dezelfde humoristische ondertoon. In Devil is a Woman is het gitaarspel trouwens fenomenaal. Muzikaal gezien bestaat zijn repertoire uit een mix van Blues, RnB, Rock, Soul. Wat hij wil overbrengen omschrijft hijzelf  als volgt : “The feeling and imagery I’m trying to convey in this album is pretty simple. I’m a huge fan of simplicity. I want the listeners of this album to feel like they’re guests in my home and like the songs, my home is pretty simple but it’s warm, cozy and friendly. You don’t have to take your shoes off when you come in and you just help yourself to anything. So welcome. This is my place.”. Een plaats waar ik vanaf nu zeker regelmatig te gast zal zijn. Awa Blues is niets minder dan een imposant album.

Theo Volk

Releasedatum : 19 februari 2021 Dixiefrog

Website : https://granthaua.com/

\

Jon Boden : Last Mile Home

 

Jon Boden was een van de oprichters van Bellowhead, de leadzanger en belangrijkste arrangeur van deze elfkoppige folkband, die in 2016 ter ziele ging. Boden heeft nu een eigen band The Remnant Kings en tevens een solocarrière. Last Mile Home is intussen zijn vijfde soloalbum en het laatste deel van een trilogie waarin de klimaatverandering centraal staat. Op dit laatste deel keert hij terug naar het meer akoestische geluid van Songs From The Floodplain uit 2009. De songs beschrijven een reis van de heide naar de kust, door een verlaten landschap vol natuurlijke schoonheid. Een meditatie over eenzaamheid, herinneringen en natuur. De tocht over zo’n tachtig mijl voerde van de rand van Sheffield naar Mablethorpe, gelegen aan de Noordzee.  Nummers als Old Straight Track, Into the Garden en Flash Flood fungeren als reisverslag door heidevelden, bergen en kust, terwijl de meer meditatieve songs Dream of the Ocean en Under the Bough de luisteraar dieper in het karakter en de geschiedenis van de nomadische hoofdrolspeler trekken. Boden speelt de nodige instrumenten zelf op het album; elektrische en akoestische gitaar, banjo, mandoline, fiddle,  concertina, melodeon, accordeon, piano, drums, percussie en contrabas. Uiteraard zijn de fraaie arrangementen van zijn hand. Het album wist me snel te overtuigen. Last Mile Home vormt een meer dan waardige afsluiting van de trilogie.      

Theo Volk

Releasedatum : 5 maart 2021 Hudson Records

Website : https://www.jonboden.com/

Tip Jar : One Lifetime

 

Hoe kun je op de dag dat vanwege hevige sneeuwval code rood is afgegeven, je tijd aangenamer en nuttiger besteden dan luisteren naar en schrijven over mooie muziek? Dat geldt zeker voor One Lifetime het vijfde album van Tip Jar. Drie van hun vier eerdere, prachtige albums recenseerde ik al met steeds groter wordend enthousiasme. Andermaal weten ze zichzelf te overtreffen. Kan ook bijna niet anders want in de loop der jaren zijn Bart en Arianne zowel in het dagelijkse maar ook in het muzikale leven steeds meer naar elkaar toegegroeid.  Ze zijn ook veelzijdiger in hun muzikale keuzes geworden en zijn nog moeilijker in een hokje te plaatsen. Er komt van alles voorbij,  bluegrass, country, soul, folk, roots en zelfs jazz. Men zoekt voortdurend de grenzen van de Americana op. Ze worden omringd door een aantal bevriende en gelijkstemde rasmuzikanten. Een bekende uitspraak van Bart is dan ook “Muzikale connecties met gelijkgestemde geesten uit de hele wereld zorgen regelmatig voor hoogtepunten”. Net als op het door mij gisteren gerecenseerde Hummingbird geeft ook hier meester violist Joost van Es zijn grote kwaliteiten ten gehore. Alle albums die ik heb waarop Joost te horen is, zijn mij even dierbaar. Ook hun vaste Tip Jar kompaan Harry Hendriks en Matthews Southern Comfort collega BJ Baartmans ontbreken weer niet. Daarnaast geeft bijvoorbeeld ook hun goede Amerikaanse vriend Walt Wilkins acte de présence, maar ook de virtuoze klarinettist Gilad Atzmon. De zang van Bart en Arianne, net name de samenzang, weet me nog meer te overtuigen dan op voorgaande albums. Zoals altijd leveren ze ook nu weer piekfijn artwork en tekstboekje af. Verder heb ik weinig meer te melden dan er nogmaals op te wijzen dat One Lifetime hun mooiste album tot nu toe is geworden en ik de hoop uitspreek dat we de songs gauw live mogen gaan aanhoren.           

