Vanille Debray - One



Soms krijg ik weleens het idee dat sommige artiesten totaal geen moeite doen om bekend te worden. Zowel op haar Bandcamppagina als op haar Facebookpagina is nauwelijks informatie te vinden over singer-songwriter Vanille Debray. Ze werd geboren in Valbonne, een Frans middeleeuws Provençaals stadje tussen Cannes en Grasse. Ze verhuisde een aantal jaren geleden naar Montreal, Quebec om daar een bachelor in muziek te halen aan de McGill University. Sinds een jaar of vier publiceert ze op haar Bandcamppagina af en toe muziek. Daaronder een verdienstelijke cover van Lovesong van The Cure.  Debray heeft duidelijk iets met (droevige) liefdesliedjes, want op haar debuutalbum One zijn er een zevental te vinden. Zes in het Engels en een in het Frans. Vanaf opener Last Day On Earth weet Debray met haar aparte stem en manier van zingen volledig mijn aandacht op te eisen. De liedjes worden subtiel ingekleurd, door onder andere klarinet, piano en zoetgevooisde koortjes (denk bijvoorbeeld aan de achtergrondvocalen van Labelle op Gonna Take a Miracle van Laura Nyro). Zo ver ik weet wordt het half uur durende debuutalbum One slechts alleen digitaal uitgegeven. Dat is jammer want het verdient absoluut een fysieke release. En of ze het wil of niet, ze heeft volgens mij talent genoeg in huis om internationaal door te breken. One werd me overigens getipt door mijn forumgenoot Koen, waarvoor dank.

Theo Volk

Releasedatum: 25 januari 2020 Eigen beheer

Website: https://vanilledebray.bandcamp.com/

Blossoms - Foolish Loving Spaces



Frontman Tom Ogden en drummer Joe Donovan leerden elkaar kennen tijdens een schoolreisje in 2005 en werden goede vrienden. Net als de overige drie leden van Blossoms werden ze geboren in het Stepping Hill Hospital in Stockport en woonden zonder dat ze het wisten in dezelfde omgeving binnen een straal van drie kilometer. Foolish Loving Spaces is intussen hun derde album en wederom met  hun vertrouwde producer James Skelly (The Coral). Net als in hun begintijd besloot men het repertoire door middel van jamsessies te laten ontstaan, hetgeen de spontaniteit zeker ten goede is gekomen. Tom Ogden is vooral een uitstekend schrijver van popliedjes. De invloeden variëren ook deze keer nogal, hij blijkt goed geluisterd te hebben naar Speaking in Tongues van Talking Heads. Ook zijn de nodige disco-invloeden te horen, speelt men leentjebuur bij The Strokes en zijn zelfs ABBA-achtige koortjes te horen. Regelmatig spelen de synthesizers een overheersende rol in de uptemponummers in die liedjes die veelal over de liefde en hartzeer gaan. Vreemde eend in de bijt is akoestische en ingetogen My Vacant Days met fraaie harmoniezang. Maar over het algemeen regeren dus de stompende ritmes en elektronica in hun jaren tachtig en negentig geluid op Foolish Loving Spaces.    
   
Theo Volk   
                              
Releasedatum: 31 januari 2020 Caroline

Website: https://www.blossomsband.co.uk/

Gengahr - Sanctuary



Sanctuary is het derde album van het experimentele, alternatieve indiepop kwartet uit Noord-Londen en hun meest ambitieuze. Het album werd geproduceerd door hun jeugdvriend Jack Steadman, de frontman van Bombay Bicycle Club. Naast de productie speelt Steadman gitaar op het album en verzorgt achtergrondvocalen, maar heeft ook de nodige invloed gehad op het complexe, gelaagde geluid van de band. Na het verschijnen van het tweede album liep het leven van songschrijver Felix Bushe niet bepaald op rolletjes. Allereerst was er het grote verdriet van het plotselinge overlijden van zijn moeder. Daarna verdween zijn Australische vriendin uit zijn leven, die hem zo gesteund had bij het verwerken van zijn verlies en stond hij er alleen voor. Het visa van zijn vriendin, nu zijn vrouw, werd niet verlengd en woont ze op dit moment nog in Australië. Hij kon de pijn hierna enigszins kanaliseren door maar liefst zestig nieuwe songs te schrijven. In eerste instantie dacht hij dat de meeste liedjes op een soloalbum terecht zouden komen, vooral omdat het vorige album behoorlijk rockachtig was. Bovendien was het voor hem allerminst zeker of hij ooit nog met de andere bandleden de studio in zou gaan, vanwege het feit dat ze zonder platenlabel zaten. Toch besloten ze weer op te gaan nemen en de opnamekosten uit eigen zak te betalen. Gelukkig maar, het leverde hun meest fraaie album tot heden op en tevens een nieuwe platendeal. Sanctuary werd al voorafgegaan door de uitstekende singles  Heavenly Maybe en Everything & More. Daarnaast zal het album gepromoot worden door een uitgebreide toer, waarbij België en Nederland aangedaan zullen worden.    
Theo Volk

Releasedatum: 31 januari 2020 Liberation Records

Website: https://www.gengahr.com/

Gengahr live:

25-02 BRUSSEL: Volta
02-03 AMSTERDAM: Paradiso

What the FRNK - There’s Something About You



Frank Schurgers is de frontman van de nieuwe funky bluesrockband What the FRNK. In het dagelijkse leven is hij mentor/docent ICT aan de Fontys Hogescholen en verricht hij tevens hand-en-spandiensten bij boekingskantoor Monkeyman (oa van Milford Milligan & the Southern Aces).  Met bassist Twan van Hoof deel hij een verleden in de muziek. Twan is overigens wel fulltime met muziek bezig, samen met zijn vrouw heeft hij in De Mortel de zangschool Vocalised. De groep hanteert altijd dezelfde werkwijze. Frank schrijft eerst een voorlopige tekst, die hij dan samen uitwerkt met Twan en hun toetsenist Guus van Lankveld. In het verleden schreef Frank al vaker muziek, maar voor teksten was het zijn vuurdoop. Van She Rocks My World dacht ik dat Frank het geschreven had voor zijn vrouw, met wie het nog niet zo heel lang getrouwd is. “She” is hier echter zijn gitaar. Het nummer So Far Away werd spontaan, ongepland opgenomen. Hij bedacht het afgelopen zomer tijdens een fietstocht. Het handelt over een autorit die hij met zijn vrouw maakte door een Amerikaanse woestijn. Beide liedjes behoren tot de meest persoonlijke op There’s Something About You. De overige liedjes schreef hij meer vanuit de derde persoon, omdat hem dat gemakkelijker afgaat. Muzikaal gezien bevalt me het repertoire vooral vanwege de heerlijke grooves, prima gitaarsolo’s en funky solo’s op toetsen. Het album werd in enkele sessies opgenomen in Uncle Gabe’s studio van de ervaren producer Gabriël Peeters. Peeters verzorgde de techniek, mix en opname, de productie was in hun eigen handen. Wel maakte de band regelmatig dankbaar gebruik van de goede adviezen van Gabriël Peeters. Als afsluiter op het album is een liveversie te horen van het titelnummer, opgenomen in Grenswerk, Venlo. De albumreleaseshow van dit fraaie album zal plaatsvinden op 8 maart in Café Wilhelmina in Eindhoven, voor overige liveoptredens de komende tijd zie hier.  

