Catherine Britt : Home Truths

De country muziek werd Catherine Britt met de paplepel ingegoten via de platencollectie van haar vader. Ze wist al heel vroeg dat ze zangeres wilde worden en beschikte ook vroeg over een eigen wil. Haar eerste liedje Guardian Angel schreef ze op elfjarige leeftijd. Op haar veertiende verscheen haar door Bill Chambers geproduceerde EP In the Pines. De song That Don't Bother Me! hierop schreef ze met haar vriendin Kasey Chambers, intussen ook een grote naam in de Australische muziek. Vanaf haar zeventiende tot haar drieëntwintigste woonde ze in Nashville om zich verder te verdiepen in de country en folkmuziek. In de vroege jaren nul zag Elton John haar tijdens een tour in Australië optreden en was dusdanig onder de indruk dat hij haar aan een platencontract hielp bij RCA Records. Sinds die tijd bracht ze zes studioalbums uit, welke goed ontvangen werden en ging het haar voor de wind. Ook in haar persoonlijke leven, want ze trouwde eind 2013 met haar grote liefde James Beverley. Helaas werd dit prille geluk begin 2015 danig op de proef gesteld door de diagnose borstkanker. Gelukkig werd zij dankzij een operatie en chemietherapie kankervrij. Intussen is ze moeder van twee kinderen. Het nieuwe album Home Truths is haar eerste in eigen beheer uitgebrachte album, want ze wilde complete artistieke vrijheid. Het zijn eerlijke, persoonlijke en intense liedjes vol overgave door haar gezongen. Op het album zingt ze twee duetten. Hard to Love zingt ze samen met Jim Lauderdale, fan van het eerste uur en Country Fan met Lee Kernaghan. Overigens werkte al samen met een groot aantal bekende artiesten, waaronder onder andere Dolly Parton, Steve Earle, Chris Isaak, Guy Clark, Alan Jackson, Elton John en Don MacLean. Ondanks haar grote staat van dienst is toch nog maar zesendertig. In Australië lijkt het coronavirus intussen volledig onder controle en kan ze Home Truths via een groot aantal optredens gaan promoten, Europa zal helaas nog een tijdje moeten wachten.     

 Theo Volk

Releasedatum : 19 februari Independent

Website : https://catherinebritt.com/

Brigitte DeMeyer : Seeker

 

De periode dat Brigitte DeMeyer in Nashville woonde leverde niet alleen de nodige muzikale ervaring op, maar ook vele vriendschappen, waaronder met Chris en Oliver Wood van het trio The Wood Brothers. Beiden speelden naast Will Kimbrough een belangrijke rol op het vorige album Mockingbird Soul van DeMeyer. Op het nieuwe album Seeker gaat DeMeyer een intensieve samenwerking aan met multi-instrumentalist Jano Rix van The Wood Brothers. DeMeyer zag hem in het verleden al regelmatig aan het werk tijdens diverse opnamesessies in Zac Brown’s Southern Ground Studio. Na het zien van een video waarop Rix powerhouse zangeres Maureen Murphy begeleid wist ze dat samen met Rix een album wilde maken. Bassist Chris Wood noemde die samenwerking treffend als  “like Sly Stone meets Bob Dylan”. De expressieve en vaak soulvolle zang van DeMeyer en het meesterlijke pianospel van Rix vormen een gouden combinatie. Alhoewel DeMeyer in het belang van opgroeiende zoon terug verhuisde naar Californië is Seeker volledig geworteld in de muziek uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten. De nieuwe liedjes gaan vooral over haar terug verhuizing naar Californië. De eerste maand na terugkomst kreeg DeMeyer het nodige voor de kiezen. Haar neef en diens dochter kwamen bij een tragisch ongeval op Hawaii om het leven. Daarnaast kreeg ze zelf een longontsteking en brak een enkel bij een val van haar paard. Dit laatste voorval wordt bezongen in Wishbone.  Ook bezingt ze haar thuisbasis. Already In is een puur liefdesliedje voor haar man en afsluiter Roots and Wings and Bones is een ode aan haar zoon. Op Seeker wordt ze, naast door producer Jano Rix, omringd door een aantal fantastische sessiemuzikanten. Ook ontbreken haar vrienden Oliver en Chris Wood niet en haar beste vriendin Alfreda McCrary, de peetmoeder van haar zoon. Vooral de chemie met Jano Rix heeft geleid tot DeMeyer’s fraaiste album uit haar oeuvre.   

Theo Volk

Releasedatum : 26 maart 2021 Independent

Website : https://brigittedemeyer.com/

Albare : Albare Plays Jobim Vol. 2

 

Gitarist en componist Albare werd geboren in Marokko maar groeide op in Israel en Frankrijk. Hij is volkomen autodidact, kan geen noten lezen en leerde muziek naspelen alleen op zijn gehoor. In 1972 ontdekte hij als jonge gitarist de muziek van Antônio Carlos Jobim kennen dankzij  de cultfilm Orpheus Negro uit 1959 van Marcel Camus. Danig onder de indruk van zijn muziek begon hij Jobim’s oeuvre eigen te maken. Albare Plays Jobim Vol. 2 is, na deel 1,  wederom een ode aan de grote Braziliaanse meester. Jobim werd wereldberoemd met het nummer The Girl From Ipanema, talloze malen gecoverd door anderen, waaronder door Frank Sinatra. Voor mij is de ultieme versie ervan die van Stan Getz en João Gilberto op hun klassieker Getz/Gilberto uit 1963. Het succesnummer The Girl From Ipanema ontbreekt dus niet op dit album. Uit het omvangrijke oeuvre van Jobim doorstonden er een behoorlijk aantal albums de tand des tijds, waaronder Francis Albert Sinatra & Antonio Carlos Jobim, Wave en misschien wel zijn mooiste album Stone Flower. Volop keuze dus voor Albare om uit te coveren. Het levert een uitermate relaxt album op, waarbij zijn uitstekende band af en toe hulp krijgt van een drietal grote namen ; Randy Brecker, fluitist Nestor Torres en drummer Antonio Sánchez. Overigens dekt de titel niet de gehele lading, want Summer Samba is niet van de hand van Jobim. De warme klanken op Albare Plays Jobim Vol. 2 zijn een mooi middel om het  huidige regenachtige weer te lijf te gaan. Maar ook een album om het hele jaar bij weg te dromen.         

Theo Volk                                                                               

Releasedatum : 8 januari 2021 Alfi Records

The Besnard Lakes : The Besnard Lakes Are the Last of the Great Thunderstorm Warnings

 

"On the other side of the world

Is my backyard

Garden of Eden spirited

Did it need to be protected?"

Zingt het zestal van de Canadese psychedelische rockband The Besnard Lakes in Raindrops, de eerste single van hun zesde album The Besnard Lakes Are the Last of the Great Thunderstorm Warnings. Het nummer verwijst naar het veel te vroege overlijden van Mark Hollis van Talk Talk. Het is het eerste album wat op Full Time Hobby verschijnt, omdat ze niet langer compromissen wilden sluiten. Het is een eigenzinnig album geworden, gemaakt met een punkattitude. In de trant van, we maken alleen muziek die relevant voor onszelf is, als het publiek het ook nog interessant vindt, dan is dat mooi meegenomen.  Het is een heuse suite van 71 minuten geworden over, zoals ze het zelf omschrijven, “the darkness of dying and the light on the other side”. In het persbericht omschrijft men treffend dat de negen songs een speciale grandeur hebben, maar ook zelfverzekerd, berustend, onheilspellend en onaantastbaar klinken. Het is niet bepaald achtergrondmuziek, muziek waar je je echt op moet focussen, vooral bij de langzaam voortschrijdende, achttien minuten durende, afsluiter en titelsong. Pas bij meerdere beluistering begint de gelaagdheid op zijn plaats te vallen. Voor wie dus  bereid is de nodige tijd in The Besnard Lakes Are the Last of the Great Thunderstorm Warnings  te steken is het absoluut een avontuurlijke luistertip.

