Emily Nenni : Drive & Cry

 

Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. En dat zou zo mogen blijven, wat mij betreft. Emily Nenni is als een vis in het water binnen haar genre. Klassieke country met een eigentijds provocerend ondertoontje. Denk Sierra Ferrell en je bent een aardig eind op weg in de goede richting. Honky-tonk en pedal steel kwam bij haar ongetwijfeld tegelijk met de paplepel. Haar muziek ademt eenheid zoals je die hoopt te horen wanneer afkomstig van Nashville Tennessee. Ik kende haar niet, en ook bleek Drive & Cry niet haar debuut. Evengoed zijn alle nummers van Emily’s hand, op afsluiter Amarillo Highway na (die is uiteraard van niemand minder dan Terry Allen). Ze heeft een bekoorlijk stemgeluid, die als natuurlijk samensmelt met haar haar specifieke bijbehorende sound. Muziek die vanzelfsprekend doorspekt wordt verondersteld te zijn met fiddle, pedal steel en mondharmonica. Gelukkig zijn er veelvuldig innemende rustmomentjes ingebouwd, zodat een nummer als Lay of The Land het uitstekend doet in de nachtelijke uurtjes, of op een warme avond op de veranda in het zuiden van Noord-Amerika. Emily is wellicht uitstekend in staat om op eigen benen te staan, hetgeen niet wegneemt dat ik de indruk krijg dat ze zich omringd heeft met een excellent team aan musici en technici. Drive & Cry is een prima introductie naar deze nieuwe pikant geëtaleerde Country-ster.

Oorspronkelijk blijkt ze overigens van California te komen, las ik nadien (zo zie je maar!) Echter gezien de overtuiging waarmee de plaat Drive & Cry zich uitrolt over de luisteraar had ik dat nooit geraden. Het nummer I Don’t Need You bruist van de energie. Een nummer dat verder grijpt dan uitsluitend Country, en elementen van Rock in zich heeft. Gelukkig is er naast een flinke portie zelfstandigheid ook ruimte voor zelfreflectie in I Can’t Pretend It Never Happened. Soms komt Country als vluchtig op mij over, alsof het slechts beperkt houdbaar behoeft. Toch bekruipt mij daarbij nu een zekere mate van twijfel. Drive & Cry gaat verder dat een tijdelijke vorm van entertainment. Haar muziek heeft een opgeruimd en innemende karakter, dusdanig dat ik de kennismaking zou willen vergroten. En gelukkig is daarvoor een mogelijkheid, aangezien ze in augustus staat geprogrammeerd voor Wild Rooster te Den Haag, en de dag erna in de Amer te Amen. Benieuwd!

Rein van den Berg

Releasedatum : 3 mei 2024 New West Records

Website : https://www.emilynenni.com/

Sarah Jane Scouten : Turned to Gold

 

Om het weinig respectvol te zeggen; ik meende dat ik klaar was met Sarah Jane Scouten. Ongeveer tien jaar geleden werd ik volledig omvergeblazen door haar album The Cape. Een zeer veelzijdige en complete plaat. Een plaat die wat mij betreft veel perspectief voor de toekomst beloofde. Niet dat ze nadien slechte platen maakte, alleszins, echter het niveau van The Cape raakte ze daarna – mijns inziens – niet aan. Ik bleef haar trouw volgen, maar had bij eerste beluistering van Turned to Gold niet de behoeft hier ook een fysiek exemplaar van te willen bezitten. Ik beluister muziek veelal afgespeeld in een willekeurige volgorde, en dan komt werkelijk van alles voorbij. Wanneer het zwak is, of irriteert verdwijnt het naar verloop van tijd. In geval van Turned to Gold gebeurde het tegenovergestelde. Haar zang en muziek bleef stelselmatig naar boven komen. Haar stem heeft een hele eigen luie klankkleur die blijft aanspreken. Wat ik ook als prettig ervaar is dat ze verder is weg gemanoeuvreerd van klassiek uitgevoerde Country. Op zich blendt haar stem prima met dat genre, vanwege de aanwezige snik, maar voor mij onnodig. Ruraal, Blue Grass of Folk hoor ik liever wanneer de muziek uit Canada komt. 

In tegenstelling tot de muziek vind ik de hoes van Turned to Gold weinigzeggend. Wellicht omdat ik visueel ben ingesteld zie ik liever een hoes die in het verlengde ligt van het gebodene, dan dat hij fungeert als dissonant, zoals nu. Het is slechts een kwestie van door de verpakking heen prikken, en dat is uiteindelijk gebeurd, want het moge duidelijk zijn dat ik word ingenomen door de zang van deze Canadese. Zelfs de pedal steel, die zich laat beluisteren op The Rose and Carnations, slaat me geenszins uit het veld. Wellicht had ik mijn verwachtingen te hoog gesteld na The Cape, maar dat album is qua instrumentatie dan ook een buitenissig sterk geproduceerd album. Of Sarah Jane Scouten live de moeite waard is weet ik niet, maar dat zou ik liever eens willen ondervinden. Zo ver woont ze tegenwoordig tenslotte niet. Ze heeft ongelooflijk veel talent, echter bij Turned to Gold duurde het even voordat ik mij dat hernieuwd realiseerde. Gaandeweg ontstond meer kleur in de muziek. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 15 september 2023 

Light Organ RecordsWebsite : https://sarahjanescouten.com/

The Cinelli Brothers : Almost Exactly

 

De zaken gaan blijkbaar goed voor The Cinelli Brothers, hun vierde album Almost Exactly is op hun website reeds in de voorverkoop uitverkocht, ook hun andere merchandise is momenteel niet leverbaar. Die populariteit kan ik me overigens goed voorstellen, want het viertal uit Londen biedt op hun nieuwe album Almost Exactly een lekkere mix van blues, soul, r&b, rock, funk en gospel(Prayer) invloeden. Op hun website noemen ze The Beatles, The Band, Little Feat, Stevie Wonder, Ray Charles en Steve Winwood hun belangrijkste invloeden.

