Pale Blue Eyes : This House

 

"Toen mijn moeder stierf, vijf jaar na mijn vader, hing er een lading in de lucht die iedereen in de kamer met elkaar verbond. De tijd stopte. Ik had het gevoel dat ik even een alternatieve dimensie tussen leven en dood binnenging. Dagen en weken later zou ik mijn familie in elke hoek van het huis zien. Toen voelde het geleidelijk aan als tijd voor een nieuwe start, weggaan van het huis en mijn geweldige ouders.”, aldus Matt Board van het trio Pale Blue Eyes, vernoemd naar een song van Lou Reed.

Het huis waaraan Matt vele goede herinneringen bewaart staat afgebeeld op de hoes van This House. Hun debuutalbum Souvenirs stond in het teken van de dood van Matt’s vader. Het nieuwe album werd afgewerkt vlak na de dood van zijn moeder, na een lang ziekbed. Het werd opgenomen in hun zelfgebouwde Penquit Mill thuisstudio, gelegen op een droomlocatie. Naast Matt bestaat het trio uit zijn vrouw Lucy (drums/synthesizer/productie) en bassist Aubrey Simpson.

Op beide albums zijn omgaan met verdriet belangrijke thema’s. Het nieuwe album gaat ook over de draad weer oppakken en het koesteren van familie en vrienden, die je nog wel hebt. In hun muziek klinkt regelmatig Lucy’s fascinatie voor elektronische muziek door. Toen ze afstudeerde ging haar proefschrift dan ook over “An Investigation into Sheffield's Alternative Music Scene Between 1973 and 1978, with Particular Reference to Cabaret Voltaire.”. Het eindresultaat is een positief album, vol stuwende ritmes. "Verandering is onvermijdelijk. Je moet het allemaal omarmen, het goede en het slechte, en het vreselijk lelijke.", aldus Matt.

Theo Volk

Releasedatum : 1 september 2023 Full Time Hobby/De Konkurrent

Website : https://paleblueeyesmusic.bandcamp.com/album/this-house

Colter Wall : Little Songs

 

Toen Colter Wall zijn gelijknamige debuut op de markt bracht was ik instant verkocht. Ik vond het werkelijk geweldig hoe een jonge Canadees klassieke country zo natuurgetrouw kon weergeven. Een topplaat! Gevolgd door een innemend optreden in de Melkweg. Tevens kocht ik meteen zijn EP Imaginary Appalachia, die van hetzelfde gehalte was; indrukwekkend. Ook voor zijn Songs of the Plains wist ik ruimte te creëren binnen mijn budget, maar de echte magie was al verminderd. Zijn optreden in de Tolhuistuin ervoer ik als dusdanig tam dat ik Western Swing & Waltzes heb gelaten voor wat ie was, ongetwijfeld meer van hetzelfde. De promo die ik vervolgens toegestuurd kreeg bevestigde dat. Ik was blijkbaar een beetje klaar met Colter Wall en zijn retro-kunstje. Iets vergelijkbaars ontstond ten opzichte van Charley Crockett, maar die overvoerde in hoog tempo de markt. Aangezien inmiddels een paar jaartjes verstreken zijn sinds Western Swing & Waltzes (2020), durfde ik blind Little Songs te kopen. Ergens hoopte ik dat Colter zijn stijl en of uitvoering had bijgeschaafd. Ik verwijt het dan ook primair mijzelf dat ik bij Little Songs een ambivalent gevoel overhoud, want hij borduurt steevast verder in het bekende stramien, anderzijds moet ik bekennen dat hij dat werkelijk voortreffelijk doet. Net als bij Crockett kom ik tot dezelfde conclusie; het bad is vol. Je kunt er wel meer bij doen, maar het voegt niet meer toe.

Rare gewaarwording, aangezien er voldoende artiesten zijn die ook blijven volharden binnen een eigen stijl, en daarbij denk ik bijvoorbeeld aan een artiest aan David Munyon, maar die stelt mij zelden teleur. Zeker op basis van een album als geheel, want ook hij heeft wel eens een nummer die minder is. Ik denk dat het verschil primair voortkomt uit het feit dat Munyon bij zichzelf blijft, en niet imiteert. Colter Wall zou mij aanzienlijk meer tegemoetkomen wanneer hij “zijn genre” eens flink opschudt, wellicht wat tempowisselingen toepast, of een mariachi bandje toevoegt, of een geïnspireerd duet zingt met een lieftallige zangeres. Tien nummers op Little Songs, waarvan twee covers, eentje van Hoyt Axton, eentje van Ian Tyson. Op de uitvoeringen van de tien nummers valt niets af te dingen, maar het gevoel dat ik het al eerder heb gehoord blijft over. Voorlopig pas op de plaats.

Rein van den Berg

Releasedatum : 14 juli 2023 Black Hole Music/RCA

Website : https://www.colterwall.com/

Laufey : Bewitched

 

Reeds als student aan het prestigieuze Berklee College of Music was Laufey Lin Jónsdóttir drie jaar terug succesvol. Een zangeres met IJslandse en Chinese roots. Haar debuutalbum Everything I Know About Love stond boordevol liedjes met een hoog zwijmelgehalte. Een album over liefde en over volwassen worden. Ook een album waar de nostalgie en romantiek van afdruipt. Muziek vooral geïnspireerd door jazzmuziek van zo’n tachtig jaar geleden, maar waarin ook klassieke invloeden doorklinken. Laufey probeert met haar muziek een brug te slaan tussen jazz en klassiek en een jong publiek.

Op dit moment is Laufey dan ook de meest beluisterde jazzartiest op Spotify. Die populariteit zal ongetwijfeld vergroot gaan worden met haar nieuwe album Bewitched, waarop ze zowel als zangeres en liedjesschrijver gegroeid is. De liedjes op het nieuwe album gaan over de liefde, maar dan meer in de algemene zin. Andermaal hebben ze een hoog zwijmelgehalte, waarvoor je in de juiste stemming moet zijn, zoals bijvoorbeeld op de late avond.

Regelmatig zijn rijkelijk versierd met strijkers van de uit Londen afkomstige Philharmonia Orchestra. Elf van de veertien liedjes schreef ze alleen. Promise schreef ze samen met Dan Wilson (Taylor Swift, Adele) en Must Be Love met Max Wolfgang en Freddy Wexler. Daarnaast vertolkt ze de jazzklassieker Misty van Johnny Burke en Erroll Garner. Het gaat Laufey duidelijk voor de wind, haar komende toer was in een paar minuten uitverkocht.

Theo Volk

Releasedatum : 8 september 2023 AWAL

Website : https://www.laufeymusic.com/

Lori McKenna : 1988

 

Wanneer je leest dat Dave Cobb er productioneel bij betrokken is dan weet je eigenlijk al dat je voor 80 procent goed zit. Niet dat alles wat hij aanraakt in goud veranderd, maar zijn naam staat doorgaans garant voor kwaliteit wanneer je van Americana houdt. Lori McKenna schuift al jaren door dat landschap, ook al was ze aanvankelijk eerder Folk georiënteerd. Ze opende via Unglamorous haar weg naar de country. Het kwam op haar pad nadat Faith Hill interesse toonde in de songs die ze schreef. Schrijven van liedjes voor, en met, anderen werd wellicht haar voornaamste bron van inkomsten. Ze bleef daarnaast haar eigen albums uitbrengen, waaronder een aantal projecten in samenwerking met Mark Erelli. 1988 is de twaalfde plaat van deze uit Massachusetts afkomstige en woonachtige vrouw. Ze huwde jong, kreeg vijf kinderen en wist daarnaast een muzikale loopbaan gaande te houden. In het titelnummer, 1988, kijkt Lori terug op die achterliggende jaren. Het begin van haar huwelijk op jonge leeftijd, het lief en leed wat zich voltrok. 1988 in een ode aan Gene, haar echtgenoot, haar stabiele factor op de achtergrond.

