Mick Flannery & Susan O’Neill : In the Game

Wellicht kwam Mick Flannery op het idee voor een duoplaat na het fraaie Revived, een duet met John Blek op diens album The Embers. Begin vorig jaar bracht Flannery samen met Susan O’Neill (AKA SON) de song Baby Talk uit. Het won de prijs van “Best Original Song of The Year” op de RTÉ Radio 1 Folk Awards en werd intussen zo’n miljoen keer beluisterd op de bekende streamingsdiensten. Susan O’Neill is nog niet zo bekend, maar daar zal snel verandering in gaan komen. Naast een meer dan uitstekende zangeres, met een expressieve stem met een heerlijk hees randje, is ze een multi-instrumentalist. Flannery zelf heeft natuurlijk allang geen introductie meer nodig. Zijn laatste album Mick Flannery was weer uitermate succesvol. Een album wat me uitermate goed beviel doordat het weelderig was ingekleurd, met name door strijkers. Ook op In the Game gebeurt dat weer regelmatig op succesvolle wijze. Na de sublieme opbouw van opener Trouble weet de luisteraar al dat het snor zit. Sommige songs hebben door de inbreng van blazers een soulvol tintje. De werkwijze was hetzelfde als op Flannery’s voorganger.  Mick, Susan en andere Ierse muzikanten werden door Christian Best opgenomen in County Cork en Tony Buchen produceerde het album in Los Angeles en nam verder op met Amerikaanse muzikanten, waaronder Zac Rae (Death Cab for Cuties) op Wurlitzer. Een aantal songs bezitten memorabele refreinen en nodigen daardoor uit tot meezingen, bovendien geeft de zang van O’Neill de muziek van Flannery een extra dimensie. In the Game doet daardoor niet onder voor albums als Mick Flannery, By the Rule en White Lies. Het thema voor het album is losjes gebaseerd op een verstoorde relatie tussen een paar. Het grappige toeval wil dat deze prachtplaat op dezelfde dag verschijnt als het eveneens bijzonder fraaie On Ether & Air van John Blek. Beiden zijn absolute aanraders!

Theo Volk

Releasedatum : 10 september 2021 Dublin Vinyl

Websites : https://www.mickflannery.com en https://www.son.ie 

Steve Dawson : At the Bottom of a Canyon in the Branches of a Tree

 

At the Bottom of a Canyon in the Branches of a Tree is inmiddels het zevende soloalbum van singer-songwriter Steve Dawson. Dawson beschikt over een bijzonder aangename, soulvolle en expressieve stem waarmee hij regelmatig op dit album hartverscheurende liedjes zingt. Hij verloor eind 2017 zijn schoonvader. Bovendien tracht hij het verlies van zijn getroebleerde moeder en de verlating door zijn vader een paar jaar daarvoor een plaats te geven.  She Knew gaat over zijn moeder, die hij nooit echt heeft leren kennen. Als hij aan haar vroeg hoe ze zich voelde, dan zij ze steevast “I’m fine”, terwijl het toch duidelijk was dat dat niet zo was. De gitaarmelodie is hier geïnspireerd op George Harrison’s Be Here Now. Niet alle liedjes zijn kommer en kwel. Forgiveness Is Nothing Like I Thought It Would Be schreef hij al lang geleden. Hij schreef het kort nadat hij een songschrijvercursus van Richard Thompson en Patty Griffin gevolgd had. De song diende zich spontaan aan na het zien van een optreden van Ry Cooder. In de soulvolle opener This Is All There Is speelt hij leentjebuur bij soulgiganten. De drumpartij werd geleend van Midnight Train To Georgia van Gladys Knight and the Pips en de introakkoorden van Al Green’s (Here I Am) Come and Take Me. Ondanks de vaak zware thematiek ademt het album vaak een heerlijk ontspannen sfeer uit.   

Theo Volk

Releasedatum : 28 juni 2021 Pravda Records

Website : STEVE DAWSON (stevedawsonmusic.com)

John Blek : On Ether & Air

 

On Ether & Air is het vierde en laatste deel van John’s Catharsis project, bestaande uit de thema’s zee, aarde, sintels en lucht. Het eerste, zeer persoonlijke deel Catharsis, Vol. 1 maakte grote indruk op mij. Het nummer Salt in the Water werd toen genomineerd voor song van het jaar voor de Folk Alliance International Folk Music Awards. De volgende albums Thistle & Thorn en The Embers  bestendigde dat hoge niveau. Toch weet John met On Ether & Air de voorgaande drie albums te overtreffen en is hij met recht zeer trots op het eindresultaat. Bij het nieuwe album draait het vooral om het samenwerken met anderen, waaronder met enkele van zijn favoriete artiesten. Soms moet je wat mazzel hebben, zoals in het geval met pianist Kit Downes. Kit Downes ken ik van de albums Seedlings All en Overnight van Josienne Clarke & Ben Walker. John kent Downes dankzij Ben Walker. John e-mailde Downes met de vraag of hij tijd had om tijdens een paar vrije dagen op een Ierse tournee samen met hem de studio in te duiken. En zo geschiedde. Het spel van Downes is spaarzaam, maar o zo doeltreffend. Cheyenne Mize (Bonnie “Prince” Billy, Maiden Radio) kent hij dankzij Joan Shelley, die net als Mize deel uit maakt van Maiden Radio. Zij zingt mee en speelt prachtig viool op Empty Days. Kris Drever van Lau is te horen op Forest Strong en Cormorant. Uiteraard ontbreken vaste krachten Brian Casey en Dave Ryan niet. Veel indruk maakt de tekst van Northern Sky. Het vertelt het waargebeurde verhaal van een vriend van John, die aan de grens met Noord-Ierland woont. Op een avond brak aan de andere kant van de grens een vuurgevecht uit en vlogen de kogels over het huis van zijn vriend. De titel van het album verwijst zowel naar In Flight als naar de monumentale afsluiter Comfort Me. Die gedragen afsluiter is wat mij betreft de mooiste song die John tot op heden schreef en het bewijs dat John nog steeds groeit als songschrijver, maar ook als zanger. Eind van het jaar zal John naar Nederland en België komen om de schitterende liedjes van On Ether & Air live te komen spelen. Voor de data hou zijn website in de gaten. Het album is eventueel reeds te bestellen.   