Theo Volk

Releasedatum : 29 januari 2021 Full Time Hobby/De Konkurrent

Website : https://www.thebesnardlakes.com/

David Olney & Anana Kaye : Whispers and Sighs

 

Vorige week was het 1 jaar geleden dat singer-songwriter David Olney in het harnas stierf op een podium in Florida. Tijdens zijn leven bracht hij om en nabij dertig albums uit. Hij werd al snel een graag geziene gast op de Nederlandse podia, in 1993 werd in de countryclub Stonevalley in Lichtenvoorde zelfs het album Live in Holland opgenomen. Postuum verschijnt nu zijn laatste album Whispers and Sighs, wat hij maakte met de getalenteerde Anana Kaye en haar man Irakli Gabriel, beiden oorspronkelijk afkomstig uit Georgië. Samen tekende het drietal voor de dertien songs, op een vijftal kreeg men hulp van John Hadley, met wie Olney tijdens zijn leven lang samenwerkte. De liedjes zijn vooral doorspekt met de levenswijsheid van Olney en gaan vaak over menselijke verhoudingen op het gebied van de liefde en vriendschappen. De lead vocalen zijn gelijkelijk verdeeld tussen Olney en Kaye. Kaye beschikt over een expressieve stem, met een heerlijk hees randje als Bonnie Tyler. Naast aan Americana is er ruimte voor rocksongs als Lie to Me, Angel en Last Days of Rome. Maar ook voor prachtige, introspectieve ballades als de titelsong en Tennessee Moon. Whispers and Sighs is niet alleen een meer dan waardig slotakkoord van Olney, maar ook een uitstekende introductie van Kaye.       

Theo Volk

Releasedatum : 19 maart 2021 Schoolkid Records

Websites : https://davidolney.com/ en https://www.ananakaye.com/

Annabelle Chvostek : String of Pearls

 

Aan het begin van het millennium vergaarde Annabelle Chvostek vooral bekendheid als lid van het Canadese rootstrio The Wailin’ Jennys. Deze groep brak definitief door met het album Firecracker, wat een bestseller werd. Chvostek’s solocarrière startte reeds in de jaren negentig in Montréal, waar ze zich als een vis in het water voelde in de veelzijdige kunstscene.  Ze trad in die tijd daar vooral op in Café-Bar Le Boudoir en bracht tot halverwege de jaren nul vier albums uit. In 2012 verscheen haar vijfde album Rise waarop invloeden uit Zuid-Amerika te horen zijn. String of Pearls liet vervolgens lang op zich wachten, waaraan diverse gezondheidsproblemen ten grondslag lagen. Een ervan ontstond reeds in 2008 tijdens een soundcheck in Engeland, waardoor ze gehoorschade en tinnitus kreeg aan haar linkeroor. Hierna zocht ze nieuwe wegen om muziek te blijven creëren. Hetgeen uitstekend gelukt is op het nieuwe, gevarieerde album. Coproducer Fernando Rosa arrangeerde het instrumentale gedeelte van de composities en Chvostek het vocale deel.  Opnames vonden zowel in Toronto, Montréal en Montevideo plaats. In Montevideo nam Rosa met muzikanten uit de klassieke muziek en uit de tangowereld op. Het resultaat is dat je zowel invloeden uit de tango- en zigeunermuziek en uit het vaudeville cabaret hoort. Die zigeunerinvloeden liggen voor de hand, want Chvostek heeft Oost-Europese roots. Naast eigen werk twee covers,  een ervan is Just the Right Bullets van Tom Waits. Deze compositie is afkomstig van diens album The Black Rider, muziek gecomponeerd voor de gelijknamige theaterproductie, gebaseerd op de Faust legende. Er zijn meer hedendaagse invloeden te horen. Voor de eerste single Walls en voor Halfway Through liet  Rosa voor zijn instrumentatie zich inspireren door de productie van Bob Ezrin voor Berlin van Lou Reed en The Wall van Pink Floyd.  Het album is mede opgedragen aan haar overleden vader Milan Chvostek, die vooral bekendheid als tv-producer kreeg en op latere leeftijd een carrière als fotograaf begon. Vermeldenswaard is ten slotte het fraai vormgegeven tekstboekje.

Theo Volk

Releasedatum : 26 maart 2021 MQGV

Website : https://annabellemusic.com/

Nahawa Doumbia : Kanawa

 

Al sinds haar debuut in 1981 met  La Grande Cantatrice Malienne Vol. 1 behoort zangeres Nahawia Doumbia tot de grote namen in de Malinese muziek. Zo’n twee jaar geleden werd het album heruitgegeven op Awesome Tapes From Africa. Op ditzelfde label verschijnt nu haar langverwachte album Kanawa, opgenomen in de periode 2018-2020 in Bamako, Mali. Samen met Oumou Sangaré en  Fatoumata Diawara behoort zij tot de belangrijkste vertegenwoordigsters van de Wassoulou muziek, vernoemd naar de streek in Mali waar het vandaan komt. Kenmerkend voor de muziek is de prominente aanwezigheid van de kamale ngoni (zessnarige harp). Veelal wordt er typische vrouwenonderwerpen bezongen. Doumbia’s liederen gaan echter meestal over politiek getinte onderwerpen. Op Kanawa ligt de grootschalige immigratiecrisis in haar land haar nauw aan het hart. Zelf licht ze haar mening op haar website uitvoerig toe : “The meaning of “Kanawa” is so simple. We see our children trying to cross the ocean all the time. I said that many of our children die in the ocean and some of them while crossing the Sahara. Some climb over the wires across the borders and they have gotten shot. We have asked them not to leave and instead stay home. But I ask them why do they leave their country? Why do they decide to go? They said that they leave because of the family situation or problems, poverty, and unemployment. We told them if ever they are to leave, they should privilege legal ways. They should abide by laws vigorously when they are to emigrate. That’s better than hiding in boats or adopting other illegal means. I ask them to stay and work in their country. So that we can help each other find a solution to this problem. I call on the UN and African leaders so that we can coordinate our efforts to find a solution, to create jobs for them so that young people stop leaving. This song is about that message and I chose it as the title of my album because I like it. My choice is because it is very meaningful and it is something we see on a daily basis. I chose it in order to alert and sensitize everybody about this question of illegal immigration. To sensitize our brothers and sisters. It is a message. That’s why I chose it as the title of my album so that everybody can learn from it and also so that there is a reduction in the number of people emigrating. To sensitize them so that some can stay home and grow the land. Leaving is not the only solution. That’s my message.”. Voor mij is het meer een hartstochtelijk, vurig pleidooi geworden dat ook nog eens verpakt wordt in fraaie muziek. Zoals altijd is Salif Keita een grote inspiratiebron.  Doumbia laat vier decennia na haar debuut horen nog steeds relevante muziek te maken. Het album is naast op cd en vinyl ook op cassette te verkrijgen.

