Will Johns : Bluesdaddy

 


Bluesdaddy is zowel het titelnummer, als de enige door Will Johns zelf geschreven compositie voor zijn vierde album Bluesdaddy. Hij schreef het op de triplex gitaar, die aan de muur hangt van zijn favoriete blues bar, The Ranelagh, in zijn woonplaats Brighton. Zijn vader Andy was vooral een bekend geluidstechnicus, van onder andere een aantal Stones, Led Zeppelin en Jethro Tull klassiekers. Als producer werkte hij onder andere mee aan de klassieker Marquee Moon van Television. De broer van zijn vader, Glyn, is eveneens een bekend  producer en geluidstechnicus. Zijn staat van dienst is nog indrukwekkender.  Will’s  moeder is voormalig model en actrice Paula Boyd en zus van de nog bekendere Patti Boyd, ooit de vrouw van George Harrison en daarna van Eric Clapton. Het was Clapton die Johns op zijn vijftiende aanmoedigde gitaar te gaan spelen. Op Bluesdaddy staan een aantal bekende blues klassiekers. Een daarvan is Oh Well van Fleetwood Mac. De keuze hiervoor ligt voor de hand, zijn tante Jenny (zus van Patti en Paula) was ooit getrouwd met Mick Fleetwood. Andere bekende songs zijn onder andere When You Got a Good Friend van Robert Johnson, Hoochie Coochie Man en I Just Wanna Make Love to You van Willie Dixon, Rolling and Tumbling van Muddy Waters en Sweet Little Angel van B.B. King. Nummers waaraan hij een eigen, soulvolle draai weet te geven. Getracht is het rauwe live geluid van zijn band te benaderen. Met zijn energieke ritme sectie Chris Gale (drums) en Richard Sadler (bas) is hij daar zeker in geslaagd. Het album werd vorig jaar opgenomen tijdens de periode dat de Corona maatregelen wat soepeler waren in Engeland. Bluesdaddy is gesigneerd en wel te koop op de website van Johns.

Theo Volk

Releasedatum : 22 april 2021 Independent

Website : https://willjohns.com/

Marina Allen : Candlepower

 


Het debuutalbum Candlepower van Marina Allen telt een luttele negentien minuten. Maar die zijn meer dan voldoende om de buitengewone kwaliteiten van deze zangeres en songschrijfster uit Los Angeles volledig te etaleren. Tot haar belangrijkste invloeden rekent zij Karen Carpenter, Carole King en vooral Joni Mitchell. Laatstgenoemde was de eerste vrouwelijke zangeres, die als artiest veel aanzien vergaarde. Nog steeds is Joni Mitchell een belangrijke inspiratiebron voor haar. Mitchell werd ooit ontdekt door talentscout en labeleigenaar David Geffen, die haar album For the Roses uitbracht. Hij was tevens de ontdekker van de eigenzinnige zangeres Laura Nyro, waarmee Allen af en toe ook wordt vergeleken. Vooral in afsluiter Reunion hoor je de invloed van Nyro terug. De invloeden uit de late jaren zestig en jaren zeventig zijn dan ook volop aanwezig in haar songs. Allen ziet zichzelf in de eerste plaats als een zangeres. De melodieën van haar liedjes komen op een natuurlijke manier tot haar. Het schrijven en arrangeren van de songs kosten haar meer moeite. Toch denkt Allen terecht dat Candlepower een samenhangend geheel geworden is. Daar zou ik nog aan willen toevoegen dat beluistering ervan een verslavend effect heeft. Mocht Geffen dit album ter ore komen dan zal hij waarschijnlijk net als ik net zo enthousiast zijn als toen hij kennis maakte met de muziek van Nyro en Mitchell. Ik moet me sterk vergissen, maar volgens mij is Allen een blijvertje. Candlepower verschijnt 4 mei digitaal, maar fysiek een maand later.

Theo Volk

Fysieke releasedatum : 4 juni 2021 Fire Records/De Konkurrent

Website : https://marinagallen.bandcamp.com/releases

Iron & Wine : Archive Series Vol. 5: Tallahassee

 


Op de hoes van Archive Series Vol. 5: Tallahassee prijkt een stickertje “the LOST debut album from Iron & Wine”. Het had inderdaad het debuutalbum van Sam Beam kunnen zijn en, na een aantal keren intensief beluisteren, misschien wel moeten zijn. Bij het doorspitten van zijn archief vond Beam ruim twintig nummers terug uit zijn studententijd. Opgenomen in 1998 en 1999 toen hij studeerde aan het College of Motion Picture Arts van de Florida State University. Het herbeluisteren riep bij hem de nodige herinneringen op. Bij het opnemen van de songs probeerde hij op zijn eigen bescheiden manier zijn grote voorbeelden uit die tijd, Neil Young en Jason Molina, te imiteren. Ook kwamen de herinneringen opborrelen aan de ruimte in St. Augustine’s waar hij ze samen met zijn goede vriend E.J. Holowicki opnam. Niet veel later gevolgd door herinneringen aan de veel mooie, langlopende  vriendschappen die hij in die periode afsloot. Het is echter niet uit nostalgie dat hij dit album uitbrengt. Archive Series Vol. 5: Tallahassee bevat namelijk een elftal ijzersterke, verrassend coherente songs, dat zich zondermeer kan meten met zijn eerste drie albums. Met zijn bekende fluwelen fluisterzang begeleid hij zichzelf alleen ondersteund door akoestische gitaar, mondharmonica en drums. Vriend E.J. speelt bas en verder hoor je alleen op Straight and Tall de achtergrondzang van Brandi Bradbun. E.J. produceerde en mixte vorig jaar het album. Het album wist mij net zo snel te overtuigen als zijn eerste drie.  Zoals gewoonlijk zal het album digitaal, als op vinyl, cd en cassette verschijnen.

