Op de valreep van 2011 brachten Karen Jonas en Alex Culbreth
als het duo The Parlor Soldiers het uitstekende album When the Dust Settles uit. Sindsdien verscheen van zangeres en
liedjesschrijver Karen Jonas uit Fredericksburg, Virginia solo een aantal
uitstekende albums uit als Country
Songs en Butter.
De hoes van haar zesde album The Restless toont een wat dromerige Jonas in een romantische
omgeving. Het is dan ook een verzameling dromerige en donkere alt-country
bekentenissen. Waarbij nostalgie en romantiek nooit ver weg zijn. Het album
opent met Paris Breeze, wat zich
afspeelt in een hotel in de Franse hoofdstad. Parijs volgens velen de meest
romantische stad op aarde.
Volgens Jonas vertel het album een verhaal, maar niet lineair.
Songs die ook een exploratie vormen van haar kwetsbaarheid. Er zijn doorlopende
lijnen in deze verzameling dromerige, rauwe, romantische en noodlottige verhalen.
Het is belangrijk voor Jonas om zelf geen oordeel te vellen over de verhalen in
de liedjes, zodat de luisteraar zelf eigen conclusies kan trekken.
Over het algemeen zijn de songs ingetogen op enkele
uitzonderingen na, zoals de provocerende pianorocker Lay Me Down, waarvan op het einde ook een akoestische versie op het
album is te vinden. Vooral de tweede helft van de songs bevallen me uitermate
goed, met als duidelijke favoriet We
Could Be Lovers. The Restless zou
weleens kunnen gaan uitgroeien tot mijn favoriete album van Jonas.
Totdat hun retrospectief album vorig jaar verscheen
had ik geen kennis van Say ZuZu. Die retrospectieve plaat nam ons mee meer dan twintig
jaar terug in de tijd. Het bleek een mooie introductie te zijn naar een band
afkomstig uit de Staat New Hampshire. Alternatieve Country aangestuurd door de
gebroeders Nolan en jeugdvriend Cliff Murphy. Het zijn opnieuw deze mannen die
nieuw leven hebben geblazen in Say ZuZu. Opnieuw zijn Cliff Murphy en Jon Nolan
verantwoordelijk voor de nummers die staan op deze nieuwe schijf, getiteld; No
Time to Lose. Een herkenbaar fenomeen. Zelf heb ik ook wel eens de indruk dat
ik de tijd die me gegund is effectiever had kunnen/moeten indelen. Spijt is er
niet, hoogstens voortschrijdend inzicht. Terugkijken met het besef, dit moet
anders. Misschien dat deze factor eveneens geldt voor deze band. Ze hebben de
leeftijd om nader te relativeren. Ik krijg wel de indruk dat hen er veel aan
gelegen is om deze herstart van Say ZuZu strak uit te voeren. Het songmateriaal
spreekt mij over de hele lijn alvast meer aan dan de muziek van die introductie
van vorig jaar; Here Again. De muziek op No Time to Lose is gedreven, maar
allerminst gejaagd. De heren klinken gemotiveerd, en lijken tegelijkertijd van
zins de valkuilen van voorheen subtiel te omzeilen. Herkenbaar, je leert
daardoor tevens meer te genieten van datgene van je doet. Of zoals Jon Nolan
zingt; You can only accept as much love as you think you can deserve.
Bij het beluisteren van No Time to Lose kreeg
ik een associatie naar mijn vroege jeugd. De stijl van Say ZuZu deed mijn
denken aan David Gates en Bread. Wellicht iets gezoet, maar anderzijds wel van
een hoogkwalitatief niveau. Muzikaal valt veel te genieten bij het beluisteren
van deze nieuwe plaat, waarvan de intenties uitsluitend positief zijn. Cliff
Murphy doet qua song schrijvende kwaliteiten niet onder voor Jon Nolan zijn
fantasievolle What It Looks Like in Heaven. Tekstvelletje zit bijgeleverd mocht
je er eens op je gemak voor gaan zitten. No Time to Lose is een verbeterde
editie van een beproefd recept. Het is net allemaal iets scherper aangezet.
Lijkt mij tegelijkertijd een band die live zeer de moeite waard is. Zeker bij
een nummer als Pawn Shop Guitar waarbij ze net iets meer op hun staart trappen.
Niets anders dan een lekkere, luisterrijk album die afsluit met een knipoogje
naar Bob Dylan.
Rein van den Berg
Releasedatum : 10 maart 2023 Strolling Bones Records
Goede wijn behoeft geen krans, daarvoor loopt
singer-songwriter Ad Vanderveen al veel te lang mee. Ook ligt de tijd achter
ons dat hij de Nederlandse Neil Young werd genoemd, want daarmee doe je zijn
uitstekende repertoire te kort. Dat geldt zeker voor het nieuwe prachtalbum Heart of Every Town.
Een heus dubbelalbum. Tien nieuwe songs worden op twee
verschillende manieren gebracht. Op de eerste cd Church waarbij akoestische gitaar en kerkorgel de basis vormen, op
de twee cd Pub wordt zijn elektrische
gitaar begeleid door de band The O’Neils’22. De link met de kerk ligt voor de
hand, want Ad’s moeder speelde kerkorgel.
Ad over zijn intenties met het album : “Religie beschouw ik
als individueel en privé, het betekent her-verbinding en dat is interessant
want veel mensen lijken een besef te voelen van afgescheidenheid. De kerk heeft
zichzelf buiten spel gezet door eeuwen van ontsporing en corruptie, maar er is een
grote blijvende waarde in de oorspronkelijke leer en de zin van gemeenschap die
een kerk vertegenwoordigt. Dat gaat mij aan het hart, en ongetwijfeld niet
alleen mij.
Een kerk is het hart van iedere stad of dorp - over de hele
wereld - en dit is iets om in ere te houden, ondanks de vaak negatieve
associaties van nu. Door muziek, kunst en poëzie daar terug te brengen hoop ik
een herverbinding te vinden met zowel de geest en sfeer van de muziek, als met
de mensen die er uiteindelijk concerten kunnen komen bezoeken”.
Vlak naast een kerk is altijd een café of pub, vandaar ook
de cd Pub. Op de voorkant van Heart Of Every Town staat trouwens een
historische afbeelding van de Hervormde kerk (later Studio Irene) in Bussum,
Vanderveen’s woonplaats. Hier kwam de eerste Nederlandse TV uitzending vandaan
in 1953. De tien songs staan op beide manieren als een huis, waarbij Not a Song mijn favoriet is. Heart of Every Town bewijst andermaal
dat er nog lang geen sleet zit op Vanderveen.
Aan de titel en hoes is te zien dat deze alternatieve
countryband uit Memphis al een tijd bestaat. Sinds 1998 heeft Lucero al meer dan
tien uitstekende albums uitgebracht. Voor hun twaalfde plaat, Should've Learned by Now, putte men veel
uit werk uit hun verleden. Letterlijk. Door liedjes en gitaarpartijen aan te
passen die waren overgebleven van de vorige twee albums van de groep, kon Lucero
een van de meest beklijvende albums tot nu toe maken.
