Rebecca Dumaine & The Dave Miller Trio : Someday, Someday

 


Bij leven en welzijn zou mijn vader vandaag, 30 maart,  96 geworden zijn. Aan hem moest ik de afgelopen dagen denken bij het beluisteren van Someday, Someday van de Amerikaanse jazz zangeres Rebecca Dumaine. Niet alleen zou hij haar een uitstekende zangeres gevonden hebben, maar zou het vertolkte materiaal vast ook zijn goedkeuring weg hebben kunnen dragen. Zeker evergreen Cry Me a River, wat begin jaren zestig bekend werd door Ella Fitzgerald, een van mijn vaders favoriete zangeressen. Net zo bekend is de heerlijke afsluiter Sunny. Edith Piaf’s La Vie En Rose vormt een niet zo voor hand liggende medley met Charlie Parker’s  Au Privave. Een nostalgisch tintje voor mijzelf heeft Alone Again(Naturally)  van de Ierse zanger Gilbert O’Sullivan. Begin jaren zeventig was hij in Nederland mateloos populair dankzij grote hits als Matrimony, Nothing Rhymed en eerder genoemde Alone Again (Naturally) . Zijn debuutalbum Himself werd een klassieker. Een minder voor de hand liggende keuze is het Franstalige Samba De Mon Coeur Qui Bat oorspronkelijk gezongen door Coralie Clément maar geschreven door de eigenzinnige Franse chansonnier Benjamin Biolay. Niet alleen schreef hij bijna het complete oeuvre van Clément, maar heeft hij zelf ook een aantal imposante albums op zijn naam staan, waarvan Négatif mijn absolute favoriet is. Een heerlijk Latijns ritme heeft het zelf geschreven titelnummer Someday, Someday, een van de hoogtepunten van het album. Ook schreef ze zelf het eveneens uitstekende Time To Get Unstuck (Happy Little New Song). Het poëtische  Both Sides, Now is een van de eerste songs die Joni Mitchell de nodige roem bezorgde én nog steeds bezorgt. In december is jaarlijks op Nederlandse commerciële zenders de komische film Love Actually te zien. Op het meest trieste moment in de film voor Emma Thompson is Both Sides, Now te horen. Dumaine wordt begeleid op het relaxte Someday, Someday door het uitstekende Dave Miller Trio.

Theo Volk

Releasedatum : 9 april 2021 Summit Records

Website : http://www.rebeccadumaine.com/

Reza Khan : Imaginary Road

 


Gitarist, componist en producer Reza Khan werd geboren in een muzikale familie in Bangladesh. De klassieke Indiase muziek kreeg hij reeds op jeugdige leeftijd ingegoten door zijn vader. Zo rond zijn achtste begon hij diverse Indiase percussie instrumenten leren te bespelen. Zijn muzikale wereld veranderde voorgoed toen zijn broer met een bootleg van Peter Frampton’s Frampton Comes Alive! thuis kwam. Al spoedig volgden onder andere Eagles, Grand Funk en America. Naast dat hij zich ook  verdiepte in de tabla, sitar en sarod, werd de gitaar echter zijn voornaamste instrument. Pat Metheny werd een belangrijke inspiratiebron,  die hem extra motivatie gaf om de technische kwaliteiten van zijn gitaarspel constant te blijven verbeteren. In Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh, formeerde hij zijn eerste band Yours Sincerely. Hun enige album Members Only werd een commercieel succes, er werden een half miljoen exemplaren van verkocht. Hij koos echter al snel voor zijn veelbelovende carrière in internationale betrekkingen. Zijn sociale betrokkenheid leidde al snel tot een baan bij de Verenigde Naties. Die bracht hem in talloze Aziatische landen. Ook maakte hij deel uit van de vredesmissie in Angola. Eind jaren negentig vestigde hij zich in Zuid-Afrika, trouwde, werd vader en begon muziek te componeren en op te treden. Enige jaren later emigreerde het gezin naar New York, waar hij al snel deel zou gaan uitmaken van de jazz scene en begon albums uit te brengen. Ook begon hij met zijn band regelmatig buiten Amerika op te treden. Zo trad men de laatste jaren regelmatig op in Spanje. Tijdens hun laatste trip trad men in Valencia op in de Mattisse Club, waar zowel jazz als salsa muzikanten optreden. Na een geslaagd optreden besloot Khan met een viert al muzikanten een week lang de Cut Records studio in te duiken. Zeven van de tien liedjes op Imaginary Road werden er opgenomen. Op subtiele wijze wordt de feelgood jazz met allerhande andere muzikale genres vermengd. Imaginary Road is voor mij een aangename verrassing.        

Theo Volk                                 

Releasedatum : 26 maart 2021 Eigen beheer

Website : https://rezakhanmusic.com/

Adrian Crowley : The Watchful Eye of the Stars

 


De singer-songwriter Adrian Crowley oogt met zijn donkere uiterlijk mediterraan. Dat klopt ten dele, van moeders kant Maltees, zijn vader is Iers. Crowley werd geboren op Malta, maar groeide op in de Ierse studentenstad Galway. Begin jaren negentig verhuisde hij naar Dublin. In 1998 verbleef hij een jaar in Toulouse, waar hij liedjes componeerde en geregeld optrad. Begin 1999 keerde hij terug naar Dublin en bracht dat voorjaar in eigen beheer zijn debuutalbum A Strange King uit. Voor zijn tweede album When You Are Here You Are Family trok hij de stoute schoenen aan en benaderde hij topproducer Steve Albini, die tot zijn verbazing gretig toehapte. Op zijn voorlaatste album Dark Eyed Messenger uit 2017, werd Crowley geassisteerd door topproducer Thomas Bartlett. En voor album nummer negen, The Watchful Eye of the Stars, kon hij rekenen op de hulp van niemand minder dan John Parish. Crowley werd en wordt beïnvloed door grote verhalenvertellers uit de jaren zeventig als Leonard Cohen en Nick Drake, maar wordt in de pers ook regelmatig vergeleken met artiesten als Bill Callahan en Nick Cave. Helaas heeft hij nog steeds niet de bekendheid als laatstgenoemde. Naar mijn mening volkomen onterecht, want hij heeft intussen een prachtig oeuvre opgebouwd. Multi-instrumentalist Crowley beschikt over bijzonder prettige, warme bariton. De basis voor The Watchful Eye of the Stars vormen de op gitaar of mellotron door Crowley gecomponeerde liedjes. Hij benadert teksten net zoals hij korte verhalen schrijft. “The songs straddle the conscious and subconscious world and some are even psychedelic in my mind, but to me they are all at once true stories and born of another place.”. Interessant is voor mij het verhaal achter Crow Song. Op een stormachtige nacht in Ierland bracht Adrian Crowley's broer een gewonde kraai mee naar huis. Na er een tijdje voor te hebben gezorgd, vloog de kraai vanzelf weg, een onuitwisbare indruk achter latend. Zelf heb ik mijn prille tienerjaren een jonge kauw grootgebracht, die een jaar later ook een gevolg gaf aan de roep van moeder natuur. Het verhaal over de kraai was dus voor mij volkomen herkenbaar. De stroom van nieuwe liedjes leken min of meer volledig gevormd tot hem te komen. Samen met producer Parish wist Crowley exact wat de aangrijpende liedjes nodig hadden. Ze worden op een subtiele manier ingekleurd, zoals we dat van hem gewend zijn. Het album weet me nog iets meer te beklijven dan al zijn geweldige voorgangers. De fraaie teksten worden, zoals het hoort, meegeleverd. The Watchful Eye of the Stars is een album om zeer zorgvuldig te koesteren. Het zou zomaar eens mijn favoriete album van 2021 kunnen gaan worden.   

