Rosa Spruit : Tussen Stad en Platteland

 

Mijn interesse in Nederlandstalige muziek, of dialect, was enigszins ingezakt. Een paar jaar geleden was die er terdege dankzij artiesten als Mathijs Leeuwis, Björn van der Doelen en Edwin Jongedijk, maar uiteindelijk verdampte die belangstelling. Niet dat er geen talent is op Nederlandse bodem, allerminst. Een avondje bij club Dauphine in Amsterdam heeft mijn ogen onlangs opnieuw geopend door de presentatie van een keur aan de meest uiteenlopende artiesten, waarbij ik, wat kwaliteit betreft, werd weggeblazen. Geen, voor mij, bekende namen, maar indrukwekkend was zonder twijfel het aanbod. Het resulteerde in een uitermate geslaagde, en tot in de puntjes verzorgde, avond. Wellicht zelfs een hernieuwde kennismaking met simpelweg een avondje uit. Niet samengepakt bijeen in een krappe zaal met uitsluitend goedkoop bier, maar locatie waar de bezoeker verwend werd. De muziek van Rosa Spruit kwam via via tot mij, en na een eerste aftasting, waarbij ik aanvankelijk neigde tot afkeuring, begonnen haar uitvoeringen en de heldere intonatie van haar zang alsmaar beter vat op mij te krijgen. IK moest even schakelen van mijn gebruikelijke voorkeur, naar Rosa’s muziek. Ze heeft terdege iets sprankelends, wat haar bijzonder maakt. Ook herkenbaar was het thema wat Rosa inspireerde tot het maken van deze plaat. Het spreekt mij, als Groninger ooit, enorm aan. Persoonlijk voel ik mij meer op mijn gemak op het platteland, maar vijf jaar te hebben gewoond in Amsterdam (40 jaar geleden) heeft mijn perspectief omtrent een stad aanzienlijk verruimd. Ik werk in Amsterdam, met een uitzicht over de Amstel die zijn weerga niet kent. Ik ben graag te gast in een stad, om daarna te genieten van de rust in mijn zelfgekozen enclave omringd door groen, nabij het IJsselmeer.

Het album opent met een zelfgeschreven titelnummer. Het is Rosa die hiermee haar relatie verklaart tussen Stad en Platteland. Een thema die met zekere regelmaat terugkeert op dit album. De tekst van Als je Ooit van Gerard Maasakkers (en muziek JW Roy) komt in de uitvoering van Rosa uitstekend tot zijn recht. Ik zou bijna vergeten zijn dat ik de Engelstalige versie van dit nummer in de kast heb staan. Een nummer van wereldformaat! Het verscheen oorspronkelijk op JW Roy’s album Deeper Shades onder de titel Broken Wings, met Rosa’s vader, Kees, op basgitaar. In deze nieuwe versie wordt Rosa bijgestaan door Gabriël Peeters op gitaar, bas, percussie en piano. Een mooi gekozen repertoire op deze plaat waar naast Rosa een hoofdrol is weggelegd voor Gabriël Peeters. Ook Mirthe de Jonge’s cello getuigt van een enorme toegevoegde waarde. Bij nader inzien was de sprong van Americana naar dit album allerminst groot. Zelfs het gemakkelijk in het gehoor liggende Stront In Mijn Kop gaat na meerdere luisterbeurten niet tegenstaan. Het meer ingetogen uitgevoerde werk spreekt mijn meer aan. Zo ook het naar het Nederlands vertaalde nummer van Suzanne Vega, In Deze Stad, spreekt mijn enorm aan. Mooi is daarbij bovendien de interactie tussen uitsluitend gitaar en cello. Toch de oorspronkelijk versie er weer eens bij gaan zoeken! Voor Rosa Spruit is dit weliswaar een debuut, maar het geheel is voor mij niets anders dan een staalkaart aan fijnzinnig gekozen, en uitgevoerde nummers. Ik vermoed dat het Nederlandstalige repertoire in één klap weer terug is op mijn draaitafel. Aan de voordracht en zang van Rosa zal het niet liggen. Ze overtuigt zelfs bij een nummer als Bij Allebei waar iets meer capaciteit gevraagd wordt van haar stem. Het nummer Duutse Grens vind ik iets minder, maar past prima binnen het thema van dit album. Wanneer het nummer opent krijg ik bovendien associaties naar Lou Reed’s Dirty Boulevard, maar dat terzijde. Tussen Stad en Platteland is niet anders dan een geweldige binnenkomer en kennismaking met een nieuw artiest.