Uiteraard werd net als de laatste albums gekozen voor de
bekende producer Matt Ross-Spang (oa The Mountain Goats, Drive-By Truckers, Sean
Rowe, Iron & Wine, Margo Price). De beproefde formule blijft uiteraard
gehandhaafd, een eclectische scala aan stijlen, zoals vroege rock 'n' roll met
(alt)country, punk en southern soul en rock.
De reden dat deze band hier weinig bekendheid geniet heeft meer
dan waarschijnlijk te maken, dat de band voornamelijk alleen in Noord-Amerika
toert en hun albums meestal in eigen beheer uitbrengen. Vooral de meer
ingetogen nummers bevallen mij erg goed, zoals afsluiter Time to Go Home, waarbij de heerlijke accordeonpartij de kers op de
taart is.
Theo Volk
Releasedatum : 24 februari 2023 Liberty & Lament/Thirty
Tigers
In de loop der jaren is de Noorse singer-songwriter Ane Brun
uitgegroeid tot een gevierd artiest, met een tiental albums op haar conto. Het
begon echter allemaal lang geleden in de straten van Barcelona waar zij liedjes
van anderen ten gehore bracht. Tijdens haar carrière is zij nummers van anderen
blijven vertolken.
Sommige staan al heel lang op haar repertoire zoals het
indringende All My Tears van Julie
Miller. Twee jaar terug trouwens nog prachtig live opgenomen door Susanna en
David Wallumrød. Het album opent met de Beyoncé klassieker Halo, waarbij de cello van multi-instrumentalist Linnea Olson de
kers op de taart is.
Cyndi Laupers’ True
Colors klinkt wat ingetogener en droeviger dan het origineel. Make You Feel My Love werd geschreven
door Bob Dylan, maar kreeg vooral bekendheid dankzij de versie van Adele. Ook
hier excelleert Linnea Olson. Big in
Japan was de debuutsingle van de Duitse synthpopband Alphaville, wat meteen
een grote hit werd.
De groep Sade werd vooral bekend dankzij het album Diamond Life, waarop bekende hits
stonden als Smooth Operator en Your Love Is King. Het veel minder
bekende By Your Side is echter een
uitstekende keuze. Een van de hoogtepunten vormt voor mij haar hard
binnenkomende uitvoering van I Want to
Know What Love Is van Foreigner, wat ze volledig naar hand zet mede dankzij
haar geweldige begeleiders.
Iedereen kent ongetwijfeld Elvis Presley’s versie van Always on My Mind. De uitvoering van
Brun met strijkers is zeker niet minder. Apart is de uitvoering van The Beatles
klassieker From Me to You, waarbij
men onder andere gebruikt maakt van een ukelele. Het stond overigens al eens op
haar album Rarities uit 2013, net als
Halo en All My Tears.
Eveneens tot de hoogtepunten reken ik Feeling Good, ooit bekend geworden dankzij Nina Simone. Talloze
malen werd de Nick Cave klassieker Into
My Arms gecoverd. De uitvoering van Brun is beklijvend. Portrayals eindigt met de zwijmel
evergreen Blue Moon, ooit op de kaart
gezet door Billie Holiday in een lome jazzy uitvoering. Hier wordt het
omgetoverd tot een ingetogen pianoballade. Brun heeft een prachtplaat
afgeleverd, waarop ze vaak heel bekende songs volledig naar haar hand weet te
zetten.
Theo Volk
Releasedatum : 10 maart 2023 Balloon Ranger Recordings/V2
De mysterieuze componiste Faten Kanaan groeide gedeeltelijk
op in het Midden-Oosten (Syrië, Palestina, Jordanië en Libanon) en in Walsrode,
precies in het midden gelegen tussen Hamburg, Bremen en Hannover. Tegenwoordig
woonachtig in Brooklyn, New York.
Veel is er verder niet over haar bekend. Aangezien ze veel
gebruik maakt van repetitieve structuren zoals in het moderne minimalisme en
haar muziek verder doorspekt wordt door Barok invloeden neem ik aan dat Kanaan
klassiek geschoold is. Daarnaast gebruikt ze contrapunt als verhalend
instrument om muziek te creëren die mysterieus, smoezelig en diep melodieus is.
Vooral het mysterieuze element maakt haar muziek bijzonder
aantrekkelijk voor mij. Vanaf de eerste beluistering werd ik dan ook meteen het
instrumentale Afterpoem ingezogen.
Verder laat zich de muziek moeilijk omschrijven, behalve dat die uniek is.
Kanaan over haar intenties met muziek : "I find
pleasure in music as a language that nudges and hints. There's a potential that
lives in things left unsaid... meanings drifting in and out of focus...
hovering like spirits. It's a romantic and earnest album... of yearning for
lost places and people, while still looking out at the world with tenderness
and humour".
Theo Volk
Releasedatum : 24 februari 2023 Fire Records/De Konkurrent
Volgens het begeleidend persbericht zou Wine of Life aanstaande vrijdag de vierentwintigste moeten worden
uitgebracht, maar volgens hun Bandcamppagina verscheen het album al op 20
januari.
Een oude band van meer dan 20 jaar geleden is nieuw leven
ingeblazen: de buitengewoon virtuoze harpiste Savourna Stevenson en saxofonist Steve
Kettley hebben een duo gevormd dat voornamelijk haar composities speelt.
Savourna staat erom bekend stilistische barrières te doorbreken met behoud van
haar Schotse roots. Ze werkte samen met musici als Aly Bain, Eddi Reader en
Toumani Diabate en wordt geprezen om haar recente orkest- en koorwerken.
Hun eerste optreden was op “Harp on Wight”, in Ryde op het
Isle of Wight, in oktober 2017. Recente concerten waren onder meer het Noia
Harp Festival in Spanje, het Edinburgh Harp Festival en de Edinburgh Fringe.
Zonder het weten zullen velen al onlangs een compositie van haar gehoord hebben
tijdens de uitvaart van koningin Elisabeth II. Er werd een koorversie van haar Psalm 121 ten gehore gebracht in de kathedraal
van St. Giles in Edinburgh.
Overigens begon Savourna al op haar vijfde piano te spelen
en te componeren met haar vader, de componist Ronald Stevenson. Ze maakte haar
concertdebuut op haar vijftiende in de Queen Elizabeth Hall in Londen. Sindsdien
verschenen een tiental albums van haar.
Zoals al eerder aangegeven is de basis voor haar muziek haar
Schotse roots, waarbij haar clarsach (Gaelic harp) het uitgangspunt vormt. Ze vermengd
haar Schotse achtergrond op unieke, baanbrekende wijze met klassiek, folk,
wereldmuziek en jazz. Wine of Life
wordt praktisch alleen door harp en saxofoon ingekleurd en weet ondanks dat mateloos
te boeien. Op dit moment is Savourna alweer aan een interessant project (in
opdracht) begonnen, The Secret Life of a
Piano, waarop de muziek en vriendschap tussen Gershwin en Ravel worden verkend.
