Bij leven en welzijn zou mijn vader vandaag, 30 maart, 96 geworden zijn. Aan hem moest ik de
afgelopen dagen denken bij het beluisteren van Someday, Someday van de Amerikaanse jazz zangeres Rebecca Dumaine.
Niet alleen zou hij haar een uitstekende zangeres gevonden hebben, maar zou het
vertolkte materiaal vast ook zijn goedkeuring weg hebben kunnen dragen. Zeker
evergreen Cry Me a River, wat begin
jaren zestig bekend werd door Ella Fitzgerald, een van mijn vaders favoriete
zangeressen. Net zo bekend is de heerlijke afsluiter Sunny. Edith Piaf’s La Vie En
Rose vormt een niet zo voor hand liggende medley met Charlie Parker’s Au Privave. Een nostalgisch tintje voor
mijzelf heeft Alone Again(Naturally) van de Ierse zanger Gilbert O’Sullivan.
Begin jaren zeventig was hij in Nederland mateloos populair dankzij grote hits
als Matrimony, Nothing Rhymed en eerder genoemde Alone Again (Naturally) . Zijn debuutalbum Himself werd een klassieker. Een minder voor de hand liggende keuze
is het Franstalige Samba De Mon Coeur Qui
Bat oorspronkelijk gezongen door Coralie Clément maar geschreven door de eigenzinnige Franse
chansonnier Benjamin Biolay. Niet alleen schreef hij bijna het complete oeuvre
van Clément, maar heeft hij zelf ook een aantal imposante albums op zijn naam
staan, waarvan Négatif mijn absolute
favoriet is. Een heerlijk Latijns ritme heeft het zelf geschreven titelnummer Someday, Someday, een van de
hoogtepunten van het album. Ook schreef ze zelf het eveneens uitstekende Time To Get Unstuck (Happy Little New Song).
Het poëtische Both Sides, Now is een van de eerste songs die Joni Mitchell de
nodige roem bezorgde én nog steeds bezorgt. In december is jaarlijks op Nederlandse
commerciële zenders de komische film Love Actually te zien. Op het meest
trieste moment in de film voor Emma Thompson is Both Sides, Now te horen. Dumaine wordt begeleid op het relaxte Someday, Someday door het uitstekende
Dave Miller Trio.
Gitarist, componist en producer Reza Khan werd geboren in een
muzikale familie in Bangladesh. De klassieke Indiase muziek kreeg hij reeds op
jeugdige leeftijd ingegoten door zijn vader. Zo rond zijn achtste begon hij
diverse Indiase percussie instrumenten leren te bespelen. Zijn muzikale wereld
veranderde voorgoed toen zijn broer met een bootleg van Peter Frampton’s Frampton Comes Alive! thuis kwam. Al
spoedig volgden onder andere Eagles, Grand Funk en America. Naast dat hij zich ook
verdiepte in de tabla, sitar en sarod,
werd de gitaar echter zijn voornaamste instrument. Pat Metheny werd een
belangrijke inspiratiebron,die hem
extra motivatie gaf om de technische kwaliteiten van zijn gitaarspel constant
te blijven verbeteren. In Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh, formeerde hij
zijn eerste band Yours Sincerely. Hun enige album Members Only werd een commercieel succes, er werden een half
miljoen exemplaren van verkocht. Hij koos echter al snel voor zijn
veelbelovende carrière in internationale betrekkingen. Zijn sociale betrokkenheid
leidde al snel tot een baan bij de Verenigde Naties. Die bracht hem in talloze
Aziatische landen. Ook maakte hij deel uit van de vredesmissie in Angola. Eind
jaren negentig vestigde hij zich in Zuid-Afrika, trouwde, werd vader en begon
muziek te componeren en op te treden. Enige jaren later emigreerde het gezin
naar New York, waar hij al snel deel zou gaan uitmaken van de jazz scene en
begon albums uit te brengen. Ook begon hij met zijn band regelmatig buiten
Amerika op te treden. Zo trad men de laatste jaren regelmatig op in Spanje. Tijdens
hun laatste trip trad men in Valencia op in de Mattisse Club, waar zowel jazz
als salsa muzikanten optreden. Na een geslaagd optreden besloot Khan met een
viert al muzikanten een week lang de Cut Records studio in te duiken. Zeven van
de tien liedjes op Imaginary Road
werden er opgenomen. Op subtiele wijze wordt de feelgood jazz met allerhande
andere muzikale genres vermengd. Imaginary
Road is voor mij een aangename verrassing.
De singer-songwriter Adrian Crowley oogt met zijn donkere
uiterlijk mediterraan. Dat klopt ten dele, van moeders kant Maltees, zijn vader
is Iers. Crowley werd geboren op Malta, maar groeide op in de Ierse
studentenstad Galway. Begin jaren negentig verhuisde hij naar Dublin. In 1998
verbleef hij een jaar in Toulouse, waar hij liedjes componeerde en geregeld
optrad. Begin 1999 keerde hij terug naar Dublin en bracht dat voorjaar in eigen
beheer zijn debuutalbum A Strange King
uit. Voor zijn tweede album When You Are
Here You AreFamily trok hij de stoute schoenen aan en benaderde hij topproducer
Steve Albini, die tot zijn verbazing gretig toehapte. Op zijn voorlaatste album
Dark Eyed Messenger uit 2017, werd Crowley
geassisteerd door topproducer Thomas Bartlett. En voor album nummer negen, The Watchful Eye of the Stars, kon hij
rekenen op de hulp van niemand minder dan John Parish. Crowley werd en wordt beïnvloed door grote
verhalenvertellers uit de jaren zeventig als Leonard Cohen en Nick Drake, maar
wordt in de pers ook regelmatig vergeleken met artiesten als Bill Callahan en
Nick Cave. Helaas heeft hij nog steeds niet de bekendheid als laatstgenoemde. Naar
mijn mening volkomen onterecht, want hij heeft intussen een prachtig oeuvre
opgebouwd. Multi-instrumentalist Crowley beschikt over bijzonder prettige, warme
bariton. De basis voor The Watchful Eye
of the Stars vormen de op gitaar of mellotron door Crowley gecomponeerde
liedjes. Hij benadert teksten net zoals hij korte verhalen schrijft. “The songs
straddle the conscious and subconscious world and some are even psychedelic in
my mind, but to me they are all at once true stories and born of another place.”.