Rein van den Berg

Releasedatum : 23 juni 2023 MonkeyMan Records

Website : https://www.facebook.com/rosaspruitmusic/?locale=nl_NL

Beth Bombara : It All Goes Up

 

Mogelijk dat Beth Bombara niet bij iedereen een belletje doet rinkelen, maar ‘t zou me evenmin verbazen wanneer ze dat wel doet, want It All Goes Up is, wanneer mijn inschatting juist is, haar vijfde album onder eigen naam. Ze komt oorspronkelijk uit Michigan, Grand Rapids. Een bijna Hollandse enclave in de Verenigde Staten, aangezien het een gebied is waar veel Nederlanders naartoe emigreerden. Tijdens haar “College” periode speelde ze in een punkband, om vanaf 2006 kortstondig emplooi te vinden in de band van Samantha Crain. Vanaf 2007 begon ze een eigen loopbaan na te streven. In 2009 huwde ze muzikant Kit Hamon. Samen met zijn broer JJ Hamon ontstond in dat jaar de gelegenheidsband Beth Bombara & The Robotic Foundation. Opnames welke van dit collectief volgden werden positief onthaald, maar kende tot heden geen vervolg. Haar debuut, Wish I Were You, volgde in 2010. Kortom het leven van Beth Bombara staat zeer overtuigend in het teken van muziek. Het is haar eerste levensbehoefte, en al die ervaring en energie hebben gecumuleerd tot haar nieuwste album, It All Goes Up, die binnenkort verschijnt, en wel op Beth’s 40^ste verjaardag. Het is niets anders dan het resultaat van een opwaartse spiraal. Deze nieuwe plaat ervaar ik als een evenwichtig geheel, eentje die op momenten lekker stevig van leer trekt. Beth wil gehoord worden!

Van de tien nummers schreef ze zes zelfstandig, en completeerde vier stuks met echtgenoot Kit. Een groepsresultaat die in dienst stond van het wensenpakket van Beth. Ik heb zelf slechts de vorige twee albums van Beth in de schappen staan. Plaatjes die in na beluistering van It All Goes Up andermaal aan een luisteranalyse ga onderwerpen aangezien deze laatste, als geheel, bijzonder goed bij mij in de smaak valt. Muziek die naar meer smaakt. Een vergelijking met een andere artiest schiet mij niet zo gauw te binnen. Beth onderscheidt zich vooral, denk ik dan, door haar eigen ding te doen, waarbij ze evenmin schuwt om een optimistisch klinkend, doch ingetogen nummer als What You Wanna Hear op de plaat te zetten. De gemiddelde duur van de nummers klokt rond de vier minuten. Ik kan wel aanbevelen aan de lezer van deze tekst om nadere luistertijd te investeren in de muziek van Beth Bombara, maar gezien het enorme aanbod, voeg ik daar meteen aan toe dat eenieder dat lekker voor zichzelf uitmaakt. Ik vind It All Goes Up in ieder geval een uitstekende proeve van bekwaamheid. Het geheel biedt een variatie aan eenduidige klankkleuren en bestaat uit aansprekende nummers en uitvoeringen. Naast de liefdesliedjes is er behalve twijfel ook nuchterheid. I just wanna be with the one I love zingt ze in het prachtig verwoorde Lonely Walls. Er zijn momenten dat het fijn is om op jezelf te zijn, naast de behoefte aan gezelschap.