Theo Volk

Releasedatum : 7 mei 2021 Sub Pop/De Konkurrent

Website : http://ironandwine.com/

Alan Vega : Mutator


 

Het debuutalbum van het New Yorkse duo Suicide werd in 1977 lauw ontvangen door de pers, en ook door mij. Een duo in 1970 opgericht door Alan Vega (echte naam Alan Bermowitz} en Martin Rev na het zien van een Stooges concert. Zij waren de eersten die zichzelf omschreven als “punk”. Jaren later herzagen Rolling Stone en Pitchfork hun mening over het titelloze debuutalbum. Zelf heb ik nooit meer een poging ondernomen om hun muziek opnieuw te gaan beluisteren, misschien ten onrechte. Wel was ik behoorlijk enthousiast toen in 1980 het bekende titelloze debuutalbum van Alan Vega verscheen. Een album dat ver afstond van de muziek van Suicide. Voor het maken huurde hij een gitarist in. Alan Vega is een onvervalst rockabilly album. Zo is Lonely een hommage aan Elvis Presley’s Heartbreak Hotel. Presley behoorde samen met Roy Orbison en Jerry Lee Lewis tot zijn verafgode rock “n” rollzangers. Toch vond ik het degelijke album niet goed genoeg om Vega verder te blijven volgen, omdat er in mijn ogen in die tijd in New York nog veel betere muziek werd gemaakt. Onlangs viel echter Mutator in de brievenbus en de donkere, sombere hoes wekte genoeg interesse om te gaan luisteren. Na het overlijden van haar man Alan in 2016, begon diens weduwe Liz Lamere het muzikale archief door te spitten. Hierbij vond ze een aantal, meer experimentele composities, die ze in 1995/1996 samen in New York City met haar man maakte. Een album dat nauw aansluit op de muziek van Suicide. Het album ademt voor mij dan ook een wat duistere sfeer uit. Muziek voor mij om slechts mondjesmaat te beluisteren, maar die me toch wel weet te bekoren.      

Theo Volk

Releasedatum : 23 april 2021 Sacred Bones/De Konkurrent

Nancy Wilson : You and Me

 


Bij het beluisteren van You and Me werd ik ruim vier decennia terug in de tijd gekatapulteerd naar midden jaren zeventig toen de band Heart furore maakte. Ze bestormden toen de hitladders met hardrock songs als Crazy on You, Magic Man en Barracuda. Wat bijzonder voor de groep was dat de zussen Ann en Nancy Wilson de frontvrouwen van de band vormden én nog steeds vormen. De groep etaleert ook een zachtere kant door hun muziek te vermengen met folk invloeden. Hun debuutalbum Dreamboat Annie werd een klassieker en opvolger Little Queen is ongeveer van een gelijkaardig niveau. Het derde album Magazine was voor mij een grote deceptie. Ik verloor hierna de groep uit het oog, totdat ik kort geleden geconfronteerd werd met You and Me. Nancy Wilson rockt nog steeds als vanouds, maar excelleert ook in meer ingetogen songs. Het persbericht maakt gewag van een debuutalbum. In 2009 bracht Wilson echter in eigen beheer het akoestische folk album Baby Guitars uit. Gevuld met composities voor baby’s om bij in slaap te vallen. Dat zal zeker niet met de luisteraar gaan gebeuren bij de geregeld stevige nummers op You and Me. De eerste single van het album verscheen afgelopen herfst en is een cover van Bruce Springsteen's The Rising. Wilson legt uit: “In deze afschuwelijke periode in de wereld, met al het verlies, leek het de juiste tijd voor een song over hoop en doorzettingsvermogen.". Het album is voornamelijk opgenomen in haar studio in Californië, waarbij de bandleden en speciale gasten op afstand hebben gewerkt. De meeste nummers zijn van eigen hand, maar Wilson besloot ook een handvol covers op te nemen van een paar van haar favorieten. Waaronder een vrouwelijke versie van Pearl Jam's Daughter, een opzwepende versie van Simon & Garfunkel's The Boxer met Sammy Hagar (Van Halen) en een cover van The Cranberries Dreams, met zangeres Liv Warfield van Nancy's nieuwere band Roadcase Royale. Het album opent met het prachtige, ingetogen, akoestische titelnummer. Hierop wordt ze herenigd met Sue Ennis, die ze al kent vanaf haar twaalfde. Oorspronkelijk een schoolvriendin van zus Ann. Ennis schreef samen met Ann onder andere Mistral Wind voor Heart. De acht zelf geschreven zijn meestal akoestische ballads, maar daarnaast ook een aantal opzwepende rocknummers zoals Party at the Angel Ballroom, waarop de rocksterren Duff McKagan (Guns N' Roses) en Taylor Hawkins (Foo Fighters) terug te horen zijn. Verlies, liefde en verlossing zijn centrale thema's. Het album eindigt met een nummer dat alles samenvat. 4 Edward is Nancy's eerbetoon aan Eddie van Halen, een groot verlies dat de muziek overschaduwd. Zoals bij alle muziek die ze met Heart heeft gemaakt, eindigt dit album in een emotioneel en intiem gesprek tussen een muzikant en een publiek. Nancy: "Of je nu op het podium staat of in de studio, het gaat altijd over die relatie, en dat gesprek. "Het is altijd “jij” en “ik” geweest.". You and Me is niet zo’n grote teleurstelling als Magazine destijds. Integendeel, het is een bijzonder aangename verrassing en daarnaast ook aanleiding om Dreamboat Annie weer eens te beluisteren.

