Mary Lattimore : Goodbye, Hotel Arkada

 


Een van de meest interesseante instrumentale componisten van nu is voor mij harpiste Mary Lattimore uit Los Angeles. Niet alleen de albums die ze zelf maakt, zijn altijd zeer de moeite waard, maar ze werkt ook graag mee aan albums van artiesten van divers pluimage. Zo werkte ze bijvoorbeeld mee aan For the World van Ed Askew, maar ook aan Music for the Age of Miracles van The Clientele. Maar altijd aan albums, waarop het experiment niet wordt geschuwd.

Haar nieuwste album Goodbye, Hotel Arkada bevat gelukkig weer alleen maar splinternieuwe composities. De titel is een verwijzing naar een door Lattimore geliefd hotel in Stari Grad, Kroatië, dat gerenoveerd werd. Lattimore heeft trouwens een voorkeur om te verblijven in oudere hotels. De sfeer na een renovatie in zo’n hotel is natuurlijk veranderd. Het hotel staat hier symbool voor universeel verlies dat gedeeld wordt.

De melancholie druipt dan ook van de tijdloze composities af. Muziek waardoor de luisteraar heel gemakkelijk in een dromerige roes geraakt. De gastlijst van meewerkende artiesten mag er zijn : Lol Tolhurst (The Cure), Meg Baird, Rachel Goswell (Slowdive), Roy Montgomery, Samara Lubelski en Walt McClements. Het wordt trouwens hoog tijd dat Lattimore naar Nederland komt voor concerten, zodat we bijzonder fraaie Goodbye, Hotel Arkada live kunnen horen.

Voor meer toelichting in het Engels op de afzonderlijke composities overgenomen uit het persbericht, zie hieronder :

For the opening track, “And Then He Wrapped His Wings Around Me,” Lattimore looks to two of her closest friends — songwriter Meg Baird, her collaborator on 2018’s Ghost Forests, and accordionist composer Walt McClements, who she’s toured and performed alongside — to surface a core memory. As a kid, Lattimore won a drawing contest through a country radio station and got to see Sesame Street Live! in Asheville. She and her mom were invited backstage, and there the benevolent icon Big Bird “gave me an incredible hug with his scratchy yellow wings.” The trio channel the enveloping warmth of that portrait, the feeling of innocent escape, flying away towards a childhood dream that is just out of reach, surreal, and tinged with sadness. In a rare vocal passage in Lattimore’s library, Baird softly hums with the rolling washes of harp above McClements’ tranquil drone; just for a moment, we are held in a sublime canary yellow embrace.

“Arrivederci” features the synth work of Lol Tolhurst, an original member of The Cure and one of her musical heroes. Lattimore started the song after getting fired from a project because she hadn’t played the harp parts well enough. “So I came home and cried my eyes out and then wrote this song to try to recapture my love of playing the harp with nothing to mess up. I received Lol’s parts on New Year's Eve when I was hosting a party. I secretly went into my room and listened to the song and it felt just so magical to have such an influential musician connecting with a song that I made, especially a song I made when I was feeling like a total failure.”

On “Blender In A Blender,” Lattimore connects with guitarist Roy Montgomery, a pioneer of New Zealand’s underground. First drafted by Lattimore during an artist residency program in UCross Wyoming, the track later evolved over the duo’s pen pal correspondence. Montgomery adds chords that first feel distant, hazed behind a high-drama harp pattern, before thundering into the foreground in a thrilling outro. The title refers to the trend of teenagers blending their cell phones; Lattimore and a friend were joking about all stuff that could be blended, including another blender. Humor is an unsung key to Lattimore’s craft; titles and anecdotes provide unexpected, counterbalancing levity.

The subdued and striking “Music For Applying Shimmering Eye Shadow” is a tribute to the earthly rituals of preparation. “I wanted to make a song for the green rooms,” she says, recalling a moment in the mirror when a tourmate readied herself to go out into the unknown of performance. “It originally was made after googling ‘what does space smell like’ and getting an answer of ‘walnuts and brake pads’ and thinking about the wooziness of space, somehow smelling familiar earth smells in unfamiliar territory. Once I started adding more layers, I started thinking about what I hoped the song would soundtrack and what I wished a song would do.”

In the case of “Horses, Glossy on the Hill,” the narrative is nearly inextricable from the sonics. The percussive clacking resembles hooves in an anxious gate. There’s a storm cloud in the sky; from a car window, Lattimore captures the silvery sheen coming off the horses’ striated shapes as if photographing the scene through sound. Her shimmering strings accelerate and distort under twisting effects as the herd becomes one with the horizon.

There’s a crumbling elegance to the closing track, “Yesterday's Parties,” indebted to the reveries of Julee Cruise and the droning down-tuned strings of The Velvet Underground. We join Lattimore on a midnight stroll through the streets of Brussels; she looks through stained glass windows into quiet apartments and thinks of late nights with her friends who were out of town. Slowdive’s Rachel Goswell sings a wordless hymn as the harp, a special one Lattimore keeps in Brussels, glides with violin from Samara Lubelski. Leaving Lattimore in this place, itself a memory of yearning for connection, is an appropriate end to an album devoted to remembering and manifesting through shared expression.

Theo Volk

Releasedatum : 6 oktober 2023 Ghostly International/De Konkurrent

Website : http://www.marylattimore.net/

Danny Bryant : Rise

 


Rise is de opvolger van het internationaal goed ontvangen the Rage to Survive. Het is inmiddels Danny’s dertiende studioalbum en intussen zijn zevende voor Jazzhaus Records. De voorganger was een eerlijke en emotionele weerspiegeling van hoe Danny zich door de Coronacrisis probeerde te worstelen.

Emotie is altijd het sleutelwoord bij deze Engelse bluesrocker. Die emotie vind ik op het nieuwe album vooral tot zijn recht komen in de meer ingetogen liedjes als Julienne en Louise. Maar ook de stevigere nummers met dito gitaarwerk weet ik op juiste waarde te schatten. Het is ook duidelijk dat hier een ervaren rot aan het werk is, die sinds zijn achttiende een professionele muziekcarrière heeft.

Van de tien nummers zijn er negen van eigen hand. De enige cover is I Want You van Bob Dylan, de versie van Danny wijkt dag en nacht af van het origineel. Het is emotioneler en meer uitgesponnen dan het origineel, dat ook veel meer catchy is. De productie was in handen van Ian Dowling en Bryant zelf. De band bestond verder uit Marc Raner (gitaar), Dave Raeburn (drums), Paul Mallatratt (bas) & toetsenist Jamie Pipe (Hammond orgel, Yamaha C2 Grand Piano).

Het album heeft duidelijk een live vibe, maar ik denk dat Danny live nog een stuk intenser zal zijn. Overigens heeft Danny in Nederland al de nodige jaren veel fans, zijn eerste album wat hij in 2011 voor Jazzhaus Records opnam was Night Life - Live in Holland. De komende tijd zal Danny Nederland aandoen voor concerten om Rise te promoten.  

Theo Volk

Releasedatum : 29 september 2023 Jazzhaus Records/Coast To Coast)

Website : https://www.dannybryant.com/


Danny Bryant live :

24-11 HOOFDDORP : C. (voorheen Duycker)

25-11 DRACHTEN : Iduna

26-11 ZIERIKZEE : Brogum (middag)

09-12 ROSMALEN : Rosblues

26-01 HOORN : Manifesto

27-01 ZOETERMEER : Stadstheater (festival)

28-01 ARNHEM : Luxor

Ellie Wilson : Memory Islands

 


Een van de belangrijkste functies van de hersenen is het opslaan van herinneringen, al dan niet belangrijk. Deze geheugenstructuren werken bij ieder van ons anders. Misschien wel het ergste wat iemand kan overkomen is dat diens brein beschadigd raakt. Soms is dat gelukkig maar tijdelijk, zoals bij de vader van violiste Ellie Wilson. Haar vader raakte in coma na een hartstilstand, maar herstelde gelukkig volledig.