Rein van den Berg

Releasedatum : 4 augustus 2023 Black Mesa Records

Website : https://bethbombara.com/

Sam Burton : Dear Departed

 

Het zou leuk zijn wanneer je een recensie plaatst dat je iets kan laten lezen over de achtergrond van een artiest. Helaas, ik weet weinig tot niets over Sam Burton. Ik liep bij toeval tegen zijn muziek aan, en de click was instant en spontaan. Zijn uitvoerende stijl pakte mij meteen. Er schuilden associaties naar muziek van weleer in. (Waarmee ik overigens refereer naar de jaren zestig en zeventig.) Via Tompkins Square verscheen in 2020 het debuut van deze Amerikaan uit California, getiteld I Can Go With You. Je kan concluderen dat mensen hem sindsdien hebben opgepakt, want de release van Dear Departed wordt groter aangepakt. Dear Departed gaat over persoonlijke groei en ontwikkeling, en wellicht dat de samenwerking met producer Jonathan Wilson (Father John Misty of Angel Olson) ook een extra stuwend effect heeft gegevens. Terwijl je Burton’s debuutplaat niet moet uitvlakken, is Dear Departed een ferme stap vooruit. Het album is aanzienlijk voller van opzet, rijker gekleurd door zeer toepasselijke snaar arrangementen. Het is nog te vroeg wellicht, maar ik ben genegen om er het stempeltje tijdloos op te plakken, vanwege de natuurlijke flow. De nummers ontwikkelen zich golvend, en waaieren uit, terwijl de luisteraar onthaast.

Ergens zou je qua stemgeluid een gematigde vergelijking mogen maken met Roy Orbison, terwijl ook de naam van Chris Isaak naar boven kwam drijven. Ook een associatie naar David Ackles (4 albums in de periode 68 – 73) vind ik hier op zijn plaats. Ergens ligt daar het geheim van mijn enthousiasme naar de muziek van Sam Burton. Enerzijds is daar die associatie met muziek die teruggrijpt naar het verleden, anderzijds ligt de weg voor Sam open, en is er de synthese met het heden. Weemoedige muziek is van alle tijd. Met een nummer als Maria zou hij je zomaar kunnen overtuigen. Een zomers plaatje, voor op een moment dat je in de gelegenheid bent om even wat tijd aan jezelf te besteden. September is hij in Paradiso. Helaas in het bovenzaaltje, en niet in hun locatie nabij het IJ.

Rein van den Berg

Releasedatum : 14 juli 2023 Partisan Records

Website : https://samburtonmusic.com/deardeparted

Rosa Spruit : Tussen Stad en Platteland

 

Zangeres Rosa Spruit (23) komt uit een gezin waar cultuur hoog in het vaandel staat. Moeder Marlies van Inzen werkt bij Theater De Schalm en vader Kees runt al dertig jaar Monkeyman, een managementbureau voor muzikanten. Hieronder bevinden zich bijvoorbeeld JW Roy, Iris Penning, Jeroen Kant en Ruud van den Bogaard. Alle vier leverden tekstueel en/of muzikaal bijdrages aan Tussen Stad en Platteland.

Het album vol covers opent met het fraaie, zelfgeschreven titelnummer. Tot haar zevende woonde Rosa in hartje Utrecht, waarna het gezin verhuisde naar een oude boerderij in het verre buitengebied van het Brabantse Bergeijk, pal aan de Belgische grens. Na de middelbare school vertrok ze al weer snel naar de stad en woont ze nu het merendeel van haar tijd in Maastricht, waar ze Gezondheidswetenschappen studeerde aan de universiteit. Het lied gaat over het verdelen van haar tijd tussen stad en platteland.

Een van de fraaiste Nederlandstalige liedjes, dat ik ken is Als Ge Ooit, geschreven door JW Roy samen met Gerard van Maasakkers. Het staat op de klassieker Laagstraat 443, vernoemd naar het woonadres van Ruud van den Bogaard, waar het werd opgenomen. Naar Stad, een liedje van Jan Henk de Groot, lijkt me qua tekst van toepassing op Rosa. Het moeilijk kunnen loslaten van ouders als kinderen buitenshuis gaan studeren.

Het ritmisch aan Tom Waits herinnerende Stront in Mijn Kop van Jeroen Kant is een aanklacht tegen asociale types, die met anderen geen rekening houden en in de natuur hun rotzooi achterlaten. Het is geschreven vanuit de gedachtegangen van dit soort types. Een verrassende keuze vind ik In Liverpool van Suzanne Vega, ooit vertaald door Klaas Delrue naar het Nederlands.

