Grapes of Grain : Painted Windows

Vrij snel na voorganger Unaware verschijnt het nieuwe album Painted Windows van Grapes of Grain. Beide albums werden opgenomen tussen januari 2023 en april 2024. Painted Windows is hun tweede volwaardige album na hun comeback begin 2023. Eerder verschenen tussen 2005 en 2009 drie albums op het onvolprezen Utrechtse label Snowstar Records. Grapes of Grain bestaat tegenwoordig uit Alexis Vos en Berend Jan Ike en zij maken muziek die ergens tussen indiepop en alt.country ligt en worden daarin vooral beïnvloed door R.E.M., Alex G. en Hiss Golden Messenger. 

Deze keer is het geluid veelzijdiger, naast powerpop, ook garage rock, psychedelische luistertrips en folk songs. Tegenwoordig werkt het duo anders, omdat ze geen gebruik meer maken van een oefenruimte. Veelal zijn de demo’s van de hand van Alexis, die ze vervolgens doorstuurt naar multi-instrumentalist Berend Jan, die daarna de songs arrangeert. Een belangrijk thema in de teksten is volgens het duo vervreemding. Maar men treft ook luchtigere thema’s aan als het genieten van een goede maaltijd in True Treat. Of het luisteren naar Jonathan Richman op het door Ike gezongen Hey There, Jonathan. 

Tijdens de opname sessies in Studio Patrick, Utrecht werd de hulp ingeroepen van voormalig bandleden Stefan en Arno Breuer. Arno speelt drums op vier nummers, en Stefan heeft zijn special touch toegevoegd waar nodig. Dit kan gaan om de dromerige productie van Photograph Girl, de fuzzy gitaren op Fatal Flowers of een mellotron op Back Inside. Diverse gastmuzikanten hebben bijgedragen op pedal steel, viool, dobro, trompet en achtergrondzang. Het mixen werd gedaan door Adam Selzer (Jolie Holland, M.Ward, The Decemberists) en hij vond een manier om al de geluiden tot een intiem en boeiend geheel te vormen. Net als op de voorganger zijn de songs puntig, maar is het aanbod dus gevarieerder.

Theo Volk

Releasedatum : 4 oktober 2024 Drag Days Records

Website : https://grapesofgrain.com/ 

Sorrel Nation : Lost en Route

 

Geen idee of het toeval is of niet dat het debuutalbum Lost en Route van de Engelse singer-songwriter Sorrel Nation (echte naam!) op Werelddierendag verschijnt. De song The Way the Wind Blows gaat namelijk over het verdriet dat ze had na het overlijden van haar hondje. En volgens Sorrel is Wild Solitude “een eerbetoon aan een eenvoudiger leven onderweg in mijn busje, met mijn man en onze hond”. 

Sorrel schreef het liedje Life Needs No Reason But Love met de ervaren Steve Balsamo (o.a. Tom Jones, Meat Loaf en Cliff Richard). Dat Sorrel ook alleen uitstekende liedjes kan schrijven blijkt meteen uit opener Crazy for You doordat het direct blijft hangen. Haar teksten zijn zonder uitzondering emotioneel, wat nog eens versterkt wordt door de wijze waarop de liedjes (met de nodige vibrato) gebracht worden. Sorrel brengt een mooie, soulvolle mix van folk, country en rock songs waarin de invloed van de jaren zeventig doorklinkt. 

Live deed ze al de nodige ervaring op als support act van folk legendes Dave Swarbrick, Martin Carthy, Madison Violet en Gemma Hayes en rock legende Tom Hingley. Bovendien stond ze al op grote festivals als het Isle of Wight Festival. Naast eigen werk brengt ze trouwens live ook indrukwekkende covers van Sandy Denny, Gillian Welch, Fleetwood Mac & Portishead. Haar mij onbekende begeleiders tillen de songs naar een nog hoger niveau. 

Ze kreeg hulp van Sam Anderson (resonator, elektrische gitaar, achtergrondzang), Simon Browne (drums), Rhian Baroche (piano, orgel, achtergrondzang), Stefan Croot (bas), Bea Everet (achtergrondzang), Theo Holder (cello, achtergrondzang), Caelia Luniss (viool), Nathan Lewis Williams (citer) en Kirk Bowman (banjo). De voortreffelijke productie, mix en master werd gedaan door de wol geverfde Owen Turner. Het fraaie en emotionele debuutalbum Lost En Route zal in april 2025 ook op vinyl verschijnen.

Theo Volk

Releasedatum : 4 oktober 2024 Independent  

Website : https://www.sorrelnationmusic.com/

Native Harrow : Divided Kind

Er gebeurt veel op muziekgebied. Ik volg slechts een paar artiesten aandachtig. Dit tweetal sprak mij aan vanwege eerdere albums, waarbij ik vooral gecharmeerd was door hun voorlaatste, getiteld Old Kind of Magic. Devin Tuel en Stephen Harms hebben beide een Amerikaanse achtergrond, en ze besloten een paar jaar geleden om te verkassen naar de UK. Geen flauw benul of ze op dat besluit zijn teruggekomen. Ook van hun persoonlijke beslommeringen heb ik geen weet. Wellicht dat de teksten van hun nieuwste album daar uitsluitsel in geven, maar wanneer die cryptisch van aard zijn betwijfel ik of ik daar wijzer van word. Kortom, soms is mijn muzikale beleving redelijk oppervlakkig, dan beperkt mijn luisterplezier zich tot een middenrif gevoel. Bij Native Harrow blijft de naald ook met hun nieuwste album positief uitslaan. Ze schrijven lekkere pakkende nummers, en ook de zang van Devin ligt prettig in het gehoor. Ze zweven qua uitvoerende stijl ergens tussen Americana en gelouterde pop. Ze timmeren lekker aan de weg, terwijl een bepaalde verschuiving, noem het ontwikkeling, beproef ik evenmin. Ze volgen vooralsnog in grote lijnen de ingeslagen weg.

Anderzijds geloof ik beslist dat ze nieuwe wegen uitproberen. Op zich lijkt Divided Kind meer sober vergeleken qua instrumentatie met de vorige plaat. Geen actuele video’s lopen samen met de release van deze nieuwe plaat. Negen nummers slechts, echter met een gemiddelde speelduur van ruwweg vier minuten elk. Net als de gemiddelde soulmuziek ervaar ik Native Harrow als innemend en plezierig. Geen muziek waar je onrustig van wordt. Ook kom ik niet met een aanbeveling om de boel eens lekker op te schudden, allerminst. De rustgevende koers bevalt mij uitstekend. Het lijkt mij een product van twee jongen mensen die genieten van elkaars gezelschap. Leuke bijkomstigheid is dat ze elkaar vinden in de liefde, en hun liefde voor de muziek. Een nummer als Follow Me Round heeft weinig om het lijf, maar wordt gekenmerkt door een aangenaam pulserende Groove. Er is romantiek, en daar hoort een tikkeltje hartzeer bij. Vakkundig gemaakt plaatje voorzien van opbeurende impulsen! How does it feel goin’ nowhere? Bij Native Harrow vind je het antwoord. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 13 september 2024 Different Time Records

Website : https://www.nativeharrow.com/ 

Diverse artiesten : Can’t Steal My Fires; The Songs of David Olney

Normaal gesproken luister ik graag naar de uitvoering van de artiest zelf. Je zou mogen veronderstellen dat hij weet hoe e.e.a. bedoeld is. Bij de opening van deze David Olney tribuutplaat word je eigenlijk meteen gecorrigeerd op dat vooroordeel, want Lucinda Williams opent met een top weergave van Olney’s Deeper Well. Gaandeweg volgen verschillende artiesten die laten horen welk verschil ze kunnen maken. Een liedje schrijven is één ding, uitvoeren is wel degelijk een vak apart. Ook de soulvolle Gospel versie van Voices on the Water door the McCrary Sisters is uitermate overtuigend. Leuk initiatief om al deze nummers bij elkaar te vegen onder de noemer Can’t Steal My Fire; The Songs of David Olney. Uitsluitend door de wol geverfde artiesten vind je op deze plaat, waarbij ik aanneem (weet) dat ze niet allemaal recent hebben ingezongen, wellicht met uitzondering van Steve Earle, aangezien hij bovendien een innemend voorwoord schreef eerder dit jaar, waarin hij zijn vriendschap met David Olney illustreert. Townes van Zandt sluit live af met een opname vastgelegd in 1977 van Illegal Cargo. Prachtige nummers die je andermaal doen beseffen dat Olney wel degelijk een getalenteerd liedjessmid was.