Een tweetal eerdere albums van Doug Paisley
leken mij, op basis van de hoes, bekend, maar muzikaal gezien zijn ze niet
blijven hangen. Op basis van Say What You Like kan ik mij daar iets bij
voorstellen, want enorm uitgesproken is zijn uitvoerende stijl niet.
Ondertussen is er bij mij wel het besef gekomen dat deze Canadees een
uitstekende songwriter is. Eentje die extra aandacht verdiend. Hij schrijft
rustige liedjes, die aangenaam doorkabbelen, zoals we dat van J.J. Cale kennen.
Soms vermeld ik in recensies wanneer iets rauw of direct is, om te benadrukken
dat dat element mij aanspreekt. Doug Paisley is dat allesbehalve, eerder
fijnzinnige en bedachtzaam, maar juist dat aspect binnen de muziek kan ik misschien
nog wel meer waarderen. Een artiest moet simpelweg dicht bij zichzelf blijven,
en dat is wat Doug Paisley doet op zijn nieuwste album Say What You Like. Een
nummer als Rewrite History is van een absolute schoonheid qua eenvoud, en
directheid. Doug kiest zijn woorden zorgvuldig.
De muziek van Paisley schreeuwt niet om
aandacht. Lijkt het welhaast te ontwijken. Subtiliteit is wellicht het
sleutelwoord. Het album opent met een semi uptempo riff. Een kort nummer, zoals
de meeste die je terugvindt op Say What You Like. Sometimes It’s So Easy kent
eenzelfde opbouw als het openingsnummer. Kabbelend, doch vriendelijk aandoend
en uitermate muzikaal. Hij draait al ruim vijftien jaar mee in deze business,
en wist naam te vestigen bij een selectief gezelschap, inclusief een samenwerking
met artiesten als Garth Hudson en Mary Margaret O’Hara. Misschien is het
eindelijk tijd dat we door die subtiele gesuikerde laag prikken, en Dou Paisley
op de waarde gaan schatten die hij behoort te krijgen. Say What You Like bevat
onderhuids meer dan wat je op het eerste oor veronderstelt. De eenvoud van zijn
werk draait je al het ware een loer. Ondertussen is deze plaat niet anders dan
een bescheiden juweel.
Het is alweer een tijdje geleden dat muziek
werd uitgebracht van Ali Farka Touré, en na een eerste beluistering overtuigt Yoyageur
meteen. Het komt ongetwijfeld omdat ik een absolute fan ben van zijn muziek. Alsof
een oude vriend op bezoek komt, waarbij het instant klikt alsof je doorgaat
sinds de vorige ontmoeting. Het weergaloze gitaarspel waarmee hij zijn
pulserende Afrikaanse beats optuigt blijven fascineren. Dat de Malinese Oumou Sangaré een aantal tracks meezingt is
enkel een aanbeveling. De nummers op dit album werden her en der over de duur
van zijn carrière opgenomen, en zijn nu bij elkaar geplaatst. Met de aanduiding
Desert Blues hebben we een aantrekkelijke naam weten te vinden voor de muziek
waarmee Ali Farka Touré
zich als geen andere manifesteert. En niet alleen binnen Afrika vond hij
gehoor. Geen ander heeft zich Internationaal zo weten neer te zetten als deze
Malinees. Ik heb verschillende cd’s van deze artiest, maar tegelijkertijd vond
ik het moeilijk een representatieve selectie te maken uit zijn enorme oeuvre. Hetzelfde
heb ik met Lightnin’ Hopkins, alsof alles wat hij deed in goud veranderde. Je
weet bijna niet waar te beginnen, en om nu het hele oeuvre te absorberen gaat
wellicht ietwat te ver.
Het nummer Sambadio staat tweemaal op de
tracklist, eenmaal akoestisch, en eenmaal in een elektrisch uitgevoerde versie.
Bijna vijfenveertigmuziek die bevestigt andermaal hoe uniek Touré senior was, of beter gezegd, hoe
relevant zijn muziek heden ten dage nog steeds is. Vorig jaar was er de
samenwerking tussen het Texaanse trioKhruangbinen Tourés
muzikale zoon Vieux. Een geïmproviseerd eerbetoon. De hoes van het nieuwe album
suggereert een Cassettebandje uit de jaren zeventig, maar Voyageur is
verkrijgbaar in de formaten Vinyl, CD en digitaal. Een waardevolle aanvulling
op zijn bestaande oeuvre.
Een paar jaartjes geleden (Oosterpoort, te Groningen)
heb ik enorm genoten van een optreden van Jarrod Dickenson, en zijn vrouw
Claire. Ik was dusdanig ingenomen met de voorstelling dat ik na afloop zowel CD
als LP van zijn toen actuele album Ready The Horses kocht. Een prachtplaat! Ik
had zijn eerdere cd’s al, dus een volstrekte openbaring was dat optreden niet.
Eerder een bevestiging van wat ik al wist; een geweldig artiest. De man is
volgens mij vooral superrelaxed. Hij haast zich niet bij het afronden van zijn
albums. Hij neemt de tijd. Persoonlijk vond ik dat het iets te lang duurde
alvorens Big Talk beschikbaar kwam. Tussendoor verscheen weliswaar een
troostrijk EP-tje met een paar smaakvol uitgevoerde covers; Under a Texas Sky –
en die bleek alleszins niet verkeerd. Een vijftal nummers die oorspronkelijk bekend
waren van Roy Orbison, Ester Phillips, Willie Nelson & Ray Charles, Doug
Sahm en Guy Clark. Nu is gelukkig zijn nieuwste album verschenen, en wederom ben
ik ermee in mijn nopjes. Een fijne combinatie aan afwisselende nummers die qua
stijl en uitvoering aansluiten op eerdere nummers. Voorop staat dat de
productionele details tot in de puntjes verzorgd zijn. Bamboozled roept
enigszins Tom Waits in herinnering, maar het nummer is tegelijkertijd een echte
Dickenson. Oliver Wood zingt vervolgens een nummer mee, en Jano Rix – een
andere Wood Brother - is op de meeste nummers aanwezig.
Tien nummers die de tijd nemen om te groeien.
Vaak vind ik dat de mooiste platen. De eerste keer dat ik Heijra hoorde van
Joni Mitchell werd ik overrompeld door een veelvoud aan indrukken, en na
verloop van tijd valt alles op zijn plaats. Jarrod’s muziek gun ik eenzelfde
tijdspanne. Niet dat hij complexe muziek maakt, maar wel eentje die enige mate
van gewenning behoeft. Buiten dat, het is het soort muziek dat ik graag hoor,
en waarvoor ik de tijd neem. Tegelijkertijd is het vooral luistermuziek. Muziek
die ruimte geeft en warmte biedt, op momenten dat het buiten koud en nat is.