Theo Volk

Releasedatum : 10 september 2021 K & F Records

Website : https://johnblek.com/

Squirrel Flower : Planet (i)

 

Vorig jaar werd haar uitstekende debuutalbum I Was Born Swimming live in een New Yorkse studio opgenomen, nagenoeg zonder overdubs. Een grote vinger in de pap had toen producer Gabe Wax (Adrienne Lenker, Palehound, Cass McCombs). Hij koos de begeleiders van Williams en liet die volkomen in dienst van de liedjes spelen. Deze keer had Ella Williams een duidelijker uitgestippeld plan en thema. Afgelopen herfst vloog ze met een grote hoeveelheid demo’s naar Londen met deze keer Ali Chant (PJ Harvey, Perfume Genius) als producer. Het dozijn nummers dat het nieuwe album Planet (i) haalde zijn minutieus laag voor laag opgebouwd. Tekstueel gezien kan het zowel gezien worden als een brandbrief voor een planeet in verval, maar ook als een weerspiegeling van Ella’s gemoedstoestand. Met name als een poging om haar angst voor rampen te overwinnen. Ook deze keer is een belangrijke rol weggelegd voor de producer, die maar liefst een dertiental instrumenten bespeelt en de achtergrondzang verzorgt. Het album werd nagenoeg in zijn geheel in de Playpen studio in Bristol opgenomen. Altijd goed voor een avontuurlijk tintje is Adrian Utley (Portishead) die gitaren, sitar en moog speelt op opener I‘ll Go Running en To Be Forgotten. Ella zelf zingt, speelt gitaar en piano. Ook deed ze onder andere een succesvol beroep op familieleden Jameson en Nate Williams. Overigens viel me in Deluge in the South een opvallende gelijkenis met de stem van Aimee Mann op. Vorig jaar wist Ella als support act van Strand of Oaks in Nederland en België haar naamsbekendheid te vergroten ook haar nieuwe album Planet (i) zal daar zeker aan gaan bijdragen.   

Theo Volk

Releasedatum : 25 juni 2021 Full Time Hobby/De Konkurrent

Website : https://www.squirrelflower.net

Spellling : The Turning Wheel

 

Spellling is de artiestennaam van Chrystia Cabral. Ze groeide op in de buitenwijken van Sacramento, maar verkaste naar Oakland op zoek naar artistieke vrijheid. In eerste instantie focuste ze zich daar op beeldende kunst. Door de dood van een dierbare vriend verschoof de interesse echter in 2015 naar muziek. Haar debuut Pantheon of Me uit 2017 bevat een soort avant-gardistische, elektronische folk. Het album was succesvol en tekende ze vervolgens voor Sacred Bones. Het vervolgalbum Mazy Fly bevat een mix van donkere synthesizer en art pop en soul. Het nieuwe album The Turning Wheel is een heel stuk ambitieuzer. Door een zeer succesvolle crowfunding via Kickstarter wist ze genoeg financiële middelen te vergaren om zo’n dertig muzikanten in te huren. Hierdoor schiet de muziek nog meer alle kanten uit en kan er naast elektronica,  akoestische instrumenten als strijkers, piano, fagot, banjo en harp ingezet worden. Maar ook een koor en een elektrische gitaar. Cabral valt eenvoudigweg niet in een hokje te plaatsen, ik waag zelfs geen poging. Je moet je gewoon aan de muziek overgeven, dan kruipt deze langzaam, maar heel zeker onder de huid. Een struikelblok kan eventueel voor nieuwe luisteraars misschien haar stem zijn, die soms geknepen, kinderlijk klinkt. Met name in de orkestraties is veel tijd gestoken, je komt soms oren te kort. De toevoeging van veel akoestische instrumenten heeft de muziek van Cabral enorm verrijkt. The Turning Wheel is ongetwijfeld het meest intrigerende album dat ik dit jaar hoorde. Warm aanbevolen voor de meer avontuurlijke luisteraar!

Theo Volk

Releasedatum : 25 juni 2021Sacred Bones/De Konkurrent

Website : https://www.spelllingmusic.com/

Faye Webster : I Know I’m Funny haha

 

Voormalig president Barack Obama is niet alleen een sympathiek en intelligent man, maar blijkt daarnaast een uitstekende muzieksmaak te hebben. Hij rekende Better Distractions van Webster tot zijn favoriete liedjes van vorig jaar. Deze vooruitgesnelde single meandert heerlijk voort op de onweerstaanbaar lome zang van Webster. Het is de opener van haar inmiddels vierde album I Know I’m Funny haha. Ook deze keer vervult de pedal steel van Matt “Pistol”Stoessel een belangrijke rol. De meeste songs worden bijzonder subtiel en relaxt ingekleurd. Zo is bijvoorbeeld de fluwelen trompet van Henry White te horen in A Dream With a Bass Player en een heerlijke toetsenpartij van Nick Rosen in Kind Of. Als haar grootste muzikale invloed noemt Webster de Japanse zangeres mei ehera. Ze wist mei ehara te strikken voor een duet in Overslept. Voor A Stranger gebruikte Webster een grote hoeveelheid strijkers. Een overstuurde gitaar zorgt voor een psychedelisch tintje in Cheers. In afsluiter Half of Me bewijst ze haar grote talent, ze nam het in haar eentje thuis bijzonder sober op. Toch weet ze de aandacht van de luisteraar gemakkelijk vast te houden. Op I Know I’m Funny haha zijn de liedjes nog meer uitgekristalliseerd naar een eigen geluid. Ze overtreft hiermee de reeds uitstekend ontvangen voorganger Atlanta Millionaires Club.

Theo Volk

Releasedatum : 25 juni 2021 Secretly Canadian/De Konkurrent

Website : https://www.fayewebster.com

ISLAND : Yesterday Park

 

De laatste jaren wordt Londen overspoeld door (alternatieve) rockbands. Een ervan is de alternatieve rockband ISLAND (inderdaad met hoofdletters), die sinds 2015 succesvol aan de weg timmert. Intussen is hun muziek al meer dan 50 miljoen keer gestreamd. Naast een viertal ep’s werd debuutalbum Feels Like Air in 2018 positief ontvangen. Tot nu toe produceerde de groep hun muziek zelf. Voor Yesterday Park vroegen ze Mikko Gordon (Thom Yorke, Arcade Fire) als coproducer voor een wat dynamischer en experimenteler geluid, hetgeen uitstekend gelukt is. De meeste songs werden net voor de lockdown geschreven  en hebben nostalgie als thema. Niet zozeer het terugdenken aan een specifieke tijd of plaats, maar meer het gevoel dat hoort bij herinneringen uit de kinder- en tienerjaren.  De band verduidelijkt het als volgt : “The songs cover a lot of different themes, but at their heart they all stem from formative memories. When writing we considered how our understanding of past experiences had shifted through the many different retrospective lenses we have. Life has become more complex and we wanted to capture that feeling of looking back, finding the beauty in those simple moments that exist as silver-linings in our memories. That reflection also brought us to think differently about the complexity and challenges of life today. It inspired us to consider the importance of taking responsibility for the harm that the world is doing to itself, at the same time as needing to take more responsibility in our own lives.”. Tijdens de lockdown kregen de songs voor hen een nieuwe betekenis. Nostalgie kreeg door de pandemie nog meer relevantie. Vorig jaar zomer nam de band een dozijn nieuwe compacte nummers op, waarvan intussen al een vijftal zijn vrijgegeven. Het zal ongetwijfeld weer de nodige airplay krijgen van Saunders / Jess Iszatt op BBC Radio 1 en van Jo Whiley op BBC Radio 2, want Yesterday Park overtreft mijns inziens duidelijk het debuut. De heren staan trouwens te popelen om het album live te gaan spelen, hopelijk ook snel in Nederland.