Sleutelcompositie Delta op Memory Islands gaat over dit herstel. “As his brain fired up, memories were replayed as if happening for the first time, then filed away in the right places. In Delta, I was thinking about the electrical pulses that transmit this information around the brain. Memories returned slowly at first but then the floodgates opened.”, aldus Ellie.

Een andere compositie die erg dicht bij haar staat is By the Time I Got Back, Pt. 1, het is in de eerste plaats een duet met en een ode aan haar in 1992 overleden grootvader Leslie Wilson. Het gebruikte fragment waarop de stem van haar grootvader te horen is, is afkomstig van een schoolproject. Niet alleen wil Ellie haar grootvader laten voortleven, maar het is tevens een aangrijpende herinnering aan de opofferingen van velen, waaronder haar opa, gedurende de Tweede Wereldoorlog :  

“They had decided to send me to the bleedin’ Far East,

Now this time they’re fighting in Europe and we’re winning for a change,

This is a time now in the War when they’d already dropped the atomic bomb.

 

Do you know what had happened to me? They lost me and reported me as a deserter,

Still stuck in Australia, I can’t even get home to get demobbed.

But eventually I got a draft on a destroyer called the Wessex.

I got on that boat; I didn’t have a bleedin’ penny,

 

I know it seems a long while ago, but it just seems like bloody yesterday to me, you know?

 

I mean I was 22 when I went in, just before my birthday

And by the time I got back I was in my twenty-ninth year,

The young years of my married life were wasted

And that was my lot!”


De titel Will I Dream? is een citaat uit de film uit 1984 “2010: The Year We Make Contact”. In deze film wordt boordcomputer HAL 900 confronteert zijn digitale ‘sterfelijkheid’ – alle herinneringen zijn gewist. De meeste geluiden die je hoort zijn afkomstig van Ellie’s viool, gemanipuleerd via FX-pedalen en computereffecten. Overigens wordt er regelmatig gebruik gemaakt van dit soort effecten.

Naast neoklassieke invloeden hoor je bijvoorbeeld in Mindpop heuse beats. Ellie licht Mindpop als volgt toe :  “Mindpop is a memory that comes to mind suddenly and involuntarily. This has happened to me a few times recently. Memories so buried I hadn’t even thought about the rather mundane events since the day they happened. The main motif throughout may not sound much like a violin, it’s played through a TC Helicon VoiceLive to create the sound I’ve nicknamed the “choir of angels”.

De composities zijn behoorlijk avontuurlijk en experimenteel. Dat avontuurlijke aspect is trouwens niet zo vreemd, want Ellie speelde een aantal jaren in Stick in the Wheel. Ook maakte ze lang onderdeel uit van de Engelse indie rockband Revere. Een band die ook in Nederland bekendheid genoot, niet in de laatste plaats dankzij hun medewerking aan de befaamde 2 meter sessies van Jan Douwe Kroeske. Het avontuurlijke Memory Islands kroop pijlsnel onder mijn huid en in mijn brein.

Theo Volk

Releasedatum : 29 september 2023 Bigo and Twigetti

Website : https://www.elliewilsonmusic.co.uk/

Ray Bonneville : On the Blind Side

 


Net als bij goede wijn wordt Ray Bonneville beter bij de jaren. Met name zijn albums Bad Man’s Blood uit 2011 en Easy Gone uit 2014 zijn uitstekende albums. On the Blind Side is intussen het tiende album van deze geboren Canadees, maar in Austin, Texas woonachtige singer-songwriter. Ondanks dat hij bijna vijfenzeventig is treedt hij toch nog zo’n honderd keer per jaar op. Deze ervaren muzikant werkte in het verleden met grote namen uit de Americana en blues als bijvoorbeeld Mary Gauthier, Gurf Morlix, Eliza Gilkyson en Ray Wylie Hubbard. Hij schreef onder andere songs samen met Tim O’Brien, Phil Roy en Gurf Morlix.

Het nieuwe album werd mede geproduceerd door de Texaanse singer-songwriter/producer Will Sexton, die ook meespeelt. De songs op On the Blind Side laten een meer introspectieve kant horen van Bonneville, waarschijnlijk doordat de songs tijdens de Coronapandemie werden geschreven. Met name de titelsong geeft een duidelijk inkijkje in de innerlijke ziel van Bonneville. De songs zweven tussen hoopvol (Lucky Moon) en sinister (Night Cab). In de opener Lucky Moon valt me trouwens op dat zijn hese stem steeds meer op die van David Munyon begint te lijken. Het sinistere Night Cab is gesitueerd in een vijftiger jaren Film Noir setting. Zijn ervaring van taxichauffeur in drie verschillende steden in zijn jonge jaren hielpen bij het schrijven van deze song.

Overigens vielen deze negen organische songs meteen op zijn plaats bij mij. Net alsof ik het album al jaren kende. Op de door hemzelf geschreven songs kreeg Bonneville naast van Sexton soms wat hulp van de drummers Rick Richards, Chris Hausler en Andre Bohren. Verder speelt  Amy La Vere contrabas op On the Blind Side en Richie Lawrence elektrische piano op een drietal songs. Het enige minpuntje van dit uitstekende On the Blind Side is dat het slechts een half uurtje duurt.  

Theo Volk

Releasedatum : 6 oktober 2023 Independent

Website : https://raybonneville.com/

Chris Doyle : For Afie

 


De Amerikaan Chris Doyle is een pianist, multi-instrumentalist, songschrijver en componist. Hij studeerde Piano Performance in Boston aan het gerenommeerde Berklee College of Music en Jazz Performance & Composition aan McGill University in Montreal. Deze veelzijdige kunstenaar woont in Nederland en werkt voornamelijk in Amsterdam en New York. Hij is een improvisator en componist; opgegroeid met rock 'n' roll, geschoold in jazz en een liefhebber van klassiek, soul, afrobeat en talloze andere genres. Die verscheidenheid aan muzikale interesses zorgt er voor dat hij bij de meest uiteenlopende projecten betrokken is. Zie eventueel hier voor een overzicht van die projecten.

For Afie is een solo piano album. De singles hiervan, Contemplation, Comfort, Exultation, Meditation en Easy zijn reeds te streamen. Het nieuwe album van Doyle, kwam tot stand doordat Doyle tijdens de bevalling van zijn vrouw Linn thuis urenlang op de piano improviseerde om haar door deze fysieke beproeving heen te loodsen. De muziek is veelal ingetogen, lichtvoetig en meditatief. Het bevindt zich op de snijvlakken van klassiek, jazz en volksmuziek uit verschillende werelddelen. Soms gaan invloeden van  jazz pianist Bill Evans en de klassieke pianist Erik Satie hand in hand in een compositie. Maar zo doet Revelling weer bijvoorbeeld denken aan Waltz #1 van de betreurde Elliott Smith.

Het is muziek die het vooral op de late avond of de vroege morgen goed zal doen. Doyle had blijkbaar volop inspiratie want het album duurt maar liefst 1 uur en veertig minuten.

Theo Volk

Releasedatum : 29 september 2023 Excelsior Recordings

Website : https://www.chrisdoylemusic.com/

Dom Martin : Buried in the Hail

 


Helaas is Buried in the Hail pas mijn eerste kennismaking met de muziek van Dom Martin afkomstig uit Belfast. Begin dertig en al een bewogen leven achter de rug. Ondanks zijn grote problemen sinds zijn tienerjaren met drank en drugs wilde hij coûte que coûte als singer-songwriter door het leven gaan. Hij vatte het plan op om tijdens de zomers naar Zuid-Europa te trekken om daar op te treden, de ziekte van zijn vader noopte hem echter in Noord-Ierland te blijven. De titelsong op debuutalbum Spain to Italy uit 2019 heeft hier betrekking op. Die eerste twee albums leverden hem veel positieve recensies en ook enige prijzen op.