Theo Volk

Releasedatum: 1 februari 2020 Eigen beheer

Website: https://www.whatthefrnk.nl/

Brits cultureel erfgoed?



Slechts zelden kijk ik nog naar De Wereld Draait Door, maar de speciale aflevering over de Brexit wilde ik toch wel zien. De aflevering zou gaan over wat de Britten ons vooral op cultureel gebied geboden hebben door de eeuwen heen. Uiteraard kwam ook de populaire muziek aan bod en was halve Engelsman Tom Egbers natuurlijk uitgenodigd. Er kwam een video voorbij met belangrijke groepen en artiesten van de laatste zestig jaar. Na het tonen ervan bleek dat de keuzes van Matthijs van Nieuwkerk zelf afkomstig waren. Dolf Jansen had bij de voorbespreking Blur en Oasis terecht genoemd als twee belangrijke bands van de laatste twintig jaar, maar ontbraken dus hier. Opvallend was dat het alleen Engelse groepen en artiesten in het filmpje te zien waren. Dus geen artiesten uit Wales, Schotland en Noord-Ierland. Zo ontbrak dus een van de grootste artiesten die het Verenigd Koninkrijk ooit heeft voorgebracht, The Belfast Kid of te wel Van Morrison. Een muzikant met een enorme staat van dienst.  Maar ook een iconische Schotse groep als Simple Minds ontbrak, net als een van de beste zangers die het Verenigd Koninkrijk ooit voortbracht, Welshman Tom Jones. Ook de voorspelbare keuzes over Britse humor bleken uit de koker van van Nieuwkerk te komen, Monty Python, Mr. Bean en Black Adder. Maar zijn dat de series waar de Britten en ik (voor tachtig procent Engelsman), zelf het hardste om kunnen lachen? Volgens mij terecht nog populairder waren daar de series “Only fools and horses” en “One foot in the Grave”. Eerstgenoemde werd enkele jaren terug nog gekozen tot meest populaire komische serie ooit. Nog steeds zie je tijdens dartwedstrijden mensen in het publiek zitten met maskers van hoofdrolspelers Del en Rodney Trotter op. Heel terecht merkte schrijfster Josephine Rombouts aan het einde van de uitzending op dat het praktisch geheel over Engeland ging. Het verbaast me dan ook niets dat Schotland tracht onder het juk van Engeland uit te komen door onafhankelijk te worden.   
  
Theo Volk

TORRES - Silver Tongue



Na het verschijnen van voorganger Three Futures werd de eigenzinnige singer-songwriter Mackenzie Scott door haar platenlabel 4AD aan de kant geschoven ondanks de deal voor drie albums, omdat ze niet commercieel genoeg zou zijn. Haar reactie via een tweet hierop was cynisch en verbitterd "I wish them all the best, also f*** the music industry.". Ze verloor tijdelijk haar interesse in muziek, vroeg zich zelfs af of het nog zin had om nog songs te schrijven.  Na haar herbezinning  besloot ze het roer muzikaal om te gooien. Ondanks het weinige vertrouwen was ze heeft om van haar carrière rond te komen begon ze te werken aan haar vierde album Silver Tongue.  Haar vorige twee albums werden nog mede geproduceerd door de ervaren Rob Ellis, nu alleen door haarzelf. Ook zag ze af van hulp van invloedrijke muzikanten als Adrian Utley en Ben Christophers, die misschien te veel hum stempel op het album zouden kunnen gaan drukken. De hoes is symbolisch bedoeld, ze reikt haar arm uit naar de luisteraar, maar wel op de door haarzelf bepaalde voorwaarden. Het schilderij werd gemaakt door haar vriendin Jenna Gribbon. Over haar geaardheid heeft ze nooit geheimzinnig gedaan, ze zong er al over in A Proper Polish Welcome van haar prachtplaat Sprinter. Ook op Silver Tongue haalt de (wanhopige) liefde het beste in haar naar boven, vooral in prijsnummer Gracious Day. Haar grote kracht is zoals altijd haar zang, of ze nu zacht en ingetogen zingt of warm en vurig, ze weet met haar voordracht de luisteraar altijd in te pakken.  Ook muzikaal blijft haar door elektronica beheerste muziek interessant. Zo blijft het refrein van Dressing America op de meest onverwachte momenten aan mij opdringen. Soms is een song iets steviger, zoals bijvoorbeeld Good Grief. Silver Tongue bevalt me een stuk beter dan voorganger Three Futures, maar wat minder dan Sprinter, wat absoluut geen schande is. Toch blijf ik hopen dat ze ooit een volledig akoestisch album zal maken, want nergens klinkt ze zo indringend en indrukwekkend als op The Exchange van het album Sprinter.   


Theo Volk

Releasedatum: 31 januari 2020 Merge Records/De Konkurrent

Website: https://torrestorrestorres.bandcamp.com/

TORRES live:

06-03 BRUSSEL: Botanique – Witlloof Bar
07-03 AMSTERDAM: Paradiso, kleine zaal

John Moreland - LP5



Al sinds zijn album In the Throes weet singer-songwriter en multi-instrumentalist John Moreland mij vaak te raken met zijn goudeerlijke liedjes. Ook op het podium weet hij volledig te overtuigen, geef hem een stoel, gitaar en mondharmonica en het publiek zal ademloos luisteren, meer heeft hij niet nodig. Zijn vorige album Big Bad Luv produceerde Moreland nog zelf, nu laat hij dit over aan Matt Pence tevens drummer op LP5. Het is zijn drumspel wat me meteen opvalt in opener Harder Dreams. Wat me verder direct opviel is dat er wat meer geëxperimenteerd wordt met geluid. Johns toelichting hierover : “I’m hesitant to talk about it because I know people don’t want to hear some dude complaining that his dream of being a successful musician came true, but there are things about it that you don’t expect that can mess you up. One of the results of that was I really didn’t want to write songs for a couple of years. One of the ways I got back into liking music again was to let go of the idea that every time I’d go mess around with an instrument, I’d have to be writing a really good song. I just gave myself the freedom to go into my little music room every day and mess around with different instruments and different sounds. It doesn’t have to be anything. It doesn’t have to result in anything.”. Moreland voelde zich door deze ontdekking totaal bevrijd en hervond zijn plezier in het schrijven van songs, deze keer zonder enkele druk. Moreland ging ook in de weer met een mellotron en een drum machine. Het zorgt hier en daar voor een enigszins ander geluid. Tekstueel is het vaak weer erg persoonlijk, zoals de ontboezemingen in Harder Dreams en  Terrestrial. Laatstgenoemde gaat over dat je niet te hard voor jezelf moet zijn. Een van de hoogtepunten op het album is het prachtige eerbetoon In the Times Between aan zijn in 2016 bij een verkeersongeluk overleden goede vriend Chris Porter. Moreland schreef het twee weken na diens verscheiden toen het verdriet nog groot was. Wat voeten in aarde had When My Fever Breaks, geschreven voor zijn vrouw.  Hij begon eraan toen ze elkaar pas leerden kennen en maakte het pas drie jaar later af : “The track is a tribute to the trust and comfort that come with being loved well. It took me a long time to write it. It was hard to figure out, how do I write the kind of love song that I am comfortable with?”, aldus Moreland. Net als op de vorige twee albums is weer een belangrijke rol weggelegd voor John Calvin Abney , die gitaar, piano en synthesizer speelt. Het herwonnen plezier in het schrijven van songs heeft geleid dat LP5 zijn meest fraaie uit zijn oeuvre is geworden.  


Theo Volk

Releasedatum: 7 februari 2020 Thirty Tigers/Old Omens

Website: https://johnmoreland.net/

Tom Mank & Sera Smolen - We Still Know How to Love



Drie jaar terug was Unlock the Sky mijn eerste kennismaking met de originele muziek van dit Amerikaanse echtpaar. We Still Know How to Love is intussen hun vijfde album. Deze keer schreef Tom, op het titelnummer na, alle nummers alleen. Een drietal van de liedjes gaan over de waanzin van oorlog en de gevolgen ervan en dat liefde een belangrijke remedie hiervoor is. Bannockburn 1314 gaat over de Slag bij Bannockburn, waarbij de Schotten hun belangrijkste overwinning in hun onafhankelijkheidsstrijd behaalden. Ook de gevolgen van twee meer recente, grote oorlogen worden bezongen. Net na de eerste wereldoorlog zuchtte Parijs onder de gevolgen van de sporen die veel soldaten geestelijk hadden opgelopen. Geestelijke opvang bestond toen nog niet of nauwelijks en zochten een groot aantal van hen hun toevlucht in de drank en morfine. Gelukkig was er ook het nodige vertier, zoals dans en muziek. In dat jaar schalden vaak Crazy Blues van Mamie Smith door de Parijse jazzcafés. Smith was ongekend populair in die tijd, ze was de eerste Anglo-Amerikaanse artiest die meer dan een miljoen exemplaren van een lied verkocht. Een ander groot gevolg van deze oorlog was dat er een groot vrouwelijk overschot was. In het door Ellen Shae meegeschreven We Still Know How to Love (Verzet) worden de uitzinnige vreugde beschreven, die er na afloop van de oorlog heerste bij zowel de bevrijde bevolking als de soldaten die ons bevrijdden. Er werd volop feest gevierd en er ontstonden prille liefdes, zoals die van de hier bezongen Emma en haar Canadese vliegenier. Helaas met een trieste afloop: 

“Now Emma’s flier is gone, 

He left her kisses, and laughter, and a son”. 

Over ditzelfde thema had Albert de Booy in die dagen een grote hit met Trees heeft een Canadees. De laatste Canadese manschappen zouden overigens pas in januari 1946 ons land verlaten. Die fascinatie van Tom voor oorlogen is waarschijnlijk tweeledig. Tom heeft zowel Duitse als Nederlandse roots. Een van de Nederlandse vertakkingen leidt terug naar de Franse Hugenoten. Zijn adellijke familie vluchtte eeuwen terug naar Nederland. De andere is dat hij op zijn achttiende op het punt stond te worden uitgezonden naar Vietnam, maar het geluk had dat Nixon op dat moment besloot de oorlog te beëindigen. Met hoofdredacteur Eric van Domburg Scipio van Popmagazine Heaven bezocht hij trouwens al diverse plaatsen waar historische veldslagen plaatsvonden, zoals De Slag bij Waterloo. De overige liedjes gaan vooral over de liefde. Ook deze keer wordt het duo omringd door rasmuzikanten uit Amerika, België en Nederland. Het album werd in drieën opgenomen. In twee verschillende studio’s in New York werd men bijgestaan door de zangeressen Jeannie Burns, Janet Cotraccia, Kyle Carey, Kristi Gholson en Julie Last (tevens producer). Daarnaast Rich DePaolo (gitaar), Paul Fairbanks (banjo) en Manuel Quintana (percussie). In België werd men bijgestaan door de zangeressen Ellen Shae en Kimberly Claeys, gitarist Vincent Chambon en mondharmonicavirtuoos Gait Klein Kromhof. Naast de altijd bijzonder veelzijdige cellobijdrages van Sera tillen de gastmuzikanten het eindresultaat naar een nog hoger niveau. Vooral de songs met betrekking tot oorlogen maken indruk op mij, maar de rest doet er nauwelijks voor onder. Tom en Sera zijn graag geziene gasten op de podia in de Nederlands-Belgische grensstreek, ze toerden al meer dan tien keer in de lage landen. Vanaf 15 februari zal dit geweldige duo met diverse gastmuzikanten hier weer live te zien zijn, voor de data zie hier