Theo Volk

Releasedatum : 25 juni 2021 Frenchkiss Records

Website : https://www.islandislandisland.com

John Murry : The Stars Are God's Bullet Holes

 

Voordat John Murry solo ging bracht hij samen met Bob Frank World Without End uit, een country/roots album met onvervalste murder ballads. Toevallig recenseerde Rein van den Berg een paar dagen geleden Within a Few Degrees van de betreurde Bob Frank voor Johnny’s Garden. Het was diezelfde Rein van den Berg die op het forum van Johnny’s Garden mij in 2012 attendeerde op het indringende The Graceless Age. Hoogtepunt en sleutelsong op dit album is het hartverscheurende, meer dan tien minuten durende Little Colored Balloons. Het handelt over een bijna doodervaring door een overdosis heroïne. Opvolger A Short of History of Decay werd opgenomen nadat zijn huwelijk op de klippen was gelopen.

De oorzaak van al zijn ellende en trauma’s moet gezocht worden in zijn jeugd. Hij groeide op in Tupelo, Mississippi in een omgeving met extreem veel geweld. Zijn biologische moeder, een Cherokee afstammeling, zat nog op school toen hij geboren werd en hij ter adoptie werd afgestaan. Zijn relatie met zijn adoptieouders was getroebleerd en werd hij  grotendeels door zijn grootmoeder opgevoed. Zij was familie van de bekende schrijver William Faulkner. Het enige positieve wat zijn pleegvader hem schonk was de grote hoeveelheid boeken die voor handen was om te lezen.

De situatie liep thuis uit de hand toen zijn ouders ontdekten dat hij jointjes begon te roken en alcohol begon te drinken. Bovendien hadden ze voor hem een studie aan Harvard in gedachte, terwijl hij na het zien van een Tom Petty concert muzikant wilde worden. Hierna werd hij in een soort fundamentalistische tuchtschool geplaatst, waar hij door drie oudere jongens meermaals werd verkracht.

Acht jaar geleden ontvluchtte hij Amerika en vestigde zich in County Longford, Ierland. The Stars Are God's Bullet Holes is zijn meest opgewekte album tot nu toe geworden. Hij heeft tegenwoordig het nodige om voor te leven. Allereerst zijn zeventienjarige oogappel, dochter Evie, die snel de volgende Stevie Nicks hoopt te worden. En in december maakte hij kennis met zijn huidige vriendin Sarah Leahy, een project coördinator voor een medische humanitaire organisatie in Afghanistan. Recent vroeg hij haar indirect tijdens een interview met The Guardian ten huwelijk. Bovendien heeft hij natuurlijk ook zijn muziek nog om voor te leven.

Voor het nieuwe album liet hij niets aan het toeval over en koos de ervaren John Parish (PJ Harvey, Eels, Aldous Harding, This Is the Kit) als producer. Onlangs produceerde Parish nog het prachtige The Watchful Eye of the Stars van Adrian Crowley. De reeds lovende recensies in het Verenigd Koninkrijk zijn terecht, want het is wederom een prachtplaat geworden. Met de gebruikelijke ingrediënten, soms met de nodige country elementen. En een andermaal met de nodige rockinvloeden en overstuurde gitaren en soms met een heerlijk stompend ritme als Time & a Rifle. Uiteraard ontbreken ook de lekkere dameskoortjes niet.

De thema’s zijn zoals gebruikelijk verval, literatuur, wapens en dood. Naast een tiental eigen nummers (een hidden track) tevens een buitengewoon tedere cover van Duran Duran’s Ordinary World. Murry wordt nogal eens vergeleken met een andere “prince of darkness”, Nick Cave. Terwijl Cave al heel lang mainstream is, opereert Murry nog steeds ergens aan de zijlijn. Hoog tijd dat prachtplaat The Stars Are God's Bullet Holes daar verandering in gaat brengen!        

Theo Volk

Releasedatum : 25 juni 2021 Submarine Cat Records

Website : https://www.johnmurry.com

Roger Chapman : Life in the Pond

 

Roger Chapman is naast van de R&B Band Streetwalkers nog meer bekend van de legendarische rockband Family. Beide bands formeerde Chapman samen met Charlie Whitney, die hij al kende van de band The Farinas. Met zijn rauwe, doorleefde stem was Chapman tussen 1967 en 1973 het boegbeeld van de groep. Van hun zeven uitgebrachte albums hebben Music in a Doll’s House, Family Entertainment, Fearless en Bandstand de tand des tijds doorstaan. Hun muziek bestond uit een unieke mix van blues en artrock. In 1979 startte Chapman een succesvolle solocarrière en bracht zo’n dertig albums uit, de laatste dateert al van zo’n tien jaar geleden. Sinds de jaren tachtig verblijft Chapman heel vaak in Duitsland en treedt er geregeld op. Niet zo vreemd dus dat zijn nieuwste album Life in the Pond op Ruf Records verschijnt. In de loop der jaren werd Chapman door nogal wat muziekstijlen beïnvloed. Van Amerikaanse rock uit de jaren vijftig, Britse R&B uit de zestiger jaren, maar ook folk, blues, Motown soul, Blue Note jazz, Americana tot aan klassiek. Tekstueel wordt hij vooral geïnspireerd door zijn verbolgenheid over politici, die hij in Green As Guacamole “two faced hypocrites” noemt. Maar ook onderwerpen als dagelijkse gebeurtenissen, wereldnieuws, mensen in zijn algemeenheid en over bekenden. Op het nieuwe album wordt hij herenigd met Family oudgediende John “Poli” Palmer. Palmer is niet alleen producer, maar speelde mee op en schreef mee aan de songs. Hierdoor hoor je regelmatig de Family sound terug in het repertoire. Afwijkend en verrassend is het ingetogen en tedere On Lavender Heights, waarop hij prachtig begeleid wordt door keyboard en strijkers. Kippenvel. Het vliegt muzikaal gezien alle kanten op, zo is bijvoorbeeld Rabbit Got the Gun een soulfunk nummer. In Having Us A Honeymoon speelt hij even leentjebuur bij de Hochzeitsmarsch van Mendelssohn en eindigt het in een door een honkytonk piano begeleide meezinger. Chapman kreeg ook nog wat hulp op gitaar van Procol Harum's Geoff Whitehorn.  Met recht is de negenenzeventigjarige Chapman trots op het door hem en Palmer geleverde eindresultaat, want Life in the Pond is een opmerkelijk sterk album geworden.     