Theo Volk

Releasedatum : 30 april 2021 Chemikal Underground/De Konkurrent

Website : https://www.adriancrowley.com/

3hattrio : Lost sessions

 


Ineens was daar in 2015 dit unieke trio uit het kleine plaatsje Virgin, Utah gelegen in de woeste natuur, niet ver van Zion National Park, andere Nationale Parken en Death Valley. Dankzij mijn trouwe tipgever Henk M. leerde ik hun intrigerende album Dark Desert Night kennen. Een toevallige sessie bracht de drie leden met een totaal verschillende muzikale achtergrond samen en klikte het wonderwel. Sindsdien probeert men met albums als Solitaire en Lord of the Desert hun American Desert Music steeds verder uit te diepen en nieuwe wegen te bewandelen. Hun benadering van componeren veranderde ook. Greg Istock hierover : “We can be free to make musical sound that is not like any song, nothing like we’d made before. We are not playing a song anymore. We were playing a feeling, a picture of place or an occurrence. Once we played a virtual train wreck”. De teksten van de songs worden volgens Hal Cannon ook steeds minder belangrijk. Het gaat meer om het gevoel en de spanning die het karakter van hun fascinerende muziek kenmerkt. Veelal is hun muziek experimenteel, filmisch en psychedelisch getint. Op Vanguard-online wordt in hun recensie over het splinternieuwe album Lost Sessions de vergelijking getrokken met de experimentele muziek van Lau, wat ik niet zo’n verkeerde vergelijking vind. Ook deze keer weet het trio mij direct weer naar het puntje van mijn stoel te laten veren. De release had trouwens nogal wat voeten in aarde. Een zomer lang werkte het trio hard aan nieuwe opnames. Na voltooiing sloeg het noodlot toe, de harddrive met daarop het enige exemplaar van de opnames kwam onder een vallende piano terecht. Hemel en aarde werden bewogen om de bestanden nog te redden maar dat leek lange tijd redelijk hopeloos. Gelukkig wist een gespecialiseerd bedrijf de bestanden te redden. Natuurlijk zorgde de wet van Murphy dat het pakketje ook nog tijdelijk zoekraakte bij de postverzending. Maar ineens dook het pakje gelukkig weer op. Gelukkig, omdat Lost Sessions misschien wel hun meest geslaagde album uit hun reeds fraaie oeuvre is. Zo’n vijf jaar geleden wist het trio ook de aandacht te trekken van Sandra Zuidema en Luciano Mulder van LDM Bookings. Het fascinerende Lost Sessions is nu in Europa alleen te koop via Lucky Dice, het mailorderbedrijf van Sandra en Luciano.  

Theo Volk

Releasedatum : 26 maart 2021 Lucky Dice/Eigen beheer

Website : http://www.3hattrio.com/

Tijs Vanneste : Hier Is’t Goed


 

Al vroeg wist Tijs Vanneste wat hij wilde in zijn leven. Tatoeëerder als professie en daarnaast muziek als grote passie. In beide kan hij volop zijn grote creativiteit kwijt. Vanneste volgde in de humaniora een kunstrichting aan het Heilig Graf in Turnhout. Vervolgens studeerde Vanneste  een blauwe maandag aan de gerenommeerde kunstacademie St. Joost in Breda. Hierna volgde hij de opleiding tekenleraar in Gent. Hierna verdiende hij lange tijd zijn brood als tekenleraar in gevangenissen en het buitengewoon onderwijs. 

Op jonge leeftijd begint de muziek een grote rol in zijn leven te spelen. In het Belgische grensdorpje Dessel richt hij in 1995 op zestien jarige leeftijd de alternatieve metalband Oceans of Sadness op. De band bracht zes albums uit en stond ook zes keer op het  affiche van  de jaarlijkse Graspop Metal Meeting. Dit bekende metal festival vindt jaarlijks plaats in zijn woonplaats Dessel en trekt ieder jaar meer dan 100.000 bezoekers. Hij zong na Oceans of Sadness nog een tijdje in  de melodieuze rockband The Searching dat in 2014 het album Closure uitbracht. 

Anno 2021 heeft Vanneste in Mol de goedlopende tattooshop T*INK. Tot zijn clientèle mag hij ook BV’s Tom Boonen en Ben Segers rekenen. In 2016 bracht Vanneste samen met Yves Gaillard onder de artiestennaam Jef en Yves Van Echelpoel de culthit Ziet em duun uit. Reeds in 2003 geschreven voor een vriend , die in beschonken toestand een bijzonder eigenzinnige manier van dansen had. Dankzij YouTube en StuBru vergaarde het nummer bekendheid. 