Theo Volk

Europese releasedatum: 13 februari 2020 Eigen beheer

Website: https://tommank.net/home

Ben Watt - Storm Damage



Ben Watt is een oudgediende, tijdens zijn studie aan de universiteit van Hull begon hij in 1981 op negentienjarige leeftijd zijn carrière als singer-songwriter en bracht twee jaar later zijn debuutalbum North Marine Drive uit en werd vergeleken met John Martyn en Tim Buckley. In de tussentijd had hij op de universiteit zijn toekomstige vrouw Tracey Thorn leren kennen. In 1984 debuteerde ze samen als het duo Everything But the Girl met het fraaie album Eden. In de vijftien jaren erna verschenen ook nog prachtplaten van hetzelfde niveau als Idlewild, Amplified Heart, Walking Wounded en Temperamental. Na het stoppen van het duo begon Watt een carrière als radio-dj op BBC6, als producer en startte zijn eigen techno en deep house platenlabel Buzzin' Fly Records (vernoemd naar het Tim Buckley liedje). Ook als auteur bewees hij zijn mannetje te staan. Hij schreef twee memoires, “Patient”, waarin hij gedetailleerd zijn bijna dood ervaring begin jaren beschrijft. Daarnaast nog een dapper gedenkschrift over het huwelijk van zijn ouders, getiteld “Romany and Tom”, dat in 2014 genomineerd werd voor de prestigieuze Samuel Johnson Prize. In datzelfde jaar verscheen eindelijk na 31 jaar zijn tweede soloalbum Hendra. Snel hierna volgde Fever Dream, waaraan onder anderen Bernard Butler (Suede) en Marissa Nadler meewerkten. Storm Damage is intussen zijn vierde album en zijn fraaiste. De opgewekte single Figures in the Landscape ging de albumrelease reeds vooraf. De strekking van de teksten zijn over het algemeen minder opgewekt. Watt over de reeds vrijgegeven single : “The song is a call to action in response to feelings of powerlessness. I wrote it in a period of personal crisis and political upheaval. The random nature of both can leave you feeling insignificant, lacking agency in the world, but in the end I guess you have a simple choice: to get up and celebrate what you have, or get out and take issue with it.”. Ook de titel verwijst naar die periode dat het minder goed met hem ging. Gelukkig eindigen niet alle teksten in treurnis zoals bijvoorbeeld Irene, waarvan het refrein moeilijk uit je geheugen te verbannen is. Watt weet trouwens als geen ander elektronica op een organische manier in te passen in zijn muziek. Op afsluiter Festival Song maakt hij gebruik van een Challen piano uit 1874. Ondanks de vaak serieuze ondertoon van de teksten voelt Storm Damage aan als een warme deken. 

Theo Volk

Releasedatum: 31 januari 2020 Caroline International

Website: http://benwatt.com/

Ben Watt live:

21-03 AMSTERDAM: Tolhuistuin
22-03 BRUSSEL: Botanique Rotonde

Wire - Mind Hive



Wire is het Engelse woord voor draad, een betere groepsnaam had echter tegendraads geweest. Eind jaren zeventig pronkten in mijn platenkast de lp’s Pink Flag, Chairs Missing en natuurlijk hun meesterwerk 154. Wire behoorde voor mij samen met groepen als Pere Ubu en Joy Division tot de meer eigenzinnige bands uit die tijd. Hun muziek beïnvloedde grote namen als R.E.M., Blur en Henry Rollins. Begin jaren tachtig begon punk en new wave snel zijn aantrekkingskracht op mij te verliezen en raakte ik Wire volkomen uit het oog, totdat ik een promo van hun nieuwe album Mind Hive ontving. Bij beluistering bekroop mij regelmatig het gevoel alsof ik door hun herkenbare eigen geluid vier decennia in de tijd werd teruggeworpen. Nog altijd klinkt Wire regelmatig eigenzinnig en soms enigszins bezwerend.  Van de uptemponummers bevallen Cactused en Oklahoma me het meest. Nog beter vind ik ze tot hun recht komen in de ingetogen liedjes Unrepentant en afsluiter Humming. Mijn generatiegenoten Colin Newman, Graham Lewis en Robert Grey bewijzen samen met relatieve nieuwkomer Matthew Simms op Mind Hive nog steeds relevante muziek te kunnen maken.

Theo Volk

Releasedatum: 24 januari 2020 Pink Flag/De Konkurrent

Website: http://www.pinkflag.com/us.php

Wire live:

14-05 BORGERHOUT: De Roma
16-05 AMSTERDAM: Paradiso

Les Amazones D’Afrique - Amazones Power



De drie Malinese zangeressen Mamani Keita, Oumou Sangaré en Mariam Doumbia richtten in 2014 het collectief Les Amazones D’Afrique op. Vooral Oumou Sangaré heeft in de Westerse wereld de nodige bekendheid gekregen door haar fraaie akoestische, door het Malinese griot genre beïnvloedde muziek. Haar album Oumou is trouwens een aanrader. Het collectief streeft ernaar om haar steentje bij te dragen in de strijd tegen genderongelijkheid, vrouwenonderdrukking en geweld tegen vrouwen. Dit initiatief werd spoedig ook door andere grote namen uit de West-Afrikaanse muziek een warm hart toegedragen. Het debuutalbum Republique Amazone werd positief ontvangen. Het tweede album Amazones Power is nog ambitieuzer van opzet, er raakten nog meer muzikanten bij het project betrokken. Het is een gevarieerd, modern album geworden doorspekt met invloeden uit de traditionele Afrikaanse muziek, R&B, Soul, woestijnblues en reggae. Er wordt zelfs een paar keer gerapt. De groepsnaam Les Amazones D’Afrique is trouwens een ruim begrip, want ook de zangers Douranne Fall en Magueye Diouk zijn te horen. Naast doorgewinterde zangeressen als  Mamani Keita en Rokia Koné wordt er ook ruim baan gemaakt voor jongere talenten als Fafa Ruffino, Niariu, Ami Yerewolo, Kandy Guira en Nacera Ouali Mesbah. Het duurde bij mij behoorlijk lang voordat de moderne productie van Amazones Power mij wist in te palmen, maar ben uiteindelijk volledig voor de bijl gegaan. 

Theo Volk  
                    
Releasedatum: 24 januari 2020 Real World Records

Website: https://lesamazonesdafrique.com/

En Attendant Ana - Juillet



Rond 1980 kon me een album als More Songs About Buildings and Food, door sommigen op het muziekforum MusicMeter omschreven als neurotenmuziek, erg bekoren. Vier decennia later behoort dit soort muziek niet bepaald meer tot mijn comfort zone. Vandaar dat het tweede album Juillet  van het uit Parijs afkomstige vijftal En Attendant Ana een aantal luisterbeurten nodig had om mij volledig in te pakken. De genoemde referenties Stereolab, Electrelane, La Luz, Look Blue Go Purple, Pastels, Talulah Gosh en Comet Gain zeiden me niks. Geen idee dus of die vergelijkingen hout snijden. Meteen bij de eerste beluistering associeerde ik enigszins de manier van zingen en het timbre van frontvrouw Margaux Bouchaudon met die van Debbie Harry van Blondie. Ritmisch gezien  en qua opgewektheid heeft hun muziek zeker ook overeenkomsten met deze legendarische new wave groep, zij het dat En Attendant Ana vaak een hogere versnelling hanteert. Bouchadon is de belangrijkste tekstschrijver van de band. Over de onderwerpen die haar bezighielden voor Julliet :    "I tend to consider it as a journey towards acceptation of losses (would they be friends, lovers or dreams through death, departure or disillusion...) but also towards self respect and independence." Bij aanstekelijke uptempoliedjes als In Out zet ik steevast het volume hoger. Maar ook in een ingetogen, dromerige liedje als From My Bruise to an Island weet men te overtuigen. Een aparte toevoeging aan hun muziek is regelmatig de trompet van Camille Fréchou. Juillet bevat songs die een positieve boodschap uitdragen en er tevens bij mij voor zorgde om de nodige new wave albums uit de mottenballen te halen.