Theo Volk

Releasedatum : 25 juni 2021 Ruf Records/V2 Records

Website : http://www.lakepipewebdesign.co.uk/Chappo/

Malcolm Holcombe : Tricks of the Trade (Deluxe Edition)

 

Het was voor mij flink balen toen november vorig jaar Tricks of the Trade alleen op vinyl verscheen. Vooral omdat voorganger Come Hell or High Water weer een ijzersterk album was. Een album waarop hij een groot aantal duetten zong met Iris DeMent. Gelukkig werd mijn ongeduldig wachten op een cd-versie beloond met deze luxe uitvoering. Alleen deze cd-versie wordt uitgebracht met de bonustrack Windows of Amsterdam. Deze keer verzorgen legende Mary Gauthier en diens levenspartner Jaimee Harris de achtergrondzang. De nog vrij jonge Harris debuteerde drie jaar terug nog glansrijk met Red Rescue, een van mijn favoriete albums van dat jaar. Een album van Malcolm is niet echt compleet zonder oudgedienden Dave Roe (bas) en Jared Tyler (gitaar). Dave bracht zijn zoon Jerry mee, die drums speelt op de meeste nummers. Van Jared en zijn nieuwe band Saugeye verscheen eerder dit jaar hun gelijknamige, fantastische album Saugeye. De prachtige cello van Ron de la Vega is te horen in Lenora Cynthia. De overige instrumenten worden bespeeld door Miles McPherson. De geweldige opener Money Train zet meteen de toon. Het bevat alles wat een Holcombe nummer nodig heeft. Het kenmerkende, excellente gitaarspel van Jared, uitstekend basspel van Dave, soulvolle zang en uiteraard de gedreven zang van Malcolm. Ook tekstueel is Malcolm nog altijd gedreven en bevlogen. Het misschien wel meest sociaal bewogen nummer van het album is Your Kin, een aanklacht tegen Trump’s toenmalige, rampzalige vluchtelingenbeleid. Regels als : “not a chance in a man made hell, for a mother at the border wails, where's the heart in a white man’s skin” spreken voor zich. Gelukkig weerhoudt een fragiele gezondheid Malcolm er niet van om aan de lopende band prachtige, gedreven albums als Tricks of the Trade uit te brengen. En ook gelukkig dat bevlogen mensen als Joanna Serraris,  Nederlandse liefhebbers van zijn muziek hen in gelegenheid stelt om te genieten van zijn liveoptredens. Het album werd trouwens voortreffelijk geproduceerd door Jared, Dave en Brian Brinkerhoff. De afgelopen decennia heeft Malcolm een volstrekt authentieke en unieke sound ontwikkeld, die ik vanaf nu Holcombicana ga noemen. Malcolm levert met Tricks of the Trade andermaal een ijzersterk album af. Hopelijk zien we hem hier weer snel op de podia!   

Theo Volk

Releasedatum : 20 augustus 2021 Need to Know

Website : https://www.malcolmholcombe.com

Jan van Bijnen : Modest Man

 

Jan van Bijnen mag dan in afsluiter en titelsong Modest Man zingen over een bescheiden man, zijn cv is op zijn minst imposant te noemen. Alleen al door de grote namen (oa Rob de Nijs, Freek de Jonge en Claudia de Breij) die hij begeleid en begeleidde. Ik ken Jan vooral van Point Quiet en van het samenwerken met Brabanders André van den Boogaart en Joost Verbraak. Jan en Joost zijn te horen op André’s schitterende album Op de Terugweg van Nergens en van hen samen recenseerde ik hun fraaie tweede album Endless Road. Modest Man is het solodebuut van Jan, een album waarop hij praktisch alles zelf deed. Hij zong niet alleen maar speelde diverse gitaren, dobro, mandoline, mandola, pedalsteel, banjo, ukelele, bas, contrabas, piano, Hammond orgel, vibrafoon, drums en percussie. Hij kreeg wat hulp van Togethermachine (beter bekend als Marcel van As) in Join Me on the Porch en er is uitbundige, soulvolle achtergrondzang te horen in het fraaie Maybe a Dream. Alhoewel Jan al 27 jaar in het Rotterdamse Kleiwegkwartier woont (samen met de Berlijnse zangeres Sonja Markowski en kinderen) is hij een geboren en getogen Brabander. Hij verwijst in de openingsregel van het titelnummer naar zijn geboortedorp Ulvenhout :  “I was born and raised in a small town”. Ooit werd dit dorp door mededorpsgenoot en toerismepromotor Dr. van Egeraat tot mooiste gemeente van Nederland verklaard. Het beste komt zijn doorleefde, enigszins hese stem tot zijn recht in de meer ingetogen liedjes. Vooral met Recollect That Sign weet hij me diep te raken. Jan staat vooral bekend als sligegitarist en laat regelmatig fraaie staaltjes op het instrument horen. Hij geeft trouwens soms les op het instrument, naast op gewone gitaar en banjo. Zijn voorliefde voor Americana is duidelijk terug te horen op Modest Man. Hij produceerde het uitstekende album samen met zijn maat Joost. De hoesfoto werd gemaakt door Sonja. Geïnteresseerden in het album kunnen volgens mij het beste e-mailen naar info@lazyj.nl.

Theo Volk

Releasedatum : 24 juni 2021 Howlin’ Chicken Records/Eigen beheer

Website : https://www.lazyj.nl/Jan_van_Bijnen___Lazy_J/home.html

Saint Sister : Where I Should End

 

Oorspronkelijk komt Morgan MacIntyre uit Belfast en Gemma Doherty uit Derry, maar beiden verkasten in dezelfde periode naar Dublin. In 2014 studeerden ze daar allebei af aan Trinity College. Multi-instrumentalist Doherty studeerde muziek compositie en droomde ervan om filmcomponist te worden. Daarnaast gaf ze piano- en harples. Ze groeide op met een mix van klassieke en traditionele muziek.

Terwijl Doherty zich meer richtte op het verbeelden van de muziek was en is MacIntyre meer gefocust op het schrijven van teksten. Sinds haar jeugd een obsessie, met Leonard Cohen en Joni Mitchell als haar grote voorbeelden. Ze bracht al muziek onder eigen naam uit en kreeg toen de nodige lof van Snow Patrol’s Gary Lightbody en Joan Armatrading. Echter ze haar gefrustreerd door de beperkingen van het alleen componeren en ging op zoek naar iemand om mee samen te werken.

Beiden kenden elkaar al vaag via wederzijdse vrienden en zagen elkaar al optreden. Tijdens een gezamenlijk kopje koffie bleek dat het klikte en dat ze eenzelfde muzikale visie hadden. Hierna ging al snel voorspoedig voor het tweetal in eigen land. Hun debuutep Madrid werd geproduceerd door Alex Ryan (Hozier). Hun debuutalbum Shape of Silence vergrootte in 2018 dat succes en ontving het nominaties voor de Choice Music Prize en de Northern Irish Music Prize. Het duo speelde al op SXSW, Glastonbury, Electric Picnic, Reeperbahn, Latitude en zo’n vijf jaar geleden op Eurosonic.

Ondanks een drietal aanbiedingen van grote labels besloten de jongedames hun tweede album Where I Should End in eigen beheer uit te brengen, een goede keuze. Ze wilden volledige artistieke vrijheid en dat levert nu een gevarieerd en avontuurlijk album op. Ze omschrijven hun muziek als atmosfolk, een mix van soulvolle vocale harmonieën, dromerige synths en electro-akoestische harp.  