Muziek die je doet beseffen dat we ons gelukkig mogen prijzen dat veel ellende ons
bespaard blijft, terwijl elders de wanorde een steeds hogere prijs rekent. Je
gaat je bijna schuldig voelen bij zoveel gelukzaligheid. Take a Long Hard Look
in the Mirror zingt Jarrod, en inderdaad besef jezelf hoe gelukkig je mag zijn.
Jarrod Dickenson treedt op vrijdagavond 10 maart op in de Melkweg te Amsterdam.
Het is de eenvoudigste weg op zijn nieuwste album te scoren, aangezien er geen
lokale distributie is weggelegd voor Jarrod. Het album werd gemaakt ter
herinnering aan Homer & Margaret Dickenson. Het besef dat ons bestaan
tijdelijk is bezingt Jarrod in Goodnight, en hij sluit daarmee andermaal een
gave plaat af. Het maakt mij een blij mens.
Ik ben niet, of was ooit, een Rolling Stones
fan. Voor hun meest vroege muziek was ik wellicht net iets te jong. Ze hebben
verschillende sterke hits gehad, en het kan niet anders gezegd worden dan dat
het duo Jagger & Richards prachtige nummers hebben geschreven, die over de
jaren slechts beter lijken te zijn geworden. Gerijpt doch fris komen de op dit
Country getinte album over. Uitsluitend goudgerande hits van dit illustere
tweetal worden uitgevoerd. Het album overtuigt vanaf de eerste noten met een
spetterende I Can’t Get No Satisfaction door Ashley McBryde. Veel afwisseling,
en rauw en gepassioneerd passeren de nummers op Stoned Cold Country aan de
luisteraar voorbij. Zwakke momenten heb ik geen moment kunnen ontdekken. Er is
Rock, Blues en Soul. De vroegste Stones leenden inspiratie aan the Blues,
trokken het door de blender en maakten daarmee over de jaren hun eigen ding.
Een prachtige Miss You van Jimmie Allen. De meeste van de artiesten die
meededen aan dit project doen bij mij geen belletje rinkelen, maar dat is voor
geen moment een belemmering.
Producer Robert Deanton is al jaren
gefascineerd van de Rolling Stones, en dan meer specifiek waar het hun binding
betreft met Country gerelateerde Roots, lees ik. Het was zijn droom om een
hommage te maken aan zijn helden. En dat is honderd procent gelukt. Deze 60th
Anniversay Tribute To The Rolling Stones is niets anders dan een uitbundige
explosie aan muziek. Geschreven door Jagger & Richards, en vervolgens van
een verdere dimensie voorzien door diverse Countrymusici. Ik geniet zowel van
de explosieve nummers, als op momenten dat enige vorm van bezinning de overhand
lijkt te nemen. De voor mij onbekende Lainey Wilson doet niet onder voor Steve
Earle of Marcus King. You Can’t Always Get What You Want komt bij het
beluisteren van dit album geen moment in mij op. Ik word bij voortduring op
mijn wenken bedient, sterker verrast. Een goudeerlijk tribuut, die zowel doet
teruggrijpen op de Stones zelf, alsmede dat bij sommige van deze
Country-artiesten de interesse ontstaat eens nader hun eigen repertoire verder
te onderzoeken. Louter klasse op deze onverwachte kennismaking aan klassieke
nummers.
Rein van den Berg
Releasedatum : 17 maart 2023 Broken Bow Records/BMG
Het Britse trio Amber Run brak in 2015 door in eigen land.
Daarna ging het snel, intussen al goed voor meer dan 800 miljoen streams en een
toegewijde internationale fanbase. Ze konden daarnaast rekenen op goede
kritieken van oa The Guardian, Billboard en Q Magazine. Ook in Nederland is men
niet vies van Amber Run, in september stond men nog voor een uitverkocht
Paradiso. Tot nu toe bracht het trio zeven EP’s en drie albums uit. Hun muziek
kan zowel opzwevend als subtiel zijn en dragen ze in hun teksten hun hart op de
tong. Dat is niet anders op het uitstekende How to Be Human. Het pakt kwesties aan als eenzaamheid, opgroeien,
de wereld zien en vechten voor je plek daarin. De grote kracht van album zit
hem duidelijk in de afwisseling van de dynamiek. De fans zullen volgens mij
weer tevreden zijn, temeer ze ook weer in mei in Nederland en België te
aanschouwen zijn.
Het balletje begon voor de in Londen woonachtige Jana Varga
te rollen, nadat ze in 2021 haar repertoire mocht brengen bij de gerenommeerde
Masterlink Sessions. Ze werd daar door de wol geverfde muzikanten begeleid als bassist
Stefan Redtenbacher, toetsenist Ross Stanley, gitarist Tony Rémy en drummer
Mike Sturgis.
Jana (echte achternaam Vargová) werd geboren in Slowakije in
een zeer muzikale familie. Ze studeerde piano en fluit in Slowakije, Oostenrijk
en Frankrijk. Ze was een tijdlang fluitist in de Slowaakse progrockband Persona
Grata. Met haar Masterlink Sessions begeleiders dook Jana Varga de studio in
voor haar solodebuut Foreign Face. Met
als uitstekende producer van dienst Fred Mollin (oa Mandy Barnett, J.D.
Souther, Barbara Streisand, Rumer).
Op het album komt haar voorliefde voor met name folk, gospel,
klassiek en jazz tot uiting. Zo hoor je naast jazz en fusion invloeden ook haar
voorliefde voor een folkartiest als Janis Ian, die ze tot haar grote fans mag
rekenen.
Haar gevoel voor harmonie en melodie komt voort uit het
voortbouwen op traditie terwijl ze constant op zoek is naar verrassing en het
verstoren van muzikale verwachtingen. Omdat ze zich gedurende haar hele leven
in verschillende landen heeft “gevestigd”, weerspiegelen haar teksten vaak de
worstelingen en uitdagingen over het vanaf nul beginnen in een nieuwe omgeving,
nieuwe banden aangaan en een gemeenschap vinden om bij te horen.
Haar prachtige stem is overigens de kers op de taart. Foreign Face is al een tijdje uit, maar
gelukkig werd het mij gelukkig onder de aandacht gebracht door mijn Amsterdamse
muziekvriend Henk.
“Welkom in de hersenkroeg van Iris Penning! Iris Penning
maakt eigenwijze poëtische pop. Tekstueel, eigenzinnig, soms theatraal, soms
precies zoals ze is.“. Deze kernachtige omschrijving vind je als eerste als je
deze Eindhovense singer-songwriter opzoekt op internet. Geboren in 1993 maar al
zichzelf sinds 2009 muzikant noemend. En met de nodige vlieguren, ze trad al
meer dan duizend keer op.
Haar doorbraak naar een groter publiek kwam met de prachtige
voorganger Liever
Vieze Voeten, wat ook al uitkwam op Concerto Records. Op dat album werd
gekozen voor een volledig akoestische setting door de Brabantse topproducer
Gabriël Peeters. Ik schreef toen datIris in staat is om met weinig woorden tot de essentie te komen. Dat geldt
ook voor het nieuwe album Dan Maar
Genieten. Deze keer uitstekend geproduceerd en opgenomen door Huub Reijnders,
die ook mellotron, moog en wurlitzer speelt.