Theo Volk

Releasedatum: 24 januari 2020 Trouble In Mind/De Konkurrent

Website: https://enattendantana.bandcamp.com/


Dreamwest - LIVE! At Coen’s



In het dagelijkse leven is Jolanda Haanskorf werkzaam in een administratieve functie bij de politie. Daarnaast heeft ze sinds 2013 een boekingskantoor voor artiesten onder de naam JoJo Concerts. Een van de artiesten die ze al snel naar Nederland haalde was de Amerikaanse zanger Bill Parker. Bij alleen boeken van zijn concerten bleef het niet, ze werden verliefd en na zijn pensionering verruilde Parker Amerika voor Vlaardingen. In 2018 ontstond het akoestische duo Bill & Jolanda, in februari 2019 omgedoopt naar Dreamwest en in september 2019 uitgebreid tot een kwartet met de komst van de tweelingbroers Coen en Michiel Spek. In de Rotterdamse muziekscene zijn ze bekend onder de naam The Dutch Bacon Brothers. Dit tweetal ken ik van hun medewerking aan het album Walkin’ Shoes van Ted Russell Kamp. Op hun website omschrijven ze zich zelf als "Not just another rock & roll band.".Meest ervaren is Bill Parker, die opgroeide in Calumet City, een voorstad van Chicago. Sinds de jaren tachtig bracht hij een aanzienlijk aantal albums uit. Daarnaast heeft hij een aantal boeken gepubliceerd. Hij ziet zich zelf als een “rock “n” roll guy”, die zijn liedjes verpakt in traditionele stijlen. In 2012 trad hij voor het eerst op in ons Nederland. Waarschijnlijk voelde hij zich hier thuis, want in 2014 verscheen het album Nederland. Overigens reikt het Nederlands van Bill tot nu toe niet verder dan “tot ziens” en “kibbelingen”. Eind november nam het kwartet live in vijf uur tijd zesentwintig tracks op. LIVE! At Coen’s bevat zes door Parker geschreven composities. Enkele ervan zijn uptempo, waarvan afsluiter A Real Hard Time me het best bevalt. Nog beter bevallen me de ingetogen liedjes Self-Portrait en Embers. Laatstgenoemde song is voor mij het prijsnummer op deze ep en het beste bewijs van de songschrijverkwaliteiten van Parker. Het is een nogal persoonlijk liedje over zijn moeder. Jolanda over deze song :  Embers heeft Bill afgelopen zomer geschreven toen hij een aantal weken terug was naar Arizona omdat zijn moeder aan het einde van haar leven was. Ze is vlak na zijn terugkomst in Vlaardingen overleden. Hij heeft haar 5 weken verzorgd.”. Gold Coast Is Burning gaat over de wijk waar Parker opgroeide. Calumet City heeft trouwens een roerig verleden, doordat veel gangsters uit Chicago er zich eind jaren veertig vestigden. Dankzij een aantal pizza’s en wat bier werd de gevarieerde ep in relaxte sfeer opgenomen. De ep zal volgende week zaterdag ten doop worden geworden in de Vulcaan en de toegang is gratis. Voor slechts vijf euro zal deze fraaie ep daar te koop zijn.  

Theo Volk

Releasedatum: 1 februari 2020 Eigen beheer

Website: https://www.dreamwest.online/

Dreamwest albumreleaseshow:

01-02 VLAARDINGEN: Vulcaan (toegang gratis)

The Black Lips - Sing in a World That’s Falling Apart



In hun begintijd was The Black Lips een band met een punkattitude met een daar bijbehorende podiumpresentatie. Ze werden verboden nog langer op verschillende podia op te treden, vanwege hun aanstotende gedrag, waarvan overgeven op het podium nog niet eens de meest erge uiting was. Zo’n twee decennia later kunnen ze toch rekenen op een grote schare fans. Onlangs traden ze nog op in de Benelux voor uitverkochte zalen. De gewichtige titel van het nieuwe album Sing in a World That’s Falling Apart doet vermoeden dat het dit keer een serieus album geworden is. Niets is minder waar, in opener Hooker Jan geneert men zich niet om luidkeels te boeren. Overigens niet nieuw op een album, Traffic deed het al in 1967 op hun klassieker Mr. Fantasy. En dat is wat de band goed gedaan heeft voor dit album, luisteren naar klassiekers uit de periode van eind jaren zestig, begin jaren zeventig en dan vooral naar The Rolling Stones en The Velvet Underground. Zo lijkt de gitaar op Chainsaw zo weggeplukt te zijn van het Stones album Let It Bleed en  associeerde ik Angola Rodeo meteen met Exile on Main Street. Velvet Underground invloeden zijn vooral te horen in het ingetogen Get It On Time en Locust. Een echte oorwurm is het uptempo Holding Me, Holding You. Sing in a World That’s Falling Apart is een album met een knipoog, eentje die je niet al te serieus moet nemen. Maar waarschijnlijk wel het beste medicijn lijkt voor de meest depressieve dag  van het jaar, deprimaandag. 
      
Theo Volk

Releasedatum: 24 januari 2020 Fire Records

Website: https://black-lips.com/

The Black Lips live:
15-07 tot 19-07 DOUR (BE) : Dour Festival

Barely Autumn - Day Trip to the Petting Zoo



Ondanks dat ik als grensbewoner nauwgezet volg wat in België op muzikaal gebied gebeurt, was het debuutalbum Barely Autumn in 2017 van het gelijknamige Brusselse kwartet mij volledig ontgaan. In de pers werd toen nogal eens de naam van Eels genoemd. Ook nu klinkt nog een keer duidelijk die invloed terug in het liedje Petty. Het blijkt geschreven te zijn ten tijde van het debuut. In tegenstelling tot het eerdere werk heeft men de meer akoestische aanpak met ietwat melancholische inslag omgeruild voor een iets meer stuwend negentiger jaren gitaarluid. Frontman Nico Kennes schreef wederom alle liedjes, waarin de ironie nooit ver weg is. Abortion Coffee is echter een waar gebeurd verhaal over een vriend van hem. Sterker nog, de twee ruziemakende hoofdrolspelers zijn erin te horen! Zij het dat het in scene gezet is, vier decennia geleden maakte Robert Fripp NY3 over hetzelfde onderwerp met een toevallig opgenomen echte ruzie. Het refrein van Abortion Coffee is overigens een echte oorwurm. Veelal alledaagse onderwerpen uit onze moderne maatschappij komen aan bod, zoals het fenomeen Tinder in het gelijknamige nummer. Het nieuwe geluid is meteen al volledig terug te horen in opener Alix, waarin de gitaren overheersen. Maar ook de ingetogen kant is gelukkig nog regelmatig terug te horen. Goed voorbeeld hiervan is het fraaie Dream Vaporizer waarin Chris Isaak door Nico naar de kroon wordt gestoken. Sommige songs bevatten eenvoudige, maar subtiele inkleuringen, zoals de xylofoon en trompet in Crucified. Spannendst van opbouw vind ik Grown. Het album wordt afgesloten met het interessante, instrumentale Out of Love and Out of Shape. Als invloeden tijdens het schrijven noemt Nico onder meer Sandy Alex G, Mikal Cronin, Car Seat Headrest, Big Thief, The Velvet Underground, Eels, Warhaus, DJ Shadow en Sufjan Stevens. Nico schrijft niet alleen over onze moderne maatschappij, maar weet ook heel goed hoe je tegenwoordig muziek aan de man moet brengen. Van alle nummers op het album werden namelijk al video’s gemaakt. De afgelopen weken is de nieuwe schijf volledig onder de huid gekropen en heeft het een verslavende uitwerking op mij gekregen.  Het is dan voor mij nu al zo klaar als een klontje, Day Trip to the Petting Zoo zal voor mij tot de meest interessante releases van 2020 gaan behoren. Het album is eventueel hier al te bestellen. 