Theo Volk

Releasedatum : 7 mei 2021 V2 Records/Carry On

DRIFTWOOD : Counterattack

 


PERSBERICHT

Met de verschroeiende song Look Who’s Talking kondigde DRIFTWOOD in november van vorig jaar al aan dat ze aan hun tweede plaat bezig waren. Een tweede full album dus dat er midden 2022 moet komen. In aanloop van die release zullen ze periodiek doorheen 2021 verschillende songs vrijgeven. Vandaag de beurt aan Counterattack. 

Naar eigen zeggen plaatst DRIFTWOOD met deze single letterlijk en figuurlijk een aanval tegen alle angstzaaierij waarmee we de laatste maanden te maken krijgen. DRIFTWOOD heeft niet de muzikanten in huis die volgzaam zijn. Integendeel, het lijkt wel of ze willen dat we alles van tafel vegen, dansen en gewoon doorgaan met leven. Ze doen dat met de hulp van een man met wereldklasse, Joey Waronker, op drums, percussie en achter de knoppen vanuit Los Angeles. Waronker trekt op met zeer schoon volk, drumt bij Atoms For Peace van Thom YorkeFlea en z’n maatje Nigel Godrich waarmee hij ook de band Ultraïsta deelt. Hij speelt al zijn hele leven bij Beck, producete platen voor Other Lives en Yeasayer en maakte muziek voor de Netflix docu Wild Wild Country.
De keuze van DRIFTWOOD voor deze man was dus gericht en met reden en dat is al meteen te horen.

Counterattack is concreet, ritmisch, jazzy en uitgelaten! De song ademt spelplezier want Sam De Bock wil niet dat zijn band buigt voor alle huidige neerslachtigheid. De Bock, Janssens en Vanneste blijven hun hoogst eigen ding doen en dat is eraan te horen. Samen met de grafisch artiesten die hun artwork verzorgen gaan ze in de tegenaanval… en hoe!

Bob Bradswaw : The Ghost Live

 


Vreemd genoeg is dit mijn eerste kennismaking met de muziek van de in Cork opgegroeide singer-songwriter Bob Bradshaw. Als ik wat beter had opgelet dan had ik online in het verleden op zijn minst de enthousiaste recensies gelezen van Fred Schmale op Real Roots Café. Hij rekent intussen Bradshaw tot zijn tien favoriete artiesten. Ik kan zijn enthousiasme goed voorstellen na beluistering van zijn inmiddels zevende album The Ghost Live. Hij blijkt niet alleen een uitstekend zanger, maar kan daarnaast gerekend worden tot de betere verhalenvertellers. Hij had dan ook een goede leerschool door aanvankelijk als journalist te werken en schreef daarnaast ook korte verhalen. Twee van die verhalen werd gepubliceerd in het kader van de prestigieuze Irish Press New Irish Writing series. Maar zijn passie voor muziek bleek uiteindelijk toch groter. Hij besloot een aantal jaren door Europa te trekken en verdiende zijn boterham als straatmuzikant en door optredens in bars. Uiteindelijk belandde hij via New York, San Francisco in Boston. In de tussentijd verdiende hij de kost met allerlei aparte baantjes, waaronder als huisschilder en als portier van Liza Minelli. In Boston studeerde hij in 2009 af aan het beroemde Berklee College of Music. Zijn muzikale carrière duurt intussen al zo’n drie decennia en door zijn vele optredens is hij intussen gepokt en gemazeld en kan hij uit de voeten in talloze genres. Ook The Ghost Live is weer erg gevarieerd.  De gelijkenis met de stem van Elvis Costello veel mij direct op. Bij het begin van Light of the Moon werd ik even op het verkeerde been gezet, omdat ik dacht dat hij Losing My Religion van REM wilde inzetten. De liedjes werden allemaal geschreven met diverse coauteurs tijdens de pandemie. De titel van het album verklaart hij als volgt : “In the theater world, the ghost light is a single bulb that’s left burning to appease the spirits of the absent performers whenever the hall goes dark.”. Het beluisteren van The Ghost Live is een bijzonder aangename bezigheid en nodigt mij zeker uit om ook voorgaande albums te gaan beluisteren.