Volgens het persbericht wordt hij regelmatig met Rory Gallagher vergeleken, niet in de laatste plaats omdat hij live regelmatig songs van de Ierse blueslegende speelt. Toch vind ik een vergelijking met John Martyn misschien meer voor de hand liggen, luister maar eens naar zijn zang in Belfast Blues. Om vervolgens in het volgende Crazy van Willie Nelson te klinken als Tom Waits. Het is trouwens de enige cover op Buried in the Hail, de rest schreef Martin zelf.

Het album opent met de prachtige, ingetogen instrumentale compositie Hello in There. Er staan nog enkele dergelijke ingetogen rustpunten op dit album. Maar over het algemeen meer stevigere nummers, die recht doen aan zijn lyrische zangstijl. De eerste vrijgegeven single was Unhinged. Martin’s reden hiervoor : “I chose this song as the first single from the album because it was the most difficult and yet most fun to record mainly because the 5 watt Champ I used was on fire and ready to explode. It sounded great though”.

Martin produceerde het album zelf in de Ierse Golden Egg Studios met hulp van Grammy genomineerde producers Chris O’Brien en Graham Murphy. Buried in the Hail is het eerste album waar Martin 100% tevreden over is en trots is om het uit te brengen. Lijkt me geheel terecht en hij zal waarschijnlijk in de toekomst genoemd worden in het rijtje met andere grote muzikanten die uit Belfast komen en kwamen. Overigens blijkt zijn overzicht van tourdata niet up-to-date te zijn, want vorige week vrijdag gaf hij nog een optreden met zijn elektrische trio in De Singer in het Belgische Rijkevorsel en toert hij nu door Duitsland.  

Theo Volk

Releasedatum : 22 september 2023 Forty Below Records/Bertus

Website : https://www.dommart.in/?lang=nl

Ultan Conlon : The Starlight Ballroom

 


Vijf jaar terug recenseerde ik Ultan’s uitstekende derde album Last Day of the Night Owl. Helaas ontsnapte de opvolger There's a Waltz door Coronaperikelen drie jaar terug aan mijn aandacht. Een album dat werd geproduceerd door Nickel Creek’s Sean Watkins. Zijn nieuwste album The Starlight Ballroom werd geproduceerd door Grammy Award winnaar David Garza (Fiona Apple, Sharon Van Etten, Juliana Hatfield).

Garza schreef ook mee aan songs, zoals aan opener Susie Gossip. In de oorspronkelijke versie wordt de hoofdpersoon niet op een positieve manier bezongen. Tijdens een wandeling op een Protestantse begraafplaats kwam Ultan die naam acht jaar terug tegen op een grafsteen. Samen met Garza herschreef hij het nummer tot een veel fraaiere song met een positievere tekst. Dat de Beatles song Eleanor Rigby erin vernoemd is trouwens niet toevallig. McCartney en Lennon kwamen Rigby’s naam ooit tegen op een begraafplaats in Liverpool.

De liedjes hebben af en toe een nostalgisch tintje, zoals The Old Songs, waarop Eddi Reader meezingt. Het doet me terug verlangen naar sing-alongs die ik meemaakte in Ierse pubs lang geleden. Hurts Like Heaven zou een song geschreven en gezongen kunnen zijn door Paal Flaata van Midnight Choir. Net als Flaata houdt Ultan van strijkers en koortjes. Het behoort zeker voor mij tot de fraaiste songs. Ook tot de hoogtepunten reken ik het meeslepende Rivertown. Ook een klassieker in spé is The Starlight Ballroom, een mooie, gedragen song met een memorabele melodie. Een song die de luisteraar laten zwelgen in nostalgie.

Ook de overige songs hebben intussen een verslavende uitwerking op mij gekregen. Luister ook eens goed naar de inkleuring van de songs, zoals bijvoorbeeld het prachtige, subtiele gitaarspel in afsluiter Don't Tell Me That You Love Me, Prove It. Net als de meeste Ieren is Ultan een geboren verhalenverteller en daarnaast een uitstekende zanger. The Starlight Ballroom behoort zondermeer tot de allermooiste releases, die ik dit jaar hoorde.     

Theo Volk

Releasedatum : 13 september 2023 Independent

Website : http://ultanconlon.com/

Dub FX : Infinite Reflection

 


Bij muziekgenres als hiphop, reggae, dubstep en drum-'n-bass denk je niet meteen aan Australië. De uit St. Kilda, Australië afkomstige Benjamin Stanford verwierf grote bekendheid door straatoptredens over heel de wereld te geven, de video’s ervan gingen al snel viraal. Inmiddels is Dub FX vele albums en miljoenen streams verder, maar voelt zich nog altijd het meest thuis tijdens zijn straatoptredens die hij nog steeds veel geeft.

De sociaal geëngageerde Dub FX combineert op  Infinite Reflection op inventieve wijze uiteenlopende muziekstijlen door die te combineren met looping en beatboxing. Ondanks het feit dat er geregeld op gerapt wordt, weten de nummers door hun heerlijke flow en uitstekende productie mij zonder uitzondering te boeien. Mijn voorkeur gaat echt uit naar de reggaenummers en nummers waarin een blaasinstrument voorkomt. Dat laatste is misschien niet zo verwonderlijk, mijn favoriete jazz/hip-hop album is namelijk al dertig jaar de klassieker Jazzmatazz, Vol. 1 van Guru. De innovatieve muziek van Dub FX was mij tot voor kort volkomen onbekend, maar ik snap intussen wel zijn grote populariteit.

Theo Volk

Releasedatum : 22 september 2023 MEMBRAN

Website : https://dubfx.com/

Dub FX live :

10-11 AMSTERDAM : Melkweg

Shadwick Wilde : Forever Home

 


Singer-songwriter Shadwick Wilde woonde in zijn jonge jaren in grote wereldsteden als San Francisco, Havana en ook een korte tijd in onze hoofdstad. Wilde heeft trouwens een sterke band met ons land, zowel zijn vader als zijn oma van moeders kant komen uit Nederland. Na dit dolende bestaan vond hij uiteindelijk in Louisville, Kentucky zijn vaste stek en begon daar gestaag aan zijn muzikale carrière te werken. Aanvankelijk als gitarist in een reeks punk- en hardcorebands, maar al gauw begon hij zijn eigen liedjes te schrijven. Met in 2010 zijn soloalbum Unforgivable Things als eerste resultaat, om vervolgens met Quiet Hollers in de periode van 2013 tot 2022 vier albums uit te brengen. Met die band toerde hij reeds meermaals door Nederland, met meerdere uitverkochte shows en veel positieve media-aandacht.

Zijn nieuwe soloalbum Forever Home werd geproduceerd door Ken Coomer, onder andere voormalig bandlid van Wilco en Uncle Tupelo. Forever Home is mijn eerste kennismaking met de muziek van Wilde. Meteen was ik bijzonder gecharmeerd van zijn aangename, warme stem. Maar ook zijn tien liedjes wisten me al snel te beklijven.

Dualiteit is tekstueel gezien het sleutelwoord op Forever Home. Wilde wil ruimte geven aan de zachtheid van de mooie dingen van het leven – verbinding, muziek, natuur, familie – en tegelijkertijd de realiteit van onze kwetsbaarheid omarmen; omgaan met angsten en depressies die gepaard gaan met het leven op een planeet in nood, en proberen de moed erin te houden in een sociaal landschap dat snel verslechtert.