Hij heeft slechts één langspeelplaat gemaakt, en dat jaren geleden. Het geeft aan hoe bijzonder het is dat je Wilis Alan Ramsey aantreft op deze Olney compilatie. Ramsey ontfermt zich over Women Across the River onder goedkeurend oog van Ray Kennedy. Kennedy popt hier en daar op, op dit album. De rij aan opmerkelijke artiesten die een bijdrage levert aan deze bijzondere plaat is lang. Ik ken ze niet allemaal, maar ook fijn te horen dat oudgedienden Greg Brown en Bo Ramsey van de partij zijn, naast Mary Gauthier (plus Jaimee Harris), Buddy Miller, Janis Ian en The Steeldrivers. Allemaal Olney nummers dus, in de voor deze artiesten zo karakteristieke manier van musiceren. Eerlijk gezegd, er komen wel eens vaker tribuutplaten voorbij, en de kwaliteit wil onderling uiteenlopen. Ongetwijfeld denkt ieder zo het zijne ervan, maar persoonlijk ervaar ik deze ter ere van David Olney als zeer geslaagd. Luister bijvoorbeeld naar Jim Lauderdale’s uitvoering van Delta Blue, en je weet wat ik bedoel. Voor dit project hebben alle participanten extra hun best gedaan, dat proef je aan ieder vezel die dit album bevat. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 18 oktober 2024 New West Records

Website : https://newwestrecords.com/products/various-artists-cant-steal-my-fire-the-songs-of-david-olney-color-vinyl 

Greg Copeland : Empire State

 

Laat ik duidelijk zijn. Het was mij liever dat Greg Copeland andermaal een compleet album in de markt had gezet. Ik vind een EPtje meestal aan de magere kant. Nou is Greg’s oeuvre sinds hij het muzikale pad betrad in kwantitatieve zin sowieso beperk te noemen. Echter twee van zijn albums zijn mij bijzonder lief. Toen in 2020 The Tango Bar verscheen was ik uitzinnig verrast. Er was namelijk zoveel tijd verstreken sinds Diana & James, dat ik de hoop voor nieuwe originele nummers van Greg Copeland had uitgesloten. Diana & James is het resultaat van de samenwerking tussen paar uitgelezen set studiomusici. Vakgenoten die Greg bijstonden, onder auspiciën van Greg Leisz, met als Executive Producer niemand minder dan Jackson Browne. Aangezien JB verder niet vermeld wordt, interpreteer ik zijn rol als iemand die een financiële injectie had verzorgd, of studioruimte mogelijk had gemaakt. Pas daarna kocht ik Greg’s debuutplaat Revenge Will Come. Wederom de overduidelijke aanwezigheid van Jackson Browne. Dit album dateert van 1982, en verscheen op Geffen Records. Voor mij een mindere plaat dan Diana & James, maar wel is de ambitie voelbaar. Waarom Copeland slechts drie-en-een-halve plaat maakte tot dusver is mij onbekend. (Zoeken we nog eens uit) The Tango Bar ervoer ik wederom als een subliem album. Wederom vanwege de sterke songs en de ijzersterke productie. Het album staat als een solide huis. 

Ook Empire State kent dezelfde straffe discipline als bij zijn vorige platen, echter bevat slechts vier nummers, Coyotes niet meegeteld. Ik kan mij voorstellen dat opnames van huilende coyotes, gemaakt in Greg’s achtertuin, door hem ervaren wordt als muziek voor zijn oren, en dus wil hij dit luisterplezier delen. Niet om de kwaliteiten van de andere musici te reduceren, maar ik ben uitermate blij met de aanwezigheid van percussionist Jay Bellerose, en vanzelfsprekend nog meer met, en daar is hij weer; Greg Leisz! Leisz geniet een fenomenale reputatie. Sla Internet er maar op na, en ik ben overtuigd dat je stijl achteroverslaat wanneer je leest bij welke albums en artiesten hij allemaal betrokken is geweest. Met Empire State vult Greg Copeland zijn oeuvre verdienstelijk aan. Less is More klinkt leuk, maar ietsjes meer was mij liever, terwijl kwalitatief blijft het smullen. Het lijkt allemaal zo eenvoudig. En het is juist die ogenschijnlijke eenvoud die zo treffend is. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 6 september 2024 Franklin & Highland Recordings (Hemifran/Paraply Records)

Website : https://www.gregcopelandmusic.com/

Rob Heron & The Tea Pad Orchestra : Feet First

 

Feet First is inmiddels het zesde album Rob Heron & The Tea Pad Orchestra. Zoals altijd een gevarieerd album waarop men een cocktail aan stijlen serveert, Rockabilly, Blues, Country,  Swing, Soul en meer. Hun vorige twee albums The Party’s Over en Soul of My City konden ook in Nederland op veel bijval rekenen en zal volgens mij bestendigd gaan worden met Feet First. Het album werd in slechts twee dagen tijd opgenomen in Lighting Records in Berlijn. Een studio die bekend staat om authentieke analoge opnames, die rechtstreeks op tape worden vastgelegd. Bovendien werd alles in een keer live opgenomen en dat hoor je goed terug en is de spontaniteit ten goede gekomen. 

Het geluid wordt voor het eerst verrijkt met de aanwezigheid van de tenorsaxofoon en klarinet van Ben Powling. Zoals altijd werden de liedjes door frontman Heron geschreven op Happy Hour na. Het werd geschreven door Arnold Lasseur van de Nederlandse band Blue Grass Boogiemen. De originele uitvoering samen met Tim Knol is terug te vinden op het gelijk getitelde, uitstekende album Happy Hour. De vinyluitgave verschijnt op Sleaze Records, de cd in eigen beheer.

Theo Volk

Releasedatum : 4 oktober 2024 Independent/Sleaze Records

Website : https://teapadorchestra.co.uk/

VanWyck : Dust Chaser

 

Wellicht een geluk bij een ongeluk, na een val bleef de Amsterdamse singer-songwriter Christien Oele een tijdlang met een pijnlijke pols rondlopen. Uiteindelijk eindigde dat in een periode van drie maanden absolute rust. Deze periode gebruikte ze voor zelfreflectie. Het resulteerde vervolgens in haar vijfde album Dust Chaser, waarop ze nieuwe wegen exploreert. Dat wordt al meteen duidelijk in de prachtig opgebouwde opener Unravel, wat begint met dromerig, repeterend pianospel, hetgeen mij meteen naar het puntje naar mijn stoel liet glijden. Vervolgens neemt stevig gitaarspel de aandacht over. 

Muzikale inspiratie tijdens haar rustperiode deed ze op door naar (desert)blues, dance en psychedelische muziek te luisteren. Deze elementen verrijken duidelijk haar muziek op het nieuwe album. Een nummer als Jump In bevalt me dan ook buitengewoon goed. Ook het catchy en uptempo Flowers in the Field gaat erin als koek. Maar uiteraard zijn er de nodige ingetogen songs te vinden, zoals bijvoorbeeld Burning of Dawn, op Christiens kenmerkende manier gezongen, waarbij ze geregeld gebruikmaakt van haar kopstem. De ingeslagen weg op Dust Chaser bevalt mij buitengewoon goed, hopelijk gaat die verder verkend worden. Wellicht gaat Christien nu eindelijk de bekendheid krijgen, die ze eigenlijk al vanaf haar debuut met An Average Woman verdient. Prachtplaat!

Theo Volk

Releasedatum : 27 september 2024 Independent

Website : https://www.vanwyck.nl/

VanWyck live :

06-10 AMSTERDAM : Concerto Instore

08-10 NIJMEGEN : Merleyn

11-10 ZWOLLE : Eureka

24-10 AMSTERDAM : Paradiso (last tickets!!)