Interessant is voor mij het verhaal achter Crow
Song. Op een stormachtige nacht in Ierland bracht Adrian Crowley's broer
een gewonde kraai mee naar huis. Na er een tijdje voor te hebben gezorgd, vloog
de kraai vanzelf weg, een onuitwisbare indruk achter latend. Zelf heb ik mijn
prille tienerjaren een jonge kauw grootgebracht, die een jaar later ook een
gevolg gaf aan de roep van moeder natuur. Het verhaal over de kraai was dus voor
mij volkomen herkenbaar. De stroom van nieuwe liedjes leken min of meer volledig
gevormd tot hem te komen. Samen met producer Parish wist Crowley exact wat de aangrijpende
liedjes nodig hadden. Ze worden op een subtiele manier ingekleurd, zoals we dat
van hem gewend zijn. Het album weet me nog iets meer te beklijven dan al zijn geweldige
voorgangers. De fraaie teksten worden, zoals het hoort, meegeleverd. The Watchful Eye of the Stars is een
album om zeer zorgvuldig te koesteren. Het zou zomaar eens mijn favoriete album
van 2021 kunnen gaan worden.
Theo Volk
Releasedatum : 30 april 2021 Chemikal Underground/De
Konkurrent
Ineens was daar in 2015 dit unieke trio uit het kleine
plaatsje Virgin, Utah gelegen in de woeste natuur, niet ver van Zion National Park, andere Nationale Parken en Death
Valley. Dankzij mijn trouwe tipgever Henk M. leerde ik hun intrigerende album Dark
Desert Night kennen. Een toevallige sessie bracht de drie leden met een
totaal verschillende muzikale achtergrond samen en klikte het wonderwel.
Sindsdien probeert men met albums als Solitaire en Lord
of the Desert hun American Desert Music steeds verder uit te diepen en
nieuwe wegen te bewandelen. Hun benadering van componeren veranderde ook. Greg
Istock hierover : “We can be free to make musical sound that is not like
any song, nothing like we’d made before. We are not playing a song anymore. We
were playing a feeling, a picture of place or an occurrence. Once we played a
virtual train wreck”. De teksten van de songs worden volgens Hal Cannon ook
steeds minder belangrijk. Het gaat meer om het gevoel en de spanning die het
karakter van hun fascinerende muziek kenmerkt. Veelal is hun muziek experimenteel,
filmisch en psychedelisch getint. Op Vanguard-online wordt in hun recensie over
het splinternieuwe album Lost Sessions
de vergelijking getrokken met de experimentele muziek van Lau, wat ik niet zo’n
verkeerde vergelijking vind. Ook deze keer weet het trio mij direct weer naar
het puntje van mijn stoel te laten veren. De release had trouwens nogal wat
voeten in aarde. Een zomer lang werkte het trio hard aan nieuwe opnames. Na
voltooiing sloeg het noodlot toe, de harddrive met daarop het enige exemplaar
van de opnames kwam onder een vallende piano terecht. Hemel en aarde werden
bewogen om de bestanden nog te redden maar dat leek lange tijd redelijk
hopeloos. Gelukkig wist een gespecialiseerd bedrijf de bestanden te redden.
Natuurlijk zorgde de wet van Murphy dat het pakketje ook nog tijdelijk
zoekraakte bij de postverzending. Maar ineens dook het pakje gelukkig weer op.
Gelukkig, omdat Lost Sessions
misschien wel hun meest geslaagde album uit hun reeds fraaie oeuvre is. Zo’n
vijf jaar geleden wist het trio ook de aandacht te trekken van Sandra Zuidema en
Luciano Mulder van LDM Bookings. Het fascinerende Lost Sessions is nu in Europa alleen te koop via Lucky Dice, het
mailorderbedrijf van Sandra en Luciano.
Theo Volk
Releasedatum : 26 maart 2021 Lucky Dice/Eigen beheer
Al vroeg wist Tijs Vanneste wat hij wilde in zijn leven. Tatoeëerder
als professie en daarnaast muziek als grote passie. In beide kan hij volop zijn
grote creativiteit kwijt. Vanneste volgde in de humaniora een kunstrichting aan
het Heilig Graf in Turnhout. Vervolgens studeerde Vannesteeen blauwe maandag aan de gerenommeerde
kunstacademie St. Joost in Breda. Hierna volgde hij de opleiding tekenleraar in
Gent. Hierna verdiende hij lange tijd zijn brood als tekenleraar in
gevangenissen en het buitengewoon onderwijs.
Op jonge leeftijd begint de
muziek een grote rol in zijn leven te spelen. In het Belgische grensdorpje
Dessel richt hij in 1995 op zestien jarige leeftijd de alternatieve metalband Oceans
of Sadness op. De band bracht zes albums uit en stond ook zes keer op hetaffiche vande jaarlijkse Graspop Metal Meeting. Dit bekende metal festival vindt
jaarlijks plaats in zijn woonplaats Dessel en trekt ieder jaar meer dan 100.000
bezoekers. Hij zong na Oceans of Sadness nog een tijdje in de melodieuze rockband The Searching dat in
2014 het album Closure uitbracht.
Anno
2021 heeft Vanneste in Mol de goedlopende tattooshop T*INK. Tot zijn clientèle
mag hij ook BV’s Tom Boonen en Ben Segers rekenen. In 2016 bracht Vanneste
samen met Yves Gaillard onder de artiestennaam Jef en Yves Van Echelpoel de
culthit Ziet em duun uit. Reeds in
2003 geschreven voor een vriend , die in beschonken toestand een bijzonder
eigenzinnige manier van dansen had. Dankzij YouTube en StuBru vergaarde het
nummer bekendheid.
Het album Hier Is’t
Goed hebben we te danken aan het nog uit te zenden tv-programma “De Kemping”.