Lori verloor haar moeder op jonge leeftijd, een enorm gemis voor een kind, en het is dan ook niet verwonderlijk dat dit thema met een zeker frequentie terugkomt in haar muziek. Ongeacht het genre waarin ze zich laat horen, weet ze als geen ander gevoeligheden te verwoorden en naar de oppervlakte te toveren. Dat ze anno 2023 nog niets van haar talent heeft verloren laat ze horen met de songs die je terugvindt op 1988. Een rode draad loopt vanaf haar vroege platen tot nu onveranderd door, waarbij haar vakmanschap en karakteristieke zang leidend zijn. De tien songs spreken voor zich, en andermaal krijg je te horen waarom Lori McKenna zoveel respect geniet onder collega artiesten. Een dame om louter respect voor te hebben.

Rein van den Berg

Releasedatum : 21 juli 2023 CN

Website : http://www.lorimckenna.com/

Darrell Scott String Band : Old Cane Back Rocker

 

Darrell blijft over de jaren constant, zowel wat betreft kwaliteit als aanbod. Tevens is hij in staat gebleken ieder album een eigen specifieke klankkleur mee te geven. Ditmaal was qua opzet bedoeld om de banjo meer centraal te zetten, naast een album dat gekenmerkt wordt door harmoniezang. Voor de gelegenheid heeft hij de credits voor deze release verder verruimd, en zet zijn medemusici meer het zonnetje door aan zijn eigen naam de toevoeging String Band te plakken. Darrell geeft aan dat het een eer is dat hij met deze artiesten mag samenwerken, iets wat ongetwijfeld wederzijds is. Musici voor dit album bestonden uit Matt Flinner (Banjo & Mando), Shad Cobb (Fiddle) en Bryan Davies (staande bas). Behalve hun instrumentariums lenen deze heren tevens, waar nodig, hun vocalen waar. Darrell speelt piano, dobro, banjo en gitaar, waarbij hij benadrukt dat dit laatste instrument overwegend Ben Bullington’s 1933 D-18 gitaar was. Je zou mogen stellen dat Old Cane Back Rocker een Bluegrass plaat is, maar volgens mij is die rubricering te summier omschreven. Het album is meer gevarieerd door er slechts deze eenzijdige benaming aan te geven. Darrell Scott heeft altijd al hoog in mijn vaandel gestaan, en wist altijd al een opmerkelijke eenheid te creëren op zijn albums, maar hier weet hij opnieuw het uiterste eruit te persen. Inderdaad zoals bedoel; harmonieus, en die veelvoud aan snaren geven zeer zekere net dat stuk extra. Wanneer ik een album als exclusief en werelds ervaar dat ontstaat wel eens de behoefte een vinyl formaat erbij te kopen. Dat gaat hier ook zeker gebeuren, de heldere instrumentatie alleen al verdiend de aanschaf van deze meer robuuste weergave.

Alleen met het nummer Fied Taters heb ik moeite, aangezien er op hilarische bedoelde wijze door de muziek wordt gesproken, alsof je in een matige Disneyfilm bent aanbeland. De grap ontgaat mij simpelweg. Aan de muziek ligt het niet, maar die irritante stem hadden ze voor mij in de mix achterwege kunnen laten. Dan hoor ik toch vele malen liever een geïnspireerde Darrell Scott, en wat ik daarmee bedoel laat Darrell meteen in het daaropvolgende nummer horen. Een heerlijke doorleefde ballade die opent met piano, daarna gevolgd door cello en viool. The World Is Too Much With Me overtuigt dusdanig wat mijn veronderstelling dat deze man een gevoelige en zachtmoedige man moet zijn, ander ben je volgens mij niet in staat om zulke aansprekende muziek te maken. Het afsluitende Rajij’s Romp eindigt met de spreekwoordelijke kers op de taart. Darrell Scott had al een aantal opmerkelijke albums op zijn naam staan, en deze behoort tot de fijnste uit zijn oeuvre. Niets anders dan muziek met een uitermate verfijnd randje.

Rein van den Berg

Releasedatum : 28 juni 2023 Independent

Website : https://www.darrellscott.com/

Bertolf : Bluefinger

 

Reeds op zijn twaalfde begon Bertolf Lentink met het opnemen van muziek. De liefde voor muziek kreeg hij vooral mee van zijn vader. Samen met zijn vader speelde hij de nodige cassettebandjes vol met bluegrassmuziek, die hij op school verkocht aan klasgenootjes. Dertig jaar later is Bertolf een gevierd singer-songwriter, die tot nu toe een zestal uitstekende pop/rock albums uitbracht.

Met zijn nieuwe album Bluefinger komt een lang gekoesterde droom uit, opnemen in Nashville met een aantal favoriete muzikanten van hem. Op meer dan de helft van zijn platencollectie spelen de ervaren topmusici Jerry Douglas (dobro), Stuart Duncan (viool) en Mark Schatz (bas) mee. De sessies in Nashville werden aangevuld met de talentrijke jonkies David Benedict (mandoline) en Wes Corbett (banjo).

Het project had trouwens financieel gezien de nodige voeten in de aarde om het rond te krijgen. Mei vorig jaar was het eindelijk zover en werd het in slechts een paar dagen tijd onder leiding van de ervaren Dave Sinko (oa Punch Brothers, Béla Fleck, Darrell Scott, Mary Gauthier) opgenomen.

Bertolf selecteerde een aantal van zijn favoriete songs, die een bluegrassbewerking kregen. Onder die songs ook de allereerste song, die hij onder eigen naam in 2008 opnam, Another Day. Aan het einde ervan loopt de band nog even door en hoor je het enthousiasme van de muzikanten over het resultaat. Het spelplezier spat van de opnames af, net als de fenomenale kwaliteiten van de muzikanten.

Gelukkig bevat het album ook een nieuwe versie van Don’t Look Up, Don’t Look Down, een van mijn favoriete nummers van hem. Een liedje dat gaat over dat je niet tegen iemand moet opkijken, maar ook niet op iemand moet neerkijken.

“And don’t ever act superior

to someone poorer than you

and don’t you ever take shit

from some rich kid

just remember that his shit stinks too”

Of zoals ze vroeger bij ons thuis zeiden, “rijke mensen moeten ook naar het toilet”.

Naast een aantal oude songs, ook een drietal nieuwe instrumentale nummers, Bluefinger, Team Hoover en New Year’s Day. Bluefinger verwijst naar de blauwe vingers, die muzikanten krijgen wanneer ze veel bluegrass spelen. Team Hoover heette eigenlijk Child’s Play, maar er was al een instrumentaal bluegrassnummer wat zo heette. Het is een eerbetoon aan zijn twee zoontjes, die elkaar graag achterna zitten in de huiskamer. Before the Storm is een duet met Ilse DeLange, in wier band Bertolf kort speelde voordat hij solo ging. Tim Knol zingt mee op Even the Bad Ends Badly. Iemand die net als Bertolf thuis de muziek met de paplepel kreeg ingegoten.