Theo Volk

Fysieke releasedatum : 29 januari 2021 Awesome Tapes From Africa/De Konkurrent

Website : https://nahawadoumbia.bandcamp.com/

The Space Age Travellers : Spaceology

BJ Baartmans behoeft natuurlijk allang geen introductie meer. Zowel als artiest en producer heeft hij intussen een indrukwekkende, langlopende carrière opgebouwd.  Zo produceerde hij bijvoorbeeld het afgelopen jaar nog het uitstekend ontvangen Blauwe Vear van Jack Poels. Drie jaar geleden startte hij het trio The Space Age Travellers, dat de luisteraars een instrumentale tijdreis naar het tijdperk van de Space Age en iets verder terug wil laten maken. Naast Baartmans bestaat het trio uit zijn vaste, gepokt en gemazelde kompanen bassist Gerco Aerts en drummer Sjoerd van Bommel. Het debuutalbum @dventures in the Shadows verscheen in november 2018, welke ik toen enthousiast recenseerde en eindigde met als eindconclusie : "Het materiaal is behoorlijk gevarieerd, je hoort van rock & roll, jive, jazz tot aan Spaghetti western invloeden. Die gevarieerdheid en hoorbare spelvreugde maken @ventures in the Shadows tot een bijzonder aangename luisterervaring, die niet snel zal vervelen.”. Wie het album toen aanschafte kreeg er trouwens het bonusalbum Slapback to the Future digitaal gratis bij. De meeste van deze composities schreef Baartmans in opdracht voor twee gitaarcursussen van de Amerikaanse firma True Fire. Nu ligt dus Spaceology in de schappen en borduren de heren gelukkig op het ingeslagen pad verder. Met hoorbaar plezier brengt men weer de bekende gevarieerde mix van rock ‘n’ roll, surf, jive en spaghetti western instrumentals en een ode aan de lange lijst van favoriete gitaristen van Baartmans waaronder ook aan jazzgitaristen als Wes Montgomery en Django Rheinhardt. Spaceology is andermaal een album om lekker met mee te swingen of bij weg te dromen, maar is het ook het ideale middel om een (dans)feestje op gang te krijgen.       

Theo Volk

Releasedatum : 1 januari 2021 Continental Record Services

Website : https://www.bjbaartmans.nl/ 

Tindersticks : Distractions

 

Twee jaar geleden luisterde ik met veel plezier naar No Treasure But Hope. Het album wist me vanaf de eerste beluistering volledig te beklijven. Voor hun dertiende album Distractions moest ik iets meer moeite doen om het te laten landen. Dat kwam vooral door de lange, beklemmende en hypnotiserende opener Man Alone (Can't Stop The Fadin’).  Met name de gebruikte beat en de steeds herhalende zang had gewenning nodig. Met een speelduur van elf minuten het langste Tindersticks nummer ooit. Het werd intussen al vrijgegeven. Staples licht het nummer als volgt toe : "In the back of a London cab driving through the city at night is a very special space for me. It has a particular kind of aloneness. This fascination grew over hundreds of nights leaving the the studio exhausted at 1 am - Ladbroke Grove or St Johns wood, through the city and over the river to South East London in an almost dream state. Retracing that journey, this film became a way of touching the city and the feeling of being both a part of and apart from it.”. Er bestaat trouwens ook een kortere versie van het nummer, bestemd voor de radio. Men besloot voor het nieuwe album om meer gebruik te gaan maken van dynamiek dan gebruikelijk. I Image You is gedeeltelijk gebaseerd op een oudere opname op zingende zaag van David Boulter. Het langzaam voortslepende nummer straalt een serene rust uit. De drie volgende composities zijn verrassend genoeg covers. De klassieker A Man Needs a Maid van Neil Young werd in diens uitvoering nogal uitbundig door het inzetten van het London Symphony Orchestra. Menigeen vond dat net iets te veel van het goede. Het is gedeeltelijk autobiografisch, want hij bezingt hier de actrice Carrie Snodgrass, met wie hij een kortstondige relatie had. De regels "My life is changing in so many ways/I don't know who to trust anymore." zijn momenteel actueler dan ooit, door al de tegenstrijdige berichtgevingen waar we vandaag de dag mee te maken hebben, vooral op sociale media, maar ook de betrouwbaarheid van politici. Hier krijgt het nummer een soulvolle uitvoering vooral door achtergrond-zang van Gina Foster.  Niet voor de hand liggend is de cover van Lady with the Braid van de intussen bijna vergeten zangeres Dory Previn. Op de middelbare school praatte Staples geregeld met zijn leraar Engels over muziek. In die dagen behoorde Joy Division tot Staples’ favorieten. De enige reden die ik kan bedenken voor het tippen om Previn te gaan beluisteren is, dat beiden worstelden met grote geestelijke problemen. De teksten van de meestentijds autobiografische liedjes van Previn bezitten grote dichterlijke kwaliteiten. Melodisch gezien vertoont Lady with the Braid grote gelijkenis met The Ballad of Lucy Jordan geschreven door Shel Silverstein, maar bekend geworden door Marianne Faithfull. De derde cover is You'll Have to Scream Louder van Television Personalities. Staples koos hiervoor vanwege de nog steeds actuele tekst. Tue-Moi is een fraaie pianoballade, in het Frans (met een vet Engels accent) gezongen. Het is een persoonlijke overpeinzing van Staples over wat in 2015 in de Bataclan in Parijs is gebeurd.  Het album wordt afgesloten met het behoorlijk lange The Bough Bends. Het begint sereen met vogelgeluiden en teder fluitspel, waarna het vrij rustig verder meandert .     

Theo Volk

Releasedatum : 19 februari 2021 City Slang/De Konkurrent

Website : https://tindersticks.co.uk/

Lael Neale : Acquainted with Night

 

Radiomaker Marco Geene zal me ongetwijfeld eind 2015 de alternatieve singer-songwriter Lael Neale getipt hebben. Helaas ben ik er toen niet aan toegekomen om haar debuutalbum I’ll be your man te beluisteren. Lael bracht haar jeugd door op het platteland van Virginia. De laatste tien jaar woont ze in Los Angeles. In deze periode begon ze veel liedjes te componeren en tevens lokaal op te treden. Daarnaast werkte ze met talloze muzikanten en producers samen en maakte enige albums, die op het debuutalbum na, allemaal achter slot en grendel verdwenen. Ze raakte ook in de ban van poëzie en van de omnichord. Haar songteksten zijn in feite gewoon gedichten op literair niveau. Meestal vormen verlangen, sterfelijkheid en isolatie belangrijke thema’s. Begin 2019 kocht ze een omnichord en begon er veel mee te experimenteren. Het instrument heeft een sfeer bepalende rol gekregen op haar tweede album Acquainted with Night. Laele onderscheidt zich van andere zangeressen door haar herkenbare stem en opvallende frasering. De eerste twee singles van het album ; For No One For Now en Every Star Shivers in the Dark gingen vorig jaar de release vooraf. Bij de aankondiging van de release werd ook haar persoonlijke lijflied Blue Vein vrijgegeven. De bijbehorende video’s werden ook nog daar haarzelf geregisseerd. Ze blijkt trouwens over nog meer artistieke kwaliteiten te beschikken, want ze maakte de illustraties op de binnenkant van het klaphoesje van Horse van de Letse groep Holy Motors. Het is niet zo’n opvallende samenwerking als het misschien lijkt. Haar vriendin Xenia Owens is namelijk de manager van Holy Motors. Acquainted with Night zal naast digitaal ook op lp, cd en cassette verschijnen.