Theo Volk

Releasedatum: 24 januari 2020 Popup

Website: https://barelyautumn.bandcamp.com/

Barely Autumn live:

25-01 GENK: C-Mine Cultuurcentrum
31-01 GENT: Charlatan

Terry Allen and the Panhandle Mystery Band - Just Like Moby Dick



De veelzijdige carrière van Terry Allen duurt al meer dan een halve eeuw. Hij was en is actief als beeldhouwer, schilder, tekenaar, produceerde theatervoorstellingen en musicals en natuurlijk ook actief als muzikant. Zijn laatste wapenfeit, het uitstekende countryalbum Bottom of the World, dateerde alweer uit 2013. De stilte werd hierna alleen nog een keer doorbroken voor de heruitgave van  Lubbock (On Everything), door menig criticus gerekend tot de mooiste countryalbums ooit gemaakt. Begin jaren tachtig bracht Allen twee albums onder de naam Terry Allen and the Panhandle Mystery Band uit. De enige verbindende factor tussen die twee albums en het nieuwe album Just Like Moby Dick is Joe Ely. Op de eerste twee albums speelde hij mondharmonica, nu schreef hij mee aan All That's Left Is Fare-Thee-Well. Daarnaast kon hij een beroep doen op een drietal familieleden, maar ook op Charlie Sexton (oa Bob Dylan en David Bowie) en de uitstekende zangeres Shannon McNally. Met McNally zingt Allen een aantal fraaie duetten. De teksten zijn nogal persoonlijk, soms hilarisch maar gaan ook over existentiële zaken, maar ook over oorlog, zoals in het indringende Bad Kiss. Het doorleefde Just Like Moby Dick is typisch zo’n album, wat per luisterbeurt steeds meer onder de huid gaat zitten. Het bewijst ook dat de muziek van Allen nog steeds relevant is, ondanks zijn reeds hoge leeftijd. Ik denk dat vooral liefhebbers van een verhalenverteller als Guy Clark heel goed raad zullen weten met deze schijf.   
    
Theo Volk

Releasedatum: 24 januari 2020 Paradise of Bachelors/De Konkurrent

Website: http://www.terryallenartmusic.com/

Tall Tall Trees - A Wave of Golden Things



Of Mike Savino nu gewoon wat afwezig uit zijn ogen kijkt of gezien zijn slordige kapsel net uit bed is gevallen weet ik niet. Wat ik wel weet is dat zijn nieuwe album A Wave of Golden Things is opgenomen in een mobiele studio, gestationeerd op een hennepplantage in de Appalachen. Een gebied waar de banjo het meest gangbare muziekinstrument is. Dit instrument speelt een prominente rol in de muziek van Savino. Naast banjo speelt Savino ook nog bas, gitaar, piano en synthesizer op het album en produceerde het tevens. In het persbericht worden nogal wat invloeden genoemd, van banjopioniers als Bela Fleck en Earl Scruggs tot aan Pink Floyd, Grateful Dead, Tallest Man On Earth, Vampire Weekend, Sturgill Simpson, Cat Stevens en Paul Simon. Een aantal namen hiervan snijden volgens mij weinig hout.  Wel zeer duidelijk hoorbaar is de invloed van Paul Simon in zijn Graceland en The Rhythm of the Saints periode in Happy Birthday in Jail . De saxofoonbijdrage is hier trouwens de fraaie kers op de taart. Savino is iemand die in zijn kosmische countryrock optimaal gebruik maakt van dynamiek, ritmiek en repetitie, daarnaast is zijn banjospel inventief. Savino lijkt me trouwens een dierenvriend, het album opent met het kraaien van een haan. En zowel op  de binnenhoes als op het tekstvel staan viervoeters afgebeeld. A Wave of Golden Things is mijn eerste kennismaking met zijn muziek en een bijzonder aangename.   
     
Theo Volk

Releasedatum: 31 januari 2020 Joyful Noise/De Konkurrent

Website: http://talltalltrees.com/

Bouke Zoete - Million Miles



Bekendheid kreeg Bouke Zoete als zanger van Happy Camper en  de Belgisch-Nederlandse indiepopband The Kevin Costners. Laatstgenoemde groep wist in 2006 de Grote Prijs van Nederland te winnen. Hun laatste album Pick Up the Parts in 2014 werd een zware bevalling, er waren volgens Bouke te veel discussies bij het opnemen. Het leverden geen grote ruzies op, maar was voor Bouke wel reden genoeg om de stekker uit de band te trekken. Het gaf eindelijk de gelegenheid om de sinds zijn zestiende gekoesterde droom, het maken van een soloalbum, uit te laten komen. Nu zevenentwintig jaar later verschijnt Million Miles

Deze keer repertoire dat ergens zweeft tussen Americana en zeventiger jaren soul. De prachtig ingetogen opener en titelsong Million Miles kan volgens Bouke zowel gezien worden als een liefdesliedje over een onbereikbaar en oogverblindend meisje maar kan net zo goed gaan over het maken van dit album. Het zeer aanstekelijke Sometimes People Clap & Stuff schreef hij nadat hij een interview had gelezen met scriptschrijver Charlie Kaufman, waarin deze het had over de ondankbaarheid van het creatieve proces. Bouke noemt zichzelf trouwens “a sucker for handclaps”, het handgeklap is hier ruimschoots aanwezig zijn. “De gitaren van Filip Wauters (oa Het Zesde Metaal) in dit nummer zijn overigens écht heel erg lekker. Hij doet niets heel erg virtuoos maar het is zo raak gespeeld. Gewoon een paar goeie noten plus een karrenvracht sound en attitude. Ik word daar heel blij van.”, aldus Bouke. Zelf word ik hier overigens ook nog erg blij van de blazers en het spitsvondige basloopje. 