Het album Hier Is’t Goed hebben we te danken aan het nog uit te zenden tv-programma “De Kemping”. Het concept ervan werd door Vanneste zelf bedacht. Het is gemaakt rondom jongeren, die door uiteenlopende redenen niet aan werk komen. De jongeren krijgen in het programma de verantwoordelijkheid over een camping zelf in handen en beslissen over alles mee. Twee maanden lang engageren ze zich voor dit bijzondere project: ze bouwen campingplaatsen, poetsen dagelijks douches en toiletten, organiseren bingo- en pétanque wedstrijden en moeten honderden kampeerders tevreden stellen. En ze moeten vooral leren om met elkaar samen te werken en individuele verantwoordelijkheid op te nemen. Voor het programma sprak Vanneste heel frequent met de deelnemers over de hobbels die zij reeds in hun jonge leven hebben moeten zien te overwinnen of dat nog moeten doen. Het zette Vanneste aan tot nadenken over hoe hij zelf in elkaar steekt en begon die gedachtes om te zetten in gevarieerde liedjes met prachtige teksten. 

Een van de belangrijkste liedjes is voor Vanneste het fraaie Pelicano. Een nummer over wie hij had kunnen worden, door het succes van Van Echelpoel. Hij legt uit: "Een gast uit het dorp die het “gemaakt”heeft en plots door heel het dorp als een “dikkenek” wordt beschouwd. Gelukkig zien ze daar in De Kempen dwars door en ben ik nog altijd één van hen. Onlangs had ik het nog eens voor: na het sluitingsuur van een café, belandde ik bij mensen thuis. Een hele nacht heb ik bij wildvreemden aan hun tafel in de living gezeten, pinten drinken. Toen mijn vrouw ’s ochtends vroeg waar ik had gezeten, kon ik alleen maar antwoorden: “Geen idee”. Dat psychedelische randje aan De Kempen - ik heb daar altijd van gehouden.".

Het nummer Het Gevaar werd al vooruitgeschoven als themanummer voor de Te Gek!?-campagne, die psychische problemen bespreekbaar wil maken. Den Tijd is Tijs z’n eigenzinnige bewerking van Bob Dylans The Times They Are A-Changin. Daarnaast leende hij de fraaie muziek van Brian Eno’s By This River van diens klassieker Before and After Science voor Neffe de Vaartdijk

Helaas beschik ik niet over de credits, dus weet ik niet wie op Hier Is’t Goed meespelen en door wie de andere liedjes zijn geschreven. Vanneste schreef overigens door de jaren heen al zo’n 800 liedjes. Muzikaal gezien wordt er heel gevarieerd uitgepakt. Hoogtepunt op het album is voor mij Hoe Snel Moet het Gaan, het fluwelen trompetspel is hier wonderschoon. Alleen van het zeer aanstekelijke countryduet Duzend Keer met Kate Ryan weet ik de credits. Zijn goede vriend Paul van Bruystegem (Triggerfinger) speelt hier gitaar. 

De teksten zijn voor mij als grensbewoner gemakkelijk te verstaan. Ik ga er vanuit dat het album geleverd gaat worden met een tekstboekje, want dat verdienen de fraaie teksten absoluut. Zowel muzikaal als tekstueel is Hier Is’t Goed een topalbum.   

Theo Volk

Releasedatum : 16 april 2021 V2 Records

Website : https://www.facebook.com/TijsVannesteArtistPage/

Ben de la Cour : Shadowland


 

Shadowland is intussen het vierde album van de nog redelijk jonge troubadour Ben de la Cour. De eerste drie verschenen op Flour Sack Cape Records. In eerste instantie werd Shadowland vorig jaar op 15 mei reeds digitaal en in een beperkte fysieke oplage in eigen beheer uitgegeven.  9 april verschijnt het album volkomen terecht andermaal op Flour Sack Cape Records. Zelf noemt Ben de la Cour zijn muziek kernachtig Americanoir. In zijn songs figureren vaak duistere personen die leven aan de zelfkant van de maatschappij. Denk bijvoorbeeld aan moordenaars, bankrovers en mensen met mentale problemen. Het leven van de la Cour zelf is ook niet bepaald saai. Zo heeft hij een carrière als succesvol amateur bokser achter de rug. In zijn tienerjaren maakte hij samen met zijn broer podiums als de legendarische CBGBs al onveilig. Daarnaast groeide hij op in gevaarlijke buurten en werd meermaals gearresteerd. Ook kreeg hij mentale en drankproblemen en werd daar geregeld voor behandeld. In 2013 kreeg hij in East Nashville zijn leven weer op de rit en gaat het sindsdien alleen nog maar crescendo.  Shadowland bevat een uitstekende mix van ingetogen liedjes en wat stevigere liedjes in het rock(‘n’ roll) genre. Vooral in de ingetogen liedjes komt zijn prettige stem tot zijn recht. Hoogtepunt vormt voor mij het indringende Harmless Indian Medicine Blues, een van de drie liedjes, welke hij samen met ChrisWatts scheef. De overige negen schreef hij alleen. Shadowland laat een uitstekende verhalenverteller aan het woord. Warm aanbevolen!

Theo Volk

Releasedatum : 9 april 2021 Flour Sack Cape Records

Website :  https://www.bendelacour.com/

Cha Wa : My People


 

Cha Wa is een Indiaanse Mardi Gras funk band rond lead zangers Joseph en diens zoon J’Wan Boudreaux. Zij zijn respectievelijk de zoon en kleinzoon van de Big Chief van de Golden Eagles, een Indiaanse Mardi Gras stam. Joseph werd door zijn vader reeds op eenjarige leeftijd meegenomen naar straatoptredens in New Orleans. Rond zijn tiende begon hij al op grote festivals te spelen. Cha Wa werd opgericht door drummer Joe Gelini. Hij is een geschoold muzikant, die studeerde aan de prestigieuze Berklee College of Music. Naast funk raakte Gelini bij terugkomst in New Orleans ook in grote mate geïnteresseerd in jazz en begon al snel met Thelonius Monk op te treden.  Maar de leden van de band absorbeerden ook andere invloeden op als disco, Afrobeat en reggae. Dat leidde tot een smakelijke gumbo met een eigen signatuur. De band werd opgericht in 2014 en is nu met My People toe aan hun derde album. Vanaf de swingende opener en titeltrack My People weet de band mijn aandacht moeiteloos vast te houden. De songs zijn geëngageerd, regelmatig politiek getint. Naast eigen werk waagt men zich ook Bob Dylan’s Masters of War, geschreven op het hoogtepunt van de Cubacrisis. Op dit nummer is de ervaren blues zanger Alvin Youngblood Hart te horen. Op Love in Your Heart krijgt men hulp van de uitstekende zangeres Anjelika Jelly Joseph. Afsluiter Swallow Water, een traditional, werd live opgenomen in bar Handa Wanda’s in New Orleans.           