Het album is opgedragen aan haar vader Frans Michel Penning,
die wordt geëerd in het titelnummer. Andermaal is een belangrijke rol weggelegd
voor zangeres en celliste Mirthe de Jonge, die met haar inventieve spel iets
wezenlijks aan de liedjes toevoegt. Bovendien begint Mirthe zich ook te
ontpoppen als componist. Ze schreef al eerder voor Björn van der Doelen It’s Just a Ride. Nu schreef ze de muziek
voor Iets Beters en het indringende Ik Bepaal.
Ook nu zijn de teksten regelmatig spitsvondig, zoals in Oogcontract, waarvan het refrein meteen
blijft hangen :
“Oogcontact is een contract
Dat niemand heeft geschreven
Oogcontact is een contract
Dat ik nooit heb ondertekend
Oogcontact is een contract
En ik zal wel dyslectisch wezen
Als hier helder staat te lezen dat het mag”
Op dit nummer speelt Peter Slager van de band BLØF trouwens
bas.
De zonder uitzondering bovengemiddelde songs worden ook
prachtig ingekleurd. De trompet van Philip Lassiter in Een Mensenleven Lang en de saxofoon van Floriaan Wempe in Een Mensenleven Lang en Tranen Met Azijn zijn een duidelijke
verrijking. Meestal beweegt men zich in het popidioom, maar maakt men ook nog
een lekker uitstapje naar de reggae.
Was voorganger Liever
Vieze Voeten al een prachtplaat, toch is Dan Maar Genieten nog net iets mooier. In het prachtig vormgegeven
hardcoverboekje zijn naast de teksten ook de nodige andere gedichten te vinden.
Wie mocht denken dat dit soort fraaie Nederlandstalige albums schaars zijn
vergist zich, twee weken verscheen bijvoorbeeld nog het debuutalbum van de Zeeuwse
band De Toegift op Snowstar Recordds, net zo eigenzinnig als dat van Iris
Penning. Het label van platenzaak Concerto brengt trouwens regelmatig prachtige
albums op de markt. Binnen afzienbare tijd zal daar ook het debuutalbum van de
zeer talentvolle Nederlandse singer-songwriter Paul Bond gaan verschijnen.
Sinds 2017 bouwt de jonge Canadese singer-songwriter Cat
Clyde flink aan haar muzikale carrière. Haar debuutalbum Ivory Castanets had niet over belangstelling te klagen, niet in de
laatste plaats dankzij de hitsingle Mama
Said. Belangrijke ingrediënten van haar muziek zijn vooral soulvolle blues
en folk. Haar unieke stijl bevat invloeden variërend van Patsy Cline en Lead
Belly tot aan Karen Dalton en Bobbie Gentry, verpakt in een modern jasje. Zelf
vergelijkt ze zichzelf ook met moderne zangeressen als Alice Phoebe Lou,
Adrienne Lenker en Angel Olsen.
Het bijzonder fraaie Down
Rounder is intussen haar derde album. Voorafgaand aan de release verschenen
al de uitstekende singles I Feel It, Mystic Light en het aanstekelijke Papa Took My Totems.
Laatstgenoemde lichtvoetige song waarbij je niet kunt
stilzitten heeft volgens Cat wel een belangrijke boodschap :“This song is an expression of anger and
sadness towards being a woman in a male dominated society, colonialism, and the
destruction of the environment and things that are sacred - like land, water,
earth, and sky. Totems to me - feel like things and places that are important
and sacred. To witness the destruction of those things is difficult to deal
with sometimes.”.
In eerste instantie was het de bedoeling dat Cat samen met
haar partner Strummer Jasson thuis op te gaan nemen. Hun blokhut kreeg te maken
met een oprukkend schimmelprobleem, dat de plannen geheel op zijn kop zette. Na
hun verhuizing besloot Cat contact op te nemen met producer Tony Berg (Phoebe Bridgers, Taylor Swift, Paul McCartney), wat een
gouden greep bleek. Berg haalde de juiste muzikanten in huis en waren daardoor
de opnames in slechts zes dagen klaar. Over twee weken is Cat live te zien in
de Melkweg om het uitstekende Down
Rounder voor te stellen, absoluut een aanrader!
Ruim vier jaar geleden blies Jaimee Harris mij volledig van
de sokken met haar debuutalbum Red Rescue. Vooral de ingetogen liedjes wisten mij erg te bekoren. Op het
titelnummer zong haar betreurde mentor Jimmy LaFave nog mee, die helaas kort
erna overleed.
Het samen met partner Mary Gauthier geschreven nummer How Could You Be Gone op haar tweede
album Boomerang Town gaat naast over
een overleden vriend tijdens de pandemie ook over de dood van mentor en vriend
Jimmy LaFave in 2017. "Ik wilde dat dit nummer met intensiteit zou worden
opgebouwd en herhaald om de ervaring van meedogenloos verdriet te
weerspiegelen.", aldus Jaimee. Het wijkt duidelijk af van de overige, vaak
behoorlijk ingetogen songs.
Jaimee Harris werd 30 tijdens de pandemie. Het is een
mijlpaal dat zelfs in normale tijden een overgangsritueel is. Maar voor deze in
Texas geboren singer-songwriter kwam het midden in een van de vreemdste en
meest tumultueuze periodes in de Amerikaanse geschiedenis. Toen de wereld stopte
tijdens de lockdown, dook Jaimee, net als vele anderen, terug in het verleden,
nadenkend over de aard van haar geboorteplaats en familieoorsprong en rekening
houdend met hun stempel op haar.
De term “nostalgie”is afgeleid van de Griekse woorden nostos
(terugkeer) en algos (pijn). Boomerang
Town kan worden beschouwd als een nostalgisch album. Het koesteren van oude
herinneringen en het genezen van oude wonden uit het verleden. Volgens Jaimee
is Boomerang Town een boeiende,
ambitieuze liedcyclus die de generatieboog van het gezin, de wurggreep van
verslaving en de fragiele banden die Amerikanen samenbinden, verkent.
Alhoewel de meeste songs zijn geïnspireerd door persoonlijke
ervaring zijn ze verre van volledig autobiografisch. Zo toont bijvoorbeeld het
titelnummer een jong stel uit een kleine stad met doodlopende banen die “in de
war raken” en hun dromen in de wacht zetten. Het is een portret van de wanhoop
op het platteland en de rusteloze zoektocht naar verlossing tegen alle
verwachtingen in.
Een ander nummer, Fall
(Devin's Song), gaat over een voormalige klasgenoot uit de kindertijd van
Jaimee die per ongeluk werd neergeschoten en gedood in de zesde klas. Het lied
is geïnspireerd op een reeks “In Memoriam”-stukken die de moeder van de jongen
aan de plaatselijke krant schreef. Het lied dient als eerbetoon aan hen beiden,
evenals als commentaar op de tijdloze aard van verdriet.