Theo Volk

Releasedatum : 19 februari 2021 Shine A Light Records

Websites : https://www.tipjar.nl/ en https://www.bartdewin.nl/

NinaLynn : Hummingbird

 

Al op vroege leeftijd was zingen voor Nina Woerden een favoriete bezigheid. Het was toen eigenlijk al duidelijk dat een carrière als zangeres onvermijdelijk zou worden. Haar voorkeur voor Americana ontstond nadat haar hart sneller begon te kloppen door de muziek van Taylor Swift. Zij was degene die haar inspireerde om zelf gitaar te gaan spelen en liedjes te gaan schrijven. Andere grote voorbeelden in die begintijd werden de Dixie Chicks, Alison Krauss en Kacey Mudgraves. 

Haar carrière begon eind 2018 serieuze vormen aan te nemen nadat ze per toeval Pieter Groeneveld ontmoette. Kort erna, begin 2019, doken ze samen de studio in om een demo cd getiteld Imaginations op te nemen. Vooral voor Pieter had deze puur en sober opgenomen cd een emotioneel tintje, omdat Nina de gitaar gebruikte van zijn veel te vroeg overleden vrouw Liz Meyer, die grote faam bereikte in bluegrass kringen.  Nina’s grote muzikale kwaliteiten druipen zelfs in deze sobere setting van de opnames af. Luister bijvoorbeeld maar eens naar haar kippenvel bezorgende cover van Ghost In This House van Alison Krauss. 

Dankzij Pieter mocht zij in hetzelfde jaar in de Oude Veiling in Aalsmeer de voorprogramma’s verzorgen van Tim en Jackson Grimm, Hugh Moffat en Molly Tuttle. Begin 2020 studeerde ze af  aan de Universiteit van Amsterdam met een bachelor in Politics, Psychology, Law and Economics. Hierna was het de bedoeling om een half jaar te gaan reizen, echter Corona gooide roet in haar eten. Dat maakte echter de tijd vrij om nieuwe liedjes te gaan schrijven en een geslaagde crowdfunding via Voordekunst te starten. 

Deze financiële injectie stelde haar in staat om met Janos Koolen en een aantal rasmuzikanten haar debuutalbum Hummingbird op te nemen. Die opnames vonden plaats in de studio van Koolen in Doornenburg, rustiek gelegen aan de Waal. Hier gingen onder andere The Lasses met hun fraaie album Undone haar vooraf. Koolen blijkt een gouden greep want er ontstond synergie tussen beiden, maar ook met de andere fantastische begeleiders. 

Hummingbird bevat negen eigen composities en een cover. Via de uitvoering van Eva Cassidy leerde  Nina de traditional A Bold Young Farmer kennen. Ze voorzag het van een eigen arrangement en blijkt op haar lijf geschreven. Het bezorgt mij iedere keer weer kippenvel. Ze blijkt niet voor een gat te vangen, zo is bijvoorbeeld het vrolijke Grandma & I jazzy, met een glansrol voor de klarinet van Koolen. Hij bespeelt trouwens nog meer dan tien andere instrumenten. 

Het geluid van het gitaarspel associeer ik af en toe met de nodige weemoed met dat van de eerste albums van Fairport Convention. Hoogtepunt van het album vormt voor mij het heel hard binnenkomende Ways to Wander  mede door het fraaie, ingetogen vioolspel van Joost van Es. Vader Rob en zus Sophie verzorgen enkele keren de achtergrondzang. Stralende middelpunt van de liedjes is de mooie, diep rakende zang van Nina. Ze blijkt een geboren zangeres, die met Hummingbird een overrompelend en beklijvend debuut aflevert. 

Talenten zoals zij zijn schaars, heel schaars. Hopelijk kan ze snel uitvliegen over de bekende Nederlandse podia, en verdient het ook om tot ver buiten onze landsgrenzen bekend te worden. Voorlopig zullen we het helaas met het via Facebook en YouTube op Valentijnsdag drie uur ’s middags live uitgezonden release party moeten doen.

Theo Volk

Releasedatum : 14 februari 2021 Strictly Country Records

Website : https://www.ninalynn.nl/

Claud : Super Monster

 