Ruud van den Bogaard en Björn van der Doelen vertaalden op uitstekende wijze Girls From Texas naar de hit Vrouwen Uit Brabant. Ook maakt Rosa tot mijn grote genoegen een bezoekje aan Drenthe, ze vertolkt Als de Liefde Mar Blef Winnen van Daniël Lohues. Lohues maakte geen enkel slecht album, maar Allennig II mag zeker tot zijn betere gerekend worden. Een nostalgisch gevoel bezorgt mij Er Zijn Geen Pleinen Meer van Jeroen van Merwijk. Het werpt me terug naar de jaren zestig, toen ik bijna dagelijks als kind op straat of op het schoolplein aan het voetballen was.

Zeer aanstekelijk is Duutse Grens van Erik Neimeijer. Het mooiste bewaart Rosa misschien wel voor het laatst, de sobere vertolking van Iris Penning’s Zaternacht. Een liedje geschreven over de Corona tijd en niet te vinden op een regulier album van Iris. Rosa wordt hier alleen begeleid door Gabriël Peeters. Deze topproducer weet precies wat de liedjes nodig hebben. Het tweetal krijgt op zeven van de liedjes de hulp van de inventieve celliste Mirthe de Jonge. Peeters en de Jonge werkten al vaker samen, ondermeer op albums van Björn van der Doelen en het doorbraakalbum van Iris Penning, Liever Vieze Voeten.

De pure stem van Rosa weet mij vooral te raken in ingetogen liedjes als Mijn Hoofd Weer op je Schouders en Als Ge Ooit. Rosa heeft blijkbaar de smaak van albums maken te pakken, volgend jaar zal een album gaan verschijnen met eigen nummers. Voor de geïnteresseerden in het vinylalbum inclusief cd kunnen contact opnemen via e-mailadres rosaspruitmusic@gmail.com . Het fraaie Tussen Stad en Platteland zou een aanrader kunnen zijn voor liefhebbers van eerder genoemde Iris Penning en Maaike Ouboter.  

Releasedatum : 23 juni 2023 Independent

Website : https://monkeyman.nl/portfolio/rosaspruit/

Daniel Luke : Shadow Dance

 

Soms bevatten Facebookberichten interessante informatie. Toevallig las ik op de pagina van John O’Connor dat zijn nieuwe album Until the Rivers Run Dry door The Irish Times verkozen is tot de beste tien Ierse albums van het eerste half jaar van 2023. Tot dat tiental behoort ook Shadow Dance, het debuutalbum van Daniel Luke.

Mijn kennis van Ierse muziek is behoorlijk groot, maar van Daniel Luke had ik nog nooit gehoord. Voordat pianist Luke solo ging, maakte hij een decennium deel uit van het kwartet met de aparte naam Gypsies on the Autobahn. Het enige wat ik verder over hem weet is, dat hij eerder dit jaar op een compositie te horen is op Ritual van Stik Figa & The Expert. Begin 2020 begon Daniel aan een nieuw en persoonlijk project: een verzameling solo-pianocomposities die uiteindelijk zijn debuutalbum Shadow Dance zouden worden.

Opgenomen in zijn ouderlijk huis, op de piano waarop hij leerde spelen, vertegenwoordigt dit album een liefdeswerk en een leven lang leren. Daniel heeft zowel voorbeelden in de klassieke muziek als Chopin, Satie en Debussy, maar ook jazzmuzikanten als Bill Evans en Chick Corea. Voortbouwend op zijn klassieke opleiding laat hij die stijlen in zijn composities samensmelten tot iets geheel eigens, waarbij een uniek speels en levendig geluid ontstaat.

De uitzonderlijke schoonheid, emotionele diepgang en de lichtvoetigheid lieten me al snel vallen voor dit fraaie, instrumentale album. Blijkbaar komt volgens Daniel zijn muziek live het beste tot zijn recht. Die liveshows zijn een groot succes, hij verkocht onder andere de National Concert Hall Dublin uit en speelde hij sets op Glastonbury.

Na Les Barricades Mystérieuses van Paulette Verlée is Shadow Dance het tweede instrumentale album dit jaar met pianomuziek, dat mij buitengewoon weet te bekoren. Het is verkrijgbaar digitaal en op vinyl.   