Het concept ervan werd door Vanneste zelf bedacht. Het is gemaakt rondom
jongeren, die door uiteenlopende redenen niet aan werk komen. De jongeren
krijgen in het programma de verantwoordelijkheid over een camping zelf in
handen en beslissen over alles mee. Twee maanden lang engageren ze zich voor
dit bijzondere project: ze bouwen campingplaatsen, poetsen dagelijks douches en
toiletten, organiseren bingo- en pétanque wedstrijden en moeten honderden
kampeerders tevreden stellen. En ze moeten vooral leren om met elkaar samen te
werken en individuele verantwoordelijkheid op te nemen. Voor het programma
sprak Vanneste heel frequent met de deelnemers over de hobbels die zij reeds in
hun jonge leven hebben moeten zien te overwinnen of dat nog moeten doen. Het
zette Vanneste aan tot nadenken over hoe hij zelf in elkaar steekt en begon die
gedachtes om te zetten in gevarieerde liedjes met prachtige teksten.
Een van de
belangrijkste liedjes is voor Vanneste het fraaie Pelicano. Een nummer over wie hij had kunnen worden, door het
succes van Van Echelpoel. Hij legt uit: "Een gast uit het dorp die het “gemaakt”heeft
en plots door heel het dorp als een “dikkenek” wordt beschouwd. Gelukkig zien ze
daar in De Kempen dwars door en ben ik nog altijd één van hen. Onlangs had ik
het nog eens voor: na het sluitingsuur van een café, belandde ik bij mensen
thuis. Een hele nacht heb ik bij wildvreemden aan hun tafel in de living
gezeten, pinten drinken. Toen mijn vrouw ’s ochtends vroeg waar ik had gezeten,
kon ik alleen maar antwoorden: “Geen idee”. Dat psychedelische randje aan De
Kempen - ik heb daar altijd van gehouden.".
Het nummer Het Gevaar werd al vooruitgeschoven als themanummer voor de Te
Gek!?-campagne, die psychische problemen bespreekbaar wil maken. Den Tijd is Tijs z’n eigenzinnige
bewerking van Bob Dylans The Times They
Are A-Changin. Daarnaast leende hij de fraaie muziek van Brian Eno’s By This River van diens klassieker Before and After Science voor Neffe de Vaartdijk.
Helaas beschik ik
niet over de credits, dus weet ik niet wie op Hier Is’t Goed meespelen en door wie de andere liedjes zijn geschreven.
Vanneste schreef overigens door de jaren heen al zo’n 800 liedjes. Muzikaal
gezien wordt er heel gevarieerd uitgepakt. Hoogtepunt op het album is voor mij Hoe Snel Moet het Gaan, het fluwelen trompetspel
is hier wonderschoon. Alleen van het zeer aanstekelijke countryduet Duzend Keer met Kate Ryan weet ik de credits. Zijn
goede vriend Paul van Bruystegem (Triggerfinger) speelt hier gitaar.
De teksten
zijn voor mij als grensbewoner gemakkelijk te verstaan. Ik ga er vanuit dat het
album geleverd gaat worden met een tekstboekje, want dat verdienen de fraaie
teksten absoluut. Zowel muzikaal als tekstueel is Hier Is’t Goed een topalbum.
Shadowland is
intussen het vierde album van de nog redelijk jonge troubadour Ben de la Cour.
De eerste drie verschenen op Flour Sack Cape Records. In eerste instantie werd Shadowland vorig jaar op 15 mei reeds digitaal en in een beperkte fysieke
oplage in eigen beheer uitgegeven. 9
april verschijnt het album volkomen terecht andermaal op Flour Sack Cape
Records. Zelf noemt Ben de la Cour zijn muziek kernachtig Americanoir. In zijn
songs figureren vaak duistere personen die leven aan de zelfkant van de
maatschappij. Denk bijvoorbeeld aan moordenaars, bankrovers en mensen met
mentale problemen. Het leven van de la Cour zelf is ook niet bepaald saai. Zo
heeft hij een carrière als succesvol amateur bokser achter de rug. In zijn
tienerjaren maakte hij samen met zijn broer podiums als de legendarische CBGBs
al onveilig. Daarnaast groeide hij op in gevaarlijke buurten en werd meermaals
gearresteerd. Ook kreeg hij mentale en drankproblemen en werd daar geregeld
voor behandeld. In 2013 kreeg hij in East Nashville zijn leven weer op de rit
en gaat het sindsdien alleen nog maar crescendo. Shadowland
bevat een uitstekende mix van ingetogen liedjes en wat stevigere liedjes in het
rock(‘n’ roll) genre. Vooral in de ingetogen liedjes komt zijn prettige stem tot
zijn recht. Hoogtepunt vormt voor mij het indringende Harmless Indian Medicine Blues, een van de drie liedjes, welke hij
samen met ChrisWatts scheef. De overige negen schreef hij alleen. Shadowland laat een uitstekende
verhalenverteller aan het woord. Warm aanbevolen!
Theo Volk
Releasedatum : 9 april 2021 Flour Sack Cape Records
Cha Wa is een Indiaanse Mardi Gras funk band rond lead zangers
Joseph en diens zoon J’Wan Boudreaux. Zij zijn respectievelijk de zoon en
kleinzoon van de Big Chief van de Golden Eagles, een Indiaanse Mardi Gras stam.
Joseph werd door zijn vader reeds op eenjarige leeftijd meegenomen naar
straatoptredens in New Orleans. Rond zijn tiende begon hij al op grote
festivals te spelen. Cha Wa werd opgericht door drummer Joe Gelini. Hij is een
geschoold muzikant, die studeerde aan de prestigieuze Berklee College of Music.
Naast funk raakte Gelini bij terugkomst in New Orleans ook in grote mate
geïnteresseerd in jazz en begon al snel met Thelonius Monk op te treden.Maar de leden van de band absorbeerden ook
andere invloeden op als disco, Afrobeat en reggae. Dat leidde tot een smakelijke
gumbo met een eigen signatuur. De band werd opgericht in 2014 en is nu met My People toe aan hun derde album. Vanaf
de swingende opener en titeltrack My
People weet de band mijn aandacht moeiteloos vast te houden. De songs zijn
geëngageerd, regelmatig politiek getint. Naast eigen werk waagt men zich ook
Bob Dylan’s Masters of War,
geschreven op het hoogtepunt van de Cubacrisis. Op dit nummer is de ervaren blues
zanger Alvin Youngblood Hart te horen. Op Love
in Your Heart krijgt men hulp van de uitstekende zangeres Anjelika Jelly
Joseph. Afsluiter Swallow Water, een
traditional, werd live opgenomen in bar Handa Wanda’s in New Orleans.