De introverte, eenentwintig jarige Claud Mintz groeide op in Highland Park, een klein plaatsje gelegen zo’n veertig kilometer ten noorden van Chicago. Zowel op de lagere als middelbare school besteedde ze al haar vrije tijd aan gitaarspelen en zingen. In de herfst van 2017 leerde ze op Syracuse University in de staat New York Josh Mehling kennen, met wie ze samen het duo Toast ging vormen. Op hun slaapkamer namen ze een ep op en begonnen veel op te treden.  Het leverde het duo een trouwe fanbase op, vooral in de LGBTQ+ gemeenschap. Hun muziek bleef niet onopgemerkt voor Phoebe Bridgers, die het tweetal vorig jaar met hun single Gold liet debuteren op haar kersverse label Saddest Factory.  Mintz besloot vanwege het succes te stoppen met studeren en te verhuizen naar Brooklyn  om zich daar volledig op een solocarrière te storten. Haar solodebuut Super Monster verschijnt andermaal op Saddest Factory. Zelf prijst ze haar album aan als “the kind of pop that goes well with a late night snack.”. Intussen ben ik erachter dat het album op ieder tijdstip van de dag bij mij een gewillig oor vindt. Een drietal van de liedjes schreef ze alleen, de andere tien samen met een hoop verschillende coauteurs, die regelmatig ook de rol van producer op zich namen. Overigens wordt nergens in het tekstboekje vermeld, wie welk instrument bespeeld. Muzikaal gezien zweven de songs vooral tussen in- en opgetogen pop en altrock in. De teksten zijn erg direct en gaan vooral over haar gevoelens. Soms ligt haar hart wel heel erg op haar tong, zoals in Pepsi : “I hate that you told me to masturbate instead of coming over, I hate that I’m riding rollerskates and you just bought a Range Rover”. Het artwork voor de hoes, tekstboekje en website maakte Mintz zelf. Super Monster is een ontwapend, aanstekelijk en tevens verslavend debuut.   

Theo Volk

Releasedatum : 12 februari 2021 Saddest Factory/Dead Oceans/De Konkurrent

Website : https://claud.online/

Aaron Lee Tasjan : Tasjan! Tasjan! Tasjan!

 

Dankzij het blog Krenten uit de pop van collega Erwin Zijleman maakte ik in 2016 kennis met het uitstekende tweede album Silver Tears van deze in Nashville residerende singer-songwriter. Erwin was terecht lovend : “Silver Tears is een plaat die zo lijkt weggelopen uit de jaren 70. Bij eerste beluistering hoorde ik direct de invloeden van met name Harry Nilsson, Randy Newman en af en toe Roy Orbison (of Chris Isaak)”. Ikzelf had diezelfde ervaring. Voordat Tasjan zijn solocarrière begon speelde hij een blauwe maandag in de door hemzelf meeopgerichte, door glamrock beïnvloede, band Semi Precious Weapons. Hij is nog te horen op het in 2008 verschenen en door Tony Visconti geproduceerde debuutalbum We Love You. Het nieuwe, vierde soloalbum Tasjan! Tasjan! Tasjan! kan gezien worden als zijn persoonlijke dagboek van de laatste paar jaar. Zodra de liedjes af waren nam hij ze meteen op. Het geluid van de nieuwe songs is behoorlijk retro. Deze keer zijn er af en toe zelfs Beatlesinvloeden te horen, vooral in Another Lonely Day. Zijn grote gitaartechnische kwaliteiten hoor je het beste terug in Feminine Walk. Uit betrouwbare bron vernam ik dat Tasjan een aimabel persoon is, die volop de connectie zoekt met zijn publiek. In zijn persoonlijke, intelligente teksten klinkt de persoonlijkheid door van een warm persoon met weinig affiniteit voor hedendaagse technologie. Maar hij blijkt ook een familiemens, want het meer dan uitstekende Tasjan! Tasjan! Tasjan! is opgedragen aan zijn eind 2019 op zesennegentig jarige leeftijd overleden oma  Seville Roby Tashjian. Nee, de achternaam is niet verkeerd gespeld, want Aaron’s achternaam is officieel Tasjian.

Theo Volk

Releasedatum : 5 februari 2021 New West/PIAS

Website : https://www.aaronleetasjan.com/

John Carpenter : Lost Themes III: Alive After Death

 

John Carpenter werd rond 1980 vooral bekend door zijn horrorfilms waarvoor hij ook vaak de muziek schreef. “Halloween” is misschien zijn bekendste film, maar over het algemeen gezien wordt “The Thing” met Kurt Russell in de hoofdrol beschouwd als zijn beste film, waarvoor overigens maestro Ennio Morricone de muziek componeerde.  De film doet trouwens anno 2021 wel behoorlijk gedateerd aan. Naast thrillers en horrorfilms maakte hij ook onder andere een film over Elvis Presley. Sinds 2015 richt de inmiddels drieënzeventigjarige Carpenter met de trilogie Lost Themes zich meer op zichzelf staande muziek. Hij besloot  in 2016 samen met zijn zoon Cody en pleegzoon Daniel Davies te gaan toeren en daarbij muziek uit zijn omvangrijke oeuvre live te gaan brengen. Met Cody en Daniel nam hij ook de trilogie op, waarvan nu het derde deel Lost Themes III: Alive After Death verschijnt. De composities hebben veelzeggende namen als Dripping Blood, Skeleton, Vampire’s Touch en Cemetry. Veelal hebben de composities een filmisch karakter maar weten bij de luisteraar ook geregeld het adrenalinepeil omhoog te stuwen. Het album bewijst wederom dat Carpenter het nog steeds niet verleerd is om beklijvende instrumentale muziek te componeren.