De Londense rootsband bestaat uit de broers Marco en Alessandro Cinelli uit Italië, Tom Julian Jones, geboren in Londen, en Stephen Giry uit Frankrijk. The Cinelli Brothers wilden iets anders doen dan een louter blues georiënteerde, zelfgeproduceerde plaat. Het doel was om naar een grotere studio te gaan met een inspirerend team om een nieuwe, ambitieuzere kijk te krijgen op het geluid van de band.

Deze keer ging men in zee met muziekproducer en drummer Rich Pagano uit New York City/Hudson Valley. De nieuwe werkomgeving heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Het energieke album heeft een duidelijke livevibe. Gelukkig gaat het uitstekende Almost Exactly in Nederland te koop zijn bij CRS en uiteraard gepaard gaan met liveoptredens in Nederland en België ter promotie.   

Theo Volk

Releasedatum : 3 mei 2024 Continental Blue (CRS)

Website : https://www.cinellibrothers.com/

 

The Cinelli Brothers live :

02-05 RIJKEVORSEL (B) : De Singer

03-05 OSPEL : Moulin Blues Ospel

19-05 PEER (B) : Blues Peer

23-05 ROTSELAAR (B) : Blue Rooster

24-05 ENSCHEDE : Nixen Meer

25-05 MONSTER : Blues Aan Zee Festival

21-06 ROTTERDAM : Blues On The River

14-07 WEERT : Evenemententerrein Weert-Noord

07-12 UTRECHT : De Wolffest 2

Replay : Samantha Whates : Waiting Rooms

 

Waiting Rooms was in 2019 een van mijn favoriete albums, om een of andere reden plaatste ik bijgaande recensie destijds wel op Musicmeter en niet hier. Bij deze dan alsnog.

“The waiting is over” staat op de binnenkant van het klaphoesje van Waiting Rooms te lezen. Gelukkig voor Samantha, maar zeker ook voor mij, heeft haar fraaie debuutalbum Dark Nights Make for Brighter Days eindelijk een opvolger gekregen.

Samantha heeft in het verleden veel tijd doorgebracht in verscheidende soorten wachtkamers en regelmatig ontstonden daar ideeën voor nieuwe songs. Ze kwam op het idee om die songs als het ware “terug te geven” aan de omgeving waar ze ontstonden. In zes livesessies opgenomen in de periode juni 2017 tot begin dit jaar.

Sommige songs konden lang rijpen zoals Dark Waters, wat al een aantal jaren oud is. Net als op haar debuut speelt haar broer Douglas een belangrijke rol, hij speelt niet alleen shruti, elektrische en staande bas, maar is ook verantwoordelijk voor een zestal wonderschone arrangementen.

Haar naam zal waarschijnlijk bij weinig Nederlandse muziekliefhebbers een belletje doen rinkelen. Ze werkt echter al heel lang samen met Josienne Clarke, die samen met Ben Walker lange tijd een bekend folkduo vormde. Samen maken de dames deel uit van het interessante kwartet PicaPica.

Samantha beschikt over een van de mooiste stemmen, die ik ken, waarmee ze me geregeld kippenvel bezorgd, vooral in Sailors, Dylan’s Truth en Sometimes Somethings. Misschien een boude uitspraak, maar ik denk dat Nick Drake trots geweest zou zijn, als hij laatstgenoemde song geschreven zou hebben.

Wellicht had haar carrière al een grotere vlucht genomen als haar debuut niet in eigen beheer was uitgebracht, maar op een gerenommeerd label. Gelukkig zag deze keer het label WONDERFULSOUND, bekend van onder andere singer-songwriter Nev Cottee, wel terecht brood in om het album uit te geven.

Toeval of niet, Waiting Rooms verschijnt een week voor In All Weather van haar goede vriendin en collega Josienne Clarke, beide albums behoren voor mij tot de allermooiste albums, die ik dit jaar hoorde.

Theo Volk

Releasedatum : 1 november 2019 Wonderfulsound

Website : https://www.samanthawhates.me/

Mélys : For Once

 

Singer-songwriter Mélys komt uit Occitanië, waar ze woonachtig is in de hoofdstad van die regio, Toulouse. Haar tweede EP For Once werd me onder de aandacht gebracht door Nicolas Favier van Microcultures. In het verleden kreeg ik van hem fraaie albums toegestuurd van onder andere The Apartments, Oddfellow’s Casino, Nesles, Manolo  Redondo en Josef.

De artiestennaam Mélys is gedeeltelijk afgeleid van het Griekse woord voor "bij" en het Welshe woord voor "zoet". Mélys omschrijft haar zelfgeschreven liedjes als bloemenfolk, dromerige, jazzy en kleurrijke folk. Net als op haar eerste EP Agua zingt ze ook ditmaal een song in het Spaans en de overige in het Engels. De songs op die eerste EP hadden allemaal een relatie met water. In tegenstelling tot die eerste EP bevat de nieuwe EP ook wat rockinvloeden.

Haar stem die zowel zacht als hees is wist me meteen te raken, vooral als ze in het Spaans zingt. Melancholie is nooit ver weg. Elk nummer op For Once is gericht op een andere persoonlijkheid. Een vader, een moeder, een geliefde. We weten niet meer of we ons in het mystieke of het echte, in de poëzie of in het concrete bevinden. We verdwalen tussen een landelijke en stedelijke omgeving, folk en rock, Engels en Spaans, liefde en woede, nostalgie en het verlangen naar morgen.

