Josienne Clarke & Ben Walker - Nothing Can Bring Back The Hour

Een nadere introductie is tegenwoordig van dit tweetal niet meer nodig. Nothing Can Bring Back The Hour is reeds hun vierde album.  De voorgaande cd’s zijn stuk voor stuk van hoge kwaliteit. Vandaar dat van deze nieuwe veel verwacht mocht worden. De albumtitel is ontleend aan een regel uit het meer dan 200 regels tellende gedicht Intimations of Immortality van de Engelse dichter William Wordsworth. Dit is overigens niet de enige verwijzing naar literatuur. In Now You Know komt Sturm und Drang ter sprake, overigens in voorbeeldig Duits uitgesproken door Josienne. De plaat opent met Silverline, reeds bij de meeste fans bekend van de prachtige akoestische versie die op Youtube staat. De versie die het album haalde, kenmerkt zich door het behoorlijk frivole, maar wel erg mooie strijkersarrangement van Ben Walker. Ben heeft zich het arrangeren zelf aangeleerd. In A Simple Refrain vertolkt Josienne samen met Sam Brookes een schitterend duet. De stemmen matchen wonderwel met elkaar. Een samenwerking die zeker een vervolg verdient. De song is, wat de titel verraadt, eenvoudig, maar wel erg bevallig. Een van mijn favorieten is It Would Not Be A Rose, de klassieke gitaar en de strijkers vullen elkaar perfect aan. Ook de melodie is weer verrukkelijk!

Werkelijk kippenvel bezorgt I Wonder What Is Keeping My True Love Tonight, ook soms Green Grass It Grows Bonny genoemd. Er bestaan zowel Schotse als Ierse versies van. Bekend zijn de versies van Kate Rushby en June Tabor. Uit dit lied blijkt hoe talentvol Josienne en Ben werkelijk zijn. Deze sobere versie wordt alleen gebracht door Josienne, begeleid door Ben op gitaar. Zonder andere nummers te kort te willen doen, het absolute hoogtepunt wordt gevormd door The Tangled Tree. Het bezit een onderhuidse spanning, waarin langzaam naar een climax wordt toegewerkt. De frasering van Josienne is hier uitzonderlijk, net als het arrangement van Ben. Dit is tot nu toe de mooiste song uit hun repertoire! De enigszins vreemde eend in de bijt wordt gevormd door het heerlijk relaxte, jazzy I Never Learned French. Vooral de bijdrage van Nick Malcolm op trompet is vermeldenswaardig. Moving Speeches beschikt zowel over een heerlijke melodie als ritme. Vooral de banjo en strijkers maken de song onweerstaanbaar.

Bijzonder is Mainland, waarin weer duidelijk wordt hoe Josienne en Ben in alle opzichten gegroeid zijn. Ze zijn hier in staat de song een zeer bijzondere sfeer te geven. Vooral het arrangement van Ben is uitmuntend. De uit de zeventiende eeuw daterende traditional The Queen of Hearts is vooral bekend geworden in de versies van Martin Carthy en Joan Baez, gezongen met haar kenmerkende vibrato. Het intro wordt hier verzorgd door Josienne op fluit, waarbij ze zelf meerdere partijen heeft ingespeeld. De fluit past hier wonderwel en het is mooi gezongen door Josienne. Let No Man Steal Your Thyme werd in het verleden onder andere opgenomen door Pentangle, Anne Briggs en Shelagh McDonald. Thyme staat in dit lied voor hoop en maagdelijkheid. De avontuurlijke uitvoering zal misschien bij folk puristen niet in de smaak vallen, maar ik vind hem prachtig. Vooral de sax geeft het een bijzonder tintje. Het volgende hoogtepunt is Now You Know. Het lied beschikt over misschien wel de mooiste melodie van de hele cd. Ook het strijkersarrangement is bijzonder smaakvol. Het avontuurlijke aspect is terug te vinden in Earth & Ash & Dust. Sfeer verhogend zijn hier de klassiek aandoende vocalen. De plaat wordt in stijl afgesloten met het ingetogen Water Into Wine.

Nothing Can Bring Back The Houris een subliem en avontuurlijk album, waarmee voor een groot gedeelte de toekomst van de Engelse folk in de handen van Josienne en Ben zal komen te liggen. In zeer betrouwbare handen durf ik te zeggen.


Theo Volk

Website http://josienneclarke.co.uk/
Releasedatum 1 Oktober Folkroom Records