Als extraatje nam Bertolf samen met zijn vader het album Lentink & Son op. Net als dertig jaar geleden in dezelfde huiskamer, de cirkel is rond. Het uitstekende Bluefinger zal gepromoot worden met een uitgebreide tournee met andermaal geweldige muzikanten : Natalie Schaap (contrabas en zang), Janos Koolen (mandoline en zang), Joost van Es (viool) Jos van Ringen (banjo) en Caspar de Groen (dobro). Voor de data van de uitgebreide releasetour zie hier.

Theo Volk

Releasedatum : 8 september 2023 Excelsior

Website : http://www.bertolf.nl/

Eliza Skelton : The Lookerer

 

Radiomaker Marco Geene tipte me dinsdag het debuutalbum The Lookerer van singer-songwriter en multi-instrumentaliste Eliza Skelton. Eliza werd geboren in de Londense wijk Ealing en groeide vervolgens op in een buitenwijk aan de rand van Londen, waarna ze als jonge volwassene naar Brighton verhuisde. Haar vader, die acteur en zanger was, gaf haar als kind wat zangles, maar verder is ze volledig autodidact.

Ze speelde in diverse bands, maar kreeg vooral bekendheid dankzij The Desperate Ones en Oddfellow’s Casino. Ze is te horen op diverse albums van de laatstgenoemde, unieke band en speelt nog steeds mee bij liveoptredens. Daarnaast heeft ze met Oddfellow’s Casino’s frontman David Bromwell al jaren de bijzonder succesvolle show “SingalongaWickerman”. Deze show is vernoemd naar de horror film “The Wicker Man” uit 1973. Eliza blijkt dan ook veel inspiratie voor haar muziek uit film en literatuur te halen (“I’m a big sci-fi fan”).

Haar muzikale invloeden variëren van avant garde jazz, punk tot aan traditionele folk.  Tot haar belangrijkste voorbeelden behoren King Crimson, PJ Harvey, Thin White Rope, Jacques Brel, Killing Joke, Shirley Collins, Kate Bush, Alice Coltrane en Azimuth. Haar muziek op The Lookerer heeft vaak een filmisch karakter (ze doet af en toe sessiewerkzaamheden voor films).

Veel van de instrumenten werden door haarzelf ingespeeld. Veelal zweeft ze tussen folk en rock in, in The Serenade of Rough Music zijn ook jazzinvloeden te horen. Haar regelmatig gelaagde muziek kroop zeer snel bij mij onder de huid. Eliza schreef alle songs zelf, op O Willow Waly na. Dit prachtdebuut is voor € 16,95 inclusief verzendkosten hier  op cd te bestellen. Het album is eventueel ook op vinyl verkrijgbaar.

Theo Volk

Releasedatum : 19 juni 2023 Blue Matters Records

Remy van Kesteren : Muses

 

Op Muses vertolkt harpist Remy van Kesteren een tiental composities van bands en artiesten die een grote invloed op hem hebben.  ‘’Voor deze plaat heb ik ervoor gekozen om een aantal van nummers te herwerken van enkele van mijn favoriete bands en artiesten zoals Aphex Twin, Radiohead, Kendrick Lamar, Bon Iver en Sibelius. Het combineren van mijn harp en zijn rijke erfenis met muzikale werelden waar het instrument totaal onbekend is, werpt een nieuw licht op deze muzikale juweeltjes. Dit verrijkt het palet van de harp, een instrument dat ooit beperkt was tot alleen klassieke muziek maar nu genrevrij is en klinkt zoals je het nog nooit eerder hebt gehoord”, aldus Remy.

In zijn muziek laat Remy zich niet beperken door muzikale grenzen. Een mix van neoklassieke minimal, elektronische muziek, alternatieve, jazz- en wereldinvloeden, waarbij de grenzen tussen die genres vervagen. Het levert een tiental interessante herinterpretaties op.

Muses opent met een ingetogen versie van Thom Yorke’s Dawn Chorus afkomstig van de EP Anima. Fraai opgebouwd is de cover van Radiohead’s Daydreaming. Aphex Twin ken ik alleen van naam. Remy vertolkt hier Avril 14th en Alberto Balsalm. Geen idee of de nieuwe versies veel afwijken van de originelen. Wel tot mijn muziek DNA behoort Gnossienne no. 3, een van de meest populaire composities van Erik Satie. Deze mysterieuze componist leerde ik in de jaren zeventig dankzij pianist Reinbert de Leeuw kennen. In de muziek van Satie is less overduidelijk more. De versie van Remy is dan ook erg sober.

Een misschien niet zo’n bekende naam bij het grote publiek zal die van Jon Hopkins zijn. Hij is een Engelse muzikant en producer die elektronische muziek schrijft en uitvoert. Hij begon zijn carrière met het spelen van keyboards voor Imogen Heap, en heeft albums van Brian Eno, Coldplay, David Holmes en anderen geproduceerd, maar ook hieraan bijgedragen. Remy vertolkt van hem Small Memory. Muses sluit af met een vertolking van Sibelius’ Largo (sonatina in f-sharp minor, op. 67/1: II. largo).

Theo Volk

Releasedatum : 25 augustus 2023 Snowstar Records

 

Remy van Kesteren live :

23-08 AMSTERDAM : A’DAM Tower

24-08 AMSTERDAM : A’DAM Tower

05-10 BRUSSEL : Ancienne Belgique

Replay : Bobby Charles : Bobby Charles

 Vanochtend kreeg ik van Theo een mooie digitale upload van Rhino’s Handmade Records, een album die fysiek verscheen in 2011. Je hoort meteen dat het hier een geremasterde samenstelling aan opnames betreft. Van wie? Niemand minder dan Bobby Charles Guidry! Bobby heeft verschillende meesterlijke nummers geschreven. Wanneer je het aantal zou terugschroeven tot zijn tien beste, dan blijft nog een gouden greep over. Bij het beluisteren van zijn muziek zal het geenszins verbazen dat hij afkomstig is uit Louisiana. See You Later Alligator is misschien niet zijn meeste representatieve song, eerder zijn bekendste, omdat Bill Haley en zijn Comets er een mega hit mee scoorden. Ook Fats Domino’s uitvoering van Walkin’ to New Orleans deed het niet verkeerd. Charles werkte al samen met Fats sedert 1958. Charles’ zijn gelijknamige plaat uit 1972 is voor mij over de jaren zijn meest aansprekende plaat gebleven. Heerlijke lome nummers die na een remastering nog beter uit de verf komen. Vergis je overigens niet, dit debuut kwam in Woodstock tot stand met behulp van The Band. Er zijn zelfs een aantal co-writes met Rick Danko terug te vinden op dit album. Naast Levon Helm, Richard Manual, Rick Danko en Garth Hudson zou je in principe ook de aanwezigheid kunnen horen van Ben Keith, Bill Mundi, Mac Rebbenack (Dr. John), Bob Neuwirth buiten een hele reeks andere musici. Robbie Robertson had in die periode al een beetje afstand gecreëerd ten opzichte van de andere Bandleden. Dit album brengt je terug in de tijd, en hoort thuis in het Zuiden van Nood-Amerika. Muziek die vermengd is met een fikse dosis Cajun.