Die omschrijving klinkt serieuzer dan het in werkelijkheid is. Zo gaat Gardener’s Blues over veel tijd spenderen in de tuin, (“I spent a summer down on my knees”). En Two Girls with Hazel Eyes is gewoon een ode aan zijn vrouw en dochter. Het aanstekelijke vioolspel is hier trouwens van Diederik van Wassenaer, sinds 2021 violist bij het gerenommeerde Residentie Orkest. Door het trompetspel had Better Version of You een nummer van The Mavericks kunnen zijn. Melancholie is trouwens nooit ver weg in zijn muziek.

Shadwick Wilde stond tijdens de eerste editie van ROOTZZ op het podium, toen met zijn band Quiet Hollers, eind volgende maand solo. Forever Home is een bijzonder aangename kennismaking met zijn muziek.

Theo Volk

Releasedatum : 22 september 2023 Sofaburn

Website : https://www.shadwickwilde.com/


Shadwick Wilde live:

26-10 HELMOND : Cacaofabriek

28-10 BREDA : Mezz, ROOTZZ Festival

29-10 VENLO : Grenswerk

Jay Linden : Ordinary Sunrise

 


De broer van Colin Linden, Jay, maakt eerder twee cd’s; Satchel (2006) en Under the Radar, drie jaar daarna. Beide twee prachtige Roots georiënteerde cd’s, waarbij met name Under the Radar onder mijn huid kroop. Het werd voor mij de nummer 1 cd van dat jaar. Over de jaren bleef ik contact houden met Jay, maar muziek schrijven en spelen raakte op de achtergrond. Pas eind 2021 nam het enthousiasme voor muziek maken weer toe, en begon het te borrelen. Hij stuurde Colin wat eerste demo’s, en reisde niet lang daarna naar Nashville. Colin’s vaste basspeler en drummer kwamen erbij, daarna Colin’s vrouw Janice; ze speelt toetsen op deze plaat. Gaandeweg ontwikkelde het project zich verder. Er sprongen bevriende Nashville musici bij, zoals Fats Kaplin. En toen de basis opnames klaar waren kwamen ze terecht in de capabele handen van niemand minder dan Greg Calbi; als de ultieme mastering engineer. Calbi, (er is een opsomming bijgevoegd, is niet alleen betrokken bij Blackie and The Rodeo King albums, maar was ook de man achter de knoppen bij klassieke albums als; Blood On The Tracks, Walls and Bridges, Born to Run, Berlin, Graceland en Young Americans. Dat hij bijsprong bij Jay Linden’s plaat mag je beslist als opmerkelijk kwalificeren. Het eindresultaat mag iedere luisteraar voor zich beoordelen uiteraard, maar kun je, wat mij betreft, bij voorbaat al als geslaagd beschouwen. Al zou Calbi alleen maar luisteren, en zijn mening geven.

Veertien nummers inclusief twee covers bevat Ordinary Sunrise. Een nummer van all time hero, en mede Canadees, Willie P. Bennett, en eentje van de enigszins in vergetelheid geraakte John Stewart. (Daydream Believer) Beide mannen overleden alweer enige tijd geleden; in 2008. Zoals ik eerder heb benadrukt, ik ben gek op Rootsmuziek uit Canada. Ze zijn over het algemeen meer trouw aan authentieke Folk. Het gaat hen primair om de muziek, en ze plaatsen zichzelf daarbij desnoods op de achtergrond. Blues vind je ook terug op dit album, maar minder aanwezig dan bij Colin’s muziek. Het album Ordinary Sunrise is overwegend semi-akoestisch uitgevoerd. Het is een ingetogen plaat van iemand die geen verdere ambities heeft dan zelfgeschreven nummers te spelen, in een voor hem vertrouwde omgeving, lees een familiaire setting. Tevreden zijn met de bescheiden geneugten die het leven biedt is daarbij voldoende. Vanuit die context zou je het nummer I Wish het sleutelnummer van de plaat kunnen noemen. De hoestekening is van niemand minder dan Tom Wilson. Ben je bekend met het oeuvre van Willie P. Bennett, dan sluit het repertoire van Jay Linden daarbij gevoelsmatig naadloos aan. Het duurde een tijdje voordat album drie verscheen, maar de muziek laat zich minstens zo vertrouwd aanhoren.

Rein van den Berg

Releasedatum : 29 september 2023 Americana North

Website : https://jaylinden.bandcamp.com/album/ordinary-sunrise

Danny Vera : DNA

 


Al meer dan twintig jaar brengt de Middelburgse singer-songwriter Danny Vera muziek uit zonder concessies. Uiteindelijk bracht het samen met John Verhoeven (aka Mercy John) geschreven nummer Roller Coaster, het grote succes. Niet alleen is het nummer inmiddels meer dan 100 miljoen gestreamd op Spotify en bereikte het nummer de hoogste positie in de Top2000 van 2020, maar bezorgde het hem platina platen en een uitverkochte Ziggo Dome.

Het nieuwe album DNA ligt niet in het verlengde van voorganger The New Now, het heeft een andere vibe. Bij het ontstaan merkte Danny dat de liedjes wat authentieker zijn, meer richting rock ‘n’ roll en blues. Bij het opnemen stond het spelplezier voorop en werd het live opgenomen. Omdat hij niet te lang bij zijn jonge dochter vandaan wilde zijn, huurde hij voor de opnames de schouwburg van Middelburg af. Toen de opnamelocatie eenmaal geregeld was, liet hij producer Frans Hagenaars overkomen met een mobiele studio en werd er een karrenvracht aan oude gear verzameld, zoals vintage microfoons en gitaren.

De zestien liedjes voor het album werden in slechts twee maanden tijd in zijn eentje geschreven. Normaal doet Danny daar zo’n twee jaar over.  De muziek heeft wat meer ruwe randjes dan we van hem gewend zijn. De basis wordt gevormd door Reyer Zwart (contrabas), JP Hoekstra (elektrische gitaar) en Benny Bakker (drums). Af en toe aangevuld met heerlijk saxspel van Jan Kooper, pianospel van Henk Hulzebosch en wat soulvolle achtergrondzang van Raquel Brown en Aldiner Laurent.

Uiteraard ontbreken op DNA de klassieke Danny Vera ballades niet, zoals de fraaie songs Pullin’ Me Back en Shadow Light. Favoriete tracks zijn misschien wel Firefly vanwege het fraaie gitaarspel van JP Hoekstra en Switchblade vanwege het lekkere saxspel van Jan Kooper. DNA bevat een zestiental ijzersterke songs, Danny’s fraaiste album tot nu toe. Wie nog kaartjes voor een liveoptreden wil hebben de komende tijd moet er snel bij zijn, er zijn alleen nog wat kaartjes over voor het optreden in de Ziggo Dome, de rest is al uitverkocht.  

Theo Volk

Releasedatum : 13 oktober 2023 Excelsior Recordings

Website : https://www.dannyvera.com/

Douwe Eisenga : Poetry of a City

 


Poetry of a City is de derde release in een jaar tijd van componist Douwe Eisenga uit Middelburg en zijn vierde intussen op Butler Records. Eind vorig jaar verscheen The Border, wat meteen veel indruk op mij maakte. Mijn recensie eindigde ik toen met de woorden : “The Border is een bijzondere, instrumentale luisterervaring, waarbij iedere muziekliefhebber zijn verbeelding maximaal de vrije loop kan laten. Warm aanbevolen!”.  En begin januari verscheen alweer het fraaie, zeventig minuten durende  The Flood, Requiem, geleverd met een 32 pagina’s tellend boekje.