Theo Volk

Releasedatum : 2 april 2021 Single Lock/De Konkurrent

Website :  http://www.chawaband.com/

El Michels Affair : Yeti Season

 


Nog geen veertig, maar reeds een indrukwekkende staat van dienst heeft Leon Michels, de oprichter en bandleider van El Michels Affair. Zo speelde Michels eind vorig jaar nog een belangrijke rol op Big Crown Vaults Vol. 1 van Lee Fields. Op Yeti Season wordt de met Adult Themes ingeslagen weg verder uitgediept. Assistentie kreeg men, net als op de voorganger, van The Shanks op het nummer Sha Na Na. Voor een oriëntaals tintje zorgt zangeres Piya Malik van 79.5, die een aantal songs in het Hindi zingt. Ook nu hebben de songs regelmatig een filmisch en psychedelisch karakter.  Naast soul- en funkinvloeden zijn ook duidelijke invloeden uit de wereldmuziek hoorbaar. Op diverse websites zie ik slechts een tracklist van elf nummers, mijn promo bevat echter nog een zestal bonus tracks. De knullige hoes doet amateuristisch aan, gelukkig is de muziek interessanter.     

Theo Volk

Releasedatum : 26 maart 2021 Big Crown/De Konkurrent

Website : https://bigcrownrecords.com/artists/el-michels-affair/

John Smith : The Fray

 


“With newfound pain coming from so many directions, dealing with the uncertainty it brings, I closed the curtains and picked up the pen, turning to songwriting as a lifeline.”. Zo legt singer-songwriter John Smith kort en bondig zijn beleving van het voor de mensheid in het algemeen rampzalige jaar 2020 uit. Het leverde het album met de strijdvaardige titel The Fray (het gevecht, de strijd) op. Zijn vorige, fraaie album Hummingbird bevatte drie originele songs, een cover en zes traditionals. Een behoorlijk traditioneel folkalbum met een zeer sobere inkleuring. Voor zijn intussen zevende album The Fray kozen Smith en medeproducer Sam Lakeman voor een wat meer avontuurlijke en minder sobere aanpak. Smith riep ook de hulp in van niet de minsten ; Sarah Jarosz, The Milk Carton Kids, Bill Frisell, Courtney Harman, Lisa Hannigan en Jessica Staveley-Taylot. Opgenomen werd in de Real World Studios van Peter Gabriel. Bij beluistering had ik door zijn stem en de singer-songwriterachtige aanpak volop associaties (in de meest positieve zin) met het vroege werk van John (en Beverley) Martyn.  De dozijn liedjes hadden wat meer tijd nodig om te beklijven dan die op de voorganger. Wat niet vreemd is, omdat de zes traditionals op de voorganger tot mijn muziek DNA behoren. De single Eye to Eye met goede vriendin Sarah Jarosz werd reeds eind januari vrijgegeven en vormt een goed voorbeeld van wat de luisteraar van The Fray mag verwachten. Het vorige, meer traditionele album Hummingbird was fraai, maar toch komt Smith beter tot zijn recht wanneer zijn uitstekende singer-songwriterkwaliteiten worden belicht zoals op The Fray.   

Theo Volk

Releasedatum : 26 maart 2021 Thirty Tigers/Commoner Records/Bertus

Website : https://www.johnsmithjohnsmith.com/

The Northern Belle : We Wither, We Bloom

 


Vorig jaar viel eind augustus de release van We Wither, We Bloom van de zevenkoppige Nordicana/popband The Northern Belle tussen wal en schip. Gelukkig volgt aanstaande vrijdag een heruitgave. The Northern Belle is een vriendenband uit Oslo, die in 2012 tijdens hun studietijd ontstond. Sindsdien werkt men gestaag aan naamsbekendheid. Hun derde album wist een nominatie voor de prestigieuze Spellemanprise in de wacht te slepen. De ambities van frontvrouw Stine Andreassen voor We Wither, We Bloom waren nog hoger. Ze trok drie maanden naar Nashville om nieuwe inspiratie op te doen en nieuwe songs te schrijven. Voor het eerst schreef ze er samen met anderen. Two Minds en Remember It schreef ze samen met Henry Brill en Lonely schreef ze met Josh- Rennie Hynes. De band wordt in het persbericht vergeleken met de latere, mainstream Fleetwood Mac. Dat komt voornamelijk door de aanstekelijke uptempo opener Gemini. Maar daar houdt de vergelijking voor mij toch wel eigenlijk op. De prachtige stem van Andreassen komt vooral tot zijn recht in rustige liedjes als How Deep en Two Minds. Door haar verblijf in Nashville hebben de liedjes vaak een andere invalshoek dan gebruikelijk. De teksten hebben bijna uitsluitend een persoonlijk karakter. De liedjes gaan over haar relatie tot familie en vrienden, daarnaast over liefde, verdriet en voor de hand liggend, heimwee. We Wither, We Bloom behoort tot het beste wat de huidige Americana te bieden heeft.

Theo Volk                                              

Releasedatum : 26 maart 2021 Die With Your Boots On

Website : https://www.thenorthernbelle.no/

Steve Earle & The Dukes : J.T.

 