Vlak na deze opnames raakte de dialoog tussen Charles en platenbaas Albert Grossman verstoort, het kwam de promotie en distributie van dit album, en alles wat daar zoal bij hoort niet ten goede. Het verklaart wellicht enigszins waarom het duurde tot 1987 alvorens Charles’ tweede album op de markt kwam; Clean Water. Bobby Charles was teruggekeerd naar Louisiana. Als ik dan toch moet verhongeren, dan liever in Louisiana, was zijn stelling. Vandaag ineens een heerlijke dag voor een flinke wandeling. Eens neuzen tussen de tweedehands platen van onze lokale platenboer, en wie weet vind ik deze klassieker in een vinyl uitgave. ’t Zou werkelijk een vondst zijn, en mooie toevoeging op mijn verzameling, ook al volstaat de Cd-versie prima. Gewoon zo’n hebbedingetje die thuishoort in je verzameling!  (Naschrift – Het werd helaas niet de gelijknamige plaat getiteld Bobby Charles, maar vond een mooi exemplaar van The Doubtful Handshake door Terry en zijn Pirates. Op de markt gebracht door het roemruchte Line Records.)

Rein van den Berg

Releasejaar : 1972 Bearsville

Website : https://lightintheattic.net/releases/1009-bobby-charles

John Mayall’s Bluesbreakers : Live in 1967 - Volume Three

 

Eind november hoopt blueslegende John Mayall negentig te worden. 22 maart vorig jaar speelde hij na een carrière van meer dan zes decennia zijn laatste concert. Gelukkig zag ik de man elf jaar geleden optreden in de Bredase Mezz, waar hij een geïnspireerde set van anderhalf uur speelde zonder pauze. Helaas zag ik hem niet optreden met zijn Bluesbreakers in absolute topvorm tweede helft jaren zestig. Gelukkig werd dat euvel enigszins verholpen in 2015 en 2016 met de release van de eerste twee geweldige delen van liveoptredens uit 1967.

Tot mijn grote genoegen verschijnt nu Live in 1967 - Volume Three. De gebruikte opnames werden door Mayall zelf opgepoetst samen met de Canadese geluidstechnicus, producer en singer-songwriter Eric Corne van Forty Below Records. Mayall wordt begeleid door Peter Green, John McVie en Mick Fleetwood. Dit drietal zou datzelfde jaar Fleetwood Mac oprichten.

Het door Mayall zelfgeschreven Tears in My Eyes stond ook al in een andere versie op het tweede deel. Reeds vrijgegeven werden Stand Baby Baby en Freddie King’s The Stumble. Het viertal stuwt elkaar in de acht nummers naar grote hoogtes. Deze historische opnames hebben we te danken aan Tom Huissen, sinds 1968 zanger en bassist van de bluesband John The Revelator. Tom woonde in 1967 in Londen en nam vijf optredens op een reel-to-reel tape recorder op. Een geluk voor de rechtgeaarde bluesliefhebber, want het laat Mayall en begeleiders op hun allerbest horen.

Theo Volk

Releasedatum : 8 september 2023 Forty Below Records/V2 Records

Website : https://www.johnmayall.com/

Tim Knol : Long Live Your Friends

 

Zijn vorige album Lightyears Better kon rekenen op de nodige positieve recensies, waaronder die van Erwin Zijleman van Krenten uit de pop. Mij kon het album minder beklijven, net als de vier voorgangers. Dat in tegenstelling tot zijn album Happy Hour wat hij met Blue Grass Boogiemen maakte. Een dozijn bluegrassnummers waar het spelplezier vanaf spatte.

Zijn zesde soloalbum Long Live Your Friends kroop echter bijzonder snel bij mij onder huid en heeft sindsdien een verslavende uitwerking. Vanaf de groovy opener Brand New Day wordt de luisteraar het album ingezogen. Het zijn vooral de spitsvondige arrangementen, die de luisteraar telkenmale nieuwe dingen laten ontdekken. Uiteraard klinken er de nodige invloeden door, zoals die van Wilco. En zo is de groovy opener duidelijk beïnvloed door The Beatles, zowel de orkestratie als de zang.  

Voor zijn nieuwe album koos Tim voor een andere benadering en maakte hij veel gebruik van demo-opnamen op zijn telefoon, opgenomen bij hem thuis, in kleedkamers, op podia of onderweg. Vaak bestonden deze uit niet veel meer dan een melodie en een paar akkoorden. Deze demo's werden met behulp van vriend en producer Sam Verbeek uitgewerkt tot de volwaardige songs die uiteindelijk de nieuwe plaat zouden gaan vormen.

Ondanks dat Long Live Your Friends op vier verschillende plaatsen werd opgenomen klinkt het als een consistent geheel. Naast van Verbeek en Sam van Ommen kreeg Tim hulp van de geweldige, ervaren drummer Nicky Hustinx, die zijn sporen in de muziek ruimschoots verdiend heeft. Op We’re Gonna Make It zingt Tara Wilts mee en David Gram speelt pedal steel.

Een belangrijk thema op het album vormt de maatschappelijke polarisatie, een steeds groter wordend probleem in onze samenleving. Normale discussies zijn amper nog mogelijk, aldus Tim. Op de plaat staan ook liedjes over vriendschappen. De titeltrack Long Live Your Friends is daar lofzang op. “Maar met een rauw randje. Sommige vrienden komen en gaan. Dan zijn vriendschappen een korte tijd heel intens en vervolgens verdwijnen ze ook weer als sneeuw voor de zon.”. En verder maakt Tim zich druk over de staat van onze planeet. Tim zal tot en met april het verslavende Long Live Your Friends gaan ondersteunen met een uitgebreide tournee.

Theo Volk

Releasedatum : 25 augustus 2023 Excelsior Recordings

Website : https://timknol.nl/

Hank Woji : Highways, Gamblers, Devils and Dreams

 

Het heeft even geduurd voordat The Working Life uit 2014 een opvolger heeft gekregen. Het goede nieuws is dat Woji’s zesde soloalbum Highways, Gamblers, Devils and Dreams een dubbel cd is geworden met 23 songs, die een speelduur heeft van bijna twee uur. Hank Woji is een ervaren Texaanse singer-songwriter. Als bassist speelde hij in diverse bands, waarmee hij blues, r&b, reggae, rock ‘n’roll, country rock tot aan afrobeat speelde.

Anaïs Mitchell prijst Highways, Gamblers, Devils and Dreams aan als “Hank Woji's 'Highways, Gamblers, Devils & Dreams' is a sprawling meditation on mythic American themes. Hank is a troubadour of the old school, warm hearted and precise.”. Een omschrijving waar ik me goed in kan vinden, want Woji is een verhalenverteller van de bovenste plank.

Met een duidelijke visie voor ogen begon Woji in augustus 2021 aan zijn muzikale odyssee. In 18 maanden tijd doorkruiste hij het land om de 23 songs in 15 verschillende studio’s in 8 verschillende staten op te nemen met een uitgelezen gezelschap muzikanten. Veelal werden de songs recent door Woji zelf geschreven.

Daarnaast enkele covers. De oudste is een cover van Woody Guthrie’s I Ain’t Got No Name. Daarnaast een sobere versie van Townes Van Zandt’s I’ll Be Here in the Morning, waarop Jaimee Harris meezingt. Eerder nam Woji al eens Van Zandt’s Loretta op. Ook van lang geleden is Jimmy Cliff’s Sitting in Limbo. Niet geheeld verrassend dat Woji het nummer covert, want ooit deelde hij het podium met Cliff. Recenter is Bruce Springsteen’s Land of Hope and Dreams.