27-10 AUSTERLITZ : Beauforthuis

01-11 ROTTERDAM : Rotown

05-11 DEN BOSCH : Blue Room, Verkadefabriek

07-11 GOUDA : So What

09-11 KOLDERVEEN : Vegafabriek 

Danny O’Keefe : One for the Road

Onlangs was ik naar een concert van de geëngageerde Malcolm MacWatt. Zijn shows waren georganiseerd door Sandra & Luciano van Lucky Dice. Naast de levende muziek heeft Lucky Dice altijd een assortiment cd’s bij zich. Terwijl ik gebruikelijk mijn aankopen zoveel mogelijk probeer te beperken (want er staan al genoeg) wisten ze mij toch tot een aankoop te verleiden. Het betrof ditmaal onder meer een live album van Danny O’Keefe, maar ze hadden meer aantrekkelijke titels op voorraad. Danny’s One for the Road bleek een voortreffelijke live-registratie van een concert welke plaatsvond te Italië in 1992. Muziek die na dertig jaar op de plank te hebben gelegen, niet aan kracht had afgenomen. Ik heb verschillende albums van Danny O’Keefe liggen, en het viel mij eigenlijk voor het eerst op dat O’Keefe een voortreffelijk zangstem heeft. In de eerste plaats waardeerde ik hem altijd vanwege zijn compositorische kwaliteiten. In zekere zin stond ik versteld van de kwaliteit van deze live plaat, want ondanks dat het een solo-optreden betreft, het geheel staat werkelijk als een huis, zowel technisch als O’Keefe als uitvoerend artiest. Klasse songs als The Road, Magdalena en Good Time Charlie’s Got the Blues ontbreken vanzelfsprekend niet. Een weldadige gevulde batch aan kerkenbare nummers komt voorbij.

Fijn dat het Italiaanse label New Shot Records met dergelijke releases voor de dag komt. Zo is er voor iedereen iets, zoals een verzorgd schijfje van David Wiffen, waar ik al eerder over struikelde. Ook zie ik in hun digitale etalage livemuziek staan van mensen als Lazy Lester, Eddie Hinton, Bill Morrissey, of Sammy Walker, om er maar een maar te noemen. De geluidskwaliteit van Danny O’Keefe’s album klinkt werkelijk uit de kunst, maar ik weet niet of dit over de gehele lijn zo is. Aangezien ik opgroeide met muziek uit de jaren zestig en zeventig valt hier veel voor mij te genieten. Wellicht dezelfde reden waarom deze liveplaat van Danny O”Keefe mij pakt. Herkenbaar en aansprekend.

Rein van den Berg

Releasedatum : 8 maart 2024 New Short Records

Website : https://dannyokeefe.com/ 

Sussex : Shine

Shine is het derde album die de Canadees Rob Lutes uitbracht onder de groepsnaam Sussex. Het zijn de gebundelde talenten van Rob Lutes (vocalist & gitaar) en Michael Emenau (vibrafoon & piano), plus twee gerenommeerde doch bevriende muzikanten Joe Grass (pedal steel) en Morgan Moore (staande bas). Helaas bezit ik het album slechts digitaal. Maar, hey, het gaat uiteindelijk om de muziek, en wellicht moet ik nog steeds afkicken van het gevoel om iets fysieks te willen hebben. In uitzonderlijke gevallen ruik ik zelfs even aan het object wanneer ik die uit de verpakking tover. So be it! Tien nummers met een totale speelduur van iets over de dertig minuten. Zeven originele nummers en drie andere nummers die door de band in hun eigen specifieke stijl zijn gegoten. Tien innemende Folk getinte songs. Er wordt een losse uitvoerende Jazzy vorm toegepast, waarbij Rob’s stem dragend is, en de band enthousiast invult. Ik kreeg meteen een associatie naar evergreens uit de vorige eeuw bij het luisteren naar Shine, of op momenten, naar een intiem musicerende Tom Waits. I See You in My Dreams is inderdaad zo’n evergreen uit het begin van de vorige eeuw (van Isham Jones) die al verschillende uitvoeringen kende. Deze versie van Lutes en Sussex is uitermate klein gehouden, en klinkt als een schot in de roos. 

Zelf omschrijven de heren hun musicerende stijl meer treffende als “country-jazz, ragtime-folk, and Tin Pan Alley-blues” Het niveau ligt wederom hoog, en liefhebbers van Rob Lutes of Sussex weten dat deze artiest niet teleurstelt. Er wordt uitermate ontspannen – lees professioneel – gemusiceerd, en ook de eigen nummers doen kwam authenticiteit geen moment onder voor de eerdergenoemde klassieker, ondanks dat dit nummer aanvankelijk toch de show steelt. Wellicht vanwege de herkenbaarheid. Een opgeruimd geheel wanneer je mij vraagt, want het album is tot in de finesse afgerond. Het album eindigt met een Franstalige song. Een zoete siroop aan Romantiek bedwelmt de luisteraar. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 13 september 2024 Independent

Website : http://www.sussexvibrafolk.com/ 

Guido Belcanto : Tedere Baldadigheden

 

Net als bij goede wijn weet ik Guido Belcanto naarmate hij ouder en doorleefder wordt steeds beter te appreciëren. Intussen al zo’n veertig jaar het unieke boegbeeld van het Vlaamse levenslied. Zijn laatste twee albums Liefde & Devotie en In de Kronkels van Mijn Geest vielen bij mij uitermate goed in de smaak. Dat geldt absoluut ook voor nummer vijftien, Tedere Baldadigheden. Naast leden van zijn trouwe begeleidingsband Het Broederschap spelen ook gastmuzikanten als o.m.  Stoy Stoffelen, David Poltrock, Evert Verhees, Jan De Smet, Alban Sarens, Adriano Cominotto en Chris Peeters mee. Opvallend zijn zeker ook de vocale bijdragen van Lara Chedraoui (Intergalactic Lovers) en The Bonnie Blues. Muzikaal gezien is het een gevarieerd album geworden. 

De meeste songs schreef Guido in zijn eentje. Uitzonderingen zijn de tekst van Vaginale Vakantie geschreven door Joeky Demunck, daarnaast twee covers. Een prachtige, sobere vertolking van een lied van Guido’s idool Renaud Séchan, hier getiteld De Generaal. En net als eens eerder een bijzonder fraaie Eels cover, welke hier De Blik Die Je Die Gast Geeft heet. De uitstekende productie was in handen van Firmin Michiels en Guido Op De Beeck. De albumpremière is aanstaande zondag in de AB in Brussel. Het begin van een uitgebreide tournee door België, waarbij ongetwijfeld veel songs van het fraaie, nieuwe album voorbij zullen komen.

Theo Volk

Releasedatum : 4 oktober 2024 Starman Records

Website : https://www.guidobelcanto.be/

Handkerchief : Big City Blues

 

Felix Huybrechts van Starman Records weet goed wat er op muziekgebied in België gebeurt. Het label brengt regelmatig prachtalbums uit, soms van minder bekende artiesten zoals het geweldige album White Flemish Trash van Mercelis, wat helaas destijds niet de aandacht kreeg wat het verdiende. Eerder dit jaar verscheen er Be Who You Wanna Be van de uit Schoten afkomstige Stef Kamil Carlens wat gelukkig meer werd opgepikt. Handkerchief is een uitstekende band uit Antwerpen, die zich in een steeds groter wordende populariteit in België en Nederland kan verheugen. In Nederland trouwens te boeken via Kees Spruit van Monkeyman. 

Voorganger Ghost of This Town wist dankzij zijn verslavende werking mij te overtuigen. Het eerste wat opvalt bij beluistering van hun nieuwe album Big City Blues is dat het een stuk steviger geworden is, meer rockend. Wat gebleven is de bluesy feel, de doorleefde stem van frontman Christof Annaert en de uitstekende blazerssectie. Antwerpen neemt een belangrijke plaats in de songs op het nieuwe album, meer dan in het verleden. Bij de opnames kreeg men hulp van niet de minsten, Nele Paelinck (toetsen, viool, zang), Roel Poriau (Thin of One), Jon Birdsong, Tomas De Smet (Zita Swoon, Think of One) en Floris De Smet (NAFT). 

Het resultaat is hun meest verslavende en fraaiste album tot dusver, waarop trouwens een nieuwe versie van Lucky Day te vinden is.  De liveband bestaande uit Christof Annaert (gitaar en zang), Tijs Bonner (bas), Sebastian Fisher (bariton sax), Tom De Wilde (drums en percussie), Reinout Reggers (tenorsax), Lies Vandeburie (trompet, zang) heeft een uitstekende livereputatie, dus een echte aanrader. Tot nu toe zijn drie liveoptredens gepland, maar er zullen spoedig meer optredens volgen.