Releasedatum : 5 mei 2023 Independent

Website : https://daniellukemusic.bandcamp.com/album/shadow-dance

Dallas Burrow : Blood Brothers

 

Zijn debuutalbum Southern Wind, en ook het daaropvolgende album, simpelweg getiteld Dallas Burrow wisten mij enorm te pakken. Een frisse wind, wat mij betreft, binnen traditioneel klinkende countrymuziek. Tevens bleek hij al voorheen al een viertal EP’s te hebben gefabriceerd. Een productieve man. Een man met een verhaal bovendien. Eentje die dalen heeft gekend maar momenteel het gezinsleven heeft gevonden als basis en hoeksteen. Dallas weet wat op het spel staat, wanneer hij afglijdt. De Amerikaanse samenleving is niet eenvoudig wanneer je niet binnen het plaatje past. Gelukkig lijkt hij momenteel zijn zaakjes voor elkaar te hebben. Kan me voorstellen dat veel afhangt van hoe een album als Blood Brothers wordt ontvangen in de muziekwereld. Hij lijkt ook voorzichtig waar het de muziek betreft, blijft derhalve aan de veilige kant, terwijl een beetje opschudden geen kwaad kan. Van mij mag iets meer de beuk erin! Op een kneusje na (Wild Bill is hilarisch bedoeld, na 1 keer luisteren was ik klaar met deze Hill Billy song) staan vooral weer een aantal aansprekende songs op deze nieuwe plaat. Leuke bijkomstigheid is dat Willis Alan Ramsey op de achtergrond meezingt in You Go On Ahead. Een topnummer waaruit blijkt dat Dallas ijzersterke nummers kan schrijven.

Mooie cover van Townes Van Zandt’s Mr. Mudd and Mr. Gold is er bovendien aanwezig op dit album. X Old Flames is een traag schuifelend nummer, en doet qua instrumentatie nog meer traditioneel aan dan de overige nummers. Heerlijk zo met fiddle en pedal steel. Dit is een samenwerking met de vader van Dallas, die tevens het nummer schreef en de zang voor zijn rekening neemt. Mike Burrow was van grote invloed op Dallas zijn muzikale voorkeur. Terwijl ik aanvankelijk dacht dat dit album zwakker was dan zijn beide voorgangers blijft Blood Brothers groeien. Only Game in Town schreef hij samen met Charley Crockett. In de hoek waar Crockett actief is, daar moet je ook Dallas Burrow rangschikken. Zodra Charley Crockett zich weer eens laat zien in ons land, zou hij een Dallas als openingsact mee moeten nemen. Hij verdient het, evenals het Nederlands publiek. Van kampvuurnummers tot liedjes die meer de diepte in gaan. Wanneer je van klassieke getinte country houdt, dan weet je de muziek van Dallas Burrow op waarde te schatten, is zo mijn vermoeden.

Rein van den Berg

Releasedatum : 16 juni 2023 Soundly Music/Subliminal Hymnal Records

Website : https://www.dallasburrow.com/

JD Graham : A Pound of Rust

 

Eerder dit jaar schreef ik over JD Graham, en ik kon niet anders zeggen dan dat zijn aangrijpende verhaal mij bij de kraag vatte. Iemand die zijn hele leven zo goed als had verkloot, en om zijn pijn te onderdrukken, de snelweg verder beneden neerwaarts inzette door drank en pillengebruik. JD Graham schets het leven van een kansloze die gevangen zit in een foute wereld. Uiteindelijke belandde hij daardoor in de gevangenis, nadat hij iemand had doodgereden onder invloed. Een verschrikkelijke daad. Iets waarmee je niet geassocieerd wil worden. Hij doet zijn verhaal, niet zo zeer om medelijden op te wekken of begrip te vragen. JD Graham’s muziek en teksten zijn eerder bedoeld als een soort van zelfanalyse. " I found forgiveness in a Savior for all the things I'd done wrong" Ondanks alles probeert hij zijn ellende achter zich te laten. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat hij zijn vorige album, Palace West Live, zou kunnen treffen of evenaren, maar daarin heb ik mij vergist. A Pound of Rust gaat wellicht nog een stapje verder, en zoekt naar de oorzaken. Zoals JD het zelf zegt; These songs chronicle my journey through addiction, prison, grief, loss, faith, self-doubt, depression and redemption. Close your eyes and listen to my story. De teksten op A Pound of Rust zijn geen verzonnen verhaaltjes, maar getuigen van een geleding van de samenleving waar ik mij bewust verre van houd. Een wrange realiteit en met het besef van iemand die een bonk roest wil omzetten naar goud.