Gelukkig is het niet een en al ellende wat de klok slaat,
liedjes als Love Is Gonna Come Again
en het weemoedige Missing Someone
stralen hoop uit. Jaimee’s emotionele zang komt op het vaak ingetogen album nog
beter tot zijn recht dan op de voorganger. Boomerang
Town had na het dynamischere Red Rescue
heel even gewenning nodig, maar blijkt na veelvuldige beluistering net zo’n
prachtplaat te zijn.
Theo Volk
Releasedatum : 17 februari 2023 Folk N’ Roll Records
Een door de wol geverfde singer-songwriter is Buddy Mondlock
uit Nashville. Zijn liedjes werden in het verleden al opgenomen door grootheden
als Guy Clark, Nanci Griffith en Janis Ian.
Op zijn nieuwe album Filament
verkent hij nieuw terrein, zowel sonisch als ritmisch. Geproduceerd door Brad
Jones, bekend om zijn creatieve benadering van singer-songwriters, worden
nummers als Problem Solved en Sunlight In My Pocket voortgestuwd door
drums en percussie. Anderen worden opgesierd met houtblazers en strijkersarrangementen.
Buddy is in een geweldige verhalenverteller en de nummers
bestrijken ook veel terreinen, variërend van een jonge artiest die te snel
bekend wordt in het titelnummer tot de wonderen en mysteries in de geweldige
afsluiter The Dark, een nummer wat
hij samen schreef in 2002 met de grote Guy Clark. De overige nummers werden recent
geschreven, deels met anderen samen.
Mondlock wordt omringd door geweldige, praktisch allemaal
voor mij onbekende muzikanten. De enige bekende naam was die van Melissa Greener,
wier laatste fantastische album Transistor
Corazón uit 2013 ook door Brad Jones werd geproduceerd. Tegenwoordig actief
als astrologe. Fijn om haar weer eens muzikaal bezig te horen.
Filament is een
ijzersterk en gevarieerd album, dat in Americana kringen ongetwijfeld hoge ogen
gaat gooien.
Haar debuutalbum A
Common Turn wist mij twee jaar terug volledig te overtuigen. Mijn
slotconclusie was toen : Muziekliefhebbers die graag muzikaal en tekstueel
uitgedaagd willen worden zijn hier aan juiste adres. Fascinerend debuut! Het is
vooral haar voordracht die deze alternatieve singer-songwriter uniek maakt,
gelukkig komt ze binnenkort naar de Lage Landen voor optredens. Op haar tweede
album In|Flux weet ze andermaal de
luisteraar te imponeren. Bijgaand voor luisteraars die net als ik het naadje
van de kous willen weten het persbericht, waarin de intenties van Anna worden
toegelicht.
Anna B Savage heeft altijd vragen gesteld in haar muziek,
maar op het nieuwe album 'in|FLUX' zijn antwoorden niet langer haar zoektocht.
Kwetsbaarheid en nieuwsgierigheid zijn altijd de sleutelwoorden geweest om haar
werk te beschrijven en op haar tweede album herdenkt ze de complexiteit en
variabelen van de mensheid, de pijn of het plezier van liefde, verlies en
aardse verbondenheid, en legt ze dit alles vast op verwoestende, uitbundige en
krachtige manieren. Het belangrijkste verschil tussen deze en eerdere releases:
ze maakt zich geen zorgen over wat er aan de andere kant is. Om het hoofd boven
water te houden is ze het open einde, de onzekerheid van het grijze gebied,
gaan waarderen en zelfs gaan koesteren.
Ze verkent zelfverzekerd lyrische thema's en muzikale tonen
van dualiteit - ze is een echte artiest en ze heeft zichzelf de gratie gegeven
om te geloven in dat wat hoorbaar bevrijdend is. De resulterende breedte van
emotie op 'in|Flux' is voelbaar, niet meer dan op het resoluut vastberaden
titelnummer van het album, waar de regel "I want to be alone, I'm happy on
my own" wordt herhaald als een mantra als het lied afdaalt in een
losgeslagen, juichende puinhoop.
Over het nummer zegt Anna: "'in|FLUX is een voorbeeld
van de 'stroom' zoals ik die zie tussen twee ogenschijnlijk ongelijksoortige
delen van mij: mijn muziek, mijn geest en mijn creativiteit. De eerste helft is
een close, kwetsbaar en rustig begin, vol introspectie, kwetsbaarheden en een
hoogdravend onvermogen om iets uit te drukken. Daaruit ontvouwt het lied zich
in een tweede helft die zekerder, vocaler en expressiever is in
zelfverzekerdheid. Deze voelen als twee toestanden (samen met alles
daartussenin) die ik tegelijkertijd bewoon als dynamisch en veelzijdig
emotioneel mens."
Voor Anna B. Savage Het is hard werken geweest om dit punt
te bereiken, zowel in de studio als in het soms slopende werk dat nodig is om
er te komen met behulp van therapie. Zoals iedereen die ooit is geweest
weet,het ontvouwen van iemands diepste
gedachten en gevoelens - sommige waarvan je misschien niet eens weet dat ze er
zijn - onthult dat ze constant in beweging zijn. In feite heeft de eerder
genoemde en operatieve 'kwetsbaarheid' die eerder aan haar muziek werd
toegeschreven een partner, de notie van genoemde 'flux'. Want in tegenstelling
tot vorig album ‘A Common Turn’, neemt ‘in|FLUX’ Savage mee op een diametrale
reis. Wanneer je wordt geconfronteerd met de inconsistenties van de wereld, in
je relaties en in jezelf (ze doen zich vaak voor in de verdomde stilte van een
therapieruimte), wil je duidelijke en onweerlegbare antwoorden, vooral in
combinatie met de ongerepte oppervlakkigheid van een leven zonder conflict of
nuance afgebeeld op sociale media.
Zoals veel vrouwen ervaren, worden onze gevoelens
overgedragen aan andere autoriteiten (het meest verwoestende omvat de
innerlijke bedriegerstemmen die zijn geïmplanteerd door een leven van
patriarchaat) "Ik heb een heel leven lang te horen gekregen dat ik niet
weet wat ik voel of wil en dat het allerbelangrijkste in mijn leven relaties
zijn” Het belemmert je vermogen om door lastige omstandigheden te navigeren die
niet zwart of wit zijn. Hoe weet je hoe je moet omgaan met, laten we zeggen,
"... een vreselijk giftige relatie doorstaan, een relatie die je zo
gekwetst en boos maakte, maar nog steeds niet weet wat je moet doen met alle
liefde die je voor hen had?" zegt Savage. Hoe zit het als je helemaal niet
genoeg vertrouwd bent om dualiteit te verkennen?