Theo Volk

Releasedatum : 27 september 2024 Starman Records

Website : https://handkerchiefmusic.com/  

Handkerchief live :

04-10 ANTWERPEN : Djingel Djangel

12-10 MIDDELBURG : ‘t Hof 

16-10 GENT : Charlatan

Kevin Gordon : The In Between

 

September was een uitstekende muziekrelease maand. Er verschenen veel albums waar ik (sorry voor de uitdrukking) oprecht blij van werd. En daarnaast werden we getrakteerd op prachtige weersomstandigheden, waardoor ik zoveel mogelijk buiten poogde te toeven. Genoeg tijd om te luisteren, maar weinig tijd om mijn enthousiasme onder woorden te brengen. En ja, waar te beginnen? Bij Kevin Gordon who else? J Veel muziekliefhebbers kennen hem wellicht al van Cadillac Jack’s #1 Son. Zijn tweede album, eentje die in 1998 verscheen bij het roemruchte Shanarchie label, gevolgd door Down to the Well (m.m.v. Bo Ramsey). Mogelijk dat hij toen van je aandacht slipte, wat in een zekere zin jammer is, want Kevin Gordon’s platen werden sindsdien alleen maar mooier. Zijn rauwe sound is kenmerkend aanwezig gebleven, en won uitsluitend aan kracht. De nieuwe plaat, The In Between, ligt qua geluid in verlengde van zijn voorgangers en mag je terdege beschouwen als zuivere America voorzien van een gepeperde doch traditionele rock ’n roll component. Tussen de bedrijven voor heeft Kevin een flinke douw gehad met zijn gezondheid (kanker), maar hij lijkt er vooralsnog sterker uitgekomen. De fysieke objecten die ik kocht zijn nog niet gearriveerd, echter ik hoop ze binnenkort te mogen ontvangen. Ditmaal, vanwege hoge verzendkosten en invoer consequenties, bij wijze van uitzondering een lp-versie erbij gekocht. Een jammerlijke bijkomstigheid bij artiesten die kleinschalig te werk gaan, is dat ze niet een distributiekanaal hebben, zoals de grote labels. Een andere bijkomstigheid die daarbij om de hoek komt kijken, en misschien nog meer vervelend is, is dat hij niet snel voor optredens in ons land in aanmerking komt. Het is helaas niet anders momenteel. 

Tien door hem zelfgeschreven nummers, waarvan You Can’t Hurt Me No More samen met Kim Richey. Het nieuwe album valt geen moment tegen. Voldoet voor 100 procent aan mijn verwachtingen, en die waren hooggespannen vanwege zijn vorige albums. Het uitvoerende niveau ligt wederom hoog bij Kevin Gordon. Opnieuw een sterk staaltje die volstaat met puike blues geïnfecteerde muziek. Geen solo inspanning, maar het resultaat van een professionele band. Geen voor mij bekende musici ditmaal, wellicht met uitzondering van Fats Kaplin. Nummers met kop, kont en staart houden de luisteraar alert over de gehele speelduur. Speel ter illustratie Keepin’ My Brother Down en je weet uit welk vaatje Gordon tapt. Er is Country aanwezig, Blues, Soul en vanzelfsprekend een flinke scheut Rock ’n Roll. De muziek scheurt, trekt, stuwt en doet van alles, en kenmerkt Kevin ten voeten uit. Hopelijk halen we deze man eens naar ons land. Ik denk dat daarmee de liefhebbers van zijn muziek daarmee uitermate geplezierd gaan worden. Sterker, ik denk dat Kevin zelf na afloop er eveneens met voldoening op terug gaat kijken. Zou me niet verbazen dat onze Oosterburen hem ook willen zien. Zijn debuut kwam tenslotte niet voor niets via het Duitse Taxim Label. Ook op Carnaval Time deed Bo Ramsey mee, die medeverantwoordelijk was voor het kenmerkende gitaarspel op Gordons’ albums. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 13 september 2024 Independent

Website : https://kg.kevingordon.net/

Little Steve & The Big Beat : Circles

 

Op jonge leeftijd kwam Steven van der Nat op een wat aparte manier in aanraking met de blues. Terwijl hij zijn muzikale vaardigheden aan het oefenen was op de zolder van zijn ouderlijk huis, hoorde hij muziek klinken uit de bar verderop in de straat. Daar speelde op dat moment de Amerikaanse zanger en mondharmonicaspeler R.J. Mischo met diens band, wat grote indruk op Steven maakte. Als snel hierna werd Steven gevraagd om in een band te gaan spelen. 

Zijn muzikale carrière kwam in een stroomversnelling na de release van de debuut ep met The Big Beat. Om vervolgens in 2016 door te breken met hun geweldige debuutalbum Another Man, wat bedolven werd onder enthousiaste recensies en hun op grote podia bracht als Moulin Blues, De Zwarte Cross en Blues Peer. Circles verschijnt nu acht jaar na Another Man, maar was het wachten meer dan waard. Vanaf de swingende opener 99 LBS weet het vijftal andermaal te overtuigen. Overigens niet te verwarren met de gelijknamige soulklassieker van Ann Peebles, waarin trouwens ook een hoofdrol voor blazers is weggelegd. Alle liedjes werden door Steven geschreven, op het door Martijn van Toor gecomponeerde Tired of Moaning na. 

Steven wordt omringd door fantastische muzikanten, waaronder een bijzonder strakke ritmesectie bestaande uit bassist Bird Stevens en de ervaren drummer Jody van Ooijen, die al sinds zijn vierde met muziek bezig is en onder andere deel uitmaakte van The Shiner Twins. Verder wordt hij begeleid door het dynamische saxofonistenduo Martijn van Toor (tenor) en Evert Hoedt (bariton). Het levert een vooral swingend rhythm & bluesalbum op, waarin je invloeden hoort uit de jaren zestig. Circles zal ongetwijfeld veel muziekliefhebbers gaan aanspreken, daar ben ik zeker van. 

Theo Volk

Releasedatum : 27 september 2024 Timezone Records/Sonic Rendezvous

Website : https://littlesteveandthebigbeat.com/

Little Steve & The Big Beat live :

29-09 HAARLEM : Patronaat, album release party

18-10 BERGEN OP ZOOM : Berg's Blues Festival

06-11 BERGKAMEN (DE) : Thorheim

22-12 DONGEN : De Gouden Leeuw

Heather Pierson : Back to the Light

 

Al vijfentwintig jaar brengt de Amerikaanse singer-songwriter Heather Pierson albums uit. Toch had ik nog nooit van haar gehoord, wellicht omdat ze haar albums in eigen beheer uitbrengt. Heather is woonachtig in Conway, New Hamsphire, maar haar zelfgeschreven songs zijn vooral geïnspireerd door de muziek uit New Orleans en ook wat door die uit de Appalachen. Daar waar Roel Spanjers op zijn gisteren uitgekomen album Birdcatcher II zoveel mogelijk zijn eigen draai aan de muziek uit New Orleans probeert te geven, blijft Heather wat dichter bij haar invloeden. 

Met haar twee ervaren begeleiders Shawn Nadeau (bas, harmoniezang) en Craig Bryan (drums, percussie, harmoniezang) toog ze naar de Acadia Recording Company in Portland, ME. In slechts twee dagen werd daar vorig jaar live Back to the Light opgenomen. Op Gutter na, dat vastgelegd werd afgelopen Valentijnsdag. In de heerlijk relaxte opener Dusty House Blues waan je je meteen in een rokerige jazzclub in New Orleans zo’n honderd jaar geleden. Ze begon overigens ooit als een New Age artiest. 

Het is absoluut een goede keuze geweest om live op te nemen, wat de spontaniteit ten goede is gekomen. Heather maakt naast van haar Steinway piano gebruik van een Hammond orgel, Wurlitzer en  haar banjo. Haar zang spreekt me buitengewoon aan, om een of andere reden moet ik soms aan Aimee Mann denken. Back to the Light is een heerlijk gevarieerd album geworden, helaas wel wat aan de korte kant.  