Inspiratiebronnen voor Mélys zijn onder andere Lhasa, Norah Jones en vooral Alice Phoebe Lou. Naast Franse, heeft Mélys ook Nederlandse, Belgische en Duitse roots.  De komende tijd zal ze optreden in Nederland en Duitsland. Het eerste optreden is trouwens bij Roos Julia Bernson, ook een zangeres. Het dromerige For Once is indie folk op zijn mooist.  

Theo Volk

Releasedatum : 26 april 2024 Microcultures / Kuroneko

Website : https://m-lys.bandcamp.com/album/for-once

 

Mélys live :

23-05 AMSTERDAM : Huiskamerconcert, georganiseerd door Roos Julia Bernson

26-05 AMSTERDAM : Plan C

30-05 HILVERSUM : Music Around The Fireplace

Leyla McCalla : Sun Without the Heat

 

Ik krijg steeds meer de indruk dat ik achter de muziek aanloop. Ik hoef niet meer zo nodig. Ik beperk mijzelf qua muziekbeleving alsmaar meer. Niet is er de noodzaak om muziek die zoal uitkomt, binnen de genres waar ik mij thuis voel, te absorberen zoals ik dat gebruikelijk deed. Ik blijf in principe openstaan voor muziek, maar veel van wat zoal wordt uitgebracht, blijkt mij minder te boeien dan voorheen. Leyla McCalla verraste mij indertijd (tien jaar geleden) met haar debuut Vari-Colored Songs : A Tribute to Langston Hughes. Een indrukwekkend album. Het is een Roots georiënteerde plaat, met vooral ruimte voor traditionele instrumenten. Ik heb haar daarna ook live gezien. Ze had wat mij betreft de allure van een zelfstandige en krachtige persoonlijkheid. Een vrouw met een interessante en geloofwaardige boodschap. Vooral haar album Breaking the Thermometer vond ik ronduit geweldig. Die veelzijdige plaat bleek in de eerste plaats een zeer persoonlijk verhaal, en vooral de geschiedenis van haar ouders, werd enorm transparant uit de doeken gedaan. Enerzijds een droeve constatering van geschiedkundige feiten, anderzijds gaat het over de veerkracht van een familie. Het staat en stond zo ver van mijn eigen beschermde wereld, maar het maakte dat ik veel respect kreeg voor Leyla McCalla. Het is juist dat integere album dat mij deed uitkijken naar Sun Without the Heat, en juist omdat Leyla iets te vertellen heeft. Met name muzikaal weet ze mij ditmaal echter te raken.

Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om muziek te kwalificeren met sterren alsof je daarmee wil suggereren dat de ene plaat beter is dan de andere, alsof het een wedstrijd betreft. Muziek beleven is en blijft een persoonlijk iets. Het ene spreekt je meer aan dan het andere. Leyla’s boodschap is wat mij betreft onveranderd. Door hetgeen wat zij doet verbreedt ze mijn perspectief, en daarmee blijft mijn interesse naar haar muziek intact. Ik onderga haar haar nieuwe album weliswaar minder intens dan de vorige, toch valt er weer veel te genieten. Haar advies neem ik ter harte terwijl ik luister naar Give Yourself a Break. Het hoeft niet altijd diep of meeslepend te zijn. Je mag en kan ook gewoon genieten van muziek, zonder dat daarmee per se een statement gemaakt wordt. Sun Without the Heat is daarmee voor mij een plaat van iemand die gewoon iets moois heeft willen maken voor haar luisteraars. Sun Without the Heart is simpelweg een mooi album. Wederom een pure plaat van een gedreven artiest!

Rein van den Berg

Releasedatum : 12 april 2024 ANTI Records

Website : https://leylamccalla.com/

Penny Arcade : Backwater Collage

 

De ervaren Britse muzikant James Hoare brengt onder de artiestennaam Penny Arcade zijn solodebuut Backwater Collage uit. Hoare kreeg vooral bekendheid met bands als Veronica Falls, The Proper Ornaments en Ultimate Painting. Voor de opnames verhuisde hij vanuit Londen terug naar zijn geboorteplaats in West-Engeland. De opener Jona was de eerste song die Hoare schreef voor Backwater Collage en het zou het vertrekpunt gaan vormen voor het geluid van de rest van het album.

"Jona was first song recorded for the album. Written late at night in my garage studio post lockdown. It has a subterranean feel and centres around a fictional character. The whole song was written very quickly around a simple guitar riff. I tried to capture the twilight feel of the initial idea on the actual recording, keeping everything simple, stripped down and to the minimal of takes. The song became a touchstone for the album and helped shape the overall sound of the tracks that followed.", aldus Hoare.

Bij deze song Jona had ik meteen twee associaties. Bij titel moest ik meteen denken aan de uitstekende singer-songwriter Jona Lewie, die lang geleden hits scoorden met You'll Always Find Me in the Kitchen at Parties en Stop the Cavalry. Bij de fluisterzachte zang van Hoare was de associatie met Elliott Smith voor de hand liggend. Het album bevat een elftal sobere songs. Hoare kreeg alleen hulp van Nathalia Bruno(subtiele vocalen) en  zijn goede vriend Max Claps droeg toetsenpartijen bij. Naast de in de persinfo genoemde inspiratiebronnen Syd Barrett en The Velvet Underground, zou ik nog The Beatles willen noemen (One More). Het behoorlijk ingetogen Backwater Collage is een absolute aanrader voor liefhebbers van Elliott Smith en aanverwante singer-songwriters.   

Theo Volk

Releasedatum : 3 mei 2024 Tapete Records

Website : https://pennyarcade.bandcamp.com/album/backwater-collage

BMX Bandits : Dreamers on the Run

 

Al meer dan twintig jaar brengt het Hamburgse label Tapete Records albums uit. Daaronder bekende artiesten als Robert Forster, Lloyd Cole en Christian Kjellvander. Veelal echter acts die onder de radar blijven, zoals bijvoorbeeld BMX Bandits. Een Schotse groep, vernoemd naar een film, die in 1986 opgericht werd uit de overblijfselen van The Pretty Flowers. De enige vaste factor van de groep is zanger en componist Duglas T. Stewart. Voor de overige samenstelling was het ongeveer een duiventil met onder andere leden van Teenage Fanclub & the Soup Dragons, waaronder de ervaren rot Jim McCullough, ook bekend van de uitstekende folkrockgroep Snowgoose.