Steve Earle had al op jonge leeftijd problemen met alle vormen van gezag, zowel met de autoriteiten, op school en thuis. Hij verliet het ouderlijk huis op zijn zestiende om samen met zijn oom Nick Fain zijn geluk te gaan beproeven in de muziek. Daarnaast voorzag hij zich in zijn onderhoud met allerhande baantjes. Hij trouwde op zijn achttiende voor de eerste keer. Dat huwelijk strandde zeer snel, net als zijn tweede huwelijk. Intussen had hij Townes van Zandt leren kennen, die niet alleen muzikaal invloed op hem had, maar ook op het gebied van overvloedig drank- en drugsgebruik. Dankzij zijn derde vrouw Carol, belandde zijn leven kortstondig in een rustiger vaarwater en was hij enige jaren clean. Zij schonk hem na een zware bevalling van 36 uur zijn eerste zoon Justin Townes Earle. Eigenlijk wilde Steve zijn zoon de roepnaam Townes geven, maar daar wilde zijn vrouw niks van weten. In het meegeleverde boekje wordt door Steve liefdevol de geboorte beschreven. Nadat zijn vrouw meteen na de bevalling in een diepe slaap viel, mocht hij zelf Justin naar de kraamafdeling brengen. Hij besefte toen hoe bijzonder het is om vader te worden. Meteen hierna belde hij zijn vader om verslag te doen van de geboorte, maar meer nog om te zeggen over dat het hem erg speet,  het vele leed dat hij zijn vader in het verleden had aangedaan. Na drie jaar scheidde Steve wederom. De rest van zijn jeugd verbleef Justin afwisselend bij zijn moeder en vader. Dat zorgde regelmatig voor de nodige problemen en recalcitrant gedrag. Getuige de foto in het boekje beleefden vader en zoon zichtbaar ook hele gelukkige periodes. Vol trots vermeldt Steve in de liner notes dat Justin een betere gitarist was dan hijzelf en dat zijn songs “really fucking good” zijn. Het uitbundige en nostalgische artwork is, net als op de nodige andere albums van Earle, van de hand van de veelzijdige en kleurrijke Tony Fitzpatrick (was onder andere ook acteur, bouwvakker en bokser) . Bij het zien van het artwork viel me meteen de met accordeon afgebeelde Claudette Colbert op. Colbert behoorde tot de eerste lichting van grote filmsterren van de sprekende film.  Earle selecteerde een tiental songs van zijn overleden zoon, welke met grote passie gebracht worden. Het album wordt afgesloten met het hartverscheurende, door Steve geschreven Last Words. J.T. verscheen 4 januari reeds digitaal en nu dus fysiek. De opbrengsten van dit indrukwekkende album  gaan naar Justin Townes Earle's enige kind, de driejarige Etta.

Theo Volk

Fysieke releasedatum : 19 maart 2021 New West Records

Website : http://www.steveearle.com/

Jason Ringenberg : Rhinestoned

 


Grote bekendheid verwierf Ringenberg in de jaren tachtig en negentig met zijn cowpunk band Jason & The Scorchers. Opgegroeid op een varkensboerderij in Illinios toog hij op de nationale feestdag, 4 juli 1981, naar Nashville om zijn geluk te beproeven in de muziekscene. In die tijd was hij  gefascineerd door beroemde namen als Elvis Presley en Hank Williams. Maar wentelde hij zich ook volop in de muziek van opkomende punkgroepen als The Ramones. In 1981 richtte hij in Nashville Jason & The Scorchers op. Hun debuutalbum Lost & Found uit 1985 werd een klassieker en zorgden ook meteen voor een grote doorbraak internationaal. Vooral in Duitsland werden ze meteen ontdekt. In 2001 verscheen het in 1985 opgenomen livealbum Rock on Germany. Vanaf het begin van het millennium bracht Ringenberg in korte tijd, met het nodige succes, een zestal soloalbums uit. Het laatste album Rockin' in the Forest with Farmer Jason uit 2006 werd uitgebracht onder de naam van Farmer Jason. Het was gericht op jeugdige luisteraars. Na deze release trok hij zich ruim een decennium  terug op zijn boerderij.  In 2017 werd hij door U.S. National Park Service gevraagd om artist in residence te worden voor Sequoia Kings Canyon National Park. Een maand lang trok hij er door de bergen en schreef hij ook een groot aantal nieuwe songs. Het resulteerde in de mijlpaal Stand Tall. Van die uiterst creatieve periode bleven een aantal songs over. Zijn nieuwste album Rhinestoned kwam tot stand dankzij een succesvolle crowdfunding via IndieGoGo. Een belangrijke rol van de vertolkte liedjes werd bepaald door de gekozen covers stammend uit verschillende periodes van de Amerikaanse countrymuziek. Naast zelfgeschreven liedjes koos Ringenberg voor the Carter Family’s The Storms are on the Ocean, Hank Williams’ You Win Again en Ozark Mountain Daredevils’  Time Warp. De oudste traditional, de Paashymne Christ the Lord Is Risen Today, stamt uit de negentiende eeuw. Hij leerde het in de kerk kennen, waar zijn dochters Addie en Camille in het koor zingen. Beide werkte mee aan de opname ervan. Muzikaal gezien is Rhinestoned een rijkelijk gevarieerd album geworden. Door de onstabiele tijd waarin we leven zijn de teksten vaak politiek getint. Het album werd vorig jaar tijdens de zomer onder moeilijke omstandigheden opgenomen. Vandaar dat producer George Bradflute constant meespeelde op nummers. Bij Rhinestoned zit een keurig verzorgd tekstboekje. Het album is opgedragen aan de Freedom Riders.   

 Theo Volk                                                                                                                 

Releasedatum : 5 maart 2021 Courageous Chicken/Sonic RendezVous

Website : https://jasonringenberg.com/

Bell Orchestre : House Music

 


Op dit moment houdt Arcade Fire violiste Sarah Neufeld twee ijzers in het vuur. Op 14 mei zal haar uitstekende derde soloalbum Detritus verschijnen. Een album dat bij mij overigens redelijk wat tijd nodig had om volledig in te dalen. Dat in tegenstelling tot House Music van de door Neufeld in 1999 in Montreal opgerichte formatie Bell Orchestre, waarvan ook Arcade Fire lid Richard Reed Parry deel van uitmaakt. Het is een album dat mij direct wist te beklijven. Liefhebbers van hun muziek moesten het nodige geduld betrachten, het verschijnt maar liefst twaalf jaar na de voorganger. Maar het is absoluut het wachten waard geweest. Het ontstond bijna volledig uit improvisatie en het is een fascinerende en spontaan ontstane mix van elektronica en Neoklassiek. Bij het creëren hadden ze zowel Talk Talk, The Orb, de late periode van Ennio Morricone en Miles Davis in zijn Bitches Brew periode in gedachte. De in elkaar overvloeiende composities weten mij regelmatig te hypnotiseren, vooral IX: Nature That's It That's All. Soms worden de composities ondersteund door woordeloze zang (VIII: Making Time). Op het muziekforum MusicMeter wordt bij het album ook Avant-garde als genre vermeld. Nergens vind ik House Music echter schurend of tegendraads. Ik denk zelfs dat het een grote groep luisteraars zou kunnen aanspreken. Overigens twijfel ik of het album op 19 maart in Nederland verkrijgbaar zal zijn, want op de website van De Konkurrent wordt 26 maart als releasedatum gegeven.        