Theo Volk

Releasedatum : 27 september 2024 Vessel Recordings (Independent)

Website : https://heatherpierson.com/

Meadowlake : Where the Mountain Meets the Sea

 

De Groningse indieband Meadowlake bracht tot op heden twee goed ontvangen albums uit, waarop men werd beïnvloed door groepen als Interpol, The National, Slowdive, Moss, Lower Dens en The Antlers. Hun nieuwe album Where the Mountain Meets the Sea had de nodige  voeten in aarde. Bij de voorafgaande gesprekken over de te varen koers bleken niet alle bandleden meer op dezelfde lijn te zitten : “Met de opname van het derde album voor de deur, was het een natuurlijk moment om eerlijk te zijn over onze visies en dromen voor de toekomst. Het was een beslissing die uiteindelijk voor ons allemaal goed voelde, hoewel het ook een beetje bitterzoet was vanwege de sterke band die we als vrienden onderling hebben”. 

Meadowlake is intussen gereduceerd tot het trio Jarno Olijve (gitaar en zang), Gertine Veenstra (bas, piano en zang) en Tjeerd Bennink (drums). De mogelijkheid deed zich voor om te gaan opnemen in de gloednieuwe studio van Buck Meek (Big Thief). De voorbereidingen voor de uiteindelijke opnames namen vier maanden in beslag, omdat men goed beslagen ten ijs wou komen. “Toen we er eenmaal zeker van waren dat we naar de studio van Buck Meek gingen om onze muziek op te nemen, hebben we met elkaar afgesproken dat we deze kans zo goed mogelijk wilden benutten. In een tijdsbestek van vier maanden moesten we besluiten welke nummers we zouden opnemen en deze ook nog eens heel goed leren spelen. We wilden niet alleen dat alles klopte, maar ook dat er een bepaalde urgentie in de nummers zou zitten”. 

Tot op heden nam Meadowlake de liedjes instrument voor instrument op. Buck Meek stelde voor om alles live in te spelen en dat is volgens mij een goed besluit geweest, dat de spontaniteit van het hele scheppingsproces bevorderd heeft. Wat ook geholpen heeft is dat de studio gelegen is in de prachtige omgeving van Topanga Canyon, niet ver van het strand. Bovendien hadden ze tijdens de opnames twee weken prachtig weer. 

Meadowlake over de verschuiving in hun geluid : “Het is interessant hoe organisch deze verandering aanvoelt. Het past bij de manier waarop we altijd al muziek maakten. We zijn nooit bezig geweest met het vasthouden aan een specifiek genre, maar eerder met het creëren van iets dat we zelf mooi vinden. Soms is dat lastig, omdat mensen altijd geneigd zijn om labels op muziek te plakken, terwijl wij daar nooit bewust naar hebben gestreefd. Het is een boeiend proces om te zien hoe onze muziek evolueert, terwijl het skelet, de basis van onze sound, altijd hetzelfde blijft. Morgen zal Meadowlake hun nieuwe album Where the Mountain Meets the Sea presenteren in VERA, Groningen.  

Theo Volk

Releasedatum : 20 september 2024 Agile ivory

Website : https://www.facebook.com/meadowlakeband

Roel Spanjers : Birdcatcher II

 

Een van de meest gevraagde freelance rootsmuzikanten van Nederland, zowel live als in de studio, is al bijna drie decennia toetsenist/accordeonist Roel Spanjers. De lijst van artiesten met wie hij samenwerkte is erg lang, o.a. JW Roy, Malford Milligan, Shiner Twins, Ralph de Jongh tot aan Normaal. Tegenwoordig speelt Roel in de band Sunset Travelers en de vorig jaar opgerichte bluesband Big Dave & The Dutchmen, die trouwens aanstaande zondag in Dongen te zien zal zijn. 

Zijn solocarrière stond achttien jaar op een laag pitje, het obscure meesterwerk Birdcatcher verscheen in 2006, maar kreeg destijds niet de aandacht dat het verdiende. Hopelijk is de fraaie opvolger Birdcatcher II een gunstiger lot beschoren. Overigens kwam het pas tot stand na de nodige aansporingen van Frédérique Spigt en Eric van Dijsseldonk. “Tijdens corona was er even wat minder werk in het live-circuit en toen ben ik eraan begonnen. Eerst bij Eric in de studio achter zijn huis. Gewoon wat demo’s opnemen. Als ik mezelf er eenmaal voor openstel komen de ideeën als een lawine. Het is de kunst om daar hele songs van te maken met een kop en een staart. De rol van Eric is niet te onderschatten. Hij zette mij op het goede spoor en tekende voor alle gitaarpartijen.”, aldus Roel in een recent interview in Heaven.

Net als het debuut mede geproduceerd door Gabriël Peeters. In zijn songs hoor je invloeden uit de blues, New Orleans, country en soul, die verweven worden tot een behoorlijk eigen geluid. Overigens had het album enige tijd nodig om bij mij onder de huid te kruipen. Hij krijgt trouwens hulp van niet de minsten. Malford Milligan zingt mee op Your Pain Is My Pain, iemand met wie Roel al meer dan twintig jaar samenwerkt. Alle nummers schreef Roel zelf, alleen Birdcatcher’s Lament schreef hij samen met Eric. Soms wordt er wat meer uitgepakt met behulp van blazers (See Them Off). Favoriete track is voor mij de sobere afsluiter Right Road, waarop alleen Roel en Eric te horen zijn. Hierin komt Roels zang het beste tot zijn recht. Ooit studeerde Roel geschiedenis, logisch dat hij ook in muziekgeschiedenis is geïnteresseerd, met name die van New Orleans. Een song, The Ballad of Peetie Wheatstraw (Devil's Son-In-Law), is gewijd aan de pianist William Bunch. Fijn om Roel zelf eens volledig in de middelpunt van de belangstelling te zien, al zal hij zich binnenkort ongetwijfeld weer net zo eenvoudig in de rol van uitstekend begeleider verplaatsen. 

Theo Volk

Releasedatum : 20 september 2024 Suburban Records

Website : https://www.facebook.com/profile.php?id=100063483605148

Roel Spanjers/Birdcatcher live : 

26-09 EINDHOVEN : Café ’t Rozenknopje

28-09 ROTTERDAM : Theater Walhalla

29-09 HAARLEM : Theater De Liefde

19-10 UTRECHT : Ramblin Roots

Tom Mank & Sera Smolen : Skinny Boy

 

Het Amerikaanse echtpaar Tom Mank en Sera Smolen zijn graag geziene gasten op de bekende luisterpodia in de Lage Landen. Zowel in Nederland als in België hebben ze de nodige, goed bevriende muzikanten waar ze logeren als ze hier op tournee zijn. Vanaf aanstaande vrijdag gaat reeds hun dertiende toer beginnen. Zoals gebruikelijk gaat zo’n reeks gepaard met de release van een nieuw album, hun nieuwste heet Skinny Boy. Andermaal gedeeltelijk opgenomen in Amerika en België en geproduceerd door Rich DePaolo, (produceerde enkele jaren terug ook het schitterende Caged Bird van Ellen Shae). 

Door zijn  wat hese stem is Tom uit duizenden te herkennen. Ook dit keer is Sera’s cellospel weer inventief en soms ook stemmig. Dat laatste geldt vooral voor de door Sera gecomponeerde instrumentale, klassieke afsluiter Thresholds. Ze schreef het ter nagedachtenis van Bernice Williams en Esther Gowan. Laatstgenoemde was een van Sera’s allerbeste vriendinnen, die net als zij cello speelde. Een regelmatig terugkerend thema is oorlog in het geweldige titelnummer. Vooral het samenspel hier tussen Sera en monharmonicavirtuoos Gait Klein Kromhof is excellent. 

Antieteam (Blood in the Water) wordt gezongen door Alice Saltonstall. Op een drietal songs verzorgt Kimberly Claes (AKA Little Kim) de fraaie achtergrondzang. Kimberley zal net als Gait en accordeonist Bart MJ De Cock het duo begeleiden bij enkele optredens. Bij de twee Nederlandse optredens zal de uitstekende zangeres Kristel Snellen als achtergrondzangeres debuteren bij het duo. Zij bracht trouwens een paar maanden geleden als soloartiest de fraaie debuut EP Breathe uit, waarop onder andere Malcolm MacWatt en Robert Maché te horen zijn.  