Het eindresultaat is een bijzonder gevarieerd album geworden met de nodige muzikale stijlen. Highways, Gamblers, Devils and Dreams vormt nu al samen met Holy Ghost Town mijn favoriete albums van hem.

Theo Volk

Releasedatum : 1 september 2023 Independent

Website : http://www.hankwoji.com/

Mick Flannery : Goodtime Charlie

 

Een Iers artiest waarbij zeker kwaliteit en populariteit hand in hand gaan is Mick Flannery. Vooral in eigen land gaan ze albums terecht als warme broodjes over de toonbank. Hij bracht solo al zes prachtplaten uit. Zijn meest recente release was In the Game, een uiterst succesvol duetalbum met Susan O’Neill.

Ook op zijn nieuwe album Goodtime Charlie staan weer enige duetten, dit keer met Valerie June, Tianna Esperanza en Anaïs Mitchell. Het fraaie duet Minnesota met Mitchell stond al eerder op Mickmas EP Vol. 3 uit 2020. Het is een reactie van Flannery op de dood van George Floyd drie jaar geleden. Het album opent met twee redelijk stevige nummers, vooral het reeds vrijgegeven titelnummer Goodtime Charlie is aan de stevige kant. Opener Neon Tonight is een van de drie liedjes, welke hij samen schreef met Ana Egge. Ook het bijzonder fraaie, ingetogen Machine schreef hij samen met Ana.  

De eerste maten van OKLA zijn ontleend aan Small Town Talk van Bobby Charles en Rick Danko. Dit fraaie nummer is terug te vinden op het klassieke debuutalbum van Bobby Charles uit 1972. Het lijkt me een grappige verwijzing naar het feit dat Flannery is opgegroeid in het dorpje Blarney. Tot de meest catchy songs kan ongetwijfeld Someone to Tell It To gerekend worden, niet in de laatste plaats door het aanstekelijke koortje.  

Een wat afwijkende song qua opbouw vind ik Give Me Up, wat Flannery schreef met Tony Buchen en Justin Stanley. Een van de hoogtepunten is voor mij Old Friend, een intrigerende song met een onderhuidse spanning. Ook de overige songs zijn van het niveau dat je van Flannery mag verwachten. Goodtime Charlie werd zoals gebruikelijk grotendeels op uitstekende wijze geproduceerd in Cork door Christian Best.

Theo Volk

Releasedatum : 15 september 2023 Odyssey/Oh Boy Records

Website : https://www.mickflannery.com/

Mick Flannery live :

22-11 EINDHOVEN : Paterskerk

23-11 AMSTERDAM : Bitterzoet

broeder Dieleman : Oh Mijn Ziel

 

Oh Mijn Ziel is intussen het zesde album van de eigenzinnige Zeeuw Tonnie Dieleman, het vijfde op het sympathieke Snowstar label. Zoals gewoonlijk werd het album geproduceerd door Pim van de Werken. Pim debuteerde trouwens vorig jaar verdienstelijk met zijn soloalbum Je Mag Alles Als Je Droomt, een persoonlijk album vol covers.

Ook is op Oh Mijn Ziel een prominente rol weggelegd voor de eigenzinnige Amerikaanse multi-instrumentalist Baby Dee. In haar vond Tonnie een zielsverwant, ze delen een grote liefde voor het landschap in Zeeland en natuur in het algemeen. Bovendien paste Dee’s tien jaar ervaring als organiste in een kerk in de Bronx mooi bij Dielemans jeugd in de kerkbanken in Axel.

Overigens woont Baby Dee Norris (oa Antony and the Jonhsons, Marc Almond) al zo’n tien jaar in Zeeland, waar zij de liefde van haar leven vond in beeldend kunstenares Christina de Vos, die zorg droeg voor het opvallende artwork. Een aantal van de liedjes schreef ze samen met Tonnie. Haar fraaie lied Morning Fire werd door Peter Slager vertaald tot Ochtendvier, een van de hoogtepunten, waarop de accordeon van Baby Dee de kers op de taart is. Het gaat over hoop in de ander, geborgenheid vinden in elkaar en het verlangen naar een komende lente.

Kezand, sturmland! en Toe, Leo zijn muzikale bewerkingen van gesprekken tussen de 20ste-eeuwse schrijver Leo Bootsgezel en zijn zus Jacoba, opnames die Dieleman vond in het Nederlandse Dialecten Databank van het Meertens Instituut. “Leo was jachtopziener in het Zwinse natuurgebied en hij werkte bij de Provinciale Stoombootdienst. Ik heb letterlijk twee verhalen van hem overgenomen en op muziek gezet. Hij vertelt over natuurervaringen van begin 20ste eeuw – hij heeft het bijvoorbeeld over honderden wulpen gespiegeld in het water. Dat bestaat nu gewoon niet meer. Je ziet geen honderden wulpen meer in het water. Het is wat dat betreft ook wel een natuurplaat, een herinnering dat de natuur gewoon aan het veranderen is. Daar zitten ook gruwelijke, donkere kanten aan, met name bij het jagen.”. Het archief van het Meertens Instituut is trouwens een schatkamer voor genealogen.

Het album sluit af met de traditional en titelnummer Oh Mijn Ziel. De titel is ontleend aan Psalm 42, de favoriete psalm van Tonnie en Baby Dee. De wisselwerking tussen natuur en mens binnen het Zeeuwse landschap speelt net als op voorgaande albums weer een belangrijke rol. Oh Mijn Ziel is een andermaal een prachtige toevoeging aan het oeuvre van een authentiek muzikant.  

Theo Volk

Releasedatum : 18 augustus 2023 Snowstar

Website : https://broederdieleman.tumblr.com/

Jalen Ngonda : Come Around and Love Me

 

De achternaam van de Amerikaanse singer-songwriter Jalen Putteho Ngonda is eigenlijk N’Gonda en verraadt Afrikaanse roots. Sinds 2014 werkt hij met zijn trio aan zijn populariteit. Eerst vanuit eigen land, sinds maart 2021 is hij echter woonachtig in Londen. Dankzij veel optredens  en zijn uitstekende zangkwaliteiten stijgt zijn populariteit gestaag, ook in Nederland. Hij trad hier al geregeld op, vorige maand verzorgde hij nog een geweldig optreden op het North Sea Jazz Festival. Voorafgaande aan zijn debuutalbum Come Around and Love Me verschenen al in 2018 de EP Talkin’ About Mary gevolgd door een aantal uitstekende singles . Ngonda groeide voornamelijk op met de klassieke Motown soul. De opener en titelnummer Come Around and Love Me laat duidelijk de invloed horen van Marvin Gaye ten tijde van diens klassieker What’s Going On, maar ook van Brian Wilson. Zelf typeert hij zijn eigen werk als ”een melange van soul en R&B, met een vleugje Beach Boys en The Beatles”. In zijn nu-soul klinken ook hedendaagse invloeden door.  Zijn uitstekende debuutalbum verschijnt op kwaliteitslabel Daptone.