Eisenga is een veelzijdig componist, hij schrijft onder andere muziek voor harpiste Lavinia Meijer, pianisten Jeroen van Veen, Gerard Bouwhuis en Marcel Worms, Cello Octet Amsterdam en Slagwerk Den Haag. In zijn composities combineert hij regelmatig (neo)klassieke invloeden op inventieve wijze met pop-, rock- en wereldmuziekinvloeden. Zelf omschrijft hij zijn muziek als “a mesmerizing mix of minimal, rock and baroque”.

Inspiratiebron voor Poetry of a City vormen 8 van de 24 gedichten die in zijn woonplaats Middelburg op even zoveel gevels geplaatst zijn. Daar zitten onder andere gedichten van broeder Dieleman, Andreas Oosthoek en Juul Kortekaas tussen . Het opmerkelijkste nummer op het nieuwe album is Zilverspa for Piano. Douwe bewerkte de prachtige song Zilverspa van broeder Dieleman’s debuutalbum Alles Is IJdelheid tot een meditatie voor piano, een klein requiem voor diens moeder.

De verstilde pianoklanken worden begeleid door strijkers en een marimba, die gezamenlijk de luisteraar gekluisterd houden. Poetry of a City maakt op mij zeker zoveel indruk als The Border. Het album wordt dit keer geleverd met een 8 pagina tellend boekje. Zeker te prefereren boven het beluisteren op Spotify, bovendien steun je er de artiest financieel mee. Tot nu toe behaalde Eisenga in zeven jaar tijd een half miljoen streams op Spotify, wat hem financieel geen vetpot opleverde. In februari plaatste Eisenga daarom bijgaande oproep:

“Een tijdje geleden bereikte ik op Spotify een half miljoen streams. Geen enkele track is onderdeel van een grote playlist, dus deed ik er ongeveer zeven jaar over om dit aantal te bereiken. En ik ging rekenen. De inkomsten uit die half miljoen streams over die periode bedragen gemiddeld niet meer dan zo’n 20 (!!!) euro per maand. En daarvan gaat de helft naar diverse labels en uitgevers. Overigens, het gemiddelde jaarsalaris van een Spotify-medewerker is 153.000 dollar (dit is dus niet wat de top binnen harkt, dit is gemiddeld….). 

Van 10 euro per maand kun je geen studio huren, geen musici inschakelen, geen vormgevers, geen mastering betalen. Van 10 euro per maand kun je geen nieuwe albums maken.  

Als je geniet van mijn albums en hoopt dat er snel nieuwe komen, vraag ik je om lid te worden van mijn KeukenTafel. Dat is een club van supporters die ik ruim twee jaar geleden heb opgezet. Voor een paar euro per maand (de prijs van een glas wijn) krijg je toegang tot mijn archief met een schat aan unieke opnamen en nooit uitgebrachte muziek.

Inmiddels is er meer dan zeven uur(!) muziek beschikbaar. Demo’s, live-tracks, out-takes. Waaronder bijvoorbeeld de demo’s van een complete symfonie, de studio-opnames van een complete kameropera (inclusief libretto). En achtergrondverhalen. Een blik in de keuken van een componist. Blader bijvoorbeeld door het complete schetsboek van ‘For Mattia’.

Voor die paar euro is deze zeven uur muziek (plus verhalen) direct beschikbaar. En elke maand komen daar twee tracks bij.

Op dit moment telt de KeukenTafel Club ongeveer 100 leden. Om het uitbrengen van nieuwe albums echt te kunnen volhouden (vooral albums waar een flink aantal musici voor nodig is), zou dat aantal eigenlijk moeten verdriedubbelen. Met andere woorden. Neem plaats aan mijn keukentafel, via deze link.”.

De komende tijd gaat Eisenga op tour ter promotie van een wederom intrigerend album, die uiteraard in zijn woonplaats begint.  

Theo Volk

Releasedatum : 22 september 2023 Butler Records/V2 Benelux

Website : https://www.douweeisenga.com/


Douwe Eisenga live :

03-11 MIDDELBURG : De Spot

18-11 ZWOLLE : Hedon

26-11 NIJMEGEN : Thiemeloods

03-12 ROTTERDAM : Lantaren Venster

04-12 UTRECHT : TivoliVredenburg

09-12 LEEUWARDEN : Harmonie

17-12 EELDE : De Buitenplaats

07-01 BREDA : Chassé Theater

CS Nielsen : Better Times

 


Je mag mij gerust een diehard fan noemen van de Deense CS Nielsen. Zijn zang en droeve voordracht spreken mij zeer tot de verbeelding. Hij heeft het Country en Americana genre omarmd en volledig geabsorbeerd. Zijn interesse in traditionele Roots muziek filtert terug in zijn eigen oeuvre. Better Times, zijn nieuwste, onderscheidt zich qua uitvoerende stijl amper van Pilgrims, maar laat zich meer ontspannen aanhoren. Pilgrims durf ik best te omschrijven als diep en zwaar. Voor mij typisch zo’n album waarvoor je in de stemming dient te zijn. Better Times, de titel zegt het al, is een stuk beter verteerbaar. Wellicht ook omdat Nielsen als artiest verder gegroeid is. Hij beheerst zijn vak overtuigend. Ik volg hem sinds zijn debuut, en kijk nog steeds met veel enthousiasme uit naar zijn muziek. Mochten we hier ooit een Scandinavische dag of avond hebben dan zou ik hem graag eens live aan het werk willen zien, desnoods samen met andere artiesten uit het ietwat meer zwaarmoedige gedeelte van Europa, die om toerbeurt de voorstelling vullen. Denk daarbij aan artiesten als Signa Marie Rustad, Christian Kjellvander, Richard Lindgren, en ook iemand als Chris Eckman misstaat daartussen niet. Allemaal voorbeelden van vakbroeders die ik met dezelfde graagte beluister. Ingetogen musici doorgaans, maar die er hun hand niet voor omdraaien om eens extra rauw voor de dag te komen.

De fysieke releases zullen niet eerder beschikbaar komen dan tegen het eind van 2023. Extra leuk bleek, dat toen ik mijn vinyl aankoop via Bandcamp zeker stelde, dat de digitale bestanden al beschikbaar voor download bleken. Uitstekend toch! Instant genieten in afwachting van is een concept waarmee ik uitstekend uit de voeten kan. Qua uitvoerend concept niets nieuws onder de zon, terwijl ik daarbij tegelijkertijd vaststel dat zijn songs als vanouds blijven boeien. Wisselende thema’s met aansprekende teksten. Mooie persoonlijke nummers eveneens, zoals Dance (Until the World Stops Turnin’) waarin hij zeer inzichtelijk verwoord in hoe de wereld anno nu draait. Je kunt hoog springen, of laag, maar je kan slecht beperkt sturing geven, en mag/moet gewoon meedrijven. Wanneer het fysieke product weer net zo gedetailleerd is afgewerkt als dat het geval was bij Pilgrims dan staat mij nog wat moois te wachten. Deze jonge Deen neemt zijn vak reuze serieus, en alleen al op grond van die innemende bevlogenheid gun ik hem het allerbeste. En eerlijk gezegd heb ik daar alle vertrouwen in, want de muziek en teksten spreken voor zich. Album nummer vijf is opnieuw een project waar hij met trots en tevredenheid op terug mag kijken!

Rein van den Berg

Releasedatum : 17 november 2023 Korfirs Records

Website : https://csnielsen.bandcamp.com/album/better-times

Pitou : Big Tour Live EP

 


Sinds haar debuut EP uit 2016 volg ik met groot enthousiasme deze eigenzinnige singer-songwriter. Dit jaar verscheen, na twee prachtige EP’s, haar debuutalbum Big Tear. Mijn eindconclusie van mijn recensie was; een bijzonder intrigerend album van internationale allure. Intussen begint Pitou Nicolaes ook buiten onze landsgrenzen bekendheid te krijgen en op te treden.