Theo Volk

Releasedatum : 24 augustus 2024 Independent

Website : https://tommank.net/

Tom Mank & Sera Smolen live :

20-09 BRUSSEL : Toogenblik 20:30 uur met Little Kim-zang en Bart MJ De Cock-accordeon

21-09 ERKELENZ : Acoustic Night Erkelenz 20:00 uur met Little Kim-zang

25-09 LEDE : Koning Ezel, Lede, België, 20:00 uur met Little Kim-zang, Bart MJ De Cock-accordeon en Gait Klein Kromhof- harmonica

26-09 ADEGEM : Sugarbird, 14:00 uur, videosessie met Little Kim-zang, Bart MJ De Cock-acoordeon en Gait Klein Kromhof-harmonica

26-09 GENT : Huis van Alijn 20:00 uur, met Little Kim-zang

27-09 WILHELMSHAVEN : Thomaskirche, Wilhelmshaven 19:00 uur

29-09 BOSKOOP : The Stables 15:00 uur, met Kristel Snellen-zang

03-10 GEMERT : poppodium de Bunker 21:30 uur, met Kristel Snellen-zang

04-10 LOKEREN : Gallery Nanda 20:00 uur, met Gait Klein Kromhof-harmonica

05-10 HERZOGENRATH : Klosterchen 20:00 uur, met Kathy Ziegler-piano en zang en Amy Merrill-viool

Si Kahn & George Mann : Labor Day : A Tribute to Hard Working People Everywhere

 

Eerder dit jaar werd Si Kahn vanwege zijn tachtigste verjaardag al in het zonnetje gezet door Phoebe Rees met haar integere album BringIn the Light : Si Kahn’s Songs of Courage and Resistance. Wat dit album gemeen heeft met Labor Day is dat de songs vaak over kansarme mensen gaat, de hardwerkende onderlaag van de samenleving. Een thema wat mij heel erg aanspreekt, omdat mijn stamboom praktisch uitsluitend bestaat uit hardwerkende, arme sloebers en ik me zodoende goed kan identificeren met de bezongen personen. Mijn opa was trouwens penningmeester van een vakbond, in een tijd waarin de werkeloosheid erg hoog was. Een functie die in die tijd niet te benijden was.

Alle songs op Labor Day werden door Si Kahn geschreven en gezongen door hem en een groot aantal goede vrienden van hem. Si Kahn is zijn hele leven al vakbondsorganisator en activist, en is het dus niet vreemd dat hij in We’re the Ones ageert tegen CEO’s die soms duizend keer per jaar meer opstrijken dan gewone werknemers. Ook op zijn tachtigste is Si Kahn nog net zo gedreven als zo’n zestig jaar geleden. Het gevarieerde Labor Day telt eenentwintig songs en duurt meer dan een uur en verschijnt het op het onvolprezen platenlabel van Pieter Groenveld.    

Theo Volk

Releasedatum : 13 september 2024 Strictly Country Records

Website : https://sikahn.com/

Eva Cassidy : Walkin' After Midnight

 

Het toeval wil dat Eva Cassidy de belangrijkste muzikale invloed is van de door mij gisteren besproken singer-songwriter Emily Haden Lee en afgelopen vrijdag toevallig ook digitaal Walkin’ After Midnight verscheen. Het tragische verhaal van Eva Cassidy is genoegzaam bekend, veel te vroeg overleden op drieëndertigjarige leeftijd en tijdens haar leven niet de erkenning gekregen die ze absoluut verdiende. Met haar krachtige, kristalheldere sopraan behoorde ze tot de Champions League van zangeressen. Gelukkig brengt Bill Straw van Blix Street Records postuum al sinds 2000 albums van Eva Cassidy uit. 

De twaalf songs van Walkin' After Midnight werden in november 1995 live opgenomen in de sfeervolle The King of France Tavern, gevestigd in The Maryland Inn, in het centrum van Annapolis, Maryland. Het betreft nooit eerder uitgebrachte opnames. Eva wordt hier fantastisch begeleid door de helft van haar toenmalige vaste band, Chris Biondo  (bas) en Keith Grimes (elektrische gitaar) en als gast de veelzijdige violist Bruno Nasta, die zijn sporen zowel verdiende in de klassieke muziek, als jazz en rock. Het viertal brengt hier jazzy en swingende vertolkingen van bekende songs als Summertime, Fever en Route 66, maar bijvoorbeeld ook de bekende spiritual Wade in the Water en een prachtige, meer ingetogen uitvoering van Bill Withers’ Ain’t No Sunshine. In november zal het album gelukkig ook zowel op cd als vinyl worden uitgebracht. Walkin' After Midnight laat Eva Cassidy en haar begeleiders in topvorm horen.   

Theo Volk

Releasedatum : 8 november 2024 Blix Street Records

Website : https://evacassidy.org/

DEADLETTER : Hysterical Strength

 

Liefhebbers van postpunk en rock hebben momenteel weinig te klagen. Nieuwe, interessante bandjes in deze genres schieten de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond, vooral in Dublin en Londen. Sommige ervan worden razendsnel populair zoals bijvoorbeeld het Ierse Fontaines D.C. Hun fraaie, nieuwe album Romance is terecht een van de best verkochte albums van het moment. 

Een band welke misschien over een paar jaar dezelfde populariteit zou kunnen bereiken is DEADLETTER. Jeugdvrienden Zac Lawrence, Alfie Husband en George Ullyott begonnen ooit een bandje, dat Bob Dylan covers speelde op straat in hun woonplaatsen Moulton en Robin’s Bay. Hun muzikale interesses veranderden echter. Frontman Lawrence ontdekte op een gegeven moment The Fall :  “I came across The Fall - the song Wings, it was - and I’d honestly never heard anything like it before. I’d grown up in a house where my mum’s favourite band were The Stranglers but I’d never heard anything as out there as this. The guitar line at the start making me think: ‘What the fuck is this?!’ and I fell into a proper Fall hole from there The Fall led me to Captain Beefheart. Beefheart led to German experimenters Can”, aldus Zac. 

Overigens hebben zijn jeugdvrienden heel ander muzikale voorkeuren, George Ullyot’s favoriete artiest is Nick Drake en Alfie Husband is geobsedeerd door de muziek van Massive Attack. Intussen is de band uitgegroeid tot een sextet. Nieuwkomers zijn gitaristen Will King & Sam Jones en saxofonist Poppy Richler. Door hun energieke liveshows vergaarde de band de nodige bekendheid, in Nederland stonden ze al op London Calling en Down The Rabbit Hole. De band maakt nummers over de donkere kant van het bestaan en is daarbij niet bang om dat in te kleuren met politieke satire die verwijst naar cultuur, filosofie en film. Het is een georganiseerde chaos met grillige gitaarriffs, hevige saxofoonstoten en dreigende baslijnen. Hun debuutalbum Hysterical Strength gaat hun reeds bestaande populariteit ongetwijfeld nog eens vergroten, dat is een zekerheidje.

Theo Volk

Releasedatum : 13 september 2024 So

Website : https://www.facebook.com/DEADLETTERTHEBAND/

DEADLETTER live :

02-11 NIJMEGEN : Doornroosje

03-11 ROTTERDAM : Maassilo

04-11 AMSTERDAM : Tolhuistuin

Steve Wynn : Make it Right

 

Aan productiviteit heeft het Steve Wynn nooit ontbroken. Behalve het uitbrengen van een nieuw album, gooit hij meteen een boek met zijn memoires op de markt. Hij heeft zijn jaren in de muziek gebundeld onder de titel ; I Wouldn’t Say It If It Wasn’t True: A Memoir of Life, Music, And the Dream Syndicate. Behalve zijn jaren met The Dream Syndicate verschenen bovendien een 14-tal soloplaten, naast andere gelegenheidsreleases. Ik werd door een muziekvriend geattendeerd op The Dream Syndicate en was meteen ingenomen met zowel de innemende als agressieve uitvoerende stijl. De parallel met The Velvet Underground laat zich niet ontkennen, maar daarbij is het karakter van de muziek beslist meer geworteld in zijn eigen tijd. Rockmuziek zoals ik die graag hoor. Enerzijds explosief, maar op andere momenten intiem en bedachtzaam. Make It Right is in vanaf de eerste tonen gekenmerkt als zijnde van Steve Wynn. Hij heeft zich over de jaren zijn gedreven stijl eigen gemaakt, terwijl wanneer je de recente Dream Syndicate platen beluistert, saai of voorspelbaar wordt het nimmer. 