Theo Volk

Releasedatum : 30 april 2021 Fluke Records

Website : https://www.bobbradshaw.net/

La Belle Époque kondigt album aan


           

                                                                     PERSBERICHT

 

La Belle Époque is een studioproject van Danny van Tiggele (o.a. Mister and Mississippi & TOUSCH). De plaat ‘La Belle Époque, Volume 1’ komt uit op 10 september. Komende vrijdag verschijnt de eerste single ‘Sanity’.

 

‘La Belle Époque, Volume 1’ is een album zonder opsmuk waarbij de songs centraal staan. De enorme lijst gerenommeerde muzikanten uit het Nederlandse poplandschap bevat o.a. Judy Blank, Marien Dorleijn, Anne Soldaat, Blaudzun, Pablo van de Poel, Ruben Hein en Yorick van Norden. 

Begin 2020 blies Danny het stof van enkele nummers die al enige tijd op de plank lagen. Hij besloot ze voor het eerst op te nemen. Danny: “En hoe geweldig zou het zijn als een aantal van mijn favoriete songwriters en muzikanten daadwerkelijk zouden meedoen aan deze nummers? Een jaar later is het album ‘La Belle Époque, Volume 1’ een feit. De 14 nummers zijn opgenomen met een ongelooflijk getalenteerde groep muzikanten waarvan een aantal ook heeft meegeschreven. Elke artiest had al ver voor dit project een plek in mijn platenkast veroverd. Het was een feest en een eer om met zoveel bevriende en toffe muzikanten deze plaat te maken.”

De titel ‘La Belle Époque’ is letterlijk te vertalen naar ‘Het Mooie Tijdperk’. Het verwijst naar de periode van culturele, technologische en wetenschappelijke vooruitgang die plaatsvond tussen het einde van de 19de eeuw en de eerste wereldoorlog. Een tijd vol optimisme en toenemende welvaart welke uiteindelijk werd overschaduwd door de somberheid en gruwel van de Eerste Wereldoorlog.

 
Het was de periode waarin de Europese cultuur (de Franse en Belgische in het bijzonder) floreerde; de geboorte van Art Nouveau/Jugendstil, de opening van de Eiffeltoren en het Moulin Rouge Cabaret, Haute Couture en de opkomst van de Parijse casino's en operahuizen. Er ontstond een bruisende scene van kunstenaars, dichters, muzikanten en andere artistieke figuren die samen creëerden. 
 
In de huidige toestand van de wereld zien we een weerspiegeling van La Belle Époque. We voelen dat onze samenleving verandert: we leven in ongekende welvaart met miljoenen mensen op de vlucht, gemeenschappen zijn nog niet eerder zo gepolariseerd geweest en er heerst een pandemie die de wereld tot stilstand heeft gebracht. Een kunstenaar kan in deze tijd maar één ding doen: samenwerken en creëren. Zo is Danny‘s eigen interpretatie van ‘La Belle Époque’ tot stand gekomen.


De eerste single Sanity komt vandaag uit. 

Johanna Samuels : Excelsior!

 


De ouders van Johanna Samuels zijn waarschijnlijk grote fans van Bob Dylan, want ze vernoemden hun dochter naar Dylan’s song Visions of Johanna. Haar debuutalbum Excelsior! is voornamelijk beïnvloed door de klassieke songschrijvers uit de jaren zeventig. Hoofdthema’s vormen leefgemeenschap (woongroep), specifiek gezien de vrouwelijke en daarnaast het verkeren in vrouwelijk gezelschap. Tijdens het schrijven van de liedjes zat Samuels behoorlijk met zichzelf in de knoop, want ze had last van cognitieve dissonantie. Het album werd hartje winter geproduceerd en opgenomen in de splinternieuwe studio van Sam Evian gelegen in New York’s Catskill Mountains. Door de hevige sneeuwstormen raakten men tijdens de opnames van de buitenwereld afgesloten en werd de studio al snel Flying Cloud genoemd. Samuels vroeg haar goede vriendinnen Courtney Marie Andrews, Lomelda, Olivia Kaplan, A.O. Gerber, Hannah Cohen en Maví Lou om vocale ondersteuning te verlenen.  Verder speelden de leden van haar eigen band mee, bestaande uit Harrison Whitford (gitaren), Garret Lang (bas) en Sean Mullins (drums). Het gevarieerde album associeerde ik af en toe met de muziek van de betreurde Elliott Smith, vooral in All Is Fine. Het album bewijst andermaal dat men bij het piepkleine Basin Rock een goede neus heeft voor excellente singer-songwriters .  