Theo Volk
Releasedatum : 2 april 2021 Single Lock/De Konkurrent
Nog geen veertig, maar reeds een indrukwekkende staat van
dienst heeft Leon Michels, de oprichter en bandleider van El Michels Affair. Zo
speelde Michels eind vorig jaar nog een belangrijke rol op Big
Crown Vaults Vol. 1 van Lee Fields. Op Yeti Season wordt de met Adult
Themes ingeslagen weg verder uitgediept. Assistentie kreeg men, net als op
de voorganger, van The Shanks op het nummer Sha
Na Na. Voor een oriëntaals tintje zorgt zangeres Piya Malik van 79.5, die
een aantal songs in het Hindi zingt. Ook nu hebben de songs regelmatig een
filmisch en psychedelisch karakter. Naast
soul- en funkinvloeden zijn ook duidelijke invloeden uit de wereldmuziek hoorbaar.
Op diverse websites zie ik slechts een tracklist van elf nummers, mijn promo
bevat echter nog een zestal bonus tracks. De knullige hoes doet amateuristisch aan,
gelukkig is de muziek interessanter.
Theo Volk
Releasedatum : 26 maart 2021 Big Crown/De Konkurrent
“With newfound pain coming from so many directions, dealing
with the uncertainty it brings, I closed the curtains and picked up the pen,
turning to songwriting as a lifeline.”. Zo legt singer-songwriter John Smith
kort en bondig zijn beleving van het voor de mensheid in het algemeen rampzalige
jaar 2020 uit. Het leverde het album met de strijdvaardige titel The Fray (het gevecht, de strijd) op.
Zijn vorige, fraaie album Hummingbird
bevatte drie originele
songs, een cover en zes traditionals. Een behoorlijk traditioneel
folkalbum met een zeer sobere inkleuring. Voor zijn intussen zevende album The Fray kozen Smith en medeproducer
Sam Lakeman voor een wat meer avontuurlijke en minder sobere aanpak. Smith riep
ook de hulp in van niet de minsten ; Sarah Jarosz, The Milk Carton Kids,
Bill Frisell, Courtney Harman, Lisa Hannigan en Jessica Staveley-Taylot.
Opgenomen werd in de Real World Studios van Peter Gabriel. Bij beluistering had
ik door zijn stem en de singer-songwriterachtige aanpak volop associaties (in
de meest positieve zin) met het vroege werk van John (en Beverley) Martyn. De dozijn liedjes hadden wat meer tijd nodig
om te beklijven dan die op de voorganger. Wat niet vreemd is, omdat de zes
traditionals op de voorganger tot mijn muziek DNA behoren. De single Eye to Eye met goede vriendin Sarah
Jarosz werd reeds eind januari vrijgegeven en vormt een goed voorbeeld van wat de
luisteraar van The Fray mag
verwachten. Het vorige, meer traditionele album Hummingbird was fraai, maar toch komt Smith beter tot zijn recht
wanneer zijn uitstekende singer-songwriterkwaliteiten worden belicht zoals op The Fray.
Theo Volk
Releasedatum : 26 maart 2021 Thirty Tigers/Commoner Records/Bertus
Vorig jaar viel eind augustus de release van We Wither, We Bloom van de zevenkoppige
Nordicana/popband The Northern Belle tussen wal en schip. Gelukkig volgt aanstaande
vrijdag een heruitgave. The Northern Belle is een vriendenband uit Oslo, die in
2012 tijdens hun studietijd ontstond. Sindsdien werkt men gestaag aan
naamsbekendheid. Hun derde album wist een nominatie voor de prestigieuze Spellemanprise
in de wacht te slepen. De ambities van frontvrouw Stine Andreassen voor We Wither, We Bloom waren nog hoger. Ze
trok drie maanden naar Nashville om nieuwe inspiratie op te doen en nieuwe
songs te schrijven. Voor het eerst schreef ze er samen met anderen. Two Minds en Remember It schreef ze samen met Henry Brill en Lonely schreef ze met Josh- Rennie
Hynes. De band wordt in het persbericht vergeleken met de latere, mainstream Fleetwood
Mac. Dat komt voornamelijk door de aanstekelijke uptempo opener Gemini. Maar daar houdt de vergelijking
voor mij toch wel eigenlijk op. De prachtige stem van Andreassen komt vooral
tot zijn recht in rustige liedjes als How
Deep en Two Minds. Door haar verblijf
in Nashville hebben de liedjes vaak een andere invalshoek dan gebruikelijk. De
teksten hebben bijna uitsluitend een persoonlijk karakter. De liedjes gaan over
haar relatie tot familie en vrienden, daarnaast over liefde, verdriet en voor
de hand liggend, heimwee. We Wither, We
Bloom behoort tot het beste wat de huidige Americana te bieden heeft.
Theo Volk
Releasedatum : 26 maart 2021 Die With Your Boots On
Steve Earle had al op jonge leeftijd problemen met alle
vormen van gezag, zowel met de autoriteiten, op school en thuis. Hij verliet
het ouderlijk huis op zijn zestiende om samen met zijn oom Nick Fain zijn geluk
te gaan beproeven in de muziek. Daarnaast voorzag hij zich in zijn onderhoud
met allerhande baantjes. Hij trouwde op zijn achttiende voor de eerste keer.