Bij het beluisteren van deze laatste plaat, Make It Right, lijken al zijn vaardigheden gecumuleerd tot één enkel solo prestatie. Ondanks dat hij de sturende factor is staat hij er niet alleen voor. Steve wordt geflankeerd door een gigantische opsomming aan musici, waarbij ik mij beperk tot slechts drie; Jason Chavez, Eric “Roscoe” Ambel & Chris Eckman. Make It Right maakt duidelijk dat Steve Wynn één van de absolute helden van de popmuziek is, en onderstreept daarbij dat hij, na een dikke veertig jaar in de muziek, nog minstens zo relevant is als tijdens de beginperiode van zijn band. Tien nummers op deze nieuwe plaat. Het stuwende Roosevelt Avenue laat een zanger en gitarist horen die springlevend is, en nog lang niet in de coulissen thuishoort. Om te zeggen dat musici als Steve Wynn met het verstrijken van de jaren enkel aan zeggingskracht winnen is overdreven. Maar dat is uitsluitend omdat The Days of Wine & Roses niets anders dan een wereldplaat was/is. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 30 augustus 2024 Fire Records

Website : https://www.stevewynn.net/

Jeffrey Foucault : The Universal Fire

 

Ik heb niet de pretentie verstand van muziek te hebben. Allerminst. Ik heb alleen mijn eigen specifieke voorkeur. En dat is precies wat ik sporadisch etaleer, niets meer of minder. Iedereen heeft zo zijn eigen smaak, en die van mij kent weinig extremen. In 1973 (Foucault was nog niet geboren) kocht ik bijvoorbeeld For Everyman van Jackson Browne, en wanneer van dat album binnenkort een geremasterde cd verschijnt dan koop ik hem nogmaals. Gewoon omdat het album prachtig was en is gebleven, voor mij althans. Jeugdsentiment. De jaren hebben op dat album geen vat gehad. Het is de vormgeving, de stijl en de uitvoering die die muziek voor mijn aantrekkelijk maakt. De overtuiging en liefde waarmee die muziek tot stand kwam gaven de doorslaggevende factor. Voor Foucault’s oeuvre geldt tot nu in zekere zin hetzelfde. Zijn debuut; Miles From Lightning (2002), is qua muziekstijl vergeleken met 2024 nagenoeg ongewijzigd. Zijn ene plaat is als geheel mogelijk iets meer in balans dan de andere, maar de rode draad is onveranderd. Jeffrey Foucault heeft zichzelf tenslotte ook niet gemaakt. Muziek is zijn leven. Hij wordt gedreven door The Universal Fire. (want het nummer behelst meer dan de vernietigende brand die plaatsvond in de Universal Studio’s te California, en waarbij verschillende basis tapes in vlammen opgingen)

Jeffrey Foucault varieert zijn muziek tussen akoestisch en elektrisch uitgevoerde Americana. Soms als soloartiest, maar gebruikelijk samen met andere musici. Zo toerde hij sinds 2013 met Billy Conway, ex-drummer van Morphine. Hun relatie was meer intens dan slechts die van twee collega’s. Billy stierf in 2021 door kanker. Jeffrey Foucault was één van de drijvende krachten achter de tribuut plaat Further On, die vorig jaar verscheen. Onnodig te zeggen dat Foucault danig van slag was, en ook op dit nieuwe album wordt Conway in herinnering geroepen, zoals in de openingssong Winter Count. Sinds 2018 pakt Foucault met The Universal Fire weer de draad op. Tien nummers in totaal, die met ondersteuning van een excellent team vorm zijn gegeven. Naast Jeffrey hoor je Erik Koskinen en Eric Heywood op gitaar, Mike Lewis (toetsen en saxofoon) Jeremy Curtis (bas) en tenslotte niemand minder dan John Convertino op drums. (Convertino startte samen met Joey Burns de band Calexico in 1996. Beide heren kende elkaar van Giant Sand. Dus leg zelf de dwarsverbanden maar. Een kleine, doch hechte wereld) Ook kun je de vocale aanwezigheid beluisteren van Pieta Brown en Jeffrey’s echtgenote Kris Delmhorst. Wanneer je een tijdje hebt uitgekeken naar muziek van iemand als Foucault dan ben je bijna genegen zijn nieuwe plaat te bombarderen als zijn beste (voor zover zoiets bestaat) Het album spreekt mij inderdaad enorm aan, echter de toekomst zal uitwijzen waar het precies landt. Aan de overgave van Jeffrey en zijn team ligt het geenszins. Monterey Rain en Moving Through zijn bijvoorbeeld werkelijk top, echter een nummer als East of the Sunrise lijkt ook een uitschieter. Gewoon lekker luisteren, en dan vormt eenieder maar zijn eigen opinie! Foucault is ongekend dicht bij zichzelf gebleven. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 6 september 2024 Fluff & Gravy

Website : https://jeffreyfoucault.com/

Emily Haden Lee : the Woman I Would Be

 

Al op vroege leeftijd kwam muziek in het leven van singer-songwriter Emily Haden Lee. Op haar zesde startte ze met pianolessen en begon snel daarna ook te zingen in het kerkkoor. Toen ze in groep vijf zat kreeg ze haar eerste cd, Fly van Dixie Chicks, die ze grijs draaide. Thuis werd in het gezin vaak het prachtige album Now That I’ve Found You van Alison Krauss beluisterd. Haar belangrijkste invloed zou echter op de middelbare school de mooie stem van Eva Cassidy worden. Op die middelbare school leerde ze ook haar man Alex kennen. 

Overigens duurde het lang voordat Emily koos voor een voltijds muzikale carrière. Acht jaar lang was ze werkzaam als interieurontwerpster. Vlak nadat ze naar Chicago verhuisd was kreeg haar vader de verschrikkelijke mededeling dat hij leed aan kanker. In die periode begon Emily net songschrijflessen te nemen aan de Old Town School of Folk Music. Het stelde haar in staat haar emoties dankzij liedjes te kanaliseren. Ze kreeg niet alleen te maken met de dood van haar vader, maar ook met de strijd van haar familie met depressie en alcoholisme. Haar oudste broer Jonathan overleed op zijn achtendertigste veel te vroeg aan alcoholverslaving. 

Alle liedjes zijn erg persoonlijk. De opener Gentle Man gaat over haar twijfels in het geloof, door al het verdriet waar ze mee te maken kreeg. De “gentle man” hier is haar vader. De regel “with the spirit of a lion and a heart just like a lamb” was van zijn hand. Haar vader, die een uitstekend schrijver en dichter was, schreef het over zijn eigen vader. Veel van de liedjes gaan over al het verdriet wat op haar pad kwam. 

Meest recente song is Begin Again. Emily licht het lied als volgt toe : “This is the most recently written song on the album. It’s about a mother and daughter relationship, which I think can be the most complicated of all relationships. In the second verse I say, “A little baby, her mother holds her tight - what I would give now to be on either side”. I remember exactly where I was when I wrote that line. It excited me because I felt it so honestly captured where I was at that moment in my life - longing for a deep mother daughter relationship either with my own mom, or my own potential daughter. We had been trying for a baby for a while and weren’t having any luck. The amazing thing is, the month I wrote this song was the month we conceived our daughter.”. Die dochter zal trouwens deze herfst geboren worden. 

Op het album is ook een cover te horen, Jolene van Ray LaMontagne. Het is een liedje wat ze gewoon graag speelt en het doet haar herinneren aan haar overleden broer. Het diepst bij mij binnen komt Cowboy, wat over haar overleden broer Jonathan gaat. Ze twijfelde lang of ze de regel “I hated and I loved you, it’s a complicated grief” zou gebruiken. Een harde, maar eerlijke conclusie. Het album werd prachtig geproduceerd door Steve Dawson (Dolly Vardon) en echtgenoot Alex Lee. De inkleuring is voorbeeldig en beschikt Emily bovendien over een prachtige stem, die bij mij diep binnenkomt. Debuutalbum the Woman I Would Be is meer dan een collectie songs, het is een therapeutische arbeid van liefde en die menig luisteraar zal gaan ontroeren. Emily zou dan ook niet misstaan op de bekende luisterpodia van Nederland en België. Wie haalt deze geweldige revelatie naar de Lage Landen?

Theo Volk

Releasedatum : 20 september 2024 Dibb Records/Independent

Website : https://www.emilyhadenlee.com/

Juneville : All of Us

 

Voor zijn veertigste had Pieter Nabbe nog nooit serieus een noot gezongen, laat staan een liedje geschreven. In 2013 overlijdt een goede vriend van hem en vindt hij uiteindelijk een uitlaatklep van dit grote verlies door het schrijven van nummer Take a Ride. Vanaf dan heeft hij de smaak te pakken en onderkennen ervaren muzikanten al snel de grote muzikaliteit van hem. In eerste instantie verscheen wat solowerk, totdat hij samen met Bart Spierings Juneville begint. 