Theo Volk

Releasedatum : 5 februari 2021 Sacred Bones/De Konkurrent

Website : https://theofficialjohncarpenter.com/

TV Priest : Uppers

 

Men heeft op het moment in Londen niet te klagen over verfrissende (punk)rockbands. Twee weken geleden verscheen het uitstekende tweede album Drunk Tank Pink van shame. Aanstaande vrijdag verschijnen de langverwachte debuutalbums van Black Country, New Road en van TV Priest.  TV Priest onderscheidt zich van de eerste twee bands, doordat ze bestaat uit een viertal, dat beschikt over de nodige levenswijsheid, wat meteen al duidelijk wordt in de verschroeiende opener The Big Curve. In hun jeugdjaren was het viertal goed bevriend en maakte samen muziek. Helaas verwaterde de vriendschap en verloor men elkaar uit het oog. Een paar jaar terug kreeg men toch weer behoefte om samen muziek te gaan maken. In november 2019 waren ze weer terug op het podium en gaven toen een exclusief concert voor vrienden. De onderwerpen voor de songs zijn nogal gevarieerd. Zo zingt de charismatische frontman Charlie Drinkwater gekscherend in de reeds als single vrijgegeven Decoration : “I have never seen a dog do what that dog does , And you’re through to the next round Yeah”. Een quote van Simon Cowell over een optreden van een hond in Britain’s Got Talent. Drinkwater drijft hier de spot met de stompzinnige programma’s, waaraan de moderne tv-kijker steeds vaker bloot gesteld wordt. Een andere single, Press Gang, is geïnspireerd op het levenswerk van frontman Charlie Drinkwater's grootvader als fotojournalist en oorlogscorrespondent in de Britse Fleet Street van de jaren vijftig tot begin jaren tachtig. Het nummer gaat over de veranderende rol in de verspreiding van informatie en ideeën, maar ook hoe men tegenwoordig regelmatig “de waarheid” probeert te manipuleren. Weer van een heel andere orde is de zeer persoonlijke afsluiter Saintless. Het handelt over de moeilijke periode welke de vrouw van Drinkwater moest doorstaan tijdens en na de zwangerschap van hun zoon. Ook de bijna onvermijdelijke Coronapandemie komt voorbij in Journal of a Plague Year. Muzikaal staat het album als een huis en hoor je af en toe wat invloeden van voornamelijk oudere bands zoals bijvoorbeeld The Fall. Voor mij is Uppers een zowel muzikaal als tekstueel snoeihard, uitdagend en intrigerend debuut.

Theo Volk

Releasedatum : 5 februari 2021 Sub Pop/De Konkurrent

Website : https://www.tvpriest.com/

Bones Owens : Bones Owens

 

Tot nu toe bracht Bones Owens (AKA Caleb Owens) de twee goed ontvangen ep’s Hurt No One en Make Me No King uit. Beiden gevuld met sombere americana songs. Voor zijn debuutalbum Bones Owens koos hij een andere werkwijze, de productie moest zo eenvoudig mogelijk worden en de songs werden direct live op tape ingespeeld, om zo goed mogelijk zijn live geluid te benaderen. De songs hebben betrekking op een woelige periode in zijn leven. Owens licht die periode als volgt toe : “This record for me was about a transformative time in my life. It was about loss and pain, but also about love and finding a way out of a dark time. I feel like these are all emotions and sentiments I find myself connected to just as much now as when they were written.”. Maar ze gaan ook over zijn destructieve manier van leven, die hij intussen al geruime tijd achter zich gelaten heeft.  Over het algemeen schreef Owens de liedjes in zijn eentje. Opener Lighting Strike schreef hij samen met Kevin Griffin (​Moon Taxi, The Struts, Blondie).  Het album werd geproduceerd door de ervaren Paul Moak in diens studio The Smoakstack in Nashville. Verder deed Owens een beroep op drummer ​Julian Dorio (​Eagles of Death Metal, The Whigs​) en bassist ​Jonathan Draper (​All Them Witches). Op Good Day worden de uitstekende achtergrondvocalen verzorgd door de legendarische gospelzangeres Regina McCrary, die onder andere samenwerkte met Bob Dylan en Buddy Guy. Inspiratie voor zijn liedjes haalde hij vooral bij zestiger jaren garagerock, Hill Country blues en bij zompige roots rock van bands als Creedence Clearwater Revival. De song White Lines is ritmisch gezien duidelijk beïnvloed door de muziek van Heartless Bastards. Bones Owens lijkt me vooral bestemd voor liefhebbers van puntige gitaar songs.       

Theo Volk                                                        

Releasedatum : 26 februari 2021 V2/Black Ranch Records

Website : https://www.bonesowens.com/