Op zijn frivoolst horen we ze in Karaoke Song, een zeer aanstekelijke song met een discobeat. Hier duidelijk een vreemde eend in de bijt. De muziek wordt voornamelijk beïnvloed door traditionele muziek en folk uit de jaren zestig, zij het regelmatig ingekleurd met elektronica. Maar men maakt net zo gemakkelijk gebruik van een strijkkwartet. Ook wist men zangeres Lisa Hannigan te strikken voor The Place I Work. Een liedje dat verwijst naar de tijd dat MacIntyre nog in een boekenzaak werkte.

Naast de luchtige tekst van het liefdesliedje Karaoke Song is er ook plaats voor een meer beladen song als Manchester Air. Het gaat over een jong Iers koppel dat geconfronteerd wordt met een onverwachte zwangerschap en zich genoodzaakt ziet een abortus te laten plegen in Manchester.  Zelfs nu nog hangt er in Ierland vaak een taboe rond dat onderwerp. De Magdalene Laundries hebben helaas enige eeuwen tot in de jaren negentig voor onvoorstelbaar veel leed in Ierland gezorgd.

Hun sociale betrokkenheid bleek ook toen ze Dreams van The Cranberries zongen op de begrafenis van Lyra McKee, die vermoord werd door The New ITA in april 2019. Dat nummer werd een jaar later hergebruikt door een collectief van Ierse zangeressen (waaronder het duo) voor financiële hulp aan de liefdadigheidsinstantie Safe Ireland, als gevolg van het huiselijk geweld tijdens de Covid-19 lockdown.

Het album werd opgenomen door Rian Trench in een prachtige omgeving gelegen The Meadow in County Wicklow. Onder andere legende Van Morrison ging het duo hier voor. Het avontuurlijke en gevarieerde Where I Should End zou de doorbraak in Nederland kunnen worden voor dit sympathieke Ierse duo. Ze hebben mij er in ieder geval als fan bij.      

Theo Volk

Releasedatum : 25 juni 2021 Eigen beheer

Website : https://www.saintsisterband.com

Old Lost John : Shape of Man

 

Eind jaren zestig, begin jaren zeventig raakte ik gefascineerd door rauwe, doorleefde stemmen. De eerste zangers die mijn goedkeuring konden wegdragen waren Joe Cocker en Roger Chapman. Het toeval wil dat laatstgenoemde na twaalf jaar volgende week vrijdag het uitstekende album Life in the Pond gaat uitbrengen. Op dit moment vragen maar liefst vier albums van doorleefde zangers mijn aandacht. Een ervan is van de ietwat mysterieuze Zweedse singer-songwriter Old Lost John, woonachtig in Malmö. Een paar weken geleden verscheen Shape of Man, welke mij gelukkig onder de aandacht werd gebracht door mijn Amsterdamse muziekvriend Henk (waarvoor uiteraard dank!). Veel weet ik niet over hem. Hij heet Tomas en hield voorheen paarden en was houthakker. Tegenwoordig slijt hij zijn dagen met ’s morgens kranten rondbrengen en ’s avonds liedjes schrijven en onder normale omstandigheden in en rondom Malmö optreden. Hij laat zich naast door de natuur inspireren door de muziek van Sam Amidon, film noir, Southern Gothic, Victoriaanse spookverhalen, dromen en vreemde ontmoetingen. Daarnaast religieuze invloeden. Zo worden in opener Man of Galilee de menselijke eigenschappen van Jesus belicht. En in Love Love Love komt Koning Salomon en zijn 700 vrouwen ter sprake. Nog meer Bijbelse invloeden zijn terug te vinden in Nehemiah’s Return. Muzikaal gezien beweegt hij zich ergens tussen folk en blues in. De opener en Too Many Feet lijken trouwens vooral ritmisch gezien op elkaar. Interessant is de gevarieerde akoestische inkleuring van de nogal sobere songs. Zo zorgt in afsluiter Rise een harmonium en gitaar voor een vervreemde sfeer. Ondanks de korte speelduur van 35 minuten weet Shape of Man mij ruimschoots te overtuigen.    

Theo Volk

Releasedatum : 21 mei 2021 Eigen beheer

Website : https://oldlostjohn.com/home

Dustin O’Halloran : Silfur

 

Tien jaar geleden besloot het oerdegelijke klassieke label Deutsche Grammophon zichzelf een wat hipper imago aan te meten. Dat deed het door in 2011 Night of Hunters van Tori Amos uit te brengen. Iemand die ook zeker binnen dit hippere imago past is de veelzijdige wereldburger Dustin O’Halloran. Afwisselend wonend in Los Angeles en Reykjavik. Naast producersklussen componeert hij klassieke muziek en filmscores. Hij brak in 2006 door met zijn score voor Sofia Coppola’s “Marie Antoinette”. Vele scores en nominaties voor prestigieuze prijzen volgden. In 2004 bracht hij zijn eerste klassieke soloalbum Piano Solos Vol. 1 uit. Intussen staat de teller op vier. Op Silfur herinterpreteert hij een aantal composities, die hij de laatste vijftien jaar geschreven heeft. De titel verwijst naar Silfurberg (zilveren steen), een IJsland’s kristal wat hij tijdens de opnames van iemand cadeau kreeg. Dit kristal heeft de unieke eigenschap om het licht wat er door schijnt twee keer te reflecteren. Eigenlijk hetzelfde wat O’Halloran nu met zijn composities gedaan heeft en dus is Silfur een voor de hand liggende titel voor het album geworden. Hij kreeg hulp van uitstekende musici, waaronder het Siggi String Quartet. Het album werd op IJsland opgenomen, op de in Berlijn opgenomen afsluiter na. De laatste twee composities werden nog niet eerder op plaat vastgelegd. Silfur zal het wat hippere imago van Deutsche Grammophon zeker helpen vergroten.   

Theo Volk

Releasedatum : 11 juni 2021 Deutsche Grammophon

Wesite : https://dustinohalloran.com/

Benjamin Francis Leftwich : To Carry a Whale

 