Theo Volk

Releasedatum : 14 mei 2021 Basin Rock/De Konkurrent

Website : http://www.johannasamuels.com/

Lùisa : New Woman

 


Luisa Ortwein groeide op in Hessen, een deelstaat in het midden van Duitsland. Vervolgens studeerde ze in Hamburg aan de Universiteit, maar woont tegenwoordig in de bruisende culturele metropool Berlijn. Haar eerste twee uitstekende albums One Youth Ago en Never Own bleven in Nederland helaas onder de radar.  Het laatstgenoemde album werd trouwens gedeeltelijk in Londen opgenomen op een lichtschip. Op die eerste twee albums combineerde ze popmuziek met folk elementen en elektronica. Haar liedjes op New Woman vertonen duidelijke invloeden met muziek uit de jaren zeventig en tachtig. Denk hier bijvoorbeeld aan Fleetwood Mac en Sade. Die worden vermengd met hedendaagse popinvloeden van onder andere The War On Drugs en Christine and The Queens. De titel verwijst niet alleen dat ze tegenwoordig meer volwassen oogt. De titel song heeft een duidelijke feministische inslag. Door de hedendaagse vrouwenbewegingen vond ze de moed clichématige seksuele bewoordingen over vrouwen in de muziekindustrie aan te kaarten zoals bijvoorbeeld : the "girl with the guitar," "the lovely voice," "the muse," the "delicate fairy." Daarnaast vormen de liefde en verdriet belangrijke onderwerpen. Luisa beschikt over een hese, voor mij onweerstaanbare stem, die vooral in meer ingetogen liedjes volledig tot zijn recht komen. Om deze reden behoren I Forget You, Long Lost Friend en het uiterst sobere To Let You Go voor mij tot de hoogtepunten. Ortwein is niet een alleen een begenadigd zangeres, maar is daarnaast een uitstekend multi-instrumentalist. Die ingetogen liedjes zorgen voor een goede afwisseling met de nodige, heerlijke uptemponummers. Ortwein toerde in het verleden al met artiesten als Xavier Rudd en The Paper Kites. Wellicht wordt het uitstekende New Woman nu hier wel opgepikt en kan ze hier gaan toeren.

Theo Volk

Releasedatum : 7 mei 2021 V2 Records

Website : https://www.facebook.com/listentoluisa/

Mirja Klippel : Slow Coming Alive


 

De lente komt moeilijk op gang. Het is vandaag 12 april, maar de sneeuw valt op het moment met karrenvrachten naar beneden. Het voelt dus niet vreemd aan om nu te luisteren naar het album Slow Coming Alive, gestoken in een winterse hoes. Het betreft het tweede album van de Finse, maar ongeveer al een jaar of zeven in Kopenhagen wonende singer-songwriter Mirja Klippel. De titel verwijst naar haar langzame ontdooiing van een zeer verlegen tienermeisje naar een zelfbewuste jonge vrouw. 

Net als op haar prachtige debuutalbum River of Silver, waarover ik een uitermate lovende recensie schreef. De titelsong was geïnspireerd door twee boeken, “The Heraldry” van Emile Gevaert en “Symbolism of Place” van John Fraim. Maar haar belangrijkste inspiratiebron vormden haar in haar tienerjaren geschreven gedichten. Gedichten die ze door haar verlegenheid voor zichzelf bewaarde.

Naast haar gedichten speelt de natuur een belangrijke rol in haar muziek, maar ook de menselijke psyche en die van haarzelf in het bijzonder. Haar interesse in de psyche licht ze zelf nader toe als : "Some of the most painful moments of my life have also been the most sacred. Inside intense pain, a flash of clarity can occur, like lightning, guiding you through. I started looking into poems I wrote in my childhood and teenage years. Going back to those moments where innocence was lost, with the experience I carry today, was very healing. A process that flowed into the songs of this album”.This process is best reflected in three Finnish songs that stem from the vulnerability of youth. Both fragility and strength distinguish the six English songs, which revolve around the acceptance of death, the embrace of painful feelings and liberation from toxic relationships - as in the title track Slow Coming Alive and the song Knives, both of which can be heard in both a psychological and a gender political context.”. 

De muziek zweeft ergens tussen Scandinavische folk muziek, met de bekende vaak ijle zang, en melancholische Americana. Partner Alex Jønsson valt ook nu weer vooral op door zijn kenmerkende ritmische gitaarspel. Het album is nog iets ambitieuzer en avontuurlijker dan de voorganger. Ze toerde al door een behoorlijk aantal landen. 

Helaas trad ze slechts een keer op in Nederland, voor een enthousiast publiek. Hopelijk komt daar snel verandering in, want zowel River of Silver als Coming Come Alive zijn albums met breekbare liedjes van zeldzame schoonheid.    