Dat huwelijk strandde zeer snel, net als zijn tweede huwelijk. Intussen had hij
Townes van Zandt leren kennen, die niet alleen muzikaal invloed op hem had,
maar ook op het gebied van overvloedig drank- en drugsgebruik. Dankzij zijn
derde vrouw Carol, belandde zijn leven kortstondig in een rustiger vaarwater en
was hij enige jaren clean. Zij schonk hem na een zware bevalling van 36 uur
zijn eerste zoon Justin Townes Earle. Eigenlijk wilde Steve zijn zoon de
roepnaam Townes geven, maar daar wilde zijn vrouw niks van weten. In het
meegeleverde boekje wordt door Steve liefdevol de geboorte beschreven. Nadat
zijn vrouw meteen na de bevalling in een diepe slaap viel, mocht hij zelf
Justin naar de kraamafdeling brengen. Hij besefte toen hoe bijzonder het is om
vader te worden. Meteen hierna belde hij zijn vader om verslag te doen van de
geboorte, maar meer nog om te zeggen over dat het hem erg speet, het vele leed dat hij zijn vader in het
verleden had aangedaan. Na drie jaar scheidde Steve wederom. De rest van zijn
jeugd verbleef Justin afwisselend bij zijn moeder en vader. Dat zorgde
regelmatig voor de nodige problemen en recalcitrant gedrag. Getuige de foto in
het boekje beleefden vader en zoon zichtbaar ook hele gelukkige periodes. Vol
trots vermeldt Steve in de liner notes dat Justin een betere gitarist was dan
hijzelf en dat zijn songs “really fucking good” zijn. Het uitbundige en
nostalgische artwork is, net als op de nodige andere albums van Earle, van de
hand van de veelzijdige en kleurrijke Tony Fitzpatrick (was onder andere ook acteur,
bouwvakker en bokser) . Bij het zien van het artwork viel me meteen de met
accordeon afgebeelde Claudette Colbert op. Colbert behoorde tot de eerste
lichting van grote filmsterren van de sprekende film. Earle selecteerde een tiental songs van zijn overleden
zoon, welke met grote passie gebracht worden. Het album wordt afgesloten met
het hartverscheurende, door Steve geschreven Last Words. J.T. verscheen
4 januari reeds digitaal en nu dus fysiek. De opbrengsten van dit
indrukwekkende albumgaan naar Justin
Townes Earle's enige kind, de driejarige Etta.
Theo Volk
Fysieke releasedatum : 19 maart 2021 New West Records
Grote bekendheid verwierf Ringenberg in de jaren tachtig en
negentig met zijn cowpunk band Jason & The Scorchers. Opgegroeid op een
varkensboerderij in Illinios toog hij op de nationale feestdag, 4 juli 1981,
naar Nashville om zijn geluk te beproeven in de muziekscene. In die tijd was
hij gefascineerd door beroemde namen als
Elvis Presley en Hank Williams. Maar wentelde hij zich ook volop in de muziek van
opkomende punkgroepen als The Ramones. In 1981 richtte hij in Nashville Jason
& The Scorchers op. Hun debuutalbum Lost
& Found uit 1985 werd een klassieker en zorgden ook meteen voor een
grote doorbraak internationaal. Vooral in Duitsland werden ze meteen ontdekt.
In 2001 verscheen het in 1985 opgenomen livealbum Rock on Germany. Vanaf het begin van het millennium bracht
Ringenberg in korte tijd, met het nodige succes, een zestal soloalbums uit. Het
laatste album Rockin' in the Forest with
Farmer Jason uit 2006 werd uitgebracht onder de naam van Farmer Jason. Het
was gericht op jeugdige luisteraars. Na deze release trok hij zich ruim een
decennium terug op zijn boerderij. In 2017 werd hij door U.S. National Park
Service gevraagd om artist in residence te worden voor Sequoia Kings Canyon
National Park. Een maand lang trok hij er door de bergen en schreef hij ook een
groot aantal nieuwe songs. Het resulteerde in de mijlpaal Stand Tall. Van die uiterst creatieve periode bleven een aantal
songs over. Zijn nieuwste album Rhinestoned
kwam tot stand dankzij een succesvolle crowdfunding via IndieGoGo. Een
belangrijke rol van de vertolkte liedjes werd bepaald door de gekozen covers
stammend uit verschillende periodes van de Amerikaanse countrymuziek. Naast
zelfgeschreven liedjes koos Ringenberg voor the Carter Family’s The Storms are on the Ocean, Hank
Williams’ You Win Again en Ozark
Mountain Daredevils’ Time Warp. De oudste traditional, de Paashymne
Christ the Lord Is Risen Today, stamt
uit de negentiende eeuw. Hij leerde het in de kerk kennen, waar zijn dochters
Addie en Camille in het koor zingen. Beide werkte mee aan de opname ervan.
Muzikaal gezien is Rhinestoned een
rijkelijk gevarieerd album geworden. Door de onstabiele tijd waarin we leven
zijn de teksten vaak politiek getint. Het album werd vorig jaar tijdens de
zomer onder moeilijke omstandigheden opgenomen. Vandaar dat producer George
Bradflute constant meespeelde op nummers. Bij Rhinestoned zit een keurig verzorgd tekstboekje. Het album is
opgedragen aan de Freedom
Riders.
Theo Volk
Releasedatum : 5 maart 2021 Courageous Chicken/Sonic
RendezVous
Op dit moment houdt Arcade Fire violiste Sarah Neufeld twee
ijzers in het vuur. Op 14 mei zal haar uitstekende derde soloalbum Detritus verschijnen. Een album dat bij
mij overigens redelijk wat tijd nodig had om volledig in te dalen. Dat in
tegenstelling tot House Music van de
door Neufeld in 1999 in Montreal opgerichte formatie Bell Orchestre, waarvan
ook Arcade Fire lid Richard Reed Parry deel van uitmaakt. Het is een album dat
mij direct wist te beklijven. Liefhebbers van hun muziek moesten het nodige geduld
betrachten, het verschijnt maar liefst twaalf jaar na de voorganger. Maar het
is absoluut het wachten waard geweest. Het ontstond bijna volledig uit
improvisatie en het is een fascinerende en spontaan ontstane mix van elektronica
en Neoklassiek. Bij het creëren hadden ze zowel Talk Talk, The Orb, de late
periode van Ennio Morricone en Miles Davis in zijn Bitches Brew periode in gedachte. De in elkaar overvloeiende composities
weten mij regelmatig te hypnotiseren, vooral IX: Nature That's It That's All. Soms worden de composities ondersteund
door woordeloze zang (VIII: Making Time).