Voor de live EP Big Tour Live werden dan ook liveopnames gebruikt, die zijn gemaakt tijdens een akoestische set in The Union Chapel in Londen.  Twee van haar fraaiste songs, de altijd dik kippenvel bezorgende Animal en Helium, werden daar opgenomen. Minder sober zijn de overige uitvoeringen, dynamiek speelt een belangrijke rol tijdens haar optredens. In de Antwerpse Trix nam ze Dancer en Give Me a Glass op. In Nederland werden verder opnames gemaakt in Merleyn en de afsluiter Cut a Hole in juni tijdens het Best Kept Secret Festival.

De Big Tour Live EP geeft in een half uur tijd een uitstekend beeld van wat je live mag verwachten van een van de meest talentrijke singer-songwriters, die Nederland rijk is.

Theo Volk

Releasedatum : 29 september 2023 V2 Records

Website : https://www.pitoumusic.com/

 

Pitou live:

05-10 PARIJS : SUPERSONIC

07-10 GENT : Bright Lights Sessions

14-10 UTRECHT : EKKO

20-10 GRONINGEN : Simplon Poppodium

25-10 DEN HAAG : PAARD

27-10 LOKEREN : Torenzaal

31-10 BRUSSEL : Pilar

Bas Beenackers : Bas Beenackers




Muziek uit de zon doordrenkte stranden van zijn fantasie, zo luidt het begeleidend schrijven. Het zou zomaar kunnen, want Bas Beenackers laat zijn mogelijkheden de vrije loop. Het openingsnummer is getiteld Stork. Het deed mij denken aan die dag dat een ooievaar voorbij mijn raam vloog op de zevenentwintigste verdieping, terwijl ik ze zelden tot nooit zie in de skyline boven Amsterdam, en ’s avonds kreeg ik het bericht dat ik opnieuw opa zou gaan worden. Situaties die je niet verzint, maar gewoonweg ontstaan. Korte titels vind je op zijn gelijknamig getitelde cd. Het is een heruitgave van de EP Man, aangevuld met nieuwe nummers. Fijn om te constateren dat hij zonder voorbehoud overtuigt met zijn specifieke sound. Ik zou het willen schrijven als pulserend. Hij bouwt een repeterende riff op, en laat die groeien totdat het nummer staat zoals hij het bedoeld heeft. Niet zozeer om een vergelijking te treffen, maar tot op een zekere hoogte kreeg ik tijdens het beluisteren van zijn muziek een associatie met Sting.

Bas bedient voorziet zijn zang van gitaar en percussie, en medemusici verrijken het verder; veelal blaasinstrumenten zoals tuba, trombone en trompet. De teksten zijn niet bedoeld om te analyseren. Ze versmelten gaandeweg het luisterproces, en spreken alsmaar meer tot de verbeelding. Van zijn band My Blue Van had ik geen weet, en kan dus allerminst een vergelijking maken. Wel hoor ik dat deze gelijknamig getitelde plaat een veelvoud aan invloeden bevat. Het ontstijgt een basale productie vanwege de muzikale inkleuring. Bas neemt zijn luisteraar spreekwoordelijk bij de hand en trekt ze mee zijn wereld in. Wellicht flauw om te stellen dat deze plaat on-Nederlands sterk is, en mogelijk dat anderen daar anders over denken, maar op mij maakt deze artiest een verpletterende indruk. Negen eigen nummers, plus een cover van niemand minder dan Gene Clark; Polly. Ritmisch, melodieus en innemend. Er passeert een royale variatie aan muziek bij mij thuis, en binnen dat geheel is deze van Bas Beenackers van de categorie uitzonderlijk.

Rein van den Berg

Releasedatum : 29 september 2023 Independent

Website : https://www.basbeenackersmusic.com/

Bas Beenackers  live :

28-09 HILVERSUM :  Music Around the Fireplace
30-09 AMSTERDAM : Concerto In store, Aanvang 16:30
08-10 UTRECHT :
Tivoli Vredenburg - cd presentatie concert met blazers
19-10 DELFT : Hal015/Rietveld Theater
09-11 DORDRECHT : Rebel Rebel
14-12 UTRECHT : Ekko - support voor Isbells

Margo Cilker : Valley of Heart’s Delight

 


Haar debuutalbum Pohorylle twee jaar terug was me volledig ontgaan. De titel was een verwijzing naar de Duitse fotograaf Gerta Pohorylle, die vooral bekendheid kreeg door zijn foto’s gemaakt tijdens de Spaanse burgeroorlog. Erwin Zijleman van het populaire blog “Krenten uit de pop” betitelde het album als sfeervol en authentiek.

Opvolger Valley of Heart’s Delight lijkt me in het verlengde van dat debuut te liggen, wederom is Sera Cahoone producer van dienst en is John Morgan Askew (Neko Case, Laura Gibson) de geluidstechnicus. Daarnaast wordt ze omringd door dezelfde geweldige muzikale begeleiders, Jenny Conlee-Drizos (Black Prairie, The Decemberists) op piano, orgel en accordeon, Rebecca Young (Lindsey Fuller) speelt bas, Kelly Pratt (Beirut) op hoorn, haar zus Sarah Cilker verzorgt de  harmoniezang, Paul Brainard (M. Ward, Richmond Fontaine) op pedal steel en telecaster, Annie Staninec (Mary Gauthier) op fiddle en Caleb Klauder op mandoline.

Op een na zijn alle songs van Cilker’s hand, hier en daar leverde haar man Forrest Van Tuyl (ongetwijfeld Nederlandse roots) wat ideeën aan.  Om artistieke en thematische redenen covert ze Steelhead Trout van Ben Walden. Bovendien vindt Cilker het gewoon een geweldige song, die ze graag wilde opnemen. Hij zingt en speelt harmonica op de song.

Direct vanaf het begin valt de muzikaliteit van haar begeleiders op. In tegenstelling tot Erwin Zijleman vind ik haar zang beter tot zijn recht komen in de uptempo songs dan de meer ingetogen nummers. Wellicht komt dat mede doordat de uptemponummers op het album me beter bevallen. De songs gaan vooral over de omgeving waar zij, en vier generaties voor haar, opgroeide. Valley of Heart’s Delight is een prettige, eerste kennismaking met haar muziek.

Theo Volk

Releasedatum : 22 september 2023 Loose Music/Fluff and Gravy

Website : https://www.margocilkermusic.com/

The Breath : Land of My Other

 


De eerste twee albums van het folkduo The Breath uit Manchester, Carry Your Kin en Let the Cards Fall, werden door Stuart McCallum zelf geproduceerd. Het duo benaderde deze keer voor die rol Thomas Bartlett (The Gloaming, Sufjan Stevens) door hem die beide albums op te sturen. Na een paar tellen Ríognach Connolly’s stem gehoord te hebben, was hij al overtuigd dat hij het album wilde produceren : "Within seconds of hearing Ríoghnach's voice I was sold. It is so unmistakably Irish, its ornamentation so born of [traditional] sean nós, which was a big part of my early obsession with Irish music. It's kaleidoscopic, what she's able to do.". Ook voor mij is sinds ik haar stem voor het eerst hoorde die als balsem voor de ziel. Ríognach is een veelzijdige zangeres van de buitencategorie.

Op het nieuwe album Land of My Other spelen onder andere de thema’s geboorte en dood een belangrijke rol. 2019 was een jaar van grote vreugde en groot verdriet voor Ríoghnach. Tien weken na de geboorte van haar dochter overleed haar vader, een anarchist, doedelzakspeler en een dichter, die aan Cambridge studeerde. Little One is uiteraard een ode aan haar dochter. De fraaie titelsong Land of My Other is een ode aan haar ouders en Ierland waar ze opgroeide, om precies te zijn in Armagh. De fluit geeft het nummer een duidelijk Iers tintje, denk dan vooral aan de legendarische groep Planxty.