Theo Volk

Releasedatum : 8 september 2023 Daptone

Website : https://jngonda.com/

 

Jalen Ngonda live :

8-11 ROTTERDAM : Bird

Replay : Pierce Pettis : Chase the Buffalo

 

Dertig jaar geleden verscheen dit album van Pierce Pettis. Wellicht dat hij tegenwoordig eerder door het leven gaat als vader van Grace, wat in een zekere zin een onrechtvaardige ontwikkeling zou zijn. Want Pierce heeft naast een puike reputatie, schitterende muziek gemaakt over de jaren. Chase the Buffalo had zijn doorbraak naar een groter publiek kunnen zijn. Helaas kreeg de plaat niet de aandacht dat het verdiende. Aan de plaat ligt het niet, want dit was typisch een voorbeeld van een project waarbij alles op zijn plaats viel. Naast een golf aan muzikale inspiratie, die het album voorzag van veertien aansprekende songs, was ook de uitvoering ervan in de handen van een coherent team. Booker T. Jones op Hammond B-3, David Hidalgo en John Jorgenson spelen gitaar, Jim Keltner en David Raven drums en David Miner bas. Miner (bekend van T-Bone Burnett en Elvis Costello) is tevens verantwoordelijk voor de productie van het geheel. Een uitgelezen stel musici. Doorgaans hoor je een klein gehouden geluid, met momenten waarop de band uitpakt. Het album opent met een eerbetoon aan zijn vriend Mark Heard; Nod over Coffee. Een jaar daarvoor kreeg Mark een hartaanval op het podium, in het bijzijn van Pierce Pettis, maakte zijn optreden af en ging naar het ziekenhuis. Twee weken na zijn ziekenhuisontslag kreeg hij een hartstilstand en stierf. Ieder album dat sindsdien van Pettis volgende bevatte gewoontegetrouw een Heard cover.

Pettis begon als personeelslid van PolyGram Publishing, en nadat Joan Baez één van zijn liedjes; Song at the End of the Movie, op de plaat zette durfde Pettis om iets voor zichzelf na te streven. Moments uit 1984 werd zijn debuut, en het album Father’s Son, uit 2019, omvatten een oeuvre dat tien soloplaten omvat. De uitvoerende stijl van deze uit Tennessee, Alabama afkomstige songwriter heb ikzelf altijd beschouwd als Folk georiënteerd. Een liedjesmaker die inzichtelijke teksten schreef, en wat mij betreft in één naam genoemd mag worden met collega artiesten als Cliff Eberhardt, John Gorka of Meg Hutchinson. Ik was een dusdanige liefhebber dat ik eens poogde een concert bij te wonen in het Britse plaatsje Chester. Vanwege hevige orkanen in het Zuiden van Amerika werd Pierce zijn vertrek geannuleerd. Wat over bleef was een lang weekend Chester en omgeving bezichtigen. Evenmin verkeerd! Door de band genomen heeft Pierce geen slechte albums gemaakt, waarbij zich wellicht laat aantekenen dat het ene album net iets meer geïnspireerd aandoet dan de andere. Chase the Buffalo is in elk geval voortreffelijk. Zelfs een kort instrumentaal nummertje als Remembering Gamble, uitsluitend Pierce en zijn gitaar, heeft alles in huis om te ontroeren. Hij schreef het ter nagedachtenis aan Gamble Rogers. Waarom Pettis geen groter publiek heeft bereikt gaat mijn verstand te boven. Zijn gevoelige songs wisten mij al die jaren te raken, en doen dat nog steeds. Samen met Grace zou hij, vanwege haar prachtige zang, eens een live plaat moeten uitbrengen. Met Pierce repertoire in aanmerking genomen zou een geroutineerd combo een geweldige show kunnen geven. Pierce heeft eerder samengewerkt met mensen als Dana Cooper, Kenny Malone, Colin Linden, Gary West, Tim O’Brien of Danny Thompson, dus ik zie enkel een win-win situatie in mijn fantasie. Sfeerverlichting aan, neuzen in dezelfde richting, verstand op nul, en gaan!!

Rein van den Berg

Releasedatum : 13 juli 1993 High Street Records

Website : https://www.piercepettis.com/

Eric Bibb : Ridin’

 

Ik heb thuis een ruime verzameling aan Eric Bibb cd’s staan. Bovendien mocht ik hem live een paar keer horen, en zien. Hij heeft door de jaren heen een geweldige reputatie opgebouwd, althans dat veronderstel ik, gezien het aantal relatief sterke platen die hij op de markt bracht. Ook het technische niveau wat hij nastreeft is gebruikelijk van een optimale kwaliteit. Zo ook nu weer. Eerlijk gezegd was ik Eric een klein beetje uit het oog verloren. Er was niet meer de noodzaak zijn cd’s te willen bezitten. Zijn uitvoerende stijl spreekt voor zich, maar zelfs dat sloeg na verloop enigszins dood. Kortom mijn belangstelling was geslonken sinds 2016, en tot het album Ridin’ mij ter ore kwam. Toen ontstond vanzelf de behoefte een exemplaar te kopen. Eerder dit jaar was het kopen ervan, volgens mij, moeizamer, want de distributie van Ridin’ kwam traag op gang. Schijnbaar zo leek het, was de algehele vraag naar Bibb geslonken. Tot in een zekere mate zijn sommige van zijn platen inwisselbaar, want zijn stijl en uitvoeringen zijn over de jaren weinig veranderd. Op de ene plaat komt hij net iets meer geïnspireerd voor de dag dan de andere. Hij speelt afwisselend met gastspelers, wellicht met de gedachte om variatie te krijgen in de uitvoering van zijn muziek.

Ridin’ is eerlijk gezegd andermaal meer van hetzelfde, echter tegelijkertijd is het niveau van deze plaat wederom van een zeer genietbare klasse. Op het traditionele nummer 500 Miles na, schreef Eric alle nummers zelf. Vijftien stuks in totaal. Ook daarin is deze artiest allerminst zuinig. Je ziet het hem niet aan, maar de man is de zeventig gepasseerd, dus geen vraagtekens mijnerzijds wanneer ietwat gas terugneemt. Blues is his game, en dat alles in een uitermate vriendelijke verpakking. Zijn charme is zijn voornaamste gereedschap. Mij weet hij althans weer in te pakken, en ja, er wordt weer zo gruwelijk innemend gemusiceerd door Eric en zijn medemusici. Prachtig wederom! Luister ter illustratie naar Amar Sundy, een Algerijnse gitarist, in het nummer I Got My Own. Duizelingwekkend gitaarspel!

Rein van den Berg

Releasedatum : 24 maart 2023 Repute Records

Website : https://www.ericbibb.com/

Water Tower : Live From Los Angeles

 

Bluegrass band Water Tower werd in 2005 geformeerd door Kenny “Fretboard” Feinstein. Oorspronkelijk onder andere namen en gebruikmakend van diverse stijlen kreeg de band in 2018 zijn huidige vorm in Los Angeles na de nodige verhuizingen. In Los Angeles ontmoette Feinstein Tommy “Fingers” Drinkard, een geluidstechnicus, songschrijver en frontman van de band Tommy Drinkard & The Remedy. Tommy was al een geweldige gitarist, maar wilde ook graag banjo leren spelen. Na de nodige lessen van Kenny wist hij na een jaar al de Topanga Banjo and Fiddle Competition te winnen.

De titel Live From Los Angeles is enigszins misleidend, het album is weliswaar live opgenomen, maar dan wel in de Palomino Studios. In slechts één dag na een uitgebreide tournee, zodat de band volledig op elkaar ingespeeld was. Het album bevat een gevarieerde mix van bluesgrass, old-time en jamgrass waarin soms invloeden uit reggae, (prog en punk)-rock en jazz doorklinken.