Dreamers on the Run is inmiddels het twaalfde reguliere album. Eigenlijk had het album allang af moeten zijn, ware het niet dat Duglas mentaal en fysiek instortte. Van somberheid is hier echter geen sprake, dat maakt de lichtvoetige opener en titelnummer Dreamers on the Run met Focus achtige meerstemmige vocalen meteen duidelijk. Uiteraard zijn de zestiger jaren invloeden van onder andere The Beach Boys en The Beatles weer aanwezig. Tot de fraaiste en meest aanstekelijke songs kan Setting Sun gerekend worden, geschreven door Duglas’ nieuwe rechterhand Andrew Pattie. Vreemde eend in de bijt op het album is My Name Is Duglas (Don't Listen to What They Say), een song over de mentale gesteldheid van Duglas. Voor het overige schijnt de zon volop en tovert Dreamers on the Run een glimlach op het gezicht van de luisteraar.       

Theo Volk

Releasedatum : 26 april 2024 Tapete Records

Website : https://bmxbandits.net/

Ella Ronen : The Girl with No Skin

 

Niet een bepaald doorsnee singer-songwriter is Ella Ronen. Zij is de dochter van schrijfster Diti Ronen. Ella werd geboren in Tel Aviv, maar is woonachtig in Zwitserland, niet het eerste land waar je aan denkt bij muziek. Naast singer-songwriter is ze dichter, gemeenschapsleider en activist. The Girl with No Skin is inmiddels haar vierde album, een uiterst persoonlijk en breekbaar album, waarbij haar hart op de tong ligt.

Opener Truth is hier een sleutelsong. Een paar jaar terug geschreven in gespannen toestand. Op 16-jarige leeftijd ging Ella Ronen een bar binnen die bekend stond om het toestaan van alcoholgebruik door minderjarigen, en een bekende dichter en journalist begon met haar te praten. Hij nodigde haar uit in zijn appartement en mishandelde haar. Ze ontsnapte ternauwernood. Twee jaar geleden nam Ronen, inmiddels een volwassen vrouw (37), deel aan de publicatie van een groot exposé waarin de dichter als roofdier werd ontmaskerd.

In 2020 ging Ronen op zoek naar producenten. Ze was ontzettend ontroerd door twee nummers van verschillende artiesten dat ze hun credits controleerde. En die leidden naar één en dezelfde persoon: Sam Cohen (Kevin Morby, Alexandra Savior, Sharon Van Etten). Ella's onderzoek was voltooid. Een paar maanden later ontving Cohen een e-mail van haar. De onderwerpregel luidde "Een album produceren", en het bevatte een eerste nummer voor dit toekomstige album. Cohen zegt dat hoewel Ronen was vergeten het opnamebestand mee te sturen, de tekst voor hem voldoende was om te weten dat hij dit album wilde maken. Dit nummer was The Girl with No Skin, tevens de titeltrack en het eerste nummer van de plaat gedeeld met de wereld vorig jaar.

Samen met Cohen zong ze een duet, I Just Want to See You. Het gaat over een stel dat zingt over het gevoel wanneer beide partijen dicht bij elkaar willen zijn - maar hoe kan dit lukken als we allemaal zo druk zijn met het spelen van rollen, als man en als vrouw?    "The space between two people might as well be galaxies, and oh, I know this to be true. But I'll shine a light, a sign of life, and try to get to you, because in all this space and nothingness - What else is there left to do?"  Een teder, liefdevol lied over schijnbaar onoverkomelijke grenzen in het alledaagse samenzijn. Het gevarieerde, breekbare en soms hartverscheurende The Girl with No Skin werd uitstekend geproduceerd door Cohen in Ustate NY.

Theo Volk

Releasedatum : 8 maart 2024 BB*Island/De Konkurrent

Website : https://www.ellaronen.com/

Tylor & the Train Robbers : Hum of the Road

 

Aparte naam voor een begeleidingsband, de treinrovers. De enige connectie die ik ken tussen treinrovers en muziek is Ronnie Biggs, die ooit in 1978 twee nummers met de Sex Pistols opnam. Tylor & the Train Robbers is een band die als thuisbasis Idaho heeft. Arbeidsethos staat bij hen hoog in het vaandel. De titel van hun nieuwe album Hum of the Road is een verwijzing naar de vele kilometers die ze afleggen tijdens hun tournees van optreden naar optreden.

Frontman Tylor Ketchum is zanger van de band en schrijft alle nummers, die vaak poëtisch zijn. De bijzonder strakke ritmesectie wordt gevormd door zijn broers Jason en Tommy Bushman. Het drietal begon op vroege leeftijd samen te spelen. Zij vormen dan ook de solide basis van Tylor & the Train Robbers. Ze worden gecompleteerd door lead gitarist Johnny “Shoes” Pisano en snarenwonder Rider Soran (pedal steel, lap steel en dobro). Laatstgenoemde zorgt vooral voor het country tintje in hun muziek. Die zweeft vooral tussen rock, country, americana en folk. Vooral in hun uptempo, meer rock georiënteerde songs als Workin’ Hands excelleert de band, maar een rustige song als Ton of Trails is overigens ook niet te versmaden.

Het album werd in zes dagen tijd in Texas in alle rust opgenomen en is men er in geslaagd zoveel mogelijk de energie en het geluid van liveoptredens vast te leggen. Dat alles met dank aan producer Cody Braun (Reckless Kelly). De bariton van Tylor is vaak de kers op de taart. Hij is overigens net dertig, maar zijn stem klinkt een stuk doorleefder. Erg aangenaam plaatje, dit Hum of the Road.       