De ook in Nederland populaire Engelse alternatieve singer-songwriter Benjamin Francis Leftwich is met To Carry a Whale toe aan zijn vierde album. Een nogal beladen titel. Leftwich licht die als volgt toe : “It’s an observation on what it’s like to be a sober alcoholic addict a couple of years in. A whale is heavy to carry. It’s gonna hurt you to carry it. But it’s also beautiful, and it’s a miracle to be able to carry all that at all.”. De eenendertigjarige Leftwich ziet het album niet alleen als zijn beste, maar ook als zijn meest eerlijke album tot nu toe. Hij verschuilt zich deze keer niet achter metaforen. Hij zingt en schrijft vanuit zijn hart. Tired in Niagara werd bijvoorbeeld live opgenomen in zijn hotel in Niagara Falls. Regels als “I’m crying in the hot tub/Reaching for my phone/Telling all my cousins I’m excited to be home”, zijn niet symbolisch, maar zijn niets anders dan de waarheid. Het is het eerste album dat hij volledig opnam zonder de invloed van alcohol en andere geestverruimende middelen. Hij is volledig clean sinds hij een maandlang in januari 2018 in een ontwenningskliniek verbleef. De meeste songs kwamen heel snel en werden binnen drie uur geschreven. Zijn stem is intussen ook wat lager geworden. Hij produceerde het samen met Sam Duckworth. Tegen het samen songs schrijven was Leftwich in eerste instantie gekant, het botste met zijn ego. Bij hun eerste ontmoeting klikte het echter meteen erg goed tussen de twee. De volgende dag schreven ze samen al Oh My God Please en intussen zijn ze erg goede vrienden. Naast problemen met alcohol en andere harddrugs verloor Leftwich ook nog eens zijn vader. Every Time I See a Bird handelt hierover. Veel steun bij het verwerken van dit grote verlies kreeg hij van zijn liefhebbende moeder en fan Rebecca. Maar volgens mij haalt hij daarnaast ook veel steun uit het geloof. De songs werden in vier maanden tijd grotendeels thuis in Tottenham, in Urchin Studios in Hackney en in Duckworth’s Southend studio opgenomen. Het overwinnen van zijn verslavingen heeft duidelijk het beste in Leftwich naar bovengehaald. To Carry a Whale levert niet alleen zijn beste songs op, maar ook zijn meest eerlijke.

Theo Volk

Releasedatum : 18 juni 2021 Dirty Hit

Website : http://www.benjaminfrancisleftwich.com/

Durand Jones & The Indications : Private Space

 

De opnamekosten voor hun in eigen beheer opgenomen debuutalbum Durand Jones & The Indications waren slechts net 450 Dollar. Dead Oceans was er terecht als de kippen bij om het album alsnog op hun label uit te brengen. De nog betere opvolger American Love Call was wederom een fantastisch old school soul album. Tussendoor was ook nog Live Vol. 1 verschenen, waarop men liet horen dat men live naar nog grotere hoogtes stijgt. Voor Private Space zal het budget ongetwijfeld een stuk hoger dan voor het debuut geweest zijn. Het laat een gevarieerder geluid horen, inclusief strijkers, discobeats en andere toeters en bellen. Niet alleen is het geluid een stuk rijker, maar ook nog meer onweerstaanbaar en opgewekt. Zondermeer een ultieme zomerplaat en perfect passend bij het huidige weer. Een plaat die de luisteraar goed kan gebruiken na het snertjaar 2020, tenminste ik wel.       

Theo Volk

Releasedatum : 30 juli 2021 Dead Oceans/De Konkurrent

Website : https://durandjonesandtheindications.com/

The Mountain Goats : Dark in Here

 

Als ik goed geteld heb is dit, naast zes ep’s, intussen hun tweeëntwintigste studioalbum. Dark in Here is net als voorganger Getting Into Knives opgenomen in de legendarische Sam Phillips Recording Studio. Hun muziek is allang niet meer vernieuwend en dat vind ik totaal geen probleem. Je kunt het vergelijken met eten in je favoriete restaurant, waar men af en toe wat varieert met de gebruikte ingrediënten. Iedere nieuwe release wordt door mij beluisterd  en daarvan heb ik achteraf nooit spijt, hun albums zijn altijd van degelijk niveau en frontman John Darnielle klinkt nog altijd even gedreven als dertig jaar terug. Het zal niet verbazen dat het nieuwe album weer in het verlengde ligt van de voorganger, alhoewel de teksten iets donkerder dan op de voorganger zijn. Als de albums van het niveau zullen blijven als Dark in Here dan kunnen John Darnielle en zijn mannen nog zeker twee decennia mee.

Theo Volk

Releasedatum : 25 juni 2021 Merge/De Konkurrent

Website : https://www.mountain-goats.com/

Eloise : Somewhere In-Between

 

Een van de eerste songs die ik eind jaren zestig uit volle borst met de radio meezong was Eloise van Barry Ryan. Een zeer succesvolle power ballad in die tijd. Bij de eenentwintigjarige Engelse zangeres Eloise is geen plaats voor zoveel uitbundigheid. Ze brengt voornamelijk dromerige R&B/Soul. Ze werd twee jaar terug opgepikt door BBC Radio 1 bij de release van haar debuutep This Thing Called Living, intussen zo’n 25 miljoen keer gestreamd. Op haar mini-album Somewhere In-Between, laat ze zowel tekstueel als muzikaal gezien een meer volwassen geluid horen. De songs vormen samen een geheel :  “I feel my job is to write about all the ugly feelings: the things that are in-between fuck you songs and being in love songs”, aldus Eloise. Het zijn haar ervaringen de afgelopen jaren tussen adolescentie en volwassenheid. Erg speciaal is voor haar de single Who’s She, wat ze schreef op haar negentiende “I wrote it when I had just turned 19 and felt like I’d lost touch with the little girl in me. From the second the words fell out, there was a girl, a boy and a dance”. Die dus ook terug te zien zijn in de video van het nummer. Eloise heeft een prettige stem met een aangenaam hees randje. Het album bevat slechts negen nummers en duurt amper 23 minuten, maar toch weet ze volledig te overtuigen. Met name in de twee afsluiters van het album, die iets soberder zijn en waar haar stem het best tot zijn recht komt. De afgelopen twee jaar deed ze ook de nodige podiumervaring op, ze besteeg al meer dan honderd keer de bühne. Er is nog slechts weinig over haar bekend, maar dat is slechts een kwestie van tijd, want Eloise is buitengewoon getalenteerd, zowel als zangeres maar ook als liedjesschrijfster.     

Theo Volk

Releasedatum : 18 juni 2021 Harbour/V2

Website : http://eloise-music.com/

The Shins : Oh, Inverted World (20th Anniversary Remaster)

 

In 1996 formeerde multi-instrumentalist James Mercer de indierockband The Shins in Albuquerque, New Mexico. Vijfentwintig jaar later en zes albums verder bestaat de band nog steeds, zij het tegenwoordig opererend vanuit Portland, Oregon. De groep was net een duiventil, de samenstelling wisselde nogal eens, zo was bijvoorbeeld Eric D. Johnson (AKA EDJ) lid van 2007 tot 2011. Hun legendarische debuut Oh, Inverted World werd een bestseller door de film “Garden State”, waarvoor hun liedjes New Slang en Caring Is Creepy werden gebruikt. Die ingetogen indieliedjes verraden invloeden van legendarische groepen als The Kinks en The Beach Boys, naast van tijdsgenoten Sunny Day Real Estate en Modest Mouse. Alle elf liedjes zijn van de hand van frontman James Mercer, het enige vaste bandlid vanaf het begin. Terecht dat het album nu na twintig jaar, opgepoetst en wel, een jubileumrelease krijgt. Ik denk dat bij nogal wat muziekliefhebbers in 2001 het album niet onder de aandacht is gekomen. Wat jammer is, want de liedjes klinken nog steeds even tintelfris als toen. Het enige wat veranderd is ten opzichte van de originele release is de hoes. Was de hoes oorspronkelijk overwegend blauw nu overwegend wit. Waarschijnlijk een grapje van de band, een knipoog naar de titel. Wellicht kan met deze heruitgave van hun klassieke debuutalbum Oh, Inverted World een nieuw publiek aangeboord worden.    