Theo Volk

Releasedatum : 19 februari 2021 Sub Pop/De Konkurrent

Website : https://laelneale.com/

Ally Venable : Heart of Fire

 

Eenentwintig, maar met Heart of Fire is Ally Venable reeds toe aan haar vijfde album. Begonnen in het kerkkoor, maar al spoedig lonkte de muziek van lokale helden als Stevie Ray Vaughan en Miranda Lambert.  Vaughan wordt op fraaie wijze geëerd in het  instrumentale Tribute to SRV. Het toont aan dat Venable’s gitaarspel een stuk veelzijdiger is geworden. Het enige nummer wat ze niet zelf schreef is de klassieker Use Me van Bill Withers. Het krijgt hier een groovy uitvoering. De opener Heart of Fire zet meteen de toon; de muziek is gepassioneerd, eerlijk en rauw. Venable’s leven gaat niet altijd over rozen. Ze bezingt een vervelend beëindigde relatie in Hateful Blues :  “Oh, my love has been abused/and that’s why I’ve got these hateful blues”. Af en toe krijgt ze hulp van niet de minsten, Devon Allman speelt lead gitaar en verzorgt de achtergrondzang in Road to Nowhere. Een van de hoogtepunten, het refrein blijft meteen hangen. In Bring on the Pain speelt Kenny Wayne Shepherd lead gitaar. Een andere grote naam op het album is drummer Cody Dickinson. Het album werd februari vorig jaar uitstekend geproduceerd door Jim Gaines in de Bessie Blue Studio in Stantonville, Tennessee. Andermaal bewijst Venable dat zij een belangrijke schakel vormt tussen rockmuziek en blues. Jonge rockliefhebbers worden door haar muziek ook ondergedompeld in de blues  en zullen wellicht zo interesse krijgen in de oude blueshelden.    

Theo Volk

Releasedatum : 26 februari 2021 Ruf Records

Website : https://allyvenableband.com/

Ghalia Volt : One Woman Band

 

Een goede leerschool voor haar doorzettingsvermogen en het verbeteren van haar muzikale kwaliteiten vormde rond 2013 voor de Brusselse Ghalia Vauthier de vele straatoptredens. Al spoedig volgde de nodige muzikale projecten en rond 2016 besloot ze een solocarrière te starten. Niet veel later werd ze opgemerkt door Tom Ruf, die haar onder contract nam. Haar doorbraak volgde meteen  in 2017 met Let the Demons Out, waarop rijkelijk de sfeer van New Orléans rondwaart. Nog overtuigender en ambitieuzer is opvolger Mississippi Blend. Ze kreeg daarbij hulp van niet de minsten; Lightnin' Malcolm (gitaar), Cedric Burnside (drums), Watermelon Slim (mondharmonica) en Cody Dickinson (drums). Ghalia is erg reislustig en vertoefde al regelmatig in het zuiden van de Verenigde Staten en trad bijvoorbeeld al op in Clarksdale, dé bakermat van de blues. Net als voor iedereen gooide Corona maart vorige jaar ook roet in het eten van Ghalia. Ze besloot drums te gaan leren spelen. Als een soort moderne Nikkelen Nelis probeerde ze diverse instrumenten tegelijkertijd te gaan spelen en probeerde dat uit in enkele liveshows in Mississippi. Het alleen optreden beviel haar goed en besloot hierna een maandlang per trein Amerika te doorkruizen. De inspiratie van steeds veranderende landschappen en ontmoetingen onderweg werden omgezet in een aantal liedjes die zowel waar gebeurd zijn, maar soms ook fictief zijn. Vanaf de heerlijke ritmische opener Last Minute Packer wordt de luisteraar stevig bij de lurven gepakt en niet meer losgelaten. Het album werd live opgenomen in de legendarische Royal Sound Studios in Memphis, waar grootheden als Al Green, Ann Peebles en Bobby Bland haar vooraf gingen. Op One Woman Band krijgt ze alleen wat hulp in een drietal nummers van bassist Dean Zucchero en gitarist Monster Mike Welch. Ze bewijst op volledig  overtuigende wijze ook in haar eentje haar mannetje te staan.        

Theo Volk

Releasedatum : 29 januari 2021 Ruf Records

Website : https://www.ghaliavolt.com/

Anna B Savage : A Common Turn

 

Het talent van de Londense singer-songerwriter Anna B Savage werd al in 2015 onderkend door Father John Misty en wat later door Jenny Hval. Beiden namen haar als supporting act mee op een Europese tournee. In juni 2015 verscheen haar debuutep EP, welke razendsnel was uitverkocht. Slechts vier nummers, die als een voorstudie gezien kunnen worden voor haar debuutalbum A Common Turn. Tijdens de tournee met Father John Misty in 2015 werd ook nog de live ep Live at Cafe Oto opgenomen. Cafe Oto is trouwens in Londen “a place to be” voor liefhebbers van creatieve nieuwe muziek. Mede dankzij producer William Doyle (East India Youth) is A Common Turn een intrigerend album geworden. In haar teksten stelt ze zich kwetsbaar, openhartig en eerlijk op. En in een geval zelfs de schaamte voorbij (Chelsea Hotel #3). Teksten die regelmatig in de relationele sfeer liggen. Maar ook gaan over haar onzekerheid ten aanzien van haar muziek. Haar muziek wordt ook weleens omschreven als “question mark music”, doordat ze zichzelf geregeld dingen afvraagt. Vragen waar ze geregeld ook geen antwoord op heeft. Haar songs hebben vaak een open einde en laat dus veel ruimte voor interpretatie bij de luisteraar. Muziek die je dus aanzet tot nadenken. Gelukkig zit er bij de cd een tekstboekje, zodat de teksten beter doordringen . De muziek kan liefelijk zijn, maar schuurt soms ook. Aan haar muzikale voordracht moest ik overigens wel even wennen en ik vermoed dat ik zeker niet de enige zal zijn. Een album waar menigeen een taaie kluif aan zal hebben om het goed te kunnen doorgronden, zowel tekstueel als muzikaal. Gelukkig had ik daar als “langzame luisteraar” al ruimschoots de tijd voor. Muziekliefhebbers die graag muzikaal en tekstueel uitgedaagd willen worden zijn hier aan juiste adres. Fascinerend debuut!      

Theo Volk

Releasedatum : 29 januari 2021 City Slang/De Konkurrent

Website : https://www.annabsavage.com/

Kerri Watt : Neptune’s Daughter (Deluxe)

 

De afgelopen jaren trad zangeres Kerri Watt uit Glasgow al met veel succes op in het Verenigd Koninkrijk. Zo stond ze bijvoorbeeld op Glastonbury, Country 2 Country Festival London, Cambridge Folk Festival en was ze supporting act van Keith Urban in een bomvolle London O2 Arena. Bovendien mocht ze afgelopen drie jaar rekenen op de nodige belangstelling voor haar singles op de radio, vooral van BBC Radio 2. De invloedrijke dj Bob Harris besteedde regelmatig aandacht aan haar in zijn radioshow. Waarom het zolang duurde voordat haar debuutalbum Neptune’s Daughter uitkwam weet ik niet, want het werd reeds in 2018 opgenomen. Texas producer Machine (Clutch, Lamb Of God, Fallout Boy) benaderde Watt zelf om haar debuut te produceren. De van huis uit Americana zangeres ging de uitdaging aan om met deze metal en rock producer op te gaan nemen. Ondanks hun verschillende muzikale achtergrond bleken de twee veel muzikale interesses te delen. Verder werd er voor aanvang uitvoerig gebrainstormd over hoe het album zou moeten gaan klinken. Naast Americana invloeden hoor je de nodige hedendaagse pop, rock en bluesinvloeden. Producer Machine zorgde ervoor dat Watt 5 weken lang kon experimenteren en opnemen met de crème de la crème van sessiemuzikanten uit Austin. Het eindresultaat is een interessant en gevarieerd album geworden. Watt is een uitstekende zangeres en een prima songschrijver. Wie haar in haar meest pure vorm wilt horen, er is ook een luxe uitvoering, waarop zestal akoestische versies staan.      