Theo Volk                                        

Releasedatum : 16 april 2021 Stargazer Records

Website : https://www.mirjaklippel.com/

Piers Faccini : Shapes of the Fall

 


“If my songs were maps I'd want them to stretch from the English moors to the Saharan dunes via the plains of the Mediterranean.”. Kernachtiger en duidelijker dan dat kan Faccini zijn muziek niet omschrijven. Ook voor zijn inmiddels zevende album Shapes of the Fall past de omschrijving weer volledig. Inventieve ritmes spelen andermaal een belangrijke rol in zijn composities. Je noemt je platenlabel niet voor niets Beating Drum. Waarop hij ook fraaie albums van anderen uitbrengt. Hij werkt samen met artiesten uit velerlei genres. Zo bracht hij met Vincent Segal het prachtige album Songs of Time Lost uit grotendeels gevuld met Napolitaanse muziek, maar ook met een cover van Wenn Ich Mir Was Wünschen Dürfte van Friedrich Höllander en in de jaren dertig onsterfelijk gemaakt door Marlene Dietrich.  Maar ook de fraaie EP Desert Songs met Dawn Landes en een album met jazz gigant Ibrahim Maalouf. Voor zijn nieuwe album wist hij Ben Harper te strikken voor een duet in All Aboard. Op de beginpagina van zijn website staat prachtig omschreven hoe organisch dit nummer tot stand kwam. De grote kracht van het album vind ik vooral hoe fraai en inventief hij wereldmuziek uit diverse windstreken in zijn composities weet te integreren. Maar hij excelleert ook in bloedmooie zang en dito achtergrondzang. En, zoals al eerder gememoreerd, in inventieve en intrigerende ritmes. Dat alles maakt Shapes of the Fall tot een bijzonder avontuurlijke luisterervaring, die ik elke muziekliefhebber kan aanraden. Zonder enige twijfel voor mij een van de meeste aangename muzikale verrassingen van 2021 tot dusver.    

Theo Volk

Releasedatum : 2 april 2021 Beating Drum

Website : https://www.piersfaccini.com/



The Brother Brothers : Calla Lily


Some People I Know het debuutalbum van de eeneiige tweeling Adam en David Moss wist de gevestigde pers wereldwijd tweeënhalf jaar geleden meteen volledig te overtuigen. Zelf eindigde ik mijn recensie met deze slotconclusie : “Zeker een aanrader, want  Some People I Know is een folk master class samenzang.”. Die geweldige samenzang werd al op vroege leeftijd eigen gemaakt door mee te zingen met platen uit hun vaders collectie, zoals The Kingston Trio, The Everly Brothers, The Beatles en The Beach Boys. Veel luisteraars zullen, waarschijnlijk net als ik, door hun perfecte samenzang meteen de associatie leggen met The Everly Brothers. Ook beheersen de heren door hun universitaire studies hun instrumenten tot in de puntjes. Op het podium spelen ze als akoestisch duo: David op cello en gitaar en Adam op de vijfsnarige viool. De eerste single On the Road Again geeft een goede indicatie van wat de luisteraar mag verwachten. Het gaat over de dualiteit van het verlangen om op tournee te gaan, maar ook over hoe dat leven dan is. En over de heimwee naar thuis. Het nummer werd overigens al voor de Coronapandemie geschreven. Hun teksten zijn over het algemeen de moeite waard. Erg grappig vind ik de spitsvondige tekst van het tragikomische Seeing Double. Dat ze ook hun mannetje staan zonder zang bewijst het korte, melancholische A Poquito Doina. Men waant zich te gast bij Hongaarse of Roemeense zigeuners. Het album werd geproduceerd door Ryan Hadlock (The Lumineers, Brandi Carlile, Vance Joy) in de Bear Creek Studios in Woodinville, Washington. Calla Lily vind ik nog iets overtuigender dan het al fraaie debuutalbum.

Theo Volk

Releasedatum : 16 april 2021 Compass Records/Bertus

Website : http://www.thebrotherbrothersmusic.com/ 

Dinosaur Jr. : Sweep It Into Space


 