Theo Volk

Releasedatum : 19 maart 2021 Erases Tapes/De Konkurrent

Website : https://bellorchestre.com/

Ledfoot : Black Valley

 


Druk baasje die Ledfoot (AKA Tim Scott McConnell). Naast muzikant speelt hij dit jaar de rol van Torpedo in de tweede reeks van de populaire Noorse serie Season. Ook schreef hij er de muziek voor. De afgelopen jaren waren bijzonder succesvol voor Tim. Met als artistieke hoogtepunt in 2019 het winnen van de Spellemansprise (vergelijkbaar met een Grammy) voor zijn fraaie album White Crow. In 2014 onderkende reeds Bruce Springsteen zijn grote kwaliteiten om het door Tim geschreven High Hopes, de titelsong van het gelijknamige album, op te nemen. Maar hij schreef ook voor talloze andere artiesten van diverse pluimage. Op Black Valley regeert  weer de donkere kant van de menselijke ziel. Muzikaal gezien maakt hij van zijn bekende gothic blues een stap richting het singer-songwriter genre. Het geluid is ook iets meer ingetogen en bevalt mij uitstkend. Zijn teksten zijn zoals gewoonlijk bovengemiddeld goed. Zelf ziet Tim het, zowel tekstueel als muzikaal, als een stap richting de murder ballad traditie. Het album doet, ondanks de sobere inkleuring, zeker niet onder voor eerder werk. Overigens vreemd dat het album nu al online te koop is, terwijl de Nederlandse release aanstaande vrijdag is. Fans hebben blijkbaar veel vertrouwen in de kwaliteiten van Black Valley, want de speciale witte vinyluitgave is op enkele exemplaren na al uitverkocht. Dat vertrouwen is volgens mij meer dan terecht.  

Theo Volk

Nederlandse releasedatum : 19 maart 2021 TBC Records/PIAS

Website : https://www.ledfoot.org/

Adam Douglas : Better Angels

 


Singer-songwriter Adam  Douglas groeide op in Oklahoma en woonde vervolgens in Chicago en Minneapolis.  Bijna vijftien jaar geleden emigreerde hij echter naar Oslo, Noorwegen. Op dat moment had hij zijn muzikale sporen al ruimschoots verdiend, want hij deelde studio en podium met artiesten als Sting, Bonnie Raitt, Jon Bon Jovi, Larry Carlton, Vidar Busk, Robben Ford, Kirk Fletcher, Ten Years After, Chris Medina en Michael Landau. In zijn nieuwe thuisland verkreeg hij in eerste instantie bekendheid door zijn deelname aan het Noorse tv-programma Beat for Beat. Hij waagde zich daar aan een uitvoering van A Change Is Gonna Come van zijn muzikale held Sam Cooke. Dat succesvolle optreden werd nog overtroffen toen hij in 2017 deelnam aan Stjernekamp, wat hij won. Sindsdien gaat het hem helemaal voor de wind. Zijn eerste twee albums werden buitengewoon goed ontvangen. Dit jaar wordt hij veertig, maar van een midlife crisis is zeker nog geen sprake. Sterker nog, de Coronapandemie was juist olie op het vuur, een extra motivatie. De belangrijkste inspiratiebronnen vormen echter zijn vrouw Kristin en zoon Alvin. Ook haalt hij inspiratie uit de fraaie Noorse natuur. Overigens heeft hij Scandinavische roots, zijn naam is namelijk voluit Adam Douglas Enevoldsen. Op Change My Mind van Lucie Silvas na schreef hij de muziek van de overige nummers zelf. De teksten werden voornamelijk door anderen geschreven. In het dagelijks leven is Adam verlegen van aard, maar dat verandert op slag wanneer hij een microfoon in handen krijgt. Zijn soulmuziek is op een prettige manier doorspekt met invloeden uit rock ('n’ roll), country, gospel, rhythm & blues, folk en (big band) jazz. Die invloeden maken van Better Angels een gevarieerd album, zonder dat de cohesie wordt aangetast. Soms worden heerlijke blazers ingezet, soms krijgt een stevige gitaar de hoofdrol. Viermaal vormt een kwartet de sobere muzikale bezetting. De andere keren meestal ongeveer een tiental. Op Where I Wanna Be zingt hij een duet met Beady Belle. Adam is een begenadigde blanke soulzanger, echter met soepele, zwarte stembanden. Better Angels is een voortreffelijk, gevarieerd soulalbum, want ongetwijfeld veel liefhebbers van dit genre zal gaan aanspreken.    

Theo Volk                                                                                             

Releasedatum : 2 april 2021 Compro Records/Reva Records/PIAS

Website : https://www.adam-douglas.com/

Morgan Wade : Reckless

 


Gelukkig heb ik van Bertus Distributie wat achtergrondinformatie over countryrocker Morgan Wade mogen ontvangen, want van haar website wordt men niet wijzer. Ze is afkomstig uit Damascus, Virginia. Bluegrass kreeg ze met de paplepel ingegoten, maar had daarnaast ook grote interesse in rock en pop. Uit deze diverse invloeden wist ze een eigen sound te destilleren. Inmiddels is ze zesentwintig en heeft de afgelopen zeven jaar de nodige podiumervaring opgedaan. Voor debuutalbum Reckless kreeg ze hulp van producer Sadler Vaden. Hij is vooral bekend van zijn langdurende samenwerking met Jason Isbell in de rol van gitarist. Geluidstechnicus van dienst was Paul Ebersold. Met zijn drieën sleutelden ze aan een aantal reeds geschreven liedjes van Wade. Tijdens twee sessies van een week werden gezamenlijk in de studio nog een aantal splinternieuwe songs geschreven, waaronder opener Wilder Days. Het gaat over verliefd worden op iemand op het verkeerde moment, omdat beiden in een andere levensfase zitten. Regelmatig vraagt ze zichzelf af in de liedjes wie ze nu is en wie ze zou willen zijn. De teksten zijn heel direct, ze maakt van haar hart absoluut geen moordkuil. Het zijn eerlijke liedjes over problemen in het dagelijkse leven en in de liefde, gebracht met een rauwe passie.    

