Aangetrokken werd ik door de aparte, enigszins
surrealistische hoes, die herinneringen bij mij opriep aan Monty Python. De
naam The Carnivaleros deed geen enkel belletje bij mij rinkelen. Het is een
groep rondom frontman Gary Mackender uit Tucson, Arizona, in 2002 door hem opgericht. Daarvoor speelde hij als drummer in diverse bands, de bekendste daarvan
was de Iers-Tex-Mex band The Mollys. Ook vormde hij ooit samen met Karl
Hoffmann de ritmesectie van Kelley Hunt. Na zo’n 25 jaar worden de twee weer
herenigd op Dreams Are Strange.
Samen produceerden ze ook op vakkundige wijze dit vijfde album. De muziek is
moeilijk in een hokje te plaatsen, zelf noemen ze het desert bayou music. Er
komt een groot aantal genres voorbij, die variëren van zydeco, tex-mex, country,
ska, folk tot aan Oost europese invloeden. Het intro van opener Hesitation bridge zette mij enigszins op
het verkeerde been; even dacht ik met een doorsnee country album te maken te
gaan krijgen. Maar zodra de accordeon inzet wordt duidelijk dat, dat niet het geval
is. Overigens startte hij The Carnivaleros omdat hij zich pas de accordeon
eigen gemaakt had en graag zijn zelf op dat instrument geschreven liedjes wilde
uitvoeren. De inspiratie voor dit liedje vond hij overigens in het boek An
Artist of the Floating World van Kazuo Ishigiro.
Met een ijzersterk refrein is
de grappige titelsong gezegend, wat over een droom gaat. In de korte
instrumental The Chestnut Oak is voor
de eerste keer op viool Heather Hardy te horen, een begiftigd violiste. In Gonna Jump In a Hole lijk je even beland
te zijn op een album van Madness, vanwege de duidelijke ska-invloeden. Over een
van de meest populaire first ladies van de Verenigde Staten gaat Mamie Eisenhower, zij was een extraverte dame
met een voorliefde voor mooie kleren en dure juwelen. Behoorlijk ingetogen is de
instrumental Tumacacori, vernoemd
naar een Nationaal historisch park. Moeilijk uit je hoofd te krijgen is Who’s To Say, voorzien van de heerlijke
achtergrondvocalen van Heather Hardy en Rebecca Carlson. Erg melancholisch is
de break-up song Moving On. Aanleiding
tot het schrijven van Wore Out My Welcome
vormde het feit dat hij John Hiatt die uitdrukking een keer hoorde gebruiken op
het podium. Overigens speelt Gary de nodige andere instrumenten, en speelt broer Greg vibrafoon in het enigszins jazzy aandoende Donna’s Song. Violiste Hardy excelleert hier andermaal.
Een van mijn persoonlijke favorieten is het grappige Psychic Mary. Het album sluit af met twee instrumentals, vooral High Speed Yard Sale is vermelden waard.
Het is een nummer beïnvloed door de muziek uit de Balkan. Erg vindingrijk is de
toevoeging van de tuba, bespeeld door Sly Slipetsky. Wat bijzonder knap is aan Dreams Are Strange
dat het ondanks de diversiteit aan stijlen toch een geheel vormt. Dit wordt nog
eens versterkt door de uitgekiende instrumentatie. Liefhebbers van inventieve
accordeonmuziek weten genoeg.
Theo Volk
Releasedatum: 29 maart 2016 Eigen beheer
Websites: http://www.carnivaleros.com/ en https://thecarnivaleros.bandcamp.com/
Websites: http://www.carnivaleros.com/ en https://thecarnivaleros.bandcamp.com/