De eerste fase om hiervan te genezen was eenvoudigweg
erkennen dat afwijkingen inherent waren aan het bestaan. "Ik begon te
accepteren dat inconsistenties en hypocrisie deel uitmaakten van de menselijke
natuur", cruciaal eraan toevoegend dat "ze allemaal samenwerken om
een geheel te vormen." Ze veranderde van het beschouwen van dualiteit
als pejoratief naar er opgewonden en energiek door worden. Op haar beurt begon
ze zichzelf te vertrouwen: "Vertrouwen dat mijn instinct vaak genoeg is,
erop vertrouwen dat ik veelzijdig mag zijn, en dat ik mijn dualiteiten en
menigten kan belichamen en uitdrukken", "vertrouwen dat ik dit kan
uitdrukken en begrepen kan worden... vertrouw op mezelf om weer liedjes te
kunnen schrijven”.
Geen van de nummers was volledig gevormd voordat ze de
studio in gingen, de hele ervaring was vloeiend en was afhankelijk van
interacties en spel met producer Mike Lindsay (Tunng, Lump). Waar Savage dacht
dat ze in de fout zou gaan met haar eigen negatieve zelfpraat, bracht ze elke
ochtend voordat ze Mike zag door met het werken aan haar 'Morning Pages', een
idee uit het immens populaire boek The Artist's Way. Hoewel haar eerdere
releases enorme lovende kritieken kregen, lof ontvingen van onder meer de New
York Times, NPR en Rolling Stone, en toursupport-slots met Jenny Hval en Father
John Misty, maakten haar onzekerheden het proces behoorlijk afmattend. In
plaats daarvan benaderde ze het creëren van 'in|Flux' op een manier die
doordrongen was van zelfbestuur en vastberadenheid, waardoor ze de druk die ze
zichzelf had opgelegd van zich afschudde.
"Ik heb het gevoel dat dit album een verkenning is van
herstel en de reis van therapie", zegt Savage. Door in tweedeling te
staan: het licht en het donker ervan, de hoogte- en dieptepunten die het
voortbrengt, liefde en verlies en alles daartussenin, verkent ze nieuwe
dimenties die zich ontvouwen en een andere en zelfverzekerder persoon van
binnen onthullen. "Het is moeilijk [om mee te doen], maar het kan ook het
beste ooit zijn, en ervoor zorgen dat je je helemaal tevreden voelt." Het
zal een gevoel zijn dat fans diep zal bereiken, vooral in een tijd waarin
onzekerheid veel meer alomtegenwoordig is in het leven. We doen allemaal heel
erg ons best om gelukkig en tevreden te zijn, en Anna B Savage doet ook heel
erg haar best. Maar ze is meer dan ooit toegerust om, zoals ze zegt,
"charting my own life… know it can be fun, and lean into that."
Theo Volk
Releasedatum : 17 februari 2023 City Slang/De Konkurrent
Precies drie jaar geleden ontving ik out of blue het fraaie album
Comfort
Zone van een mij volledig onbekende Israëlische promotor. Nu kreeg ik
van hem Omens, het tweede album van Kayam
toegestuurd. Kayam bestaat uit broer en zus Rauss, opererend vanuit Berlijn en Tel Aviv. In 2018 debuteerden ze met Sand
to Snow.
Ze noemen hun muziek Falafel Pop. Dat is niet alleen een
verwijzing naar de samensmelting van stijlen die hun muziek definieert, maar is
ook een eerbetoon aan een van hun favoriete gerechten: kikkererwten! Kim en
Mike hadden een interculturele opvoeding, woonden in verschillende stadia in Engeland,
Duitsland en Israël. De reislust die ze in hun vroege jaren ervoeren, heeft
ongetwijfeld een stempel achtergelaten op hun benadering van het maken van
muziek en live optredens.
De hoes van Omens
zette me vooraf behoorlijk op het verkeerde been. Ik dacht namelijk met New Age
muziek te maken te hebben. Gelukkig is hun muziek veel interessanter. Kim zingt
en bespeelt de Keltische Harp. Mike speelt gitaar, zingt en bouwt loops op met
gitaarpercussie en af en toe beatboxen. Opener Atlas ontstond een paar jaar terug geheel spontaan tijdens het verblijf in een hostel op Gran Canaria.
Hun muziek is niet goed in hokje te plaatsen en behoorlijk
uniek. Het is relaxed en sfeervol en je hoort invloeden vanuit diverse
uithoeken van de wereld, tot zelfs wat funky invloeden. Goed omschrijven kan ik
het album Omens niet, maar het bevalt
me buitengewoon goed.
Aan de vooravond van de Coronapandemie wisten Gentenaren
Nils De Caster en Sara De Smedt mij te betoveren met It
Takes a Believer, een van de fraaiste albums van de afgelopen jaren. Dat
album werd grotendeels door hen opgenomen in het kasteel van LaClaireau in de
provincie Luxemburg. Men had niet alleen muzikale inspiratie want er sloeg tijdens
die week ook een liefdesvonk over tussen de twee.
Voor opvolger Take
This Stone koos men een andere werkwijze. Er werd een beroep gedaan op muzikale
vrienden en niet bepaald de minsten, zoals bijvoorbeeld Herman Temmerman (aka
Ht Roberts). Geen onlogische keuze want Sara en Nils werkten mee aan diens
album The
Open Hum of Things, ook opgenomen in het kasteel van LaClaireau. Als je
dergelijke ervaren krachten om je heen verzameld hebt, kan het eenvoudigweg
niet mislopen.
Om maar met de deur in huis te vallen, Take This Stone is wederom een prachtplaat geworden. Meteen na het
horen van de J.J. Cale achtige opener All
Right was ik al verkocht. Het heerlijk relaxte liedje zit vol verwijzingen
naar liedjes en personen. De eerste strofe gaat over Lieven Tavernier, de
tweede over Roland Van Campenhout, de derde over Bruno Deneckere en de laatste
over de betreurde Vlaamse blueszanger Little Jimmy. Ook de op de hoes afgebeelde
bluesgigant Muddy Waters komt in de song voor.
Tijdens de tien dagen durende opnames ontstonden ook ter plekke
nog nieuwe songs. Het is met name het drumwerk van David Broeders dat het album anders
maakt dan de voorganger. Vooral in What
Are We Waiting For? worden de anderen naar grote hoogtes gestuwd. Ook is
het door blues, jazz, folk en country doordrenkte album gevarieerder geworden. Hopelijk
gaat Take This Stone nog meer
zieltjes winnen dan de voorganger. Ik noteer hem alvast voor een hoge positie
op mijn eindejaarslijstje!
Hun tiende album, na een stilte van tien jaar. En in dertig
jaar Quasi zijn Sam Coomes en Janet Weiss uitgegroeid tot iconen daar aan de
Amerikaanse noord-west kust. Zo’n stabiele carrière kan alleen als er
vriendschap is, loyaliteit, gun factor en oneindige energie. En dan kan het
zomaar dat elk nieuw album weer pakkender, vuriger en rauwer is. Aan het
ontstaan van Breaking the Balls of
History ging een verkeersongeluk vooraf met een sleutelbeen fractuur en
twee gebroken benen van Janet en een jaar later kwam die ellendige lockdown.