Theo Volk

Releasedatum : 19 maart 2021 Thirty Tigers/Ladylike Records

Website : https://www.morganwademusic.com/

Chad VanGaalen : World’s Most Stressed Out Gardener


 

De veelzijdige Canadees Chad VanGaalen, met ongetwijfeld Nederlandse voorouders, is niet voor een gat te vangen. Naast muzikant is hij beeldend kunstenaar, animatiemaker, regisseur, vormgever en producer.  Zo regisseerde hij bijvoorbeeld video’s voor Strand of Oaks. World’s Most Stressed Out Gardener is inmiddels zijn zevende album voor Sub Pop. Ook deze keer vliegt zijn uiterst creatieve geest alle kanten op. Het kost de luisteraar, zoals altijd, de nodige tijd om zijn muzikale creaties te doorgronden. Maar wie dat doet wordt rijkelijk beloond. Bij de eerste beluistering dacht ik even dat hij voor het toepasselijk getitelde Nothing Is Strange Het Groot Walenburgs Vuilharmonisch Orkest van Harm van Ruth ingehuurd had. Een nummer met de absurdistische regels “Turn up the radio / I think we’re dead". Wat natuurlijk verwijst naar de wijze van berichtgeving over de Coronapandemie. Al spoedig hoorde ik dat alles muzikaal toch wat ingenieuzer in elkaar geknutseld is. Zoals altijd nam hij het album in alle rust op in zijn kelder in Calgary. Veelal gebruik makend van zelf gemaakte instrumenten. Het was overigens in eerste instantie de bedoeling om een album te maken waarop de fluit een dominante rol zou gaan spelen. Maar gelukkig was dat plan snel van de baan en waren we nu niet zo’n intrigerend nummer als Inner Fire of het grappige Samurai Sword rijker. De bedoeling van het album is vooral om de geestelijke staat van de mensheid door de Coronapandemie weer enigszins op te krikken en daarin is hij wat mij betreft voortreffelijk in geslaagd.  

Theo Volk                                                             

Releasedatum : 19 maart 2021 Sub Pop/ De Konkurrent

Website : https://chadvangaalen.bandcamp.com/

Dieter & Eric van der Westen : The Sun Will Rise Again

 


De broers Dieter & Eric van der Westen groeiden op in Tilburg. Beiden hadden al op vroege leeftijd  interesse in muziek. Dieter kreeg op achtjarige leeftijd zijn eerste muzieklessen van zijn elf jaar oudere broer Eric. In 1990 studeerde Eric af aan het Amsterdamse Sweelinck conservatorium. Door het grote leeftijdsverschil maakten ze onafhankelijk van elkaar furore. Eric stond samen met de Turkse ster Sezen Aksu vanaf 2010 op internationale podia als Carnegie Hall en Royal Albert Hall en soms voor meer dan 50.000 toeschouwers. Hij startte echter eind jaren zeventig in hard rock en new wave bands. Zijn interesse verschoof toen naar de jazz en speelde hij 14 jaar lang met bekende jazzmusici als Willem van Manen en Paul van Kemenade. Dieter werkte samen met uiteenlopende artiesten als Thé Lau, Blof, Paul de Leeuw, Frank Boeijen, Ali B, Eric Vloeimans, Gerard van Maasakkers, Eric Vloeimans, Astrid Nijgh en het  Metropole Orkest. Met zijn band Kasba speelde hij op grote festivals in Noord-Afrika. In 2017 besluiten de broers vanwege hun gedeelte interesse in Amerikaansgeoriënteerde muziek de Dieter van der Westen band op te richten. In 2018 verscheen hun album You and Me, gevuld met Americana en Indiefolk. Het door Mickey Smid (My Baby) geproduceerde album kreeg  onder andere buitengewoon lovende recensies van Johnny’s Garden, Popmagazine Heaven en Oor.  Door de Coronapandemie besloten de broers  The Sun Will Rise Again gezamenlijk op te nemen. Alleen op de traditional Erie Canal kregen ze hulp op akoestische gitaar van Ferdi Lancee. Bij het grote publiek vooral bekend van VOF De Kunst, waarvoor hij het nummer Suzanne schreef. Dieter schreef acht liedjes, de arrangementen verzorgden ze samen. Daarnaast de drie bekende traditionals Erie Canal, FFV en Saint James Infirmary, die goed passen tussen de overige composities. De inkleuring is erg sober. Dieter zingt en speelt  akoestische gitaar, dobro en mondharmonica. Eric verzorgt de achtergrondzang en speelt contrabas. De broers willen de luisteraar vooral een boodschap van hoop meegeven, met de blik gericht op de periode na Corona. Het intieme repertoire is bedoeld om op de bekende, kleinere podia gebracht te worden. Dit fraaie, ingetogen album krijgt echter morgen, 12 maart, op het podium van Paradiso haar vuurdoop . Vanaf morgenavond 21:00 uur gratis online te streamen.   

Theo Volk

Releasedatum : 14 maart 2021 Eigen beheer

Websites : http://www.dietervanderwesten.com/ en https://earthbeat.nl/

Ralph de Jongh : I Love Real Live

 


Als een donderslag bij heldere hemel ontving ik van Ralph van de week weer een viertal nieuwe releases. Dit keer betreft het albums met een beter behapbare speelduur van tussen de 49 minuten en een uur.  De kortste is I Love Real Live. Opgenomen met zijn ervaren kompanen Marcel Wolthof (drums), Nico Heilijgers (bas) en Tim Birkenholz (gitaar). Vastgelegd op een Neve legend door Juan Kiers in zijn On the farm studio’s. Tevens werd daar op 23 februari door hem de master voltooid. De door Ralph geschreven songs werden door de band samen gearrangeerd en alle in één take opgenomen.  De vrolijke hoesfoto van fan/fotograaf Edwin Fabriek beloofde al veel goeds. Deze keer een zevental nummers met een gemiddelde speelduur van zeven minuten. Vanaf opener en titelnummer I Love Real Live met fraai (wahwah)gitaarspel heeft men mij volledig bij de lurven.  Vervolgd wordt met het fraaie, ingetogen I’m Almost Ready. Verrassend en aanstekelijk vind ik Stares in the Wishing Well, waarbij het onmogelijk stilzitten is. Opgedragen aan de Belgische legende Arno Hintjens, voormalig boegbeeld van T.C. Matic. Een band die de eerste helft van de jaren tachtig in België en Nederland menigmaal met spetterende shows de podia onveilig maakten. Logisch dus dat Hintjens een inspiratiebron vormt voor Ralph. Ook verrassend, aanstekelijk en dansbaar is Blind Boy Long Way from Home met de nodige Latijnse invloeden. Daarna wordt het voet van het gaspedaal gehaald met Thank You for the Sun & For Your Love. Misschien wel het hoogtepunt vormt met ruim tien minuten het gedreven I’ve Been Bleeding Out So Long My Friend, waarin de band naar grote hoogtes stijgt. Alles klopt aan deze fantastische uitvoering, mede dankzij de inventieve dynamiek en wederom fenomenaal (wahwah)gitaarspel. Perfecte afsluiter vormt het heerlijke relaxte en groovende What Your Heart Is saying All The Time. Vorige maand verscheen al het eveneens uitstekende album Be Who You Are. Hoogtepunten vormen daarop voor mij vooral het ruim 22 minuten durende titelnummer en Universal Language. Het album is door zijn beperkte oplage al bijna  uitverkocht. Naast I Love Real Live verschijnen binnen enkele weken ook nog The knight is on, I was just trying to find a way to be myself en To another clowns paradise. Slechts in een beperkte oplage van 50 stuks. Intussen heb ik de laatste vijf jaar al bijna zo’n twintig recensies geschreven over Ralph’s albums. Dat doe ik omdat er maar weinig (onafhankelijke) muzikanten zijn waarvoor muziek zo’n primaire levensbehoefte is als voor Ralph de Jongh.   