Wat zeker niet van Bouke mocht ontbreken op dit album was een country soulliedje met een liefelijke swing in 6/8 groove. De toetsenpartij van Thomas De Prins en de passionele zang van Bouke zijn hier de kersen op de taart. “Het is een liedje voor iedereen die de chaos van het dagelijks leven probeert te bezweren met maken van lijstjes, voor iedereen die tevergeefs controle probeert te houden over datgene dat per definitie niet te controleren is; de ander.”. Een moeilijke bevalling was volgens Bouke Lay Your Sweet Lips On It All. In eerste instantie had het liedje een intiem karakter, maar tijdens de opnames werd het steeds uitbundiger, hetgeen niet strookte met waar het liedje over ging. Dus begon men opnieuw vanaf nul. “Reyer Zwart heeft er een eenvoudigere baslijn op gezet en de piano opnieuw gedaan, we hebben de blazers gestript en ik heb het opnieuw gezongen totdat het én lekker én intiem klonk.”. 

I Guess You Know begon als een simpele gospelblues, maar ontwikkelde zich uiteindelijk, dankzij het aparte baslijntje van producer Nicolas Rombouts, tot een mysterieuze, dreigende swamp song. Met The Kevin Costners had Bouke al getracht All That You Can Count on Is That Nothing Ever Ads Up op te nemen, echter tevergeefs. “Het werkte niet. Ik kon het om de een of andere reden niet loslaten en toen ik het voor Nicolas speelde was die er heel erg door geraakt maar tegelijkertijd vond hij dat er iets aan het nummer ontbrak. Een refrein met name. Dus ik heb de week na die sessie het refreinigste refrein bedacht dat ik kon bedenken en toen viel alles in zijn plooi. Een ouderwetse soul ballad is het geworden. Om de ritmetracks een beetje licht te houden hebben we veel naar Dusty Springfield geluisterd. En dat in combinatie met de fijne koortjes van Laura Huysmans en de vette horns is het echt een van mijn favoriete tracks van de plaat geworden.”. Overigens niet alleen van Bouke, maar ook van mij. 

Bouke blijkt ook sociaal erg betrokken, We All Know is een protestsong. “Ik verbaas me er enorm over hoe we tegenwoordig zo’n beetje van alles weten wat er misgaat, wie er corrupt is, hoe de boel wordt belazerd, dat de hele flikkerse boel naar de kloten wordt geholpen en dat er toch bijna niemand iets doet. Dat we niet massaal opstaan en zeggen: “Hey, dit pikken we niet langer, we gaan het helemaal anders doen!”. Het behoort tot mijn favoriete tracks, doordat het nummer een relaxte sfeer uitademt en daardoor de tekst enigszins relativeert. Een ouder nummer is Try to Believe, geschreven als steuntje in de rug voor zijn vriendin, die op dat moment een vervelende baan had. “Het is compositorisch natuurlijk niet bepaald een wonder van originaliteit maar het heeft wel een goede energie. En door die zalige New Orleans blazers die door elkaar heen jubelen in de solo kun je haast niet anders dan een beetje blij worden van dit nummer. Uiteindelijk dus toch precies zoals het bedoeld was!”. En Bouke heeft gelijk, de luisteraar krijgt er een fijn gevoel bij. 

Tot mijn grote favorieten behoort When the Darkness Punches Out the Light, vanwege de heerlijke blazers in een zeventiger jaren souljasje. Een song overigens met een onheilspellend randje. “Toen mijn zoontje een jaar of drie was liep ik met hem over het pad bij ons huis. Hij wees naar de horizon en zei, “Kijk papa, daar komen de nachtwolken”. En hij lachte daar heel raar en onheilspellend bij. Heerlijk hoe zo’n onschuldig lief ventje opeens iets duisters in zich leek te hebben. Net een echt mens! “. Het album eindigt in melancholie met This Is the House. “Dit kon alleen maar als laatste nummer op deze plaat komen. Het heeft zo’n melancholische sfeer. Het klinkt als ’s nachts autorijden door de stromende regen. Je ziet niks maar je voelt alles. Het gaat over een huis dat te koop staat omdat de relatie van de eigenaars de verbouwing niet heeft overleefd. Droevigheid in de gloria. Daar heb ik dus plezier in. En dan die idioot lange solo van Filip in het outro. Had van mij gerust nog vijf minuten mogen duren…”. Hij is niet de enige voor wie dat geldt. 

Bouke wordt op Million Miles door fantastische muzikanten omringd, die de songs naar een nog hoger niveau stuwen. De lang gekoesterde droom van maar liefst zevenentwintig jaar heeft uiteindelijk geleid tot een volwassen en gerijpt debuut en is een absolute aanrader. 

Theo Volk

Releasedatum: 31 januari 2020 Excelsior Recordings

Website: https://www.facebook.com/profile.php?id=100011643975288

Bouke Zoete live:

10-02 AMSTERDAM: Paradiso
28-02 MIDDELBURG: De Spot
08-03 UTRECHT: LE:EN
15-03 APELDOORN: Gigant
20-03 BREDA: Mezz
26-03 DEVENTER: Burgerweeshuis
02-04 DEN BOSCH: Muziek op donderdag

Lola Marsh - Someday Tomorrow Maybe



Voor dit duo afkomstig uit Tel Aviv was direct vanaf het prille begin in 2014 groot succes weggelegd. Dit dankten Yael Shoshana Cohen en Gil Landau aan een optreden op het invloedrijke Primavera Sound Festival in Barcelona. Hun EP You’re Mine werd hierna goed beluisterd op Spotify, mede dankzij het bekende Amerikaanse radiostation KCRW, dat hen aanprees met “clearly meant for the stage”, en hun single Sirens veelvuldig begon te draaien. De opvolger You’re Mine, de titelsong van de ep, werd een nog groter succes. Hun debuutalbum Remember Roses uit 2017 spande echter de kroon, het album werd tot op heden meer dan veertig miljoen keer beluisterd op Spotify. Ook in Nederland bleef men niet onopgemerkt en gaf men in oktober nog een concert in Paradiso. Het duo staat vooral bekend om hun dromerige, filmische indiepop, waarbij men inspiratie haalt bij uiteenlopende artiesten als Edith Piaf tot aan Sufjan Stevens. Het beste voorbeeld van de invloed van laatstgenoemde is het bijzonder fraaie Strangers on the Subway, wat trouwens ook geschreven had kunnen zijn door de betreurde Elliott Smith. Het album opent echter met het aanstekelijke, uptempo Echoes en het net zo catchy Only for a Moment. Die combinatie van dromerige en uptempo songs maken van Someday Tomorrow Maybe een moeilijk te weerstaan album.  