Theo Volk

Releasedatum : 3 mei 2024 Independent

Website : https://www.tylorandthetrainrobbers.com/

Villagers : That Golden Time

 

Vreemd dat ik nog nooit een album besprak van Villagers, de Ierse indie folk band rondom frontman Conor O’Brien. En dat terwijl ik de groep nauwgezet volg sinds hun debuutalbum Becoming a Jackal. Tot op heden was, net als voor veel anderen, hun voor de Mercury prize genomineerde album {Awayland} mijn favoriete schijf van hen.

Om maar met de deur in huis te vallen, daar gaat het ijzersterke That Golden Time nu verandering in brengen. Na het nogal gevarieerde Fever Dreams keert O’Brien terug naar de intimiteit van eerdere albums. Zoals we van O’Brien gewend zijn de arrangementen subtiel en zitten de songs weer melodisch goed doortimmerd in elkaar. In zijn teksten klinken zijn hoop, angst en dromen door.

That Golden Time ontleent zijn naam aan het vijfde nummer, dat tevens dienst doet als de eerste single van het album. “Ik wilde dat de warmte van de plaat weerspiegeld werd in de titel”, legt O’Brien uit. “Het nummer raakt ook een thema dat steeds weer opduikt, van romantiek versus realisme. Hoe kun je ambitieuze ideeën hebben over jezelf en de wereld om je heen, terwijl je geconfronteerd wordt met een harde, koude realiteit? De wrijving interesseerde mij.”

De video voor “That Golden Time” is geregisseerd door Rok Predin en is een mooie knipoog naar de hoes van het album, waarop een mot staat afgebeeld, een vehicle voor O’Brien’s gevoelens, gedesoriënteerd door de constante schittering van het mobiele scherm. ‘De mot raakt in de war door de vlam,’ merkt O’Brien op, ‘en zal op tijd sterven.’.

“Het is waarschijnlijk het meest kwetsbare album dat ik heb gemaakt. Ik speelde en nam alles op in mijn appartement, en uiteindelijk, tegen het einde, nodigde ik mensen uit.”, aldus O’Brien. Zo kreeg hij onder andere hulp van de Ierse legende Dónal Lunny (Planxty, The Bothy Band) op bouzouki en de Amerikaanse songwriter en multi-instrumentalist Peter Broderick op viool. Persoonlijke favorieten zijn I Want What I Don’t Need en No Drama. Het zou me niet verbazen als het persoonlijke That Golden Time in veel eindejaarslijsten zal gaan opduiken.  

Theo Volk

Releasedatum : 10 mei 2024 Domino

Website : https://wearevillagers.com/

 

Villagers live :

27-05 BRUSSEL : Ancienne Belgique

28-05 AMSTERDAM : Paradiso

29-05 ROTTERDAM : LantarenVenster

Torgeir Waldemar : At the Opera

 

Tien jaar geleden debuteerde de toen veertigjarige Noorse singer-songwriter Torgeir Waldemar Engen met een titelloos album van wereldklasse. Op een na allemaal zelf geschreven liedjes, op de cover Highway Kind van Townes Van Zandt na. De verwachtingen voor een opvolger waren vervolgens torenhoog, maar die werden drie jaar later volledig ingelost met het nog fraaiere No Offending Borders. Het bevatte een uitgekiende mix van afwisselend meer folk- en rock getinte songs. Ook was hier andermaal een cover te vinden, een uitvoering van Link Wray’s Falling Rain. Weer drie jaar later volgde zijn album Love. Grote inspiratiebron voor dat album vormde Brian Wilson’s Love and Mercy.

Zijn muziek bestaat voornamelijk uit een mix van folk, rock en country. In 2022 trad Torgeir, begeleid door een groep uitgelezen muzikanten op in een bomvol Opera House in Oslo. Die muzikanten waren Anders Møller, Daniel Henriksen, Lars Arne Lindland, Håvard Krogedal, Christer Engen, Kristine Marie Aasvang, Ole- Henrik Moe, Kari Rønnekleiv, Theresa Mantorski, Kristin Alsos Strand en Magnus Skavhaug Nergaard. In de altijd beklijvende opener Take Me Home, zingt Torgeir een duet met Tuva Syvertsen, vooral bekend door haar samenwerking met Susanna Wallumrød. Met de IJslands/Noorse popzangeres Charlotte Qvale zingt Torgeir een duet in Talent for Love.

De gespeelde set bevat slechts een song van zijn laatste album, de overige songs komen van zijn eerste twee, meest succesvolle albums. Dat zijn mijn favoriete albums van hem. Helaas worden twee van mijn persoonlijke favorieten, Summer in Toulouse en Sylvia (Southern People), niet vertolkt. Benieuwd welke songs er in oktober op zijn setlist zullen staan op Ramblin’ Roots. Tot die tijd draai ik alvast warm met dit uitstekende livealbum, waarop overigens het publiek haast alleen hoorbaar is tijdens het beschaafd applaudisseren.     

Theo Volk

Releasedatum : 26 april 2024 Jansen

Website : https://torgeirwaldemar.bandcamp.com/album/at-the-opera

 

Torgeir Waldemar live :

17-10 UTRECHT : TivoliVredenburg, Ramblin’ Roots Festival

Lucy Woodward : Stories from the Dust

 

Muziekfanaat André Rooyakkers behoort absoluut tot de grootste fans van Lucy Woodward in Nederland. André vroeg me of ik aandacht aan Woodwards nieuwe album Stories from the Dust wilde besteden. Ongetwijfeld kwam André haar op het spoor vanwege haar link met Rod Stewart, waar hij ook een groot fan van is. Woodward was niet alleen achtergrondzangeres van Rod Stewart, maar ook van andere grote namen als Barbra Streisand, Joe Cocker, Chaka Khan en Celine Dion.