Theo Volk                                                                                                                           

Releasedatum : eind maart 2021 Eigen beheer

Website : https://ralphdejongh.com/


William the Conqueror : Maverick Thinker


 

Ruarri Joseph is een gepokt en gemazelde muzikant woonachtig in Newquay, Cornwall. Hij begon zijn carrière door op tournee te gaan met acts als Eli Bowen, the Rhythm Doctors (Speelde met deze band op Glastonbury in 2004) en Joseph and the Dads. Het opende de deur naar een solocarrière want in 2006 tekende hij een platencontract bij het grote label Atlantic. In totaal bracht hij in de periode 2006 tot 2013 een viertal soloplaten uit. Een hoogtepunt vormde ook zijn solo optreden in 2007 op het Glastonbury Festival. In 2015 richt hij samen met Naomi Holmes (bas) en Harry Harding (drums) het trio William the Conqueror op. Ze brengen een unieke mix van blues en (folk)rock. Maverick Thinker is intussen hun derde proeve van bekwaamheid. De vorige twee uitstekende voorgangers, Proud Disturber of the Peace en Bleeding on the Soundtrack, verschenen op het interessante Loose label. In de stevige, uitstekende opener Move On viel me de gelijkenis van zijn stem met die Gregory Page op. Liefhebbers van aanstekelijke en alternatieve blues en (folk)rock kunnen hun hart volledig ophalen aan Maverick Thinker. Aanrader!

Theo Volk

Releasedatum :  5 maart 2021 Chrysalis Records

Website : https://williamtheconqueror.net/

The Paper Kites : Roses

 


Het was allang een gekoesterde wens van frontman Sam Bentley van de Australische groep The Paper Kites om een album met duetten te maken. Ook deze keer kwam het er bijna niet van omdat zo’n project nogal wat extra voeten in aarde heeft. De groep heeft naast Bentley ook nog de beschikking over de uitstekende zangeres Christina Lacy. Voor hun vijfde album Roses deed men een beroep op een tiental zangeressen. Een lijst om van te watertanden. In chronologische volgorde geven acte de préséance : MARO, Aoife O’Donovan, Lydia Cole, Ainsley Wills, Julia Stone, Amanda Bergman, Gena Rose Bruce, Nadia Reid, Lucy Rose en Rosie Carney.  De tien ingetogen liedjes staan bol van de romantiek, sentimentaliteit en melancholie, verpakt in hun bekende mix van goed in het gehoor liggende pop en folk. Als je de beschikking hebt over zoveel extra talent kan het domweg bijna niet mislukken. Dat is dan ook niet gebeurd.    

Theo Volk

Releasedatum : 12 maart 2021 V2/Nettwerk

Website : https://thepaperkites.com.au/

Fruit Bats : The Pet Parade

 


De Amerikaanse singer-songwriter, filmcomponist, producer en multi-instrumentalist Eric D. Johnson bouwde sinds halverwege de jaren negentig een behoorlijke staat van dienst op. In eerste instantie gebeurde dat met de door hem geformeerde formatie I Rowboat, een groep die zich vooral liet inspireren door The Velvet Underground. Ook speelde hij in dezelfde periode een blauwe maandag in Califone. Met twee leden van I Rowboat, gitarist Dan Strack en drummer Brian Belval, begon Johnson in 1997 in Chicago het indie folkrock project  Fruit Bats. Dankzij voormalige Califone collega’s Tim Rutili en Ben Massarella mocht het trio hun debuutalbum Echolocation in 2001 opnemen voor het label van dit tweetal. Sinds het tweede album is Eric D. Johnson nog de enige constante factor in Fruit Bats. The Pet Parade is inmiddels het achtste album van Fruit Bats, in 2014 bracht hij ook nog een album uit onder de artiestennaam EDJ. Begin vorig jaar stond Johnson volop in de belangstelling met het trio Bonny Light Horseman en hun gelijknamige album Bonny Light Horseman, wat veel lof kreeg toegezwaaid. Dit trio bestaat verder uit Anaïs Mitchell en Josh Kaufman (oa The National). Kaufman produceerde The Pet Parade, hetgeen niet zo’n gemakkelijke taak was omdat de muzikanten apart op diverse locaties werden opgenomen. Het waren overigens niet de minsten, die meewerkten :  drummers Joe Russo en Matt Barrick (The Walkmen, Fleet Foxes, Muzz), singer- songwriter Johanna Samuels, pianist Thomas Bartlett (Nico Muhly, Sufjan Stevens) en violist Jim Becker (Califone, Iron & Wine) Ondanks de manier van werken heeft de intimiteit van het album er niet onder geleden. De meeste songs werden reeds voor de pandemie geschreven. Overigens had ik tijdens de beluistering af en toe associaties met de muziek van Bonny Light Horseman. The Pet Parade is typisch zo’n album dat langzaam maar zeker onder de huid kruipt.

Theo Volk

Releasedatum : 5 maart 2021 Merge Records/De Konkurrent

Website : http://www.fruitbatsmusic.com/