Theo Volk

Releasedatum: 24 januari 2020 Universal

Website: https://www.lolamarsh.com/

Della Mae - Headlight



“It’s important to us to back up what we stand for with what we say in songs. This is our contribution as a band: to keep up the tradition of the women who trailblazed before us and leave the world a better place than when we found it.”, aldus frontvrouw Celia Woodsmith. De geheel uit dames bestaande groep heeft dus een duidelijk doel en boodschap. Headlight is inmiddels hun vierde album. Op de vorige drie succesvolle albums was een mix van vooral bluegrass en daarnaast Americana en rootspop te vinden. Het succes stelde hen in staat om op te treden in meer dan dertig landen. Ook in landen waarin het woord emancipatie daadwerkelijk nog niet eens in het woordenboek staat. Vandaar dat vrouwenrechten als een rode draad door hun songs loopt. Ook op dit album ligt hun hart weer op de tong, ook over persoonlijke, soms erg pijnlijke onderwerpen, zoals onvruchtbaarheid in Waiting for You. De groepsleden staan ook muzikaal zoals gewoonlijk op virtuoze wijze hun mannetje op hun instrumenten. Vooral wat fiddler Kimber Ludiker geregeld uit haar viool tovert is fenomenaal. Door de soulvolle achtergrondvocalen van de McCrary Sisters is het  repertoire nog gevarieerder geworden. De McCrary Sisters schitterden trouwens ook al op Matt Andersens laatste album Halfway Home by Morning. Della Mae is overigens een groep die live nog veel beter tot haar recht komt. Mooi dus dat ze in april naar de lage landen komen.  

Theo Volk     
              
Releasedatum: 17 januari 2020 Rounder Records

Website: https://www.dellamae.com/

Della Mae live:

23-04 LIER (BE): Ripspique
24-04 UTRECHT: TivoliVredenburg
25-04 GRONINGEN: Oosterpoort
26-04 WAGENINGEN: Junushoff

Pinegrove - Marigold



Pinegrove mag met recht een vriendengroep genoemd worden. De uit Montclair afkomstige oprichters Evan Stephens Hall (zang, gitaar) en Zack Levine (zang, drums) begonnen reeds op hun zevende samen te spelen. Op hun twaalfde formeerden ze hun eerste bandje The Pug Fuglies. Diverse formaties volgden, maar ze bleven tot op de dag van vandaag samenspelen. Hun huidige band Pinegrove bracht tot nu toe drie albums uit, waarvan twee in eigen beheer. Rough Trade ziet terecht brood in de groep en brengt nu op hun label Marigold uit. Ze worden door menigeen gerekend tot de beste rockbands van de afgelopen twintig jaar. Hun onderliggende boodschap op Marigold ligt voor de hand “how to make our friendships really matter”. Regelmatig gieten ze hun hypnotiserende verhalen met veel gevoel in songs, die ook van de hand van The Decemberists zou kunnen zijn. Opvallend is de vaak fraaie samenzang. De invulling van de songs is af en toe rootsy, vandaar dat regelmatig de vergelijking zal worden getrokken met de vroege Wilco. In de wat stevigere songs met gitaarsolo’s heeft het soms wat weg van Built to Spill. Het persbericht rept over “een urgente meditatie met veel diepte en waarde… an expanded take on the blend of alt-country.”. Een constatering waar zeker iets voor te zeggen is. In maart komt deze vriendengroep naar de lage landen en brengen als support act Buck Meek van Big Thief mee! Deze folkrockgroep bracht vorig jaar twee door zowel pers als publiek laaiend enthousiast  ontvangen albums uit. Dubbele reden dus om deze concerten niet te missen.  

Theo Volk

Releasedatum: 17 januari 2020 Rough Trade/De Konkurrent

Website: https://www.pinegroveband.com/

Pinegrove live, support act Buck Meet:

19-03 BRUSSEL: Botanique - Orangerie
20-03 AMSTERDAM: Tolhuistuin

John Blek - The Embers



In 2017 verscheen Catharsis, Vol. 1, het bloedmooie derde album van deze Ierse singer-songwriter.  Hierop doet John het relaas uit de doeken over de mysterieuze ziekte, die alle energie uit zijn lange lijf leek te trekken. Sindsdien is het leven van John in alle opzichten gelukkig crescendo gegaan, mede dankzij de morele steun, die hij kreeg van verloofde Ciara, met wie hij deze zomer gaat trouwen. Zij kan hem niet alleen steunen op moreel, maar ook op muzikaal vlak. Naast haar baan als digital marketing executive van het Cork Opera House geeft ze lezingen in Ierse traditionele muziek aan de Cork School of Music. Niet voor niets droeg John zijn vierde album Thistle & Thorn aan haar op. Voor zijn nieuwste album The Embers schreef John een fraai liefdesliedje voor haar, getiteld Ciara Waiting. Het nieuwe album bevat reflecties en herinneringen aan de laatste jaren. Zoals gebruikelijk werd het album opgenomen en geproduceerd door Brian Casey (never change a winning team). Op het vorige album kon hij gebruik maken van de geweldige zangkwaliteiten van Joan Shelley. Deze keer kon hij een beroep doen op Mick Flannery, die te horen is op het bijzonder fraaie Revived, waarop ook de wonderschone klarinetbijdrage te horen is van Matthew Berrill (Ensemble Eriu). Opener Empty Pockets werd al een tijd terug reeds uitgebracht. De mooiste composities bewaart John wat mij betreft, net als bij de voorganger, voor het tweede deel. Met het pistool op de borst, denk ik dat afsluiter Walls voor mij het hoogtepunt is. Uiteraard is zijn finger picking, de fraaie zang weer geregeld oorstrelend en zijn de teksten weer van het literaire niveau als we die van John mogen verwachten. Hij mag niet voor niets Willy Vlautin van the Delines tot zijn grote fans rekenen. Over fans gesproken, naast Duitsland, zijn intussen ook thuisland Ierland, het Verenigd Koninkrijk voor de bijl gegaan. Maar ook in Nederland en België is zijn bekendheid groeiende,  zelfs Oor besprak voorganger Thistle & Thorn.  Het album heeft trouwens ruimschoots de tijd gehad om bij mij in te dalen, want John was zo vriendelijk om mij het album al een half jaar geleden digitaal toe te sturen. Ook The Embers voldoet weer volledig aan mijn hoge verwachtingen. Gelukkig komt hij binnenkort weer terug naar de lage landen voor liveconcerten.

Theo Volk

Releasedatum: 7 februari 2020 K&F Records

Website: https://johnblek.com/

John Blek live:

05-04 HAARLEM: Taverne De Waag
06-04 EINDHOVEN: Muziekgebouw
07-04 HERENTALS (BE): Cultuurcentrum ’t Schaliken
08-04 ZOMERGEM (BE): Huiskamerkurin
09-04 HOOFDPLAAT: Doezonschole
10-04 LOKEREN (BE): Bistro Den Bascuul