Theo Volk

Releasedatum : 11 juni 2021 Sub Pop/De Konkurrent

Website : https://www.theshins.com/

Björn van der Doelen en de Huursoldaten : Na Ons de Zondvloed

 

Na Ons de Zondvloed is intussen alweer het zesde album van de Parel van Brabant. Het is gelukkig geen Coronaplaat geworden, maar Björn maakt de tussenbalans van zijn leven op. Sleutelsong vormt het zowel muzikaal als tekstueel fraaie Halverwege. Geschreven samen met Stef Bos, die hij kent van zijn programma “Praten over liedjes” in theater de Hofnar. Ze zingen het samen en het sluit af met de poëtische regels : “Het uitzicht en het inzicht ze komen elkaar soms tegen, Het is goed om hier te zijn halverwege”.

Zijn jeugd vormt een thema in de voor velen heel herkenbare opener Gezellig Op Vakantie. Maar vaker vormt zijn eigen gezin het ontwerp. Zo schreef Björn op het verzoek van zijn zoon Kootje, het gelijknamige, ontroerende Kootje. Af en toe mag Kootje mee naar optredens van zijn pa en dan luisteren ze naar mooie liedjes, zoals Thunderroad van Bruce Springsteen. Die ritjes zijn voor beiden dierbaar. Aan het eind van het nummer blikt Björn vooruit naar de tijd dat hij er niet meer zal zijn : “Dus jongen as ik er straks niet meer ben en gij echt op eigen benen moet gaan staan. Op de dagen da ge me mist, zet dan Thunderroad nog eens aan dan ben ik bij jou”.

Ook Jantje Huilt, Jantje Lacht gaat over een van zijn zoons. Een bloedmooi duet met zijn rots in de branding Ellen, sinds een jaar officieel mevrouw van der Doelen. Naast een uitstekende zangeres is Ellen ook een bekwaam portretfotografe en maakt sinds kort ook fraaie sieraden (zie eventueel haar instagrampagina TEKOSA). In Zum Wohl telt Björn zijn zegeningen, vooral de mooie vakanties met zijn vrouw en drie zoons. De pedal steelbijdrage van Diederik van den Brandt is wonderschoon.

Ennio Morricone en spaghettiwesterns komen om de hoek kijken in De Horizon Tegemoet, deze keer wordt Björn geassisteerd door kunstfluiter Freek van Beek, andermaal trouwens een song over een van zijn zoons. Het is niet altijd pais en vree in huize van der Doelen, soms wilt hij zijn zoons achter het behang plakken en gaan verhuizen.  Dan Is het Stil in Huis handelt over zoons die de corrigerende hand van hun vader nog hard nodig hebben. Soms frustreert het Björn dat hij regelmatig dingen meermaals moet uitleggen. Toch kijkt hij nu al enigszins op tegen de tijd dat zijn zoons het huis uit zullen zijn.

Erg grappig en herkenbaar is Te Laat Veur Gin Kiendjes, over de tijd dat zijn kinderen nog in de luiers lagen. Misschien wel het mooiste liedje is het gevoelige, klein gehouden God Wit, met prachtige begeleiding van zijn bekende Huursoldaten. Die Huursoldaten mogen volledig losgaan in cover Ga Van M’n Erf Af. Originele titel Get Off My Property van Tessa De Boysère. Zijn kritische kijk op de maatschappij botviert Björn in Vrijheid en Liefde.

Zijn moeder wordt weer eens een keer geëerd in het bijzonder aanstekelijke Bende Mal, wat live ongetwijfeld een publieksfavoriet zal gaan worden. Afsluiter is bonustrack en cover Vrouwen Uit Brabant, wat Björn zingt met goede vriend Ruud van den Boogaard. Het nummer was reeds terug te vinden op Ruud’s uitstekende album Eindelijk.

Het fraaie artwork is gemaakt door Bart Sparnaaij. De arrangementen maakte Björn samen met producer Gabriël Peeters en zijn onvolprezen Huursoldaten. Na Ons de Zondvloed is opgedragen aan zijn ouders, zus, zoons en uiteraard zijn vrouw Ellen. Op dit moment is het album alleen op cd verkrijgbaar en rechtstreeks bij Björn te bestellen via bdoelen@xs4all.nl. In september zal het album ook op vinyl beschikbaar zijn en zal het officieel verkrijgbaar zijn. Het opmaken van zijn tussenbalans heeft een prachtplaat opgeleverd, zijn mooiste tot nu toe.

Theo Volk

Officiële releasedatum : waarschijnlijk september 2021 Eigen beheer

Website : https://www.bjornvanderdoelen.com

Vincent Neil Emerson : Vincent Neil Emerson

 

Echte interesse in muziek kreeg Texaan Vincent Neil Emerson nadat hij voor het eerst de muziek van Townes van Zandt hoorde. Hij begon veel op te treden in voornamelijk kroegen rondom Ford Worth. In 2019 verscheen zijn debuutalbum Fried Chicken and Evil Women. Uiteindelijk krijgt hij dankzij Canadees Colter Wall de nodige bekendheid, doordat Wall hem mee op tournee nam. Intussen een goede vriend van hem en ook te horen op zijn nieuwe album Vincent Neil Emerson. Voor dit album trok hij de stoute schoenen aan en stuurde demo’s van de liedjes naar Rodney Crowell, die danig onder de indruk was. Crowell aanvaardde gretig de producersrol en zorgde ook voor het uitgelezen gezelschap muzikanten op het album. De liedjes werden in een korte periode geschreven. Het album is een grote stap voorwaarts in de carrière van de negentwintigjarige Emerson. Hij groeide trouwens op bij zijn alleenstaande moeder, een afstammeling van de Choctaw-Apache. Hij eert zijn afkomst met het prachtige The Ballad of the Choctaw-Apache. Het is een gevarieerd album, naast country, hoor je onder andere Texmex invloeden, Ierse invloeden (White Horse Saloon) tot aan zigeunerjazz in afsluiter Saddled Up and Tamed. Emerson is een geboren verhalenverteller, zijn liedjes hebben een catharsische werking en zijn recht voor zijn raap en vaak plastisch. Regels als “If you can’t swim you better learn to drown” zijn meteen duidelijk voor de luisteraar. Emerson maakt niet alleen indruk op Crowell, maar ook op mij. Ik denk dat Emerson uit zal gaan groeien tot een van de belangrijkste nieuwe woordvoerders in de traditie van grote verhalenvertellers.  