Op het muziekforum MusicMeter wordt bij het album ook Avant-garde als genre
vermeld. Nergens vind ik House Music
echter schurend of tegendraads. Ik denk zelfs dat het een grote groep
luisteraars zou kunnen aanspreken. Overigens twijfel ik of het album op 19
maart in Nederland verkrijgbaar zal zijn, want op de website van De Konkurrent
wordt 26 maart als releasedatum gegeven.
Theo Volk
Releasedatum : 19 maart 2021 Erases Tapes/De Konkurrent
Druk baasje die Ledfoot (AKA Tim Scott McConnell). Naast
muzikant speelt hij dit jaar de rol van Torpedo in de tweede reeks van de populaire
Noorse serie Season. Ook schreef hij er de muziek voor. De afgelopen jaren waren bijzonder succesvol
voor Tim. Met als artistieke hoogtepunt in 2019 het winnen van de Spellemansprise
(vergelijkbaar met een Grammy) voor zijn fraaie album White
Crow. In 2014 onderkende reeds Bruce Springsteen zijn grote kwaliteiten
om het door Tim geschreven High Hopes,
de titelsong van het gelijknamige album, op te nemen. Maar hij schreef ook voor
talloze andere artiesten van diverse pluimage. Op Black Valley regeert weer de
donkere kant van de menselijke ziel. Muzikaal gezien maakt hij van zijn bekende
gothic blues een stap richting het singer-songwriter genre. Het geluid is ook
iets meer ingetogen en bevalt mij uitstkend. Zijn teksten zijn zoals
gewoonlijk bovengemiddeld goed. Zelf ziet Tim het, zowel tekstueel als muzikaal,
als een stap richting de murder ballad traditie. Het album doet, ondanks de
sobere inkleuring, zeker niet onder voor eerder werk. Overigens vreemd dat het
album nu al online te koop is, terwijl de Nederlandse release aanstaande
vrijdag is. Fans hebben blijkbaar veel vertrouwen in de kwaliteiten van Black Valley, want de speciale witte
vinyluitgave is op enkele exemplaren na al uitverkocht. Dat vertrouwen is
volgens mij meer dan terecht.
Theo Volk
Nederlandse releasedatum : 19 maart 2021 TBC Records/PIAS
Singer-songwriter AdamDouglas groeide op in Oklahoma en woonde vervolgens in Chicago en
Minneapolis.Bijna vijftien jaar geleden
emigreerde hij echter naar Oslo, Noorwegen. Op dat moment had hij zijn muzikale
sporen al ruimschoots verdiend, want hij deelde studio en podium met artiesten als
Sting, Bonnie Raitt, Jon Bon Jovi, Larry Carlton, Vidar Busk, Robben Ford, Kirk
Fletcher, Ten Years After, Chris Medina en Michael Landau. In zijn nieuwe
thuisland verkreeg hij in eerste instantie bekendheid door zijn deelname aan het
Noorse tv-programma Beat for Beat. Hij waagde zich daar aan een uitvoering van A Change Is Gonna Come van zijn muzikale
held Sam Cooke. Dat succesvolle optreden werd nog overtroffen toen hij in 2017 deelnam
aan Stjernekamp, wat hij won. Sindsdien gaat het hem helemaal voor de wind.
Zijn eerste twee albums werden buitengewoon goed ontvangen. Dit jaar wordt hij
veertig, maar van een midlife crisis is zeker nog geen sprake. Sterker nog, de
Coronapandemie was juist olie op het vuur, een extra motivatie. De
belangrijkste inspiratiebronnen vormen echter zijn vrouw Kristin en zoon Alvin.
Ook haalt hij inspiratie uit de fraaie Noorse natuur. Overigens heeft hij Scandinavische
roots, zijn naam is namelijk voluit Adam Douglas Enevoldsen. Op Change My Mind van Lucie Silvas na schreef
hij de muziek van de overige nummers zelf. De teksten werden voornamelijk door
anderen geschreven. In het dagelijks leven is Adam verlegen van aard, maar dat
verandert op slag wanneer hij een microfoon in handen krijgt. Zijn soulmuziek
is op een prettige manier doorspekt met invloeden uit rock ('n’ roll), country,
gospel, rhythm & blues, folk en (big band) jazz. Die invloeden maken van Better Angels een gevarieerd album, zonder
dat de cohesie wordt aangetast. Soms worden heerlijke blazers ingezet, soms
krijgt een stevige gitaar de hoofdrol. Viermaal vormt een kwartet de sobere
muzikale bezetting. De andere keren meestal ongeveer een tiental. Op Where I Wanna Be zingt hij een duet met
Beady Belle. Adam is een begenadigde blanke soulzanger, echter met soepele,
zwarte stembanden. Better Angels is
een voortreffelijk, gevarieerd soulalbum, want ongetwijfeld veel liefhebbers
van dit genre zal gaan aanspreken.
Theo Volk
Releasedatum : 2 april 2021 Compro Records/Reva Records/PIAS
Gelukkig heb ik van Bertus Distributie wat
achtergrondinformatie over countryrocker Morgan Wade mogen ontvangen, want van
haar website wordt men niet wijzer. Ze is afkomstig uit Damascus, Virginia. Bluegrass
kreeg ze met de paplepel ingegoten, maar had daarnaast ook grote interesse in
rock en pop. Uit deze diverse invloeden wist ze een eigen sound te destilleren.
Inmiddels is ze zesentwintig en heeft de afgelopen zeven jaar de nodige
podiumervaring opgedaan. Voor debuutalbum Reckless
kreeg ze hulp van producer Sadler Vaden. Hij is vooral bekend van zijn langdurende
samenwerking met Jason Isbell in de rol van gitarist. Geluidstechnicus van
dienst was Paul Ebersold. Met zijn drieën sleutelden ze aan een aantal reeds
geschreven liedjes van Wade. Tijdens twee sessies van een week werden
gezamenlijk in de studio nog een aantal splinternieuwe songs geschreven,
waaronder opener Wilder Days. Het
gaat over verliefd worden op iemand op het verkeerde moment, omdat beiden in
een andere levensfase zitten. Regelmatig vraagt ze zichzelf af in de liedjes
wie ze nu is en wie ze zou willen zijn. De teksten zijn heel direct, ze maakt
van haar hart absoluut geen moordkuil. Het zijn eerlijke liedjes over problemen
in het dagelijkse leven en in de liefde, gebracht met een rauwe passie.