De uitvoeringen van zijn nieuwe nummers zijn minstens zo stripped-back als zijn vorige plaat. A Pound of Rust werd geproduceerd door Neilson Hubbard en Ryan Culwell. Je hoort naast JD’s gitaar en vocalen, Neilson Hubbard op drums, Juan Solorzano op pedal steel, bas, vibrafoon, en een keur aan gitaren. Tenslotte Ryan Connors op Hammond Orgel. Luistermuziek die ver staat van Sour Diesel Trainwreck, maar met dezelfde rauwe randjes die het zuidelijkste gedeelte van Noord-Amerika kenmerken. De beste weg om zijn muziek te kopen, mits nog op voorraad, zou zijn via Popeye te Hengelo. Terwijl de gemiddelde plaat mij doorgaans steeds minder aanspreekt, springt deze er juist gigantisch bovenuit. Zoals wel vaker, het antwoord ligt in het onbekende. Dit gezegd hebbende. We noemden net Ryan Culwell, en die mag van mij ook wel weer eens een nieuwe plaat uitbrengen. Zijn Run Like a Bull proefde beslist naar meer.

Rein van den Berg 

Releasedatum : 23 juni 2023 Independent

Website : https://thejdgraham.com/

Grian Chatten : Chaos for the Fly

 

De afgelopen twee weken verschenen een aantal fraaie albums, waaronder die van ANOHNI & The Johnsons, PJ Harvey, Julie Byrne en Lucinda Williams. Meest aangename verrassing was toch wel Chaos for the Fly van Grian Chatten, frontman van Fontaines D.C. . Vooral omdat ik totaal niks met de muziek van die band heb. Bovendien heb ik een zwak voor Ierse muziek in het algemeen.

Ierland is allang niet alleen meer bekend vanwege traditionele folkmuziek. Het eerste half jaar van 2023 verschenen daar de nodige prachtplaten, zoals die van Lankum, Lisa O’Neill, The Murder Capital, John Blek, Ailbhe Reddy, Perlee, Daniel Luke, Stephen Shannon en The Bonk.

Chaos for the Fly is veel luchtiger dan de muziek van Fontaines D.C. Het is een zomerplaat bij uitstek en bovendien goed in het gehoor liggend. Chatten mag dan niet de beste zanger zijn, maar liedjes schrijven kan hij wel. Zowel dromerige als catchy (Fairlies). Chaos for the Fly is daarnaast gevarieerd, het zal mij niet verbazen dat het in menig jaarlijstje zal gaan opduiken, zowel van critici als van muziekliefhebbers.    

Theo Volk

Releasedatum : 30 juni 2023 Partisan

Website : https://www.grianchatten.com/

Replay : Fotheringay : Fotheringay

 

Nadat Sandy Denny Fairport Convention had verlaten wilde ze zich gaan concentreren op zelf geschreven liedjes. Samen met haar man Trevor Lucas richtte ze vervolgens de folkrockgroep Fotheringay op. Hun gelijknamige debuutalbum Fotheringay uit 1970 werd met recht een klassieker in het genre. Het album werd geproduceerd door de legendarische Joe Boyd (onder andere Nick Drake, Fairport Convention, Pink Floyd).

Drie van de nummers zijn covers, The Way I Feel van Gordon Lightfoot en Too Much of Nothing van Bob Dylan. Het album sluit af, met een fraaie, uitgesponnen versie van de traditional Banks of the Nile. Het zijn vooral de door Denny alleen geschreven nummers, die mij het meest kunnen bekoren, mij het meest weten te raken. Vooral haar song The Sea bezorgt me nog elke keer als ik het hoor dik kippenvel. Maar ook Nothing More, Winter Winds en the Pond and the Stream komen diep binnen.

