Ledfoot is de artiestennaam van de nu eenenzestigjarige Tim Scott
McConnell, ooit geboren op een trailerpark, ergens in Florida. Hij toert al sinds
de tweede helft van de jaren zeventig, zowel solo als met The Rockats en The
Havalinas, respectievelijk in de jaren tachtig en negentig. Begin jaren
negentig vroeg Bob Dylan hem persoonlijk of hij met The Havalinas wilde openen
voor diens Oh Mercy toer in Frankrijk en Engeland. Ze toerden bijvoorbeeld ook
met Chris Isaak en Tina Turner. Vele
anderen maakte gebruik van zijn kwaliteiten als songschrijver, van TnT tot aan
Sheena Easton. Bekendste afnemer was Bruce Springsteen, voor wie hij High Hopes schreef. Sinds 1982 brengt
hij soloplaten uit, eerst onder zijn eigen naam, waaronder voor grote labels
als Sire Records, Geffen en Warner. Zo’n vijfentwintig jaar geleden vestigde
McConnell zich in Noorwegen en nam in 2006 de artiestennaam Ledfoot aan. White Crow is, na een stilte van zeven
jaar, intussen zijn vierde album als Ledfoot. Overigens is dit nieuwe album pas
mijn eerste kennismaking met zijn muziek. Na de korte opener Dead Man Can Do was ik al volledig
verkocht. Met zijn ruime podiumervaring heeft hij op zijn twaalfsnarige gitaar
een volledig eigen gitaarstijl ontwikkeld. Geweldige finger picking wordt
gecombineerd met erg zware snaren, open gitaar stemming en het gebruik van een
stompbox. In het verleden kreeg hij nog weleens hulp, zoals van Sivert Høyem
(Madrugada) op Damned. Deze keer kon
hij het in zijn eentje af en toch maakt hij op mij grote indruk met zijn
akoestische blues. Af en toe is zijn zang aan de bezwerende kant en vaak intens. Zijn stem en manier zingen heeft overigens
in afsluiter When An Angel Falls wat weg
van de betreurde Schotse zanger Jackie Leven. De tien compacte composities
tikken net het half uur aan, maar dat mag voor mij de pret niet drukken.
Hierdoor grijp ik juist nog sneller naar het album terug. White Crow verscheen op 1 november reeds in thuisland Noorwegen,
maar wordt gelukkig op 24 januari ook in Nederland uitgebracht. White Crow is voor mij intense,
akoestische blues op zijn best.
Theo Volk