Haar muzikale genen erfde zij van haar vader Kerry Woodward, een bekende dirigent. Haar vader was ooit dirigent van het vermaarde Nederlands Kamerkoor, hierdoor woonde het gezin enkele jaren in Amsterdam. Echter na de scheiding van haar ouders verhuisde Lucy met haar moeder en broer naar New York om daar bij haar grootouders te gaan wonen.

Stories from the Dust is inmiddels Lucy’s vijfde soloalbum, volgens eigen zeggen haar meest persoonlijke album tot nu toe. Haar eerdere albums ken ik niet, maar al snel wordt me duidelijk dat Lucy een uitstekende, getrainde zangeres is, die zich in diverse genres thuis voelt. Volgens André is haar muziek hier een stuk rootsier dan op voorgaande albums. Wellicht heeft dat te maken met de twee albums die ze samen met gitarist Charlie Hunter maakte.

De productie was in de vakkundige handen van David Garza (onder andere Fiona Apple, Gaby Moreno). Zelf ken ik Garza vooral van de productie van het fraaie album The Starlight Ballroom van de Ierse singer-songwriter Ultan Conlon. Ik vermoed dat zijn invloed ook op Stories from the Dust groot is geweest. Woodward trad al vaker op in Nederland en zal de komende tijd twee keer hier optreden.  

Theo Volk

Releasedatum : 5 april 2024 I Love Desi

Website : https://www.lucywoodward.com/

 

Lucy Woodward live :

20-04 DEN BOSCH : Verkadefabriek

06-06 AMSTERDAM : Bimhuis

Heather Little : By Now

 

De naam van de Texaanse singer-songwriter Heather Little zal bij weinig muziekliefhebbers een belletje doen rinkelen. Zij wordt echter door collega muzikanten op handen gedragen. Vandaar dat je op haar nieuwste album By Now iemand aantreft als Patty Griffin. Enige bekendheid kreeg Heather met Gunpowder & Lead, wat ze in 2006 samen met Miranda Lambert schreef. Het nummer is hier de afsluiter, welke wordt uitgevoerd met een extra couplet. Ze wordt hier alleen begeleid door het beklijvende vioolspel van Van Plating.

Heather is iemand met veel levenservaring, iemand voor wie het leven niet altijd even gemakkelijk was. My Father’s Roof is autobiografisch en gaat over een vader met losse handjes. Het trompetspel van Kami Lyle is hier de kers op de taart. Het ingetogen duet Hands Like Mine met Patty Griffin gaat over haar drie huwelijken. Volgens eigen zeggen trouwde ze de eerste keer veel te jong. De twee keer was ze “too ignernt” (too ignorant), een woord van haar oma. En toen ze deze song schreef dacht ze dat haar derde huwelijk ook op de klippen zou gaan lopen. Gelukkig liep het anders. Razor Wire gaat over het in de steek laten van dierbaren, ieder couplet is over een ander persoon.

Naast Griffin tref je onder andere Jared Tyler aan, wiens gitaar je hoort op Bones. Tyler verloor onlangs zijn goede vriend Malcolm Holcombe, ook een muzikant die niet zo bekend was bij het grote publiek, maar net als Heather geadoreerd werd door veel collega’s. Russ Pahl is een van de meest gevraagde sessiemuzikanten van Amerika, zijn fraaie pedal steel spel is te horen op Transistor Radio.

Zelf licht Heather By Now als volgt toe : “This record is about how easy it is to be hard on yourself, and how hard it is to be easy and cut yourself a break sometimes. Grace is a dense pigment that takes over what it colors, but so are resentment, contempt, anger, fear, and indifference. It took a long time for me to learn the lessons given by the people I’ve known along the way thus far, and even longer to see clearly the situations and circumstances I created with my own choices.”.

By Now is een bijzonder fraai album van iemand met een bewogen levenswandel. Het album verschijnt op Need to Know Music, een label dat de laatste jaren grossiert in prachtige releases, waaronder die van Malcolm MacWatt, Nathan Bell en Malcolm Holcombe. Gelukkig is het in Nederland verkrijgbaar bij CRS.

Theo Volk

Releasedatum : 19 april 2024 Need to Know Music/CRS

Website : http://www.heatherlittlemusic.com/

Diverse artiesten : My Black Country : The Songs of Alice Randall

 

Afgelopen dinsdag verscheen al Alice Randall’s nieuwste boek “My Black Country”, een introspectieve zoektocht naar het belang van de inbreng van gekleurde Amerikanen aan de countrymuziek. Haar boek had op geen beter moment kunnen uitkomen, gezien alle commotie die er in Amerika op dit moment gaande is sinds de release van Beyoncé’s nieuwe album Cowboy Carter.

Alice’s bekendste boek is “The Wind Done Gone”, een parodie op “Gone with the Wind”. Randall is veelzijdig, naast het schrijven van boeken, geeft ze les, is ze scenarioschrijfster en sinds 1983 schrijft ze countrysongs. Tijdens haar tweede optreden dat jaar in Nashville werd ze ontdekt door Steve Earle, die haar mentor werd. Al spoedig begonnen anderen haar songs op te nemen. Randall is de eerste Afrikaans/Amerikaanse vrouw, die een nummer 1 hit scoorde. In 1994 nam Trisha Yearwood haar nummer XXX's and OOO's (An American Girl) op.

Aan My Black Country : The Songs of Alice Randall werkten een twaalftal geweldige zangeressen mee ; Leyla McCalla, Chauntee & Monique Ross (SistaStrings), Adia Victoria, Rhiannon Giddens, Sunny War, Miko Marks, Allison Russell, Saaneah Jamison, Rissi Palmer, Valerie June en Alice’s eigen dochter Caroline. Het is een fraai eerbetoon geworden, waarvan de afsluiter XXX's and OOO's (An American Girl) gezongen door Caroline Randall misschien de meest beklijvende uitvoering is.  