Chris Bernasco heeft een opvallende kijk op muziek. Hierover plaatst hij maandelijks zijn bevindingen op de website van Popmagazine Heaven. In dit artikel van twee weken geleden vroeg hij zich terecht af waar de gitaarsolo gebleven is in de popmuziek. Gelukkig kom je die zowel in korte als langere vorm nog geregeld tegen. Wie de laatste jaren naar de platen van onze bluesman Ralph de Jongh luistert, wordt veelvuldig getrakteerd op fantastisch gitaarspel. Ook de Amerikaanse band Dinosaur Jr is al sinds de jaren negentig niet vies van degelijke, stevige old school rockmuziek. In de jaren zeventig zou de band door Oor ongetwijfeld tot de zware jongens gerekend zijn. Tijdelijk ging de stekker uit de band in 1997 na Hand It Over om daarna zeer overtuigend terug te komen met Beyond in 2007.  In die tussentijd startte frontman en  medeoprichter J Mascis een succesvolle solocarrière. Hij bracht tot nu toe een viertal uitstekende soloalbums uit. Na het album Elastic Days uit 2018 ging hij op een Engelse tournee met singer-songwriter Rosali Middleman. Aanvankelijk was de bedoeling om in januari 2019 te gaan toeren, maar werd verschoven naar mei. Hierop besloot Middleman de vrijgekomen tijd te benutten om nieuwe songs te schrijven. Toevallig wordt haar album No Medium begin mei uitgebracht. Ook een plaat met fantastisch, inventief gitaarspel. Dinosaur Jr’s nieuwe album Sweep It Into Space is van de degelijke kwaliteit die men van hen mag verwachten. Het merendeel van de songs werden geschreven door Mascis. De twee ingetogener nummers Garden en You Wonder werden geschreven door Lou Barlow, de andere medeoprichter van de band. Samen met Kurt Vile produceerde Mascis het album. Vile zingt op zes nummers mee en speelt op drie nummers gitaar mee. Verrassend vind ik dat de laatste albums van de band verschijnen op het eigenzinnige Jagjaguwar label. Sweep It Into Space bewijst dat de gitaarsolo en energieke rockmuziek nog lang niet uitgestorven is. Chris Bernasco kan gerust zijn.       

Theo Volk

Releasedatum : 23 april 2021 Jagjaguwar/De Konkurrent

Website : https://www.dinosaurjr.com/


Rosali : No Medium


 

De vraag zal altijd onbeantwoord blijven. Zou het meesterwerk No Medium het levenslicht gezien hebben als de Engelse tournee van Rosali Middleman met J Mascis begin 2019 niet verschoven zou zijn naar een latere datum? In ieder geval niet in de huidige hoedanigheid. 

Door die gewijzigde planning had ze plotseling een maagdelijke agenda voor de maand januari dat jaar. Ze besloot een vriend van een vriend te bellen, die een landelijk gelegen boerderij in de heuvels van South Carolina spotgoedkoop verhuurt aan muzikanten. Naast de nodige wandelingen door de heuvels daar schreef ze nieuwe songs voor haar intussen derde soloalbum. 

Haar eerste twee albums gingen geruisloos voorbij aan Nederlandse recensenten. Alleen Erwin Zijleman van Krenten uit de pop ontdekte heel toevallig op de valreep van 2018 haar tweede album Trouble Away. Het repertoire op dit album is heel gevarieerd en ze wordt erop omringd door uitsluitend rasmuzikanten. 

Op No Medium kiest Rosali echter bijna uitsluitend voor rock ballads. Haar grote voorliefde voor het rockgenre is niet vreemd. Haar ouders hadden een rock ‘n’ rollband. Samen met haar ouders en oudere broers en zussen werd er thuis zeer frequent gemusiceerd. Op haar twaalfde kreeg ze van een oudere zus een walkman met enkele Nirvana tapes, waarvan vooral MTV Unplugged in New York veel indruk maakte. Haar moeder leerde haar ooit I’ll be your Mirror zingen. Sindsdien behoren The Velvet Underground en Lou Reed tot haar grote invloeden. 

Tijdens haar verblijf in grote eenzaamheid werd ze geconfronteerd  met haar eigen demonen. Vandaar dat het repertoire vooral beheerst wordt door donkere thema’s als verdriet, dood en verslaving. Tijdens het schrijven moest ze geregeld denken aan een vriend, die op zijn zestiende overleed. Ze legde het vast in  Your Shadow

Op haar website wordt uitgebreid uitgelegd waarom het album de titel No Medium kreeg : “While writing the album, Rosali was inspired by harmonographs—swinging pendulums that create beautiful illustrations of the mathematics of music—considering how the mind, too, creates images through song. She imagined herself as the swinging pendulum—“a body suspended from a fixed point” (Encyclopedia Britannica), governed by the forces surrounding her. She thought about the pendulum’s relationship to time, movement, and even its use in divination practices. The album’s title, lifted from Charlotte Brontë’s, Jane Eyre, resonated with this vision: “I know no medium: I never in my life have known any medium in my dealings with positive, hard characters, antagonistic to my own, between absolute submission and determined revolt. I have always faithfully observed the one, up to the very moment of bursting, sometimes with volcanic vehemence, into the other.” With the multiple meanings of “medium”—as middle ground, a term for psychics, and as the material of artistic expression—No Medium felt like the appropriate name, describing how the self is shaped by the patterns of life.”. 

Ze had bij terugkomst thuis nog geen enkel idee hoe het album moest gaan klinken. Dat kwam pas toen ze met het trio Long Hots, waarvan ze deel uitmaakt, op tournee ging met de David Nance Group. Ze vroeg deze band om mee te werken, een gouden greep. Het grote verschil met de voorgaande twee albums is dat deze bandleden al een grote chemie onderling hebben. Dat tilt de reeds, zonder uitzondering, ijzersterke songs naar een nog hoger niveau. 