Naast van Joey “Juice” Berglund krijgt het tweetal hulp van Jesse Blue Eads, een zeer talentvolle, negentienjarige bassist. Eads won onlangs een Jazz Award van de prestigieuze Berklee School of Music. De band staat overigens aan de vooravond van een uitgebreide tournee door het Verenigd Koninkrijk aangevuld met enkele optredens in Ierland. Hopelijk maken ze ook eens de oversteek naar Nederland met hun aanstekelijke muziek.   

Theo Volk

Releasedatum : 11 augustus 2023 Independent

Website : https://watertowerband.com/

Hayward Williams : Might As Well Turn It Up

 

Hayward Williams scoort hoog waar het een nominatie zou betreffen als meest ondergewaardeerde artiest. Hij zou echter geenszins mogen staan op deze twijfelachtige, doch denkbeeldige lijst. Jaren geleden had Jeffrey Foucault hem meegesleept voor optredens in Nederland. En ook op het podium bleef Hayward het liefst buiten de schijnwerpers. Neemt niet weg dat hij nog geen slechte plaat heeft gemaakt. Hij schuift de laatste jaren iets verder weg van het gebruikelijke Americana stramien door met meer soulvolle en ontspannen in het gehoor liggende muziek te maken. Onmiskenbaar blijft de muziek herkenbaar als zijnde de zijne. Lichtvoetige Williams zullen we maar zeggen, bijna dansbaar vanwege de subtiel aanwezige arrangementen. Songs die een natuurlijke flow bevatten, en bij iedere luisterbeurt aan zeggingskracht winnen. Wanneer je eenvoudige liedjes de kans geeft, dan zullen ze enkel blijven groeien. We Ain’t Alone had zomaar gepast op een Bill Withers album. Ook qua klankkleur van de zang zou ik hem plaatsen ergens tussen Foucault en Withers. Op I Love You, But This Can’t Go On pakken Hayward en zijn muzikanten uit door blazers de boventoon te laten voeren. Gelukkig heeft deze kleine zelfstandige muzikant de Corona periode overleefd. Budgettair bleek er geen ruimte om zijn vorige album, Every Colour Blue, te ondersteunen van een fysiek exemplaar. Normaliter verkoopt hij de meeste exemplaren tijdens liveoptredens.

Might As Well Turn It Up gaat voorzien worden van een LP. Ik ben echter genegen te veronderstellen dat die in Nederland vooralsnog niet beschikbaar gaat komen. Relatief dure uitgaven, zoals een importexemplaar, voorkom ik tegenwoordig liever, temeer omdat ik daarmee logistieke diensten en andersoortige “graaiservice” ondersteun, in plaatst van de artiest zelf. Voor Hayward Williams maak ik een uitzonderling. Continenal Record Services ontfermde zich jaren geleden over het album Haymaker, en maakte dat album beschikbaar voor de Europese markt. Bij Hayward Williams blijf ik steevast een associatie hebben met Koos Gijsman. (Voormalig recensent bij Heaven) Koos belde mij periodiek spontaan op, waarbij ik hem regelmatig moest afbreken, want onze hobby meebracht dat het gesprek zomaar kon uitlopen tot een uur, of meer. Koos was een groot liefhebber van de muziek van “onze” Amerikaan uit Milwaukee, Wisconsin. Hij had een brede interesse (van Jazz tot Griekse volksmuziek, wat het extra leuk maakte dat juist Williams bij hem naar boven kwam drijven.) Digitaal ligt Might As Well Turn It Up uiteraard voor het oprapen. Mocht je zijn muziek niet kennen, dan stel ik voor dat eens te overwegen. De man stelt niet teleur, en wie weet, resulteert dit soort belangstelling tevens tot een fysieke terugkeer op een Nederland podium, of iets van dien aard.

Rein van den Berg

Releasedatum : 12 juli 2023 Independent

Website : https://www.haywardwilliams.com/home

SUSTO : My Entire Life

 

Aanvankelijk had ik een andere band voor de geest, maar de openingssong ontzenuwde deze gedachte, en doet het album aangenaam gedreven openen. Het zorgde ervoor dat ik snel terug bij de les kwam. Rock On! Terugdenkende aan hun vorige titel, Time in the Sun, daarvan stond de dynamiek van de songs mij nog vers in mijn geheugen. Ik herinner mij uiteenlopende kritieken, terwijl ik zelf uitermate ingenomen was met die plaat! Vaak blijkt een sterk album de opmaat naar meer, alsof inspiratie in golven komt. Ik lees echter dat de frontman van SUSTO, Justin Osborne, een periode van veranderingen achter de rug heeft. Onplezierige bovendien, maar hij hervond zich, en vond daarnaast bovendien een nieuwe geliefde. Justin’s persoonlijke beslommeringen domineren de context van deze plaat. Gelukkig wordt de zwaarte ervan milder gemaakt door het Rootsrock gehalte van de uitvoeringen. Soms moet je als luisteraar niet te veel blijven hangen in de teksten, zeker niet bij de eerste luisterbeurten, maar je vooral laten leiden puur door de muziek, en de uitvoering daarvan. If life is a jungle, I wanna be a Bird. Er is de wens om de misère te ontstijgen. Ruimte voor gepaste afstand vinden. De teksten filteren vanzelf naar binnen bij luisterbeurten die volgen. Niet alleen de hoes is kleurrijk, de muziek kent eenzelfde kleurrijke verscheidenheid. Het leven kent zijn onrechtvaardigheden, waarbij je soms verzucht dat het vanzelf goedkomt. Wat overblijft is de constatering dat je door moet. En een vernieuw perspectief helpt daarbij.

My Entire Life is in de eerste plaats een kijkje in het leven van Justin Osborne, maar ook de overige bandleden komen aan bod. Zij helpen om kleur te geven aan dit nieuwe album van SUSTO. Overwegend relatief korte nummers. Twaalf stuks in totaal, waarbij het leeuwendeel een uptempo uitvoering kent. Niet dat My Entire Life geen variatie biedt. Allerminst, maar ze tikken de nummers lekker vlot achter elkaar door. Tragic Kingdom eindigt enigszins abrupt, om over te stappen op een semi-bezadigde aandoende meezinger. Break Free het afsluitende nummer sluit aan op het gedachtengoed van de jaren zestig, waarna grote kans is dat de luisteraar besluit dit album nogmaals af te spelen. Simpelweg omdat het een verfrissend lekker plaatje is. Eentje die minder zwaar wordt ervaren dan de thematiek doet vermoeden. Dit gezegd hebbende; wanneer je Tina aandachtig beluistert dan weet je dat niet alles zich laat wegpoetsen. De betrokkenen moeten ermee dealen.