Theo Volk

Releasedatum : 12 april 2024 Oh Boy/Thirty Tigers

Website : https://www.alicerandall.com/

Chicago Mike Beck : LOVE! It’s About Time

 

Al sinds 2001 toert Chicago Mike Beck solo en met zijn band Chicago Mike’s InterGalactic Brother & Sisterhood of Big Eyed Beans from Venus door de Verenigde Staten en Europa. De ervaren muzikant noemt zichzelf gekscherend een “sinner-songwriter”. Zijn nieuwste album LOVE! It’s About Time werd door Nico Outhuijse en Rik Meijer geproduceerd in The Grien Room in Leeuwarden. Dit tweetal begon in 2021 na vijfendertig jaar weer samen te werken in het ambitieuze project Chickenforce, vorig jaar verscheen hun uitstekende album getiteld 2.

Het album bezat een duidelijke livevibe, wat ook duidelijk opgaat voor LOVE! It’s About Time. Beck wordt omringd door muzikanten, die allen een bak aan ervaring meebrachten. De bekendste naam is die van Sugar Blue (The Rolling Stones, Bob Dylan, Frank Zappa), die hier geregeld met zijn mondharmonica de sterren van de hemel speelt. Bij het grote publiek zal hij vooral bekend zijn voor zijn bijdrage aan het nummer Miss You van The Rolling Stones.

Een van de twee covers hier is ook een Stones song en wel het schitterende Sweet Virginia van de ultieme Stones klassieker Exile on Main St.. In dit nummer is ook een prominente rol voor de mondharmonica weggelegd. Een minder bekende cover is Vehicle van de band The Ides of March, een lekker funk rocknummer. Een aantal van de liedjes is voorzien van soulvolle koortjes gezongen door de bekende vocaliste Nora O’Connor en Mirjam Timmer van Twarres.

Het songmateriaal is behoorlijk gevarieerd, van blues, rock, country, bluegrass tot zelfs dixieland. Een van Beck’s eigen favorieten is Porch Swing. Hier duelleren de viool van Rahel-Liis Aasrand, de pedal steel van Dakota Holden en de elektrische gitaar van Mitch Lewis om de hoofdrol. Mijn persoonlijke favoriet is trouwens de mooi opgebouwde afsluiter The Last Hurrah. Al heel lang op het live repertoire staat het persoonlijke I’ll Get There When I Get There, waarop de gitaar van producer Meijer te horen is. Nog een andere ervaren Nederlandse muzikant werkte mee, drummer Boy Brostowski (Jan Akkerman, The Buffoons). Beck is erg trots op het eindresultaat en dat is volgens mij volledig terecht!

Theo Volk

Releasedatum : 19 april 2024 Independent/Coast to Coast

Website : https://chicagomike.com/

 

Chicago Mike Beck live :

27-04 DRACHTEN : Café ’t Hoekje 16:00 uur akoestisch

27-04 LEEUWARDEN : Koningsdag at Scooter’s 21:00 uur

10-05 ENSCHEDE : Café ROCKS 23:00 uur

12-05 NIJVERDAL : Uncle Sam 15:00 uur

Phoebe Rees : Bring In the Light : Si Kahn’s Songs Of Courage and Resistance

 

Ter gelegenheid van de tachtigste verjaardag van Si Kahn brengt muziekleraar, muzikant en songschrijver Phoebe Rees een ode aan hem. De klassiek geschoolde altvioliste Rees komt uit Oswestry, Verenigd Koninkrijk. Net buiten die plaats ligt Old Oswestry Hillfort, een 3000 jaar oude nederzetting op slechts zes kilometer van de grens met Wales en een van de best bewaarde heuvelforten uit de ijzertijd in Groot-Brittannië.

Phoebe kreeg de muziek met de paplepel ingegoten, haar moeder werkte in een muziekwinkel en bracht instrumenten als klarinet, blokfluit, ocarina, concertina en accordeon mee naar huis. Thuis werd van alles gedraaid, van Schubert, Bob Dylan tot aan traditionele Boliviaanse dansmuziek. Wat Phoebe naast haar liefde voor muziek deelt met Si Kahn is het inzetten voor sociale rechtvaardigheid. Phoebe haalt vooral haar inspiratie uit Keltische, Engelse en Amerikaanse volkstradities.

In opener High On a Mountain with Ola Belle Reed waan je je in het Appalachengebergte. Dit lied is geïnspireerd op High On a Mountain van banjovirtuoos Ola Belle Reed. Maar ook klinken er Ierse invloeden door (The Didin Didin). De liedjes gaan vaak over kansarmen, zoals bijvoorbeeld mijnwerkers. Het fraaie In Afghanistan brengt een ode aan de in augustus 2021 door de Taliban vermoorde Afghaanse folk zanger Fawad Andarabi.

Naast zang neemt Phoebe de altviool, viool en piano voor haar rekening. Ze produceerde het album voortreffelijk samen Janos Koolen met hulp van Si Kahn zelf en Pieter Groenveld. Uiteraard nam multi-instrumentalist Koolen ook de nodige instrumenten ter hand, banjo, gitaar, accordeon en bodhran. Verder kreeg ze hulp van bassist Lucas Beukers en zangeres Sophie Ter Schure.

Phoebe zal zich tijdens de opnames in de rustiek gelegen opnamestudio van Koolen ongetwijfeld senang gevoeld hebben. Het artwork van het tekstboekje is bijzonder fraai. De coverhoes doet modern aan, het dateert echter al uit 1905 en werd gemaakt door Mikalojus Konstantinas Čiurlionis. Het album komt uit op het label van Pieter Groenveld, een man die veel betekent voor rootsmuziek in Nederland. Si Kahn had zich volgens mij geen mooier verjaardagscadeau kunnen wensen dan het smaakvolle en integere eerbetoon Bring In the Light.