Theo Volk

Releasedatum : 15 januari 2021 Cooking Vinyl/V2 Records

Website : https://kerriwatt.com/

Ralph de Jongh : Flower of Life

De afgelopen vijf jaar recenseerde ik al een elftal albums van Ralph de Jongh, de laatste was zeer recent, het geweldige On the Blue Line. Begin vorige week ontving ik “out of the blue” een vijftal nieuwe releases, die in de loop van dit jaar zullen gaan verschijnen. Het spits zal worden afgebeten door Flower of Life. Zoals we intussen van Ralph gewend zijn trakteert hij de luisteraar op iedere nieuwe cd op zo’n vijf kwartier muziek. Deze keer niet al te lange uitgesponnen nummers, langste nummer is de ruim acht minuten durende afsluiter Toothpaste. Ralph schreef het samen met gitarist Chiron Schut, de overige zoals gewoonlijk alleen. Naast de ervaren Chiron, zingt ook Ylvalie Dik van de naar haar genoemde band Ylvalie mee. Verder Marcel Wolthof (drums), Nico Heilijgers (bas), vrouwlief Moon (backing vocals) en last but not least gitarist Tim Birkenholz. Ondanks de lange speelduur weet het album van begin tot einde de aandacht vast te houden. Het album bevat een goede mix van fraaie ingetogen nummers als opener Even When I Fall, waarin we Ralph op zijn gevoeligst te horen. Daarnaast ook uptemponummers zoals het heerlijk groovende Blue Lines in Her Face en het uitstekende titelnummer. Ralph geeft zijn begeleiders alle ruimte om het beste in zichzelf naar boven te halen. Het gitaarspel is dan ook geregeld om je vingers bij af te likken. Daarnaast maakt men geregeld inventief gebruik van dynamiek. Ik denk dat zijn vele trouwe fans weer ruimschoots tevreden zullen zijn met Flower of Life, ik in ieder geval wel.

Theo Volk                                   

Releasedatum : eind januari 2021 Independent

Website : https://ralphdejongh.com/ 

Anna Elizabeth Laube : Annamania

 

Tot nu toe bracht singer-songwriter, multi-instrumentalist, producer en geluidtechnicus Anna Elizabeth Laube vier albums uit. Hiervan recenseerde ik de laatste twee : Anna Laube  en Tree. Laatstgenoemde dateert alweer van 2016 en was ik dus blij met een nieuw levensteken  van de sympathieke Laube. Annamania is een retrospectief album, bevat voornamelijk herbewerkingen van songs van haar vier vorige albums. Haar poëtische liedjes gaan over de liefde en haalt ze daarnaast inspiratie uit boeken, zoals bijvoorbeeld “The Art of Asking” van de controversiële Amanda Palmer. Regelmatig is haar reislust ook een onderwerp. Dus een fraaie, ingetogen cover van Tom Petty’s Time to Move On is haar dus op het lijf geschreven. De laatste tijd verbleef Laube voornamelijk in Seattle en Lissabon. Laube over haar werkwijze  :  “I discovered a really vibrant and welcoming international community that has developed due to people’s ability to work remotely, supported by co-working and co-living spaces, as well as an abundance of community events. It’s a really amazing thing. I’m assuming that after covid, this community will grow even more as companies realize that their workers are happier and it’s cheaper to let people work from where they want to live and travel, and more people are able to work for themselves online. I hope to get back to Lisbon very soon.”. Haar verblijf in Lissabon leverde het prachtige Jardim da Estrela op. Het gevoelige accordeonspel van Chris Joyner (Ray LaMontagne, Heart, Amos Lee) tilt het lied naar een nog hoger niveau. Ook de garage rock song I’m Gone is nieuw en werd al gebruikt voor de Netflix show Locke & Key. All My Runnin’  bewijst dat zij zich ook als een vis in het water thuis voelt in de blues.  Maar brengt ze bijvoorbeeld ook net zo gemakkelijk een bezoekje aan de reggae in Hippie Boyfriend. Kortom een veelzijdige zangeres en songschrijfster.

Theo Volk

Releasedatum : 22 januari 2021 Ahh….Pockets! Records

Website : http://www.annaelizabethlaube.com/

CARM : CARM

 

Achter de artiestennaam CARM gaat de New Yorkse trompettist en Franse hoornspeler C.J. Camerieri schuil. Hij is medeoprichter van het gerenommeerde hedendaagse ensemble yMusic. Dit ensemble sleepte al een aantal prestigieuze prijzen in de wacht. Toch is hij vooral bekend van zijn langlopende samenwerking met Justin Vernon in Bon Iver. Daarnaast was hij ook te horen of was hij geluidstechnicus op zo’n 150 studioalbums. Voordat hij aan zijn soloalbum begon, stelde hij zichzelf eerst de interessante vraag : “what kind of record would my trumpet-playing heroes from the past make today?”. Hijzelf denkt : “I believe they would want to work with the best producers, beat makers, songwriters, and singers to create new, truly culturally relevant music. That’s what I’m seeking to do.” Wat aldus geschiedde. Hij benaderde naast Justin Vernon, onder andere grensverleggende artiesten als Sufjan Stevens , leden van Yo La Tengo en Mouse on Mars om mee te werken. Het resultaat is een gevarieerd en  intrigerend album. Een album wat ook niet in een hokje te plaatsen is. Het album opent nog redelijk conventioneel met het fraaie Song of Trouble. Door de zachte, fluwelen zang van Sufjan Stevens had het zeker niet misstaan op diens album Carrie & Lowell . Al een stuk avontuurlijker is het ingetogen, instrumentale Soft Night. Vervolgens schiet het muzikaal gezien alle kanten uit, tot zelfs hiphopinvloeden aan toe. Ronduit freaky is Scarcely Out, waaraan Mouse on Mars meewerkte. Het album was overigens al zo’n twee jaar klaar, want de liner notes van Trever Hagen dateren van april 2019. CARM is een album wat zich moeilijk laat omschrijven, maar gewoon een intrigerende luisterervaring die je zelf moet ondergaan.    

Theo Volk

Releasedatum : 22 januari 2021 37d03d/De Konkurrent

Replay : David Bowie

 