Theo Volk
Releasedatum : 19 maart 2021 Thirty Tigers/Ladylike Records
De veelzijdige Canadees Chad VanGaalen, met ongetwijfeld
Nederlandse voorouders, is niet voor een gat te vangen. Naast muzikant is hij beeldend
kunstenaar, animatiemaker, regisseur, vormgever en producer. Zo regisseerde hij bijvoorbeeld video’s voor Strand
of Oaks. World’s Most Stressed Out
Gardener is inmiddels zijn zevende album voor Sub Pop. Ook deze keer vliegt
zijn uiterst creatieve geest alle kanten op. Het kost de luisteraar, zoals
altijd, de nodige tijd om zijn muzikale creaties te doorgronden. Maar wie dat
doet wordt rijkelijk beloond. Bij de eerste beluistering dacht ik even dat hij voor
het toepasselijk getitelde Nothing Is
Strange Het Groot Walenburgs Vuilharmonisch Orkest van Harm van Ruth
ingehuurd had. Een nummer met de absurdistische regels “Turn up the radio / I
think we’re dead". Wat natuurlijk verwijst naar de wijze van berichtgeving
over de Coronapandemie. Al spoedig hoorde ik dat alles muzikaal toch wat
ingenieuzer in elkaar geknutseld is. Zoals altijd nam hij het album in alle
rust op in zijn kelder in Calgary. Veelal gebruik makend van zelf gemaakte
instrumenten. Het was overigens in eerste instantie de bedoeling om een album
te maken waarop de fluit een dominante rol zou gaan spelen. Maar gelukkig was
dat plan snel van de baan en waren we nu niet zo’n intrigerend nummer als Inner Fire of het grappige Samurai Sword rijker. De bedoeling van
het album is vooral om de geestelijke staat van de mensheid door de
Coronapandemie weer enigszins op te krikken en daarin is hij wat mij betreft
voortreffelijk in geslaagd.
Theo Volk
Releasedatum : 19 maart 2021 Sub Pop/ De Konkurrent
De broers Dieter & Eric van der Westen groeiden op in
Tilburg. Beiden hadden al op vroege leeftijd interesse in muziek. Dieter kreeg op achtjarige
leeftijd zijn eerste muzieklessen van zijn elf jaar oudere broer Eric. In 1990
studeerde Eric af aan het Amsterdamse Sweelinck conservatorium. Door het grote
leeftijdsverschil maakten ze onafhankelijk van elkaar furore. Eric stond samen met
de Turkse ster Sezen Aksu vanaf 2010 op internationale podia als Carnegie Hall
en Royal Albert Hall en soms voor meer dan 50.000 toeschouwers. Hij startte
echter eind jaren zeventig in hard rock en new wave bands. Zijn interesse
verschoof toen naar de jazz en speelde hij 14 jaar lang met bekende jazzmusici
als Willem van Manen en Paul van Kemenade. Dieter werkte samen met
uiteenlopende artiesten als Thé Lau, Blof, Paul de Leeuw, Frank Boeijen, Ali B,
Eric Vloeimans, Gerard van Maasakkers, Eric Vloeimans, Astrid Nijgh en het Metropole Orkest. Met zijn band Kasba speelde
hij op grote festivals in Noord-Afrika. In 2017 besluiten de broers vanwege hun
gedeelte interesse in Amerikaansgeoriënteerde muziek de Dieter van der Westen
band op te richten. In 2018 verscheen hun album You and Me, gevuld met Americana en Indiefolk. Het door Mickey Smid
(My Baby) geproduceerde album kreegonder andere buitengewoon lovende recensies van Johnny’s Garden,
Popmagazine Heaven en Oor. Door de Coronapandemie
besloten de broers The Sun Will Rise Again gezamenlijk op te nemen. Alleen op de
traditional Erie Canal kregen ze hulp
op akoestische gitaar van Ferdi Lancee. Bij het grote publiek vooral bekend van
VOF De Kunst, waarvoor hij het nummer Suzanne
schreef. Dieter schreef acht liedjes, de arrangementen verzorgden ze samen. Daarnaast
de drie bekende traditionals Erie Canal,
FFV en Saint James Infirmary, die goed passen tussen de overige
composities. De inkleuring is erg sober. Dieter zingt en speeltakoestische gitaar, dobro en mondharmonica.
Eric verzorgt de achtergrondzang en speelt contrabas. De broers willen de luisteraar
vooral een boodschap van hoop meegeven, met de blik gericht op de periode na
Corona. Het intieme repertoire is bedoeld om op de bekende, kleinere podia gebracht
te worden. Dit fraaie, ingetogen album krijgt echter morgen, 12 maart, op het
podium van Paradiso haar vuurdoop . Vanaf morgenavond 21:00 uur gratis online
te streamen.
Als een donderslag bij heldere hemel ontving ik van Ralph
van de week weer een viertal nieuwe releases. Dit keer betreft het albums met
een beter behapbare speelduur van tussen de 49 minuten en een uur. De kortste is I Love Real Live. Opgenomen met zijn ervaren kompanen Marcel
Wolthof (drums), Nico Heilijgers (bas) en Tim Birkenholz (gitaar). Vastgelegd
op een Neve legend door Juan Kiers in zijn On the farm studio’s. Tevens werd
daar op 23 februari door hem de master voltooid. De door Ralph geschreven songs
werden door de band samen gearrangeerd en alle in één take opgenomen.De vrolijke hoesfoto van fan/fotograaf Edwin
Fabriek beloofde al veel goeds. Deze keer een zevental nummers met een
gemiddelde speelduur van zeven minuten. Vanaf opener en titelnummer I Love Real Live met fraai (wahwah)gitaarspel
heeft men mij volledig bij de lurven. Vervolgd wordt met het fraaie, ingetogen I’m Almost Ready. Verrassend en
aanstekelijk vind ik Stares in the
Wishing Well, waarbij het onmogelijk stilzitten is. Opgedragen aan de
Belgische legende Arno Hintjens, voormalig boegbeeld van T.C. Matic. Een band
die de eerste helft van de jaren tachtig in België en Nederland menigmaal met
spetterende shows de podia onveilig maakten. Logisch dus dat Hintjens een
inspiratiebron vormt voor Ralph. Ook verrassend, aanstekelijk en dansbaar is Blind Boy Long Way from Home met de
nodige Latijnse invloeden. Daarna wordt het voet van het gaspedaal gehaald met Thank
You for the Sun & For Your Love. Misschien wel het hoogtepunt vormt met ruim tien minuten het gedreven I’ve Been Bleeding Out So Long My Friend,
waarinde band naar grote hoogtes stijgt. Alles klopt aan deze
fantastische uitvoering, mede dankzij de inventieve dynamiek en wederom
fenomenaal (wahwah)gitaarspel. Perfecte afsluiter vormt het heerlijke relaxte
en groovende What Your Heart Is saying All The Time. Vorige maand verscheen al het eveneens uitstekende album Be Who You
Are. Hoogtepunten vormen daarop voor mij vooral het ruim 22 minuten durende
titelnummer en Universal Language.
