Jan de Bruijn en zijn zus Anneke erfden hun grote muzikaliteit van hun vader Dirk. Hij was een veehandelaar, die in zijn vrije tijd, ontelbare in het Rijsbergens dialect geschreven liedjes heeft gecomponeerd. Jan de Bruijn's carrière begon ruim vijfendertig jaar geleden. De grootste bekendheid verwierf hij met The Crew, waarin ook zijn zus Anneke zong. Zelfs nu nog is deze r&b-band een begrip in de West-Brabantse muziekscene. Hij speelde en speelt hij in diverse bands. Ook deed hij het nodige studiowerk. De afgelopen paar jaar werkte hij in alle rust aan zijn eigen songs. Hij bleef er net zolang aan schaven totdat hij tevreden was, kritisch als hij is, over het resultaat. Aan het opnemen van de songs en afwerken ervan werd door hem ongeveer tachtig uur besteed. Onlangs werd hij door Willem Jongeneelen de Robert Cray van de Lage Landen genoemd in zijn recensie voor dagblad BN/De stem. Ik weet niet of de Bruijn blij is met die vergelijking. Bij beiden is blues de basis van de muziek en is de muziek laid-back. Maar de muziek van Robert Cray is nogal glad, in tegenstelling tot die van de Bruijn. Zelf zou ik hem eerder vergelijken met Malcolm Holcombe. Beiden zijn uistekende zangers en spelen gitaar en mondharmonica. Bovendien hebben beiden de nodige levenservaring, maar zijn bovenal gevoelige en authentieke mensen, die schrijven over het dagelijkse leven. Het album werd opgenomen in de Baarle-Nassause Next Page Studio's. The long way home bevat acht eigen nummers en drie covers.
Het album opent met Don't wanna play no more op de warme en relaxte saxofoonklanken van Henri Ylen. Die relaxte sfeer is wat het hele album zo kenmerkt en wat het zo fijn maakt om ernaar te luisteren. Sorry is een werkelijk prachtige en gevoelige ballad, die alleen geschreven en gezongen kan worden door iemand met veel levenservaring. Het nummer wordt opgesierd door mooi harmonicaspel, wat het gevoelige karakter van het lied nog versterkt. Op Did you is de hoofdrol weggelegd voor Ad Moelands op accordeon. Hij begeleidt de Bruijn op zeer subtiele en schitterende wijze. Wat kan accordeon toch mooi zijn! Nobody's fault but mine is een bekende traditional. In dit nummer is goed te horen waar de roots van de Bruijn liggen. Heerlijk gezongen. Trouble in mind, ooit gezongen door onder andere Jimmy Whitherspoon en Big Bill Broonzy, krijgt een lazy groovende uitvoering. Life could be worse en Hooked zijn jazzy nummers, met vooral in het laatste nummer subliem gitaarspel. Maar altijd met gevoel gespeeld en in dienst van het liedje. Hij houdt de liedjes altijd klein en dicht bij zichzelf. Ze behoren voor mij tot de mooiste op het album. Driving home is gevoelig en melancholisch met dito harmonicaspel. Het bekende People get ready van Curtis Mayfield krijgt een integere uitvoering met respect voor het origineel. Het wordt verfraaid door mooie achtergrondvocalen. Afsluiter Africa is een mooie instrumental. Met The long way home heeft hij een schitterend en met veel liefde gemaakt album afgeleverd, waarnaar door mij zeker over een aantal jaren nog regelmatig naar geluisterd zal worden. Een groter compliment kan ik, volgens mij, Jan de Bruijn niet geven!
Theo Volk
Releasedatum: 14 november 2013 Eigen beheer
Website: http://www.jandebruijn.com/