Lucas schreef het nummer The Ballad of Ned Kelly. Het gaat over de bekendste bushranger van Australië. Als jongeman had Ned Kelly conflicten met de lokale politie. Na de moord op drie politieagenten werden hij en enkele vrienden vogelvrij verklaard. Na zijn gevangenneming werd hij ter dood gebracht door ophanging. Zijn levensverhaal werd meermaals verfilmd met onder andere Mick Jagger en Heath Ledger in de hoofdrol. 

Latere heruitgaven bevatten een viertal live opgenomen songs tijdens het legendarische Holland Pop Festival, gehouden in Kralingen. Een driedaags festival met een fantastisch bezetting. Fotheringay behoort al tientallen jaren tot mijn vaakst beluisterde albums.   

Theo Volk

Replay : The Dream Syndicate : the Days of Wine & Roses (40th anniversary edition)

 

Terwijl veel eigentijdse muziek mij steeds minder lijkt te boeien, raak ik opgewonden als een kind bij recent verschenen producten zoals Funky Nothingness van de Zappa familie, of deze, een opgepimpte uitgave van the Days of Wine and Roses. Deze historische plaat van The Dream Syndicate verscheen oorspronkelijk in 1982, en was al jaren beschikbaar op vinyl en CD, echter dit veertigjarige jubileum voorziet in extra opnames uitgesmeerd over vier schijfjes. Overdadig wellicht, maar het gaat erin als koek. Kristalhelder als nooit tevoren, terwijl voor de hoorbaar aanwezige “crackling noises” wordt gewaarschuwd. Veel extra tracks en vooral alternatieve uitvoeringen, naast twee schijfjes barstensvol met live uitvoeringen uit de tijd van wijn en rozen. Vier en een half uur muziek, veelal explosief geladen. Ik zou kunnen zeggen jeugdsentiment, maar helaas heb ik The Dream Syndicate pas veel later ontdekt. En zoals dat gebruikelijk is wanneer je onder indruk bent van, in dit geval de dynamiek van het collectief, dan graaf je terug in de tijd. En wanneer je ver genoeg gaat, dan kom je vanzelf bij het begin, terwijl je tussendoor een prachtige live registratie, zoals Live At Raji’s, meepakt.

Op jonge leeftijd kreeg ik wel Lou Reed en de Velvet Underground mee. Het is vooral deze band waarop de sound van the Dream Syndicate geïnspireerd is. Ze zeilden in de vroege jaren tachtig mee op de golf naast R.E.M., The Pixies, The Minutemen, die toen plaatsvond. Ik trouwde mijn vrouw in 1981 en had een fascinerende baan gevonden in de financiële wereld, die mij opslokte. Vanwege mijn nieuwe bestaan en veranderende werk- en leefomgeving schoof mijn aandacht voor de muziek een paar jaar naar de achtergrond. Achteraf terugkijkend heb ik mij wel eens afgevraagd of ik, muzikaal gezien, onder een steen leefde. Sommige dingen zijn schijnbaar volstrekt langs me gegaan. Geen tijd! Gelukkig is the Dream Syndicate anno nu nog steeds actief, en laat deze plaat horen waarom zijn hun plaatst in de muziek verdiend hebben. Vanwege mijn aankoop van de heruitgave Out of the Grey, twee jaar geleden, was duidelijk dat deze release uit de dagen van Wijn en Rozen niet uit kon blijven. Het geeft een heerlijk gevoel, alsof je ruwweg veertig jaar terug in de tijd stapt. Het besef dat die tijd verstreken is poetst deze muziek weg, en voor een moment ben je weer jong.

Rein van den Berg 

Releasedatum : 23 juni 2023 Fire Records

Website : https://www.thedreamsyndicate.com/

Iris DeMent : Workin’ on a World

 