Vandaag, 10 januari 2021, is het exact vijf jaar geleden dat popicoon David Bowie overleed. Twee dagen ervoor was nog op zijn verjaardag Blackstar verschenen. Het bleek zijn zwanenzang te zijn. Een paar weken voor de release had ik het album al in bezit en viel me meteen de beklemmende sfeer in opener Blackstar op. Maar ook zijn nogal fragiele zang. Ook vond ik vreemd dat Bowie niet, zoals gewoonlijk het geval was, op de hoes stond afgebeeld. Behoorlijk paradoxaal, want Blackstar blijkt achteraf gezien zijn meest persoonlijke album uit zijn omvangrijke oeuvre te zijn. Het is ook een meesterlijk slotakkoord, het behoort tot zijn beste albums. Opvallend was dat slechts weinigen op de hoogte waren, dat Bowie tijdens de opnames reeds ernstig ziek was en dat, dat pas na de release openbaar werd. Overigens zou het pas laat tot mij doordringen wat voor een geweldige muzikant Bowie was. Zover ik mij kan herinneren was de eerste kennismaking met zijn muziek zijn nummer Jean Genie in AVRO’s Toppop. Het nummer vond ik goed, maar Bowie vond ik door zijn uitdossing maar een rare kwibus. Ook dacht ik met een soort eendagsvlieg te maken te hebben. Mijn serieuze interesse in zijn muziek volgde pas op mijn negentiende toen zijn album Low, het eerste deel van zijn Berlijnse drieluik, verscheen. Die belangstelling kwam uitsluitend door het feit, dat Brian Eno bij het tot stand komen betrokken was. Eno volgde ik al sinds het begin van Roxy Music. Hij bracht zelf in hetzelfde jaar als Low misschien wel zijn beste album uit, Before and After Science. Low wist mij toen wel volledig te intrigeren en leerde ik met terugwerkende kracht meesterwerken als Hunky Dory, Ziggy Stardust en Station to Station kennen. Mijn favoriete album is sinds jaar en dag Hunky Dory, waarop pareltjes als Life on Mars?, Oh! You Pretty Things en Changes staan. De titel van dit laatste nummer was Bowie op het lijf geschreven, gezien zijn veler gedaantewisselingen. Boven dit stukje staat de hoes van het allereerste Bowie album uit 1967 afgebeeld, in de tijd dat hij voor zijn omgeving nog gewoon David Jones heette. Ook zijn tweede album heette verwarrend genoeg David Bowie. Beiden zijn bijzonder matige albums, zei het dat op het tweede album zijn eerste grote hit Space Oddity stond. Het nummer waarin hij zijn eerste gedaanteverwisseling Major Tom aannam, er zouden er nog velen volgen, totdat uiteindelijk Blackstar verscheen.       

Theo Volk

shame : Drunk Tank Pink

 

Precies drie jaar terug verscheen het debuutalbum Songs of Praise van de jonge Zuid-Londense postpunkband shame. Misschien heb ik het album toentertijd niet goed genoeg beluisterd, want het kon mij maar matig bekoren.  Op het muziekforum MusicMeter en in de muziekbladen waren de reacties echter veelal positief. Hun doorbraakjaar was 2019, wat hun optredens bracht op het vasteland van Europa, maar ook op IJsland, Brazilië en Japan. Hierna zat men bepaald niet stil en werd reeds januari vorig jaar aangekondigd dat hun tweede, in Frankrijk opgenomen, album Drunk Tank Pink af was. Reden dat het nu pas uitkomt zal ongetwijfeld te maken hebben met de Coronapandemie. In tegenstelling tot de voorganger weet Drunk Tank Pink me meteen wel te boeien. Shame is een band waar de energie vanaf spat, vooral door het stuwende spel van drummer Charlie Forbes. Stiff Little Fingers blijkt een belangrijke invloed te zijn geweest voor de band. Zanger Charlie Steen luistert vooral graag naar hedendaagse bands als Parquet Courts, Idles, Girl Band en Rolling Blackouts Coastal Fever. Hij vindt muzikaal gezien het nummer Snow Day een van hun meest geslaagde nummers en ziet het als de spil van het album. Belangrijke thema’s op het album zijn dromen, gebroken harten en het onderbewustzijn. Het vastleggen van de nieuwe songs ging niet altijd van een leien dakje. Zo kostte het bij Born in Luton veel tijd de juiste groove te vinden. Heel direct en urgent is de single Water in the Well. Het gaat grotendeels over de plekken waar ze geweest zijn, de mensen die ze tegenkwamen en de invloed die dat allemaal op hen heeft gehad. Op het nieuwe album wordt meer geëxperimenteerd. Het absolute hoogtepunt is afsluiter Station Wagon, waarin naar een grote climax wordt toegewerkt.  Drunk Tank Pink is weer een stap voorwaarts. Het enige wat nu echter nog een beetje ontbreekt is een eigen signatuur.  

Theo Volk

Releasedatum : 15 januari 2021 Dead Oceans

Website : https://shame.world/

Sunshine Cleaners : Sad Songs for Us to Bear

 

Op de valreep van het rampzalige jaar 2020 verscheen het wonderschone en beklijvende album Sad Songs for Us to Bear van het Middelburgse trio Sunshine Cleaners. De groepsnaam is ontleend aan de komische film Sunshine Cleaning met Emily Blunt in de hoofdrol. Het in 2017 gevormde Sunshine Cleaners bestaat uit  Jacqueline Heijmans (zang), Sjef Hermans (gitaar en zang) en  Geert de Heer (mandoline en dobro). Een drietal ervaren muzikanten. Sjef en Geert hebben samen een lang muzikaal verleden in Champagne Charlie, een groep die al meer dan dertig jaar bestaat. Twee jaar terug recenseerde ik nog hun uitstekende jubileum cd Sixpack. 

Bijna alle liedjes voor Sad Songs for Us to Bear werden geschreven door Hermans. Sjef heeft een grote fascinatie voor de Tweede Wereldoorlog. Die belangstelling kwam al ruimschoots aan bod op hun indrukwekkende eerste album Silent Voices, grotendeels gewijd aan Dietrich Bonhoeffer. 

Het nieuwe album opent met 41948. Dit nummer staat getatoeëerd op de arm van Esther Bejarano. Zij wist het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau te overleven, doordat ze accordeon speelde in het vrouwenorkest daar. Haar verdere leven stond én staat in het  teken de herinneringen aan die verschrikkelijke periode in leven te houden, zodat er nooit een herhaling zal kunnen plaatshebben. Ze treedt, intussen 96, samen met haar zoon nog geregeld op en schreef een aantal autobiografische boeken. 

Een van de hoogtepunten vormt het indringende The Violins of Hope, met een hoofdrol voor de viool van de Tunesische gastmuzikant Wissem Ziadi. Het is een muzikaal eerbetoon aan instrumentenbouwer Amnon Weinstein en zijn zoon Avshalon uit Israël. Zij restaureerden tot in detail violen die toebehoorden aan Joodse musici voor en tijdens de Holocaust. Deze “Violen van de Hoop” worden nu overal ter wereld als aanklacht tegen antisemitisme bespeeld tijdens speciale “Violins Of Hope” concerten. Toen het nummer klaar was stuurde Sjef het op naar Amnon Weinstein.  Direct kreeg Sjef een mailtje van Weinstein terug, die zich vereerd en ontroerd voelde. Diezelfde avond nog hadden beiden ook nog telefonisch contact. Zo sterk verbindt dus muziek. 

Ook tot mijn favorieten reken ik Sad Song for Us to Bear, een liedje over de betreurde, eigenzinnige en enigszins vergeten singer-songwriter Blaze Foley. Foley nam het op voor zijn kwetsbare buurman. Hij kreeg in de gaten dat diens zoon maandelijks op bezoek kwam om zich het pensioen van zijn vader toe te eigenen. Hij stond op tegen dit onrecht, maar moest zijn blijk van naastenliefde met de dood bekopen. Een belangrijke muzikale rol is hier weggelegd voor een Champagne Charlie collega, mondharmonica virtuoos Gait Klein Kromhof.  Foley wordt ook nog op een respectvolle wijze geëerd met een prachtige cover van tranentrekker Our Little Town. 

Ook waagt Sjef zich aan meer hedendaagse thema’s. Het prachtige Little Girl is een ode aan de Zweedse Greta Thunberg, die er, ondanks haar jonge leeftijd, in is geslaagd om het klimaat wereldwijd op de kaart te zetten. In 2019 zou ze de Klimaattop in Chili bezoeken. Ze was in New York toen die top naar Madrid werd verplaatst. Thunberg zeilde vervolgens de Atlantische oceaan over omdat ze weigerde het vliegtuig te nemen. Ze wil haar ecologische voetafdruk zo klein mogelijk houden. 