Theo Volk

Releasedatum : 26 april 2024 Strictly Country Music

Website : https://phoeberees.co.uk/

Loren Kramar : Glovemaker

 

Zeer overtuigend zo zou ik het debuutalbum Glovemaker van de singer-songwriter Loren Kramar uit Los Angeles willen omschrijven. Dat hij toerde met Father John Misty verraste me niet, Kramars muziek is geregeld net zo weelderig ingekleurd als de liedjes van Misty. Glovemaker is Kramars universele zoektocht naar verbinding en vangt hierin het contrast van liefde en eenzaamheid in Los Angeles. De kern van deze nummers is een onstuitbaar verlangen om bekend te worden.

Kramar is een showman en dat hoor je aan zijn woorden: de zinderende waarheid, drama, urgentie, waarbij hij overigens krachttermen niet uit de weg gaat (vandaar de melding op de hoes). Glovemaker onderzoekt liefde, eenzaamheid, dromen en beloften. Ze songs zijn geregeld dramatisch en meeslepend, waarvan Gay Angels misschien wel het beste voorbeeld is. Kramar zingt zelfverzekerd, hier is een ervaren soulvolle zanger aan het werk. Op de hoes heeft hij trouwens wat weg van George Harrison, wellicht wordt hij ooit even beroemd, Glovemaker heeft alles in zich om dat te bewerkstelligen.

Theo Volk

Releasedatum : 26 april 2024 Secretly Canadian

Website : https://lorenkramar.com/

Niamh Bury : Yellow Roses

 

Mijn moeder kocht nooit gele bloemen, volgens haar was geel de kleur van de haat. In de westerse Middeleeuwen werd geel reeds als zodanig gezien. Of singer-songwriter Niamh Bury hetzelfde bedoelde met de titel van haar schitterende debuutalbum Yellow Roses weet ik niet. Niamh Bury komt uit Dublin, waar ze werkt bij Book Upstairs, de oudste onafhankelijke boekenzaak daar. Dublin kan tegenwoordig misschien wel gezien worden als de hoofdstad van de wereld van moderne folk. Het debuutalbum van Niamh bevestigt mijns inziens die bewering.

De liedjes op Yellow Roses worden zonder uitzondering gevarieerd en fraai ingekleurd. Daarnaast bezorgt haar licht hese stem mij geregeld de nodige kippenvel. Het album verschijnt op het Dublinse label Claddagh Records, dat al sinds 1959 bestaat. Tegenwoordig richt het zich meer op modernere folkacts als Mick Flannery en ØXN. Binnenkort verschijnt daar het langverwachte debuutalbum van Lemoncello. Hopelijk komt Niamh een keer naar Nederland, ze zou bijvoorbeeld niet misstaan op een podium als dat van  Guo-concerten. Voor een uitgebreidere recensie verwijs ik graag naar deze van Erwin Zijleman van het populaire blog “Krenten uit de pop”. Yellow Roses is een wonderschoon debuutalbum dat bij mij diep onder de huid kruipt.

Theo Volk

Releasedatum : 29 maart 2024 Claddagh Records

Website : https://www.niamhbury.com/#/

Pernice Brothers : Who Will You Believe

 

Iedere keer wanneer er nieuwe muziek verschijnt, is telkens opnieuw een verrassing waar de artiest mee komt. Van niets tot iets blijft een opmerkelijk proces, ongetwijfeld in de eerste plaats voor de artiest zelf. Het geldt ook voor Joe geroutineerd als dat hij is. ’t Was alweer een tijdje geleden dat ik muziek hoorde van de gebroeders, of solo van Joe. Toch wist deze hernieuwde kennismaking mij uitermate te plezieren. Ik kon mij, eerlijk gezegd, amper meer voor de geest halen waar ik hen moest plaatsen binnen het muzikale spectrum. Vooral breekbare ontwapende nummers als December in her Eyes spreken direct tot de verbeelding. Wanneer ik muziek blanco beluister probeer altijd ik onwillekeurig te raden uit welke hoek van Amerika ze komen. Gezien de Beatle-eske pop was mijn eerste gedachte California. Ze waren minder Roots georiënteerd dan ik mij meende te heugen. De nummers van dit nieuwe album, getiteld Who Will You Believe, deed associaties oppoppen naar de muziekstijl van de Britse Nick Lowe. Dat houdt voor mij in popmuziek met inhoud. Dat je Joe Pernice en de zijnen niet als afgeschreven dient te beschouwen blijkt regelmatig tijdens het beluisteren. In een song als Hey, Guitar trekken ze nog stevig van leer, terwijl ze elders minstens zo lieflijk kunnen zijn.

Zodra je het hoesje openklapt valt overigens meteen de naam van Neko Case op. Ze heeft een bescheiden rolletje, en zingt een duet met Joe. Voor het overige een bonte verzameling aan musici die dit album hebben aangevuld met hun instrument en zang. Veelal oudgedienden ook. Joe maakt al meer dan 25 jaar muziek, en dan ga je terugkijken op de jaren die achter je liggen. Ook hij heeft dierbare vrienden verloren, zodat Who Will You Believe in zekere zin ook een album is geworden waarin hij terugkijkt. Wat is verworven, en wat is verloren? Geïnspireerd als vanouds ontstond een plaat met inzichtelijke nummers. Geen haastwerk, maar een plaat waarvoor men de tijd voor nam. En die koppeling tussen ervaring en gedrevenheid heeft geresulteerd in een opmerkelijk sterk, doch gevoelige album. Een coherent geheel waarin verschillende juweeltjes zitten verscholen.

Rein van den Berg

Releasedatum : 5 april 2024 New West Records

Website : https://www.pernicebrothers.com/