Tindersticks - No Treasure But Hope



Sinds het begin van de jaren negentig ben ik verslaafd aan de stem van Stuart Staples van Tindersticks. Muziek van die groep zou ik zonder zijn stem me niet kunnen voorstellen, datzelfde geldt trouwens ook voor groepen als Elbow en The Slow Show. Staples is zo bepalend voor de sfeer van de liedjes en dat geldt voor het twaalfde album No Treasure But Hope uiteraard ook weer. Het vooruitgesnelde persbericht waarin vermeld werd dat het album “something special” zou worden, nam ik voor kennisgeving aan. Direct bij opener For the Beauty werd ik echter bij de lurven gegrepen. Het eenvoudige, maar fraaie pianospel en Staples’ zang wisten mij meteen naar het puntje van de stoel te laten glijden. In zijn zang maakt hij hier inventief gebruik van dynamiek. Het meeslepende The Amputees is reeds te beluisteren en laten een vertrouwd geluid  van strijkers en koortjes horen. Sommige liedjes hebben de potentie om uit te groeien tot live favorieten, zoals het romantische Pinky in the Daylight. Ik zie al innig verstrengelende koppeltjes voor me en aanstekers en mobiele telefoons als sfeerverlichting. Persoonlijke favoriet is het gejaagde See My Girl. Op de overigens lelijke hoes staat het Griekse eiland Ithaka afgebeeld, de plaats waar Staples sinds vorig jaar woont. Hier schreef hij alle teksten voor het nieuwe album. Het album werd voorafgegaan door akoestische repetities en werd daarna in zes dagen live in Parijs opgenomen, gevolgd door een opnamedag in Londen voor de strijkers. Begin januari is Tindersticks in België en begin mei in Nederland live te zien. No Treasure But Hope  is inderdaad “something special” geworden, een album vol warme en weelderige melodieën, en is wat mij betreft van hetzelfde niveau als hun eerste drie albums. 

Theo Volk

Releasedatum: 15 november 2019 City Slang/De Konkurrent

Website: https://tindersticks.co.uk/