Dus werkte Quasi in onzekerheid gedreven aan nieuwe songs die per se gehoord
moeten worden. Zo frappant dat Quasi nog steeds als Quasi klinkt… exquisitely
melodic songs that glitter with rage and wild humor and intelligence, driven by
a big bruised pounding heart.
Theo Volk
Releasedatum : 10 februari 2023 Sub Pop/De Konkurrent
Ik ben een enorme liefhebber van Mark
Erelli’s muziek. Het maakt mij bij voorbaat ongeschikt als een onafhankelijke
criticus. Hij bleef productief over de jaren, zowel alleen, als in samenwerking
met mede musici. Zijn zang ervaar ik als innemend, maar ook de manier waarop
hij zijn Folky Boston basis wist te integreren met muziek zoals die
gebruikelijk onder invloed van Nashville staat. Hij werkte samen met onder meer
Jeffrey Foucault, Lori McKenna, Anthony da Costa, Antje Duvekot, maar ook
iemand als Paula Cole, die twee nummers zingt op zijn zeer door mij
gewaardeerde plaat For a Song. Mark schrijft zijn muziek zelf, soms in co-write
met anderen, en is ook een artiest die prima met nummers van andere
liedjesschrijvers uit de voeten kan. Kortom, een en al waardering. Jammer, dat
hij te weinig aandacht op zichzelf vestigde waardoor lokale distributie hier niet
van toepassing is.
Joe henry schreef een liefdevolle tekst, een
voorwoord, nadat hij de nummers van dit nieuwe album van Mark Erelli had
gehoord. Erelli constateerde in 2020 dat zijn zicht minder werd, en na diagnose
bleek hij retinitis pigmentosa te hebben. Een aandoening waarbij zicht en
gehoor afnemen. Hij weet nog niet hoe progressief dit zich zal ontwikkelen, of
dat het mogelijk stagneert. Veel onzekerheid, en schrik uiteraard. Deze
erfelijke kwestie was de basis voor de muziek op Lay Your Darkness Down. Je
realiseert je dat je mogelijk fysieke kwalen kan krijgen wanneer je ouder
wordt, maar vanzelfsprekend, liever niet dit. Genezing is niet mogelijk. Mark
schreef zijn liedjes om te helpen bij het verwerken van deze kwalijke aandoening.
Bij de pakken neerzitten doet hij niet, maar fijn is anders. Dit kwam rauw op
zijn dak! Prachtige nummers wederom, zoals het uitgelaten, soulrijke, The Man I
Am. Na enige gewenning is er uitsluitend muziek die zich kan meten met het
beste uit Erelli’s toch al niet geringe carrière.
Het laatste fraaie album Pawns
of a Bear van de Zweedse singer-songwriter Sofia Talvik dateerde alweer
van 2019. Een album dat voornamelijk ging over haar leven “on the road”. Gelukkig
wordt 2023 een productief jaar, in de zomer verschijnt haar nieuwe,
Engelstalige album. Samen met de Duitse cellist David Floer vormt Sofia het duo
Hansan. Twee jaar terug kreeg hun album Nattflykt
veel bijval.
Ook op het nieuwe album Blod
Eller Bläck (Bloed of inkt) zingt Sofia in het Zweeds. Helaas ben ik het
Zweeds niet machtig, want de teksten zijn zeer belangrijk voor het duo. Sociaal-realistische beelden over immigratie
en marginalisering in Vårt långa land,
het klimaatdebat in Vår värld - die
ons een kijkje geeft in een dystopische toekomst, om vervolgens verweven te
worden met liedjes die in het hart geworteld zijn, over verlangen en liefde -
perfect de beroemde Zweedse melancholie vangend.
Muzikaal valt er genoeg te genieten ondanks dat de liedjes
slechts opgebouwd zijn uit zang en cello. David Floer weet zijn cellospel goed
te variëren, heel inventief en gejaagd is bijvoorbeeld zijn spel in Ett Steg Fram Och Två Tillbaks. Maar kan
net zo goed bijvoorbeeld jazzy zijn. Het duo bedient zich van diverse genres.
Ondanks de taalbarrière weet Blod Eller Bläck mij van begin tot het
eind te fascineren. Hopelijk wordt Sofia’s soloalbum net zo interessant en
fraai.
Beginjaren negentig maakte Alex Nieuwland naam binnen de “Friese
bries” met zijn band Pretty Green. Vervolgens stond muziek maken op een lager
pitje vanwege zelfstandig ondernemerschap en de opvoeding van zijn kinderen.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en verscheen onder de
artiestennaam Newland zijn debuutalbum Love
and War. De single The Man Who Saved
the World haalde toen de eerste positie van de nl indie charts.
De albums volgen elkaar hierna in rap tempo op, Cradles and Crosses (2018), Vaudeville and Burlesque (2019), The Emperor of Ice Cream (2020), Tomorrowland (2020) en Star Collector (2022). Allen gevuld met
teksten geïnspireerd door dagelijkse dingen, personen, films en historie. Op
het nieuwe album Eyecandy is dat
niet anders.
In de opener The Day
John Met Paul combineert hij het alledaagse, met historie en het boek van
Jim O’Donnell. Het gaat om precies te zijn om 6 juli 1957, de dag waarop John
Lennon en Paul McCartney elkaar leerden kennen. Het liedje zit boordevol
verwijzingen naar titels van Beatles liedjes. Bovendien leende Alex aan het
begin het openingsakkoord van A Hard Day’s
Night, wat hier gezien kan worden als een soort oerknal van de popmuziek.
Hoe zou de popmuziek er nu uitgezien hebben als dit duo, maar ook dat andere
belangrijke koppel, Jagger en Richards elkaar niet hadden leren kennen?!
The titelummer Eyecandy
ontstond na een bezoek aan het Griekse eiland Naxos. Alex hierover : Het
betreft Aliko Beach (ook wel Alykó Beach genoemd). Net voor de economische
crisis besloten de Grieken om bij Aliko een groot hotel (resort) neer te
zetten. Helaas door de crisis is dit nooit afgerond en kun je vandaag de dag de
bouwgeraamtes aanschouwen waar door de graffiti spuiters een aantal schitterende
muurschilderingen zijn gemaakt. Dit geeft een beetje een ghosttown gevoel, maar
het is wel een mooie plek om te fotograferen en gezien te hebben.”.
Bijna in zijn eentje nam Alex het album op (behalve de
drums), Klaas Bos speelt op drie nummers bas en de gitaarsolo op Hearts Apart. Soms verrast Alex, zoals door
een sitar te gebruiken in Soft Low and
Sweet. Het hoogtepunt vormt voor mij AutumnSonnet. Prachtig opgebouwd, het begint
ingetogen en wordt vervolgens naar een grote orkestrale climax toegewerkt. Uiteraard
kan hij live het album niet in zijn eentje brengen. De liveband zal verder
bestaan uit Eric Ennema, Klaas Bos, Gilbert Terpstra en Jeroen Deen. Alex was
volledig onbekend bij mij, Eyecandy
is voor mij een bijzonder aangename verrassing en bovendien een echte
groeibriljant in het alternatieve genre.