Het album is door zijn beperkte oplage al bijna uitverkocht. Naast I Love Real Live verschijnen binnen enkele weken ook nog The knight is on, I was just trying to find a way to be myself en To another clowns paradise. Slechts in
een beperkte oplage van 50 stuks. Intussen heb ik de laatste vijf jaar al bijna
zo’n twintig recensies geschreven over Ralph’s albums. Dat doe ik omdat er maar
weinig (onafhankelijke) muzikanten zijn waarvoor muziek zo’n primaire levensbehoefte
is als voor Ralph de Jongh.
Ruarri Joseph is een gepokt en gemazelde muzikant woonachtig
in Newquay, Cornwall. Hij begon zijn carrière door op tournee te gaan met acts
als Eli Bowen, the Rhythm Doctors (Speelde met deze band op Glastonbury in
2004) en Joseph and the Dads. Het opende de deur naar een solocarrière want in
2006 tekende hij een platencontract bij het grote label Atlantic. In totaal
bracht hij in de periode 2006 tot 2013 een viertal soloplaten uit. Een
hoogtepunt vormde ook zijn solo optreden in 2007 op het Glastonbury Festival. In
2015 richt hij samen met Naomi Holmes (bas) en Harry Harding (drums) het trio
William the Conqueror op. Ze brengen een unieke mix van blues en (folk)rock. Maverick Thinker is intussen hun derde
proeve van bekwaamheid. De vorige twee uitstekende voorgangers, Proud Disturber of the Peace en Bleeding on the Soundtrack, verschenen op
het interessante Loose label. In de stevige, uitstekende opener Move On viel me de gelijkenis van zijn
stem met die Gregory Page op. Liefhebbers van aanstekelijke en alternatieve
blues en (folk)rock kunnen hun hart volledig ophalen aan Maverick Thinker. Aanrader!
Het was allang een gekoesterde wens van frontman Sam Bentley
van de Australische groep The Paper Kites om een album met duetten te maken.
Ook deze keer kwam het er bijna niet van omdat zo’n project nogal wat extra
voeten in aarde heeft. De groep heeft naast Bentley ook nog de beschikking over
de uitstekende zangeres Christina Lacy. Voor hun vijfde album Roses deed men een beroep op een tiental
zangeressen. Een lijst om van te watertanden. In chronologische volgorde geven
acte de préséance : MARO, Aoife O’Donovan, Lydia Cole, Ainsley Wills, Julia
Stone, Amanda Bergman, Gena Rose Bruce, Nadia Reid, Lucy Rose en Rosie Carney. De tien ingetogen liedjes staan bol van de romantiek,
sentimentaliteit en melancholie, verpakt in hun bekende mix van goed in het
gehoor liggende pop en folk. Als je de beschikking hebt over zoveel extra
talent kan het domweg bijna niet mislukken. Dat is dan ook niet gebeurd.
De Amerikaanse singer-songwriter, filmcomponist, producer en
multi-instrumentalist Eric D. Johnson bouwde sinds halverwege de jaren negentig
een behoorlijke staat van dienst op. In eerste instantie gebeurde dat met de
door hem geformeerde formatie I Rowboat, een groep die zich vooral liet
inspireren door The Velvet Underground. Ook speelde hij in dezelfde periode een
blauwe maandag in Califone. Met twee leden van I Rowboat, gitarist Dan Strack
en drummer Brian Belval, begon Johnson in 1997 in Chicago het indie folkrock project
Fruit Bats. Dankzij voormalige Califone
collega’s Tim Rutili en Ben Massarella mocht het trio hun debuutalbum Echolocation in 2001 opnemen voor het label van
dit tweetal. Sinds het tweede album is Eric D. Johnson nog de enige
constante factor in Fruit Bats. The Pet
Parade is inmiddels het achtste album van Fruit Bats, in 2014 bracht hij
ook nog een album uit onder de artiestennaam EDJ. Begin vorig jaar stond
Johnson volop in de belangstelling met het trio Bonny Light Horseman en hun
gelijknamige album Bonny
Light Horseman, wat veel lof kreeg toegezwaaid. Dit trio bestaat verder
uit Anaïs Mitchell en Josh Kaufman (oa The National). Kaufman produceerde The Pet Parade, hetgeen niet zo’n
gemakkelijke taak was omdat de muzikanten apart op diverse locaties werden
opgenomen. Het waren overigens niet de minsten, die meewerkten : drummers Joe Russo en Matt Barrick (The
Walkmen, Fleet Foxes, Muzz), singer- songwriter Johanna Samuels, pianist Thomas
Bartlett (Nico Muhly, Sufjan Stevens) en violist Jim Becker (Califone, Iron
& Wine) Ondanks de manier van werken heeft de intimiteit van het album er
niet onder geleden. De meeste songs werden reeds voor de pandemie geschreven.
Overigens had ik tijdens de beluistering af en toe associaties met de muziek
van Bonny Light Horseman. The Pet Parade
is typisch zo’n album dat langzaam maar zeker onder de huid kruipt.
Theo Volk
Releasedatum : 5 maart 2021 Merge Records/De Konkurrent
