Kat Danser, ook wel Queen of the Swamp Blues genoemd, komt
uit de Canadese provincie Saskatchewan, waar ze opgroeide op een boerderij in
een bosrijke omgeving. Tegenwoordig resideert ze in Edmonton, een van de
grootste steden van Canada. In haar jeugd werd ze regelmatig geadviseerd om niet
te zingen en besteedde haar tijd vervolgens aan de nodige, afgeronde studies.
Op haar dertigste had ze opnieuw genoeg moed verzameld en begon weer te zingen
en leerde gitaarspelen. En niet zonder resultaat, ze vergaarde de nodige
prijzen en speelde sindsdien op een groot aantal festivals. Haar eerste album Ascension verscheen in 2002. Goin’ Gone is intussen haar vijfde album
en net als de voorganger geproduceerd door Juno Award winnaar Steve Dawson. Hij
levert wederom vakwerk af en speelt ook gitaar en pedal steel. Verder wordt ze
omringd door de klasbakken Jeremy Holmes (bas en mandoline), Gary Graig (drums
en percussie), Matt Combs (viool en mandoline) en last but not least Jim Hoke (saxofoon
en mondharmonica). Direct in opener en
titel song Goin’ Gone had Kat me bij
de kladden dankzij het huppelende ritme, blues harp en haar enigszins masculiene
en aparte stem deed de rest. De blues harp van Hoke treedt trouwens geregeld op
de voorgrond. Meest bijzondere song vind ik Light
the Flame, vooral door het inventieve saxofoonspel van Hoke. Ook Dawson
schittert geregeld op gitaar. Naast eigen werk, twee covers, Chevrolet Car van Sam McGee en Train I Ride van Mississippi Fred
McDowell. Goin’ Gone overtuigde
vrijwel direct en niet alleen bij, want ik zag al diverse positieve recensies
voorbijkomen in de pers. Gisteren plaatste collega Rein van den Berg een lovende
recensie over Miles to Go
van de bekende Canadese blues artiest Colin James en ikzelf vorige week eentje over
Gemini
van Layla Zoe. Het moge duidelijk zijn dat de Canadese blues alive &
kicking is!
Theo Volk
Releasedatum: 12 oktober 2018 Black Hen Music