Vanaf hun debuutalbum In the Garden is Juneville succesvol. Critici zijn unaniem in hun loftuitingen. Ook opvolger Obey the Heart kreeg veel lof toegezwaaid. Voormalig Oor recensent Henk Tummers noemde Juneville destijds “Het best bewaarde geheim uit Nijmegen tussen Frank Boeijen en De Staat.". Een groot geheim was tot voor kort Juneville ook voor mij, ondanks het feit dat ik sinds 2014 geregeld recensie-exemplaren van Kroese Records krijg opgestuurd. Gelukkig heb ik binnenkort de tijd om een inslag te maken, want hun derde album All of Us is een album van ongekende schoonheid en diepgang. 

Het album werd op voortreffelijke wijze geproduceerd door de ervaren BJ Baartmans in diens bekende studio Wild Verband in Boxmeer, waar het laatste decennium de nodige fraaie albums werden opgenomen, zoals onlangs nog The Road and the Wilderness van Etan Huijs (verschijnt vandaag). Pieter en BJ werkten trouwens voorheen al samen op Pieter’s soloalbum More Love & Mellon Collie, gevuld met covers, waaronder bijvoorbeeld Northern Sky van Nick Drake. 

Volgens Pieter en Bart heeft All of Us als thema de kostbaarheid van tijd; tijd van leven, herinneringen ophalen maar ook het pijnlijke proces van herinneringen zien verdwijnen. Zo was Pieter, net als ik ooit, mantelzorger, in zijn geval van zijn dementerende moeder. Maar het is niet alleen kommer en kwel wat de klok slaat. Pieter bewaart dierbare herinneringen aan zijn periode dat hij in New York City woonde, waar hij toen een soort stadsgids was. De foto’s die voor het klaphoesje van het album zijn gebruikt, zijn in die periode door Pieter zelf gemaakt. Gemaakt in een periode dat de Twin Towers nog in volle glorie overeind stonden. 

Zeven van de negen liedjes werden geschreven door Pieter en Bart. Het voortreffelijk bij de thema’s passende I Remember Everything is een gloedvolle cover van John Prine’s schitterende zwanenzang. De heerlijk voort meanderende titelsong schreef Pieter samen met Pieter Klaassen (o.a. Gé Reinders). De reeds ijzersterke songs worden door de voorbeeldige inkleuring van hun begeleiders naar een nog hoger niveau getild. De bijdragen van BJ zijn vaak subtiel en is de cello van Marie-José Didderen stemmig. Ook contrasteert de engelachtige zang van Marieke Voshart-Bakker prettig met de doorleefde stem van Pieter. Vooral in Rain Will Fall Again bezorgt die samenzang mij kippenvel. All of Us is een prachtplaat, die volgens mij weinig luisteraars onberoerd zal laten.     

Theo Volk

Releasedatum : 27 september 2024 Kroese Records

Website : https://juneville.nl/

Juneville live :

19-10-2024 BEMMEL : Theaterkerk

09-02-2025 NIJMEGEN : LUX

22-05-2025 ARNHEM : LuxorLive

The The : Ensoulment

 

Naar deze release van Ensoulment keek ik al geruime tijd uit, zeker doordat het drie jaar terug voorafgegaan werd door het geweldige live album The Comeback Special, waarop Matt Johnson en zijn band in topvorm te horen zijn en bleek dat er nog totaal geen sleet zit op de kenmerkende stem van Johnson. Dat live album liet me teruggrijpen naar albums als Soul Mining, Mind Bomb, Dusk en in iets mindere mate Infected. Stuk voor stuk albums die decennia later nog steeds staan als een huis. De afgelopen veertien jaar bracht Johnson een zestal scores uit, die me geen van allen wisten te bekoren, maar gelukkig krijgt NakedSelf eindelijk na vierentwintig jaar een echte opvolger. 

De eerder al vrijgegeven single Cognitive Dissident voelde direct vertrouwd aan. Dat zal niet in de laatste plaats komen, doordat Johnson weer samenwerkt met coproducer en geluidsman Warne Livesey, met wie hij eerder de albums Mind Bomb en Infected opnam. Johnson wordt ondersteund door trouwe bandleden James Eller (bas), DC Collard (keyboards), Earl Harvin (drums) en Barrie Cadogan (lead gitaar). Een belangrijke song op het album is volgens Johnson Some Days I Drink My Coffee by the Grave of William Blake, een fraai duet met Gillian Glover (dochter van Roger Glover). 

“I have often drank my coffee by the grave of William Blake - though these days there are actually two gravestones dedicated to him in the small dissenters’ cemetery that he was thrown into when he died. On and off over the last 40 years I have lived close by and have always found it an inspiring place to sit and meditate upon life. Nostalgia is part of the human condition and change is inevitable in our lives and in the world around us. Large capital cities such as London often amplify the sense of change, although one thing that never seems to change is the cynicism of those in power.”. 

Nog altijd zijn Johnson’s teksten net zo interessant en urgent als in zijn hoogtijdagen. Ook al heeft Johnson bijna een kwart eeuw geen regulier album afgeleverd, zijn populariteit heeft er niet onder geleden. De concerten over enkele weken in Nederland en België waren in een vloek en een zucht uitverkocht. The The is helemaal terug, daarvan is Ensoulment het overtuigende bewijs!

Theo Volk

Releasedatum : 6 september 2024 Cineola

Website : https://www.thethe.com/

Greg Copeland : Empire State

 

Inmiddels is Greg Copeland 78 en nog steeds volledig onbekend bij het grote publiek. Zijn debuutalbum Revenge Will Come uit 1982 werd geproduceerd door zijn oude schoolvriend Jackson Browne. Hij was vervolgens niet erg productief, Diana and James verscheen in 2008, gevolgd door The Tango Bar vier jaar geleden. Gelukkig verschijnt nu betrekkelijk snel de EP Empire State, net als de voorganger voortreffelijk geproduceerd door Tyler Chester. Copeland wordt andermaal omringd door geweldige muzikanten als de virtuoze pedal steel speler Greg Leisz, bassiste Jennifer Condos, violiste Sara Watkins, Jackson Browne-gitarist Val McCallum en drummer Jay Bellerose. De eerste twee songs, Boon Time en We the Gathered, bezitten tekstueel een onderhuidse spanning, de tweede ook muzikaal. Veel ingetogener zijn 4:59:59 en de prachtige titelsong, waarin zijn stem mij meteen aan David Munyon en diens muziek deed denken. Hopelijk volgt er ooit nog een vervolg, want Copeland is het songschrijven nog absoluut niet verleerd.  

Theo Volk

Releasedatum : 6 september 2024 Independent/Paraply Records

Website : https://www.gregcopelandmusic.com/

Daryll-Ann : Spring

 

Twee jaar geleden bestond het label Excelsior vijfentwintig jaar en werd Daryll-Ann gepolst om ter gelegenheid van dit heugelijke feit een eenmalig optreden te verzorgen. Dat optreden voelde goed aan en al snel werd het plan gesmeed om een nieuwe plaat te gaan maken. Na uitvoerig repeteren werd in Studio Helmbreker in Haarlem in vijf dagen tijd veertien nummers opgenomen. Dertien ervan werden geschreven door vaste componisten Anne Soldaat en Jelle Paulusma. Our Song werd echter geschreven door Jelle Paulusma en Bertolf Lentink, die op dat nummer op slidegitaar is te horen. Op de uitstekende opener Tom Wilko and the Strange Bunch wordt het Hammond orgel bespeeld door Paul Bond en Jasper Geluk speelt piano op 1984. 

Al snel blijkt bij het beluisteren van het uitstekende comebackalbum Spring dat de chemie nog steeds volledig aanwezig is. Met een uitgekiende mix van ingetogen folk, rammelende garagerock en dromerige alt country bewijst het vijftal waarom het lang geleden een van de meest geliefde Nederlandse indie bands was. Maar blijkbaar nog steeds, want sommige optredens van de komende promotietournee zijn reeds uitverkocht. Spring kan zich meten met albums als Daryll-Ann Weeps en Happy Traum.  

Theo Volk

Releasedatum : 13 september 2024 Excelsior Recordings

Website : https://www.daryll-ann.nl/