Pieta Brown kondigde al aan dat iets bijzonders van Iris DeMent in het verschiet lag. Iris zelf had al een aantal nummers vrijgegeven via sociale media, en ze waren mij opgevallen. Dus ja, ik zat in principe klaar toen Workin’ on a World verscheen. Een ambitieus album met maatschappijkritische teksten. Tussen de bedrijven door bleef het schrijven van een recensie erbij. Het kwam er niet van. De innerlijke drive om te schrijven is sowieso verminderd. Iedereen moet voor zichzelf uitmaken wat hij of zij als plezierig ervaart. En de mensen die de muziek van Iris al op waarde weten te schatten, die ga ik niets nieuws vertellen. Terwijl de groep die niets met haar heeft, heeft zijn positie ook al ingenomen. Dus; waarom? Wanneer mijn Ipod op random speelt dan komen de aansprekende songs van Iris met regelmaat voorbij, zoals gisteren het schitterende politiek getinte nummer Goin’ Down to Sing in Texas. Ik volg de ontwikkelingen in Amerika bij voorkeur liever niet, veel is verontrustend of lachwekkend. Eigenlijk is het meer dat het mij verdriet doet wat daar zoal gebeurt. Sterker, ik ben bang dat wat daar gebeurt vroeg of laat ook hier landt. De invloed van de Verenigde Staten reikt ver, en de alternatieven zijn nog minder plezierig.

We weten allemaal dat deze wereld een betere aanpak behoeft, helaas staan niet alle neuzen in dezelfde richting. Voldoende mensen die hun eigen agenda nastreven, en die is, hoe kan het ook anders, op eigenbelang gericht. Rondom al deze weinig opbeurende thema’s heeft Iris DeMent een wonderschoon album weten te maken. Een liefdevol project, en zoals je je kan voorstellen, gemaakt met pijn in het hart, want er is veel om stil bij te staan. Workin’ on a World vertelt indirect waarom Amerika de moeite waard blijft, en waarom we vooral hoopvol kunnen en moeten zijn. De meeste nummers werden geschreven door Iris zelf. Een paar samen met Pieta, en de twee afsluitende zijn van Greg Brown. Veel van de muziek wordt gedragen door de piano, naast Iris haar voordracht. De overige instrumentatie is schaars, maar subtiel vertegenwoordigd. Let Me Be Your Jesus wordt voorgedragen alsof het een liedje is die je in slaap dient te sussen. Iets mooier maken dan dat het is kan bijna niet, maar Iris werkt op haar manier met Workin’ on a world aan een betere wereld. Een album waarvoor je gerust de tijd kunt nemen.

Rein van den Berg

Releasedatum : 24 februari 2023 Flariella Records

Website : https://irisdement.com/

Replay : Virginia Astley : From Gardens Where We Feel Secure

 

Door het gisteren verschenen, lichtvoetige album Les Barricades Mystérieuses van de Brusselse pianiste Paulette Verlée kreeg ik de behoefte om weer eens de cultklassieker From Gardens Where We Feel Secure te beluisteren. Virginia Astley is een dochter van componist Edwin Astley, die muziekthema’s schreef voor series als The Saint, Danger Man, Department S en Randall and Hopkirk. Reeds op haar zesde begon ze piano te spelen en op haar veertiende ook fluit. Alhoewel ze klassiek getraind is, is haar muziek altijd avontuurlijk en rijk aan experiment geweest. Na deel uitgemaakt te hebben van enkele, niet succesvolle bandjes richtte Astley zich op een solocarrière.

Debuutalbum From Gardens Where We Feel Secure verscheen in 1983 op Rough Trade, dat toen pas een paar jaar bestond. Ze nam het zonder enkele druk met producer Russell Webb op en dat is goed terug te horen. Een praktisch geheel instrumentaal album dat al improviserend tot stand kwam. Het enige wat Astley vooraf gepland had was dat de muziek een zomerse sfeer moest uitstralen. De muziek is lichtvoetig, harmonieus, sereen, regelmatig opgewekt en soms hypnotiserend.

Voor een belangrijk deel wordt de sfeer medebepaald door de gebruikte veldopnames van onder andere kerkklokken, schapen, kinderen en vogels (waaronder een uil). Haar pianospel staat centraal, maar daarnaast zijn ook enkele blaasinstrumenten te horen. Sinds de release is de populariteit terecht gestaag gestegen. Helaas was het album lange tijd bijna onleverbaar en was het alleen tegen woekerprijzen te koop. Gelukkig bracht Astley het album twee jaar terug in eigen beheer opnieuw uit. Op haar Bandcamppagina is het te koop voor zo’n 19 Euro inclusief verzending. Nog steeds een absolute aanrader.

Theo Volk

Releasedatum : 29 juli 1983 Rough Trade

Website : https://www.virginiaastley.com/