Door mond-tot-mondreclame werd het debuutalbum Durand Jones & the Indications een
groot succes. Aanvankelijk verscheen het op het piepkleine Colemine label,
waarna Dead Oceans er brood in zag en het album wereldwijd uitbracht.
Vergelijkingen werden getrokken met Lee Fields, Charles Bradley en Al Green. Ooit
begonnen Durand en zijn kornuiten als hobby een soulbandje aan de universiteit
van Indiana. Intussen zijn ze een uitstekend op elkaar ingespeelde band. Op 25
januari gaven ze hiervan nog een geweldige proeve van bekwaamheid af in de
Tolhuistuin in Amsterdam, maar ook op het in november uitgegeven live album Live Vol. 1. Live krijgen trouwens alle
leden de ruimte op de voorgrond te treden. Op het nieuwe album American Love Call trekt naast de gepassioneerde zang van Durand Jones, vooral de
fraaie falset van drummer Aaron Frazer de aandacht. Maar ook de vaak
zoetgevooisde achtergrondvocalen zijn niet te versmaden. Af en toe doen die me
terug verlangen naar The Heptones eind jaren zestig jaren in hun rocksteady
periode, vooral in de heerlijke afsluiter True
Love en Too Many Tears. In Long Way Home doen de blazers me wat
herinneren aan Van Morrisons Caravan. Tekstueel gaat het regelmatig
over de liefde, maar opener Morning in
America is een politiek statement. Achtenzeventig
procent van de Amerikaanse bevolking knoopt maandelijks de eindjes aan elkaar
zonder al te veel toekomstperspectief. Het is ochtend in Amerika, maar de vraag
die hier gesteld wordt is, wordt het ooit nog licht. De venijnige gitaarsolo
van Blake Rein zet het nummer kracht bij. Overigens laat het hele album me
terug verlangen naar de old school soul, zoals die helaas bijna niet meer wordt
gemaakt, gelukkig nog wel door Durand Jones & the Indications. American Love Call is een prachtplaat,
die hopelijk zorg draagt voor een herwaardering van die old school soul.
Theo Volk
Releasedatum: 1 maart 2019 Dead Oceans