Remembering the Flood is geïnspireerd door de bekende Ierse traditional A Stór Mo Chroi (Schat van mijn hart). Clíona's Wave is een lofzang op een van de negentien mythische vrouwelijke godheden in de Ierse traditie, gesitueerd op de rotsen bij Glandore, West Cork (het thuis van Connolly’s grootouders, waar Ríognach vele fijne zomervakanties doorbracht).  Echt diep kippenvel bezorgt me Letters from Long Kesh, vooral wanneer haar stem de hoogte ingaat en de noten langer worden gemaakt. De tekst handelt over haar bezoeken aan haar vader in de Long Kesh gevangenis, waar boodschappen op Rizla vloeitjes en drank opgeslagen in ballonnetjes in de binnenkant van haar beha-cups naar binnen werden gesmokkeld. Haar vader zat daar vanwege zijn rol tijdens "The Troubles", hij was een politiek gevangene gedurende elf jaar. Het enige nummer dat live werd opgenomen is Head Down.

Het sobere pianospel van Bartlett vormt duidelijk een verrijking van het geluid van The Breath. Mijn favoriete nummers veranderen regelmatig, hét kenmerk van een buitengewoon fraai album. De keuze van Thomas Bartlett als producer is een gouden greep geweest. Voor begin volgend jaar staat in België een optreden gepland, hoog tijd dat dat ook voor Nederland gebeurt, want Land of My Other is een van de fraaiste albums van 2023.

Theo Volk

Releasedatum : 13 oktober 2023 Real World

Website : http://thebreathmusic.com/

 

The Breath live :

17-01-2024 LEUVEN : 30CC/Predikherenkerk

Buddy & Julie Miller : in the Throes

 


Wanneer je het genre Americana nadrukkelijk volgt dan kom je niet heen om het echtpaar Miller. Ze hebben zich over de jaren bewezen. Wellicht flauw om op te merken, maar voor een aantal muziekliefhebbers zou de zang van Julie een obstakel kunnen zijn. Niet iedereen is gecharmeerd van haar stem. Er zijn zo nog een aantal artiesten te benoemen die een specifiek aanwezige zang bezitten. Het staat je tegen, of je gaat ervoor, soms na enige gewenning. Zelf lijd ik allerminst onder Julie’s zang, en eerlijk gezegd ik kan mij er al geen ander voorstelling van maken. Het is uniek, en het onderscheidt haar. Zangeressen als Anais Mitchell, Iris DeMent, of verder terug in de tijd, Carole Bayer-Sager, daarmee kon ik juist uitstekend uit de voeten. Overigens, daarmee houden Julies kwaliteiten niet op. Ze schrijft schitterende songs, ook nu weer. Toch heeft Buddy voor mij de sterkste troeven in handen. Terwijl ik Julies zang accepteer ben ik werkelijk gecharmeerd van zijn zang. Echter nog meer ben ik ingenomen met zijn productionele eigenschappen, en die zijn op in the Throes wederom opvallend aanwezig. De drive om een stijlvol en strak product neer te zetten ontbreekt het tweetal geen moment. Ik zou het zelfs als modern willen classificeren. Het laatste korte nummer van de plaat daargelaten, want die trek ik amper. Een onvolgroeid geheel, eentje die ze van mij voortijdig hadden mogen laten verdampen in plaats van het te toe te voegen aan deze plaat. Er was schijnbaar nog lege ruimte die opgevuld diende te worden. De overige tracks compenseren echter ruimschoots!

In the Throes is niets anders dan een kunstwerkje, mede vanwege de prachtige visuele omlijsting van Brian Kershisnik. Een paar serieus krachtige songs kenmerken het talent van Julie. Ze schreef de meeste nummers zelf. Uitzonderlijk is het door Buddy Miller gezongen nummer Don’t Make Her Cry. Regina McCrary begon, jaren geleden, met deze song. Ze werd na verloop van tijd geruggesteund door niemand minder dan Bob Dylan, die een aantal aanpassingen maakte. Hij stuurde het door naar Buddy Miller om het nummer van muziek te voorzien. Toen dat een tijdje bleef liggen, pakte Julie het op om het vervolgens naar haar hand te zetten. Het resultaat is ernaar! Zo bevat dit album verschillende aansprekende nummers die gevoed worden door het rurale spectrum waaruit Julie en Buddy grossieren. Behalve dit echtpaar springen muzikale vrienden bij om hun diensten te verlenen, zoals Regina McCrary, maar ook Larry Campbell en Teresa Williams, Emmylou Harris en Gurf Morlix. En zoals gezegd, vlak Buddy zelf niet uit. De muzikale omlijsting is tot in de puntjes toe uitgewerkt, inclusief de veelvuldige samenzang die je aantreft op dit album. Julie en Buddy draaien al een tijdje mee, des te meer mijn respect voor het hernieuwd vinden van motivatie/inspiratie om een album van dit niveau af te leveren. We schieten van een bijna caleidoscopische The Painkillers Ain’t Working naar een zoetgevooisde I Love You. Veelal hoogtepuntjes, met af en toen iets buitenissigs als I’ve Been Around, waarbij zeker enige gewenning vereist is, voordat ie beklijft. Opmerkelijke mensen met een eigenzinnig aanpak. Een nummer als I’ll Never Live It Down is zo eentje waarvoor je op je gemak gaat zitten. Verademend.

Rein van den Berg

Releasedatum : 22 september 2023 New West Records

Website : https://www.buddymiller.com/

Website art : https://www.kershisnik.com/kershisnik-home

Happy Camper : The Both of Us

 


Van 2008 tot 2011 speelde Job Roggeveen als toetsenist in El Pino and the Volunteers, ook schreef hij  voor die band songs. Niet alle songs kon hij daar kwijt en begon hij het project Happy Camper. Ooit was Job leadzanger in de band Omski, maar na het verscheiden van deze groep verdampte zijn zelfvertrouwen op dat gebied snel. Vandaar dat op het debuutalbum uit 2011 en twee opvolgers met een groot aantal gastzangers werd gewerkt.

Op het nieuwe album The Both of Us zingt Job samen met Happy Camper medewerker van het eerste uur, singer-songwriter Leine, de liedjes. Het tweetal schreef de liedjes ook samen, ze componeerden samen ook al wat liedjes voor vorige albums.

Van Leine heb ik trouwens  al vijftien jaar het prachtige album Truth Be Told in de kast staan. Pas vorig jaar kwam ik er heel toevallig achter dat ze Marjoleine Reitsma heet en dat ze op dezelfde middelbare school examen deed als ik, wel zeventien jaar later.

De liedjes op de albums kunnen gezien worden als een inkijkje in het dagelijkse wel en wee van Job. Een overkoepelend thema op The Both of Us is afscheid nemen van een vriendschap of een relatie. Net zoals de voorgangers is de muziek vaak dromerig en ingetogen, altijd ergens balancerend tussen melancholie en folky feelgood melodieën. Het album zal ongetwijfeld weer in de smaak gaan vallen bij degenen die de vorige albums in de kast hebben staan.   