Een van de fraaiste liedjes van het afgelopen jaar is voor mij We Have Left the Camp Singing. Een song die is geïnspireerd door de dagboeken van Etty Hillesum. Zij werd geboren in Sjef’s woonplaats Middelburg. De titel verwijst naar een citaat uit de tekst op een aan haar vriendin Christine van Nooten geadresseerde briefkaart. Etty Hillesum heeft die uit de rijdende trein op weg naar Auschwitz-Birkenau gegooid. Het was haar laatste levensteken. 

Als liefhebber van schilderkunst was het levensverhaal van Charlotte Salamon mij bekend. De Amsterdamse Joodse cineast Frans Weisz maakte twee films over haar dramatische leven. Ook achter de overige van de vijftien liedjes gaat een interessant verhaal schuil. Het voert te ver om daar nog eens over uit te weiden. Sad Songs for Us to Bear is historisch gezien een rijk album. Maar daarnaast heeft het ook muzikaal zeer veel te bieden en zal het luisteraars lang weten te boeien. Het album is alleen op hun website te koop voor een buitengewoon schappelijke prijs.  

Theo Volk

Releasedatum : 11 december 2020 Eigen beheer

Website : https://www.sunshinecleaners.nl/

Sohnarr : Coral Dusk

Eind december/begin januari is een uitgelezen periode om albums te gaan beluisteren, die je in de loop van het jaar over het hoofd gezien hebt. Debuutalbum Coral Dusk onder de naam Sohnarr is een soloproject van violiste Patricia Vanneste. Veertien jaar lang maakte ze deel uit van de groep Balthazar. Na haar vertrek twee jaar geleden vertrok ze naar Noorwegen en Zweden om daar twee maanden lang te gaan wandelen door de natuur. De afgelegde route verliep overigens haast alleen door Noorwegen en is eventueel terug te vinden op haar website. Ze trok van hut naar hut. Daar legde ze haar overdag in ijzige kou opgedane indrukken door desolate landschappen met viool vast op haar laptop. Ze koos bewust voor het isolement, ze wilde zo min mogelijk afgeleid worden van alles dat menselijk is. Hetgeen terug te horen is in haar composities. De muziek zweeft ergens  tussen pop, indie, alternatief, ambient en Neoklassiek in. Met Neoklassiek hebben de composities de meeste raakvlakken. Vanneste probeerde zo goed mogelijk haar kwetsbaarheid en eenzaamheid in de composities vast te leggen. Het eindresultaat is een fascinerend album, waarop het tien minuten durende Melomania het hoogtepunt vormt.

Theo Volk

Releasedatum : 15 mei 2020 PIAS

Website : https://www.sohnarr.com/

KB Bayley : Little Thunderstorms

 

Tot voor kort zei de naam KB Bayley me eerlijk gezegd helemaal niets. Keith is een singer-songwriter van om en nabij de zestig, woonachtig in Londen. Volgens eigen zeggen wordt hij beïnvloed door artiesten uit de Laurel Canyon periode, zoals James Taylor, John Prine en Jackson C. Frank, maar ook door meer hedendaagse artiesten als Jason Isbell, John Moreland, Jeffrey Foucault, Kelly Joe Phelps en Ben Glover. De laatstgenoemde zingt achtergrondvocalen op Blood Red Lullaby. De liedjes voor Little Thunderstorms werden vrij recent geschreven. Bayley over het scheppingsproces ervan : “I wrote these songs over the last two years - and they’re just about the stuff that happens to us. Big, small, tragic, uplifting, seismic, significant, everyday - ‘the sky is full of little thunderstorms.’ Then 2020 happened and the songs ended up being recorded in a locked down back room at home, surrounded by coffee cups and second-hand gear bought on eBay. But somehow the record ended up sounding just like I had always imagined it.”. Bayley beschikt over een prettige stem en schrijft, net als zijn voorbeelden, verhalende, poëtische teksten, waarin de nodige empathie doorklinkt. Daarnaast is hij een uitstekend musicus, hij speelt dobro, lap steel, akoestische en sigaar box gitaren. Zijn belangrijkste invloed is Tom Waits, wat het duidelijkst te horen is in  Night Dogs. De trompet van Brin Heywood-Snell lijkt rechtstreeks weggelopen uit het nachtelijke decor van Waits’ klassieke debuut-album Closing Time. De titel Night dogs lijkt me trouwens een knipoog naar Rain Dogs, een ander album van Waits. Hij hanteert ook trouw de stelregel van Waits, wat nodig is voor het creëren van een lied : “To write a song, you just need three things: a place, the weather, and something to drink. Start there and you should be OK….”. Naast negen eigen fraaie songs, eindigt het album met een instrumentale versie van de bekende traditional Wayfaring Stranger en een cover van Jeffrey Foucault’s Cheap Suit. De liedjes worden zonder uitzondering fraai en gevarieerd ingekleurd, Little Thunderstorms is een prachtig, ingetogen album vol verhalende luisterliedjes. Een album om in alle rust van te genieten.  

Theo Volk

Releasedatum : 5 februari 2021 Independent

Website : http://www.kbbayley.com/

Kat Danser : One Eye Open

 

Niet bepaald een doorsnee bluesmuzikant, deze Kat Danser. Canadese, maar met Poolse en zigeuner roots. Studeerde eerst uitvoerig muziekgeschiedenis, promoveerde zelfs in muzieketnologie aan de universiteit van Alberta. Ze was de dertig reeds gepasseerd, toen het pas begon te kriebelen om zelf muziek te gaan maken. Wellicht vormde haar wat aparte, enigszins masculiene stem lang een te grote barrière. Inmiddels zijn we twee decennia verder en behoort Danser tot de grote namen van de Canadese blues scene en werkt ze uitsluitend samen met topmuzikanten. Voor de derde keer op rij wordt ze op haar inmiddels zesde album One Eye Open terzijde gestaan door de ervaren producer Steve Dawson. Daarnaast kan ze, net als op de uitstekende voorganger Goin’ Gone, ook weer rekenen op de steun van klasbakken als Jeremy Holmes, Gary Graig, maar ook van een geweldige blazerssectie bestaande uit Dominic Conway, Jeremy Cook en Malcolm Aiken. One Eye Open is een heerlijk gevarieerd album geworden, uiteraard doet ze haar bijnaam Queen of the Swamp Blues weer alle eer aan. Naast uitstapjes naar New Orleans wordt bijvoorbeeld ook Cuba aangedaan. Maar ze waagt zich ook aan een gevoelige tranentrekker als Please Don’t Cry, waarin duidelijk de invloed van Patsy Cline is terug te horen. One Eye Closed zou niet hebben misstaan op een album van Stiff Little Fingers. Hierin schreeuwt ze nodige (politieke) frustratie van zich af over onze huidige maatschappij, de regel “Two hundred thousand dead and kids in cages?!” spreekt boekdelen.  Zoals gewoonlijk schreef ze haar liedjes weer in een achterafruimte van haar favoriete sigarenwinkel in Edmonton. Echter Bring it With You When You Come is van de hand van Gus “Banjo Joe” Cannon en Get Right, Church is geschreven door Jessie Mae Hemphill. Overigens kreeg men bij de opnames te maken met de Coronabeperkingen. Zo werd de blazerssectie opgenomen in Nashville en kon Danser deze opnames rechtstreeks volgen via Zoom. Overigens is er niks van deze beperkingen te merken op het uiteindelijke eindresultaat, wat geheel organisch klinkt. Sterker nog, af en toe krijg je het idee of alles live tot stand gekomen is. Met dank aan de ervaren producer Steve Dawson. One Eye Open is een laagdrempelig en rijkelijk gevarieerd album, dat waarschijnlijk veel bluesliefhebbers zal gaan aanspreken.        