Theo Volk

Releasedatum : 25 juni 2021 La Honda/Thirty Tigers

Website : https://vincentneilemerson.com

Louien : No Tomorrow

 

Normaal gesproken bespreek ik geen ep’s, maar voor het sympathieke Jansen Records maak ik graag een uitzondering. Een label wat volledig achter hun artiesten staat en waarbij kwaliteit de enige graadmeter is. Zo bracht dit label in 2017 het meeslepende, indringende No Offending Borders van Torgeir Waldemar uit. Een van mijn favoriete albums van het vorige decennium. Nu is het beurt aan de geweldige zangeres Live Miranda Solberg uit Oslo, die haar muziek uitbrengt onder de artiestennaam Louien. Ze deed al de nodige ervaring op op Scandinavische festivals, als een van de opvallende stemmen van de band Silver Lining. Het succes van deze band effende het pad voor ook een solocarrière. Haar debuutalbum None of My Words uit 2019 verscheen in een woelige periode in haar leven. Ze verloor haar vader, haar belangrijkste motivator en inspirator. Haar vader was acteur en zanger en had een grote invloed op haar. None of My Words werd een openhartig album, waarbij ze haar gevoelens de vrije loop liet. Het album was succesvol in Scandinavië, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk. No Tomorrow blijkt muzikaal gezien een grote stap voorwaarts, haar songs hebben aan diepgang gewonnen. Verwacht overigens geen typisch Scandinavisch product, het album ademt regelmatig de sfeer uit van muziek uit Californië van de late jaren zestig, begin jaren zeventig. Sommige songs hadden georkestreerd kunnen zijn door Van Dyke Parks. Louien kreeg naast van een aantal getalenteerde muzikanten uit de Noorse scene vooral hulp van producer Øyvind Sax Røsrud Gundersen. Het eindresultaat is een schitterende, rijk georkestreerde indiefolk ep, wat hopelijk Louien ook een doorbraak in Nederland zal brengen. No Tomorrow is andermaal een bewijs dat het wemelt van de uitstekende artiesten in Noorwegen.      

Theo Volk

Releasedatum : 4 juni 2021 Jansen Records

Website : https://www.facebook.com/louienmusic

Katherine Priddy : The Eternal Rocks Beneath

 

Richard Thompson heeft een goede neus voor uitzonderlijk muzikaal talent. Hij bewierookte Katherine Priddy’s debuutep Wolf in 2018 met de woorden “het beste wat ik dit jaar hoorde”. Ook vroeg hij haar meteen mee op tournee. Een halve eeuw eerder had Thompson al een ander buitengewoon talent een podium gegeven. Op 24 september 1969 was Nick Drake in de London Royal Festival Hall supporting act van Fairport Convention en John & Beverley Martyn. Een van de slechts zevenentwintig optredens die Drake tijdens zijn leven gaf.

Katherine groeide op in het pittoreske Alvechurch, slechts tien kilometer van Tanworth-in-Arden, waar Drake een deel van zijn zorgeloze jeugd doorbracht en waar hij op slechts zesentwintigjarige leeftijd zou overlijden. Hij is misschien wel Katherine’s  belangrijkste inspiratiebron, naast John Martyn, Jeff Buckley, Scott Matthews en Tunng.

Dankzij haar groeiende bekendheid verschijnt haar debuutalbum The Eternal Rocks Beneath op Navigator. Twee nummers stonden al op haar ep, Wolf en Ring O’ Roses. Wolf is geïnspireerd op  Emily Brontë’s “Wuthering Heights”. Ciaran Clifford’s tin whistle geeft het nummer een Keltisch tintje.  Het album bevat composities die Katherine de afgelopen zeven jaar schreef en die de tijd kregen om te rijpen.

Gedurende de laatste twee jaar werden de songs in alle rust opgenomen in de Rebellious Jukebox studios, een kleine kelderstudio gelegen in het centrum van Birmingham. Vakkundig geproduceerd door Simon Weaver. Weaver speelt ook drums, percussie, bas en elektrisch gitaar (Wolf, Indigo, Eurydice). Titels als Eurydice en Icarus verraden belangstelling in de Griekse mythologie. Ook vormt haar jeugd en de natuur een bron van inspiratie.

Opener Indigo en The Summer Has Flown herinneren aan de tijd dat haar dag begon met fluiten van een merel in de boom voor haar slaapkamerraam. The Isle of Eigg verwijst naar het gelijknamige Schotse eiland. Naast fraaie ingetogen songs draait Katherine ook haar hand niet om voor een aanstekelijke nummer als Letters From a Travelling Man.

De songs worden zonder uitzondering prachtig ingekleurd, vooral de bijdragen van Mikey Kenney (fiddle), Zofia Reeves (viool), Bart Shirm (cello) en last but not least Thomas Lenthall (accordeon) bevallen me uitermate goed. Tweelingbroer Jack speelt cornet.

Toch steelt vooral de uitzonderlijk fraaie zang van Katherine de show. Af en toe dromerig, maar altijd verleidelijk, haar zang streelt het gehoor van de luisteraar op een bijzonder prettige manier. Maar ook haar songschrijverkwaliteiten zijn buitengewoon en leveren een tiental beeldschone songs op, waarvan About Rosie mijn absolute favoriet is.

Hopelijk mogen we Katherine met de verbeterende Corona omstandigheden snel hier live verwelkomen. Ze zou bijvoorbeeld niet misstaan op podia als Het Witte Kerkje in Terheijden, Guo concerts in Oisterwijk of bij De Maandag van Van Meurs in Eindhoven. Uiteraard wordt het album geleverd met een boekje met haar poëtische teksten. Na Ten Years van Linde Nijland is The Eternal Rocks Beneath het tweede folkalbum van de buitencategorie dit jaar.       

Theo Volk

Releasedatum : 25 juni 2021 Navigator Records/Bertus

Website :  https://www.katherinepriddy.co.uk/

The Hello Darlins : Go By Feel

 

The Hello Darlins is een nieuwe Canadese supergroep opgericht door zangeres/producer Candace Lacina en toetsenist/producer Mike Little. Onafhankelijk van elkaar reeds gepokt en gemazeld, leerden ze elkaar in 2010 kennen tijdens een opnamesessie en zes jaar later ontstond het idee voor The Hello Darlins. Hun debuutalbum Go By Feel werd grotendeels opgenomen in hun eigen studio in Calgary. Gedeeltelijk ook in Studio D van bandlid en coproducer Murray Pulver (Crash Test Dummies, The Bros. Landreth) en in Winnipeg’s Stereobus. De songs bevinden zich ergens op het snijvlak van country, gospel and blues. Een voorproefje van het album verscheen een jaar geleden in de vorm van de single Still Waters, waarop Lacina een fraai duet zingt met Matt Andersen.  Een andere grote naam, Joey Landreth, is te horen op Aberdeen. Go By Feel laat een band horen welke duidelijk een aanwinst is voor het Americanagenre. Bij liveoptredens kan trouwens de samenstelling van de band variëren van vijf tot negen personen.

 Theo Volk

Releasedatum : 11 juni 2021 Independent

Website : https://thehellodarlins.com/