Theo Volk               

Releasedatum : 15 september 2023 Excelsior

Website : https://showcase.fm/happycamper

 

Happy Camper live :

12-11 ANKEVEEN : De Dillewijn

24-11 PURMEREND : De Purmaryn

30-11 HEERHUGOWAARD : Cool, Kunst en Cultuur

01-12 ROOSENDAAL : De Kring

02-12 GOUDA : De Goudse Schouwburg

08-12 CAPELLE AAN DEN IJSSEL : Isala Theater

09-12 UTRECHT : TivoliVredenburg

10-12 AMSTERDAM : De Kleine Komedie

P.J.M. Bond : In Our Time

 


Zijn uitstekende debuut EP Sunset Blues verscheen nog onder zijn gewone naam Paul Bond. Voor debuutalbum In Our Time gebruikt hij echter de artiestennaam P.J.M. Bond, afgeleid van zoals hij bekend staat bij de burgerlijke stand, Paulus Jacobus Maria Bond. Dat heeft hij gedaan om zich te kunnen onderscheiden van andere Paul Bonds, zoals bijvoorbeeld producer en muzikant Paul Bond uit Watford.

Al lang koesterde Paul de droom om muziek te combineren met een literair werk, hij rekent Ernest Hemingway en Scott Fitzgerald tot zijn twee favoriete schrijvers. Paul studeerde in december 2018 af aan de Universiteit van Amsterdam, de richting Research MA Literary Studies, en zijn toenmalige afstudeerproject was Ernest Hemingway. Hemingway werd in 1925 in één klap beroemd met de uit zestien verhalen bestaande bundel “In Our Time”. In 1931 was er een herpublicatie inclusief een extra verhaal, On the Quai at Smyrna. Deze heeft Paul ook toegevoegd omdat dit als de definitieve versie wordt beschouwd (waaronder door Hemingway zelf).

Opener On the Quai at Smyrna vormt een van de drie instrumentale composities op het album. In Our Time staat bol van vaak bijzonder subtiel ingekleurde composities, die van lieverlee onder de huid kruipen bij de luisteraar. Een gevarieerd album ook, naast Americana bijvoorbeeld ook klassieke invloeden. Voor Cat in the Rain liet Paul zich inspireren door Chopin’s bekende regendruppelprelude (Op. 28, No. 15), waarin telkens een noot wordt herhaald om het geluid van de regen na te bootsen.

Paul speelt in de bekende coverband Her Majesty, vernoemd naar een Beatles nummer. In het wat stevigere The Battler zit een vette knipoog naar Come Together van The Beatles. De geweldige solo is hier trouwens van Her Majesty collega Theo Sieben, een muzikale duizendpoot. Theo speelt diverse instrumenten op het album, waaronder de aanstekelijke banjopartij in The End of Something. Ook aan de stevige kant is het geweldige My Old Man.

Maar over het algemeen zijn de composities redelijk ingetogen. De prachtige strijkersarrangementen zijn van Reyer Zwart, behalve The Doctor and the Doctor’s Wife en The End of Something zijn van de hand van celliste Saartje van Camp en Paul zelf. Verder werkten onder andere bassist Danny van Tiggele en Excelsior huisdrummer Jeroen Kleijn mee. De teksten zijn, net als op zijn debuut EP, bovengemiddeld goed.

Paul vertelde me dat tijdens het ontstaansproces, dat voor een aanzienlijk deel plaatsvond in een blokhut in Lochem, hem af en toe de moed in de schoenen zonk. Daar was echter geen enkele reden toe, want het samen met Marcel Fakkers geproduceerde In Our Time, is nog fraaier geworden dan ik durfde hopen. Absoluut een prachtplaat, dat hopelijk massaal zal worden opgepakt. Het verschijnt zowel op vinyl als cd. De cd is met een boek, waaraan Jan Donkers en Hemingway-academicus J. Gerald Kennedy meewerkten. Laatstgenoemde schreef het volgende over In Our Time (vertaald naar het Nederlands met Google Translate) :

“P.J.M. Bond heeft de meeslepende muziek van In Our Time behendig vastgelegd in deze daad van creatief eerbetoon. Voor iedereen die bekend is met de baanbrekende collectie van Hemingway zullen de nummers die dit album vullen zowel de schoonheid van het proza als de loerende nostalgie naar verloren onschuld en geloof na verdovende desillusie in herinnering brengen. Zoete melodieuze frasering, rustige teksten die belangrijke verhaallijnen oproepen, alledaagse geluiden (vallende regen, voetstappen in de sneeuw, een ratelende haspel), pulserende ritmes, metrische veranderingen, soms zenuwslopende dissonantie - dit zijn de kenmerken van de briljante muzikaliteit die hier wordt aangeboden. Bonds meeslepende gitaarwerk, weelderige keyboardcreaties en aangrijpende zang zorgen ervoor dat de stukken van Hemingway op nieuwe en verrassende manieren tot leven komen. Hij herinnert zich zowel de radicale discontinuïteit van deze verhalen als de verbindende emoties, vaak uitgedrukt in onweerstaanbare cello-refreinen die een oerverlangen oproepen.”.

Theo Volk

Releasedatum : 6 oktober 2023 Concerto Records

Website : https://showcase.fm/paulbond

P.J.M. Bond live :

04-11 GRAAUW : De Ketchupfabriek

05-11 HAARLEM : Taverne De Waag

04-12 EINDHOVEN : Muziekgebouw Eindhoven : Americana Mondays

07-01 NIEUW- EN SINT JOOSLAND : Theater De Wegwijzer

28-03 TEGELEN : De Speelplaats

Josh Gray : Walk Alone

 


Een paar jaar geleden had ik Songs Of the Highway beluisterd, Josh Gray’s debuutplaat, maar als geheel beviel de plaat mij onvoldoende. Wanneer zo’n eerste kennismaking niet gunstig uitpakt, dan blijft automatisch interesse naar enig vervolg achterwege. Ditmaal liep het anders. Terwijl ik Josh min of meer al vergeten was, had een muziekvriend van mij meegedaan aan het kickstarterproject voor Walk Alone. Zijn enthousiasme bracht mij op andere gedachten, en daar ben ik bij nader inzien erg blij mee, want Walk Alone is gewoonweg een erg sterk album. Josh Gray blijkt toch een zeer origineel artiest. Prachtige nummers met kop, kont en staart. Tiny Wooden Crosses is authentiek, en getuigt van veel inzicht. Een nummer dat staat als een huis. Zijn eerste album andermaal beluisterd, maar die wist me wederom niet te overtuigen, vandaar dat ik tot de conclusie kom dat de man als liedjesschrijver gegroeid moet zijn. Een stelling waar ik amper in geloof overigens, want ik ben van de overtuiging; je hebt ‘t, of je hebt ’t niet. En Josh heeft het, want Walk Alone overtuigt voor de volle honderd procent.

Cheyenne, halverwege de plaat, is wederom ijzersterk, een echte Loner Song, eentje die alles in huis heeft om een luisteraar tevreden te stellen; gruizig en direct. En dan moet het echte vuurwerk nog beginnen, want ook wanneer de versterkers van stal worden gehaald dan staat Mr. Gray zijn mannetje. Money or Blood! Prachtig allemaal. Niet dat ik met alle geweld een vergelijking wil trekken, maar hij doet mij qua uitvoerende stijl enigszins denken aan Nathan Bell. Niet dat Josh zich heeft geïrriteerd aan de uitholling van de Amerikaanse samenleving, maar ik hoor een romanticus die hoopt op een gunstige wending voor een betere wereld. Ik hoop voor hem dat de muziekliefhebber zijn muziek oppakt, waardoor hij wellicht een beter kans krijgt zijn dromen te realiseren. Zijn wensen zijn bescheiden van aard. Hij bezingt ze in het afsluitende nummer van dit album, in een duet vertolkt met Morgan Conners. Deze plaat is gewoon bij de lokale platenboer verkrijgbaar, terwijl dat tegenwoordig voor een “kleine” Americana artiest al niet meer zo vanzelfsprekend is. Het moet uiteindelijk wel uit kunnen allemaal. Wie weet zitten, wellicht bij voldoende aandacht, ook nog liveoptredens in het vat. Zou mooi zijn.

Rein van den Berg

Releasedatum : 1 september 2023 CRS