Theo Volk

Releasedatum : 19 februari 2021 Black Hen Music

Website : http://www.katdanser.com/

Midnight Sister : Painting the Roses

 

Painting the Roses is het tweede album van deze uit Los Angeles afkomstige groep, gevormd door Juliana Giraffe en Ari Balouzian. Samen zijn zij verantwoordelijk voor de composities. Beiden zijn ook actief op het gebied van het maken van films, wat ook terug te horen is in hun regelmatig met door ouwe Hollywood strijkpartijen doordrenkte muziek. Een ander belangrijk bestanddeel van hun muziek zijn de rijkelijk aanwezige disco-invloeden. Dat kan ook bijna niet anders want Juliana is de dochter van een dj en hoorde in haar jeugd bijna uitsluitend discomuziek en David Bowie. Ook de veelvuldig aanwezige strijkers zijn verklaarbaar, want Ari is een klassiek getraind musicus. Net als hun debuut Saturn over Sunset werden de liedjes gecomponeerd in hun woning, die uitzicht heeft op Sunset Boulevard. De liedjes worden naast door strijkers ingekleurd door een ruim aanbod aan andere instrumenten. Middelpunt van dit alles vormt de aparte, trage en ingetogen zang van Juliana, die soms begeleid wordt door zoetgevooisde achtergrondvocalen. De arrangementen zijn regelmatig eigenzinnig, maar soms leidt het ook tot een echte oorwurm als Wednesday Baby. Het album verschijnt op Jagjaguwar, wat grossiert in bijzondere artiesten. Daar mag ook zeker Midnight Sister toe gerekend worden. Painting the Roses is een album voor de meer avontuurlijk ingestelde muziekliefhebber.  

Theo Volk

Releasedatum : 15 januari 2021 Jagjaguwar/De Konkurrent

Website : https://midnightsister.bandcamp.com/

Jim Gedi : In the Furrows of Common Place

 

Zijn eerste twee albums waren bijna geheel instrumentaal en kregen onder andere lovende recensies van MOJO en Uncut. Na zijn tweede album besloot hij volledig zijn stem te gaan gebruiken. Hij schreef nieuwe songs en vulde die aan met enkele traditionele songs, welke nu terug te vinden zijn op In the Furrows of Common Place. Jim Ghedi zelf over deze veranderde werkwijze : “Initially, adding more of my own vocals was a musical decision which then led me to write more original material. As I began to write more, I started to speak about my environment, inevitably observing the times we find ourselves in socially and politically – a continuation of austerity measures and its effects on communities, alongside social inequalities and working-class issues.”. Met deze vooral politieke en sociale thema’s treedt hij in de voetsporen van geestverwanten als Stick in the Wheel. Jim beschikt over een indringende stem met het nodige vibrato, die goed bij zijn nogal traditioneel aandoend repertoire past. Naast eigen werk, covert hij Ad Cud Hew van Ed Pickford en de traditional Son David. Ook zette hij het gedicht  “Lamentations of Round Oak Waters” van John Clare op muziek. De eerste single Beneath the Willow ging de release reeds vooraf. Het is een goede beslissing geweest van Ghedi om te gaan zingen, want het geeft een nog grotere zeggingskracht aan de composities. Het album verschijnt op het kleine label Basin Rock, dat langzaam maar zeker reeds een aantal fraaie releases uitbracht.   

 Theo Volk

Releasedatum : 22 januari 2021 Basin Rock/De Konkurrent

Website : http://www.jimghedi.com/

Replay : Roller Coaster

 

De laatste dagen van het jaar kijk ik, net als onnoemelijk veel andere Nederlanders, graag naar het jaarlijks terugkerende tv-programma TOP 2000  A GOGO. Vooral vanwege de interessante achtergrondverhalen van Leo Blokhuis over bekende liedjes , maar ook vanwege de korte filmpjes, die regelmatig over eendagsvliegen gaan en over hoe het hen nu vergaat. Maar ook regelmatig over het ontstaan van liedjes gaan. Op Oudejaarsavond was er meer dan terecht aandacht voor John Verhoeven, tegenwoordig beter bekend als Mercy John (daarvoor als John Henry) en coauteur van Danny Vera’s grote hit Roller Coaster en tevens lijstaanvoerder van de Top 2000. Zonder hem was namelijk dit nummer nooit ontstaan. John was een paar jaar geleden ontroerd geraakt na het zien van de film “The Broken Circle Breakdown” (ook: “Alabama Monroe”).  Een Belgische speelfilm van Felix van Groeningen uit 2012 met Veerle Baetens en Johan Heldenbergh in de hoofdrol. De film is gebaseerd op het gelijknamige theaterstuk uit 2009 van diezelfde Heldenbergh en Mieke Dobbels gebracht door diezelfde acteurs en de rest van theatergezelschap Compagnie Cecilia. Het handelt over twee ouders, van wie hun dochter Maybelle op zevenjarige leeftijd aan kanker komt te overlijden. Muziek helpt hen heel af en toe om dit grote verlies te kunnen gaan aanvaarden en het verlies een plaats te kunnen geven. De film greep John zo aan omdat op dat moment zijn jongste zoon ook erg ziek was en hij hulploos aan diens ziekbed zat. Maar ook de in de film gebruikte muziek maakte veel indruk op hem , vooral het  nummer If I Needed You van Townes van Zandt wist een gevoelige snaar bij hem te raken. Nieuwsgierig geworden waarom dat was begon hij het nummer te ontleden. Daardoor ontstond er een idee voor een nieuw nummer, maar dat bleef een jaar lang ongebruikt op zijn telefoon staan. In dat jaar leerde hij Danny Vera kennen op een festival en vroeg hem of hij geen interesse had om eens een keer samen een liedje te schrijven. Tijdens die sessie liet John het idee wat op zijn telefoon stond horen. John vertelde hoe het idee ervoor ontstaan was. Waarna vertelde Danny over het verdriet wat hij gehad had na het overlijden van zijn ouders en over de door zijn moeder geplante Magnolia in zijn tuin. De tekst voor Roller Coaster vloeide hierna in korte tijd uit de koker. De rest is geschiedenis. John is overigens erg verbaasd over het grote succes van het nummer, vooral omdat het zo lang intro heeft. Maar ik denk dat door de problemen door de Coronapandemie veel mensen zich kunnen personifiëren met de tekst. Natuurlijk ook omdat het gewoon een fraai nummer is wat nooit had kunnen ontstaan zonder het zien van de film “The Broken Circle Breakdown”  en het liedje If I Needed You van Townes van Zandt. Roller Coaster levert Danny Vera nu zijn grote succes, ook in Duitsland. Het zou mooi zijn dat hierdoor ook Mercy John meer in de belangstelling zou komen te staan. Hij bracht al de twee, door Butler Records uitgebrachte, fraaie albums This Ain’t New York en Let It Go Easy uit en de fraaie akoestische EP Cruel Love. Maar hopelijk wakkert het liedje ook de belangstelling voor de muziek van de betreurde Townes van Zandt weer aan. Voor wie niet bekend is met diens muziek is waarschijnlijk het live-album Live at the Old Quarter, Houston, Texas een mooie introductie. Dat album opent trouwens met diens bekendste nummer Pancho & Lefty. Helaas ontbreekt hier wel mijn favoriete nummer van hem, (Quicksilver Daydreams of) Maria. Dat nummer is eventueel terug te vinden op diens debuutalbum  For the Sake of the Song.            

Theo Volk