Rein van den Berg

Releasedatum : 28 juli 2023 New West Records

Website : https://www.sustoisreal.com/

Replay : John Reischman : New Time & Old Acoustic

 

Wat in het vat zit verzuurt niet. Zo verging het ook met dit album van John Reischman. Ik had mij aanvankelijk beperkt tot een digitale aankoop twee jaar geleden. Aangezien ik redelijk frequent muziek afspeel in een willekeurige volgorde kwam deze van Reischman meerdere malen boven drijven. Ook al ben ik niet echt een liefhebber van muziek die primair instrumentaal is, heb ik kunnen vaststellen dat ik bijzonder ingenomen ben met dergelijke basale Folk georiënteerde albums. Uiteindelijk ontstond toch de behoefte ook een fysiek exemplaar te willen hebben. Het is een prachtig vormgegeven object die aansluit bij de muziek. Zijn Walk Along John is eveneens een prachtige plaat, zodat het geen toeval was dat ik aanliep tegen New Time & Old Time Acoustic. Zoals gezegd raken deze traditionele klanken mij diep, terwijl ik er tegelijkertijd bij vermeld dat ik hier niet te veel van in huis wil hebben. Waarover hebben we het? Kortgezegd; mandoline! Mandoline die door een keur aan artiesten ondersteund wordt met uitsluitend traditionele instrumenten, en collega musici. Ik ken lang niet alle musici die meedoen, maar fascineren doen ze nagenoeg allemaal.

Naast mandoline hoor je fiddle, dobro, banjo, bas, gitaar. De artiesten die zoal meespelen zijn Alex Hargreaves, Mike Witcher, Molly Tuttle, Chris Eldridge, Jason en Pharis Romero, Trent Freeman, om een paar te noemen. Ze blijven met de door hun uitgevoerde nummers prima binnen de bandbreedte van mijn smaakpupillen. Nergens worden ze te technisch, of te Folkloristisch. Een nummer als Crescent Moon is van een ongekende schoonheid, wellicht mede vanwege de aanwezigheid van viool en cello. Veertien nummers maar liefst waarvan het merendeel zijn geschreven door John Reischman, aangevuld met een tweetal traditionele nummers. Mocht je in de markt zijn voor traditionele Rootsmuziek, dan zou je hier eens van moeten proeven. Heerlijke muziek, die, wat mij betreft, enkel mooier zou kunnen worden wanneer er vocalen bij komen kijken. Bluegrass optima forma. Muziek die op een waardige manier in leven wordt gehouden door deze Canadees.

Rein van den Berg

Releasedatum : 9 augustus 2021 Corvus Records

Website : https://www.johnreischman.com/

Bonnie ‘Prince’ Billy : Keeping Secrets Will Destroy You

 

Heel lang geleden dat ik muziek hoorde van Bonnie ‘Prince’ Billy. Dat was nog in mijn werkzame leven. De laatste paar jaar dat ik nog werkte waren in Amsterdam. Op mijn dagelijkse treinreis van Den Bosch naar de hoofdstad vormde zijn toen meest recente album The Letting Go regelmatig een trouwe metgezel. De eerste vier albums onder de naam Bonnie ‘Prince’ Billy zijn me nog steeds erg dierbaar, met name zijn debuut I See Darkness en Master and Everyone. Hierna verwaterde mijn interesse in de muziek van Will Oldham.

Waarschijnlijk volkomen ten onrechte, getuige zijn nieuwste release Keeping Secrets Will Destroy You, een album dat me meteen wist te bekoren. Een album gemaakt zoals het bedoeld was om gehoord te worden, in een kamer. Keeping Secrets Will Destroy You werd opgenomen in Louisville door Nick Roeder, met Sara Louise Callaway op viool, Kendall Carter op toetsen, Elisabeth Fuchsia op altviool en viool, Dave Howard op mandoline, Drew Miller op saxofoon en de zang van Dane Waters. Allemaal lokale muzikanten, waaronder enkele muziekdocenten.

De invulling van de sterke songs is sober, maar altijd uitermate doeltreffend. De invloeden zijn gevarieerd, van klassiek tot aan Japanse acid folk. Favoriete track is het langzaam voortmeanderende Rise and Rule (She Was Born in Honolulu). Oldham is het duidelijk nog niet verleerd om uitstekende songs te schrijven. Keeping Secrets Will Destoy You zal verkrijgbaar zijn op (gekleurd) vinyl, cd en digitaal.

Theo Volk

Releasedatum : 11 augustus 2023 Domino Records/Drag City

Website : https://bonnieprincebilly.bandcamp.com/

Bianca James : Bianca James

 

Singer-songwriter Bianca James groeide op in Montreal, Canada. Ze kreeg echter veel mee van de Britse cultuur van haar moeder en van de Italiaanse levensstijl van haar vader. Haar muziek grijpt terug naar de Amerikaanse en Britse rock ‘n’ roll, soul en popmuziek uit de jaren zestig. Bianca had graag opgegroeid in de swingende jaren zestig in Londen. In haar jeugd zong ze mee met de klassiekers uit de platencollectie van haar ouders : “Ik droomde ervan in Londen te wonen, naar Parijs of Zuid-Frankrijk te rijden en shows te spelen met een geweldige band. Dat is de droom waaruit dit album is ontstaan”.

Niet vreemd dat haar debuutalbum Bianca James uiteindelijk gedeeltelijk is opgenomen in de befaamde Konk Studios van The Kinks. De overige opnames vonden plaats in Montreal en Los Angeles. Het album werd grotendeels van een vakkundige, internationale productie voorzien door de ervaren Thomas McKay, die ook meeschreef aan de muziek van de meeste songs. Bang Bang Baby werd gecoproduceerd door de veelzijdige multi-instrumentalist, componist, producer en geluidstechnicus Rob Kleiner (oa Nick Cave/Warren Ellis, Nico Muhly, Sia en David Guetta). Bovendien kon Bianca een beroep doen op topmuzikanten als saxofonist Gene Hardy (Michael Bublé). Het eindresultaat is een tijdloos, organisch retroalbum.

Theo Volk

Releasedatum : 4 augustus 2023 Factor

Website : https://www.biancajamesmusic.com/

Sofia Talvik : Center of the Universe

 

Eerder dit jaar verblijdde Sofia Talvik ons al met het geëngageerde Blod Eller Bläck. Dit Zweedstalige album maakte ze met de Duitse cellist David Floer als het duo Hansan. Haar laatste soloalbum Pawns of a Bear dateert van 2019. Hierop was een belangrijke rol weggelegd voor goede vriend Tim Fleming. Met hem op dobro nam ze de basisversie op van het fraaie Meanwhile in Winnsboro, dat werd geschreven aan het begin van de pandemie en werd het spoedig op single uitgebracht.

Helaas overleed Fleming enkele weken na de opname aan een hartaanval. Zijn dood hangt dan ook als een nare schaduw over Center of the Universe. De laatste twee songs Broken en Oh California zijn eerbetonen aan haar overleden vriend.

Ook de overige songs gaan niet over koetjes en kalfjes. Het album opent met een onvervalste protestsong. Circle of Destruction, een song over de oorlog in Oekraïne en de gevolgen ervan. Mijn aandacht werd meteen getrokken door het fraaie accordeonspel, een van mijn favoriete muziekinstrumenten. Het instrument speelt een belangrijke rol op Center of the Universe.

Een van de hoogtepunten vormt voor mij Boy Soldier, een lied over huiselijk geweld :

“She keeps a space behind the closet

If it gets bad she can hide you there

And if you’re sure she’s really lost it

You make sure it’s a family affair”

Politiek getint is Too Many Churches, geschreven kort nadat het recht op abortus in enkele Amerikaanse staten na vijftig jaar was teruggedraaid. Het album werd opgenomen in een in Zweden gehuurd 19^de eeuws huis en haalde kennelijk het beste in Sofia en uitstekende begeleiders naar boven. Center of the Universe is ongetwijfeld haar fraaiste album tot nu toe.

Theo Volk

Releasedatum : 14 augustus 2023 Independent

Website : https://sofiatalvik.com/