Invloeden op het gekozen geluid waren ; “The influences for the sound of No Medium reflect this pairing of assured vulnerability, in the stylistic coherence of Bob Dylan’s Desire, the tender delivery in Iain Matthews’ Journey From Gospel Oak, the strut and swagger of Bowie’s Hunky Dory, the ambition and beauty of Gene Clark’s No Other, and the playful catharsis of Harry Nilsson’s Nilsson Schmilsson. The Richard and Linda Thompson-esque album opener Mouth, places Rosali within both a physical and emotional space. “East of the river I was travelling on / watch me lie, undone / rest me in a forest, overgrown / until I am free of all that I’ve known,” she sings. There is movement, both within a cityscape, and in her outlook on love. Speaking of her thought process when writing the song, she says, “I imagine confidently walking away from the past, toward a new approach to love and intimacy to achieve a closer relationship with myself.”. Met al deze invloeden heeft No Medium toch een eigen signatuur gekregen. 

Door de nodige oorwurmen heeft No Medium al snel een verslavende uitwerking op de luisteraar. Daarnaast wordt men bijna constant getrakteerd op subliem en regelmatig stevig gitaarspel. Slechts eenmaal eerder gebruikte ik de term meesterwerk (Honest Life van Courtney Marie Andrews). Dit is de tweede keer.

Theo Volk

Releasedatum : 7 mei 2021 Spinster Sounds

Website : https://rosalimusic.com/

Lotta St Joan : HANDS

 


Sinds een kleine twee weken staat op de website van Folk Radio een lovende recensie over HANDS, het debuutalbum van de Berlijnse singer-songwriter Lotta St Joan. Een intiem, persoonlijk en eerlijk album van een ongelofelijke schoonheid. Een album vol persoonlijke ontboezemingen. Ze nam het album praktisch in haar eentje thuis op. Met haar ingetogen liedjes weet ze de luisteraar snel te overtuigen van haar grote muzikale kwaliteiten, ondersteund door haar prachtige, melancholische stem. Op haar website worden vergelijkingen getrokken met folk grootheden uit het verleden als Joni Mitchell en Joan Baez en meer eigentijdse zangeressen als Laura Marling, Lucy Rose en Daughter. Zelf associeerde ik haar meteen met Erin Rae en haar delicate liedjes op het fraaie album Soon Enough. De recensie op Folk Radio hebben we te danken aan Erika Severyns, een sinds kort zelf in Berlijn woonachtige singer-songwriter. Een zangeres geboren in Rusland, via een tussenstop in België, vervolgens voor een muziekstudie verkast naar Londen. Ook zeker een singer-songwriter om nauwgezet in de gaten te houden. Zelf werd ik geattendeerd op HANDS door muziekfanaat Rob Dekker, waarvoor dank! HANDS is voor mij balsem voor de ziel en zal ongetwijfeld tot de mooiste debuutalbums van 2021 gaan behoren.

Theo Volk

Releasedatum : 29 januari 2021

Website : https://www.lottastjoan.com/

Flock of Dimes : Head of Roses

 


Bekendheid vergaarde Jenn Wasner vooral met Wye Oak. In 2006 gevormd samen met middelbare schoolvriend Andy Stack, in eerste instantie onder de naam Monarch. Enige tijd later transformeerde de band tot een duo en bracht tot nu toe een zestal albums uit. Daarnaast werkte Wasner onder andere samen met Bon Iver en Dirty Projectors. Rond 2011 startte ze het redelijk onder de radar gebleven soloproject Flock of Dimes. In 2016 verscheen het debuutalbum If You See Me, Say Yes, waarop onder andere Andy Stack op saxofoon te horen is. Ook op Head of Roses is Andy Stack te horen, ditmaal op cello.  Een grotere rol is weggelegd voor coproducer Nick Sanborn, die bas speelt, synthesizers en elektronica. Nog meer instrumenten neemt Wasner zelf voor haar rekening, waaronder de piano, die ze reeds op zeer jeugdige leeftijd leerde bespelen. De piano is, naast de pedal steel, te horen op het titelnummer, het meest sobere nummer van de plaat. Op de eerste kant (helft) zijn de iets meer experimentele liedjes te horen. Op kant twee (helft) zijn de liedjes meer organisch van toon. De laatste soort heeft duidelijk mijn voorkeur, omdat haar fraaie, ietwat hese stem hier het best tot zijn recht komt. Op het wonderschone Lightning viel mij de opvallende gelijkenis van haar stem op met die van Beth Orton.  De saxofoon van Kris Hilbert vormt enkele malen een prettige toevoeging. De eerste vijf songs hadden iets meer tijd nodig om te beklijven.  De liedjes schreef Wasner in enkele maanden tijd in haar huis in North Carolina. Een aantal liedjes hebben als thema het leven in isolatie tijdens de huidige pandemie, de overige hebben betrekking op recent liefdesverdriet.    

Theo Volk

Releasedatum : 2 april 2021 Sub Pop/ De Konkurrent

Website : https://www.flockofdimes.com/